Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009


[pdsi0229771111.JPG]

Σάββατο 27 Ιουνίου 2009

Απάντηση στην κρίση: Να καταργηθούν με συνέδριο οι τάσεις στον Συνασπισμό



Να γίνει -επιτέλους τώρα, μετά απο είκοσι χρόνια- αληθινά ενιαίο -όχι μονολιθικό- κόμμα της δημοκρατικής αριστεράς
Αλλιώς το - συναινετικό ή όχι - διαζύγιο σε λίγο θα γίνει αναπόφευκτο και θα είναι κρίμα..

Μοιάζει με μια ξεπερασμένη εμμονή να ζητάς σήμερα, με τα χίλια δυο άλλα προβλήματα που υπάρχουν στο χώρο της αριστεράς, την κατάργηση των τάσεων στον Συνασπισμό.
Κι όμως το ζήτημα αυτό, που για πολλούς τίθεται ως οριστικά απαντημένο, είναι επίκαιρο όσο ποτέ!

Ας αντιστρέψουμε το ερώτημα λοιπόν κι ας αναρωτηθούμε:
Τι έχουν προσφέρει οι τάσεις στην εικοσαετή πορεία του Συνασπισμού;

Για κάποιο διάστημα, η θεσμοθέτησή τους έμοιαζε ως όρος συνύπαρξης διαφορετικών καταβολών μέσα σε ένα κόμμα πολιτικής και όχι ιδεολογικής ενότητας. Σήμερα η συνέχισή τους μοιάζει αντίθετα να συντηρεί τις "ιδεολογικές" αντιπαραθέσεις αντί να τις ανασυνθέτει και εξομαλύνει.
Δηλαδή οι τάσεις, αν κάποτε ήταν στοιχείο ενότητας τώρα είναι στοιχείο διχασμού και περιχαράκωσης..

Οι διάφορες ιδέες που πρόσφεραν στο χώρο, ελάχιστες νομίζω σε σχέση με τις απαραίτητες και επείγουσες διεργασίες αναπροσδιορισμού της αριστεράς μετά την κατάρρευση του υπαρκτού, έφεραν το κοινό λόγο του Συνασπισμού να διαιρείται πάντοτε σε δύο υποτίθεται διακριτές αποχρώσεις: αυτή των μεταρρυθμιστών κι αυτή των ριζοσπαστών.
Και μείναμε εκεί, σε μια φαντασιακή διάκριση μεταξύ επανάστασης και μεταρρύθμισης (γεγονός που παραδέχεται και η εισήγηση Δραγασάκη στο Προγραμματικό συνέδριο) να μας ταλαιπωρεί με καθημερινές αμοιβαίες καχυποψίες για το που απο τα δυο το πάει ο καθένας μας και κυρίως έδεσε τις τάσεις εσωτερικά σαν ενιαίες παρατάξεις.

Ποιός ωφελήθηκε απο όλα αυτά; Μα, οι μηχανισμοί! Όξυναν την αντιπαλότητα, την έκαναν "διακριτή", συντήρησαν τα αντανακλαστικά της "προέλευσης", και πέρα από εξαιρέσεις κατάφεραν να εντάξουν με φοβικά σύνδρομα τους περισσότερους πρώην ΚΚΕ στο αριστερό ρεύμα και τους περισσότερους πρώην ΚΚΕεσωτ στην ανανεωτική πτέρυγα.
Αναπαρήγαγαν δηλαδή αυτό που υποτίθεται ήρθαν να καταργήσουν!

Θυμάμαι στο Οργανωτικό συνέδριο να απορρίπτεται η πρόταση για κατάργηση των τάσεων με μικρή διαφορά, μέσα απο μια απαράδεκτη διαδικασία και μετά από συννενόηση των τάσεων μεταξύ τους..
Σήμερα ζούμε την κληρονομιά των τάσεων:
Εσωστρέφεια με το παραμικρό, καχυποψία για τις προθέσεις της "αντίπαλης" παράταξης, αγώνας για την κατάκτηση θέσεων στον κομματικό μηχανισμό και προνομιακή πρόσβαση στην κρατική επιχορήγηση και το διορισμό "δικών" μας ως επαγγελματικών στελεχών, δίκη προθέσεων των "άλλων" κλπ κι όλα αυτά καθαρά παραταξιακά λες και είμαστε συνδικάτο!

Οι τάσεις πρόσφεραν ελάχιστα και κυρίως στη περίοδο γνωριμίας των διαφορετικής προέλευσης μελών και στη συνέχεια έδρασαν σαν επίσημες φράξιες. Μία ρύθμιση πειραματική και απαραίτητη για κάποιο διάστημα την κάναμε ιδεολόγημα. Έγινε αυταπόδεικτη αξία για την οποία μάλιστα είμαστε υπερήφανοι και εγκαλούμε τα άλλα κόμματα που δεν τις αναγνωρίζουν στο καταστατικό τους..

Τι είναι όμως τάση, πότε έρχεται σε ύπαρξη και πως καταργείται. Και τι σχέση έχει - αν έχει - με τα ρεύματα ιδεών;

Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο. Ρεύματα ιδεών υπάρχουν ούτως ή άλλως σε ένα δημοκρατικό κόμμα και συνέχουν λιγότερους ή περισσότερους ανθρώπους που έχουν ένα κοινό προβληματισμό ή καταλήγουν στα ίδια θεωρητικά συμπεράσματα.
Τι ανάγκη έχουν να αποκτήσουν και οργανωτική υποστήριξη; Να γίνουν δηλαδή και παρατάξεις με εσωτερική πειθαρχία; Οι ιδέες δεν έχουν εσωτερική πειθαρχία - είναι ελεύθερες, χωρίς όρια και ιδεολογικές προκαταλήψεις, δεν χρειάζονται επαγγελματική υποστήριξη ούτε παραταξιακό χειρισμό.
Οι ιδέες ζουν και πεθαίνουν -για να γεννήσουν κάτι καινούργιο- μέσα στο περιβάλλον του διαλόγου όχι στις αντιπαραθέσεις αντίπαλων φατριών.

Πως οι τάσεις από ρεύματα ιδεών έγιναν αντίπαλες φατρίες; Όταν απόκτησαν οργανωτικά δικαιώματα και κομματική εξουσία. Και πως έγινε αυτό; Όταν απόκτησαν -τι ανοησία!- ξεχωριστές λίστες στα ψηφοδέλτια και μοίρασαν έδρες στα κομματικά όργανα..
Τους δώσαμε εξουσία!
Ξέχασαν λοιπόν τις ιδέες και εφόρμησαν για την οργανωτική επικράτηση. Αυτό είναι το σκηνικό που αναπαράγει την εσωστρέφεια, τον εσωτερικό εμφύλιο και μας έχει φέρει στα πρόθυρα ενός βίαιου ή βελούδινου διαζυγίου που μέχρι τώρα αποφεύγεται τελευταία στιγμή αλλά με απώλειες στη κοινωνία..

Πάρτε την εξουσία από τις τάσεις και θα μαραθούν αμέσως σαν παρατάξεις.
Καταργήστε τις ξεχωριστές λίστες στις εσωκομματικές εκλογές, βάλτε μια κοινή λίστα και οι εκλεγμένοι αυτομάτως ελευθερώνονται. Μπορούν παρά τις φράξιες που θα συνεχίσουν να υπάρχουν, να σκέφτονται ελεύθερα και όχι παραταξιακά, να μεταβάλλουν απόψεις προς το καλύτερο χωρίς παραταξιακή δέσμευση και να κρίνονται για τη δουλειά τους κι όχι για το αν προώθησαν με επιτυχία τα συμφέροντα του ρεύματος ή των ανανεωτικών.
Τις ιδέες τους θα τις εκφράζουν οι ίδιοι χωρίς να διαμεσολαβούνται από την "ηγεσία" της τάσης τους ή την εσωκομματική τους ταμπέλα.

Άλλωστε, ένα ρεύμα ιδεών, που τόσο πολύτιμο είναι στην δημοκρατική αριστερά, είναι ένας χώρος ζωντανός, κινούμενος, μεταβαλλόμενος και σίγουρα δεν περιορίζεται σε μέλη ενός κόμματος! Η κομματική "τάση-παράταξη" είναι μια διαστρέβλωση και μια ανωμαλία-περιορισμός στην ελεύθερη κίνηση των ιδεών. Κλείνει τις πόρτες και σφραγίζει τα παράθυρα - είναι σε πόλεμο όχι σε διάλογο.
Και ανασύνθεση ιδεών και κατά συνέπεια αριστερή ανασύνθεση με παρατάξεις δεν γίνεται. Με παρατάξεις κάνεις πόλεμο και στον πόλεμο δεν χρειάζεσαι ιδέες - λοχίες χρειάζεσαι και στρατιωτάκια.

Αυτό θέλουμε για τον Συνασπισμό;

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

Χρειαζόμαστε συγκλονιστικές αλλαγές κι όχι παρηγορητικά λόγια

Η Αριστερά δεν επιβιώνει με τα ίδια και τα ίδια - ο κόσμος της χρειάζεται το καινούργιο, τη νέα και πρωτότυπη έκφραση κι όχι τα φαντάσματα του παρελθόντος


Μετά τους σεισμούς και τους μετασεισμούς ακούγονται από όλες τις πλευρές καθησυχαστικά λόγια.

Ο Τσίπρας υπόσχεται ότι θα είναι πρόεδρος όλου του Συνασπισμού, ο Αλαβάνος ότι δεν θα απορροφηθεί ο Συν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Γλέζος ότι δεν θα γίνει ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ ενιαίο κόμμα, ο Κουβέλης ότι θα μιλάει μόνο πολιτικά κι όχι για προσωπικές κόντρες, ο Στρατούλης ότι θα παγώσουν οι τάσεις, άλλοι ότι όλα θα γίνουν δημοκρατικά και νομότυπα κλπ κλπ
Ειρήνη ημίν λοιπόν ..
Έ και;
Αυτό είναι το πρόβλημα;
Αν θα τα βρουν μεταξύ τους και για πόσο οι ηγεσίες και οι μηχανισμοί;
Το θέμα είναι ο κόσμος τι λέει για όλα αυτά και κυρίως τι ανάγκες έχει!
Δεν ενδιαφέρει το πως θα κατασκευαστεί η συναίνεση επί των νέων πολιτικών τους ακροβατισμών.
Εκείνοι προσπαθούν νάχουν και τη πίτα και το σκύλο.
Ισορροπίες, συμψηφισμοί, αμοιβαίες υποσχέσεις και εξυπηρετήσεις και στο βάθος κήπος..

Το μήνυμα δεν ελήφθη από κανέναν.
Η κακοδαιμονία της αριστεράς δεν ξορκίζεται με καθησυχαστικά λόγια αλλά με γενναίες διαπιστώσεις κι άλλο τόσο γενναίες πράξεις.
Ας βγάλουμε επιτέλους το κεφάλι από την άμμο, ας ανοίξουμε τα μάτια μας στην πραγματικότητα που φωνάζει ..

Ο Συνασπισμός σαν εγχείρημα έχει τελειώσει προ πολλού - λυπάμαι που το λέω, αλλά έτσι είναι.
Εκτός κι αν καταφέρει με συνέδριο, έστω και τώρα, να γίνει επιτέλους ενιαίο κόμμα καταργώντας τις τάσεις που με τα ξεχωριστά ψηφοδέλτια και την κατανομή εδρών στα όργανα χωρίζουν το κόμμα σε παρατάξεις και πνίγουν τα ρεύματα ιδεών.
Πρόκειται για ένα γυαλί χιλιοραγισμένο που το κολλάμε κάθε φορά και με λιγότερη επιτυχία ακριβώς στο ίδιο σημείο - και στην πρώτη επαφή με την ζοφερή πραγματικότητα γίνεται περισσότερα κομμάτια.
Δύο ψυχές σε ένα σώμα καταπιέζονται αφόρητα
Για να συνυπάρξουν όλο και φτωχαίνουν το λόγο τους, λογοκρίνουν τις απόψεις τους, εγκαταλείπουν το βάθεμα της προγραμματικής τους παραγωγής, στριμώχνονται να χωρέσουν.
Επαναλαμβάνουν συνεχώς το κύκλο της ιστορίας του Χότζα με την κατσίκα. Πότε την βάζουν στο κοινό μας σπίτι και ασφυκτιούν, πότε την βγάζουν για να πάρουν αέρα!

Προτείνω να απελευθερωθούμε απο τις δουλείες της καταναγκαστικής συνύπαρξης και να προχωρήσουμε στο συμβόλαιο ελεύθερης συμβίωσης.
Προτείνω, αν σταθούμε ανίκανοι να καταργήσουμε τις τάσεις, ένα βελούδινο διαζύγιο στον Συνασπισμό. Βελούδινο με την έννοια κανείς να μην κάνει πλέον χρήση του πρώην κοινού ονόματος μετά τη λύση του συμβολαίου. Να περάσει στην ιστορία όπως της ΕΔΑ πχ.

Να φτιάξουν οι Ανανεωτικοί το κόμμα-χώρο των ονείρων μας, να φτιάξουν οι της "αριστερής πλειοψηφίας" το επαναστατικό τους υποκείμενο. Κι όλοι ελεύθερα, αν θέλουνε, να συμβιώσουν ελεύθερα μέσα σε έναν ΣΥΡΙΖΑ-ΕΔΑ, ένα μοναδικό πολιτικό σχηματισμό για κοινή παρέμβαση στη πολιτική ζωή της χώρας πάνω σε όσα όλοι συμφωνούμε.

Γιατί να ακροβατούμε συνεχώς επικίνδυνα πάνω στο σχοινί της "συνεννόησης" χωρίς αρχές και συνέπεια;
Γιατί να κουράζουμε και να απογοητεύουμε συνεχώς το κόσμο που μας έχει ανάγκη στην καθημερινότητά του;
Γιατί να γινόμαστε συνεχώς είδηση για τη φαγωμάρα μας κι όχι για τις ιδέες, τις παρεμβάσεις μας και τη κοινή, ενωτική μας δράση;
Γιατί αντί για αμοιβάδες που όλο πολλαπλασιάζονται σε ένα άρρωστο και ημιθανές σώμα να μη γίνουμε σαράκι στο σώμα του συστήματος;

Όλα αυτά είναι εύκολα - αρκεί να αποδεχτούμε την πραγματικότητα και για μια φορά να φανούμε αντάξιοι της ιστορικής μας κληρονομιάς με αλληλοκατανόηση και γενναιότητα.
Δεν χρειάζεται απλά μεγάλη πολιτική στροφή - πρώτα από όλα χρειάζεται αυτογνωσία και συγκλονιστική συνειδητοποίηση και ανάληψη ευθύνης.
Να τελειώσουμε με τους αυτοματισμούς, τα έτοιμα, τις φοβίες και τις περιχαρακώσεις.
Σε ένα άνετο κοινό σπίτι δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε μεταξύ μας, αντίθετα έχουμε να μοιράσουμε έμπνευση και προωθητικές ιδέες και δράσεις για τις ανάγκες των πολλών.

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

Νέες φοβίες και περιχαρακώσεις;



Μερικά ερωτήματα μετά την εντυπωσιακή χθεσινή εκδήλωση της Ανανεωτικής Πτέρυγας:
Συμφωνώντας ότι σε κάθε καινούργια αλλαγή πρέπει πάσει θυσία να αποφευχθούν οι "πολιτικές ακροβασίες" που ήδη πληρώσαμε ακριβά με τον μη συντεταγμένο τρόπο που έγινε η αλλαγή ηγεσίας στον Συνασπισμό .. το πρώτο ερώτημα είναι:
  • Οι ανανεωτικοί αδιαφορούν τελείως για το αν και πως οι ανένταχτοι πολίτες που συμμετέχουν ή θα συμμετάσχουν στο μέλλον στον ΣΥΡΙΖΑ θα έχουν πολιτικά δικαιώματα και συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων; Η μόνη τους δηλαδή δυνατότητα θα είναι η καθαρά εθελοντική προσφορά χωρίς λόγο στα τεκταινόμενα ή η ένταξη σε κάποια συνιστώσα;
Το δεύτερο ερώτημα:
  • Αν, με δημοκρατικό τρόπο πάντα, αποφασιστεί πλειοψηφικά ο ΣΥΡΙΖΑ να εξελιχθεί σε μια νέου τύπου ΕΔΑ, οι ανανεωτικοί δεν θα συμμετάσχουν, δεν θα εγγραφούν μέλη και δεν θα προσπαθήσουν να συσπειρώσουν στις απόψεις τους τις ευρύτερες δυνατές δυνάμεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε να τις καταγράψουν; Πιστεύουν δηλαδή ότι οι Ενεργοί Πολίτες, η ΑΚΟΑ, η ΚΕΔΑ, το ΔΗΚΚΙ, οι Οικοσοσιαλιστές και οι εκατοντάδες ανένταχτοι είναι εν δυνάμει αριστεριστές και δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα ανασύνθεσης δυνάμεων σε δημοκρατική σοσιαλιστική κατεύθυνση; Τόσο πολύ έχουν τρομάξει με τη δυσανάλογη με τις δυνάμεις τους φασαρία που κάνουν η ΚΟΕ και οι Κοκκινοπράσινοι ώστε πίστεψαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη αριστερίστικος;
Τρίτο ερώτημα:
  • Πολλοί σύντροφοι και φίλοι, όπως και ο Αλαβάνος στη δήλωση παραίτησής του, έχουν καταγγείλει την "ομάδα συντρόφων χωρίς καμία ευθύνη" που δίχασε το κόμμα και δούλεψε ως φράξια που αποφάσιζε χωρίς να ρωτάει κανέναν σε Συν και ΣΥΡΙΖΑ . Η ανανεωτικοί δεν είδαν - δεν άκουσαν; Ή προκρίνοντας την πολιτική στροφή κάνουν τα στραβά μάτια για πρόσωπα και πράγματα που έκαναν το γυαλί να ραγίσει; Σε κάθε περίπτωση το θέμα της δημοκρατίας στην αριστερά δεν είναι όρος και συνθήκη συνύπαρξης; Ή είναι κάτι σχετικό ανάλογα με τους υπολογισμούς της εκάστοτε συγκυρίας; Δηλαδή αν ο Καρίτζης πχ σταλεί "για δουλειές στην επαρχία", είμαστε εντάξει;
Κατά τα άλλα η ομιλία Κουβέλη ( δείτε: Ομιλία του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ Φ. Κουβέλη στην εκδήλωση της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ ), ενός αναμφισβήτητα ακέραιου και δημοκρατικού ανθρώπου, πολύτιμου στις κρίσιμες μέρες που περνάει η αριστερά, ήταν πολιτικά βαθειά στοχαστική και διεισδυτική όσο και πολιτικά μετρημένη.
Μια ομιλία που απέδειξε ότι μπορεί να είναι λαοφιλής ακόμη και αποφεύγοντας κάθε συνθηματολογία. Κάτι που αφορά και στην ουσία της πολιτικής του σκέψης.
Ο Κουβέλης υπενθύμισε επίσης ότι ο ανανεωτικός και αντιδογματικός λόγος αποτέλεσε και την γενεσιουργό αιτία του εγχειρήματος του Συνασπισμού έναντι του ΚΚΕ και των ποικίλων αριστερίστικων αντιλήψεων.

Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

Και τώρα, εντατικά φροντιστήρια ενότητας όλο το καλοκαίρι ..

.. για τους μεταξεταστέους του 4,7 .. (ραντεβού το Σεπτέβρη)

[democracy222.GIF]

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009

Δεν παραιτείται ο Αλαβάνος! Αποφασιστική για όλα η Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ το Σεπτέμβρη (με μέλη και δημοκρατικές διαδικασίες)

ΔΗΛΩΣΗ ΑΛΕΚΟΥ ΑΛΑΒΑΝΟΥ ΣΤΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

22 06 2009

«Η πρώτη ευθύνη για όσα διαδραματίστηκαν από τον Σεπτέμβρη 2007 μέχρι τον Ιούνη του 2009 και οδήγησαν στην ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές ανήκουν στον Πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας.

Την αναλαμβάνω πλήρως.

Συζήτησα με τη Γραμματεία και την Κοινοβουλευτική Ομάδα.

Κυρίως, όμως έλαβα ένα σκληρό μήνυμα από τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ. Γυναίκες και άνδρες από τη γενιά του Γλέζου, των Λαμπράκηδων, του Πολυτεχνείου που έχουν βιώσει βαρύ τον πέλεκυ του συστήματος και αβάσταχτη την απογοήτευση από ηγεσίες της αριστεράς. Μέχρι τις νέες και τους νέους του άρθρου 16 και τα παιδιά του Δεκέμβρη.

Αυτός ο κόσμος με τα βιώματα και τις καταβολές του είναι η μοναδική περιουσία μας, ελπίδα για τη χώρα μας.

Οι δύσκολες αυτές μέρες είχαν και τη χρησιμότητά τους. Αναδείχθηκαν προβλήματα, δύσκολα αλλά επιλύσιμα, έξω από το ημίφως κομματικών γραφείων. Αναδύθηκε ένας ζωντανός διάλογος ανάμεσα στις φίλες και τους φίλους μας. Απελευθερώθηκε, έστω και με τη μορφή της οργής ή της διάθεσης για παραίτηση, ένα πανίσχυρο συναίσθημα αγάπης για το πρωτότυπο εγχείρημά μας.

Αυτό το συναίσθημα είναι η μεγάλη μας δύναμη. Γιατί δίπλα στη σύγχυση του σήμερα τρέφεται η ελπίδα του αύριο.

Μπορούμε λοιπόν. Όλοι μαζί.

Μπορούμε γρήγορα να ανακτήσουμε την πολιτική πρωτοβουλία, που κάμφθηκε σοβαρά την προεκλογική περίοδο, ως η ουσιαστική, κινηματική, ριζοσπαστική δύναμη της αντιπολίτευσης απέναντι στη ΝΔ με προωθημένες προτάσεις και με πολιτικό σχέδιο έξω από τα όρια του δικομματισμού.

Μπορούμε να αναζωπυρώσουμε τους δεσμούς εμπιστοσύνης με το μεγάλο δημοκρατικό ρεύμα της κοινωνίας που θέλει αλλαγή σε βάθος. Με τον κόσμο της φτώχειας, των υποβαθμισμένων συνοικιών, της ανεργίας, της αβεβαιότητας.

Μπορούμε να αναπτύξουμε τις σχέσεις με τη νέα γενιά, με την συλλογικότητα και την αλληλεγγύη της αριστεράς απέναντι στην ανταγωνιστικότητα και τον ατομισμό του συστήματος.

Βρίσκω ιδιαίτερα θετικές τις σκέψεις και τις προτάσεις του συντονιστή της Γραμματείας Γ. Θεωνά για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Έχουμε προ πολλού φθάσει στο σημείο τομής. Κάθε καθυστέρηση ή αναβολή θα είναι αρνητικά καθοριστική.

Συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, όπως το κόμμα μου ο Συνασπισμός, μπορούν πια να κατανοήσουν ότι η πρόκληση δεν είναι να ελέγχουν το σχήμα συνεργασίας, ή να το βλέπουν ως διαπραγμάτευση μηχανισμών αλλά να το εμπνέουν, να το πυροδοτούν, να γονιμοποιούν την κοινή δράση, να φέρνουν ιδέες, να φιλοξενούν τους ανθρώπους της διανόησης και της τέχνης, χωρίς τους οποίους είμαστε άνυδρο τοπίο.

Τα μέλη και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πια το δικαίωμα να έχουν ρόλο και λόγο, να εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους, να βάζουν αυτοί τη σφραγίδα τους στις πολιτικές κατευθύνσεις και την εκλογή όχι αρχηγού, αλλά συλλογικής ηγεσίας.

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του φθινοπώρου είναι το σημείο δοκιμής για όλους μας. Και για μένα.

Με τις μικρές μου δυνάμεις από σήμερα συμμετέχω σε αυτή τη προσπάθεια.

Όχι μόνο ως Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής μας Ομάδας.

Αλλά και ως μέλος του ΣΥΡΙΖΑ που διεκδικώ να έχω την κόκκινη κάρτα για να ψηφίσω στην Συνδιάσκεψη.»

ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ 22/6/2009

Aριστερός στρουθοκαμηλισμός μετά παραμυθίας

Δημήτρης Μπίρμπας, 22/06/09

Η θαυμαστή ικανότητα «αυτοχειριασμού»της Αριστεράς, πάλι προ των πυλών.
Αφού μετατρέψαμε τις προσδοκίες, υπερβολικές ενδεχομένως,
σε γύρισμα πλάτης, παραλίες και άλλες επιλογές, πολεμάμε να μετατρέψουμε μια αναστρέψιμη – υπό προυποθέσεις – ήττα, σε συντριβή.

Απευθυνόμενη η ηγετική ομάδα, σε λωτοφάγους και πληγωμένους κομματικούς μαχητές, ακροβατεί μεταξύ «ζαχαροπλαστικής», συνεδριακού ψευτοτσαμπουκά και λογικές εσωκομματικής περιχαράκωσης.
Η εικόνα πολιτικής παιδοκτονίας-πατροκτονίας, ολοκληρώνει το «πάζλ της καταστροφής».
Κρατώντας από την Ιστορία της Αριστεράς κυρίως ,το ότι η ηγεσία και η γραμμή έχουν σχεδόν πάντα δίκιο, δαιμονοποιεί την άλλη άποψη …κάτι από Δαμανάκη θυμίζει η αναφορά και στον κοινωνικό Συνασπισμό που ανέφερε ο σ. Κουβέλης…
Αφού μας τελείωσε η μεταπολεμική παραγωγή «αντιδεξιών» (και ουχί αριστερών) που τροφοδότησε την δεξαμενή του Κέντρου, τώρα για να την ανατροφοδοτήσουμε στην ώριμη μεταπολίτευση, παράγουμε «αντιΚεντροαριστερούς» μεταριστεριστές.

Το προεφηβικό πείσμα που συνήθως καταλήγει σε ενοχική αμηχανία και αγωνιώδη προσπάθεια μετακύλησης ευθυνών πρέπει να υποχωρήσει σημαντικά, τουλάχιστον.

Επείγει να συζητήσουμε ουσιαστικά πολιτικά

-για το προγραμματικό μας απόθεμα, την ανάγκη εμβάθυνσης και αποσαφήνισης, την δυνατότητα συνεισφοράς του τόσο στην ανάπτυξη κοινωνικών και πολιτικών αγώνων, στην οικοδόμηση κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών όσο και στην εφαρμογή επί του πραγματικού, σε μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας.

-για τους όρους δημοκρατικής λειτουργίας του συμμαχικού σχήματος, το σαφές ευρωπαικό και όχι μόνο, προγραμματικό του στίγμα, την ενίσχυση της θεσμικής του παρέμβασης και της μαζικής κινηματικής του διάστασης, του έλλογου ακτιβισμού του.

-για την προτεραιότητα πολιτικής συνεργασίας με τους Οικολόγους, ως σύμφυτης με τον πυρήνα , επιλογών και ιεραρχήσεων, του ρεύματος του σοσιαλισμού με Δημοκρατία, Ελευθερία και οικολογικό (αειφόρο) πρόταγμα, που εκπροσωπεί ο ΣΥΝ.

Παρακολουθώ με ποικιλία συναισθημάτων τις φλογερές επιστολές «ιερής αγανάκτησης» ενίων συντρόφων στην ΑΥΓΗ.
Τα σχόλια στο internet, που πολλάκις αγγίζουν τα όρια της πολιτικής χυδαιότητας, τα προσπερνώ γιατί οφείλονται στον φονταμενταλισμό του νεοφώτιστου, νεαρών κυρίως συντρόφων –φισών, που μετά από λίγα χρόνια θα πάσχουν από το γερμανικό σύνδρομο (απέναντι στην Ναζιστική Περίοδο)

Δεν θέλω να δικαιολογήσω τίποτε, υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν υπερβολές, αυτό είναι το τίμημα της Δημοκρατίας. Ειλικρινά όλοι αυτοί οι σύντροφοι πιστεύουν ότι το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει το κόμμα-εκκλησία, σιδερένια γροθιά, μπετόν έκφρασης; Χάριν της επιλεκτικής μνήμης, ουδείς αξιολογεί αρνητικά «πατάτες» εκπροσωπών των απόψεων του , γιατί προφανώς συμφωνεί κατά την εκφώνησή τους, πάντα φταίνε οι «άλλες».

Θεωρώ ότι αν γνωρίζαμε τόσο καλά τις βασικές θέσεις του κόμματος, σε κρίσιμα θέματα ,όσο τις εσωκομματικές μας αντιθέσεις ,θα είχαμε σίγουρα καλύτερα αποτελέσματα.
Αν βέβαια, προσπερνούσαμε την δημόσια διατυπωμένη ,διαφορετική άποψη με «..δικαιώμα του, θα το εξετάσουμε, εμείς όμως λέμε…» χωρίς άλλα σχόλια, θα ελαχιστοποιούσαμε τις επιπτώσεις.
Όταν π.χ. στην, σωστή ή λάθος αδιάφορο, γνώμη του σ.Λεωνίδα, απαντάς, χωρίς αιδώ και αυτογνωσία, με ένα πλήθος δηλώσεων και επιστολών, που κινούνται από την πολιτική αποδοκιμασία ως την πολιτική απρέπεια, καλά να πάθεις, δεν σου φταίνε οι άλλοι. Αποδεικνύει την συλλογική ανικανότητα διαχείρισης κρίσεων και αυτό το συνειδητοποιεί η κοινωνία, απαξιώνοντας σε περισσότερο από όσο νομίζεις.

Η διαχείριση της πολιτικής από τα Μέσα μεγιστοποιείται όταν υπάρχει πρόσφορο έδαφος. Γονιμότερη γη από το δημόσιο ξεκατίνιασμα, κυρίως πρόσωπων αλλά και απόψεων, δεν υπάρχει . Ας φροντίσουμε να μην λιπάνουμε το έδαφος.

Η ανάλυση των πολιτικών αιτίων και της συγκυρίας, της πόλωσης της πολιτικής ζωής που επέρχεται ,επί υπαρκτών και ανύπαρκτων θεμάτων, αν δεν συνδυασθεί με συζήτηση για τον ανακαθορισμό προτεραιοτήτων στην φυσιογνωμία, την πολιτική πρόταση και τις συμμαχίες, θα καταλήξει σε μάχες χαρακωμάτων, θέσεων και προσώπων, που ,δυστυχώς, εν πολλοίς παρακολουθούμε.

Το να κρύβουμε το κεφάλι στην άμμο των αριστερών βεβαιοτήτων μας, σίγουρα δεν μας σώζει.
Το να αρεσκόμαστε στην αέναη εσωκομματική παραμυθία, που μας γαληνεύει ψυχικά, ότι ….
Φταίνε οι έξω κακοί που μας επιτίθενται ανελέητα ,που τους βοηθάνε άθελα τους ( στην καλύτερη) κάτι ανόητοι από μέσα με την στάση τους, που πρέπει να σωπάσουνε ή να φύγουν να ησυχάσουμε και να δεις ότι αν δουλέψουμε πιο σκληρά , αφού τα λέμε όλα σωστά , που θα φτάσουμε … έχει διαχρονικά βέβαιη κατάληξη, την πολιτική περιθωριοποίηση της Αριστεράς, την διαρκή πολιτική και πολιτισμική της συρρίκνωση.

Είμαι βέβαιος ότι μπορούμε να το ξεπεράσουμε, ανοίγοντας αυτιά και καρδιές, αποφεύγοντας μικρότητες. Μυαλό έχουμε, ας το χρησιμοποιήσουμε για να αμφισβητήσουμε τις βεβαιότητες μας και να ενισχύσουμε την αλληλεγγύη μας.

Τα παπαγαλάκια συνεχίζουν το έργο τους ..


Θαυμαστε !


"Βολες κατα του Αλεκου Αλαβανου αλλα και οσων επιθυμουν τη διαλυση του κομματος εξαπελυσε o Αλ. Τσιπρας λιγες ωρες πρoτου παιχθει το δραματικο φιναλε της ..."

Πολεμο στον Αλ. Αλαβανο κηρυξε ο Αλ. Τσιπρας


Βολες κατα Αλαβανου απο Τσιπρα


.. από τον φίλο της παρέας Καρίτζη "σύντροφο" Παναγιώτη Τσούτσια που συνεχίζει το θεάρεστο έργο του .. προφανώς η παραίτηση Αλαβάνου τους χάλασε τα σχέδια!

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

Περί συννενόησης..

Οι 5, οι 11 και μια παραίτηση





Καταιγισμός δηλώσεων από όλες τις πλευρές για "συννενόηση" ενόψει της αυριανής οριστικοποίησης της παραίτησης Αλαβάνου.
Κανείς όμως δεν μιλάει για την ταμπακιέρα - τους λόγους της κρίσης και της παραίτησης.

Ο ίδιος ο Αλαβάνος τα λέει πεντακάθαρα:

«Πήγαμε εντελώς απολίτικα, χωρίς σχεδιασμό, με λάθος σχεδιασμό, με άρπα-κόλλα συνθήματα τα οποία ερχόντουσαν, χωρίς να λειτουργεί το κέντρο αυτό του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν η εκλογική επιτροπή»

«Πως γίνεται αυτό, το οποίο το ήξερα, να παίρνονται αυτές οι αποφάσεις για την πολιτική εκπροσώπηση του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς καν να τις έχει συζητήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Και ξαναλέω, καταλαβαίνω την αμηχανία των συντρόφων, πως γίνεται να παίρνονται τέτοιες αποφάσεις χωρίς καν να τις έχει συζητήσει ούτε ο Συνασπισμός, όχι ότι αρκούσε, δεν τις είχε συζητήσει καν ο Συνασπισμός.

(Δεν) Τις είχε συζητήσει ούτε καν μια τάση του Συνασπισμού.

(Μόνο) Μία ομάδα συντρόφων χωρίς καμία ευθύνη. Μια ομάδα, η οποία καθοδήγησε και οδήγησε σε αυτή τη διάσπαση δυνάμεων, σε αυτή τη διαίρεση, σε αυτή τη μιζέρια, σε αυτήν την απολιτικότητα το όλο εγχείρημα.»

«Στην πορεία όμως σύντροφοι, αυτό που υπερίσχυσε στην προσπάθεια αυτή των εκλογών ήταν μια ομάδα συντρόφων μέσα στο Συνασπισμό, έξω από λειτουργίες του Συνασπισμού ή του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι προωθούσανε δικούς τους στόχους, θεωρούσανε μια σίγουρη επιτυχία την οποία δεν έπρεπε να μοιραστεί (αυτή η ομάδα) με κανένα, ανατρέψανε αυτό το κλίμα και τις αξίες της συλλογικότητας τις οποίες είχαμε»

«ξέρετε το νοσηρό κλίμα που υπήρχε, το ξέρετε, κάθε φορά που λέγαμε θα κάνουμε μια συνέλευση, μια πρωτοβουλία κ.λπ., υπήρχε μια νοσηρή κατάσταση. Την ανέχτηκα.

Ανέχτηκα ξέροντας ποιοι είναι και πως καθοδηγείται και που πηγαίνει αυτό το εγχείρημα στις ευρωεκλογές»

«ο Αλαβάνος με τον Τσίπρα τσακώνονται για το ποιος θα πάει στο ντιμπέιτ επειδή υπήρξαν τα παπαγαλάκια, τα οποία θέσαν αυτό το θέμα»

«Έρχεται και πέφτει ο τρίτος πόλος. Και ξαναρωτάω τίνος αποφάσεις είναι όλες αυτές;»

Οι αλήθειες έχουν ειπωθεί. Τώρα είναι μία και μοναδική ευκαιρία για τον Συνασπισμό να αντιμετωπίσει τους μηχανισμούς και τα καθεστωτικά μορφώματα στο εσωτερικό του που τον πνίγουν κάθε φορά που πάει να ανασάνει.

Ήδη το διχαστικό κέντρο στο κόμμα της αριστεράς έχει αποκαλυφθεί και οι ευθύνες των νεοκομσομόλων της Κουμουνδούρου είναι ηλίου φαεινότερες.

Πως λοιπόν θα συννενοηθούμε τώρα; Μέσω της παραδοχής της αλήθειας ή μέσω των μηχανισμών;

Ή θα τα σπρώξουμε όλα πάλι κάτω από το χαλί;

Και μετά; Δεν σκέφτεστε το μετά;

Ποιός θα βρεθεί να πειστεί άραγε από μια τέτοια "συννενόηση";


Δες σχετικά:

Η άρνηση να κατανοηθεί το μήνυμα των εκλογών οδηγεί στη σημερινή κρίση

Δήλωση 11 μελών της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ

Σάββατο 20 Ιουνίου 2009

Η Τοποθέτηση του Αλέκου Αλαβάνου στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ στις 17/6/2009

Δημοσιεύουμε αυτό το κείμενο γιατί θεωρούμε ότι αποτελεί ένα κτύπημα στους μηχανισμούς παραπληροφόρησης για τα θέματα που συζητήθηκαν στην γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την τοποθέτηση του Αλέκου Αλαβάνου στις 17/06/2009. Δεν αναφερόμαστε στις διαδόσεις και εκτιμήσεις που γράφονται στα αστικά ΜΜΕ, αλλά σε παραπληροφόρηση που μεταδίδεται ως «έγκυρη πληροφορία» από πολιτικά κέντρα του ΣΥΝ και άλλων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Πολλά ακούσαμε αυτές τις ημέρες που μας έκαναν να βγούμε έξω από τα ρούχα μας. Ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές όλοι μας δικαιούμαστε την πληρέστερη πληροφόρηση έτσι ώστε να μπορούμε ελεύθερα και ανεπηρέαστοι από μικροσκοπιμότητες να σχηματίσουμε γνώμη και να πάρουμε θέση.

Λυπάμαι που αυτά που ήθελα να πω μαθεύτηκαν πριν από τη συνάντησή μας. Με πολλούς συντρόφους, και εδώ παρόντες, που ζητήσανε να ‘χουμε μια συνάντηση, και γίνεται αυτή η συνάντηση, γνωρίζουν τι θα πω. Και πάρα πολλοί σύντροφοι επίσης στον Συνασπισμό γνωρίζουν τι θα πω. Και μ’ αυτή την έννοια νομίζω ότι η κατάσταση είναι τόσο απαξιωτική για το ΣΥΡΙΖΑ ώστε δεν έχουμε δυνατότητες να παρατείνουμε αυτή την εικόνα και αυτή την ατμόσφαιρα που επικρατεί στο χώρο και αυτό ήθελα να τονίσω κι εγώ χθες, όταν λέω ότι οι μετασεισμικές δονήσεις μπορεί να είναι και ισχυρές αλλά οι μετασεισμικές δονήσεις σταματάνε σύντομα.

Μ’ αυτή την έννοια θα ‘θελα να σας πω τις παρακάτω σκέψεις.

Πρώτη σκέψη
Πηγαίναμε προς τις ευρωεκλογές, δεν θέλαμε μαζί την ταυτόχρονη διεξαγωγή ευρωεκλογών και εκλογών, ξέραμε ότι υπήρχαν πιεστικές καταστάσεις και οπωσδήποτε το ενδεχόμενο, που έγινε πραγματικότητα, ότι πηγαίνουμε μόνο στις ευρωεκλογές έδωσε μια άνεση σε μας και μας έδινε πάρα πολλές δυνατότητες.

Στις ευρωεκλογές πηγαίναμε με αρνητικές και με θετικές προϋποθέσεις όσον αφορά στο πολιτικό κλίμα.

Οι αρνητικές ήταν μια συνεχιζόμενη κάμψη των δυνάμεών μας, όπως εκφραζόταν από τις δημοσκοπήσεις κι όπως εμείς οι ίδιοι προφανώς τις αντιλαμβανόμασταν. Οι αρνητικές ήταν επίσης η επίδραση του Δεκέμβρη σε ένα χώρο ο οποίος σε ένα βαθμό μπορεί να ήταν κοντά στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά ήταν και γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με όλη αυτή την καμπάνια και την κινητοποίηση που ‘γινε από όλο το σύστημα ενάντιά μας. Από όλο το σύστημα, πρώτα-πρώτα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Πράγμα το οποίο αναίρεσε μια γενικά θετική, ας το πούμε, στάση ακόμα και ανθρώπων που δεν ψηφίζανε ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον δικό μας χώρο.
Οι δύο κυρίως όμως αρνητικές εξελίξεις ήταν το γεγονός ότι για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια είχαμε μία ανάκαμψη, όχι μόνο μία αναζωπύρωση του δικομματισμού σχετική, αλλά είχαμε για πρώτη φορά την παρουσία του ΠΑΣΟΚ μπροστά από τη ΝΔ. Στην πραγματικότητα αυτό είχαμε να το δούμε από τις εκλογές του 2000, όπου παρ’ ότι βγήκε τελικά το ΠΑΣΟΚ, οι δημοσκοπήσεις και το κλίμα γενικά ήταν υπέρ της ΝΔ.

Το δεύτερο κύριο αρνητικό στοιχείο ήταν η πλήρης αδυναμία η δικιά μας και κυρίως των συνιστωσών που έχουν και τη μεγάλη δύναμη, να συνεχίσουν τη δικιά μας θέση για τον Δεκέμβρη με πρωτοβουλίες, με ικανότητα να συγκεντρώσουν τα πρωτοποριακά στοιχεία, πλήρης ανικανότητα και αδυναμία η οποία εκφράστηκε από μια μεγάλη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη γνώμη μου, που δεν είχαμε δει στο άρθρο 16, ήττα με μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην όλη εξέλιξη της πολιτικής ζωής δηλαδή το ότι ο χώρος των αντιεξουσιαστών και μάλιστα ο σκληρός χώρος των αντιεξουσιαστών μπόρεσε να αναπτύξει μια ηγεμονική παρουσία με τις δράσεις και τις μορφές που χρησιμοποιεί οι οποίες επηρεάζουν την πολιτική ζωή. Και που αν θέλετε κατά κάποιο τρόπο βιώνουμε και σήμερα ακόμη, με τα γεγονότα τα σημερινά. Εκφράστηκε επίσης με την πλήρη ρήξη που ήρθε μέσα στις δυνάμεις των καθηγητών που εκφράστηκε με την ΠΟΣΔΕΠ και με τη συνεργασία ενός τμήματος των καθηγητών με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και με το προδρομικό και πολύ προειδοποιητικό αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών.

Την ίδια στιγμή όμως νομίζω ότι είχαμε μια σειρά θετικές προϋποθέσεις τις οποίες μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε.

Πρώτον, τον Δεκέμβρη. Η ικανότητά μας, η στάση μας, σε αντιπαράθεση με το σύστημα, με όλο το σύστημα, με εξαίρεση ίσως την ηγεσία, τη στενή ηγεσία κι όχι τα στελέχη, του ΠΑΣΟΚ, που στάθηκαν απέναντί μας, μας έδωσε μια ταυτότητα. Ενίσχυσε αυτή την ταυτότητά μας ως μία δύναμη, η οποία είναι αντισυστημική και η οποία ακόμη και με κόστος, διαμορφώνει ας πούμε τις τοποθετήσεις μας σε τόσο κρίσιμα και συγκρουσιακά ζητήματα. Παραπέρα κινήσεις όπως για παράδειγμα η τοποθέτηση του προέδρου της Δημοκρατίας ότι ο Δεκέμβρης ήταν εξέγερση, εκεί έγινε η μεγάλη συζήτηση, ενίσχυε αυτή μας την άποψη και μας έδινε τη δυνατότητα να αξιοποιήσουμε εμείς τα θετικά του Δεκέμβρη. Θετικό στοιχείο αυτό.

Το δεύτερο θετικό είναι ότι παρά την αναζωπύρωση τη σχετική του δικομματισμού και τη δυνατότητα του ΠΑΣΟΚ να είναι μπροστά από τη ΝΔ, αυτό ήταν χωρίς δυναμισμό, δεν είχε κινητήριες δυνάμεις, ήταν σ’ ένα βαθμό «ψόφιο», ας το πούμε έτσι, που μας έδινε δυνατότητα εμάς να παρέμβουμε σ’ αυτές τις διεργασίες του νέου τοπίου.

Ένα τρίτο είναι ότι αυτός ο μεγάλος κύκλος ο οποίος επηρέασε και ήταν το κεντρικό ζήτημα επί μήνες μέσα στην πολιτική ζωή της χώρας και επανηλήφθηκε κατά τη διάρκεια των εκλογών, δηλαδή τα θέματα της διαφθοράς. Τις τελευταίες μέρες παίζανε τα θέματα της διαφθοράς, ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς τα έβγαλε με μία νίκη, δηλαδή η προσπάθεια η δικιά μας να δώσουμε μια θετική έκβαση σ’ αυτό το ζήτημα με την ακύρωση των δεσμευτικών δράσεων του άρθρου 86 του συντάγματος που οδηγούσαν σ’ όλη αυτή την κατάσταση, στην ατιμωρησία, στην παράλυση της Βουλής, στην απόσταση της Βουλής από τα μεγάλα ζητήματα κατέληξε στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και δεν είναι μικρό πράγμα, για να μην το αξιοποιήσουμε, το γεγονός ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός σε προεκλογική κατάσταση είναι υποχρεωμένος να κάνει αυτό που έκαναν προχθές, που είπαν «θα κάνουμε την επιτροπή θεσμών και διαφάνειας» και βάζει την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.

Θετικά στοιχεία επίσης υπήρχαν σε σχέση με την παρουσία μας στον Οικολογικό τομέα. Και στο ζήτημα σε σχέση με τον Βοτανικό και τον Παναθηναϊκό ο οποίος μας δημιούργησε ένα πλήγμα. Και θέματα όπως η μονή Τοπλού, και ζητήματα όπως είναι ο Λιθάνθρακας, και άλλα. Είχαμε μία πάρα πολύ ενεργή παρουσία που έγινε αισθητή αρκετά.

Και το κύριο βέβαια θέμα, η κρίση. Ποτέ δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα ‘χουμε ένα τόσο θετικό πεδίο για την ανάδειξη και προώθηση της πολιτικής μας όσο αυτόν τον κλονισμό του νεοφιλελευθερισμού και σε εθνικό επίπεδο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Και σε παγκόσμιο επίπεδο. Ποτέ δεν περιμέναμε ότι οι προτάσεις Λαφαζάνη για κρατικοποιήσεις, θα γίνονταν, τρόπος του λέγειν, κι απ’ τον Ομπάμα. Είχαμε ένα υπόβαθρο κρίσης, άσχετα αν δεν έφτασε ίσως ακόμη στα σημεία τα οποία περιμέναμε, πάνω σε εκτεταμένες κοινωνικές ομάδες πάνω στις οποίες μπορούσαμε να κάνουμε ιδιαίτερη δουλειά. Εδώ να πούμε ότι μία δικιά μας αδυναμία ήταν η έλλειψη ικανότητας να δούμε και να αναδείξουμε ως το στοιχείο εκείνο στο οποίο θα πολιτικοποιηθεί η κρίση, το θέμα των μεταναστών. Παρότι υπήρχε η ευρωπαϊκή εμπειρία και παρότι και εμείς το βλέπαμε, στους μετανάστες κρατήσαμε μια θέση αρχής πάρα πολύ σημαντική, ανθρωπισμός, όχι στο ρατσισμό κ.λπ., την ίδια στιγμή όμως δεν συλλαμβάναμε τις διεργασίες που γίνονταν σε εκτεταμένα κοινωνικά στρώματα, κι όχι μόνο στον Αγ. Παντελεήμονα, στο Αρκαδοχώρι στην Κρήτη και σ’ όλη την Ελλάδα, που οδηγούσαν σε μια αντιδραστικοποίηση και σ’ έναν ακραίο ρατσισμό εκτεταμένες κοινωνικές δυνάμεις, τις οποίες εμείς έπρεπε να αφουγκραστούμε. Και είχαμε τη δυνατότητα να τις ακούσουμε και να προτείνουμε λύσεις μέσα ακριβώς στα πλαίσια της αντιρατσιστικής πολιτικής που έχουμε, όπως αυτά που προτείναμε για την Ευρωπαϊκή Ένωση, για την ελευθερία διακίνησης μεταναστών κ.λπ. Προσπάθησα, εγώ προσωπικά, περίμενα και μια ερώτηση και στο ίδιο το debate γι’ αυτό το θέμα, προσπάθησα στον ομιλία της Θεσσαλονίκης να το βάλω, όμως ήταν αργά πλέον.

Δεύτερη σκέψη
Με αυτά τα πλαίσια οι στόχοι που έπρεπε να μπουν για μας, οι πολιτικοί, ήταν να αναδείξουμε μία εναλλακτική λύση απέναντι στη ΝΔ, πέρα από τη γνωστή λύση της εναλλαγής στο δικομματισμό και μάλιστα με ένα κόμμα το οποίο δεν έχει δυναμισμό, το ΠΑΣΟΚ. Το οποίο παρότι είχε μια μεγάλη νίκη, πάνω από 4%, βλέπω ότι πολιτικά δεν μπορεί να την αξιοποιήσει καν. Να αναδείξουμε τα στοιχεία της σημασίας της αλλαγής συσχετισμού στο χώρο της Αριστεράς, και να αναδείξουμε ως κεντρικά μια σειρά ζητήματα της κρίσης.
Κατά τη γνώμη μου ακολουθήσαμε μία πορεία εντελώς αυτοκαταστροφική. Και δυστυχώς ανόητη πορεία.

Δεν περίμενε κανείς από την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ να λειτουργήσει με ηγεσία εταιρίες δημοσκοπήσεων. Όσο κι αν σ’ αυτές τις εταιρίες δημοσκοπήσεων δουλεύουν αξιόλογοι άνθρωποι. Μια παρουσία η οποία δεν ήταν πολιτική, αλλά ήταν επικοινωνιακή.

Ακούσαμε τα εξής τρία στάδια, τους εξής τρεις κεντρικούς στόχους των ευρωεκλογών. Τέσσερις ευρωβουλευτές. Τι σημαίνει πολιτικά 4 ευρωβουλευτές; Σημαίνει ότι έχουμε απλώς μία θεαματική δημοσκοπική ανάπτυξη. Τίποτα παραπάνω. Δεν έχει ουδέν πολιτικό περιεχόμενο. Και θυμάστε καλά και με την παρέμβασή μου στην συνδιάσκεψη προσπάθησα να πολιτικοποιήσω τον κεντρικό μας στόχο, ερχόμενος αν θέλετε σε διάσταση με την εισήγηση η οποία ακούστηκε, και λέγοντας ότι να δούμε, ξέρουμε τις δυνάμεις μας, ας βάλουμε το στόχο των «3 ευρωβουλευτών και του τρίτου κόμματος» που τι σημαίνει; Τρίτο κόμμα σημαίνει αλλαγή του συσχετισμού και νέο ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό σκηνικό, αλλαγή του συσχετισμού ανάμεσα σε μας και στο ΚΚΕ, το οποίο δεν είναι ένα θέμα που αφορά μόνο στην Αριστερά, πολλοί –και το ΔΗΚΚΙ το ξέρει-, απ’ τον ευρύτερο χώρο τον σοσιαλδημοκρατικό, δημοκρατικό, πώς να τον πούμε, χώρο ενδιαφέρονται γι’ αυτό το θέμα. Και τρεις ευρωβουλευτές τι σημαίνει; Ότι δίνουμε μία μεγάλη μάχη και το αναδεικνύουμε. Να βγάλουμε ευρωβουλευτή τον Παπαδημούλη. Και προσέχουμε πάρα πολύ αυτό ρεύμα. Αυτό το ρεύμα είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, είναι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Αποτελεί συστατικό του στοιχείο. Η απώλεια αυτού του ρεύματος ή η αποστασιοποίηση από το ΣΥΡΙΖΑ θα έχει μεγάλο κόστος. Και έχει μεγάλο κόστος. Και πληρώσαμε ήδη ένα μέρος αυτού του κόστους.

Περνάμε στο 2ο σύνθημα, το οποίο εκφράζει κεντρικό στόχο, ο οποίος εκφράζεται στη συνέντευξη τύπου που έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ για να παρουσιάσει την πολιτική του και το πρόγραμμα του στις εκλογές. «Να έχουμε τη μεγαλύτερη εκλογική δύναμη που έχει πάρει ποτέ ο χώρος». Τι σημαίνει αυτό; Το μόνο που σημαίνει είναι ότι έχουμε τον καλύτερο ηγέτη, που μας έφερε περισσότερους ψήφους. Δεν σημαίνει τίποτα άλλο. Δεν σημαίνει τίποτα απολύτως για την κοινωνία αυτό το πράγμα, απολύτως τίποτα.

Και το τρίτο, το οποίο πετάμε μέσα από μια αγωνία τι επικοινωνιακό μπορούμε να πετάξουμε την τελευταία βδομάδα προκειμένου να δώσουμε μια παρουσία δικιά μας, τον «τρίτο πόλο». Έρχεται και πέφτει ο τρίτος πόλος. Και ξαναρωτάω τίνος αποφάσεις είναι όλες αυτές. Σε σχέση και με τα τρία συνθήματα αυτά, τους τρεις κεντρικούς στόχους. Ο τρίτος πόλος έχει μια βάση, ότι εμείς πιστεύουμε ότι υπάρχει το ανεξάρτητο ρεύμα της Αριστεράς, δεν μπορεί να διαχυθεί μέσα στο χώρο το σοσιαλιστικό, τον κεντρώο χώρο, το δημοκρατικό χώρο. Έχει την ιστορία του, έχει τις ρίζες του και έχει το μέλλον του. Ο τρίτος πόλος εκφράζεται και από τις προτάσεις που έχει κάνει και ο Γλέζος, ΚΚΕ, Ανταρσύα κ.λπ., ο Μπιτσάκης, έχει μια βάση. Όμως όταν την τελευταία βδομάδα που έχεις ένα τεράστιο πρόβλημα σε σχέση με όλον αυτό το χώρο τον ευρωπαϊστικό, ο οποίος είναι στοιχείο του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, είναι στοιχείο του Συνασπισμού, είναι στοιχείο συνιστωσών, ορισμένων συνιστωσών του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, έρχεσαι και τους βάζεις ότι θα κάνουμε συζήτηση με το ΚΚΕ και θα πάρουμε πρωτοβουλίες με το ΚΚΕ μετά τις εκλογές τότε ουσιαστικά ενισχύεις τις αποδυναμωτικές τάσεις.

Πήγαμε εντελώς απολίτικα, χωρίς σχεδιασμό, με λάθος σχεδιασμό, με άρπα-κόλλα συνθήματα τα οποία ερχόντουσαν, χωρίς να λειτουργεί το κέντρο αυτό του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν η εκλογική επιτροπή. Ενώ θέλαμε να αναδείξουμε τα θέματα της κρίσης, 1-2-3 θέματα εδώ στις πρώτες συναντήσεις είχαμε πει να πούμε ότι ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει 1-2-3, το θυμάστε αυτό το πράγμα, τη σημασία της αλλαγής των συσχετισμών, να δώσουμε το μήνυμα σ’ αυτόν τον χώρο του ΠΑΣΟΚ ο οποίος με δυσκολία ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ ότι δώστε ακόμα και στην ηγεσία σας ένα άλλο μήνυμα, ότι θέλουμε να είναι αριστερή η αλλαγή, φτάσαμε σε αυτήν την απολίτικη κατάσταση.

Τρίτη σκέψη
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα, ότι διαμορφώσαμε ένα σύστημα το οποίο έβγαζε όλα τα αρνητικά. Ο καθένας από μας και η κάθε συνιστώσα και το κάθε σημείο δράσης μας έχει ένα θετικό πρόσημο και ένα αρνητικό πρόσημο. Εξαρτάται αν ακολουθείς μια πολιτική τέτοια που να ενισχύσεις το θετικό και να αποδυναμώσεις το αρνητικό ή το αντίθετο. Εμείς σε όλα τα στοιχεία τα οποία είχαμε, βγάζαμε το αρνητικό πρόσημο με τη μεγαλύτερη τέχνη που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς.

Παράδειγμα, κατά τη γνώμη μου για το Συνασπισμό είναι ένα συν το ότι έχει το δημοψήφισμα, το ότι τα ίδια τα μέλη του αποφασίζουν για τους υποψηφίους και τη σειρά που έχουν οι υποψήφιοι. Παρουσιάσαμε έναν υποψήφιο ο οποίος επιεικώς εμφανιζόταν και χαρακτηριζόταν, χωρίς ο ίδιος να έχει ευθύνες, ως γκρίζος, ως μη αιχμηρός κ.λπ.
Δεύτερον, ένα στοιχείο της δυναμικής μας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, το ότι είμαστε η ενότητα της Αριστεράς, απέναντι στο ΚΚΕ είμαστε η ενότητα της Αριστεράς. Εμείς καταφέραμε να φέρουμε σε σύγκληση αντιμαχόμενα, ξένα ρεύματα, οργανώσεις, κόμματα, κινήσεις μέσα στο χώρο της Αριστεράς. Πως εμφανίστηκε αυτό; Ότι έχουμε στη δεύτερη θέση μια υποψήφια που τη φόρεσε ο ΣΥΡΙΖΑ στον Συνασπισμό, η οποία είναι άσχετη και θα έπρεπε να είναι στο ΚΚΕ.
Άλλο θέμα, είχαμε τον καλύτερο ευρωβουλευτή από το ανανεωτικό, ευρωπαϊστικό ας το πούμε, ρεύμα, ο οποίος παρότι ήταν ευρωβουλευτής του Συνασπισμού σεβάστηκε το ΣΥΡΙΖΑ, δεν έκανε καμία δράση που να έφερε σε δύσκολη θέση οποιαδήποτε συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ και τελικά μετατρέπεται σε αδυναμία μας γιατί πάμε να τον πνίξουμε, σε όλα τα ζητήματα σύντροφοι.

Και το βίωσα και εγώ ο ίδιος αυτό, και το βίωσα πολύ έντονα και με ευθύνη που ξεκινάει από αυτόν εδώ το χώρο. Σε σχέση με το θέμα του ντιμπέιτ. Όταν έβλεπα στις εφημερίδες όλη αυτή τη φιλολογία περί «παιδοκτόνου» και ενάντια στη νεολαία, ακολουθήσαμε μια πορεία η οποία αποδιάρθρωνε το σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Τέταρτη σκέψη
Γιατί αυτά σύντροφοι; Κατά τη γνώμη μου οι ευθύνες των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, των άλλων πλην του Συνασπισμού είναι μικρές. Όντας στον Συνασπισμό και μένοντας στον Συνασπισμό γνωρίζω την αμηχανία των συντρόφων και των συντροφισσών του ΣΥΡΙΖΑ. Γνωρίζω ότι περιμένουν την πρόταση από τον Συνασπισμό. Γνωρίζω, ότι με εξαίρεση ίσως το Μανόλη το Γλέζο, τον οποίο πρέπει να ακούμε περισσότερο, ενδεχομένως όπως τα θέματα με το ψηφοδέλτιο, οι σύντροφοι μόνο σε ακραίες στιγμές έρχονται σε σύγκρουση με το Συνασπισμό, μόνο όταν είναι κάτι το οποίο είναι ακραίο. Επομένως η ευθύνη, κατά τη γνώμη μου, των άλλων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ είναι στο ότι, θα μπορούσε να πει κανείς, χρειαζόταν μια πιο ενεργητική δράση απέναντι σ’ όλα αυτά τα οποία γίνονται.

Εγώ έγινα δέκτης αυτής της ανησυχίας από πολλούς συντρόφους, την ΚΟΕ, την ΑΚΟΑ, το Γιάννη το Θεωνά, το Μανόλη, το Κόκκινο, από αρκετούς συντρόφους, τους περισσότερους συντρόφους εδώ μέσα. Στην πορεία όμως σύντροφοι αυτό που υπερίσχυσε στην προσπάθεια αυτή των εκλογών ήταν μια ομάδα συντρόφων μέσα στο Συνασπισμό έξω από λειτουργίες του Συνασπισμού ή του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι προωθούσανε δικούς τους στόχους, θεωρούσανε μια σίγουρη επιτυχία την οποία δεν έπρεπε να μοιραστεί με κανένα, ανατρέψανε αυτό το κλίμα και τις αξίες της συλλογικότητας τις οποίες είχαμε. Και εδώ θέλω να αναφέρω δύο στοιχεία.

Το πρώτο είναι το ντιμπέιτ. Εμφανίστηκε ότι διεκδίκησα εγώ το ντιμπέιτ. Δεν διεκδίκησα τίποτα. Είχα ενημερώσει. Ήρθε και με βρήκε ο Θεωνάς, όχι. Με βρήκε η ΚΟΕ, όχι. Με βρήκε η ΑΚΟΑ, όχι. Με ποια έννοια; Με την έννοια ότι και εγώ είχα στο μυαλό μου την ιδέα ότι θα μπορούσε ίσως να σκιάζεται ας το πούμε μια νεολαιίστικη δυναμική που θα μπορούσε να αποκτήσει το εγχείρημα με έναν άλλο κεντρικό λόγο, όχι με τον δικό μου.

Και προέκυψε με τυχαίο τρόπο την τελευταία στιγμή όταν δημοσκοπήσεις μας είχαν φέρει ήδη στο 4% από ένα τυχαίο τηλέφωνο και από μια επίμονη αίτηση δική μου να επιβεβαιωθεί ότι ήταν ομόφωνη θέση του ΣΥΡΙΖΑ και του Συνασπισμού και με μια άμεση επικοινωνία με τον ίδιο το Φλαμπουράρη.

Για ποιο λόγο σύντροφοι όλα αυτά τα παπαγαλάκια; Για ποιο λόγο; Για ποιο λόγο όλα αυτά τα σχέδια; Για ποιο λόγο σύντροφοι δεχόμαστε ότι είναι «προσωπικό στοίχημα» του οποιουδήποτε το πώς θα πάει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Το δεύτερο, στις αρχές της προεκλογικής εκστρατείας έγινε μια συνάντηση δική μου με τον πρόεδρο του ΣΥΝ σχετικά με αυτά τα ζητήματα. Όπου χωρίς να το πιστεύω εγώ, αλλά λέω ας αφήσουμε αυτή τη δυνατότητα, ναι εντάξει να εξελιχτεί με αυτό τον τρόπο. Στην πορεία όμως μπήκε και ένα ζήτημα το οποίο είχε σχέση με την εκπροσώπηση του ΣΥΡΙΖΑ, τη νομική και πολιτική εκπροσώπηση του ΣΥΡΙΖΑ η οποία είναι δεδομένη, προβλέπεται από το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής. Και το οποίο είναι ασήμαντο πράγμα στην πραγματικότητα, άνευ σημασίας. Όλα αυτά με εντυπωσίασαν εμένα. Η στάση του συντρόφου και των συντρόφων από το Συνασπισμό διότι είχα μπροστά μου τις θέσεις και τον πρόεδρο του Συνασπισμού. Ήρθαμε σε πλήρη διαφωνία. Και είπα, δεν κάνω προεκλογικά θέμα εγώ.

Ρωτάω όμως. Πως γίνεται αυτό, το οποίο το ήξερα, να παίρνονται αυτές οι αποφάσεις για την πολιτική εκπροσώπηση του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς καν να τις έχει συζητήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ξαναλέω, καταλαβαίνω την αμηχανία των συντρόφων, πως γίνεται να παίρνονται τέτοιες αποφάσεις χωρίς καν να τις έχει συζητήσει ούτε ο Συνασπισμός, όχι ότι αρκούσε, δεν τις είχε συζητήσει καν ο Συνασπισμός. Τις είχε συζητήσει ούτε καν μια τάση του Συνασπισμού. Μία ομάδα συντρόφων χωρίς καμία ευθύνη. Μια ομάδα, η οποία καθοδήγησε και οδήγησε σε αυτή τη διάσπαση δυνάμεων, σε αυτή τη διαίρεση, σε αυτή τη μιζέρια, σε αυτήν την απολιτικότητα το όλο εγχείρημα.

Τελευταίο σημείο
Όπως καταλαβαίνετε, για τον καθένα από μας και για μένα προσωπικά μπαίνουν μια σειρά ερωτήματα. Δυστυχώς αυτό το πρόβλημα δεν σταμάτησε με τις εκλογές, δεν ήταν δίδαγμα οι εκλογές.

Η Κεντρική Επιτροπή του Συνασπισμού ήταν προκλητική, προκλητική όχι γιατί έχει δίκιο ή άδικο, δεν με ενδιαφέρει αν έχει δίκιο ή άδικο, αλλά γιατί σε μια στιγμή που έχει ανέβει η ακροδεξιά, που βλέπουμε κινδύνους από μια στρατηγική έντασης στη χώρα μας και από ένα εντελώς άλλο τοπίο, το οποίο θα μας θέσει εμάς στη γωνία, που αναδείχνεται κεντρικό θέμα το θέμα των μεταναστών στο οποίο έχουμε μια δυσκολία να μπούμε με νέους όρους χωρίς να αφήνουμε τις αρχές μας, που το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται ότι είναι μια δύναμη που μπορεί να κερδίσει την αυτοδυναμία, που εμείς όχι μόνο δεν ήρθαμε τρίτο κόμμα αλλά ήρθαμε πέμπτο κόμμα ασχολείται με την επετηρίδα στην προεδρεία του ΣΥΡΙΖΑ.

Το βίωσα στα Χανιά που ήρθαμε έκτο κόμμα. Αυτή τη στιγμή, κεντρικό ζήτημα ή ένα από τα κεντρικά ζητήματα έχει αναδειχθεί το ποιος θα είναι ο πρόεδρος και ποιος θα είναι ο κεντρικός αρχηγός.

Πιστεύω ότι έχουμε περάσει σε μια απαξίωση, σε μια φάση απαξίωσης και αποδόμησης του εγχειρήματος. Εγώ ακολούθησα την τακτική, σε ένα νοσηρό κλίμα που είχε διαμορφωθεί πριν τις ευρωεκλογές, και το ξέρετε το νοσηρό κλίμα που υπήρχε, το ξέρετε, κάθε φορά που λέγαμε θα κάνουμε μια συνέλευση, μια πρωτοβουλία κ.λπ., υπήρχε μια νοσηρή κατάσταση. Την ανέχτηκα. Ανέχτηκα ξέροντας ποιοι είναι και πως καθοδηγείται και που πηγαίνει αυτό το εγχείρημα στις ευρωεκλογές.

Θυμάται καλά ο Ρούντι, από την πρώτη στιγμή του ‘λεγα κάνεις μεγάλο λάθος αν νομίζεις ότι έχουμε την Ελένη τη Σωτηρίου σίγουρη. Είναι έτσι ή όχι;
Έχουμε μια κατάσταση η οποία πολιτικά δεν μας οδηγεί πουθενά κατά τη γνώμη μου και έχουμε τώρα μια εικόνα αποδόμησης, όπου για μένα ένα κεντρικό στοιχείο, το κεντρικό στοιχείο το οποίο προσπάθησα από την πρώτη στιγμή που ανέλαβα την προεδρία του Συνασπισμού και ενεργό ρόλο στον ΣΥΡΙΖΑ ήτανε να δώσουμε μια εικόνα εναλλακτική. Ότι έχουμε άλλους κώδικες αξιών και λειτουργούμε με διαφορετικό τρόπο από τα άλλα κόμματα και σ’ αυτή τη βάση έγιναν οι αλλαγές στην προεδρία του Συνασπισμού, η συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιο του Ηρακλείου.

Και να κάνω εδώ μια παρένθεση, θα σας το πω αυτό, ότι έχουμε εδώ μέσα συντρόφους και στελέχη στη μεγάλη τους πλειοψηφία υψηλού ήθους, πολύ υψηλού ήθους. Θέλω να πω εδώ ότι πριν από τις εκλογές του 2007 είχα μια συνάντηση με τη Νάντια όπου ήτανε και ο Δήμος, όπου τους ζήτησα να ενισχύσουν η Νάντια το ΣΥΡΙΖΑ και να είναι υποψήφια και δέχτηκε. Λένε, σε ποια περιφέρεια, σκεφτόμαστε μια περιφέρεια της Αθήνας. Τους λέω όχι θαρθείτε στο Ηράκλειο για να ενισχύσουμε αυτή την προσπάθεια για να βγει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και να δούμε μέσα από τις αλλαγές σε λίγους μήνες ενδεχομένως να υπάρχει και η αλλαγή στον βουλευτή Ηρακλείου και ήταν οι πρώτοι που με πιέζαν συνεχώς να μη παραιτηθώ από το Ηράκλειο.

Θέλω να πω, μέσα σε αυτά τα πλαίσια είναι αποδόμηση σύντροφοι, χάνει το κύριο προσόν του ο ΣΥΡΙΖΑ, έχασε το προσόν της δύναμης η οποία συμμετέχει στην πολιτική ζωή και τη διαμορφώνει και προσωρινά το πήρε το ΛΑΟΣ. Το ΛΑΟΣ επιχειρεί να κάνει αυτό που κάναμε εμείς μετά το άρθρο 16. Εμείς διαμορφώναμε την ατζέντα σε πολύ μεγάλο βαθμό, εμείς φέραμε τα θέματα της παιδείας, εμείς αποδομήσαμε τη Νέα Δημοκρατία, πρώτα απ’ όλα εμείς. Εντάξει; Εκφράζοντας, πυροδοτώντας, συμμαχώντας με τα κινήματα τα οποία γίνανε. Εμείς διαμορφώσαμε αυτόν τον εναλλακτικό ριζοσπαστικό λόγο. Και έχουμε σήμερα πολιτικό πρωταγωνιστή το ΛΑΟΣ. Χάσαμε αυτό το πολιτικό αν θέλετε πλεονέκτημα που δύσκολα κατακτιέται με το άρθρο 16 και χάνουμε και το ηθικό πλεονέκτημα το οποίο μας το κληροδοτεί η γενιά του Μανόλη του Γλέζου.

Δεν μπορώ να βλέπω εγώ αυτά τα δημοσιεύματα στις εφημερίδες ούτε για το ΣΥΡΙΖΑ ούτε και για τον εαυτό μου. Δεν γίνεται. Δεν γίνεται να βλέπω του Χατζόπουλου το σκίτσο τη μέρα που πέθανε ο Παπαγιαννάκης που να λέει «εις μνήμην του Παπαγιαννάκη» ο Αλαβάνος με τον Τσίπρα τσακώνονται για το ποιος θα πάει στο ντιμπέιτ επειδή υπήρξαν τα παπαγαλάκια, τα οποία θέσαν αυτό το θέμα.

Με αυτήν την έννοια σύντροφοι για να προστατεύσω το ΣΥΡΙΖΑ και για να προστατεύσω και τον εαυτό μου, θέλω να προστατεύσω τον εαυτό μου, πιστεύω ότι κάθε βήμα που προστατεύει από μια αρνητική πορεία είναι κάτι το οποίο μένει στην ιστορία της Αριστεράς. Και για να υπάρξει διέξοδος σε αυτό το θέμα, δεν θα δώσω κανέναν αγώνα εγώ για καμία καρέκλα, ούτε θα χρησιμοποίησω το ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στο Συνασπισμό ή ορισμένους του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στο Συνασπισμό. Είναι έξω από τις δυνατότητες μου. Και για να πω ξανά ότι δεν μας ενδιαφέρει η καρέκλα και για να υπάρξει μια διέξοδος όπου θα αξιοποιηθούν όλοι οι σύντροφοι, όπου θα εναρμονιστούν οι σχέσεις του Συνασπισμού με το ΣΥΡΙΖΑ.

Στις συνθήκες αυτές έχω αποφασίσει να σας ανακοινώσω την παραίτησή μου από βουλευτής προκειμένου να υπάρξει μια διέξοδος, προκειμένου να προστατεύσω το ΣΥΡΙΖΑ και προκειμένου να προστατεύσω αυτά τα λίγα πράγματα τα οποία έχω δώσει μαζί με τις αδυναμίες μου –για να κάνω την αυτοκριτική μου, βαθιά αυτοκριτική για τους τρόπους με τους οποίους χειρίστηκα μετά τις εκλογές του 2007 πάρα πολλά πράγματα, πράγμα το οποίο πιστεύω ότι θα είναι ωφέλιμο για το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά.


Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

Ξεκάθαρες κουβέντες;

Του Γιώργου Γιαννουλόπουλου, Ελευθεροτυπία, 19/06/09
Αν υπάρχει μια ουσία της μεταμοντέρνας εποχής μας -το ξέρω, οι δύο έννοιες αντιφάσκουν- είναι να υποσχόμαστε το καινούργιο, το οποίο τελικά αποδεικνύεται αναπαραγωγή του ισχύοντος, με απώτερο στόχο την επικράτηση.

Κάπως έτσι αντέδρασε ο Αλ. Τσίπρας στην εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας την παλιά και δοκιμασμένη μέθοδο των «αστικών» κομμάτων, που οι ηγέτες τους φορούν γραβάτα και δεν καβαλάνε μηχανές.
Ητοι, η γραμμή μας ήταν σωστή, αλλά αναλαμβάνω την ευθύνη επειδή επέτρεψα στους εσωκομματικούς αντιπάλους μου να τη θολώσουν.
Συνεπώς, δεν αλλάζει, κι εγώ θα φροντίσω την επόμενη φορά να είμαι πιο αυστηρός για να μην επαναληφθούν τα λάθη και οι παραλείψεις, έτσι γενικώς, δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι οι περιστάσεις απαιτούν «ξεκάθαρες κουβέντες».

Οταν ο Παπανδρέου έλεγε τα ίδια στην κόντρα με τον Βενιζέλο μετά την εκλογική πανωλεθρία του ΠΑΣΟΚ, εμείς μειδιούσαμε.
Τώρα καμαρώνουμε την αποφασιστικότητα της ηγετικής ομάδας στην Κουμουνδούρου.
Τι σημαίνει στη σημερινή συγκυρία «ξεκάθαρες κουβέντες»;

Νομίζω ότι ένα κείμενο του Αρ. Μπαλτά στην «Αυγή» την επομένη των εκλογών θα μας βοηθήσει να αντιληφθούμε το πρόβλημα.
Σχολιάζοντας την ήττα, ο Μπαλτάς ξεκινάει από τη φράση της Τζίνας Πολίτη ότι συντάχθηκε «ανεπιστρεπτί με τις αξίες και τα οράματα του αριστερού συλλογικού υποκειμένου».
Το βιβλίο της δεν το έχω διαβάσει ακόμα και συνεπώς δεν ξέρω πώς το εξειδικεύει.
Αλλά για τον τρόπο που το παρουσιάζει ο φίλτατος και οξύνους Αριστείδης έχω την εξής ένσταση: είναι μια σαφέστατη δήλωση πίστης σε κάτι απελπιστικά ασαφές, δεδομένου ότι ο καυγάς μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ έχει να κάνει με το πώς ορίζουμε αυτό ακριβώς στο οποίο οφείλουμε να είμαστε πιστοί.
Διότι όλοι συντάσσονται «ανεπιστρεπτί με τις αξίες και τα οράματα του αριστερού συλλογικού υποκειμένου», όπως το καταλαβαίνουν όμως. Από το μέλος της ΚΟΕ που αρπάζει την κάλπη επειδή η συμμετοχή των φοιτητών στην ψηφοφορία θα συμβάλει στην αμερικανοποίηση του πανεπιστημίου, μέχρι τον Βασίλη Πεσμαζόγλου, που εισηγείται την αποχώρηση των Ανανεωτών και τη συνεργασία τους με τους Οικολόγους.

Δεν ξέρω αν αυτή η κατά Τσίπρα «Βαβυλωνία» οφείλεται κυρίως στην αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να πολιτικοποιήσει την εικόνα του.
Ξέρω όμως πως δεν νοείται χώρος δίχως σύνορα. Και τα σύνορα υπάρχουν, μολονότι το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως άρνησή τους, εν ονόματι μιας υποτιθέμενης πολυφωνίας.

Αλλά, στην πράξη, η ανεκτικότητα σταματάει εκεί όπου τελειώνει η Αριστερά, όπως τη φαντάζεται η συγκεκριμένη πλειοψηφία. Η οποία -ιδού το πρόβλημα- αποφεύγει μεν να μας πει σαφώς τι σημαίνει Αριστερά, ενώ εφαρμόζει τη λογική «όσο αριστερότερα τόσο καλύτερα».

Κάποτε η ασάφεια άνοιξε τις πόρτες προς το ΠΑΣΟΚ.
Σήμερα η περιρρέουσα «αριστερή» ατμόσφαιρα -τα εισαγωγικά δηλούν ότι δεν τους χαρίζω την ιδιότητα- δείχνει ότι στον περίφημο τρίτο πόλο χωράει ακόμα και το σταλινικό ΚΚΕ (πόσες φορές πρέπει να σε φτύσουν για να παραδεχτείς ότι δεν βρέχει;) και οι διάφοροι «ριζοσπάστες», που απορρίπτουν μια έστω μικρή μετακίνηση της χώρας προς τα αριστερά, διότι προέχει η ναρκισσιστική εικόνα του ασυμβίβαστου αγωνιστή που καλλιεργούν για να κερδίσουν τα καλλιστεία της αριστεροσύνης.
Οσο για τους Ανανεωτές, από τους οποίους θέλουν μόνο την ψήφο τους, παρά τις κονσερβαρισμένες δηλώσεις ότι δεν περισσεύει κανείς, πολλοί θα χαρούν αν τους αδειάσουν τη γωνιά.

Πώς αλλάζουν οι καιροί!
Κάποτε το ζητούμενο ήταν αν κάποιος είχε το θάρρος να δηλώσει αριστερός όταν αντιμετώπιζε την ωμή βία της εθνικοφροσύνης.
Σήμερα, με τον καθένα να δηλώνει ατιμωρητί ό,τι θέλει, οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ συναγωνίζονται για το ποιος είναι «πιο αριστερός».

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

«Καπετάνιος σε φουρτούνα» ο πρόεδρος του ΣΥΝ, δεν παραιτείται ..


[350_354_bp1.blogger.com__2F_uksq3nfLMOY__2FSAJE-zrmZNI__2FAAAAAAAAAOI__2F908fuLvuyqk__2Fs400__2FBabaPirateAst__25C3__25A9rixVigie.gif]

Άλλοι έπρεπε να παραιτηθούν, άλλος παραιτείται..


Αλέκο είμαστε μαζί σου! (είτε μείνεις είτε φύγεις..)

Ο Αλέκος Αλαβάνος πρώτα από όλα είναι άνθρωπος με αξιοπρέπεια. Και σίγουρα είναι ένας άνθρωπος με συνέπεια λόγων και πράξεων. Από τους ελάχιστους όχι μόνο στην αριστερά αλλά σε ολόκληρο το τοπίο της πολιτικής σ΄αυτόν τον τόπο που αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Και σίγουρα μια σπάνια εξαίρεση στο άνυδρο τοπίο της αριστεράς σήμερα.

Πριν ένα χρόνο πήρε το παιχνίδι πάνω του σε μια κατάσταση βαλτωμένη να βγάλει την αριστερά από την γωνία. Και ρίσκαρε. Γιατί πίστεψε στη νέα γενιά. Και έκανε και λάθη.. Δεν τα υπολόγισε σωστά μα δεν τον βοήθησε και κανείς από την πλευρά των υποτιθέμενων συμμάχων του

Τον νίκησε το σαράκι των τάσεων στον Συνασπισμό, η πάλη της «αριστερής πλειοψηφίας» για πλήρη επικράτηση επί των εσωκομματικών «αντιπάλων» (εκεί μόνιμα ο νους τους) και η ανωριμότητα του Τσίπρα και της παρέας του τους οποίους παρά τις συμβουλές παλαιοτέρων δεν έβαλε σε κηδεμονία για το απαραίτητο στάδιο ενηλικίωσης.

Τώρα, αντί να παραιτηθούν οι αλαζόνες μικρομέγαλοι παραιτείται ο Αλαβάνος. Το μόνο ικανό κεφάλαιο που μας έχει απομείνει στην κρίση των ημερών. Ποιος ξέρει πόσο τον έχουν προσβάλλει και βασανίσει τα κωλόπαιδα της νεοσταλινικής παρέας το προηγούμενο διάτημα..

Η τελευταία ελπίδα είναι να τους συμπαρασύρει όλους σε παραίτηση και να ανοίξει ο δρόμος για συνολική αυτοκριτική και ανασύνθεση.. Σε κάθε περίπτωση έπραξε το σωστό εκθέτοντας με τη δική του ευαισθησία τους αμετροεπείς και αμετανόητα αλαζόνες νεοκομσομόλους φραξιονιστές της Κουμουνδούρου στο πανελλήνιο!

Όσο γι αυτούς αναδημοσιεύουμε και συνυπογράφουμε πρόσφατο σχόλιο από το blog www.antinews.gr :

Προφήτης Says:
June 16th, 2009 at 11:30 pm

Η προσπάθεια του Αλέκου ήταν/είναι αξιέπαινη και θαρραλέα.
Επεχείρησε να αναδείξει νέο management, χωρίς ο ίδιος να γατζωθεί στην εξουσία.

Αυτοί που τον ψέγουν είναι οπισθοδρομικοί.

Το ότι απέτυχε, γιατί απέτυχε, ερμηνεύεται κοινωνιολογικά και όχι πολιτικά.

Αγνόησε ή δεν αντελήφθη την εξαχρείωση του ανθρωπίνου παράγοντα, από γενιά σε γενιά.

Παρέβλεψε τον έμφυτο κωλοπαιδισμό που χαρακτηρίζει τη γενιά των ±30.
Λόγω άπειρης ευκολίας στη ζωή.

Ξέρω ότι γενικεύω επικίνδυνα και ότι καίγονται χλωρά μαζί με ξερά, αλλά το φαινόμενο ισχύει συλλήβδην.
Θαυμάσια παιδιά, κατά τα άλλα, γαλουχήθηκαν με την νοοτροπία της ήσσονος προσπαθείας που καθιέρωσε ο πασοκισμός και το χάϊδεμα της ψευδεπίγραφα ευημερούσας οικογένειας.

α) Δεν γνωρίζουν τι εστι ζόρι
β) Θεωρούν δικαίωμα ένα επίπεδο ζωής για το οποίο δεν έχουν προσφέρει τίποτα
γ) Είναι υπερ-ενημερωμενοι, πλην αδαείς στα σοβαρά
δ) είναι κατά βάση επιφανειακοί στη γνώση (ο Τσίπρας αντί να φέρει φρέσκο λόγο εξαντλήθηκε σε τσιτάτα και αντιγραφές γεροντικών κλισέ).

Ο Τσίπρας (και η παρέα του) παρέλαβε ένα κομμα και συμπεριφέρθηκε όπως το κωλόπαιδο που ο πατέρας του τού χάρισε ένα ακριβό κάμπριο : το τσάκισε στην πρώτη γωνία από γκαζιά.

Δεν θέλω ειρωνείες, αν ο ΣΥΡ είναι “ακριβό κάμπριο”.
Η νοοτροπία πλούσιου κληρονόμου και κομματικού κληρονόμου είναι η ίδια.

Πολύ απλά, τα μειράκια, με την εξ απονομής ηγεσία νόμισαν ότι έγιναν οι “καπετάν γαμ..αω”.

Ξέχασε ο Αλέκος ότι οι άνδρες, πάντοτε, αλλά κυρίως σ’ αυτήν την ηλικία, το μόνο που σκέφτονται είναι πως θα εντυπωσιάσουν γκόμενες; Άλλοι το κάνουν υλικά - άλλοι διανοητικά.
Η παλιοπαρέα πήγε να πουλήσει μούρη πίνοντας μπύρες στην Pub Marx, στο Λονδίνο.

Επειδή οι νέες γενιές αναπόφευκτα παραλαμβάνουν την κοινωνία, ο Αλέκος μάλλον έπρεπε να έχει τον πιτσιρικά πολύ καιρό υπό υψηλή εποπτεία και μαθητεία πριν παραδώσει.

Υπήρξε τολμηρός. Η τύχη δεν τον ευνόησε. Αλλά η ευθύνη του ανήκει.