Κυριακή 4 Ιουλίου 2004

ΣΥΝ : Ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής - μια καταστροφική αυταπάτη!


Πάμε για ένα καθοριστικό συνέδριο δέσμιοι ακόμα της συναινετικής μας αυταπάτης ;

- Παραμερίζοντας την ανάγκη καθαρής ταυτότητας χάριν της «ενότητας» των τάσεων

- Μιλώντας για πρόσωπα αντί να μιλάμε για πολιτικές

- Υποτιμώντας τις βαθιές ιδεολογικές διαφορές που συστεγάζονται, ασφυκτιούν και ξεσπούν σε παραγοντισμό και πολυγλωσσία φέρνοντας εσωστρέφεια

- Αγνοώντας τις καθημερινές ανάγκες του κινήματος αφού οι τάσεις είναι απασχολημένες με το πρόβλημά τους, τον έλεγχο του κόμματος

- Αγνοώντας τα μηνύματα των εκλογών ως «μη καταστροφικά» εν τέλει..

- Αγνοώντας τη ψυχική κατάσταση μελών και ψηφοφόρων, την εκπεφρασμένη καθαρή επιθυμία τους και τις προειδοποιήσεις τους

Τι πάμε λοιπόν να κάνουμε ;

Να μπαλώσουμε όπως-όπως κάποιες τρύπες, να εκλέξουμε έναν συναινετικό πρόεδρο για να συνεχίσουμε τις εσωκομματικές ισορροπίες και την εσωστρέφεια ; Και οι ανάγκες της κοινωνίας ; Οι ανάγκες των αριστερών ; Οι ανάγκες των ίδιων των μελών ;

Τα κοινωνικά κινήματα χρειάζονται υποστήριξη - αντί όμως να τα τρέφουμε μας τρέφουν από το υστέρημά τους.

Η οικολογία χρειάζεται πολιτική έκφραση - αντί να της την παρέχουμε απομυζούμε τη δική της.

Η μικρή ιδιωτική πρωτοβουλία χρειάζεται στήριξη και ιδεολογική ταυτότητα, είναι ή δεν είναι βασική δύναμη της οικονομίας μας – εμείς την αγνοούμε.

Οι αγρότες χρειάζονται προσανατολισμό έξω και πέρα από τις αποζημιώσεις και κοινωνικό ορίζοντα συμβολής στην ποιότητα ζωής – εμείς τους ψιθυρίζουμε αναμασήματα.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι των ΔΕΚΟ, οι κάποτε αδικημένοι, ευνοημένοι κατάφωρα σήμερα σε σχέση με τον υπόλοιπο λαό, απολαμβάνουν τα προνόμια και τη μονιμότητά τους χωρίς να απαιτούν ή να στηρίζουν με την ισχύ τους το κοινωνικό κράτος, αντίθετα βυθίζονται στη διαφθορά και γίνονται οι αυλικοί της εξουσίας με κάλυψη των συνδικάτων τους (στα οποία διαθέτουμε παρεμπιπτόντως ισχυρή εκπροσώπηση) – εμείς παρακολουθούμε αδιάφοροι τη κοινωνία να διχάζεται.

Σε ποιους τελικά απευθυνόμαστε ; Δείχνουμε να νοιαζόμαστε μόνο για την αυτοδιαιώνιση της μικρής μας παρέας ή κάνω λάθος ;

Αν ένα κόμμα του 3% έχει και αυτό δεσμεύσεις και κυκλώματα, συμφέροντα και φρένα στη πολιτική του τότε τι να πουν τα μεγάλα που τα κριτικάρουμε αλύπητα ;

Η κοινωνία και η Αριστερά δεν χρειάζονται ομφαλοσκόπους, μικρομάγαζα, σκοπιμότητες και τακτικισμούς.

Χρειάζονται καθαρό λόγο, καθαρό προσανατολισμό και ιδεολογικό ορίζοντα – που πάμε και γιατί !

Με επεξεργασίες αντάξιες της κουλτούρας μας, πολιτική τακτική που δεν ετεροκαθορίζεται και ξεκάθαρη φιλολαϊκή στρατηγική.

Έλεγχο της εξουσίας, κριτική του δογματισμού, υπεράσπιση της από παντού βαλλόμενης δημοκρατίας, συνένωση στον αγώνα όλων των διαθέσιμων δυνάμεων, άνοιγμα δρόμων και εναλλακτικών κοινωνικών οραμάτων.

Αντί γι αυτά, θα τα βάζουμε με τον Αλαβάνο επειδή ζήτησε το αυτονόητο – την κατάργησητων μηχανισμών των τάσεων που μας έχουν ταλανίσει ως εκεί που δεν παίρνει ή θα του κάνουμε κριτική επειδή «έθεσε όρους» ;

Τι δηλαδή πρέπει να κάνει ένας πολιτικός της Αριστεράς – να τα μασάει και να παζαρεύει υπογείως για την καρέκλα του ;

Αντί γι αυτά, θα φθειρόμαστε και θα φθείρουμε με την ονοματολογία, καίγοντας υποψήφιους/ες πριν καλά καλά τεθούν πολιτικά κριτήρια ;

Τάσεις : η παράγκα του ΣΥΝ…

Όλοι μας θα κριθούμε το επόμενο διάστημα : από τον τρόπο που θα πάμε στο συνέδριό μας, από την παρουσία μας στο μεταξύ στους κοινωνικούς χώρους και την φροντίδα μας για την ενότητα και τη ανάπτυξη του κινήματος, από τις επεξεργασίες που θα παρουσιάσουμε για τις δυνατότητες και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας.

Ας αφήσουμε στην άκρη τα επουσιώδη, ας προσπεράσουμε τις αγωνίες κάποιων για τις καρέκλες κι ας ακούσουμε την κοινωνία : ζητάει από μας καθαρή ταυτότητα, εξωστρέφεια, ριζοσπαστικό ενωτικό λόγο και προτάσεις – όχι να της γυρνάμε την πλάτη για να εξασφαλίσουμε τις εσωτερικές μας ισορροπίες !

Όσοι εργαστούν το επόμενο διάστημα για το τελευταίο θα μας σπρώξουν για πάντα πλέον στην ανυποληψία και την πολιτική χρεοκοπία.

Αν οι τάσεις και οι υποψήφιοι θεωρούν ότι έχουν να πουν κάτι, ας πάρουν σβάρνα τις οργανώσεις του κόμματος να μας τα εξηγήσουν και όχι να τα μαγειρεύουν εν κρυπτώ και παραβύστω.

Αυτή τη φορά όλοι και όλα θα κριθούν από τη βάση : αντικειμενικά και υπεύθυνα μεν αποφασιστικά δε !

Οι εκβιασμοί να καταλήξουμε πάλι με μισή καρδιά στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή, έναν ισορροπιστή πρόεδρο και αλώβητους τους μηχανισμούς των τάσεων, ξανά -και για πόσο ακόμα- σε τεντωμένο σχοινί, κι εμφανιζόμενοι πάλι με μια θολή και παραλυτική εικόνα στην κοινωνία, δεν θα περάσουν.

Το κόμμα ανήκει στα μέλη του, τώρα ίσως όσο ποτέ πριν…

Οι τάσεις παζαρεύουν χωρίς τον ξενοδόχο! Είναι πια μειοψηφία (όλες τους μαζί) μέσα στο κόμμα.

Αδίκως ετοιμάζουν σενάρια πρώτης και δεύτερης ψηφοφορίας για την εκλογή προέδρου – τα μέλη δεν είναι κουκιά, ούτε δεδομένα πίσω από κανέναν.

Παρά τη σχετική παραφιλολογία ούτε το Ρεύμα έχει 42% στο κόμμα ούτε οι προεδρικοί αντιπροσωπεύουν κανέναν ούτε οι ανανεωτικοί έχουν στο ελάχιστο ανακάμψει :

το μόνο αληθινό σε όλη αυτή την ιστορία είναι το πόσο πραγματικά επιζήμια είναι η οργανωτική λειτουργία των τάσεων μέσα στο κόμμα που και τώρα συνεδριάζουν, παζαρεύουν, συνωμοτούν θα έλεγα (όπως το έκαναν πάντα) για να καθορίσουν την εξέλιξη του συνεδρίου ερήμην μας και πριν καν αναδειχθούν τα πολιτικά ζητήματα που θα το κρίνουν!

Όπως περίπου βγάζει η παράγκα στο ποδόσφαιρο πρωταθλητή από τον Σεπτέμβριο…

ΜΜΕ : Χωρίς αυτά υπάρχει Αριστερά ;

Συνηθίζεται στο τέλος πολλών κειμένων διαλόγου να ψελλίζουμε και κάτι για το κανάλι που λείπει, για την εφημερίδα που δεν πουλάει ούτε στα μέλη κλπ. Είναι καιρός να δώσουμε τη σοβαρότητα που πρέπει σε αυτό το ζήτημα!

Ζούμε την εποχή της κυριαρχίας των ΜΜΕ σε κάθε σχεδόν έκφανση της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής.

Είναι έγκλημα να μην έχει η Αριστερά αυτόνομη φωνή, ραδιόφωνο, τηλεόραση, εφημερίδες με καλή κυκλοφορία, αγορασμένο χρόνο ή μετοχές σε κανάλια!

Είναι έγκλημα να αναδιπλωνόμαστε στη επικοινωνιακή μας μιζέρια αντί να δώσουμε μέσα και δύναμη έκφρασης στους δημοσιογράφους μας, τους διανοητές μας, τα μέλη των κοινωνικών κινημάτων που πνίγονται από την τηλεοπτική δημοκρατία!

Είναι έγκλημα η Αριστερά να μην μπορεί να «διαφημίσει» το κίνημα!

Τι λείπει ; Χρήματα; -θα τα βρούμε! Στελέχη; -τα έχουμε! Ιδέες; -άπειρες!

Πως θα φτάσουν εκεί που πρέπει όμως; Πως θα αντισταθούμε στη αποβλάκωση;

Κλείνοντας μόνο την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο για να γίνουμε αναχωρητές και να αφήσουμε όλη τη πίτα στους άλλους;

Στο συνέδριο πρέπει να υπάρξει απόφαση και για αυτό το καθοριστικό ζήτημα, με χρονική δέσμευση και έναρξη οικονομικής εξόρμησης – για έναν αριστερό ραδιοφωνικό σταθμό, ένα αριστερό τηλεοπτικό κανάλι, μια μεγάλη αριστερή εφημερίδα!

Οι καιροί δεν περιμένουν…