Διψάσαμε το μεσημέρι μα το νερό γλυφό ...

Αναδημιουργία χρειάζεται - κι αν όχι τώρα, πότε; Ο νεοδογματισμός μετέτρεψε την αριστερά σε έρημο τοπίο

Μήπως το βασικό πρόβλημα σήμερα στην αριστερά είναι η ψυχική αποξένωση;

Υπάρχει ευρεία συμφωνία, τουλάχιστον στην επιστήμη, ως προς τη φύση των συναισθηματικών μας αναγκών. Οι κυριότερες απαριθμούνται παρακάτω.

• Ασφάλεια - ασφαλής ατομική επικράτεια και ένα περιβάλλον που μας επιτρέπει να αναπτυχθούμε πλήρως.
• Προσοχή ( που θα δώσει κανείς και θα λάβει) - ένα είδος θρέψης.
• Αίσθημα Αυτονομίας και Ελέγχου – ότι έχει κανείς την ελεύθερη βούληση να κάνει τις επιλογές του.
• Το να είσαι Συναισθηματικά Συνδεδεμένος-η με άλλους.
• Το να Αισθάνεσαι Μέρος μιας ευρύτερης κοινότητας.
• Φιλία, Οικειότητα - να γνωρίζει κανείς ότι τουλάχιστον ένα άλλο άτομο τον-ην αποδέχεται πλήρως για αυτό που είναι, "ανεξαρτήτως ελαττωμάτων".
• Ιδιωτικότητα, Απομόνωση, Ησυχία – την ευκαιρία για αναστοχασμό και εμπέδωση της εμπειρίας.
• Αίσθημα Κύρους και θέσης στο εσωτερικό κοινωνικών ομάδων.
• Αίσθημα Ικανότητας/αξιοσύνης και Επίτευξης.
• Νόημα και Σκοπός – το να ολοκληρώνεσαι με αυτό που κάνεις και πιστεύεις.

Πηγή: http://www.hgi.org.uk/archive/human-givens.htm

Η ανάγκη ικανοποίησης των ψυχικών/συναισθηματικών μας αναγκών είναι και η πηγή του πολιτισμού. Ο πολιτισμός δεν έρχεται να αλλάξει την φύση μας (αδυνατεί να μας εξελίξει σαν είδος με το ζόρι) αλλά να την διαχειριστεί – έτσι ο πολιτισμένος άνθρωπος δεν είναι βιολογικά κάτι διαφορετικό, όμως ψυχικά διακρίνεται για την επίγνωση που έχει για τον εαυτό του και την ευαισθησία και την κατανόησή του απέναντι στους συνανθρώπους του αλλά και τα άλλα όντα κάθε είδους. Βαδίζει ατομικά προς την εκπλήρωση και το νόημα, συμβάλλοντας ταυτόχρονα στην θεραπεία του κοινωνικού ιστού που τον περιβάλλει, πολεμώντας την αδικία και την ζωώδη επιβολή.

Η αριστερά, σε όλες τις εκφάνσεις της, οραματιζόμενη την κατάργηση της εκμετάλλευσης (ανθρώπου και φύσης) και υιοθετώντας ως πρώτο αίτημα την δίκαιη αναδιανομή του πλούτου και την αειφορία, στην πραγματικότητα ανοίγει τον δρόμο για την ικανοποίηση των ψυχικών αναγκών που βρίσκονται στον πυρήνα της εκπλήρωσης και του νοήματος.

Δημιουργεί έτσι πολιτισμό.

Κι όταν είναι σε επαφή με την πραγματικότητα ηγεμονεύει στο σύγχρονό της κίνημα πολιτισμού και την τέχνη τής εποχής της.

Εκτός κι αν δεν είναι σε επαφή ...

Τότε αντί για πολιτισμό (κοινότητα) έχουμε αποξένωση (κενότητα).

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την ψυχική αποξένωση ανάμεσα στους ανθρώπους της αριστεράς και ανάμεσα σε αυτούς και τον υπόλοιπο κόσμο.

Όταν ραγίζει το γυαλί … δεν μπορεί πια η αριστερά να γίνεται πειστική, ότι και να λέει, ούτε να συσπειρώνει σε αυτό που κάνει.

Και η ίδια δεν είναι σε θέση να αναλύσει την απαξίωσή της. Απλά δεν καταλαβαίνει.

Κάπου κει βρισκόμαστε σήμερα.

Λόγω αλαζονείας κυρίως (δηλαδή νεοδογματισμού).

Η σημερινή ηγεσία της αριστεράς έχει αγνοήσει επειδικτικά κάθε πραγματική ανάγκη της κοινωνίας για να επιβάλλει τις φαντασιώσεις της.

• Αφήνει το αίσθημα της ασφάλειας στην ακροδεξιά. Πέραν της ανθρωπιστικής βοήθειας στους μετανάστες αδιαφορεί για συγκεκριμένες λύσεις ή για τις επιπτώσεις της υπεράριθμης παρουσίας μεταναστών στις τοπικές κοινότητες.
• Αποσυρμένη στις ιδιωτικές της διαμάχες για την κομματική εξουσία και την διαχείριση της κρατικής επιχορήγησης, δεν δίνει καμία προσοχή στα μέλη και τους υποστηρικτές της αποξενώνοντάς τους με την αδιαφορία της – δίνει την εντύπωση ότι δεν θέλει καν την ψήφο τους.
• Έχει δώσει την βεβαιότητα στον κόσμο της αριστεράς ότι εκείνος δεν έχει κανέναν έλεγχο πια πάνω στις εξελίξεις και κατά συνέπεια καμία ελευθερία βούλησης για επιλογές.
• Η συναισθηματική σύνδεση των ανθρώπων μέσα στην αριστερά βρίσκεται στο ναδίρ. Καχυποψία, έλλειψη αρχών, υπονόμευση, συκοφαντία, χαρακώματα.
• Πολλοί πια δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως μέλη της κοινότητας της αριστεράς.
• Ακόμα και οι φιλίες θυσιάζονται στον κομματικό φανατισμό των συνιστωσών και των τάσεων και τις αντιπαραθέσεις με τον εσωτερικό εχθρό.
• Η ησυχία των ανθρώπων της αριστεράς παραβιάζεται με τις αυθαίρετες και τυχοδιωκτικές παρεμβάσεις των «από πάνω» που γίνονται αιφνιδιαστικά χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση και η ιδιωτικότητά τους με την βίαιη εκ των πραγμάτων αναγκαστική ένταξή τους σε μια από τις αντιμαχόμενες παρατάξεις.
• Το αίσθημα κύρους μέσα στην κοινότητα διαβάλλεται συστηματικά και η αξιοσύνη/ικανότητα επίτευξης αμφισβητείται λόγω της αναξιοκρατίας, της προκατάληψης ή της μη υποταγής στις υποεξουσίες και τα καπετανάτα.
• Αφαιρούνται έτσι συστηματικά και το Νόημα και ό Σκοπός από τον αριστερό, ενταγμένο ή ανέντακτο, και η όποια συστράτευση στους αγώνες μοιάζει κενή λέξη.

Το βασικό πρόβλημα σήμερα στην αριστερά είναι η ψυχική αποξένωση!

Αντί να είναι μια δημιουργική κοινότητα παραγωγικών ανθρώπων μέσα σε ένα κλίμα πλουραλισμού, διαλόγου, ανταλλαγής ιδεών και οργιαστικής δημιουργικότητας μοιάζει με εγκαταλειμμένο χώρο πρώην πολιτισμού.

Με χώρο που χρειάζονται ανασκαφές για να ξανανακαλυφθούν σχέσεις, ιδέες και έννοιες που έχουν προ πολλού εγκαταλειφθεί όπως διάλογος, ενότητα, αλληλεγγύη, πλουραλισμός, κοινότητα, αρχές, κομμουνισμός.

Εάν η κρίση της αριστεράς είναι θέμα κουλτούρας, καμιά σημασία δεν έχει αν στο μακρύ καλοκαίρι του ΄09 θα τα βρουν οι ανανεωτικοί με το ρεύμα όπως παλιά.

Χρειάζεται αναδημιουργία ή εκ νέου δημιουργία, τώρα, του δημιουργικού φορέα της ικανοποίησης των αναγκών των πολλών, φορέα διαλόγου και πολιτισμού με την οριστική ρήξη με τον νεοδογματισμό που μετέτρεψε την θάλλουσα αριστερά σε άνυδρη γη.