Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2004

Κοκκινό-μαυροι εργοδότες

Σαριλάκης Γιάννης, πολιτικός πρόσφυγας, 9/2/2004

Όπου έγινε προσπάθεια κοινωνικής αλλαγής για να λυθεί η αντίθεση Κεφαλαίου-Εργασίας, αντί να κοινωνικοποιηθούν τα μέσα παραγωγής και το κέρδος, έγινε απλώς αλλαγή του τρόπου εκμετάλλευσης όπου την διοίκηση στα μέσα παραγωγής και τους ανθρώπους ασκούσε η κομματική γραφειοκρατία.

Όμως ο Λένιν στο έργο του Κράτος κι Επανάσταση (σελ.60) γράφει:

«Το προλεταριάτο μόνο προσωρινά χρειάζεται το κράτος μέχρι να παραμερίσει τους εκμεταλλευτές του, κι εν συνεχεία η εξουσία περιέρχεται στα εκλεγμένα εργατικά συμβούλια, ενώ παράλληλα το κράτος απονεκρώνεται, εισάγοντας τον εργατικό έλεγχο στην παραγωγή. Αναγνωρίζουμε έναν και μόνο δρόμο, την αλλαγή από τα κάτω».

Αντιθέτως ο Στάλιν εισήγαγε στο δοκίμιο της πολιτικής οικονομίας (κεφ.17,σελ.506) τα παρακάτω:

«Το σοσιαλιστικό κράτος καθοδηγεί τις επιχειρήσεις ασκώντας την διεύθυνσή τους μέσω των πληρεξουσίων του διευθυντών που διορίζονται κι αντικαθίστανται από τα αρμόδια κρατικά όργανα».

Δυστυχώς αυτήν την λογική της απομόνωσης των εργαζομένων εφαρμόζει και το ΚΚΕ στα δικά του μέσα παραγωγής που δημιουργήθηκαν από τα μέλη του.

Αλλά και οι από πάνω του πρώην σοσιαλισμού και του υπαρκτού της Κίνας και της Κούβας όταν συμμαχούν με τους καπιταλιστές, δεν είναι φυσικό να μην επιτρέπουν να κουνιέται φύλλο από τους από κάτω για την υπεράσπιση των καθεστώτων τους;

Κι όταν λόγω παγκοσμιοποίησης δικές μας επιχειρήσεις μετακομίζουν προς αυτές τις χώρες και εισάγονται από την Κίνα φτηνότερα προϊόντα που εκτοπίζουν τα ελληνικά δεν έχουμε διπλή ανεργία;

Όταν λοιπόν το ΚΚΕ χειροκροτά στα συνέδριά τους την απίστευτη εκμετάλλευση των εργατών τους και τα καμώματα του Κάστρο με τους παπάδες και τους βασιλιάδες δεν πρέπει να αναρωτηθείτε όσοι γράφετε επιστολές στην «Ε», αν το ΚΚΕ είναι όντως κόμμα της εργατικής τάξης;