Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Η καταθλιπτική επιβολή του Αριστερού Ρεύματος στον Συνασπισμό και οι συνέπειές της



Το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν οι ενδείξεις μιας εσωκομματικής στρέβλωσης στον Συνασπισμό που συμπτώματά της εκδηλώνονται σε πολλές κομματικές δραστηριότητες και διαδικασίες.

Παρ΄ όλο το προεκλογικό μορατόριουμ πολλοί άνθρωποι στο κόμμα ζουν μια διαρκή αγωνία και ένταση για το που πάνε τα πράγματα κάτι που δεν μπορεί να κρυφτεί ή έστω να κουκουλωθεί προσωρινά.

Κι αυτό επειδή τα συμπτώματα πολλαπλασιάζονται αντί να μειώνονται.

Καθεστωτισμός

Πρώτα από όλα αυτό που ενοχλεί είναι η νοοτροπία που έχουν αναπτύξει πολλά στελέχη του Αριστερού Ρεύματος, ειδικά της νέας γενιάς, θεωρώντας ότι οι πλειοψηφίες τους δικαιώνουν να θεωρούνται συντριπτικά κυρίαρχοι στο κόμμα και ως εκ τούτου να μην δίνουν λογαριασμό σε κανέναν αλλά να κάνουν ό,τι θέλουν, απαξιώνοντας κάθε δημοκρατικό έλεγχο από τους άλλους συντρόφους, συμπεριλαμβανομένων εδώ και συντρόφων της δικής τους τάσης.

Έχουν αναπτύξει μια καθεστωτική νοοτροπία η οποία συνδυαζόμενη με την απειρία τους και το βολονταρισμό της ηλικίας τους και την κάλυψη από παλαιότερα στελέχη, δημιουργεί καθημερινά προβλήματα στη δημοκρατική και συναινετική λειτουργία του κόμματος.

Απότοκα αυτής της συμπεριφοράς είναι κατ΄αρχήν η στρέβλωση του μηνύματος που εκπέμπει ο Συνασπισμός στην κοινωνία όπως με τα γεγονότα του Δεκέμβρη, όπου κατάφεραν να συσκοτίσουν την ομόθυμη καταδίκη από την αριστερά της τυφλής βίας και να μας εμφανίσουν σαν να κινούμαστε στα όρια αποδοχής ή έστω δικαιολόγησής της.

Η ρητή και εκφρασμένη θέση της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς για καταδίκη και απομόνωση των βιαοτήτων και των φορέων τους διαστρεβλώθηκε με αντιφατικές και θολές δηλώσεις, τόσο ώστε να βρεθεί έδαφος για να εξαπολυθεί εναντίον μας επίθεση από όλο το πολιτικό φάσμα με αιχμή τη Παπαρήγα ότι «χαϊδεύουμε αυτιά» και καλύπτουμε πολιτικά τους μπάχαλους ως εξεγερμένους.

Στη διαδικασία κατάρτισης του προγράμματός μας παρουσιάστηκε επίσης ένα παρόμοιο φαινόμενο.

Η μετά δικαιολογιών διαφόρων τύπων, εμπόδιση των μελών να συμμετέχουν στη διαδικασία.

Η συμμετοχή περιορίστηκε μόνο στα μέλη των διαφόρων επιτροπών.

Ακόμα και οι σύνεδροι πήραν στα χέρια τους τα κείμενα στη μορφή τυπωμένου βιβλίου τελευταία στιγμή, προσερχόμενοι στο ΣΥΝέδριο.

Και υποτίθεται ότι θα διάβαζαν 400 σελίδες σε μία μέρα ώστε την Κυριακή να τοποθετηθούν και επί του συνόλου!

Το οφθαλμοφανές αυτό ατόπημα προσπαθήθηκε να διασκεδαστεί με το να τεθεί σε ψηφοφορία το κείμενο ως βάση συζήτησης ( για πότε άραγε; ).

Έτσι το κείμενο πέρασε μεν με μεγάλη πλειοψηφία, δεν συζητήθηκε όμως ποτέ από τα μέλη, θεωρείται δε ως ψηφισμένες θέσεις του κόμματος και προτάθηκε και στον ΣΥΡΙΖΑ ως συμβολή στο πρόγραμμά του!

Τι ωραία μεθόδευση…

Προειλημμένες αποφάσεις εγκρινόμενες δια βοής!

Ένα νέο μοντέλο διαμεσολάβησης της βούλησης των μελών

Εάν σκεφθεί κανείς ότι στη συνέχεια οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησαν μεταξύ τους το πρόγραμμα και απλά το παρουσίασαν, στη συμβουλευτικού και όχι αποφασιστικού τύπου, 2ηΠανελλαδική Σύσκεψη όπου και «εγκρίθηκε» πάλι τύποις -αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μέλη και ψηφοφορίες - το θαύμα ολοκληρώθηκε!

Συνασπισμός και ΣΥΡΙΖΑ έχουν πρόγραμμα μόνο που αυτό δεν έχει εγκριθεί από κανέναν πέραν των όποιων μηχανισμών.

Η βούληση των μελών του ΣΥΝ αλλά και των άτυπων μελών του ΣΥΡΙΖΑ ( όσων τουλάχιστον δεν ανήκουν σε συνιστώσες και που είναι η μεγάλη πλειοψηφία ) διαμεσολαβήθηκε από μερικά στελέχη της «αριστερής πλειοψηφίας» -όπως αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται- και η συμμετοχική δημοκρατία μέσα στο κόμμα έγινε μαγική εικόνα…

Απαξίωση κομματικών διαδικασιών για εξυπηρέτηση ημετέρων

Τώρα για το τι έγινε προηγούμενα μέσα στις διάφορες θεματικές επιτροπές είναι ενδεικτική η παραδοχή Δραγασάκη μέσα στο ΣΥΝέδριο ότι «πολλοί σύντροφοι πληγώθηκαν» κλπ

Εξόχως ενδεικτική είναι η περίπτωση της επιτροπής προγράμματος για τα ΜΜΕ όπου τύποις συγκαλέστηκε, τύποις ανατέθηκε σε συντρόφισσα να παρουσιάσει εισήγηση ενώ ήταν προαποφασισμένη η εκτός επιτροπής ατομική ανάθεση σε στέλεχος του Αριστερού Ρεύματος από τον επικεφαλής της Κεντρικής Επιτροπής Προγράμματος. Κι όταν η εισηγήτρια έθεσε εμπρόθεσμα τις θέσεις σε διάλογο κι επειδή ο διαλεχτός του Ρεύματος αργούσε, χωρίς ταυτόχρονα να συμμετέχει στην επιτροπή, ακολούθησαν αντικαταστατικά όργια από τον νεαρό υπεύθυνο της επιτροπής για να παρεμποδίσει το έργο της και να δώσει χρόνο στον από τα πριν επιλεγμένο.

Στα όργια αυτά που βέβαια περιλάμβαναν και την προσωπική απαξίωση της νόμιμης εισηγήτριας αλλά και όσων την συνέδραμαν σε θέσεις ή διαδικαστική υποστήριξη, συνέδραμαν, ω του θαύματος, ο επικεφαλής του Γραφείου Τύπου του κόμματος και ο οργανωτικός υπεύθυνος της Πολιτικής Γραμματείας ( ο τελευταίος με την ανοχή του στα καταστατικά πραξικοπήματα ο πρώτος με την απλόχερη υποστήριξή τους ) μέλη και αυτά του Ρεύματος. Τυχαίο;

Αποτέλεσμα: Η επιτροπή ΜΜΕ και Διαδικτύου δεν παρουσίασε θέσεις στο ΣΥΝέδριο ( δεν υπάρχουν καν στο βιβλίο που τυπώθηκε και εγκρίθηκε ) αλλά ούτε και στον ΣΥΡΙΖΑ, η δε Κεντρική Επιτροπή Προγράμματος συναντήθηκε μέσα Απριλίου με τον διαλεχτό της για να του κάνει υποδείξεις για τις θέσεις του που μετά Χριστόν εδέησε να εμφανίσει.

Την κανονική καταστατικά εισήγηση την αγνόησαν παρ΄ ότι είχε κατατεθεί εγκαίρως στην ΚΕΠ με την υποστήριξη μάλιστα Πολιτικής Κίνησης του κόμματος.

Αν υποθέσουμε ότι το πιθανότερο είναι η περίπτωση αυτή να μην είναι η μοναδική τότε υπάρχει τεράστιο πρόβλημα δημοκρατίας και καταθλιπτική επιβολή στο κόμμα της βούλησης ομάδας του Ρεύματος με κάλυψη από «πάνω».

Από τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό στον συγκεντρωτισμό

Έτσι «το κόμμα των μελών», κατά το καταστατικό, κινδυνεύει όχι μόνο να ξαναβιώσει τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό της σταλινικής περιόδου της αριστεράς αλλά και να καταλήξει σε σκέτο συγκεντρωτισμό.

Διαδικασίες δημοκρατικό κεκτημένο στον Συνασπισμό αρχίζουν να παρακάμπτονται ή να ατονούν με διάφορα προσχήματα ή πίσω από επικλήσεις συσπείρωσης ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό» και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Η παρέα που αξιοποιεί τη προσωπική της φιλία και την ηλικιακή της συνάφεια με τον Πρόεδρο του κόμματος δρα πλέον ανεξέλεγκτα με την εξουσία που αφειδώς της έχει παρασχεθεί στο κόμμα, προωθώντας τους στόχους της και εξυπηρετώντας και καλύπτοντας αλλήλους και δημιουργεί χάσμα και αντιπαλότητα με τα υπόλοιπα μέλη του Συνασπισμού ακόμα και του Ρεύματος.

Αλλά και η ηγεσία του Ρεύματος κάνει τα στραβά μάτια κρύβοντας τα πραγματικά γεγονότα κάτω από το χαλί.

Η αριστερίστικη τάση

Με τη καίρια συμβολή (κάποιων μόνο ελπίζουμε) από το Κοκκινοπράσινο Δίκτυο η λεγόμενη «αριστερή πλειοψηφία» πιέζει στην κατεύθυνση της διάσπασης του Συνασπισμού θέτοντας σκόπιμα θέματα που οξύνουν τη χωριστικότητα όπως τις θητείες ή το καινοφανές ζήτημα των δύο Συνασπισμών στην Κουμουνδούρου (ανακοίνωση Κοκκινοπράσινου Δικτύου) ενώ την ίδια στιγμή φλερτάρουν με αριστερίστικες απόψεις μειοψηφικών ρευμάτων της αριστεράς μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ με τα οποία νοιώθουν προφανώς μεγαλύτερη συνάφεια από το ίδιο τους το κόμμα…

Αντί να ανοίξει διάπλατα ο διάλογος για τις επείγουσες παρεμβάσεις της αριστεράς στα οξυμμένα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης που εξουθενώνει τους εργαζόμενους βλέπουμε να διαμορφώνεται μια τάση απόσυρσης από τα κεντρικά προβλήματα, τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και την προώθησή τους με πλατιές κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες και ο σύντροφος Αλαβάνος μοιάζει απελπιστικά μόνος...

Αντίθετα προκρίνεται η συρρίκνωση στην «ιδεολογική καθαρότητα», το κόμμα διαμαρτυρίας και η επιστροφή στην ασφαλή γωνίτσα του πολιτικού συστήματος.

Η δημοκρατία ως μπελάς

Τα παραπάνω βέβαια θα μπορούσαν απλά να απηχούν μία πολιτική άποψη μέσα στο κόμμα.

Όταν όμως παραβιάζεται συστηματικά η εσωκομματική δημοκρατία άρα και η ευχέρεια των μελών να κρίνουν, να ελέγξουν και να συνδιαμορφώσουν την πολιτική του κόμματος βάσει του μέχρι τώρα ενωτικού κεκτημένου, τότε τα πράγματα είναι δύσκολα.

Όσο η δημοκρατία αντιμετωπίζεται ως μπελάς και γκρίνια αντί σαν το πιο πολύτιμο και διακριτό μας χαρακτηριστικό στην ελληνική πολιτική σκηνή τόσο οδεύουμε προς την αυτοκαταστροφή μας

Που το πάτε σύντροφοι;

Τι λέει για όλα αυτά η ηγεσία του πλειοψηφικού Ρεύματος;

Τι λέει ο Πρόεδρος του κόμματος και η πολιτική γραμματεία του Συνασπισμού;

Τι λέει ο Πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ;

Να σωπάσουμε ή να επαναφέρουμε το κόμμα στην δημοκρατική αριστερή του κοίτη;

Αναμένουμε πρωτοβουλίες και μέτρα.

Οι υπόλοιποι ας συσπειρωθούμε εμμένοντας στο διάλογο και την πολιτική ενότητα.


Τρίτη 28 Απριλίου 2009

Τα μέσα αγιάζουν τον σκοπό!

Σάκης Κουρουζίδης, Η Αυγή 28/04/2009



Ως που φτάνει το δίκιο του αγώνα; Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, του αγρότη, του φοιτητή, του αδικημένου; Η «ηθική» της απεργίας υπόκειται σε φραγμούς ή καλύτερα, υπάρχουν όρια στις μορφές πάλης;
Τα ερωτήματα αυτά, συνήθως, δεν πολυτίθενται όταν βρίσκεται σε εξέλιξη κάποια κινητοποίηση που χρησιμοποιεί μέσα που ενδέχεται να προκαλέσουν αντιδράσεις, για να μην κάνουν ...κακό στον αγώνα. Βέβαια, εφόσον «ανοίγει» η συζήτηση όταν δεν υπάρχει στην επικαιρότητα κάποια κινητοποίηση, υπάρχει ο κίνδυνος να θεωρηθούν ως ερωτήματα εκτός χρόνου. Ίσως...

Η αριστερά, στα λόγια, δεν φαίνεται να υιοθετεί την απόλυτη ρήση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», στην πράξη όμως, πολύ συχνά το κάνει. Συνήθως φαίνεται να γοητεύεται από την «αποτελεσματικότητα» κάποιων μέσων που υποτίθεται ότι εξυπηρετούν καλούς σκοπούς.

Θα μπορούσε να υιοθετηθεί, ως μορφή πάλης, η απαγωγή ενός κυβερνητικού στελέχους ή ενός υπηρεσιακού παράγοντα για την αποδοχή ενός σοβαρού, έστω, αιτήματος; Η απαγωγή ενός διευθυντικού στελέχους ιδιωτικής επιχείρησης; Ήμουν σίγουρος για την -αρνητική- απάντηση μέχρι πριν από λίγο καιρό. Μετά, όμως, από την κολακευτική αποδοχή που έτυχε η ομηρεία από τους απολυμένους, ενός διευθυντικού στελέχους μιας γαλλικής εταιρείας, δεν ρισκάρω μια απόλυτη απάντηση. Σε κάποιους μπορεί και να μπήκαν ιδέες.

Το να χτίζεις την πόρτα του γραφείου του πρύτανη -και να τον σέρνεις βίαια μπροστά στις κάμερες- είναι μια ενέργεια με την οποία απλώς διαφωνούμε ή την καταγγέλλουμε ως άκρως επικίνδυνη και φασίζουσα πρακτική, εκτός της «ηθικής του αγώνα»; Όταν μια ομάδα φοιτητών εισβάλλει σε μια συνεδρίαση ενός πανεπιστημιακού οργάνου και απαιτεί να ψηφίσουν μια συγκεκριμένη απόφαση και καμία άλλη, αλλιώς δεν φεύγουν ή δεν νοείται να συνεδριάσουν, αυτό είναι μία πρακτική που «εμείς δεν υιοθετούμε» ή μια ακραία αντιδημοκρατική και φασίζουσα πράξη;

Ο εξαναγκασμός κάποιου, με τη βία, να πει κάτι που δεν επιθυμεί, μάλλον με την απεχθή απόπειρα υπογραφής «δήλωσης» άλλων καιρών μου μοιάζει. Βέβαια, άλλο πράγμα είναι η «πολιτική» πίεση σε κάποιους να αλλάξουν μια επιλογή τους σταθμίζοντας τα δεδομένα που μια κινητοποίηση δημιουργεί, προκαλώντας την υποστήριξη της κοινής γνώμης.

Όταν μια μικρού ή μεσαίου μεγέθους πορεία κλείνει έναν δρόμο στο κέντρο της πόλης, τι ακριβώς επιδιώκει; Να μπλοκάρει την κίνηση στην πόλη, να προκληθεί δυσφορία στους πολίτες και αυτήν τη δυσφορία να τη μετατρέψουν σε πίεση προς την πολιτεία για να αποδεχτεί τα αιτήματα των διαδηλωτών.

Είναι τόσο απλό που απορώ πώς δεν το «πιάνει» η εκάστοτε πολιτεία, που αντί να προσπαθεί να περιορίσει το μπλοκάρισμα των δρόμων -για να περιορίσει και την πίεση προς αυτήν- η αστυνομία κλείνει τους δρόμους σε μια έκταση πολλαπλάσια από αυτήν που οι διαδηλωτές καταλαμβάνουν. Χώρια που ελάχιστοι μαθαίνουν ποιος και γιατί διαδηλώνει, λόγω του αποκλεισμού των δρόμων.

Όταν καταλαμβάνονται μεγάλοι οδικοί άξονες για μεγάλο διάστημα ποια δεδομένα δημιουργούν; Συνέπειες -σοβαρές, ενίοτε- σε «άσχετους» με τους συγκρουόμενους, των οποίων η παρουσία, δια του αποκλεισμού τους στον δρόμο, εκλαμβάνεται ως έμμεση «υποστήριξη» -όσο πιο πολλοί είναι οι αποκλεισμένοι, τόσο μεγαλύτερη η ...πίεση και άρα η υποστήριξη.

Η παγίδα της «αποτελεσματικότητας» οδηγεί σε έναν μηδενισμό των έμμεσων και μακροχρόνιων συνεπειών από την επιλογή αυταρχικών, εγωιστικών (με την έννοια του κλαδικού εγωισμού) και λογικών αυτοδικίας. Παίρνοντας ως πρόσχημα τον αυταρχισμό της εξουσίας, αυταπατόμεθα ότι δια των μεθόδων της θα τη «νικήσουμε». Από τη μια τη «μισούμε» και από την άλλη προσπαθούμε συνεχώς να την αντιγράψουμε, να της μοιάσουμε.

Στο όνομα της αποτελεσματικότητας στη μάχη απέναντι στην αμήχανη πολιτεία, κάηκε η Αθήνα τον Δεκέμβρη. Στο όνομα μιας άλλης αποτελεσματικότητας δεκάδες, εκατοντάδες ομάδες πολιτών, μέσα από θετικές, δημιουργικές πρωτοβουλίες «νικούν» την αγκυλωμένη εξουσία, αλλάζοντας τον -μικρόκοσμο, έστω- της ζωής τους.

Η αυτοδικία, η χρήση βίας, το δίκιο όποιου το δηλώνει, η επιλεκτική χρήση νόμων και θεσμών, είναι τα βασικά όπλα της εξουσίας, είναι το γήπεδο του ισχυρού (τους θεσμούς και την ισότητα απέναντι στους νόμους την πέτυχε κόντρα στους φεουδάρχες η γαλλική επανάσταση, σε όφελος των αδυνάτων, νομίζω).

Η «έκτακτη» χρήση της βίας γεννά διαρκείς κινδύνους γενίκευσης της βίας. Νομιμοποιεί τη βία, την αυτοδικία, τον «τσαμπουκά» στη συνείδηση του κάθε «αδικημένου» και την αναπαράγει παντού.

(---)

* Ο Σάκης Κουρουζίδης είναι διευθυντής της "Ευωνύμου Βιβλιοθήκης" και του περιοδικού "Δαίμων της Οικολογίας"


Κυριακή 26 Απριλίου 2009

Βρισκόμαστε στην εποχή των συμμαχιών

Μανώλης Γλέζος σε συνέντευξη στον Ανδρέα Παπαδόπουλο στην ΑΥΓΗ 26/4/09


*Έχει έρθει η ώρα να μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα ;
Μα δεν ήταν ποτέ στους ιδρυτικούς στόχους των πολιτικών δυνάμεων που δημιούργησαν τον ΣΥΡΙΖΑ, η μετατροπή του σε ενιαίο κόμμα. Γι' αυτό και δεν θα 'ρθει ποτέ αυτή η ώρα. Πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή των μοναδικών και μονοδιάστατων κομμάτων. Βρισκόμαστε στην εποχή των συμμαχιών.
(...)

Κυριακή 12 Απριλίου 2009

Δεν πρέπει να φοβόμαστε την πολιτική

12/4/2009, κλειστό γυμναστήριο Φαλήρου ΤΑΕΚΒΟΝΤΟ



Συντροφισσες και συντροφοι,

Επειδή πιστεύω βαθιά τις απεριόριστες δυνατότητες του εγχειρήματός μας, επειδή πιστεύω βαθιά ότι όποιες δυσκολίες έχουν βρεθεί μπροστά μας είναι υπερβάσιμες, επειδή άκουσα συντρόφισσες και συντρόφους να μιλάνε με την καρδιά τους πρώτα, και με το μυαλό τους, στην παρέμβασή μου αυτή δεν θα μιλήσω για τους άλλους. Θα μιλήσω για μας.

Έχει αξία νομίζω ο τεκμηριωμένος, αποφασιστικός, μαχητικός λόγος απέναντι στους άλλους. Το κύριο όμως που θα κρίνει τη δικιά μας πορεία θα είναι, όχι η κριτική μας στις θέσεις τους, θα είναι η προβολή των δικών μας θέσεων.


Όχι η κριτική μας στην αδράνειά τους, απέναντι στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η σημερινή κοινωνία, αλλά η δικιά μας δυνατότητα να οδηγήσουμε σε κινηματικές δράσεις.

Όχι η κριτική μας στα δικά τους σχέδια, που είναι σχέδια ενσωμάτωσης και υποταγής σε ένα σύστημα το οποίο απ΄ όλους πια γίνεται δεκτό σ΄ όλον τον πλανήτη για την τεράστια, την εκρηκτική ζημιογόνα δράση που έχει, αλλά το δικό μας σχέδιο.

Κι όχι κριτική στις δικιές τους αξίες μόνο, αλλά η προβολή των δικών μας αξιών.

  • Το πρώτο που θέλω να πω,

Σ΄ αυτή την καμπή του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι οι ευρωεκλογές, που είναι καμπή, καμπή προς τα πάνω, κατά τη γνώμη μου, όσοι ήδη εκείνοι οι οποίοι είχαν ετοιμάσει τον παπά με το καλυμμαύκι και το φέρετρο για τις εκλογές του 2004, όλοι αυτοί πρέπει να ξέρουν ότι, εάν υπήρξε στις προηγούμενες ευρωεκλογές του 2004 μια αρνητική έκβαση για την αριστερά, γιατί υπήρχαν χωριστά ψηφοδέλτια, γιατί δεν υπήρχε ΣΥΡΙΖΑ, γιατί υπήρχε ψηφοδέλτιο γυναικών, σήμερα αυτή η δύναμη θα είναι διπλά εκρηκτική, γιατί έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα και κατεβαίνουμε στις ευρωεκλογές ως συνασπισμένη ριζοσπαστική αριστερά και δεν αστειευόμαστε γι αυτό. Και γιατί έχουμε τις γυναίκες σε μια πρόταση εναλλακτικής ακολουθίας ανδρών και γυναικών μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Κι έτσι προχωράμε το εγχείρημά μας.

Ένα εγχείρημα το οποίο ξεκίνησε ως μια προσπάθεια εκλογικής επιβίωσης του Συνασπισμού τότε και συμμετοχής ομάδων, κινημάτων, κομμάτων της Αριστεράς, όπως μια τακτική ευκαιριακή κίνηση.

Εάν βρεθεί σε ένα πλαίσιο το οποίο αναδείκνυε όλες τις δυνατότητες μπορεί να οδηγήσει εντελώς αλλού.

Και γι αυτό βλέπουμε ότι με το ξεπέρασμα αυτό του άγονου τοπίου των αναμετρήσεων και των ιδεολογικών αντιπαραθέσεων, με το τι ρίξαμε τα τείχη ανάμεσα στην κοινοβουλευτική και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, με το ότι συνδυάσαμε την κινηματική δράση με την πολιτική δημιουργήσαμε μια νέα κατάσταση στην πολιτική σκηνή της χώρας μας. Αλλάξαμε συνολικά το τοπίο.

Δώσαμε ξανά ελπίδα -και μην το ξεχνάμε, σύντροφοι- σε πολλούς συντρόφους, συντρόφισσες, συναγωνιστές, συναγωνίστριες από τις παλιότερες γενιές, από τους Λαμπράκηδες και πριν, μέχρι τις γενιές μετά το Πολυτεχνείο. Και δώσαμε ελπίδα στους νέους. Και ανθίσαμε μέσα στο χώρο του κοινωνικού κινήματος.

Όλο αυτό είναι μια μεγάλη κατάκτηση. Μια μεγάλη κατάκτηση που δεν έχουμε δικαίωμα να την αφήσουμε να γίνει γκρίζα. Δεν έχουμε δικαίωμα να την συνηθίζουμε.

Πρέπει συνεχώς να έχουμε την ικανότητα, αυτό το στοιχείο της σύμπραξης, της συνεύρεσης, της συνεργασίας της Αριστεράς συνεχώς να το αναδημιουργούμε και να το αναγεννούμε.

Και γι αυτό η διαφορετικότητα στον προβληματισμό, στις προελεύσεις, στις πηγές της κριτικής που ακούγονται κι εδώ είναι μια δύναμη για μας και δεν πρέπει να την αφήσουμε να χαθεί.

Μια δύναμη όμως η οποία πάντα θα είναι παρούσα στην αριστερά, ακόμη κι αν γινόταν αυτό που είπαν κάποιοι σύντροφοι, δηλαδή να έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ ως ενιαίο κόμμα, πάλι θα είχαμε τις ανάγκες συμμαχιών. Θα είχαμε την ανάγκη να πάρουμε μαζί μας τις δυνάμεις που αναδείχθηκαν από το μαθητικό κίνημα του Δεκέμβρη. Θα είχαμε την ανάγκη να πάρουμε μαζί μας τις δυνάμεις, τις μη υποταγμένες στα κόμματα, τις αδέσμευτες, τις προσανατολισμένες σε μια άλλη αντίληψη για την ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας που αναδείχθηκαν μέσα από το αγροτικό κίνημα του Φλεβάρη.

Μ΄ αυτή την έννοια, μην φοβόμαστε τη διαφορετικότητά μας.

Φτάνει μόνο να υπάρχει σπονδυλική στήλη. Φτάνει μόνο με τις διαφορετικές κουλτούρες, διαφορετικές ιδέες, διαφορετικές προελεύσεις, διαφορετικές αντιλήψεις, διαφορετικές γλώσσες να συνενωνόμαστε με σαφήνεια, με ευκρίνεια πάνω σε ένα κοινό πρόγραμμα δράσης το οποίο θα είναι η σπονδυλική στήλη του εγχειρήματός μας. Κι αυτό νομίζω ότι έχουμε απόλυτα τη δυνατότητα να το καταφέρουμε.

  • Το δεύτερο. Σ΄αυτή την πορεία της οικοδόμησης του ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάστηκε ο δεύτερος ΣΥΡΙΖΑ.

Και παρουσιάστηκε ο δεύτερος ΣΥΡΙΖΑ πολύ πιο δυναμικός και πολύ πιο μαχητικός και πολύ πιο κινηματικός και πολύ πιο αποφασιστικός από τον σχεδιασμό ο οποίος είχε γίνει. Ήταν ο κοινωνικός -και είναι ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ από τα κάτω, με διεργασίες που όλοι εκπλαγήκαμε -και εχθροί και φίλοι. Ξυπνώντας μνήμες σε άλλους, δημιουργώντας όνειρα σε άλλους. Με μια δυναμική η οποία η ίδια μας ξεπερνούσε. Με τη δυνατότητα να δημιουργεί και να στηρίζει κινηματικές δράσεις.

Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ φόβισε τους αντιπάλους και τους φοβίζει.

Τους φοβίζει ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρέπει όμως να φοβίσει καθόλου κι εμάς.

Κι αυτό σημαίνει ότι, χωρίς να φεύγουμε από την πραγματική κατάσταση που είμαστε, πρέπει να του δώσουμε το χώρο να αναπτυχθεί.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το ψηφοδέλτιο. Μην φεύγουμε από την πραγματική κατάσταση.

Δεν έχουμε ακόμη διαδικασίες τέτοιες εκλογής, νομιμοποίησης, αντιπροσώπευσης. Παρακολούθησα από κοντά τις διεργασίες των συνιστωσών.

Και θέλω να πω ότι σ΄ όλες τις συνιστώσες είδες τη διάθεση υποχωρήσεων, συμβιβασμών, ακόμη και σε περιπτώσεις που η συμφωνία είχε τίμημα γι αυτές, σοβαρό τίμημα, όπως είχε ο ΣΥΝ. Ακόμα και σε περιπτώσεις που κεντρικά αιτήματά του δεν έγιναν δεκτά, όπως είχε το ΔΗΚΚΙ, το οποίο με μεγάλη πλειοψηφία -ακούμε- συμμετέχει σ΄ αυτή την πορεία.

Παρόλα αυτά, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε κάτι.

Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπερβαίνει πια τις συνιστώσες του.

Κι ότι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ένας χώρος κοινωνικός, πάρα πολλοί συναγωνιστές, συναγωνίστριες, οι οποίοι έχουν ακόμα την ετικέτα ανένταχτοι, δεν είναι όμως ανένταχτοι. Είναι ενταγμένοι μέσα στο δικό μας εγχείρημα. Και ανησυχούν. Και πρέπει να δώσουμε λύσεις. Και κράτησα πολλές προτάσεις και ιδέες από πολλούς ομιλητές, όπως και από τον τελευταίο ομιλητή, τον Δημ. Παπαδημούλη.

Πρέπει να δημιουργήσουμε τελικά συνθήκες ώστε, εάν είναι δυνατόν, στην επόμενη συνδιάσκεψή μας να μπορούμε να κρατάμε κάρτες στα χέρια μας, να μπορούμε να εκφράζουμε όλον αυτόν τον κόσμο, να μπορούμε να εγκρίνουμε ή να μην εγκρίνουμε αποφάσεις. Εάν η Αριστερά τη μεγαλύτερη συμβολή που έχει δώσει στην ιστορία του τόπου, που είναι το ΕΑΜικό κίνημα, ο αγώνας για την Εθνική Αντίσταση, εάν το κατάφερε αυτό είναι ακριβώς γιατί υπήρχε το ΕΑΜ, ήταν οργανωμένο το ΕΑΜ, είχε διαδικασίες το ΕΑΜ. Και μ΄ αυτή την έννοια όσα προβλήματα κι αν βάλλει, προβλήματα στην πραγματικότητα δημιουργίας νέων συνθηκών, δεν πρέπει να καθυστερήσουμε άλλο αυτή την εξέλιξη.

Για μας σημαντικό -επειδή ειπώθηκαν πολλά- στην πορεία μας προς τις ευρωεκλογές είναι να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε με συμμετοχή, με αυτενέργεια, οι συνελεύσεις, σε επίπεδο νομαρχίας και σε επίπεδο πόλης του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να κινητοποιηθεί όλο αυτό το τεράστιο δυναμικό που έχουμε.

Μαζί να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί κεντρικά, μ΄ ένα όργανο συντονισμού το οποίο θα έχει την ικανότητα να σχεδιάζει επιτελικά, να αποφασίζει, να προγραμματίζεται με την ταχύτητα που απαιτούν σήμερα οι εξελίξεις.

Και, μαζί με την προσπάθειά μας να μην υπάρχει και ο τρίτος ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος τρίτος ΣΥΡΙΖΑ είναι ο τηλεοπτικός ΣΥΡΙΖΑ και τον οποίον πρέπει να τον φέρουμε σε μια τέτοια κατάσταση ώστε να εκφράζει πραγματικά, όσο είναι δυνατόν από εμάς -γιατί δεν είμαστε ιδιοκτήτες των ΜΜΕ- τον χώρο μας και τον κόσμο μας.

  • Το τρίτο σημείο. Το πρόγραμμά μας.

Όταν ξεκινήσαμε είχαμε ένα πρόγραμμα τέσσερις προτάσεις. Κι όμως με τέσσερις προτάσεις ξεκίνησε ένα μεγάλο εγχείρημα του οποίου μέλη είμαστε κι εμείς και το στηρίζουμε. Στις πρώτες εκλογές του 2004 ήταν τέσσερις προτάσεις. Στις εκλογές του 2007 προχωρήσαμε παραπέρα. Η δυναμική μας, που είχε εμφανιστεί όλους αυτούς τους μήνες, ξεπερνούσε την προγραμματική μας ικανότητα.

Έγινε μια σημαντική δουλειά, νομίζω. Και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ συνολικά. Και μας την παρουσίασε ο σύντροφος Τσακνιάς. Και μέσα στις διάφορες συνιστώσες. Μια πάρα πολύ αξιόλογη δουλειά. Τέτοια δουλειά που βλέπετε ότι πολλές φορές οι ανακοινώσεις μεγάλων κομμάτων της αντιπολίτευσης είναι μπαγιάτικη και αόριστη και μη δεσμευτική, επανάληψη βασικών στόχων για τους οποίους εμείς παλεύουμε για χρόνια.

Μ΄ αυτή την έννοια όμως, έχοντας μια προγραμματική βάση η οποία -όπως είπε και ο Θοδ. Δρίτσας- είναι ανοιχτή στην εξέλιξη, την ίδια στιγμή πρέπει να λύσουμε το μεγάλο πρόβλημα. Δηλαδή το πώς οι προγραμματικές μας θέσεις θα μπορέσουν να φτάσουν στην κοινωνία, στο εργοστάσιο, στο πανεπιστήμιο, στο σχολείο, στο χωριό μέσα. Πώς θα γίνει ευκρινής η προγραμματική μας κατεύθυνση. Κι επίσης η αξιοπιστία αυτού που προτείνει.

Για να συμβάλει το νεολαιίστικο κίνημα, το φοιτητικό κίνημα να πέσει η χούντα ήταν ένα πρόγραμμα τριών θέσεων. Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία.

Μέσα σε μια τέτοια κρίση, εμείς πρέπει με συντομία, με ικανότητα, με τέχνη να βρούμε ακριβώς τα προγραμματικά διακριτικά στοιχεία που έχουμε.

Γι αυτό κυρίως φτάνω στις ευρωεκλογές. Γιατί στο ευρωπαϊκό πεδίο παίζονται πάρα πολλά. Το έχουμε καταφέρει σε κάποια σημεία. Ξέρουν όλοι ότι το θέμα των τραπεζών και της εθνικοποίησης σ΄ αυτό το χώρο είναι πια ένα θέμα το οποίο έχει θέση ο ΣΥΡΙΖΑ.

  • Το τέταρτο. Ο ΣΥΡΙΖΑ.

Κάναμε μια μεγάλη στροφή στην πορεία και την πολιτική της Αριστεράς. Η Αριστερά ήταν μια δύναμη που είχε τη γωνία του κήπου. Μιλούσε για τον σοσιαλισμό, μιλούσε για την Οκτωβριανή Επανάσταση, μιλούσε.. της επιτρέπανε από ένα σημείο και πέρα, μετά τη δικτατορία, περίπου να μιλάει για ό,τι θέλει. Δεν παρενέβαινε πολιτικά.

Πριν από λίγα χρόνια κάναμε μια μεγάλη επιλογή. Είπαμε, θα διεκδικήσουμε να εκφράσουμε έναν αριστερό προγραμματικό ριζοσπαστικό, εξωσυστηματικό, αντιπολιτευτικό λόγο. Ήταν δύσκολο εγχείρημα. Για πολλούς ήταν υπερφίαλο. Πώς θα μπορούσε ένα κόμμα, ένας χώρος του 3%.. να εκφράσει μια άλλη αντίληψη για την αντιπολίτευση από τον άλλο πόλο του δικομματικού συστήματος, που ήταν εκτός κυβερνητικής εξουσίας.

Το καταφέραμε αυτό. Το καταφέραμε με τις εναλλακτικές μας προτάσεις αλλά και κυρίως με τη στήριξή μας στην κινηματική μας δράση. Και είδαμε σε όλες τις μεγάλες συγκρούσεις να διαμορφώνονται δύο πόλοι. Από τη μια η κυβέρνηση, από την άλλη η αριστερά γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και να εξαφανίζονται πολλές φορές, να σιωπούν, να νομίζει κανείς ότι δύο πολιτικές δυνάμεις είναι αυτές που μάχονταν. Όπως το είδαμε όταν είχαμε όλη αυτή την κινητοποίηση σε σχέση με τα πανεπιστήμια. Και σε μεγάλο βαθμό οι κινητοποιήσεις αυτές, η ουσιαστική προσπάθεια ανάδειξης της διαφοράς του συστήματος και της Ν.Δ., οι ερωτήσεις του Γ. Δραγασάκη για το Βατοπέδιο εδώ και χρόνια .. και χρόνια.. και μετά της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, κρίνανε την στροφή και τη μεγάλη πτώση της Ν.Δ.

Σήμερα οι όροι έχουν αλλάξει.

Η Ν.Δ., κάτω από, το βάρος και των δικών της πεπραγμένων σε ‘όλα τα επίπεδα, και στο πολιτικό και στο κοινωνικό και στο επίπεδο της διαφθοράς κ.λπ., βλέπουμε ότι καταρρέει. Αυτό κάνει τα πράγματα και πιο εύκολα, τα κάνει τα πράγματα και πιο δύσκολα. Γιατί εμείς πρέπει να δώσουμε σήμερα συγκροτημένα τη μάχη προτείνοντας την άλλη λύση, που είναι έξω -ξαναλέω- από τα πλαίσια του συστήματος και των διορθώσεων που πρέπει να γίνουν.

Και πρέπει και τώρα να δημιουργήσουμε εκείνες τις προϋποθέσεις ώστε να κατανοήσουν όλοι ότι η λύση περνάει έξω από τα πλαίσια του δικομματισμού.

  • Το πέμπτο σημείο. Σπάσαμε τα στεγανά.

Βρεθήκαμε με τις φοβίες και τις δημαγωγίες γύρω από το 1989 και την προσπάθειά μας να μας αποκόψουν οριστικά από ένα διάλογο με μεγάλα τμήματα του λαού μας, όπου σημαντικό κομμάτι του ήθελε τις αλλαγές.

Εμείς σ΄ αυτό το σημείο δεν φοβηθήκαμε την πολιτική.

Δεν φέραμε σε σύγκρουση την πολιτική με την κινηματική δράση. Και σας θυμίζω τις μεγάλες στιγμές του άρθρου 16, των κινήσεων. Εμείς πάντα προτείναμε, καλούσαμε την αξιωματική αντιπολίτευση, ξέροντας τις θέσεις της, να περάσει στην άλλη όχθη απ΄ αυτήν που ήταν. Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Ο λόγος μας δεν πηγαίνει μόνο σε κομματικά γραφεία. Ο λόγος μας πάει στα καφενεία, πάει στις γειτονιές, πάει στις παρέες της νεολαίας. Και είδαμε η συναίνεση αυτή, κάτω από το βάρος του κινήματος και κάτω από το βάρος της πολιτικής δράσης που υπήρχε ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. να καταρρέει. Και είδαμε ένα από τα μεγαλύτερα αποτελέσματα κινηματικής δράσης που έχουμε στη σύγχρονη ιστορία μας, δηλαδή ένα μεγάλο εκπαιδευτικό κίνημα να μπορεί να ακυρώνει τη συνταγματική μεταρρύθμιση, το κέντρο δηλαδή των πολιτικών της Ν.Δ.

Έχουμε μια σαφή άποψη για τη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων στη χώρα μας. Είμαστε ένας πολιτικός χώρος ο οποίος κινείται έξω από τα πλαίσια του δικομματισμού, θέλει να τον ανατρέψει και θέλει να δημιουργήσει συνθήκες για μια νέα πλειοψηφία.

Είμαστε ένα πολιτικός χώρος που με σαφήνεια ξέρει ότι, όπως εμείς συγκεντρωθήκαμε βάσει προγραμματικών συγκλίσεων, με τον ίδιο τρόπο είναι αδύνατον να έχουμε μια ευρύτερη συνεργασία με καμία από τις δύο δυνάμεις που αποτελούν το δικομματισμό.

‘Όμως δεν πρέπει να φοβόμαστε την πολιτική.

Δεν πρέπει να δεχόμαστε να παίζουμε στο δικό τους γήπεδο, που το δικό τους γήπεδο είναι απλώς ένα γήπεδο αριθμητικής, πώς θα βγουν οι 151 που θα παίξουν για τα επόμενα 2,3.. 4 χρόνια τον ρόλο των ισχυρών οικονομικών δυνάμεων. Το δικό μας γήπεδο είναι το γήπεδο της συζήτησης πάνω στα συγκεκριμένα ζητήματα και στις συγκεκριμένες λύσεις που υπάρχουν.

Γι αυτό πρέπει να πολιορκούμε με προτάσεις όλο το χώρο της δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Μην φοβόμαστε. Ούτε τη Λισσαβόνα έχουμε να φοβηθούμε εμείς, ούτε την αναθεώρηση του 2013, ούτε τον Μπαρόζο.

Η πρότασή μας ναι, το γράμμα στέλνεται και στην ηγεσία. Φεύγουν όμως εκατομμύρια γράμματα, τα οποία πηγαίνουν στο καφενείο του χωριού, πηγαίνουν στη βραδινή συνάντηση των συγγενών στο σπίτι κι όπου κανείς δεν μπορεί να πει ότι για λόγους αυθαιρεσίας και μεγαλομανίας αρνείται ο ΣΥΡΙΖΑ τη συνεργασία.

Άλλοι αρνούνται τη συνεργασία. Άλλοι αρνούνται τη συνεργασία, γιατί θίγει το σύστημα, ανοίγει άλλους δρόμους για τη χώρα μας.

  • Το έκτο σημείο. Σε μεγάλο βαθμό η δύναμή μας στηρίχτηκε στη νέα γενιά.

Και στο κίνημα για το άρθρο 16. Και στο κίνημα για τους συμβασιούχους, που ήταν μια πρώτη είσοδος στο χώρο της ευλύγιστης εργασίας. Και πρέπει να δούμε αυτό το κίνημα, πέρα απ΄ αυτά που έκανε, τώρα, με τις συνθήκες της κρίσης, πόσο προδρομικό σε ευρωπαϊκό επίπεδο και διεθνώς ήταν. Διότι ήταν ένα κίνημα -‘όχι μια τοποθέτηση κόμματος- ένα κίνημα το οποίο έθεσε το θέμα του δημόσιου χώρου, το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων, το θέμα του κοινωνικού κράτους, το θέμα της αντιμετώπισης της ανεξέλεγκτης αγοράς γύρω από το ζήτημα και των ελευθέρων σπουδών και ιδιωτικά πανεπιστήμια ή η ανώτατη παιδεία είναι υποχρέωση του κράτους και δικαίωμα των πολιτών να την απολαμβάνουν.

Ήταν η δύναμή μας. Οι ρίζες μας, οι ρίζες της γοητείας, της ελκυστικότητας, της αποτελεσματικότητας του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται εκεί.

Δεν πρέπει λοιπόν να επιτρέψουμε σε κανέναν τη δύναμή μας να την κάνει αχίλλεια πτέρνα μας. Και γίνεται αυτή η προσπάθεια. Γίνεται με συγκεκριμένο, μακρόχρονο προγραμματισμό. Το κίνημα της νεολαίας, είτε ήταν ΕΠΟΝ, είτε ήταν Λαμπράκηδες, είτε ήταν η γενιά του Πολυτεχνείου, είτε ήταν οι αριστερές οργανώσεις, είναι αυτό, ανάμεσα στα άλλα, το οποίο τους φοβίζει, το βλέπουν ως καταλύτη για τις αλλαγές των εξελίξεων.

Δεν θα τους αφήσουμε. Κι οφείλουμε να υπερασπιστούμε και οφείλουμε να σκεφτούμε την κατάσταση. Κι οφείλουμε να δούμε τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί. Μπορούμε να δώσουμε λύσεις … Αλλά ας σκεφτούμε ότι αυτό το πράγμα γίνεται μετά από μια μεγάλη νίκη, μια ασύλληπτη νίκη, μια νίκη που δεν βρίσκεις σε άλλες χώρες και ας δούμε με ποιον τρόπο θα επανασυσπειρώσουμε δυνάμεις -πέρα από το να καταγγέλλουμε- θα επανασυσπειρώσουμε πολύ από το επιστημονικό και διδακτικό προσωπικό των πανεπιστημίων μπορούν να ξαναρθούν μαζί.

Ας ακούσουμε την κραυγή καθηγητών, όπως ο Μανιτάκης, οι οποίοι σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα έχουν σταθεί δίπλα στα προβλήματα της Αριστεράς.

Ας στηρίξουμε τις μεγάλες κατακτήσεις μας, όπως είναι το άσυλο. Δεν πρέπει να φοβηθούμε να πούμε ότι το άσυλο είναι εν κινδύνω. Κι είναι εν κινδύνω γιατί κινδυνεύει να χάσει αυτό το πολύτιμο δικαίωμα, που μια από τις λίγες χώρες είναι η Ελλάδα που έχει, τη στήριξη όλης της κοινωνίας. Μισούν την εικόνα του τανκ που μπαίνει το ΄73 στο Πολυτεχνείο και τον τρόπο που αντιστάθηκε η νεολαία και τον τρόπο που άλλαξε τις πολιτικές εξελίξεις. Και θέλουν να την αποδομήσουν. Μ΄ αυτή την έννοια, πρέπει να βρούμε τον τρόπο για την στήριξή του από την κοινωνία. Και να ανοίξει και να αναδειχθούμε εμείς η Αριστερά ως η πρωτοποριακή δύναμη που θέλει να δώσει το άλλο πανεπιστήμιο. Θέλει να δώσει την άλλη εκπαίδευση.

Δέστε τα γεγονότα στον Ρέντη προχτές. Η εκπαίδευση η οποία στηρίζεται στον ατομισμό, στην απληστία, στο σαρκασμό του αδύναμου, στο μαύρο πρόβατο του μαθητή, στη σχολική διαρροή.. Ελάτε εμείς εδώ, πέρα από τους αγώνες για τα δικαιώματα, τα εισοδηματικά των εργαζομένων, να δώσουμε το δικό μας πρότυπο μιας αριστεράς που θέλει την εκπαίδευση συλλογική, να στηρίζεται σε αξίες, να είναι ουμανιστική, να δώσουμε μια διαφορετική απάντηση.

  • Το έβδομο σημείο. Το θέμα του Δεκέμβρη.

Όπως και όλοι εσείς, έτσι κι εγώ, σε μια πρωτοφανή για τη μεταπολίτευση συμμαχία του συστήματος, που εκφράστηκε από τη σύγκλιση της Ν.Δ. με άλλα δύο κόμματα, σε μια μεγάλη πρωτοφανή επίθεση που δέχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ σταθήκαμε στο ύψος μας. Και, αντί να γίνουμε εισαγγελείς, γίναμε φορείς στήριξης των αιτημάτων αμφισβήτησης και της νέας Ελλάδας που ζητάει η νεολαία.

Είμαστε περήφανοι για τη στάση μας. Δεν έχουμε να ζητήσουμε συγνώμη από κανέναν.

Και δεν δεχόμαστε εμείς τις κατηγορίες σε σχέση με τη βία.

Ποιοι προβάλλουν τις ενοχές τους για τη βία πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ; Αυτοί που ευθύνονται για 1500 νεκρούς, οι περισσότεροι νέοι, από τροχαία; Αυτοί που ευθύνονται για 150 νεκρούς, οι περισσότεροι νέοι, από αυτοκτονίες κάθε χρόνο; Αυτοί που ευθύνονται για 150 νεκρούς περίπου από εργατικά ατυχήματα; Αυτοί που ευθύνονται για 200 νεκρούς από ναρκωτικά; Αυτοί θα μας κατηγορήσουν για τη βία; Θα μας πουν στο ταξί ή αλλού ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σχέση με τη βία; Ένα κρούσμα έχουμε εμείς. Όταν αγωνιστές και αγωνίστριες του ΣΥΡΙΖΑ -και άλλων φορέων-συζητούσαν για μια σειρά ζητήματα, τη θέση που θα πάρουν, τις πρωτοβουλίες που θα πάρουν, δέχθηκαν επίθεση με χειροβομβίδα, και μόνο ένα τυχαίο γεγονός τους έσωσε.

Όμως έχουμε άλλο πρόβλημα με τον Δεκέμβρη. Έχουμε άλλο πρόβλημα.

Κι αυτό είναι ότι δεν μας καλύπτει η συνέχεια του Δεκέμβρη. Η σιωπή των πολλών, η προσφυγή λίγων σε ενέργειες τυφλής βίας,

Ότι τον Δεκέμβρη τον διαδέχτηκε, καταφέρανε ένα κλίμα φόβου, αντί για ένα κλίμα ελπίδας. Γι αυτό πρέπει να κάνουμε μεγάλη προσπάθεια να επανεργοποιήσουμε τη νεολαία και να συμβάλουμε στο να συμμετέχει, με το δικό της τρόπο, σε ένα πλαίσιο πολιτικής αλλαγής και πολιτικής ανασυγκρότησης της χώρας.

Και να κάνουμε καθαρό ότι για μας δεν ισχύει ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Ότι για μας, που θέλουμε την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, δεν ισχύουν σε συνθήκες κοινοβουλευτισμού, άδικα και ανελεύθερα μέτρα.

Να πούμε ότι για μας αντιεξουσιασμός δεν σημαίνει να είσαι καθρέφτης των μεθόδων της εξουσίας, δηλαδή να κρατάς, να έχει τη δύναμη μέσα στο σκοτάδι ή όταν ο άλλος είναι αφηρημένος, να επιβάλεις το δικό σου νόμο….

Και κατανοούμε ότι αυτή τη βία περιμένει και θέλει να αξιοποιήσει η εξουσία, η οποία έχει δυνατότητες συγκρότησης μηχανισμών αποδόμησης όλου του κινήματος.

  • Το όγδοο. Το σύστημα είναι σε βαθιά κρίση, κοινωνική, οικονομική κ.λπ.

Το ξέρουμε. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές εάν θα συνέλθει γρήγορα ή αργά. Τις ακούμε, τις παρακολουθούμε, παρεμβαίνουμε, θέλουμε το καλό των εργαζομένων, των ανέργων, έχουμε πρωτοβουλίες κ.λπ. Μία μάχη όμως την έχει χάσει οριστικά το σύστημα, πλανητικά.

Κι αυτό μας δίνει τεράστιες δυνατότητες, αλλά μας δημιουργεί και τεράστιες ευθύνες. Κι αυτό είναι η μάχη των αξιών.

Είναι ένα σύστημα το οποίο δεν μπορεί να δώσει αξίες. Έδωσε τα υπερκέρδη, την πείνα, τις λοβιτούρες, τα καζίνο, τα Βατοπέδια στην Ελλάδα, τις άγονες γραμμές.. όλα αυτά τα ζητήματα. Πολλοί πολίτες στη χώρα μας, ιδίως νέοι, αλλά όχι μόνο νέοι, μαζί με τη βελτίωση των προβλημάτων τους, ζητάνε κι έναν κόσμο που να έχει κάποιο όραμα, να έχει κάποια, αξία, να κινείται διαφορετικά.

Σκεφτείτε, η Αριστερά είχε ένα μεγάλο έπος τον περασμένο αιώνα. Είχε μεγάλα λάθη, επίσης. Είχε πάρα πολύ μεγάλους διωγμούς. Αν κυρίως όμως κατάφερε να επιζήσει και κατάφερε να δώσει σ΄ εμάς τη σκυτάλη της είναι γιατί έβγαινε ως μια κοιτίδα αξιών, εντελώς διαφορετικών απ΄ αυτές που επικρατούσαν στη χώρα μας.

Κι αυτό τι σημαίνει; Όχι, να γυαλίζουμε τα παράσημα του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα; Σημαίνει ότι εμείς πρέπει να γίνουμε φορείς μιας άλλης αντίληψης, φορείς άλλων αξιών, άλλης κουλτούρας.

Να ξαναφέρουμε τις ιδέες της αλληλεγγύης, τις ιδέες της συλλογικότητας.

Να ξαναφέρουμε τις ιδέες της κοινής δράσης. Να ξαναφέρουμε την ελευθερία, την αδελφοσύνη.

  • Ένατο σημείο. Ευρωεκλογές.

Έχουμε μεγάλες δυνατότητες. Είναι σωστό αυτό που είπε ο Δημ. Παπαδημούλης. Ήταν ο μόνος ευρωβουλευτής του ΣΥΝ και ενήργησε ως ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Ασφαλώς η κρίση δημιουργεί τάσεις συντηρητικής αναδίπλωσης όταν δεν υπάρχει κάποιος δημαγωγός που θα οδηγήσει αλλού την κοινωνία και όταν είναι άφωνη η Αριστερά.

Μ΄ αυτή την έννοια έχει μεγάλη σημασία για μας να μπορέσουμε να συνδυάσουμε -και νομίζω ότι και ο Ν. Χουντής και η Ελ. Σωτηρίου το δώσανε πολύ εκφραστικά- τη δράση μας με τον αγώνα ενάντια στην κρίση. Ξέροντας ότι η Ελλάδα είναι στο μικροσκόπιο. Βλέποντας τον διεθνή Τύπο θα δείτε Ελλάδα. Για τις κινητοποιήσεις της νεολαίας, Ελλάδα. Για την αίσθηση ότι έρχεται η κρίση, Ελλάδα. Για τις αγροτικές κινητοποιήσεις, Ελλάδα. Για το δημόσιο χρέος, Ελλάδα. Για το δημόσιο έλλειμμα, Ελλάδα. Έτσι η Ελλάδα στις ευρωεκλογές πρέπει να είναι η χώρα εκείνην που θα δείξει ότι η δύναμη η οποία μπορεί να στηρίξει ένα άλλο δρόμο για όλη την Ευρώπη είναι η Αριστερά.

  • Δέκατο. Μπορούμε να ανατρέψουμε το σκηνικό, να αλλάξουμε το τοπίο.

Η μεγάλη πολιτική μάχη που θα γίνει είναι ανάμεσα στο δικομματισμό και στην πρόταση μιας νέας κοινωνικής πλειοψηφίας με επίκεντρο την Αριστερά.

Μας λένε, αλλάξανε οι δημοσκοπήσεις. Ορίστε, και η τελευταία δείχνει μια αυτοδυναμία στα πλαίσια του δικομματισμού. Εμείς τους λέμε, ότι, αν μάθαμε όλα αυτά τα χρόνια μια μικρή τέχνη, είναι να ανατρέπουμε τις δημοσκοπήσεις. Και δεν ξεχνάμε ότι, όταν αρχίζαμε τον αγώνα για τη διάκριση ρόλων εκκλησίας και κράτους, ήταν συντριπτικά τα ποσοστά σε σχέση με τη δικιά μας άποψη. Όταν αρχίζαμε τον αγώνα για το θέμα του δημόσιου πανεπιστημίου, ήταν συντριπτικά τα ποσοστά όσων ήθελαν το παιδί τους να μπει στο πανεπιστήμιο. Κι έτσι ας περιμένουμε.

Έχει φτάσει η στιγμή, είναι η στιγμή πια. Εμείς δεν κρινόμαστε και κρίνουμε τους εαυτούς μας από την ανταγωνιστική σύγκριση με άλλες πολιτικές δυνάμεις. Όμως στις ευρωεκλογές έχει φτάσει η στιγμή στις τρεις κεντρικές θέσεις να εκφραστούν τα τρία βασικά ρεύματα που υπάρχουν στη χώρα μας;. Δηλαδή τα δύο ρεύματα του δικομματισμού. Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς και να το θέλαμε σήμερα. Το συντηρητικό και το ρεύμα το οποίο εκφράζεται σήμερα από την αξιωματική αντιπολίτευση. Και μαζί το ρεύμα το οποίο ενεργοποιείται και κινείται για τη νέα κοινωνική πλειοψηφία σ΄ αυτές τις ευρωεκλογές μπορούμε να είμαστε η Τρίτη πολιτική δύναμη. Να δώσουμε τη μάχη και να το κερδίσουμε αυτό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μας χωράει όλους όσους δεχόμαστε το πολιτικό του πρόγραμμα. Και πρέπει να έχουμε αίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να προχωρήσει αν όφελος δεν έχει ένας ή δύο, αλλά αν όλοι έχουμε όφελος.

Επομένως -και το βγάζω σαν συμπέρασμα- δεν θα πέσουμε στην παγίδα κάποιοι να δείξουν αδιαφορία, γιατί ο υποψήφιος που εκφράζει τις αντιλήψεις τους δεν είναι σε καλή θέση. Ούτε θα πέσουμε στην παγίδα κάποιοι να δείξουν αδιαφορία διότι, εάν το αποτέλεσμα που θα φέρουμε είναι πολύ καλό, μπορεί να βγει υποψήφιος τον οποίον θεωρούν αντίθετο στις θέσεις τους. Αυτό θα ήταν παγιδευτικό, αρνητικό.

Είναι όμως έξω από τις αρχές μας, την κουλτούρα μας και από τη συνείδησή μας ότι ως αριστερά εκφράζουμε και θα εκφράζουμε μια μεγάλη βεντάλια από διαφορετικά και πολυποίκιλα ρεύματα.

Επομένως σύντροφοι, δεν σας λέω ότι είναι εύκολο..

Επομένως, θα δώσουμε τη μάχη για να είναι πάλι ο Δημ. Παπαδημούλης, για να έχουμε τρεις ευρωβουλευτές με΄σα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Πιστεύω ότι μπορεί. Δεν κρίνεται απ΄ όσα ακούστηκαν σήμερα εδώ μέσα η σημερινή μας συνδιάσκεψη. Δεν κρίνεται ούτε καν από το κλείσιμο που θα κάνει ο Γ. Θεωνάς. Θα κριθεί από τα αποτελέσματος. Από εκεί θα κριθεί. Κι αν έχουμε την ικανότητα να ενεργοποιήσουμε τη συμμετοχή, την αυτενέργεια, να δουλέψουμε με έμπνευση, με αλληλεγγύη, με συλλογικότητα, να προβάλουμε νέες αξίες στην κοινωνία, τότε μπορούμε να πούμε ότι η συνδιάσκεψη αυτή θα έχει σφραγίσει μια νέα θετική τομή, το νέο ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας .

Ευχαριστώ πολύ.



Πέμπτη 9 Απριλίου 2009

Η νέα γενιά του Συνασπισμού : ελπίδες και διαψεύσεις



Η εμφάνιση στο προσκήνιο της νέας γενιάς του Συνασπισμού ήρθε να φέρει ενθουσιασμό σε ένα κόμμα σταθερής στελεχιακής εικοσαετίας αλλά και σε μια κοινωνία κορεσμένη από τη διαφθορά και την ανικανότητα των εξηντάρηδων και άνω πολιτικών της.

Μαζί φάνηκε να σταθεροποιεί πολιτικές επιλογές του χώρου της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς για μέτωπο στην κεντροαριστερά και διεύρυνση των αριστερών συνεργασιών.

Στο τελευταίο ΣΥΝέδριο αυτό αποτυπώθηκε με μιαν ευρεία ανανέωση των στελεχών σε επίπεδο 40% περίπου στην ΚΠΕ και στις θέσεις ευθύνης.

Φυσικά το μέτρο της νέας πορείας στην κοινωνία το έδωσε ο νέος πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέξης Τσίπρας και πολύ λιγότερο κάποια άλλα νέα στελέχη.

Ο ίδιος ο νέος πρόεδρος δίνει καθημερινά εξετάσεις διευθύνοντας ένα δύσκολο κόμμα και μαθαίνοντας ακόμα πώς να το ωθεί στην εξωστρέφεια κρατώντας το ταυτόχρονα ενωμένο.
Και κάτι τέτοιο ανάμεσα στις τάσεις είναι ιδιαίτερα δύσκολο.

Όμως τα σημάδια που λαμβάνουμε από πολλά από τα υπόλοιπα μέλη της νέας στελεχιακής γενιάς είναι ανησυχητικά.

Μοιάζει σαν η Νεολαία ΣΥΝ πλέον να οδηγεί το κόμμα χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει όμως τη διαφορά του να ζεις, να αναπνέεις και να απευθύνεσαι στην νεολαία και του να απευθύνεσαι σε πανεθνικό ακροατήριο.

Κατά κάποιο τρόπο το χάσμα των γενεών διευρύνεται αντί να περιορίζεται.

Ο τρόπος και η μέθοδος είναι μεν της νεολαιίστικης κουλτούρας που όμως αντί να φέρει έναν αέρα φρεσκάδας στο κόμμα φέρνει τις απολυτότητες της νέας γενιάς, τον δογματικό ενθουσιασμό της.

Έλλειψη υπομονής και σεβασμού με τις αντίθετες απόψεις, βιασύνη να κλείσουν θέματα πριν καν ανοίξουν, ανικανότητα ώριμης αντιμετώπισής τους, σπασμωδικές αντιδράσεις πανικού, εύκολη καχυποψία και μέτωπα με μεγαλύτερους συντρόφους που παρεξηγούνται εύκολα για τις προθέσεις τους.

Ήδη το γεγονός ότι στην Νεολαία ΣΥΝ δεν υπήρχαν, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, τάσεις εκτός από το προφανές θετικό για τη λειτουργία της δείχνει και μια διαφορετική κουλτούρα σύνθεσης απόψεων αλλά και διαλόγου που μηχανικά μεταφέρεται στο κόμμα.

Όλο αυτό το κλίμα είναι μια παρενέργεια, μια παράπλευρη απώλεια -όχι βέβαια υποχρεωτική- μιας καταρχήν επιβεβλημένης απόφασης.

Η στελεχιακή ανανέωση έγινε πρόχειρα, άπειροι νεαροί σύντροφοι επιφορτίστηκαν με ευθύνες που δεν θα μπορούσαν να σηκώσουν χωρίς τη βοήθεια των παλαιοτέρων και σύντομα «λύγισαν».

Η μη παραδοχή της αδυναμίας έφερε αλαζονεία, απαξιωτικό στυλ αντιπαράθεσης με την όποια παρατήρηση ή κριτική, παρεϊστικη αλληλοϋποστήριξη ανάμεσα στα μέλη της νέας γενιάς έως παντελή έλλειψη αισθήματος ευθύνης και υποχρέωσης αυτοκριτικής απέναντι στο κόμμα και τους άλλους συντρόφους.

Στο τέλος αγγίζουμε μια παρανοϊκή καχυποψία όπως η ανακάλυψη του εσωτερικού εχθρού και η αναζήτηση της «τελικής λύσης» στο κομματικό ζήτημα (έξοδος των «ανανεωτικών» και τοποθέτηση στη θέση τους συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ ως αντικαταστατών).

Παρενέργειες τέτοιας νοοτροπίας είναι η δημιουργία χωρίς προφανή λόγο αντιπαραθέσεων (όπως στο θέμα των θητειών που τέθηκε προκλητικά, εκτός συγκυρίας και σε αντίθεση με το ενωτικό κεκτημένο χειρισμού τέτοιων ζητημάτων στο κόμμα, τις καθεστωτικής λογικής πραξικοπηματικές ενέργειες στο τμήμα ΜΜΕ, τον αποκλεισμό πανεπιστημιακών από συνεδριάσεις της ΠΚ τους με «ιδεολογικά» κριτήρια και πολλά άλλα καθημερινά πλέον συμβάντα) που έφεραν στο κόμμα νέο κλίμα εσωστρέφειας όχι βέβαια με ευθύνη των αμυνομένων συντρόφων.

Η ίδια κατάσταση επηρεάζει και την εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ από ενωτική πρασπάθεια της αριστεράς σε ενωτική προσπάθεια της άκρας αριστεράς κάτι σαν το ΜΕΡΑ.

Από την απόρριψη του ιδεολογήματος της κεντροαριστεράς και του να είμαστε άβουλη ουρά της νεοφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας φτάσαμε στο άλλο άκρο, να μην απευθυνόμαστε πλέον σε εθνικό ακροατήριο αλλά μόνο σε τμήματα της νεολαίας και ίσως κάποιων ακόμα κοινωνικά ευαίσθητων στρωμάτων στα δικαιώματα, τον αντιρατσισμό και το περιβάλλον.

Εκεί είναι που κρύβουμε και το κεφάλι μας στην άμμο όταν η κοινωνία μας επαναφέρει στα παλιά μας ποσοστά.

Αντιλαμβανόμαστε την στοχοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά όχι και τις δικές μας ευθύνες όσον αφορά την ιστορική ευκαιρία που χάσαμε να ασκήσουμε ηγεμονική πολιτική στην ελληνική κοινωνία για πρώτη φορά μετά από πενήντα χρόνια.

Πολλά από τα νέα μας στελέχη έγιναν κιόλας επαγγελματικά ή αποσπασμένα στο κόμμα χωρίς να προλάβουν να κολλήσουν ένα ένσημο και περιμένουμε να δουλέψουν σοβαρά για τα προβλήματα της κοινωνίας όταν με μια κίνηση έλυσαν το δικό τους;

Που είναι η συναπόφαση για τόσο σοβαρά ζητήματα, η ομαλή διαδοχή των γενεών , η μεταφορά της εμπειρίας στα νεότερα στελέχη αλλά και η αντικατάσταση όσων ολοφάνερα δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ευθύνες που ανέλαβαν όπως ο νέος εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος που κάθε εμφάνισή του στα ΜΜΕ είναι κατώτερη κάθε προσδοκίας και μέχρι τώρα κεκτημένου και σαν λόγος και σαν παρουσία;

Πολλοί από όσους υποστηρίξαμε κάποια στιγμή τη διεύρυνση της «αριστερής πλειοψηφίας» ως διέξοδο στον Συνασπισμό σίγουρα δεν εννοούσαμε κάτι τέτοιο.

Δηλαδή να δημιουργηθεί μια νέα νομενκλατούρα στο κόμμα από μια παρέα νεαρών συντρόφων που αλληλοϋποστηρίζονται με κριτήρια παραμονής τους στην κομματική εξουσία και που αυτή τους την επέλαση στα κομματικά γραφεία και την Κουμουνδούρου ντύνουν ιδεολογικά σαν πόλεμο με τους εσωτερικούς εχθρούς που «ετοιμάζονται να φύγουν από το κόμμα» ή « να στηρίξουν κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ εφόσον βγουν βουλευτές» και άλλες υστερίες.

Ούτε να συρρικνωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ που θα ένωνε από αριστερούς σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες, οικολόγους και ενεργούς πολίτες έως τα παραδοσιακά ρεύματα της αριστεράς σε ένα γερασμένο αριστερίστικο μόρφωμα περιορισμένου ακροατήριου ουρά και αντίγραφο του ΚΚΕ και του ΜΕΡΑ!

Κι είναι κρίμα να επιστρέφουμε στον ξύλινο λόγο, οι ομιλίες νέων συντρόφων μας να θυμίζουν όλο και συχνότερα κάτι από Παπαρήγα και οι απόπειρες Αλαβάνου να μας κρατήσει μέσα στην κοινωνία και τις πολιτικές εξελίξεις να αντιμετωπίζονται ως παρέκκλιση από τους παντογνώστες νεαρούς μας.