Κυριακή 28 Μαρτίου 2004

Δεσμευτική πολιτική αυτοκριτική από τον ΣΥΝ

και εναλλαγή στην εκπροσώπηση !



Αγαπητοί σύντροφοι, χαίρομαι πολύ που επιτέλους λύθηκε η γλώσσα μας.

Πράγματα που σερνόντουσαν χρόνια αλλά δεν εκφράζονταν δημόσια, απαιτητικά και με καθαρό λόγο, τώρα βγαίνουν στη φόρα με πλημμυρικό ρυθμό.

Αυτή είναι η ξεχασμένη δύναμη της Αριστεράς: η επαφή με την πραγματικότητα.

Κι αυτή την επαφή ήταν που τη τελευταία δεκαετία είχαμε χάσει.

Ο κατάλογος των συμπτωμάτων της ασθένειας αυτής, μακρύς :

  • κόμμα κατώφλι και φιλιπιννέζα του ΠΑΣΟΚ,
  • ηγεσία ισορροπιστική των τάσεων με παραλυτικές συνέπειες για τη λειτουργία του κόμματος,
  • παραγοντισμός με ίδια πρόσωπα και μονιμότητα στελεχών,
  • καριέρα παρά την εξουσία έως και προσχώρηση σ΄αυτήν από τον πολύ συγχρωτισμό μαζί της,
  • προκανονισμένες εσωκομματικές διαδικασίες και παραμερισμός της βάσης,
  • παραμέληση της οριζόντιας κλαδικής οργάνωσης και δουλειάς του κόμματος μ΄αποτέλεσμα την υποτονική παρουσία στους εργασιακούς χώρους και την έλλειψη επεξεργασμένων θέσεων έναντι της γενικόλογης κάθετης παρουσίας των τοπικών ΠΚ,
  • πολιτικαντισμός αντί αντιμετώπισης της καθαρής και χρόνιας αντικομματικής συμπεριφοράς από διεφθαρμένα στελέχη μας που συχνά κρύβονται και εκβιάζουν πίσω από τις τάσεις,
  • έλλειψη επικοινωνιακού μέσου και τραγική δημόσια εικόνα εκπροσώπων μας να εκλιπαρούν την ευσπλαχνική ψήφο κλπ, κλπ.
  • Το πιο σημαντικό όμως σύμπτωμα που μονιμοποιήθηκε, όταν μετά την πρώτη μας έξοδο από τη Βουλή αρχίσαμε να μασάμε τα λόγια μας και να φοβόμαστε να πάρουμε θέση σχεδόν για το οτιδήποτε ή να τη στηρίξουμε αν είχαμε, ήταν και είναι η παντελήςαπουσία αυτοκριτικής!

Βλέπω τον Πρόεδρο, που με τις φιλότιμες προσπάθειές του κράτησε το χώρο ενωμένο τα τελευταία χρόνια, να μην απαντά στις εύστοχες ερωτήσεις των δημοσιογράφων όταν πλησιάζουν ζητήματα ουσίας και να καταφεύγει σε αοριστίες και δικηγορίστικες υπεκφυγές.

Βλέπω τις ανακοινώσεις της ΠΓ, να τα ρίχνουν όλα, όπως μόνιμα γίνεται την τελευταία δεκαετία, στη πόλωση, το δικομματισμό, τα ΜΜΕ.

Τελικά η ίδια η Αριστερά φταίει ποτέ ;

Έχουμε το αλάθητο απλά μας έχουνε ματιάσει;

Είναι δυνατόν, όταν απευθυνόμαστε στη μεγάλη Αριστερά να πηγαίνουμε αλαζόνες και ανεπίγνωτοι;

Θέλουμε να απευθυνθούμε στην κοινωνική αριστερά, στον κόσμο που παλεύει μέσα, δίπλα ή κοντά στο ΚΚΕ ή τις άλλες αριστερές οργανώσεις, να συνεργαστούμε με στελέχη τους σε μαζικούς χώρους στα σοβαρά, χωρίς να απαντήσουμε όπου χρειάζεται και με αυτοκριτική στις αιτιάσεις τους όταν είναι σωστές;

Αυτοί φταίνε για τη συνεργασία μας, έναντι πακέτου ανταλλαγμάτων στους δήμους, με το ΠΑΣΟΚ στις πρόσφατες Νομαρχιακές και την αλλοίωση του πολιτικού μας στίγματος πανελλαδικά ή το χειρότερο την παροχή στήριξης στο καταρρέον νεοφιλελεύθερο κόμμα της διαφθοράς και της ρεμούλας;

Αυτοί φταίνε μήπως που μας έσυρε η Δαμανάκη στην πανωλεθρία του Δήμου της Αθήνας και δεν είπαμε κουβέντα;

Αυτοί φταίνε για το Μάαστριχ, την παραλυτική ομοσπονδιοποίηση του κόμματός μας από τις τάσεις και τις μεταξύ τους ισορροπίες, την πολυγλωσσία και τον παραγοντισμό των στελεχών μας (το μπάστε σκύλοι αλέστε) χωρίς καμία επίπτωση σ΄αυτά παρά μόνο στην εκλογική μας δύναμη;

Φταίνε οι σύντροφοί μας στον ΣΥΡΙΖΑ που η κακή φήμη και η δυσπιστία μας συνοδεύει και στέλνει ψήφους στο ΚΚΕ, αφού φυσικά αυτές δεν σβήνονται με την πρώτη καλή πράξη;

Πως θα ζητήσουμε την αυτοκριτική του ΚΚΕ, του ΝΑΡ, και πιθανά των σημερινών μας συνεργατών στον ΣΥΡΙΖΑ για οτιδήποτε προκύψει, αν πρώτα δεν κάνουμε τη δική μας και δεν είμαστε σαφείς και δημόσια δεσμευμένοι για το τι εμείς οι ίδιοι πρεσβεύουμετελικά;

Είναι αναίτια η δυσπιστία που μας ακολουθεί κατά πόδας στον κόσμο της Αριστεράς;

Ακόμα και η φράση «αριστερή στροφή του ΣΥΝ», κάτι λέει από μόνη της – που δηλαδή είμαστε πριν τη στροφή;

Είναι δυνατόν να φύγει από πάνω μας το στίγμα του «μικρού ΠΑΣΟΚ» αυτόματα, μόνο και μόνο επειδή το ίδιο το ΠΑΣΟΚ απομακρύνθηκε από τα κεντροαριστερά σενάρια προσωρινά, χωρίς να τοποθετηθούμε απέναντι στα λάθη μας και δεν δεσμευτούμε απέναντι στην κοινωνική Αριστερά με καθαρότητα;

Η λογική «ό,τι έγινε, έγινε», είναι η λογική όσων θέλουν να διατηρήσουν ανέξοδα τις καρέκλες τους στο κόμμα και μαζί τις διασυνδέσεις τους και τις καριέρες τους πιθανά, τωρινές ή μελλοντικές, στην περιφέρεια του κεντροαριστερού βούρκου του ΠΑΣΟΚ που όλα τα τρώει κι όλα τα καταπίνει. Έτσι καθαρά!

Ο τολμών αυτοκριτικά δημιουργεί σχέσεις εμπιστοσύνης.

Ας καταπολεμήσουμε την αλαζονεία με πολιτική αυτοκριτική.

Ας τείνουμε το χέρι συνεργασίας για την Αριστερή παράταξη στους δρόμους, τους εργασιακούς χώρους και τις τοπικές κοινωνίες, πληρώνοντας πρώτοι τα γραμμάτιά μας και αφοπλίζοντας έτσι όσους κρύβονται πίσω απ΄αυτά για να μην κάνουν το βήμα ενότητας και αυτοκριτικής που τους αναλογεί.

Είναι η πόρτα της ανανέωσης ανοικτή;

Οι εκλογές τέλειωσαν, οι ψηφοφόροι μας σταύρωσαν τους υποψήφιους της αρεσκείας τους και πάρα πολλοί δεν σταύρωσαν κανέναν αλλά έδωσαν δύναμη στο ενωτικό ψηφοδέλτιο.

Ας συνθέσουμε τώρα αυτήν την κατάσταση συνολικά αντί να βλέπουμε μόνο το δέντρο που λέγεται Μπανιάς, με την συμφωνία για την εκ περιτροπής εκπροσώπηση ανά ένα ή δύο χρόνια στην Βουλή και την Ευρωβουλή.

  • Έτσι σεβόμαστε το σταυρό του ψηφοφόρου αλλά και εκείνου που σταύρωσε τον συνδυασμό.
  • Τιμούμε τα στελέχη μας με τη σειρά εκπροσώπησης ανάλογα τη σειρά σταυρών
  • Ανοίγουμε και θεσμικά την ανανέωση και την πλουραλιστική εκπροσώπηση
  • Καταπολεμούμε τον παραγοντισμό και την μονιμότητα των στελεχών εκπροσώπησης, ακόμα και την πιθανότητα διαπλοκής τους
  • Φέρνουμε μια πολυπρόσωπη, δροσερή και ανανεωτική εικόνα στον κόσμο μας
  • Κάνουμε δυνατή την έκφραση μειοψηφικών τάσεων στο κόμμα αλλά και μικρότερων δυνάμεων και ανεξάρτητων του ψηφοδελτίου, επενδύοντάς το έτσι με καλή συνεργατική διάθεση και μεγαλύτερο ενδιαφέρον συμμετοχής
  • Γινόμαστε φερέγγυοι, ανοικτοί και πειστικά δημοκρατικοί ενάντια στον παραγοντισμό και την αλαζονεία των ίδιων, λίγων προσώπων
  • Βαδίζουμε προς το κόμμα των μελών και την Αριστερή παράταξη σε κάθε χώρο ζωής και δουλειάς

Μια τέτοια Αριστερά ονειρευόμαστε, ανοικτή, πολυπρόσωπη, αυτοκριτική και άφοβα ανανεωτική, σε μόνιμη επαφή με την πραγματικότητα.

Ο Αριστερός κόσμος έδειξε τη φοβερή του διάθεση για κάτι τέτοιο και σ΄αυτές τις εκλογές όπως και στις αυτοδιοικητικές στηρίζοντας με δύναμη τα ενωτικά αριστερά ψηφοδέλτια.

Τώρα είναι η ώρα των οργανωμένων φορέων της Αριστεράς να ανταποκριθούν με συνέπεια σ΄αυτά που υποσχέθηκαν και να φέρουν ξανά τον αριστερό κόσμο στο προσκήνιο.

Γιώργος Παπασπυρόπουλος