Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2004

Ας πούμε και καμμιά αλήθεια μεταξύ μας

... ανανεωτική και ριζοσπαστική, βεβαίως βεβαίως




Το επερχόμενο ΣΥΝέδριό μας ελάχιστα απασχολεί την κοινωνία. Γιατί;
Γιατί αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε σήμερα, να αποσαφηνίσουμε όπως όλοι λέμε το στίγμα μας, το ποιοι είμαστε και τι ακριβώς θέλουμε, έπρεπε να το έχουμε κάνει εδώ και μια δεκαετία.
Όπως και στο επίκαιρο «Σκοπιανό» έτσι και στο ζήτημα του επίδοξου φορέα τής μετά τον «υπαρκτό» Αριστεράς, υπήρχε ο κατάλληλος χρόνος.
Τον σπαταλήσαμε.

Εξαντλήσαμε τα διαθέσιμα αποθέματα σε αντοχή και διαθεσιμότητα, και για τι τελικά;
Για να γίνουμε στη πράξη δεξαμενή στελεχών του ΠΑΣΟΚ και πολιτική του εφεδρεία – γιατί ξεκάθαρη δική μας πολιτική όσο και να το επιθυμήσαμε ποτέ δεν αποκτήσαμε.
Κάναμε το πρόβλημά μας πρόβλημα της Αριστεράς, επιβιώνοντας με ενέσεις από κάθε πιθανό απόθεμα αριστερής ουσίας.
Όλοι δώσανε. Με την ελπίδα ότι επιτέλους το πλοίο θα ξεκολλήσει από τα ύφαλα. Και σήμερα ψάχνουμε ακόμα για πλοίαρχο..
Άρα το πρόβλημα είναι καθαρά δικό μας – ας το παραδεχτούμε σε αυτό το συνέδριο.
Είναι φανερό ότι το πρόβλημα του ΣΥΝ είναι περισσότερο οργανωτικό παρά πολιτικό.
Δεν έχει διαδικασίες που να σέβονται την ίδια του την πλειοψηφία, δεν πειθαρχεί κανείς στις αποφάσεις της.
Συναινέσεις των στελεχών μεταξύ τους αρκούν για να ανατραπούν πολιτικές και κομματικές δεσμεύσεις ή για να μην εφαρμοστούν πειθαρχικές διατάξεις για στελέχη που δρούν επί χρόνια καθαρά αντικομματικά.
Αν κρυφτείς δε κάτω από τις φτερούγες κάποιας τάσης μπορείς να εκθέτεις τους συντρόφους σου και να παριστάνεις ταυτόχρονα και τον καταδιωκόμενο της άλλης τάσης ..
Οι κάθε είδους δικαιολογίες εξεμέτρησαν την αντοχή τους.
Σήμερα είναι ήδη αργά για να επιχειρήσουμε να ξαναμπαλώσουμε την κατάσταση.
Όσοι είναι ικανοποιημένοι με τη δεκάχρονη πορεία μας προφανώς πρέπει να αναρωτηθούν αν θέλουν πραγματικά μιαν άλλη κοινωνία, γιατί αν βλέπουν την Αριστερά σαν σταθερό φολκλορικό στοιχείο του συστήματος θάπρεπε από καιρό να έχουν ακολουθήσει τα βήματα άλλων προς τη σοσιαλδημοκρατία.
Το πλιάτσικο στις ιδέες και τον κόσμο της Αριστεράς ας τελειώνει πιά.
Για τους υπόλοιπους ένας δρόμος υπάρχει.
Να λειτουργήσει το κόμμα.
Να αναστηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Να εφαρμοστούν οι αποφάσεις του Προγραμματικού μας Συνεδρίου, να δοκιμαστούν μέσα στην Αριστερά και την κοινωνία και να εισπράξουμε την επιδοκιμασία ή την αποδοκιμασία τους – αλλά να εφαρμοστούν, έστω και αργά.
Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Μπορεί η Αριστερά στο σύνολό της να ταλανίζεται μεταξύ ουτοπίας και ρεαλισμού, μεταξύ μεταρρύθμισης και ρήξης αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία για να μην πράττει.
Θα βρεί το δρόμο της. Αρκεί να λειτουργεί.
Κι αυτό είναι που από το ΄90 και πέρα δεν μπόρεσε να κάνει υποκύπτοντας στους ισορροπιστές, τους μεσολαβητές, την αγωνία για την εκλογική επιβίωση και τις ευνουχιστικές «συνθέσεις» στην πολιτική της στρατηγική, απόψεων, που όφειλαν να διατυπώνονται ξεκάθαρα σαν αντιτιθέμενες γνώμες πλειοψηφίας και μειοψηφίας.
Όμως το τοπίο της Αριστεράς κοντεύει να ερημώσει με τις φοβικές συνθέσεις πολιτικών που από τη φύση τους δεν συνθέτονται με τίποτα όταν η μία δείχνει στο Βορά και η άλλη στο Νότο.
Ας εφαρμόσουμε, λοιπόν, αντί του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού που μας πλήγωσε βαθιά και του χωρίς αρχές πλουραλισμού που μας έφερε κοντά στην ανυποληψία, ένα ισορροπημένο και λογικό, κοινωνικά αποδεκτό τρόπο οργανωτικής συγκρότησης.
Ένα «πειθαρχημένο πλουραλισμό» όπου η πλειοψηφία δεν θα είναι ο ανεξέλεγκτος δυνάστης αλλά και τα δικαιώματα της μειοψηφίας δεν θα μπλοκάρουν κάθε δυνατότητα συγκροτημένης παρέμβασης στη κοινωνία.
Να πείσουμε ότι από δω και πέρα κάθε πιθανή μας παλινωδία στη πολιτική θα προέρχεται από τις αδυναμίες μας στη απόκτηση και επεξεργασία στρατηγικής πληροφόρησης και όχι στις εσωτερικές τρικλοποδιές λόγω οργανωτικού σκορποχωρίου και ατιμώρητου αντικομματισμού.
Το συνέδριό μας πρέπει να δημιουργήσει πάνω απ΄όλα μια νέα αίσθηση εμπιστοσύνης και συντροφικότητας ανάμεσά μας και ανάμεσα στους εταίρους μας στη κοινοβουλευτική μας ομάδα και όχι να γίνει πεδίο μεσολαβητισμών και «συνθέσεων» για να τα βρούν οι τάσεις και τα μόνιμα στελέχη μας μεταξύ τους.
Να στρέψει το βλέμμα της κοινωνίας ξανά πάνω μας και να ξαναφέρει κοντά μας όσους γέμισαν ελπίδα με τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ.
Να είναι μια νέα αρχή στη νοοτροπία μας κι όχι μια κατάληξη στα εσωτερικά μας παζάρια.
Αν και ήδη αρκετά αργά, τίποτα δεν μπορεί να ανακόψει την προωθητική δύναμη της αυτοκριτικής όταν είναι ειλικρινής και δεσμευτική απέναντι σε όλους – τα μέλη μας, τους ψηφοφόρους μας, τους αριστερούς μας εταίρους και την ίδια την κοινωνία- όταν ανοίγει διάπλατα το δρόμο για την ενότητα στον ανοιχτό διάλογο και τη κοινή δράση της Αριστεράς.


*κατατέθηκε στον προσυνεδριακό διάλογο του 4ου Συνεδρίου του Συνασπισμού: http://www.syn.gr/greek/4osynedr/dialogos/dialogos.htm

Κυριακή 4 Ιουλίου 2004

ΣΥΝ : Ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής - μια καταστροφική αυταπάτη!


Πάμε για ένα καθοριστικό συνέδριο δέσμιοι ακόμα της συναινετικής μας αυταπάτης ;

- Παραμερίζοντας την ανάγκη καθαρής ταυτότητας χάριν της «ενότητας» των τάσεων

- Μιλώντας για πρόσωπα αντί να μιλάμε για πολιτικές

- Υποτιμώντας τις βαθιές ιδεολογικές διαφορές που συστεγάζονται, ασφυκτιούν και ξεσπούν σε παραγοντισμό και πολυγλωσσία φέρνοντας εσωστρέφεια

- Αγνοώντας τις καθημερινές ανάγκες του κινήματος αφού οι τάσεις είναι απασχολημένες με το πρόβλημά τους, τον έλεγχο του κόμματος

- Αγνοώντας τα μηνύματα των εκλογών ως «μη καταστροφικά» εν τέλει..

- Αγνοώντας τη ψυχική κατάσταση μελών και ψηφοφόρων, την εκπεφρασμένη καθαρή επιθυμία τους και τις προειδοποιήσεις τους

Τι πάμε λοιπόν να κάνουμε ;

Να μπαλώσουμε όπως-όπως κάποιες τρύπες, να εκλέξουμε έναν συναινετικό πρόεδρο για να συνεχίσουμε τις εσωκομματικές ισορροπίες και την εσωστρέφεια ; Και οι ανάγκες της κοινωνίας ; Οι ανάγκες των αριστερών ; Οι ανάγκες των ίδιων των μελών ;

Τα κοινωνικά κινήματα χρειάζονται υποστήριξη - αντί όμως να τα τρέφουμε μας τρέφουν από το υστέρημά τους.

Η οικολογία χρειάζεται πολιτική έκφραση - αντί να της την παρέχουμε απομυζούμε τη δική της.

Η μικρή ιδιωτική πρωτοβουλία χρειάζεται στήριξη και ιδεολογική ταυτότητα, είναι ή δεν είναι βασική δύναμη της οικονομίας μας – εμείς την αγνοούμε.

Οι αγρότες χρειάζονται προσανατολισμό έξω και πέρα από τις αποζημιώσεις και κοινωνικό ορίζοντα συμβολής στην ποιότητα ζωής – εμείς τους ψιθυρίζουμε αναμασήματα.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι των ΔΕΚΟ, οι κάποτε αδικημένοι, ευνοημένοι κατάφωρα σήμερα σε σχέση με τον υπόλοιπο λαό, απολαμβάνουν τα προνόμια και τη μονιμότητά τους χωρίς να απαιτούν ή να στηρίζουν με την ισχύ τους το κοινωνικό κράτος, αντίθετα βυθίζονται στη διαφθορά και γίνονται οι αυλικοί της εξουσίας με κάλυψη των συνδικάτων τους (στα οποία διαθέτουμε παρεμπιπτόντως ισχυρή εκπροσώπηση) – εμείς παρακολουθούμε αδιάφοροι τη κοινωνία να διχάζεται.

Σε ποιους τελικά απευθυνόμαστε ; Δείχνουμε να νοιαζόμαστε μόνο για την αυτοδιαιώνιση της μικρής μας παρέας ή κάνω λάθος ;

Αν ένα κόμμα του 3% έχει και αυτό δεσμεύσεις και κυκλώματα, συμφέροντα και φρένα στη πολιτική του τότε τι να πουν τα μεγάλα που τα κριτικάρουμε αλύπητα ;

Η κοινωνία και η Αριστερά δεν χρειάζονται ομφαλοσκόπους, μικρομάγαζα, σκοπιμότητες και τακτικισμούς.

Χρειάζονται καθαρό λόγο, καθαρό προσανατολισμό και ιδεολογικό ορίζοντα – που πάμε και γιατί !

Με επεξεργασίες αντάξιες της κουλτούρας μας, πολιτική τακτική που δεν ετεροκαθορίζεται και ξεκάθαρη φιλολαϊκή στρατηγική.

Έλεγχο της εξουσίας, κριτική του δογματισμού, υπεράσπιση της από παντού βαλλόμενης δημοκρατίας, συνένωση στον αγώνα όλων των διαθέσιμων δυνάμεων, άνοιγμα δρόμων και εναλλακτικών κοινωνικών οραμάτων.

Αντί γι αυτά, θα τα βάζουμε με τον Αλαβάνο επειδή ζήτησε το αυτονόητο – την κατάργησητων μηχανισμών των τάσεων που μας έχουν ταλανίσει ως εκεί που δεν παίρνει ή θα του κάνουμε κριτική επειδή «έθεσε όρους» ;

Τι δηλαδή πρέπει να κάνει ένας πολιτικός της Αριστεράς – να τα μασάει και να παζαρεύει υπογείως για την καρέκλα του ;

Αντί γι αυτά, θα φθειρόμαστε και θα φθείρουμε με την ονοματολογία, καίγοντας υποψήφιους/ες πριν καλά καλά τεθούν πολιτικά κριτήρια ;

Τάσεις : η παράγκα του ΣΥΝ…

Όλοι μας θα κριθούμε το επόμενο διάστημα : από τον τρόπο που θα πάμε στο συνέδριό μας, από την παρουσία μας στο μεταξύ στους κοινωνικούς χώρους και την φροντίδα μας για την ενότητα και τη ανάπτυξη του κινήματος, από τις επεξεργασίες που θα παρουσιάσουμε για τις δυνατότητες και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας.

Ας αφήσουμε στην άκρη τα επουσιώδη, ας προσπεράσουμε τις αγωνίες κάποιων για τις καρέκλες κι ας ακούσουμε την κοινωνία : ζητάει από μας καθαρή ταυτότητα, εξωστρέφεια, ριζοσπαστικό ενωτικό λόγο και προτάσεις – όχι να της γυρνάμε την πλάτη για να εξασφαλίσουμε τις εσωτερικές μας ισορροπίες !

Όσοι εργαστούν το επόμενο διάστημα για το τελευταίο θα μας σπρώξουν για πάντα πλέον στην ανυποληψία και την πολιτική χρεοκοπία.

Αν οι τάσεις και οι υποψήφιοι θεωρούν ότι έχουν να πουν κάτι, ας πάρουν σβάρνα τις οργανώσεις του κόμματος να μας τα εξηγήσουν και όχι να τα μαγειρεύουν εν κρυπτώ και παραβύστω.

Αυτή τη φορά όλοι και όλα θα κριθούν από τη βάση : αντικειμενικά και υπεύθυνα μεν αποφασιστικά δε !

Οι εκβιασμοί να καταλήξουμε πάλι με μισή καρδιά στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή, έναν ισορροπιστή πρόεδρο και αλώβητους τους μηχανισμούς των τάσεων, ξανά -και για πόσο ακόμα- σε τεντωμένο σχοινί, κι εμφανιζόμενοι πάλι με μια θολή και παραλυτική εικόνα στην κοινωνία, δεν θα περάσουν.

Το κόμμα ανήκει στα μέλη του, τώρα ίσως όσο ποτέ πριν…

Οι τάσεις παζαρεύουν χωρίς τον ξενοδόχο! Είναι πια μειοψηφία (όλες τους μαζί) μέσα στο κόμμα.

Αδίκως ετοιμάζουν σενάρια πρώτης και δεύτερης ψηφοφορίας για την εκλογή προέδρου – τα μέλη δεν είναι κουκιά, ούτε δεδομένα πίσω από κανέναν.

Παρά τη σχετική παραφιλολογία ούτε το Ρεύμα έχει 42% στο κόμμα ούτε οι προεδρικοί αντιπροσωπεύουν κανέναν ούτε οι ανανεωτικοί έχουν στο ελάχιστο ανακάμψει :

το μόνο αληθινό σε όλη αυτή την ιστορία είναι το πόσο πραγματικά επιζήμια είναι η οργανωτική λειτουργία των τάσεων μέσα στο κόμμα που και τώρα συνεδριάζουν, παζαρεύουν, συνωμοτούν θα έλεγα (όπως το έκαναν πάντα) για να καθορίσουν την εξέλιξη του συνεδρίου ερήμην μας και πριν καν αναδειχθούν τα πολιτικά ζητήματα που θα το κρίνουν!

Όπως περίπου βγάζει η παράγκα στο ποδόσφαιρο πρωταθλητή από τον Σεπτέμβριο…

ΜΜΕ : Χωρίς αυτά υπάρχει Αριστερά ;

Συνηθίζεται στο τέλος πολλών κειμένων διαλόγου να ψελλίζουμε και κάτι για το κανάλι που λείπει, για την εφημερίδα που δεν πουλάει ούτε στα μέλη κλπ. Είναι καιρός να δώσουμε τη σοβαρότητα που πρέπει σε αυτό το ζήτημα!

Ζούμε την εποχή της κυριαρχίας των ΜΜΕ σε κάθε σχεδόν έκφανση της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής.

Είναι έγκλημα να μην έχει η Αριστερά αυτόνομη φωνή, ραδιόφωνο, τηλεόραση, εφημερίδες με καλή κυκλοφορία, αγορασμένο χρόνο ή μετοχές σε κανάλια!

Είναι έγκλημα να αναδιπλωνόμαστε στη επικοινωνιακή μας μιζέρια αντί να δώσουμε μέσα και δύναμη έκφρασης στους δημοσιογράφους μας, τους διανοητές μας, τα μέλη των κοινωνικών κινημάτων που πνίγονται από την τηλεοπτική δημοκρατία!

Είναι έγκλημα η Αριστερά να μην μπορεί να «διαφημίσει» το κίνημα!

Τι λείπει ; Χρήματα; -θα τα βρούμε! Στελέχη; -τα έχουμε! Ιδέες; -άπειρες!

Πως θα φτάσουν εκεί που πρέπει όμως; Πως θα αντισταθούμε στη αποβλάκωση;

Κλείνοντας μόνο την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο για να γίνουμε αναχωρητές και να αφήσουμε όλη τη πίτα στους άλλους;

Στο συνέδριο πρέπει να υπάρξει απόφαση και για αυτό το καθοριστικό ζήτημα, με χρονική δέσμευση και έναρξη οικονομικής εξόρμησης – για έναν αριστερό ραδιοφωνικό σταθμό, ένα αριστερό τηλεοπτικό κανάλι, μια μεγάλη αριστερή εφημερίδα!

Οι καιροί δεν περιμένουν…



Σάββατο 19 Ιουνίου 2004

Αριστερά : Δεν θέλω να σας αγχώσω αλλά..

είναι ώρα για πρωτοβουλίες !



Οι ευρωεκλογές έγιναν, το ΚΚΕ πήρε 20.000 ψήφους παραπάνω από το 1999 και πανηγυρίζει, ο ΣΥΝ πήρε 80.000 ψήφους λιγότερο και ψάχνεται.

Σημασία έχει ότι πέραν του εσωτερικού συσχετισμού ανάμεσα στα δύο ελληνικά αριστερά κόμματα, το συνολικό τους ποσοστό φθίνει σταθερά.

Το ΚΚΕ βέβαια δεν θεωρεί τον ΣΥΝ αριστερό κόμμα κι έτσι έχει ξεμπερδέψει με το πρόβλημα.

Ταυτίζοντας επίσης το κίνημα με το κόμμα, έχει πλάσει μια δική του υπεροπτική πραγματικότητα που μέσα της ζει και ευτυχεί, ανεξάρτητα από τι συμβαίνει γύρω του, μαχόμενο στα μετερίζια ενός σταθερού και πολύστοχου ΟΧΙ που έχει υψώσει απέναντι σε οτιδήποτε συμβαίνει στην κοινωνία και τον κόσμο και με μια ιδεολογία κληρονομικού δικαιώματος στο κίνημα που εξαντλείται σε έναν ψευτοπαλληκαρισμό και μια αυτοδιαφήμιση.

Ο ΣΥΝ από την άλλη, έχει μπλοκαριστεί σε μια πολλάκις εξαγγελλόμενη αλλά πάντα μετέωρη ανανέωση του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα.

Το αδιέξοδο είναι ορατό, παρά την αντοχή που επιδεικνύει ο κόσμος της ανανεωτικής αριστεράς στις αμέτρητες ματαιώσεις που εισπράττει ξανά και ξανά.

Τι κάνουμε;

Ας είμαστε ειλικρινείς.

Η κούραση από τις παλινωδίες του ΣΥΝ, δεν συναντιέται μονάχα στη μια ή την άλλη άποψη ή τάση, υπάρχει σε όλους.

Ανανεωτικοί και νεοκομμουνιστές, παραδοσιακοί και οικοαριστεροί, όλοι τους έχουν γονατίσει. Το πράγμα δεν προχωράει για κανέναν.

Όλοι βλέπουν τις ελπίδες τους να αναλώνονται, όλοι έχουν παράπονα και υποδείξεις, αγωνία και καχυποψία για τις προθέσεις των άλλων.

Και όλοι κάθονται μαζί σ΄ ένα διχασμένο κόμμα, αφού ο ένας έχει ανάγκη τον άλλο, κι όλοι μαζί φαντασιώνονται τη μαγική νέα σύνθεση που θα μετέτρεπε τα πράγματα σε μια νέα ποιότητα, τη νέα αριστερά.

Σ΄ αυτήν δεν προσδοκούν άλλωστε όλοι; κι αυτοί που είναι μέσα στον ΣΥΝ, κι αυτοί που είναι έξω από τον ΣΥΝ, οργανωμένοι ή ανεξάρτητοι συμμαχώντας κατά καιρούς μαζί του;

Γιατί θέλουμε δεν θέλουμε, το πείραμα της νέας αριστεράς-με όρους κοινωνίας-ο ΣΥΝ το επιχειρεί.

Είναι το μόνο υπαρκτό και διακριτό ρεύμα της νέας αριστεράς μέσα στην ελληνική κοινωνία.

Και κατά μία έννοια, κάνει λάθη επειδή προσπαθεί, επειδή κινείται, σχεδόν υποχρεωτικά από τη στιγμή που πήρε επάνω του την ευθύνη της κρίσης και της ανασύνταξης της αριστεράς!

Άλλωστε εμπεριέχει κάθε τάση της υπάρχουσας αριστεράς, άσχετα αν πολλοί έχουν επιλέξει να διατηρούν οργανωτικά και εκτός ΣΥΝ τις εκφράσεις αυτών των τάσεων σε κατάσταση αναμονής.

Το αστείο με τον ΣυΡιζΑ ήταν ότι κάθε συνεργαζόμενη οντότητα, είχε και το αντίστοιχό της σε τάση ή πρόσωπα μέσα στον ΣΥΝ, κάτι σαν να συνεργάστηκε ο ΣΥΝ με τον εαυτό του αφήνοντας για λίγο σε δίλημμα όσους δεν βλέπουν το δικό τους πρόσωπο στον καθρέφτη της νέας αριστεράς και μιλούν τώρα για «αλήστου μνήμης παρέκκλιση».

Ούτε θυμός, ούτε συγχωροχάρτι, παρέμβαση

Τον ΣΥΝ μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει για πολλά-πάρα πολλά.

Μπορεί και η προοπτική του να αποδειχθεί τελικά μη βιώσιμη.

Μπορεί οι πλάτες του να αποδειχθούν αδύναμες για ένα τέτοιο εγχείρημα.

Όμως μην ξεχνάμε πως σήμερα οι δικές του πλάτες είναι που έστω τρεκλίζοντας επιχειρούν να το σηκώσουν.

Αναφορά στο ΚΚΕ ή το ΜΕΡΑ δεν μπορεί να γίνει σε αυτό το πλαίσιο (του διαλόγου για την προγραμματική ενότητα της αριστεράς), εφόσον δεν το επιτρέπουν οι ίδιοι, δεν συζητούν με τους άλλους, δεν τους αναγνωρίζουν καν σαν αριστερούς, είναι ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους, δεν έχουν αμφιβολίες για την άποψή τους και αρκούνται να τσιμπολογούν ψήφους από τα λάθη των άλλων μη συμμετέχοντας ωστόσο στο κόπο τους.

Αν και όταν μειωθεί ο ναρκισσισμός τους και μπορέσουν να κοιτάξουν γύρω τους, τότε θα συμπεριληφθούν στους αγωνιώντες και κοπιώντες για την πραγματικότητα της αριστεράς και της κοινωνίας.

Έτσι λοιπόν τα ουσιαστικά ζητήματα είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη:

1. Την κάτσαμε την βάρκα!

Η παρατεταμένη συνύπαρξη δύο διακριτά αντίθετων ιδεολογικών τάσεων της αριστεράς χάριν της πολιτικής ενότητας σε ένα κομματικό οργανισμό έχει φτάσει στα όριά της.

Παίζεται πια με όρους κυριαρχίας μια της μιας και μια της άλλης και όχι ανασύνθεσης.

Έτσι το καράβι στρίβει απότομα πότε προς τη σοσιαλδημοκρατία και πότε προς την νέα αριστερά, μ΄ όλες τις άσχημες συνέπειες που προκαλεί κάτι τέτοιο.

Παίρνουν κεφάλι οι νεοκομμουνιστές με τον ΣυΡιζΑ, επανέρχονται οι ανανεωτικοί με το Κυπριακό και τις ευρωεκλογές, οι δε προεδρικοί μοιράζουν τα χαρτιά.

Βυθίζονται όμως ταυτόχρονα στην κοινωνία όλοι μαζί και παραδέχονται επίσης ότι αιτία είναι η απουσία ταυτότητας, η μη ιδεολογική ενότητα, η πολυφωνία, κλπ.

2. Μη μου θυμώνεις μάτια μου..

Πριν τα πράγματα φτάσουν στην αναμέτρηση που κανείς δεν θέλει, αξίζει να γίνει μια σοβαρή προσπάθεια (όχι .. εξαγγελία προσπάθειας) να βαθύνει όσο μπορεί η πολιτική ενότητα μέσω της ούτως ή άλλως απαραίτητης και επείγουσας εστίασης στον προγραμματικό λόγο της αριστεράς.

Καλώς ή κακώς όλα δείχνουν ότι για ιδεολογική ενότητα σε μη δογματικό οργανισμό έχει παρέλθει προ πολλού η εποχή, η δυνατότητα και ίσως και η ανάγκη.

Στο μέλλον η αριστερά θα είναι υποχρεωτικά δημοκρατική και πολυσυλλεκτική και θα προσδιορίσει τα όρια της ιδεολογίας της στο τρόπο ύπαρξής της σε μια μεταβαλλόμενη πραγματικότητα, όσο και αν της στοιχίσει αυτό στο μεταβατικό διάστημα που θα απαιτηθεί.

3. Εδώ σε θέλω φίλε!

Στην προσπάθεια αυτή, που δείχνει καθοριστική για το αν θα υπάρξει ξανά μεγάλη αριστερή παράταξη (για το αν δηλαδή μπορεί η αριστερά να ξεπεράσει τη μονολιθική της ιστορία και να υπάρξει ως πολιτική ενότητα-πράγμα που είναι πανευρωπαϊκό αν όχι παγκόσμιο ζητούμενο), πρέπει να κληθούν να συνεισφέρουν όλοι:

αν υπάρξουν οι απαραίτητες εγγυήσεις από μέρους της οργανωτικής επιτροπής του συνεδρίου του ΣΥΝ, θα μπορούσαν να συμμετέχουν δημιουργικά αρκετές συνιστώσες του ΣυΡιζΑ και άλλες οργανώσεις σαν τάσεις, σύνεδροι, ομιλητές κλπ.

4. Αν έπεφτε και κάνα κεφάλι στο μεταξύ..

Μέχρι τώρα η ηγεσία του ΣΥΝ αλλά και των τάσεών του, δρούσαν ως μεσολαβητές για τις μεταξύ τους ισορροπίες με αποτέλεσμα πολλά παράξενα παιχνίδια και σωρεία ψευδοδημοκρατικών μεθοδεύσεων και πολιτικών λαθών.

Είναι φανερό ότι μια νέα στάση στο κόμμα αυτό πρέπει να σηματοδοτηθεί και από μια σαρωτική αλλαγή στην ηγεσία του συνολικά κι όχι μόνο στο πρόσωπο του προέδρου του κόμματος.

5. Προπαντός, δεν θέλω υστερίες!

Αν παρ΄ όλα αυτά τα διχαστικά φαινόμενα δείξουν αντοχή και επιμονή, οι βασικές τάσεις στον ΣΥΝ δεν πρέπει να φοβηθούν να τραβήξουν το δικό τους δρόμο μ΄ ένα βελούδινο διαζύγιο και μια αναδιάταξη των συμμαχιών τους, προκρίνοντας την ιδεολογική ενότητα έναντι μιας διαρκώς επιδεινούμενης και πρακτικά αδύνατης πολιτικής ενότητας.

Έτσι θα μπορέσουν να ξεδιπλώσουν ελεύθερα το δυναμικό τους, να συμμαχήσουν με όσους πραγματικά θέλουν και μπορούν και να κριθούν από την κοινωνία.

Η κοινωνία χρειάζεται ιδεολογικά ρεύματα και δεν πρέπει η ανάγκη αυτή να θυσιάζεται πάντα για ένα 3% στις εκλογές, ειδικά όταν η λειτουργία του πολιτικού σκοπού καθίσταται τελικά ανέφικτη.

Καλύτερα να συνεργάζονται μόνο στις εκλογές δυο ή περισσότερα διακριτά αριστερά κόμματα σε μιαν Αριστερή Συμμαχία παρά να πνίγουν το δημιουργικό τους δυναμικό σε μια παρατεταμένη και ανέφικτη συγκατοίκηση όλο το υπόλοιπο διάστημα!

Σε κάθε περίπτωση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η εκκρεμότητα στον ΣΥΝ πρέπει να τελειώσει.

Η κοινωνία δεν την ανέχεται άλλο αφού εξ αιτίας της ο ΣΥΝ υπολείπεται μόνιμα κινηματικά και σε αποτελεσματικότητα ακόμα και από υποδεέστερες δυνάμεις και δεν μπορεί να εκπληρώσει τις ελπίδες που ο ίδιος δημιουργεί αφού, ως έχει, δεν διακρίνεται για διάρκεια και στοχοπροσήλωση αλλά από συνεχείς αντιφάσεις, μετατοπίσεις και παλινωδίες.

Η αριστερά, αφήνοντας πίσω οριστικά την εποχή του δογματισμού, πρέπει να ολοκληρώσει το μετέωρο βήμα της προς το καινούργιο, αποφασίζοντας τι βάρος έχουν τελικά οι ιδεολογικές της αποκλίσεις πάνω στην πολιτική της ενότητα και απομυθοποιώντας διλήμματα όπως ρήξη ή ρεφορμισμός που την ταλαιπωρούν και τη διχάζουν, χωρίς να έχουν άλλη πραγματική χρησιμότητα πέραν της κάλυψης των προγραμματικών της κενών.


Κυριακή 6 Ιουνίου 2004

Αριστερά και ανανέωση ;

.. αναμείνατε στο συνέδριό σας

Το αίτημα της ανανέωσης του προγραμματικού λόγου της ελληνικής αριστεράς δεν φαίνεται να οδεύει ακόμα προς την ικανοποίησή του.

Συνεχώς παραπέμπεται στο επόμενο συνέδριο του Συν, στην ευκταία δραστηριοποίηση του Χώρου Διαλόγου ή της Πρωτοβουλίας Ενότητας, στην ανανέωση της ηγεσίας σε πρόσωπα και γενικώς παραπέμπεται… στις καλένδες.

Το σημερινό πρόγραμμα της αριστεράς είναι κυρίως μια υπόσχεση καλών προθέσεων για ανανέωση και διατύπωση νέου λόγου αλλά πέραν τούτου ουδέν.

Στο μεταξύ η αριστερά διολισθαίνει προς και αφομοιώνεται από το σύστημα.

Δεν προσφέρει λογισμό, δεν προτείνει όνειρο, δεν διαμορφώνει ηθική, δεν παρέχει παραμυθία.

Της μένουν οι καλές προθέσεις και η ιστορία της αλλά χάνει στελέχη και ψηφοφόρους προς όλες τις κατευθύνσεις.

Στην εποχή μας είναι ίσως πιο φρόνιμο να μην λες τίποτα αλλά δεν είναι αυτή η παράδοση της αριστεράς.

Η γενικολογία και η τέχνη του εφικτού, δεν είναι παρά αναγνώριση του κυρίαρχου συστήματος και ηττοπάθεια.

Και αυτή η ηττοπάθεια που εμφανίστηκε με την πτώση του «υπαρκτού», δεν λέει να φύγει εδώ και μια δεκαπενταετία σχεδόν.

Εντάξει, κανείς δεν πίεσε ιδιαίτερα την αριστερά να ανασυγκροτηθεί αμέσως, κατανοώντας το μέγεθος του προβλήματος και το χρόνο που χρειαζόταν για να επιστρέψει στο προσκήνιο.

Πολλοί έλπισαν ότι οι οπαδοί του υπαρκτού θα συνειδητοποιούσαν σιγά σιγά τι καθεστώς υποστήριζαν και πόσο αριστερό ήταν, και οι αντιπολιτευόμενοι αριστεροί θα πρότειναν τώρα με δύναμη – δικαιωμένοι γαρ – τις ιδέες τους για ένα δημοκρατικό σοσιαλισμό με αυτοδιαχείριση.

Κι όμως τόσα χρόνια μετά, οι μεν δογματικοί αναδιοργανώθηκαν μετά το πρώτο σοκ και μάλιστα στην ακριβώς αντίθετη δυστυχώς κατεύθυνση απ΄ ότι λογικά αναμενόταν (προς τον απομονωτισμό, το κλείσιμο στον εαυτό, τον εθνικισμό και τον αριστερισμό ανακατεμένα ), οι δε ανανεωτικοί μετά έναν πρώτο ενθουσιασμό ( δημιουργία Συν ) ασχολήθηκαν με οτιδήποτε άλλο εκτός από την εργασία διατύπωσης ενός ολοκληρωμένου προγραμματικού λόγου – οράματος της αριστεράς.

Γιατί;

Μήπως τελικά είναι εύκολο να κάνεις κριτική ενός αποτυχημένου συστήματος είτε του καπιταλισμού είτε του υπαρκτού αλλά είναι δύσκολο να προτείνεις το δικό σου;

Ή καταλήξαμε σιωπηλά ότι άλλο σύστημα δεν υπάρχει;

Αυτή η σιωπή είναι ενδεικτική διεργασιών ή αδιεξόδου;

Πως νοιώθει η αριστερά μετά το ξέσπασμα του αντινεοφιλελεύθερου, αντιπαγκοσμιοκρατικού κινήματος;

Σαν ψάρι στο νερό – ως θα όφειλε – ή σαν αμήχανος συγγενής;

Μπορεί το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ να αναζητά έναν άλλο κόσμο και να πιστεύει ότι αυτός είναι εφικτός, ποιος όμως θα τον περιγράψει;

Δεν είναι αυτό δουλειά της αριστεράς;

Μπορεί οι νέοι αντιδρώντας στον τοίχο που βρίσκουν μπροστά τους να ζητούν μιαν άλλη κοινωνία, ποιος όμως θα τους προσφέρει ένα νέο όραμα;

Δεν είναι κι αυτό δουλειά της αριστεράς;

Μπορεί η οικολογική συνειδητοποίηση να θέτει νέες προτεραιότητες αλλά ποιος θα τις εντάξει στο όραμα μιας νέας οικολογικής, αυτοδιαχειριζόμενης κοινωνίας;

Γιατί έχει σιγάσει ο συλλογικός διανοούμενος της κοινωνίας;

Εκπλήρωσε μήπως τον ιστορικό του ρόλο και δρέπει απλά από την ιστορική μνήμη;

Έχει στομώσει η σοσιαλιστική σκέψη;

Έχει υποταχθεί στους διαχειριστές του εφικτού και έχει παραδώσει το νεωτεριστικό της πνεύμα στους κάθε είδους μεσολαβητές και συναινετικούς, τους ποικιλώνυμους «μάνατζερ», του συστήματος;

Πέρα από την ηττοπαθή συμμετοχή στο σύστημα και την εξίσου ηττοπαθή αυτοπεριχαράκωση σε μια τυφλή αντίσταση, δεν υπάρχει τρίτος δρόμος;

Οι ερωτήσεις έχουν τεθεί, οι ανάγκη για απαντήσεις είναι καταιγιστική, η οικολογία προσφέρει μιαν ολιστική θέαση και ανάγνωση της πραγματικότητας για να μην μείνει τίποτα απ΄ έξω, η αριστερή οπτική για τη ανάγκη δημοκρατίας και δικαιωμάτων είναι επίκαιρη παρά ποτέ αλλά η σύνθεση αργεί.

Ποιος είναι ο τοξικός παράγοντας στη σκέψη που μας εμποδίζει να φτάσουμε στις κατάλληλες απαντήσεις και μας περιορίζει αποκλειστικά στη διαχείριση της καθημερινότητας;

Αν είναι ο ίδιος ναρκισσισμός και η απόσυρση από τα κοινά που έχουν διαποτίσει ολόκληρη την κοινωνία μας σαν αντανάκλαση της κυριαρχίας της αγοράς σε όλες τις εκφάνσεις της, δεν είναι η ώρα με την ενεργοποίηση αριστερών ατόμων και συλλογικοτήτων να καταπολεμηθεί;

Μιλώντας πια για το θέμα ταμπού – τι οραματίζεται σήμερα η αριστερά, ποιοι είμαστε και τι θέλουμε!

Ας δείξουν εκεί τα δόντια τους οι πολυπρόσωποι διεκδικητές της και όχι στο να βγάζουν τα μάτια τους καταγγέλλοντας ο ένας τον άλλο για την κοινή σε όλους ανεπάρκεια!


Δευτέρα 31 Μαΐου 2004

Έχει η Αριστερά πρόγραμμα;

Με αφορμή μιαν ακόμα εκλογική μάχη


Γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες, και τώρα λόγω ευρωεκλογών, σ΄ έναν μέχρι τελικής πτώσεως εμφύλιο μέσα στην Αριστερά.
Όπου υπάρχουν εκλογές τα στοιχήματα και οι τακτικές για ένα καλό αποτέλεσμα σε βάρος, όχι τόσο των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού αλλά του αντιπάλου αριστερού πόλου, γιγαντώνονται.
Οι διαφορετικοί πόλοι μέσα στην αριστερά δεν αθροίζονται, αντίθετα, διεκδικούν την εξόντωση ο ένας του άλλου.


Για πολλούς η ένταση και η διάρκεια αυτού του πολέμου είναι κάτι το ακατανόητο εφόσον η Αριστερά είναι αυτή που υποτίθεται ότι προκρίνει πάντα τη μέγιστη και από τα κάτω συγκέντρωση δυνάμεων εφόσον δεν διαθέτει άλλα μέσα επιβολής πέραν «της ενότητας και του αγώνα».
Ο εμφύλιος της αριστεράς αναπαράγεται ανεξαρτήτως του μεγέθους της.
Είτε είμαστε στο 1974 όπου στο φοιτητικό χώρο σχεδόν δεν υπήρχε άλλη παράταξη είτε είμαστε στο 2004 όπου με κόπο το σύνολο της αριστεράς συγκεντρώνει ένα 20% στους φοιτητές κι ένα 10% στην κοινωνία με έντονες καθοδικές τάσεις, η ένταση αντιπαλότητας παραμένει η ίδια.
Την ίδια ώρα οι παρατάξεις της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς δέχονται και καταφέρνουν να έχουν ανοιχτές πολυσυλλεκτικές συσπειρώσεις που συγκεντρώνουν όλο σχεδόν το διαθέσιμο δυναμικό τους σε μία οντότητα, με τις διαφωνίες, τις τάσεις, τις ομαδοποιήσεις τους.
Τι λοιπόν συμβαίνει στην αριστερά;

Όσα δεν φτάνει η Αριστερά τα κάνει ιδεολογήματα

Υπάρχουν όλες οι ενδείξεις ότι ο πόλεμος αυτός δεν γίνεται στη βάση προγραμματικών διαφορών και ουσιωδών αποκλίσεων αλλά στη βάση τεχνητών καχυποψιών και λεκτικών ακροβατισμών που συχνά φαίνεται να εφευρίσκονται, απλά για να υπάρχει κάπου διαφορά και έδαφος για αντιπαράθεση.
Παράδειγμα οι ευρωεκλογές :
Αν για παράδειγμα η συμμετοχή μας στην Ε.Ε καταστεί πραγματικά (και όχι φαντασιακά ) αρνητική για τον ελληνικό λαό, οι «ευρωλάγνοι» ΣΥΝ, ΑΚΟΑ κλπ δεν θα ζητήσουν προφανώς την αποδέσμευση ;
Γιατί το ΚΚΕ πατεντάρει τη θέση από τώρα;
Αν είναι ήδη αρνητική, γιατί οι πολέμιοι του «ευρωμονόδρομου» ΚΚΕ, ΜΕΡΑ κλπ συμμετέχουν στην ευρωβουλή και τις εκλογές ;
Θα συμμετείχαν π. χ στη κοινοβουλευτική σύνοδο του ΝΑΤΟ ή στην εκλογή αντιπροσώπων γι αυτήν ;
Όλοι τους άλλωστε μέσα πλέον στην ευρωβουλή τον ίδιο αγώνα δεν θα δώσουν;
Προφανώς οι διαχωρισμοί και οι αντιπαλότητες εφευρίσκονται.
Οι ιδεολογικές διαφορές εξωθούνται στα άκρα επίτηδες.
Οι τρεις διακριτές τάσεις της αριστεράς ( ορθόδοξοι, ανανεωτές και ανατρεπτικοί ) κάνουν τρεις ξεχωριστές πορείες για τον πόλεμο στο Ιράκ, τρεις χωριστούς εορτασμούς της πρωτομαγιάς, τρεις χωριστές διαμαρτυρίες στην πρεσβεία του Ισραήλ κι όπου μπορούν έχουν και τρία χωριστά σωματεία ή και εκλογικά αποτελέσματα: επικοινωνία μηδέν.
Τι όμως τους υποχρεώνει σε αυτήν την άγονη και καταστροφική για το κίνημα αντιπαράθεση;
Ποια αδυναμία προσπαθούν να καλύψουν ή να εξορκίσουν;
Μήπως την πραγματική τους αδυναμία να προτείνουν στην κοινωνία ένα ξεκάθαρο προγραμματικό λόγο;
Μήπως πραγματικά δεν ξέρουν που πάνε και μετά την πτώση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού, που άλλοι υποστήριζαν και άλλοι αντιπολιτευόντουσαν, δεν έχουν να αρθρώσουν καμιά στρατηγική κοινωνικής αλλαγής και αναλώνονται σε τακτικισμούς και επαναστατική γυμναστική;
Όταν κάποιοι έχουν πολύ καιρό να βγουν από το σπίτι, καταλήγουν να τσακώνονται μεταξύ τους – και η αριστερά έχει καιρό να βγει στην κοινωνία με πραγματικές προτάσεις και στρατηγική!
Ο όποιος προγραμματικός της λόγος δεν έχει συνοχή, αναμασά γενικότητες και παρωχημένες αναλύσεις μιας άλλης πραγματικότητας που έχει παρέλθει προ πολλού – κι αυτό ισχύει και για το κομμάτι της λεγόμενης ανανεωτικής αριστεράς!
Κι όμως η αριστερά και εμπειρίες και εργαλεία ανάλυσης διαθέτει και ικανούς διανοητές περιλαμβάνει στους κόλπους της.
Γιατί δεν μπορεί να αναπτύξει προγραμματικό λόγο;

Η μονολιθική κληρονομιά

Η ιστορία της αριστεράς ίσως μπορεί να φωτίσει λίγο αυτό το ζήτημα.
Η αριστερά που οι παλαιότεροι μας παρέδωσαν ήταν κατά κανόνα μονολιθική.
Η λέξη διάσπαση, προδοσία, φράξια ήταν το απεταξάμην τους.
Η άλλη άποψη καταδιώχθηκε αλύπητα, σύντροφοι στον αγώνα, ακόμα και υπό συνθήκες πολέμου ή εξορίας , πολεμούσαν λυσσαλέα ο ένας τον άλλο κι όχι μόνον ιδεολογικά για μια ασυμφωνία απόψεων.
Η μονολιθικότητα φάνταζε σαν ο απαραίτητος όρος για την επιτυχία του κινήματος.
Προκρινόταν πάντα η ομοφωνία και η πειθαρχία και η άλλη άποψη έμοιαζε με καταστροφή.
Ο «άλλος» ήταν αποδιοπομπαίος ακόμα κι αν ζητούσε να συμβάλλει στη βελτίωση των πραγμάτων ή έβλεπε λίγο μακρύτερα.
Δεν υπήρξε λοιπόν πολιτισμός συνύπαρξης στην αριστερά.
Είχε για δεκαετίες και δούλευε ένα -υποτίθεται μαρξιστικό- μοντέλο κοινωνίας σε υπαρκτή εκδοχή.
Είτε βλέποντάς το σαν μονόδρομο είτε διορθώνοντάς το με δημοκρατία και ανθρώπινο πρόσωπο.
Μέχρι που όλο το οικοδόμημα κατέρρευσε με κρότο.
Υποστηρικτές και επικριτές έμειναν χωρίς αντικείμενο και μη έχοντας διαύλους επικοινωνίας μεταξύ τους, χωρίστηκαν για άλλη μια φορά σε νοσταλγούς και κουρασμένους!

Τραυλίσματα ή αληθινός προγραμματικός λόγος;

Ένα παραμένει και στους δύο σαν κοινό χαρακτηριστικό – η έλλειψη απαντήσεων βάσει σοβαρής ανάλυσης και επεξεργασίας προγραμματικού αριστερού λόγου!
Υπάρχουν βέβαια κρυφές και ανομολόγητες σκέψεις στο πίσω μέρος του μυαλού της όποιας αριστεράς αλλά δεν βγαίνουν στο φως της πραγματικότητας.
Η αριστερά δεν συζητά μεταξύ της για το πρόγραμμά της, δεν φέρνει στο φως τις αγωνίες και τις ελλείψεις της, νιώθει ανεπαρκής να διαμορφώσει κοινά και ανοιχτά την στρατηγική της για να μην δεχθεί πλαγιομετωπικές επιθέσεις από φίλους και εχθρούς και συντριβεί.
Φοβάται ακόμα, εξ αιτίας ίσως του μετατραυματικού στρες από την αιφνίδια και δραματική κατάρρευση του μοντέλου της, να ξαναγγίξει το θέμα
Φυλάγεται από τις κακοτοπιές και προτιμά να αντιμετωπίζει την καθημερινότητα με τις παλιές συνταγές κι ας μην έχουν δυναμική, κι ας καθιζάνει εκλογικά και συρρικνώνεται οργανωτικά μέρα με την μέρα.
Η σοβαρότερη απόπειρα που παρουσίασε ποτέ σ΄ αυτόν τον τομέα ήταν η ίδρυση και λειτουργία του Χώρου Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς που έφερε μεγάλες τομές κυρίως στο κλίμα μέσα στην αριστερά αλλά και πανικό στις ηγεσίες της από το άνοιγμα τόσων κρίσιμων ζητημάτων.
Κάποιοι βέβαια δεν πήγαν καν στο Χώρο παρ΄ότι δεν τους δέσμευε σε τίποτα – μόνο την συνεισφορά τους ζητούσε στον κοινό προβληματισμό.
Η πρωτόγνωρη αυτή διαδικασία έδειξε μια σειρά πράγματα.
Το πιο αποκαλυπτικό (για όσους πήγαν στο ραντεβού) είναι ότι όσο οι αριστεροί συζητούν, λίγα θέματα μπορούν να τους χωρίσουν ειδικά όταν βάζουν κάτω όλη τους τη γνώση και εμπειρία για να αποτυπώσουν το πρόγραμμα και τις επιδιώξεις της αριστεράς.
Επίσης όμως ότι τα τινάζουν όλα στον αέρα όταν για να εφαρμόσουν τα παραπάνω έρχονται αντιμέτωποι με τη διατήρηση των εσωτερικών τους ισορροπιών και την κοντόθωρη επιβίωση του προσωπικού τους μηχανισμού, που αλλιώς ήταν μαθημένος ως τώρα.
Έτσι στον ΣυΡιζΑ τα βρήκαν πολιτικά και τα έσπασαν οργανωτικά, τα προσυνέδρια του ΣΥΝ στο προηγούμενο συνέδριό του είχαν μεγάλη επιτυχία και πρωτόγνωρο προβληματισμό με την συμβολή όλου του Χώρου, όμως τα υλικά τους τα έφαγε το σκοτάδι λόγω του πανικού της ηγεσίας και ποτέ δεν έφτασαν ούτε καν στα μέλη.
Ιστορικά ρεύματα της αριστεράς, τροτσκιστές, μαοϊκοί, αριστεροί σοσιαλιστές, νεοκομμουνιστές, αριστεροί οικολόγοι, ανανεωτές κλπ τα βρίσκουν προγραμματικά μεταξύ τους αλλά διαχωρίζονται λόγω σκοπιμοτήτων των ηγητόρων τους (εντολές άνωθεν …).
Τι απομένει;
Το αυτονόητο : Να παραμερισθούν οι αντιρρήσεις των μηχανισμών και να ξεμπλοκάρει ο δρόμος της διατύπωσης από κοινού, αριστερού προγράμματος από όλους τους πόλους της αριστεράς πράγμα που θα επιτρέψει να μην γιγαντώνονται οι επιμέρους διαφορές και να μην διασπάται ο κοινός αγώνας.
Σε αυτή τη διαδικασία χρειάζονται όλοι, κανείς δεν περισσεύει και καμιά κομματική διαδικασία δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί πια προσπερνώντας την πραγματικότητα ελαφρά τη καρδία.

Η ιδεολογική μήτρα της κοινωνίας

Η μόνη κίνηση είναι ικανή να αλλάξει την σημερινή κατάσταση είναι η συμμετοχή όλων των ενδιαφερομένων, μέσα από συγκεκριμένες διαδικασίες και τη χρήση όλων των υπαρκτών δομών της αριστεράς, στην κοινή ολοκλήρωση, διατύπωση και προώθηση στην κοινωνία ενός νέου προγράμματος.
Η αριστερά είναι πράγματι η ιδεολογική μήτρα της κοινωνίας, συσπειρώνει όλους εκείνους τους ανθρώπους που δεν μπορούν να ζήσουν αλλιώς παρά εργαζόμενοι για την αλλαγή αυτής της κοινωνίας και οι ιδέες της έχουν τεράστιο ακροατήριο.
Δεν μπορεί λοιπόν ειδικά αυτή να υπολείπεται σήμερα του βασικού της έργου, της διατύπωσης δηλαδή προγραμματικού λόγου και καθορισμού δρόμων κοινωνικής αλλαγής, μόνο και μόνο επειδή απέτυχε ένα πρώτο πείραμα σοσιαλιστικής αλλαγής που αποπειράθηκε να εφαρμόσει , λες και δεν μπορεί να μάθει από τα λάθη της, λες και χάθηκαν οι αιτίες που οδηγούν στην επιδίωξη της κοινωνικής αλλαγής, λες και η καταναλωτική κοινωνία έφερε την ευτυχία στους λαούς, λες και η καταστροφή της φύσης από το κεφάλαιο δεν έφερε το πλανήτη στο χείλος του γκρεμού και οι καιροί μπορούν να περιμένουν!
Νέες δυνάμεις αναδύονται καθημερινά στα κοινωνικά κινήματα.
Οι οργανωμένες δυνάμεις της αριστεράς αντί να κυνηγούν μόνο την ψήφο τους δεν θα έπρεπε να δώσουν όλες τους τις δυνάμεις, τώρα, στην συνδιαμόρφωση του προγράμματος και της φυσιογνωμίας του κινήματος;
Να παραδώσουν τη σκυτάλη στη νέα γενιά δωρίζοντάς της τις πολύτιμες εμπειρίες τους και πριμοδοτώντας την νέα ενότητα της αριστεράς πάνω στη Μεγάλη Προγραμματική Συμφωνία κι όχι πάνω στις αγωνίες για κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, ή για μια παρουσία άλαλη και κουραστική στους άμβωνες της κοινωνίας, εντέλει για ένα πουκάμισο αδειανό;

Δέσμιοι της «προόδου»-προγραμματική σιγή ασυρμάτου

Σοβαρότατα είναι τα θέματα στα οποία υστερεί επικίνδυνα η ανάλυση της αριστεράς.
Κι όπως έλεγε ο Γκράμσι αν η ανάλυση δεν είναι σωστή όλα όσα θα ακολουθήσουν μοιραία θα είναι λάθος.
Τι είναι π.χ πρόοδος σήμερα;
Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων;
Η ανάλυση της αριστεράς για το βασικό αυτό ζήτημα είναι ανύπαρκτη έως αναχρονιστική.
Η αντιμετώπιση των συνεπειών στη κοινωνία και το περιβάλλον από την άκριτη πρόοδο που σήμερα ανεμίζει εμβληματικά στις σημαίες του νεοφιλελευθερισμού και ωθεί τον πλανήτη στα όριά του, δεν έχει αντιμετωπισθεί ιδεολογικά και προγραμματικά από την αριστερά με αποτέλεσμα την συρρίκνωση του οικολογικού κινήματος- που η ίδια θα έπρεπε κυριαρχικά να έχει αξιολογήσει, ιεραρχήσει και βάλει σαν προτεραιότητα στο πρόγραμμά της για μια άλλη, αναπόφευκτα οικολογική, κοινωνία.
Πόσο και τι κράτος θέλουμε και τι θέση έχει σ΄αυτό η ιδιωτική πρωτοβουλία και η μονιμότητα του μηχανισμού των δημοσίων υπαλλήλων;
Πως θέλουμε να λειτουργεί η αγορά;
Αναλαμβάνουμε συνευθύνη στην κοινωνία, πολεμάμε την ατομική διαφθορά, τον αγρότη που δηλητηριάζει εν γνώσει του με νιτρικά τον κόσμο ή τον υπάλληλο που «τα παίρνει» με την κάλυψη του συνδικάτου του ή καταγγέλλουμε απλά «το σύστημα που τα γεννάει»;
Ζητάμε να καταργηθούν οι καταστροφικές καλλιέργειες καπνού και βαμβακιού ή συντηρούμε την αρρωστημένη κατάσταση με τις αποζημιώσεις;
Αναλαμβάνουμε πλανητική ευθύνη ή την παραδίνουμε στο κεφάλαιο; Μας νοιάζει ο υπερπληθυσμός, η εξάντληση του νερού, οι κλιματικές αλλαγές ή απλά «τα καταγγέλλουμε»;
Χωρίς απαντήσεις σε καίρια ζητήματα, η αριστερά λάθρα βιώνει χάρη μονάχα στην ιστορία της.
Συμπεριφέρεται σαν χαμένη σ΄ένα κόσμο που αλλάζει καθημερινά, πιάνει σήμερα ένα θέμα για να το αφήσει την επομένη, αλλάζει συνεχώς ιεραρχήσεις, προσπαθεί να αντιμετωπίσει ό,τι έρχεται μπροστά της χωρίς να μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις γιατί ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ!
Έτσι παραμένει στις διατυπώσεις άλλος κόσμος, άλλη Ελλάδα, άλλη Ευρώπη, αδυνατώντας να διατυπώσει επακριβώς τι εννοεί.
Που πάμε, τι είναι σήμερα το σημαντικό, τι το δευτερεύον;
Αρκετά τα μηνύματα, ας ακουστούν επιτέλους
Τα επερχόμενα συνέδρια, μετά την αναπόφευκτη νέα συρρίκνωση της αριστεράς εν συνόλω στις ευρωεκλογές, είναι μια μεγάλη ευκαιρία.
Κι αν ο Χώρος Διαλόγου και ο κόσμος που συμμετείχε στον ΣυΡιζΑ και τις άλλες κατά περιόδους απόπειρες ενωτικής δράσης της αριστεράς( Αυδής, παλαιός Συνασπισμός, Φόρουμ, Αντικαπιταλιστική αριστερά κλπ) μπορέσει να διαπεράσει τις διεργασίες τους και δεν κλειστεί ο καθένας στο δικό πρόβλημα, θα είναι η ιδανικότερη συγκυρία!
Όλα τα τραύματα και οι καχυποψίες μπορούν να εξηγηθούν από την έλλειψη αποτυπωμένης σε πρόγραμμα ιδεολογίας και να παραμεριστούν μαζί με όσες ηγεσίες έχουν κουφαθεί στις κοινωνικές διεργασίες.
Συχνά η ήττα φέρνει μαζί και κάποια ανακούφιση με την απόρριψη από το κοινωνικό σώμα αντιλήψεων που καλώς ή κακώς δεν έχουν ζωή.
Απελευθερώνει δυνάμεις στη κατεύθυνση μιας φρέσκιας αποτύπωσης του οράματος της κοινωνικής αλλαγής χωρίς αγκυλώσεις και προκαταλήψεις ή τραύματα του παρελθόντος.
Η πάλη για την κυριαρχία σε μια αριστερά που κινδυνεύει να μην υπάρχει σε λίγο ούτε οργανωτικά εξ αιτίας της απουσίας προγραμματικού λόγου, δεν έχει πια νόημα.
Όσοι στο ΚΚΕ εξαντλούν τις φιλοδοξίες τους στην αμφίβολη είσπραξη από καραμπόλα κάποιου-όποιου εκλογικού οφέλους στις ευρωεκλογές και όσοι στον ΣΥΝ θα είναι ικανοποιημένοι με την επίσης αμφίβολη επανεκλογή δύο ευρωβουλευτών κοιμούνται ύπνο βαθύ και παραλυτικό.
Αν το «κάλλιο πρώτος στο μαγαζάκι μου παρά δεύτερος στη Μεγάλη Προγραμματική Αριστερά» είναι κι η μοναδική τους έγνοια, η κοινωνία τους επιφυλάσσει μάλλον οδυνηρές εκπλήξεις…
Ίδωμεν!


*δημοσιεύτηκε στο ΑΝΤΙ, τεύχος 819, 11 Ιουλίου 2004

Σάββατο 22 Μαΐου 2004

Μετά την κατάρρευση της συνεργασίας :

Ένα νέο ταξίδι για την Αριστερά;




Η κουλτούρα των συνεργασιών στην αριστερά ήταν ούτως ή άλλως, ισχνή.

Το πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ την απίσχνασε ακόμη περισσότερο. Ακόμα κι ενώ διέθετε τη στήριξη και τον ενθουσιασμό της μεγάλης πλειοψηφίας των παραμενόντων στην αριστερά και διεισδυτικότητα στο μονολιθικό ΚΚΕ.

Τι συμβαίνει τελικά και οι ηγεσίες της αριστεράς αποδεικνύονται κατώτερες των απαιτήσεων της κοινωνίας; Πέραν των προθέσεων της εκάστοτε νομενκλατούρας γιατί η συναίνεση στη βάση της κοινωνικής αριστεράς δεν καταφέρνει να διαπεράσει ως την κορυφή τα σχήματα και της ηγεσίες της;

Η συναίνεση ως ιδεολόγημα- ο μικρομεγαλισμός ως πολιτική

Η επιδίωξη της συναίνεσης πάση θυσία φαίνεται ότι απέκοψε την αριστερά από την ριζοσπαστική βάση της.

Κι ενώ γεννήθηκε σαν προσπάθεια απεγκλωβισμού από τον δογματισμό (σταλινισμό) και σαν τρόπος ανανέωσης της σκέψης και της δράσης της, ώθησε την αριστερά στο άλλο άκρο.

Αντικατέστησε κάθε είδους ιδεολογική αναζήτηση με τον λεγόμενο ρεαλισμό, βυθίστηκε σε έναν άνευ προηγουμένου πραγματισμό που θα ζήλευε και το πολιτικό κέντρο, την ώρα που το ζητούμενο δεν ήταν να απεκδυθεί της ιδεολογίας της αλλά να βρεί τη σωστή αναλογία ρήξεων και ρεφορμισμού, τα επιδέξια μέσα πολιτικής δηλαδή για κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Να ανοίξει πχ διαύλους επικοινωνίας με τα κάθε λογής κοινωνικά κινήματα που απαιτούν ανθρώπινο πρόσωπο από τον καπιταλισμό και να τα εντάξει στην οπτική της για σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.

Να τοποθετηθεί στο ζήτημα της αντίθεσης μεταξύ ανασφάλειας ιδιωτικού τομέα και μονιμότητας στο δημόσιο τομέα που κόβει την κοινωνία στα δύο.

Να αξιολογήσει την οικολογική κρίση όχι επικουρικά στο πρόγραμμά της αλλά κυριαρχικά, όπως της αξίζει, και να επαναπροσδιορίσει αποφασιστικά τις προτεραιότητές της.

Αντί για τα παραπάνω, η αριστερά κατατρύχεται από αγωνία για μεγάλες συμμαχίες στην κοινωνία προς μια ασαφή πρόοδο και καταλήγει συνέχεια να παγιδεύεται από τις ίδιες της τις επιδιώξεις.

Πάσχει από μικρομεγαλισμό αφού μη μπορώντας να μεταφράσει το βαρύ ιστορικό της φορτίο αγώνων και θυσιών σε σημερινούς όρους άσκησης πολιτικής, μιλάει για όλα και δεν λέει τελικά τίποτα.

Η καθημερινότητα όχι σαν αγώνας αλλά σαν μεσολάβηση

Στην προσπάθειά της να είναι αυτή που συναινεί πάντα, το αποτέλεσμα ήταν να χάσει η ίδια η αριστερά την οπτική της και να παγιδευτεί στην πάλη για μια απλώς ανθρωπινότερη καθημερινότητα, και στο πολιτικό ατόπημα ότι παντού και πάντοτε μια οποιαδήποτε λύση ή συμφωνία είναι καλύτερη από καθόλου συμφωνία, αφήνοντας στην άκρη το πληγωμένο αλλά ισχυρό σοσιαλιστικό της όραμα.

Έχασε την ριζοσπαστικότητά της, έπαψε να αμφισβητεί την ουσία του κρατούντος οικονομικού συστήματος, εξιδανίκευσε την κοινοβουλευτική δημοκρατία και την αλλοτριωτική του δύναμη και υποτάχτηκε στη λειτουργία των ΜΜΕ ως δεδομένης δικτατορίας του λόγου και της εικόνας.

Δουλεύει απλά κι αυτή σαν λόμπυ αλληλοϋποστήριξης μέσα στη διαμορφωμένη πραγματικότητα την οποία δεν αμφισβητεί ούτε με καταστασιακές δράσεις ούτε καν με ανατρεπτικές προτάσεις.

Δικαιώθηκαν έτσι κι ανασυντάχθηκαν τα δογματικά της υπόλοιπα και τα προς διάλυση σχήματά τους που αντιδρώντας στο καινούργιο, μπετοναρίστηκαν στο αποτυχημένο αλλά υπαρκτό – έστω σαν ανάμνηση – παλιό, σε μια παλαιοημερολογίτικη σχεδόν μυστικιστική παρουσία-απουσία.

Ταυτόχρονα εμφανίστηκε η ακροδεξιά σαν υπερασπιστής των αδικημένων της κοινωνίας συνδυάζοντας τον εθνικισμό (υπεράσπιση του καταπιεσμένου έθνους από τους ισχυρούς του κόσμου) με το λαϊκισμό (υπεράσπιση της καταπιεσμένης κοινωνίας από τους ισχυρούς του έθνους), ωθώντας έτσι και το αντίστοιχα δογματικό μέρος της αριστεράς σε εθνικιστικές θέσεις.

Στο βάλτο του πολιτικού καθωσπρεπισμού

Η αριστερά προσάραξε για τα καλά στα ύφαλα της συναίνεσης.

Επιδιώκοντάς την πάση θυσία, σχεδόν από ενοχή γι αυτά που δεν έκανε παλιά επί σταλινισμού (ή δεν πρόλαβε να κάνει) έχασε το στίγμα και την πορεία της στον κοινωνικό χάρτη.

Αδυνατεί να ξεκινήσει το νέο της ταξίδι αν δεν απαλλαγεί, πρώτα ιδεολογικά, από τα συναινετικά της αποστήματα που την καθηλώνουν σε μια ρηχή ενασχόληση με βελτιώσεις της καθημερινότητας συνεργαζόμενη με οποιονδήποτε ψελλίσει τη λέξη δικαιώματα.

Με την προσήλωση στη συναίνεση, αφοπλίστηκε ιδεολογικά και ξέχασε τον εαυτό της, ξέχασε σιγά-σιγά ότι ειδικά αυτή οφείλει να προτείνει όραμα δίκαιης κοινωνίας (προσοχή εδώ: και όχι νεφελωδώς «δικαιότερης», που οδηγεί στη σοσιαλδημοκρατία, την συνδιαχείριση του συστήματος, τον Ντ΄Αλέμα, τον Γιόσκα Φίσερ και τους Σημίτη-Μπλερ…) και να εντάξει ολόκληρη την κοινωνική της δράση στην υπηρεσία του.

Κι όχι να συρρικνωθεί σε κόμμα του καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο.

Χωρίς πλοηγό-όραμα και με τρύπες-συναίνεσης στο σκαρί του, το πλήρωμα του πλοίου της αριστεράς κατατρύχεται από φιλονικίες και έριδες και άγονες εκκλήσεις ενότητας-συναίνεσης, λες και ενωμένοι οι τυφλοί μπορούν να βρουν καλύτερα το δρόμο απ΄ότι ο καθένας μόνος του.

Δεν αρκεί η συναίνεση φαίνεται, χρειάζεται και κάποιος σκοπός και μάλιστα πρώτα έρχεται ο σκοπός κι ύστερα η προσπάθεια συναίνεσης γύρω του – κι όχι να θυσιάζεται και ο ίδιος ο σκοπός χάριν της συναίνεσης!

Η συναίνεση για την συναίνεση αποδείχθηκε ο βάλτος της αριστεράς.

Οι αριστεροί προσέρχονται στη συνεργασία χωρίς ταυτότητα

Ποια είναι η σωστή σειρά των πραγμάτων εντέλει;

Υπάρχει κοινή λογική στην αριστερά ή έχει δίκιο η Παπαρήγα που λέει ότι την επαύριο κάθε ενωτικής προσπάθειας στην αριστερά έχουμε διασπάσεις και διάλυση;

Οπότε κι η καλύτερη μέθοδος είναι να κυριαρχήσει μία συνιστώσα της αριστεράς και μόνο τότε θα υπάρξει ενότητα (όπως παλιά…).

Αν ενωθούν πχ οι κομμουνιστές (ή νεοκομμουνιστές αν προτιμάτε) μεταξύ τους χάρις στη σαφή ιδεολογική τους συνάφεια, το ίδιο οι σοσιαλιστές, οι κεντροαριστεροί κλπ, σε ομογενή σύνολα για να μην κρύβεται ο ένας πίσω από τον άλλο και ο αρχηγός πίσω απ΄όλους και χωρίς καθημερινή «πάλη των τάσεων» δούν ποιοι πραγματικά είναι και τι πρεσβεύουν δεν θα είναι μετά πιο εύκολο να μιλήσουν μεταξύ τους για συνασπισμούς, ενότητες, μέτωπα κλπ.;

Πρώτα δεν απαιτείται καθαρή ταυτότητα στο τραπέζι κι έπειτα συνεργασία μεταξύ των συγγενών ταυτοτήτων; Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρχει ταυτότητα…

Τι θα σήμαινε αυτό για τον ΣΥΝ πχ ;

Ότι οι τάσεις, πριν καταναλώσουν εντελώς τα νεύρα του κόσμου με τις καρεκλομαχίες τους, οφείλουν να συγκροτηθούν πραγματικά ιδεολογικά, να αποσαφηνίσουν την πολιτική τους ταυτότητα και σκοπό κι ύστερα να αποφασίσουν με ποιούς θα παν και ποιούς θα αφήσουν, αν η καλύτερη συνεργασία με άλλες τάσεις και σχήματα μπορεί να γίνει στα πλαίσια του υπάρχοντος ΣΥΝ (δεν είναι και ταμπού..), στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ, του ΕΚΦ ή οποιουδήποτε άλλου τωρινού ή μελλοντικού σχήματος και όχι όπως γινόταν μέχρι τώρα, δηλαδή στα πλαίσια του «3%» !

Το τελευταίο κακώς κυκλοφορεί σαν σχήμα συνεργασίας, είναι απλά ένας κωδικός κρατικής επιχορήγησης κόμματος…

Ο μεσολαβητισμός ως ιδεολογία και οι συνέπειές του

Ίσως η αιτία είναι ότι τα πράγματα έγιναν εξ αρχής ανάποδα και υπό πίεση.

Αποχώρησε το μισό ΚΚΕ από τον τότε ΣΥΝ και βρέθηκαν κομμάτια αριστεράς, ανομοιογενή και με ιστορικό έλλειψης συγχρωτισμού, αιφνιδιαστικά και πριν καλά καλά το καταλάβουν μέσα σε ένα σχήμα που έπρεπε επειγόντως από ομόσπονδη αριστερά να γίνει με το ζόρι κόμμα και μάλιστα αντίπαλο δέος που να αντέξει την επερχόμενη κόντρα κυριαρχίας στον χώρο της αριστεράς με το ΚΚΕ.

Μα ό,τι γίνεται μόνο για τη σημερινή μάχη διαλύεται την επομένη..(ξέρει η Παπαρήγα!).

Για να τα βρουν και να συγκατοικήσουν στο διαμέρισμα που υποχρεωτικά βρέθηκαν όλοι μαζί, άρχισαν τις ευγένειες και τα συγγνώμη και σύντομα ξέχασαν ποιός είναι τι και γιατί είναι δίπλα ο ένας στον άλλο.

Με αποτέλεσμα να πάρουν φυσιολογικά την αρχηγία αυτοί που ήξεραν να βρίσκουν τις συμβιβαστικές λύσεις ( δηλαδή τα σύμβολα και οι δικηγόροι..) και που δεν ήταν και υποχρεωτικό να διαθέτουν και αριστερό όραμα – αρκούσαν σαν μεσολαβητές!

Ο μεσολαβητισμός έγινε αυτός καθ΄εαυτός, η νέα ιδεολογία που ήρθε να καλύψει το κενό ιδεολογίας στον ΣΥΝ και μόλυνε το σώμα πρώτα και την ψυχή του αργότερα.

Έστειλε τον κόσμο στον καναπέ του σπιτιού του και τους ικανούς στο άθλημα του μεσολαβητισμού στις στελεχιακές θέσεις του κόμματος και τον κρατικό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ μέχρις ότου η κοινωνία, μετά από πολλές είναι αλήθεια προειδοποιήσεις, βαρέθηκε την απραξία και τη αποιδεολογικοποίηση και τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια τους με τον εξής καταπληκτικό τρόπο – ρίχνοντας το ΠΑΣΟΚ!

Ο ΣΥΡΙΖΑ χρησίμευσε τελικά – εξ αιτίας της κυριαρχίας των ίδιων ακριβώς φαινομένων και στην δική του ύπαρξη – σαν ο επιθανάτιος τελευταίος σπασμός του κάποτε ακμαίου μεσολαβητισμού ως υψίστης και απόλυτης ιδεολογίας της αριστεράς και ταυτόχρονως ως θανατηφόρου αυτοχειριασμού της.

Γιατί οι μάσκες έπεσαν και ο βασιλιάς ΣΥΝ (και κύριος φορέας αυτού του θανατηφόρου ιού) αποδείχθηκε γυμνός.

Απλά μόλυνε τον ΣΥΡΙΖΑ, διέσπασε την ΚΕΔΑ, εξόργισε τον Γλέζο και όποιον αριστερό τόλμησε να ελπίσει ξανά.

Το πλοίο τώρα θα ελαφρύνει και ίσως μπορέσει να αποκολληθεί από τα ύφαλα και να αποπλεύσει ξανά. Στην περίπτωση αυτή καλό του ταξίδι!