Έφυγε νωρίς ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης
Όπως όλοι οι Μεγάλοι
Μέχρι προχτές έδινε συνεντεύξεις
Δεν φοβήθηκε τον θάνατο όπως δεν φοβήθηκε την ζωή
Ήταν και είναι ένας από τους λόγους που η ανανεωτική αριστερά, έχει την ακτινοβολία που έχει, στην ελληνική κοινωνία
Ο λόγος που πολλοί από μας μείναμε στην αριστερά τα πέτρινα χρόνια του δογματισμού
Σύγχρονος, τολμηρός, ευθύς, διορατικός
Αληθινή δεξαμενή σκέψης για την αριστερά
Τώρα θα αναμετρηθούμε με την φτώχεια και την μετριότητα
Μόνοι
Απελπιστικά μόνοι
Απουσία πραγματική. Όπως το γράφεις. Αχ και πόσοι θα το διαπιστώσουν όπως εμείς αλλά κι πόσοι επειδή απλά "πρέπει". Αιωνία η μνήμη του
ΑπάντησηΔιαγραφήΤού Φοίβου Καρζή
ΑπάντησηΔιαγραφήΤετάρτη 27 Μαΐου – και εκείνο που πάντα θαύμαζα, μαζί με κάποια απορία, στο Μιχάλη Παπαγιαννάκη ήταν η πείσμων αισιοδοξία του.
Δεν είναι αδύνατο. Να καταλαβαίνεις την πραγματικότητα, χωρίς να την αποδέχεσαι. Να την απορρίπτεις, χωρίς να την αρνείσαι. Να μην δελεάζεσαι από την εξουσία, χωρίς να ξεχνάς την αξία της. Να κατανοείς την αναγκαιότητά της, χωρίς να περνάς την κόκκινη γραμμή του συμβιβασμού για την άσκησή της. Να σου προσφέρεται και να μην την δέχεσαι, όχι από αλαζονεία, ούτε από ανασφάλεια, αλλά από συναίσθηση του ρόλου της μιας και της άλλης πλευράς.
Να βλέπεις τις δυσκολίες της Ευρώπης και να μην την απορρίπτεις γι’αυτό. Να βλέπεις τις ανεπάρκειες της Ελλάδας και να μην απογοητεύεσαι. Να κατανοείς τις υστερήσεις της Αριστεράς και να μην την εγκαταλείπεις γι’ αυτό. Να πειθαρχείς στην ιδεολογία σου και στον πολιτικό φορέα της, χωρίς να διαπραγματεύεσαι την ανεξαρτησία και την αυτοτέλεια.
Χρειάζεται πολιτικό σθένος και πνευματική επάρκεια σε σπάνιο συνδυασμό. Γι’ αυτό ο αποχαιρετισμός στο Μιχάλη Παπαγιαννάκη είναι εγκώμιο μειοψηφίας. Μιας μειοψηφίας με αυτογνωσία. Που ξέρει πως δεν θα την ακολουθήσουν πολλοί, όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά γιατί δεν είναι έτοιμοι. Που ξέρει πως έχει δίκιο αλλά δεν αδικεί το ρεύμα επειδή δεν στοιχίζεται πίσω της. Που είναι προετοιμασμένη να δει τις ιδέες της να γίνονται πλειοψηφικές, όπως συνέβη ξανά και ξανά μετά τη μεταπολίτευση, έχοντας επίγνωση πως κάθε φορά, όταν θα φουσκώνει το ποτάμι, οι πρωταγωνιστές της θα βρίσκονται πάλι αλλού, σε μια νέα μειοψηφία, στη μαγιά μιας νέας μελλοντικής πλειοψηφίας.
Δεν είναι για όλους.