Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Αριστερές πιθανότητες


Του Σπύρου Ι. Ασδραχά, ΕΝΘΕΜΑΤΑ της Κυριακάτικης Αυγής, 27/9/09

...Σε στιγμές δοκιμασίες του ΠΑΣΟΚ, δημοσκοπικά ο ΣΥΝ και οι σύμμαχοί του έγγιζαν το 17% του εκλογικού συνόλου· το ίδιο είχε συμβεί, καθώς έχει επισημάνει πρόσφατα ο Α. Καρκαγιάννης, όταν σε ανάλογες συνθήκες των Κεντρώων η ΕΔΑ έφτασε στα 25%. Παρεμφερής συγκυρία συνέβαλε, νομίζω, στην επιτυχία της Ανοικτής Πόλης. Τούτο σημαίνει ότι το τότε Κέντρο και το κατοπινό ΠΑΣΟΚ έχουν μια ισχυρή συνιστώσα ΕΑΜογενούς (στην πρώτη φάση), ανανεωτικής Αριστεράς στη δεύτερη: αυτή η συνιστώσα δεν μεταφέρεται αυτομάτως στις ηγεσίες των κομμάτων αυτών· είναι ωστόσο υπολογιστέα και ίσως "διαβρώνει" τη μεσαία τους στελέχωση. Αυτός είναι ο κόσμος που θα έπρεπε να φροντίζει ο Συνασπισμός και οι σύμμαχοί του: όχι για να τού πει να διαλύσει το κόμμα του, αλλά για να του πει ότι είναι η σοσιαλιστική του συνείδηση, με φιλοδοξία να γίνει η σοσιαλιστική του εγγύηση. Τούτο σημαίνει ότι πρέπει να υπερκεραστούν πολλά "δογματικά" εξαρτημένα αντανακλαστικά: ανάμεσά τους εκείνο που λέει ότι ο εχθρός της Αριστεράς είναι ο αριστερός γείτονας...


Συμφωνώ απολύτως μαζί σας, όταν ζητάτε να αναδειχθεί το ζήτημα της πολιτικής της Αριστεράς, των προβλημάτων και των προοπτικών της. Οι ρίζες της εσωτερικής πολεμικής που συντάραξε τον χώρο του ΣΥΝ και των συμμάχων του ανάγονται στην αμήχανη απάντηση στην αυτοκατάρρευση του σοβιετικού προτύπου, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι έχουν λείψει οι ερμηνείες, διατυπωμένες μάλιστα πολύ πριν από το 1989: μόνο που δεν έχουν αναχθεί σε σύνθεση που λαβαίνει υπόψη όλα τα συστατικά της στοιχεία -- οικονομικά, ιδεολογικά, δημογραφικά, πολιτικά, δηλαδή συνολικώς κοινωνικά. Η πολυφωνία της εσωτερικής πολεμικής κατέληξε σε αποδιαρθρωτική κακοφωνία. Υπάρχουν και οι τρόποι διαχείρισης του κοινωνικού: δεν ήταν όλοι τους, φυσικά, αποδιαρθρωτικοί, αλλά στην πρόσφατη ελληνική εμπειρία ήταν κατ' εξοχήν αποδιαρθρωτικοί· τους τελευταίους τους υπαγόρευσαν εννοιολογικές συγχύσεις και ελλιπείς κατανοήσεις της πραγματικότητας.

Συγχύσεις: οι "πρόσκαιρες" κοινωνικές ομάδες θεωρήθηκαν περίπου ως διαμορφούμενο κοινωνικό ρεύμα -- αναφέρομαι στις μαθητικές κινήσεις του Δεκέμβρη της περασμένης χρονιάς· τα fora εκτιμήθηκαν μόνο ως προς την όποια κινηματική αιχμή τους, και όχι προς το ποσοτικό τους αντίκρισμα. Επιπρόσθετα, το άνοιγμα προς τους νέους δεν σταθμίστηκε από τη σκοπιά των κοινωνικών αδρανειών που καταπνίγουν την αυθόρμητη αμφισβήτηση: το ποσοστό των νεαρών ηλικιών που ψήφισε στις ευρωεκλογές ΣΥΡΙΖΑ υπολειπόταν των αντίστοιχων άλλων κομμάτων. Δεν χρειάζεται να επαναλάβω όσα έχουν διαπιστωθεί για την αρνητική δημόσια πρόσληψη του ΣΥΡΙΖΑ κατά τα "Δεκεμβριανά", πρόσληψη που δεν οφείλεται αποκλειστικά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τις σκοπιμοθηρίες τους, που μετέτρεπαν την ερμηνεία των φαινομένων σε δικαίωση της τυφλής βίας.

Σύγχυση και ελλιπής κατανόηση είναι επόμενο να καταλήγουν σε αντιφατικό, μη επακριβή και τελικώς ανειλικρινή λόγο· δεν μας έλειψε καμιά από τις ιδιότητες αυτές: γενικολογίες για σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, για σοσιαλισμό (μήπως κομμουνισμό;) με δημοκρατία, γενικολογίες για κοινωνία των πολιτών (σάμπως οι κοινωνίες να είναι ενιαίες), παλιότερα εργατικές αυτοδιαχειρίσεις και άλλα πλείστα (που δεν στερούνται, βέβαια, της τραγικής τους συνισταμένης).

Δεν έχω την αρμοδιότητα να μιλήσω για όλα αυτά, ούτε τη διάθεση να αναμασήσω την αφειδώς προσφερμένη διανοητική τροφή επ' αυτών. Θα επισημάνω μόνο τη μεγάλη σιωπή: Σε τι "έδαφος" όλα αυτά; Σε τι έδαφος καλείται να λειτουργήσει η πολιτική πρακτική; Δεν συζητώ την εκδοχή μιας επιθυμίας που έχει γίνει ένα σχεδόν διαιώνιο παρελθόν: έσσεται ήμαρ, αλλιώς θα ολοκληρωθεί η λογική της ιστορίας και η ουτοπία του παρελθόντος θα γίνει ουτοπία (ή λογική επιταγή) του μέλλοντος -- βλαστός κι αυτή του Διαφωτισμού.

Θα πω μόνο ότι στη σημερινή (μεγάλης διάρκειας) κατάσταση, η ανατροπή του καπιταλισμού μετατίθεται όχι στο αύριο αλλ' ούτε στο μεθαύριο, καθώς είδα να γράφεται κάπου στο πλαίσιο της κακοφωνίας μας. Τι έχουμε, συνεπώς, να διαχειριστούμε σε μια μεσαία διάρκεια (που το βέλος του χρόνου της δεν μοιάζει προσδιορίσιμο); Προφανώς τον καπιταλισμό, χρηματιστικό και μονεταριστικό στη σημερινή του φάση. Τι είναι δυνατό να προταθεί (και να εδραιωθεί κοινωνικά) σ' αυτή την καπιταλιστική φάση που δεν είναι, άλλωστε, τόσο καινοφανής;

Ζητάμε, δηλαδή, την επάνοδο του καπιταλισμού στους πρωταρχικούς του χαρακτήρες, την παραγωγή εμπορευμάτων μέσω εμπορευμάτων, την ικανοποίηση της ζήτησης και της προσφοράς της εσωτερικής αγοράς ως προϋπόθεση της "παγκόσμιας", δηλαδή του (οικονομικού) ιμπεριαλισμού (αν και αυτός δεν αποκόπηκε από τον πρόγονό του, εκείνον που γινόταν και manu militari). Σκοπός αυτού που ονομάζουμε Αριστερά είναι να διασώσει τον καπιταλισμό;

Προφανώς όχι. Η πολιτική πρακτική, ωστόσο, οφείλει να αξιοποιεί τις αντιφάσεις εκείνου που θέλει να ανατρέψει: όχι να επιδίδεται σε διαμάχες του είδους αν ένας ή πόσοι άγγελοι μπορούν να περάσουν από την τρύπα μιας βελόνας. Όλα αυτά που, χονδροειδώς και χωρίς καμιά πρωτοτυπία, ξεστομίζω οδηγούν σε μια ιεράρχηση δράσεων και σκοπών: η κακοφωνία περιττεύει. Περιττεύουν επίσης οι μικροηγεμονισμοί, που είναι η γελοιογραφία μιας διανοητικής τάρας, σύνδρομο της μη κατανόησης των όρων με τους οποίους επιχειρήθηκε το 1917 η ανατροπή του κόσμου και των ιστορικά και κοινωνιολογικά εξηγήσιμων μηχανισμών της αυτοκαταστροφής του επαναστατικού σχεδίου. Περί αυτών άλις.

Θα υπενθυμίσω μόνο (προς την αντίθετη κατεύθυνση) ότι ο "τρίτος δρόμος" του Labour, των σοσιαλδημοκρατών και σοσιαλιστών αυτοαναιρέθηκε και δεν αποτελεί πλέον υπόδειγμα· θα υπενθυμίσω επίσης ότι οι κοινωνικές κατακτήσεις που οφείλονται στην πρώτη σοσιαλδημοκρατία ήταν υπόφορες δύο φόβων: της πάλης των τάξεων και του εγκαθιδρυμένου εξουσιαστικού συστήματος της ΕΣΣΔ. Θα υπενθυμίσω επίσης ότι στην κοινωνική εξισορρόπηση (και δικαιοσύνη) της σοσιαλδημοκρατίας ενεφώλευε ένας ανθρωπισμός (η γαλλική συνιστώσα του Μαρξ). Τώρα έχουν λείψει πολλοί από τους φόβους, σε τελευταία ανάλυση η ταξικότητα: γι' αυτή την έλλειψη ευθύνονται πολλοί, ανάμεσά τους και τα συνδικάτα που από "αριστοκρατικά" μεταλλάχθηκαν σε κομματικά, αλλιώς (ας μου επιτραπεί η υπερβολή) σε όργανα αναίρεσης της ταξικότητας προς όφελος της "κλαδικότητας".

Μιλάμε, ωστόσο, για στρατηγικό ρόλο του δημόσιου τομέα, για τη συνύπαρξή του με τον ιδιωτικό. Πώς όμως μπορεί ο δημόσιος τομέας, δηλαδή το κράτος, να λειτουργήσει όχι ως όργανο τής (ως προς το παρόν) αιχμής της ιθύνουσας τάξης (δηλαδή του χρηματιστικού Κεφαλαίου), χωρίς η Δημοκρατία να αποκτήσει συνάμα ταξικότητα και "ανθρωπιστικότητα"; Μήπως, και ως προς αυτό, οι οικολόγοι ως πολιτικά μορφώματα έδωσαν κακές εξετάσεις; Πώς η ταξικότητα θα γίνει "ανθρωπικότητα" αφού η ανισομερής οικονομική ανάπτυξη ανέκοψε τον "προλεταριακό διεθνισμό"; Πώς, υπ' αυτούς τους όρους, θα ανασηματοδοτηθεί προς οικουμενική κατεύθυνση ο εθνισμός ως προάγγελος (όπως υπήρξε στο ξεκίνημά του) της κοινωνικής απελευθέρωσης; Πώς θα απαλλαγούμε από τη συνηγορία (στο όνομα της εθνικής κυριαρχίας) υπέρ τυράννων και φυλάρχων;

Ας πέσουμε από τα σύγνεφα στη Γη. Σε λίγες μέρες έχουμε εκλογές: στις εκλογές μετρά ο μεγάλος αριθμός, και ο μεγάλος αριθμός θέλει να κυβερνηθεί (ή να διαλέξει να αγοράσει το σκοινί με το οποίο θα κρεμαστεί): εύκολο να πούμε "αρχόντοι, κλήρος, βασιλιάδες με πλάνα λόγια σάς γελούν"· με τον τρόπο αυτό μπορεί να υπάρξει μια ανατρεπτική δύναμη στη γωνία (δεν είναι συνώνυμο με το "ράβδος εν γωνία",άρα θα βρέξει· όχι. Τη βροχή δεν τη φέρνουν οι αναδυόμενες αυτοκρατορίες -- η κινεζική με τον υπό "κομμουνιστικό" [=κομματικό] έλεγχο θριαμβεύοντα εξωστρεφή καπιταλισμό και η ρωσική, για μην αναφερθούμε στα "ισλαμικά" προανακρούσματα της Τουρκίας, που ορισμένοι παίρνουν σοβαρά υπόψη). Σ' αυτές τις επικείμενες εκλογές θα πρέπει να δοθεί μια (ακόμη) ευκαιρία στον Συνασπισμό και στους συμμάχους του, στην "κακοφωνία", αν θέλετε. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί και ενόψει τίνος.

Σε στιγμές δοκιμασίες του ΠΑΣΟΚ, δημοσκοπικά ο ΣΥΝ και οι σύμμαχοί του έγγιζαν το 17% του εκλογικού συνόλου· το ίδιο είχε συμβεί, καθώς έχει επισημάνει πρόσφατα ο Α. Καρκαγιάννης, όταν σε ανάλογες συνθήκες των Κεντρώων η ΕΔΑ έφτασε στα 25%. Παρεμφερής συγκυρία συνέβαλε, νομίζω, στην επιτυχία της Ανοικτής Πόλης. Τούτο σημαίνει ότι το τότε Κέντρο και το κατοπινό ΠΑΣΟΚ έχουν μια ισχυρή συνιστώσα ΕΑΜογενούς (στην πρώτη φάση), ανανεωτικής Αριστεράς στη δεύτερη: αυτή η συνιστώσα δεν μεταφέρεται αυτομάτως στις ηγεσίες των κομμάτων αυτών· είναι ωστόσο υπολογιστέα και ίσως "διαβρώνει" τη μεσαία τους στελέχωση. Αυτός είναι ο κόσμος που θα έπρεπε να φροντίζει ο Συνασπισμός και οι σύμμαχοί του: όχι για να τού πει να διαλύσει το κόμμα του, αλλά για να του πει ότι είναι η σοσιαλιστική του συνείδηση, με φιλοδοξία να γίνει η σοσιαλιστική του εγγύηση. Τούτο σημαίνει ότι πρέπει να υπερκεραστούν πολλά "δογματικά" εξαρτημένα αντανακλαστικά: ανάμεσά τους εκείνο που λέει ότι ο εχθρός της Αριστεράς είναι ο αριστερός γείτονας.

Για να γίνεις συνείδηση του αριστερού νεφελώματος, χρειάζεται να μιλάς με ωμή γλώσσα, καθοριζόμενη από το πραγματικό πεδίο, στο οποίο θέλεις να κλιμακώσεις τη σκοποθεσία σου: ωμή γλώσσα σε όλα τα επίδικα θέματα. Θα αναφερθώ σε ένα και μόνο παράδειγμα, στο εκπαιδευτικό.

Δεν θα το θυσιάσεις στη μαζικότητα και στην εθιμοφροσύνη: θα πεις ότι χρειάζεται άρδην αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος και δεν θα αναγάγεις σε απολυτότητα το "κύρος" των Πανεπιστημίων. Θα αξιοδοτήσεις την τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση και δεν θα την κολακεύσεις ανάγοντάς την σε "πανεπιστημιακή". Με τον τρόπο αυτόν θα αξιοδοτήσεις την εργασία και τα δικαιώματα της εργασίας. Αυτά και άλλα τέτοια, χωρίς καιροσκοπικούς υπολογισμούς, θα πεις στους ομόθυμούς σου ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και δεν θα εξαντληθείς στην πολεμική εναντίον της ηγεσίας του. Και κυρίως: δεν θα ζητήσεις κυβερνητικές θέσεις, γιατί είσαι τακτικός και όχι στρατηγικός σύμμαχος. Με δυο λόγια, καθαρές κουβέντες (η λέξη "κουβέντα" προέρχεται από το "conventum", δηλαδή την ανταλλαγή απόψεων σε συμβούλιο), οι οποίες προϋποθέτουν την επεξεργασία του δικού σου κοινωνικού σχεδίου: βεβαίως, οι κοινωνίες δεν φτιάχνονται με σχέδια, αλλά οδηγούν σε σχέδια.

Σε στιγμές κρίσης του ΠΑΣΟΚ (αλλά όχι μόνο κατ' αυτές) μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων του ήταν υπέρ της συνεργασίας με τον Συνασπισμό, το ίδιο (ή περίπου) συνέβαινε με αξιοσημείωτο μέρος από τους πραγματικούς ή δυνητικούς ψηφοφόρους του Συνασπισμού: αν αντικαθιστούσαμε (χωρίς να την προδίδουμε) τη λέξη "συνεργασία" με τη λέξη "προοπτική" (έλλογη δυναμική προοπτική) θα ανοιγόταν ένας δρόμος για το αναζητούμενο "έσσεται ήμαρ". Δεν είμαστε ως προς το παρόν εκεί.

Πού είμαστε; Είμαστε στο ότι μια αποτυχία του ΣΥΝ και των συμμάχων του στις κοντινές εκλογές δεν θα ήταν μόνο μια αποτυχία αυτών των δυο, αλλά, εκτός όλων των άλλων, και της αριστερής (αν όχι άφωνης, ημίφωνης) θεμελιακής συνιστώσας του ΠΑΣΟΚ. Ας το καταλάβουν τουλάχιστον οι πικραμένοι ή οργισμένοι οπαδοί του ΣΥΝ και ας αναλογιστούν τις ευθύνες τους οι σύμμαχοί του: κυρίως οι ίδιες οι συνιστώσες του ΣΥΝ. Ας καταλάβουν ότι μάλλον δεν θα έχουμε μεταβατική βουλή και ότι θα πρέπει (εντός Βουλής) να διαμορφώσουν την κλιμακωτή αλλά ενιαία στην πολιτική πρακτική φυσιογνωμία τους.

Οι ευκαιρίες θα είναι πολλές για πιθανές επιμέρους συγκλίσεις κατά την κοινοβουλευτική διαδικασία και πιθανότερα για ουσιώδεις αποκλίσεις: θα τις προσδιορίσει και τις δυο η πρακτική και η σκοποθεσία του κόμματος που όλοι προδικάζουν την εκλογική του επικράτηση, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ. Οι συγκλίσεις όμως και οι αποκλίσεις θα δώσουν ένα έναυσμα στη θεμελιακή και όμορη με τον ΣΥΝ και τους συμμάχους του συνιστώσα αυτού του κόμματος για να αναζητήσει την ιδιοπροσωπία που του ανήκει.

Γερμανικές εκλογές: ένα καλό μάθημα για το ΠΑΣΟΚ και την Αριστερά


[point_people1.PNG]

Στέλιος Κούλογλου, TVXS.gr, 28/09/2009

Η Γερμανία αλλάζει και αυτό επηρεάζει τις ευρωπαικές εξελίξεις. Η κυρία Μέρκελ πρέπει να μεταμορφωθεί από «μαμά του έθνους» σε νεοφιλελεύθερη «σιδηρά κυρία», για να ικανοποιήσει τους Φιλελεύθερους με τους οποίους θα κυβερνήσει. Για τους Σοσιαλδημοκράτες που κατατροπώθηκαν, το Αριστερό Κόμμα και τους Πράσινους που ξεπέρασαν το 10%, τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Οι Πράσινοι πέτυχαν το καλύτερο εκλογικό ποσοστό της ιστορίας τους (μπήκαν για πρώτη φορά στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο το 1983 με ποσοστό 5,6%). Δεν είναι τόσο ευχαριστημένοι επειδή αντί για την τρίτη θέση και το ρόλο του ρυθμιστή των εξελίξεων που φιλοδοξούσαν να καταλάβουν ήρθαν τελικά πέμπτοι πίσω από τους Φιλελεύθερους και το Αριστερό κόμμα. Κατάφεραν όμως να περάσουν για πρώτη φορά το φράγμα του 10% θυμίζοντας ξανά ότι στην Ευρώπη η οικολογία απασχολεί την κοινή γνώμη και τα Πράσινα Κόμματα έχουν αέρα στα πανιά τους.

Για το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, πρόκειται για το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα από το 1953. Από το ήδη χαμηλό 34% στις εκλογές του 2005 πέφτει στο 23 % χάνοντας πάνω απο 10 μονάδες. Είναι το τίμημα για τη νεοφιλελεύθερη πολιτική του καγκελάριου Σρέντερ μέχρι το 2005 και τη συμμετοχή του Σοσιαλδμοκρατικού Κόμματος στη συντηρητική κυβέρνηση Μέρκελ τα επομενα 4 χρόνια και μέχρι σήμερα.

Ξηλώνοντας σταδιακά το κράτος πρόνοιας που οι ίδιοι είχαν χτίσει μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Σοσιαλδημοκράτες απαρνήθηκαν ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας τους αλλά και της εκλογικής και κοινωνικής τους βάσης. Πρόκειται για μια εξέλιξη που πλήττει όλα τα κεντροαριστερά-σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης που μέσα σε μερικά χρόνια έχουν χάσει την εξουσία στις περισσότερες χώρες.

Το καμπανάκι χτυπάει και για το ΠΑΣΟΚ, ανεξάρτητα από την επικείμενη νίκη του την ερχόμενη Δευτέρα και μάλιστα με ποσοστά πρωτοφανή για τα ευρωπαϊκά δεδομένα: Αντίπαλός του είναι μια από τις πιο ανίκανες κυβέρνησεις από την... Τουρκοκρατία και μετά. Η νέα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ δεν θα έχει μεγάλη περιοδο χάριτος, καθώς το εκλογικό σώμα δυσπιστεί εξ αιτίας της πολιτικής που ακολούθησε όταν ήταν στην κυβέρνηση. Και τα ποσοστά του ίσως δεν θα ήταν τόσο υψηλά αν η ελληνική αριστερά είχε ακολουθήσει πιο έξυπνη πολιτική, στα πρότυπα της γερμανικής.

Το Αριστερό Κόμμα της Γερμανίας είναι απο τους μεγάλους κερδισμένους των εκλογών. Ιδρύθηκε το 2007, από το πρώην κομμουνιστικό κόμμα («Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού») της Ανατολικης Γερμανίας και συνδικαλιστές της Δύσης με επικεφαλής τον Οσκαρ Λαφονταίν, πρώην γραμματέα των Σοσιαλδημοκρατών. Δύο μόλις χρόνια μετά την ίδρυσή του φτάνει το 12,5%, ποσοστό πολύ μεγαλύτερο και από αυτό που είχαν οι «συνιστώσες» του το 2005.

Τηρουμένων όλων των αναλογιών, η εκλογική εικόνα Σοσιαλδημοκρατών-Αριστερού Κόμματος θυμίζει την δημοσκοπική εικόνα στην Ελλάδα, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν σε διψήφια ποσοστά και το ΠΑΣΟΚ πίσω από τη ΝΔ. Όμως το Αριστερό Κόμμα δεν μπουρδουκλώθηκε σε κάποια ιδεολογική διαμάχη για το αν πρέπει ή όχι να συμμαχείς με ρεφορμιστές, Σοσιαλδημοκράτες κ.λπ. ή να συμμετέχεις γενικώς σε κυβέρνηση. Προώθησε ένα δικό του ριζοσπαστικό αλλά και ρεαλιστικό πρόγραμμα, υποχρέωσε το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα σε άμυνα και κέρδισε από αυτό ένα σημαντικό μέρος ψηφοφόρων που -όπως και στην Ελλάδα- φλέρταραν με την αριστερά.

Αντίθετα δηλαδή με την Ελλάδα, όπου το ΠΑΣΟΚ έκανε ανοίγματα και ο ΣΥΡΙΖΑ έδινε μαθήματα αλαζονείας ("καλώς τα παιδιά"), στη Γερμανία το Αριστερό Κόμμα πρότεινε συνεργασία στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Το τελευταίο τις αρνήθηκε συμμαχώντας με τη Μέρκελ απομακρύνοντας τους αριστερούς ψηφοφόρους του.

Από μια μικρή δύναμη, και μάλιστα περιθωριποιημένη λόγω του ανατολικογερμανικού του παρελθόντος, το Αριστερό Κόμμα μετατρέπεται πλέον σε σημαντικό παράγοντα των εξελίξεων. Πέρα από το υψηλό εθνικό του αποτέλεσμα, πέτυχε υψηλά ποσοστά και σε ομόσπονδες πολιτείες της Γερμανίας, σε ορισμένες από τις οποίες φιλοδοξεί να σχηματίσει τοπική κυβέρνηση σε συνεργασία με τους Πράσινους και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Αν τα καταφέρει, θα μπορέσει να εφαρμόσει το πρόγραμμά του στην πράξη, βελτιώνοντας τη θέση των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων τις οποίες εκπροσωπεί. Γιατί αυτό είναι μια βασική αποστολή της σύγχρονης αριστεράς. Στην κατάληψη των χειμερινών Ανακτορών δεν πιστεύουν πια ούτε στον Περισσό...


Ποια Αριστερά

[0409_clip_image00123-2345.PNG]

Του Γρηγόρη Ψαριανού *

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι η αφετηρία μιας νέας, σύγχρονης, μεγάλης ελληνικής αριστεράς με εκατοντάδες χιλιάδες μέλη σε όλη την Ελλάδα. Μιας αριστεράς της συνεργασίας και όχι των διασπάσεων και των διαχωριστικών γραμμών. Μιας αριστεράς που θα στοχεύει στις μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν στη χώρα μας και που όχι μόνο θα έχει λόγο αλλά θα είναι και ρυθμιστής των πολιτικών πραγμάτων στην Ελλάδα.

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει συστημική ή αντισυστημική ή εξωσυστημική αριστερά, δεν πιστεύω ότι υπάρχει καθαρόαιμη ή φλου-αρτιστίκ αριστερά, δεν πιστεύω ότι υπάρχει ευρωπαϊστική ή αντιευρωπαϊκή αριστερά. Οι ιδεολογικές καθαρότητες, όπως και οι προσδιορισμοί που περιορίζουν, μόνο ανανεωτική ή μόνο εκσυγχρονιστική ή μόνο αντικαπιταλιστική ή μόνο ριζοσπαστική ή μόνο αντιεξουσιαστική, είναι ιδεολογήματα και «κατασκευάζουν» ρήξεις και διαχωριστικές γραμμές.

Προσωπικά, παρόλο που υπήρξα για πολλά χρόνια «οργανωμένος» στον χώρο της αριστεράς, σήμερα δεν «ανήκω» σε κανένα κόμμα, συνιστώσα ή τάση και παραμένω ανένταχτος, όπως άλλωστε εκατοντάδες χιλιάδες αριστεροί. Πιστεύω, επίσης, ότι η απογοήτευση που πολλές φορές νιώθουμε, η «απόσυρση» του λευκού και του άκυρου και η αποχή λειτουργούν καταστροφικά, καθώς ενισχύουν και στηρίζουν το σαθρό και διεφθαρμένο σύστημα. Είναι χρέος όλων μας να στηρίζουμε και να ψηφίζουμε μια ενιαία, μεγάλη και ελεύθερη δημοκρατική αριστερά.

Η αριστερά πρέπει να είναι ενιαία ώστε να είναι αποτελεσματική και να μην παίζει τον ρόλο του κομπάρσου ή των πολλών κομπάρσων. Οι αγώνες και τα κινήματα αναπτύσσονται μέσα και έξω από τη Βουλή, στους δρόμους, στο μέτωπο της δουλειάς, στον χώρο της παιδείας, στις κινητοποιήσεις για την οικολογία και το περιβάλλον. Σε όλα αυτά τα μέτωπα, όσο πιο πολλοί είμαστε και όσο πιο ενιαία αγωνιζόμαστε, τόσο πιο γρήγορα θα αλλάξουν τα πράγματα, τόσο πιο σίγουρο είναι ότι η ζωή μας θα γίνει καλύτερη.

Η αριστερά οφείλει να είναι και επαναστατική και μεταρρυθμιστική και διαχειριστική, στον αντίποδα βέβαια της γνωστής διαχείρισης από τη δεξιά ή τους επίσης δεξιούς σοσιαλδημοκράτες. Είναι προφανές και αυτονόητο ότι, όσο ο κόσμος της αριστεράς μένει πολυδιασπασμένος, εγκλωβισμένος στα διάφορα ψευτοσοσιαλιστικά μορφώματα τύπου ΠΑΣΟΚ, σε διάφορα δογματικά και αραχνιασμένα κόμματα, π.χ. εκ Περισσού, ή σε μικρότερες ομάδες περιχαρακωμένες σε ψευδαισθήσεις περί γνώσης και κατοχής της μόνης αλήθειας, τόσο το τρισάθλιο και διεφθαρμένο σύστημα που μας κυβερνάει με τη γνωστή πατέντα του δικομματισμού θα τρίβει τα χέρια του, όπως ήδη το κάνει. Το μέλλον είναι αριστερά και κανείς δεν περισσεύει.

*Κυριακάτικη Αυγή, 27/9/09


Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

Σωτήριον έτος 2009, Δευτέρα 5 Οκτωβρίου, ξημερώματα...


[0409_clip_image00123-2.PNG]

Ημερολόγιο καταστρώματος, Κεφάλαιο ΙΧ:
"Παγιδευμένος στην Ελπίδα"

... όλη την νύχτα η καταιγίδα δεν έλεγε να κοπάσει. Το πλοίο ήδη έμπαζε νερά από παντού. Το στρέψαμε απελπισμένοι στην κατεύθυνση της άγνωστης βραχονησίδας Ελπίδα, παρότι είχαμε ακούσει πολλά παράξενα γι αυτήν από παλιούς ναυτικούς.
Τελικά το πλοίο βυθίστηκε αύτανδρο και όσοι γλυτώσαμε, τα τεράστια κύματα μας ξέβρασαν στην ακτή. Δεν ξέρω που είναι οι άλλοι και αν επέζησαν. Δεν μπορώ να κινηθώ... Είμαι δεμένος με κάτι παράξενα σχοινιά στο σημείο που ξύπνησα.
Επάνω μου και γύρω μου χοροπηδούν χαρούμενα κάτι παράξενα πράσινα ανθρωπάκια και ένα από αυτά που μοιάζει επικεφαλής τους φωνάζει δυνατά: "Τελειώνετε, τελειώνετε, σφίξτε γερά τις "ψήφους", συνέρχεται!"...

ΠΑΣΟΚ: «ψηφίστε μας γιατί χειρότεροι από τους άλλους αποκλείεται να είμαστε»


Αλέξης Τσίπρας, συνέντευξη στον Φώτη Παπούλια*

  • Δίνουμε μια δύσκολη μάχη. Ξέρουμε ότι θυμώσαμε τον κόσμο μας.
  • Πολιτικές απασχόλησης πρέπει να έχουμε και όχι να ταΐζουμε τις τράπεζες, να καιγόμαστε αν πέσει μία μονάδα το χρηματιστήριο ή αν το έλλειμμα θα μεγαλώσει.
  • Οι μακροχρόνια άνεργοι έχουν ξεπεράσει τις 200.000, από αυτούς επίδομα παίρνουν ελάχιστοι εξ αιτίας νόμου του ΠΑΣΟΚ.
  • Το ΠΑΣΟΚ δεν αποκαλύπτει το πραγματικό του σχέδιο για την οικονομία.
  • Αυτό που επιθυμεί το ΠΑΣΟΚ δεν είναι η αυτοδυναμία, αλλά η παντοδυναμία.
  • Καταθέσαμε προτάσεις κοινής δράσης. Το ΠΑΣΟΚ δεν μας απάντησε ποτέ.
  • Δεν κρυφτήκαμε για τον Αχελώο, για τα εργοστάσια λιθάνθρακα, για τις ελεύθερες παραλίες, για τους νέους αυτοκινητόδρομους, για το εμπορικό κέντρο στον Βοτανικό. Πήραμε θέση.

Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να είναι υποψήφιος στην Α' Αθήνας, αλλά μόνο στην εκλογική περιφέρειά του δεν βρίσκεται. Η συζήτηση μαζί του έγινε κατά τη διαδρομή Τρίκαλα - Λάρισα - Γιάννινα, καθώς ο πρόεδρος του ΣΥΝ και επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε εκεί σε διαδοχικές συγκεντρώσεις. Οι απόψεις του; Αναγνωρίζει ότι «θυμώσαμε τον κόσμο μας, αλλά τη μάχη τη δίνουμε τώρα συσπειρωμένοι, πιο ώριμοι».
*Απαντά οργισμένα για τα προγράμματα stage: «Είναι παράνομα, ανήθικα και γέννημα των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Αντί, λοιπόν, ο Γ. Παπανδρέου να αμφιταλαντεύεται, ας αποφασίσει εδώ και τώρα να σταματήσει αυτό το απαράδεκτο εργασιακό καθεστώς».
*Αναφερόμενος σε πιθανή μετεκλογική συνεργασία, επισημαίνει ότι «το ΠΑΣΟΚ προγραμματικά δεν βρίσκει σημείο ταύτισης με την αριστερή πολιτική».
*Σχολιάζει, τέλος, τις προσκλήσεις της Αλέκας Παπαρήγα προς τους αριστερούς πολίτες. «Δεν γίνεται να ζητάς να σε στηρίξουν τη μέρα των εκλογών αυτοί και αυτές που τις υπόλοιπες 364 μέρες τους αποκαλείς δούρειους ίππους του νεοφιλελευθερισμού».


* Θα καταφέρει να μπει ο ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή ή θα ξαναζήσετε νύχτες του 1993;
- Δίνουμε μια δύσκολη μάχη. Ξέρουμε ότι θυμώσαμε τον κόσμο μας, αλλά στην πολιτική δεν υπάρχουμε τους τελευταίους τρεις μήνες. Τη μάχη τη δίνουμε ενωμένοι. Αν σε μία πολιτική ζυγαριά βάλεις από την μία μεριά το μικρό τελευταίο διάστημα και από την άλλη τα χρόνια κοινοβουλευτικής δουλειάς, θέσεων και αγώνων, τότε θα γύρει προς την καλή μεριά. Η κοινωνία έχει ανάγκη τον ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ, ξέρει ποιος βρέθηκε δίπλα στους εργαζόμενους και τη νεολαία τα τελευταία έξι χρόνια. Συσπειρωμένοι και πιο ώριμοι θα δώσουμε τη μάχη και θα πάμε καλά.

* Η οικονομία είναι το διακύβευμα των εκλογών κι εσείς ζητάτε 100.000 θέσεις εργασίας...
- ...Μα αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να ζητήσουμε! Πολιτικές απασχόλησης πρέπει να έχουμε και όχι να ταΐζουμε τις τράπεζες, να καιγόμαστε αν πέσει μία μονάδα το χρηματιστήριο ή αν το έλλειμμα θα μεγαλώσει. Η ανεργία έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Η βία των ελαστικών σχέσεων στην εργασία έχει επικρατήσει. Η πλήρης απασχόληση πρέπει να γίνει κεντρικός στόχος. Οι μισές, οργανικές θέσεις στα νοσοκομεία, στα σχολεία στην πυροσβεστική είναι κενές. Δείτε έξω τα κανόνια που βαράνε. Οι 1.000 του Σκαραμαγκά, οι 700 της «Ασπίς Πρόνοια», οι 400 του Αγούδημου δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Οι 70.000 που θα χάσουν τις δουλειές τους δεν είναι στατιστικό στοιχείο, άνθρωποι είναι. Αυτοί που θα απολύονται από εδώ και στο εξής θα βρίσκουν όλο και πιο δύσκολα δουλειά. Εμείς θα επιμείνουμε στις προτάσεις μας για την πλήρη απασχόληση και την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας. Για τη μείωση των ανισοτήτων και την ίση κατανομή δραστηριοτήτων και πόρων ανάμεσα στις περιφέρειες. Ή με τους τραπεζίτες ή με τους εργαζόμενους θα είσαι.

* Οι μακροχρόνια άνεργοι, τα προγράμματα stage;
- Αυτή είναι η «ξεχασμένη κοινωνία», κύριε Παπούλια. Αυτές οι κατηγορίες και πολλές ακόμα. Δεν απευθυνόμαστε σε αυτές ως δύναμη διαμαρτυρίας μόνο. Εδώ και ένα χρόνο έχουμε καταθέσει ένα πλήρες πρόγραμμα που προσπαθεί να φέρει στην επιφάνεια τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας και προτείνει λύσεις. Σήμερα οι μακροχρόνια άνεργοι έχουν ξεπεράσει τις 200.000, από αυτούς επίδομα παίρνουν ελάχιστοι γιατί ο νόμος που είχε ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ, έβαζε τέτοιες προϋποθέσεις που δεν ήταν δυνατόν οι άνθρωποι αυτοί να πάρουν το επίδομα των 200 ευρώ. Κανείς από τους δύο μονομάχους δεν παίρνει δημόσια δέσμευση για αυτό το κομμάτι της κοινωνίας.

* ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. έχουν ταυτόσημες θέσεις;
- Τώρα ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. ερίζουν για το ποιος φταίει για τα stage, τους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους και την εργασιακή ομηρία χιλιάδων, νέων κυρίως, ανθρώπων. Τα stage είναι παράνομα, ανήθικα και γέννημα του ΠΑΣΟΚ. Με νομοθετικές πράξεις θεμελιώθηκε ο εργασιακός μεσαίωνας, και με τη Ν.Δ. διευρύνθηκε ακόμα περισσότερο. Φτάσαμε στο σημείο σε υπηρεσίες του Δημοσίου οι μόνιμοι υπάλληλοι να είναι λιγότεροι από τα stage. Αντί το ΠΑΣΟΚ να αμφιταλαντεύεται αν θα «αναθεωρήσει» τα stage, ας αποφασίσει εδώ και τώρα να σταματήσει αυτό το απαράδεκτο εργασιακό καθεστώς στον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα.

* Τις οικονομικές εξαγγελίες του Γ. Παπανδρέου πώς θα τις χαρακτηρίζατε;
- Κανέναν δεν πείθουν. Οι μισοί από όσους πιθανολογούν ότι θα στηρίξουν εκλογικά το ΠΑΣΟΚ δεν τις πιστεύουν. Και είναι λογικό. Το ΠΑΣΟΚ κρατά κρυφά χαρτιά, δεν αποκαλύπτει το πραγματικό του σχέδιο για την οικονομία. Βλέπουμε ξανά το ίδιο έργο, «ψηφίστε μας γιατί χειρότεροι από τους άλλους αποκλείεται να είμαστε» ή το περίφημο που μας προετοιμάζουν ήδη «παραλάβαμε καμένη γη». Από την άλλη είναι τέτοια η προσπάθεια της αξιωματικής αντιπολίτευσης να τους έχει όλους ικανοποιημένους, που το πρόγραμμά της έχει μεγάλες αντιφάσεις. Αν στο οικονομικό σου πρόγραμμα δεν είσαι αποφασισμένος να κάνεις ρήξεις, δεν πρόκειται να στηρίξεις τα στρώματα που βρίσκονται στα όρια της φτώχειας. Αν συνέχεια στον λόγο σου κυριαρχεί η φράση «τα νοσοκομεία άντρα διαφθοράς», ο κόσμος καταλαβαίνει ότι έρχονται μέτρα περιστολής των κοινωνικών δαπανών και όχι εξυγίανση και αναβάθμιση του ΕΣΥ.

* Αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ, υπάρχει περιθώριο συνεργασίας;
-Αυτό που επιθυμεί το ΠΑΣΟΚ δεν είναι η αυτοδυναμία, αλλά η παντοδυναμία. Με πρόσχημα μάλιστα την καταπολέμηση του μαύρου χρήματος, σκοπεύει να αλλάξει τον εκλογικό νόμο, σύμφωνα με το γερμανικό σύστημα με υψηλό όριο εισόδου και μονοεδρικές περιφέρειες. Θέλει να βάλει στη γωνία τα μικρότερα κόμματα ή να τα κάνει δορυφόρους του. Παλαιότερα καταθέσαμε προτάσεις κοινής δράσης στα κόμματα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και δεχτήκαμε θετικές ή αρνητικές απαντήσεις. Το ΠΑΣΟΚ δεν μας απάντησε ποτέ. Οχι μόνο γιατί αυτή την τακτική επέλεξε, αλλά γιατί προγραμματικά δεν βρίσκει σημείο ταύτισης με την αριστερή πολιτική. Εχει κάνει τις επιλογές του εδώ και χρόνια.


* Πλαγιοκοπείσθε από τους Οικολόγους - Πράσινους, ενώ η Αλέκα Παπαρήγα σάς επιτίθεται. Πώς απαντάτε;
- Ο πολιτικός μας χώρος είναι πρωτοπόρος στα θέματα περιβαλλοντικής πολιτικής και το κυριότερο, ποτέ δεν κρυφτήκαμε στα μεγάλα ζητήματα που προέκυψαν. Δεν κρυφτήκαμε για τον Αχελώο, για τα εργοστάσια λιθάνθρακα, για τις ελεύθερες παραλίες, για τους νέους αυτοκινητόδρομους, για το εμπορικό κέντρο στον Βοτανικό. Πήραμε θέση και δεν μας ένοιαξε που συγκρουστήκαμε με τα ιδιωτικά μεγάλα συμφέροντα. Από την άλλη, κανέναν δεν εκπλήσσει η επιθετικότητα της κ. Παπαρήγα. Καθημερινά ανακαλύπτει και κάτι καινούριο να μας πει. Ταυτόχρονα, όμως, καλεί τους ριζοσπάστες αριστερούς των δεκαετιών του '70 και του '80 ή τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις διαφωνίες που έχουν με το ΚΚΕ, να τους στηρίξουν. Δεν γίνεται να αρνείσαι συστηματικά την κοινή δράση και ταυτόχρονα να ζητάς να σε στηρίξουν αυτοί και αυτές που τις υπόλοιπες 364 μέρες τους αποκαλείς δούρειους ίππους του νεοφιλελευθερισμού και του συστήματος .

* Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία , 27/9/09

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

Αυτοδυναμία = παντοδυναμία;


[finalM.JPG]

Τελικά, θα γελάσει ο κάθε πικραμένος;




Η ενσυναίσθηση της νοήμονος αριστεράς, είναι ευτυχώς ... μεταδοτική!

*ευχαριστώ το ιστολόγιο giraffe για το απολαυστικό βίντεο..

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

Ψήφος πολιτικής αντίστασης ο ΣΥΡΙΖΑ


Φώτης Κουβέλης, συνέντευξη στο Δημήτρη Χατζηδημητρίου*

** Κύριε Κουβέλη, λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, σας ικανοποιεί, σας αρκεί να βρεθεί απλώς ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στα έδρανα της Βουλής;

Η δυναμική του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να ήταν διαφορετική από τη σημερινή. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, είχε διαμορφώσει σημαντική σχέση εμπιστοσύνης με τους πολίτες και δημιούργησε ελπίδες για τη δυνατότητα συσπείρωσης και ευρύτερων δυνάμεων, πέραν των δυνάμεων της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς. Εξέφρασε και πολίτες από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, οι οποίοι, με δεδομένη και την πολιτική συγκυρία, θέλησαν να σημάνουν την ανάγκη αλλαγής της πολιτικής σε προοδευτική κατεύθυνση. Δεν έγινε όμως γόνιμη αξιοποίηση των ανοδικών ποσοστών που καταγράφονταν δημοσκοπικά. Περιχαρακώθηκε σε βεβαιότητες, εφησυχασμούς και εσωστρέφεια. Σήμερα, ζητάμε την ψήφο των πολιτών με συναίσθηση της ευθύνης μας

και την πεποίθηση ότι στη νεοφιλελεύθερη πολιτική, που παράγει ο δικομματισμός, πρέπει να αντιπαρατεθούν οι μέγιστες δυνατές κοινωνικές και πολιτικές αντιστάσεις, για την απόκρουσή της. Η παρουσία του δημόσιου χώρου της Αριστεράς στο εθνικό κοινοβούλιο και η σταθερή επιδίωξη για ένα νέο ρόλο της ανανεωτικής αριστεράς, είναι αναγκαίες προϋποθέσεις για τον επί της ουσίας προοδευτικό ανακαθορισμό των πολιτικών συσχετισμών.

** Στις ημέρες που απομένουν τι θα έκανε ελκυστικότερο το μήνυμα σας, ώστε να ξανακερδίσετε κι όσους, απογοητευμένοι από την εικόνα των τελευταίων μηνών, δείχνουν να αποστασιοποιούνται από τον χώρο σας;

Οφείλουμε να προβάλλουμε – και προβάλλουμε - το συνεκτικό σύνολο των εναλλακτικών προτάσεών μας και διαρθρωτικών αλλαγών, που απαντούν στις ανάγκες της κοινωνίας και αμφισβητούν συγκεκριμένα το νεοφιλελεύθερο και δικομματικό πλαίσιο. Μια τέτοια πρόταση θα έχει πειστικότητα και ελκυστικότητα, γιατί ανταποκρίνεται συγκεκριμένα στις ανάγκες της κοινωνίας και στις επιδιώξεις των πολιτών. Μπορούμε να πείσουμε ότι η σύγχρονη ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά είναι η χρήσιμη δύναμη που μπορεί να επιβάλλει πολιτική της κοινωνικής αλληλεγγύης και της κοινωνικής προστασίας. Η κοινωνία χρειάζεται αλλαγή της πολιτικής που σώρευσε τα προβλήματα και όχι δικομματική εναλλαγή. Σ΄ αυτή την επιδίωξη των πολιτών είμαστε παρόντες.

** Εάν το ζητούμενο της εποχής είναι μια «Αριστερά της ευθύνης», θα τολμήσετε ποτέ το βήμα να αναμετρηθείτε με τα ζέοντα προβλήματα του τόπου, από θέσεις κυβερνητικής ευθύνης ή αισθάνεστε πιο ασφαλείς στο ρόλο του μονίμως καταγγέλλοντος;

Όσο λάθος είναι να θεωρούμε ότι ο αριστερός μεταρρυθμισμός εξαντλείται στο στόχο της συμμετοχής στην άσκηση της εξουσίας, δηλαδή σ’ έναν άμετρο κυβερνητισμό, άλλο τόσο λάθος είναι, ερμηνεύοντας την κρίση με φθαρμένα ερμηνευτικά εργαλεία, να θεωρούμε «αριστερή» την εκτόπισή μας από τις κεντρικές πολιτικές διαδικασίες.

** Οι πολίτες, απανταχού της γής, ψηφίζουν για κυβερνήσεις. Γιατί να επιδοκιμάσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν η πιο προφανής συνέπεια θα είναι, εν μέσω κρίσης, η πολιτική αστάθεια και η ακυβερνησία;

Το περιεχόμενο της πολιτικής δεν εξαντλείται στο επίπεδο της κυβερνητικής εξουσίας. Συντίθεται, εξαρτάται και διαμορφώνεται από τους πολιτικούς συσχετισμούς ως έκφραση των κοινωνικών συσχετισμών, των επιλογών και των συμφερόντων όλων των πολιτών, τα οποία μπορεί να είναι και διαφορετικά και αντιτιθέμενα.

** Η στρατηγική σας, εκτιμούν πολλοί, αναστηλώνει τον δικομματισμό και εδραιώνει την πεποίθηση σε πολλούς πολίτες ότι για λόγους «κομματικού, πολιτικού εγωϊσμού» απορρίπτετε προτάσεις κυβερνητικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ. Έχουν άδικο στην εκτίμηση τους;

Η σύγχρονη Αριστερά οφείλει να είναι παρούσα στις εξελίξεις, όχι για να εκχωρήσει την αυτονομία της, όχι για να προσχωρήσει σ΄ έναν αδιάφορο για την κοινωνία κυβερνητισμό, αλλά για να επηρεάζει με το περιεχόμενο των προγραμματικών της θέσεων την ασκούμενη πολιτική προς όφελος της κοινωνίας. Οι συνεργασίες για να είναι πειστικές, αποτελεσματικές και να μετακινούν την πολιτική προς ουσιαστικά προοδευτικές κατευθύνσεις και επιλογές, προϋποθέτουν προγραμματικές συμφωνίες. Αυτή η προϋπόθεση σήμερα απουσιάζει.

** Έχετε μιλήσει για «αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές». Ποιες είναι αυτές, πώς και με ποιές πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες μπορούν να δρομολογηθούν;

Αταλάντευτο στόχο μου αποτελούσε ανέκαθεν η ενθάρρυνση κάθε πρωτοβουλίας που είναι δυνατόν να ενεργοποιήσει δυνάμεις για την προώθηση συγκλίσεων προγραμμάτων, επιδιώξεων και δράσεων, που εμπνέονται από το σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, την οικολογία, την προστασία και διεύρυνση των ελευθεριών και των κοινωνικών δικαιωμάτων του πολίτη, τον ορθό λόγο και τον αριστερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Το περιεχόμενο του στρατηγικού μας σχεδίου οφείλει να είναι – και είναι -ένα συνεκτικό σύνολο εναλλακτικών προτάσεων και διαρθρωτικών αλλαγών, που απαντούν στις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας και στα προβλήματά της και αμφισβητούν το νεοφιλελεύθερο και δικομματικό πλαίσιο. Η προώθηση ενός τέτοιου πολιτικού σχεδίου του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς απαιτεί τη μεγαλύτερη δυνατή συγκέντρωση δυνάμεων της ευρύτερης δημοκρατικής και σοσιαλιστικής Αριστεράς, κοινωνικών και πολιτικών και ανάδειξη των δυνάμεων αυτών σε πλειοψηφικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία. Απαιτεί επομένως τη συγκρότηση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας. Κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις με απόψεις που εντάσσονται σε ένα τέτοιο σχέδιο υπάρχουν εντός και εκτός του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, είναι διάσπαρτες σε όλη την κοινωνία και σε ευρύ φάσμα της πολιτικής σκηνής. Οφείλουμε να προσβλέπουμε στην ανάγκη διαλόγου και σύγκλισής τους, μέσα από πολιτικές πρωτοβουλίες που είναι δυνατόν να υπάρξουν.

** Ο χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς, από την εποχή του ΚΚΕ εσωτ. και της Ε.ΑΡ, υπήρξε μήτρα και φυτώριο ανάδειξης και επώασης ιδεών, που πολλές φορές αιματοδότησαν και ζωογόνησαν την πολιτική ζωή. Τα τελευταία χρόνια, με δεδομένους τους συσχετισμούς στο εσωτερικό του ΣΥΝ, και πολύ περισσότερο του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή η «δημιουργική πολιτική φλόγα» δείχνει να σβήνει και όσοι εμφορούνται από τις ιδέες της Ανανεωτικής Αριστεράς δείχνουν να αισθάνονται, ως «παρίες». Υπάρχει λυτρωτική διέξοδος;

Ο ευρύτερος πολιτικός χώρος της σύγχρονης αριστεράς στη χώρα μας δεν μπορεί να δρα με συνέπεια και συνοχή όταν απορρίπτει τις κεντρικές επιλογές του δημοκρατικού δρόμου, της ευρύτερης δυνατής λαϊκής ενότητας, της αναμόρφωσης των θεσμών με τη διεύρυνση της δημοκρατίας. Όταν συγκρούεται με αυτές τις επιλογές εκπίπτει σε αριστερίστικη ομάδα που προκαλεί αρνητικές διεργασίες στην κοινωνία. Για μένα ζήτημα είναι η διαμόρφωση μιας εναλλακτικής ουσιαστικής προγραμματικής πρότασης και βεβαίως η υποχρέωση του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ να κινηθούν στη διαμόρφωση εναλλακτικής πρότασης εξουσίας, η οποία θα πρέπει να στηρίζεται στη διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας.

** Ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος, το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, έχει μέλλον και ποιό μπορεί να είναι αυτό;

Υπάρχουν ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπισθούν. Ζητήματα λειτουργίας του ως συμμαχικού σχήματος, αλλά και του περιεχομένου της πολιτικής του.

** Διεκδικείται την επανεκλογή σας στην πιο μεγάλη εκλογική περιφέρεια της χώρας, στην Β! Αθηνών. Τι νομίζετε ότι πρέπει να γίνει, για να επέλθει ένας πολιτικός εξορθολογισμός αυτής της κατάστασης;

Εμείς υποστηρίζουμε ότι θα πρέπει να καθιερωθεί ως πάγιο εκλογικό σύστημα η απλή αναλογική. Ο λόγος που ζητούμε την καθιέρωση της απλής αναλογικής δεν είναι το αίτημα κάποιων μικρών κομμάτων να αυξήσουν την κοινοβουλευτική τους δύναμη μέσα από το εκλογικό σύστημα, αλλά επειδή πιστεύουμε ότι μέσω αυτής, αφενός εκφράζεται με μεγαλύτερη πιστότητα η λαϊκή κυριαρχία, αφετέρου είναι δυνατόν να εξυγιανθεί το πολιτικό σύστημα, να απελευθερωθούν υπαρκτές ζωντανές πολιτικές δυνάμεις και να οδηγηθούμε σε πολιτικές συνθέσεις. Είναι επίσης αναγκαίος ο ανακαθορισμός των εκλογικών περιφερειών. Ο ανακαθορισμός αυτός πρωτίστως αφορά στη Β΄περιφέρεια της Αθήνας.

*Ναυτεμπορική, 23/09/2009

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Κραυγές και ψίθυροι στην Αριστερά. Όταν οι πολιτικές διαφωνίες μεταμφιέζονται σε κάτι άλλο..


Καθαρές κουβέντες;

Η αναταραχή γύρω από το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ τον τελευταίο καιρό, έφερε στο προσκήνιο μια φαινομενικά αδιέξοδη κατάσταση που ανέτρεψε βεβαιότητες, πλήγωσε εμπιστοσύνες και ανακάλυψε νέους εσωτερικούς εχθρούς κα φίλους. Κι όμως το διακύβευμα ήταν πάντα πολιτικό. Γιατί εμφανίζεται ως κάτι άλλο;

Φτάσαμε να κυριαρχούν οι κραυγές αλλά κυρίως οι ψίθυροι για τις προθέσεις του ενός και του άλλου και οι στοιχίσεις στα χαρακώματα ενός πολέμου που στην πραγματικότητα ποτέ δεν ξεκίνησε πραγματικά παρά μόνον ως φαντασίωση. Όλη η ενέργεια καταναλώθηκε σε δίκη προθέσεων και αναδρομική απόδοση ευθυνών: φοβίες και υστερίες, «δεξιοί» και «αριστεροί», «μάχη για την καρέκλα», κεντροαριστερά σενάρια και αντισυστημικές παρεκκλίσεις. Κι όμως, όλα αυτά πάντα απασχολούν τα κινήματα της Αριστεράς ποτέ όμως με τέτοια ένταση και τόση υστερία. Γιατί, οι διαφορές στις πολιτικές επιλογές έχουν βαφτιστεί ως κάτι άλλο;

Ζούμε καιρό μέσα στους ψίθυρους: «ο Αλαβάνος έχει αποφασίσει να διαλύσει τον Συνασπισμό μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ για να ξαναγίνει αρχηγός», «οι ανανεωτικοί θα στηρίξουν κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και θα φύγουν από τον Συνασπισμό για να πάρουν καρέκλες», «ο Τσίπρας συμμάχησε με τους ανανεωτικούς για να εξουδετερώσει τον Αλαβάνο» κλπ κλπ. Ανοησίες!

Ξεχνούν ότι ο Αλαβάνος είχε ζητήσει την διάλυση των τάσεων στον Συνασπισμό και κάρτα μέλους στον ΣΥΡΙΖΑ για να αναπνεύσει η δημοκρατία, ξεχνούν ότι ο Χώρος Διαλόγου και ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησαν επί πλειοψηφίας ανανεωτικών στον Συνασπισμό, ξεχνούν ότι ο Τσίπρας ζήτησε δυο φορές έκτακτο συνέδριο μέσα στο καλοκαίρι.

Κρίνουμε άδικα προθέσεις αντί να κρίνουμε πολιτικές και να διορθώνουμε συλλογικά τα λάθη. Κι αν κάποιος φέρει πραγματική ευθύνη είναι όσοι εμπόδισαν να λειτουργήσει η δημοκρατία όταν έπρεπε: οι των μηχανισμών πίσω ή δίπλα από τον πρόεδρο, την τάση, τον ηγετίσκο..

Κι έτσι με αυτές τις ανοησίες περάσαμε όλο το καλοκαίρι… Γιατί;

Μήπως γιατί μέσα στις καταιγιστικές εξελίξεις του τελευταίου χρόνου, η Αριστερά ξέχασε τον εαυτό της, αμέλησε την ψυχή της, ότι πιο διακριτό και πολύτιμο διαθέτει: την εσωτερική της δημοκρατία, τον πλούσιο εσωτερικό διάλογο και την συμμετοχή του κόσμου της στις πολιτικές της συνθέσεις; Αυτή είναι η μόνη χειραφετική διαδικασία που γνωρίζουμε και κατέχουμε, Αντί αυτής, πέσαμε στις αντιπαραθέσεις κορυφής, την πάλη των μηχανισμών, τις φήμες και τους ψίθυρους, το τηλεοπτικό κανιβαλισμό και την ψυχική ρήξη ανάμεσά μας.

Όταν η εσωτερική δημοκρατία στην Αριστερά δεν λειτουργεί η Αριστερά καταρρέει ..

Αυτό δεν ήταν άλλωστε και το μάθημα από την κατάρρευση του «υπαρκτού»; Η έλλειψη δημοκρατίας και ελευθερίας που γέννησε, αρχικά ως εσωτερική αντιπολίτευση, και το ρεύμα της αντιγραφειοκρατικής ανανεωτικής αριστεράς;

Η δημοκρατία είναι το οξυγόνο και η δύναμη της Αριστεράς. Ας τελειώνουμε λοιπόν με τις μεταμφιέσεις των πολιτικών απόψεων σε προσωπικές στοχεύσεις κι ας αναβιώσει μετεκλογικά η πλούσια εσωτερική δημοκρατία με συμμετοχή και διάλογο.

Ας χειραφετηθούμε!

Κανείς δεν έχει να φοβηθεί τον πλουραλισμό απόψεων αρκεί να λειτουργεί σωστά η συνθετική δημοκρατική διαδικασία με την συμμετοχή ΟΛΩΝ!

Και η Αριστερά θα ξαναβρεί την περηφάνια της, τις αξίες και την δύναμή της.

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

Αριστερά: the final countdown



Καθαρές κουβέντες;

1ον: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια παρά μια εκλογική συμμαχία και τίποτα παραπάνω.
Όσοι αποπειραθήκαμε να φτιάξουμε έναν δεύτερο Συνασπισμό, λίγο καλύτερο, λίγο πιο πλατύ, λίγο πιο λειτουργικό αποτύχαμε παταγωδώς. Οι ένδεκα συνιστώσες δεν ήταν παρά η μαγιά για ένα φιλόδοξο εγχείρημα που την κρίσιμη στιγμή δεν κατάφερε να συμπεριλάβει οργανικά, ανένταχτους και προερχόμενους από το ΠΑΣΟΚ και ξεφούσκωσε. Οι λόγοι θα αναζητηθούν στις εσωτερικές ανεπάρκειες της Αριστεράς, μετά τις εκλογές, αλλά η πραγματικότητα αυτή είναι. Ότι και να ισχυρίζονται οι άλλες συνιστώσες κι όποια ελάχιστη απήχηση κι αν έχουν ένα δύο από αυτές στους φοιτητές ή προσωπικά σε κάποιους ανένταχτους, η αλήθεια είναι ότι η παρουσία τους στην κοινωνία είναι απειροελάχιστη - κι η μαγιά χωρίς αλεύρι είναι τόσο άχρηστη όσο και το αλεύρι χωρίς μαγιά : δεν τρώγονται με τίποτα!

2ον: Ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζουμε Συνασπισμό, ψηφίζουμε να συνεχιστεί το μόνο υπαρκτό εγχείρημα της σύγχρονης - ανεξάρτητης, δημιουργικής, ανανεωτικής και ανοιχτόμυαλα ριζοσπαστικής - αριστεράς, σε νέα κατεύθυνση οπωσδήποτε, αλλά να συνεχιστεί: και μέσα και έξω από την βουλή!

3ον: Η Αριστερά δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει χωρίς να είναι δημοκρατική
- δημιουργική και συμμετοχική. Η απόπειρα επιστροφής της σε νεοδογματική κατεύθυνση, στο κλίμα κυριαρχίας μηχανισμών και προσωπικών φιλοδοξιών έκανε μεγάλη ζημιά αλλά και κατέρρευσε οριστικά στη συνείδηση των αριστερών. Περιμέναμε η όσμωση με τις ανανεωτικές ιδέες να οδηγήσει στην αυτοδιάλυση και αφομοίωση των "ιστορικών" ρευμάτων της αριστεράς μέσα σε μια πλατιά ενωτική παράταξη της "μεγάλης αριστεράς" αλλά οι φιλοδοξίες των εξηντάρηδων ηγετίσκων της κάθε ομάδας κυριάρχησαν τελικά. Ας επιστρέψουν τώρα οι ανεπίδεκτοι στην μίζερη πραγματικότητα που μόνοι τους επέλεξαν. Η Αριστερά είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να εξαρτάται από τους "κολλημένους", τους δογματικούς, τους μαοϊκούς, τους τροτσκιστές και τους "μαρξιστές λενινιστές" - είχαν την ευκαιρία τους αλλά δεν την εκμεταλλεύτηκαν...

4ον: Η Αριστερά δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει χωρίς να είναι μεταρρυθμιστική
- ή "ρεφορμιστική" όπως την αποκαλούσαν παλιότερα οι σταλινικοί. Είναι αδύνατον σήμερα να έχεις οποιονδήποτε ρόλο στην κοινωνία εάν δεν αγωνίζεσαι να επιβάλεις ώριμες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις με συνεργασίες και δημοκρατικούς αγώνες. Η επίκληση μελλοντικών παραδείσων και ιδεολογικά καθαρών μονολιθικών κοινωνιών αρμόζει πια μόνο σε θρησκευτικές και σταλινικές σέκτες, σε ιεχωβάδες και παλαιοκομμουνιστές και όχι σε ζωντανούς κοινωνικούς οργανισμούς. Ο δε "αντισυστημισμός"που εξαντλείται στην άγραν εντυπώσεων υποδυόμενος την επανάσταση με την κουκούλα και το μπάχαλο, όσο γοητευτικός κι αν παρουσιάζεται στην πρώτη επαφή του με την φύσει ανυπάκουη νεολαία δεν είναι τίποτα άλλο από την τρέχουσα έκφραση της ίδιας παλιάς αδιέξοδης και αυτοκαταστροφικής ανυπομονησίας των αριστεριστών που πάντα ενισχύει τελικά το σύστημα και συντηρητικοποιεί την κοινωνία.


Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

Η Αριστερά πανέτοιμη για τις εκλογές! (3) ( στην Γερμανία...)

Μήπως και η Αριστερά θέλει τον Γερμανό της ;


Στις 27 Σεπτεμβρίου στις γερμανικές εκλογές το Die Linke (Η Αριστερά) κατεβαίνει με τις δημοσκοπήσεις να του δίνουν έως και 14%.
Το κόμμα αυτό δεν διαφέρει ιδιαίτερα στις θέσεις του από τον Συνασπισμό, ούτε στην δομή του από τον ΣΥΡΙΖΑ. Απλά δεν βασανίζεται από ψευτοδιλήμματα του τύπου "μεταρρύθμιση ή επανάσταση", "κινηματισμός ή κυβερνητισμός", "κεντροαριστερά ή μεγάλη αριστερά" κλπ που ταλαιπωρούν χρόνια το ντόπιο αριστερό κίνημα.
Οι άνθρωποι απλά κάνουν την δουλειά τους.
Αναζητούν δύναμη και συνεργασίες για να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους. Είτε μέσα στην βουλή είτε έξω από την βουλή - είτε μέσα στην τοπική κυβέρνηση είτε έξω από αυτήν. Και όπου μπορούν επιβάλλουν αυτοί την συνεργασία με τους σοσιαλδημοκράτες!
Όλα τα παραπάνω αποτελούν έγκλημα για τις περισσότερες συνιστώσες του καθ΄ημάς ΣΥΡΙΖΑ και ο Συνασπισμός αυτήν τη στιγμή είναι όμηρος τέτοιων αντισυστημικών νοοτροπιών παρ΄ότι αποτελεί το 90% αυτής της συμμαχίας. Οι αριστεριστές έχουν δυστυχώς επιβάλλει την ατζέντα τους στην ανανεωτική/ριζοσπαστική αριστερά με το θάρρος και τα μέσα που αφειδώς τους παρείχε η προηγούμενη πλειοψηφία στην ηγεσία του Συνασπισμού.
Όλα αυτά όμως θα αλλάξουν αμέσως μετά τις εκλογές.

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

Η Αριστερά πανέτοιμη για τις εκλογές! (2)


[syriza_ekloges2009.jpg]

Αριστερά και Απλή Αναλογική


Αναδημοσίευση από e-cynical.blogspot.com

Οι εσωτερικές αντιφάσεις μιας θεωρίας στα μαθηματικά ή τη φυσική είναι το πρώτο και κύριο κριτήριο για να στείλουν την εν λόγω θεωρία στην κάλαθο των αχρήστων. Μπορεί η θεωρία να μην έχει και μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα, μπορεί ακόμα και να έρχεται σε αντίθεση με την κοινή εμπειρία, αλλά άπαξ τα αξιώματα και τα θεωρήματα που την απαρτίζουν και τα αποτελέσματα που προκύπτουν εξ αυτών χαρακτηρίζονται από σύμπνοια και εσωτερική συνοχή, καταλήγοντας σε ένα σφιχτοδεμένο, αρμονικό και συμπαγές οικοδόμημα, τότε η θεωρία αυτή έχει αρκετά διαπιστευτήρια για να περπατήσει. Κάπως έτσι συμβαίνει για παράδειγμα και με τις πάμπολλες θεωρίες των Χορδών που επιμένουν να ασχολούνται εδώ και τριάντα χρόνια με το πρόβλημα της ενοποίησης των τεσσάρων δυνάμεων της φύσης. Αυτό που τις σώζει, όπως λένε οι ειδικοί, είναι η εσωτερική τους λογική και συνοχή.

Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με την
πολιτική, η οποία, όπως την αντιλαμβανόμαστε είναι πλήρης αντιφάσεων. Και όχι μόνο σε φιλοσοφικό επίπεδο, όπου διάφορες πολιτικές θεωρίες καλούνται να συμβιβάσουν έναν αριθμό αντικρουόμενων εννοιών (όπως για παράδειγμα ελευθερία και ισότητα), ή διαφορετικούς τρόπους δίκαιης κατανομής οικονομικών, φυσικών και κοινωνικών πόρων, αλλά και σε καθημερινό, πρακτικό επίπεδο.

Σαν παράδειγμα
λογικής αντίφασης, θα πάρω το διαχρονικό αίτημα της Αριστεράς για την εφαρμογή της απλής αναλογικής στις εκλογές. Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια το είχε βγάλει από τις πρώτες θέσεις της ατζέντας της, αλλά το ξαναθυμήθηκα όταν διάβασα το εκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ανάμεσα στα άλλα, ετίθετο και αυτό σαν αίτημα.

Κανείς δεν αμφιβάλει ότι ο συγκεκριμένος τρόπος καταμέτρησης των ψήφων είναι και ο
μόνος που καθρεφτίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη λαϊκή θέληση και αντιπροσώπευση. Από την άλλη μεριά όμως, δεν είναι και η καλύτερη μέθοδος για την ανάδειξη αυτοδύναμων και σταθερών κυβερνήσεων. Έτσι, οι εκάστοτε εκλογικοί νόμοι ταλαντεύονται ανάμεσα στα δυο αυτά αιτήματα και υιοθετούν κάποιο ενδιάμεσο σχήμα ανάλογα με τη συγκυρία.

Επομένως, η υιοθέτηση της απλής και άδολης αναλογικής, μπορεί να καθιστά την
αντιπροσώπευση αναλογικότερη, αναδεικνύει όμως και πολυκομματικά κοινοβούλια, όπερ σημαίνει ότι προϋποθέτει κάποιο είδος συνεργασίας ανάμεσα στα διάφορα κόμματα που θα εκπροσωπηθούν, ώστε να μπορεί τελικά ο τόπος να κυβερνηθεί.

Και
εδώ εντοπίζεται η λογική αντίφαση της Αριστεράς. Διότι, δεν είναι δυνατόν ένα κόμμα να πρεσβεύει την απλή αναλογική και την ίδια στιγμή να δηλώνει ότι δεν έχει διάθεση να συνεργαστεί με κανένα άλλο. Το βέβαιο είναι ότι η άρνηση συνεργασίας ακυρώνει όχι μόνο τα ευεργετήματα του εν λόγω εκλογικού συστήματος, (κατάργηση του δικομματισμού για τον οποίο τόσο πολύ κόπτεται), αλλά και το ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα, μιας και οδηγεί στη διάλυση της βουλής και την επανάληψη των εκλογών. Δώρον άδωρο δηλαδή!

Επιπλέον, τη μόνη φορά που εφαρμόστηκε η απλή αναλογική, το
1989, η Αριστερά λόγω της συνεργασίας της με τη Ν.Δ. κατέληξε να απαξιωθεί πλήρως στις συνειδήσεις των ψηφοφόρων της, βάρος που ακόμα κουβαλάει. Πώς λοιπόν η Αριστερά, εφ' όσον συνεχίζει να συμμετέχει στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, σκοπεύει να λύσει το λογικό αυτό μπέρδεμα;


Oι δογματικές εμμονές δεν ταιριάζουν στην αριστερά


Του Γεράσιμου Γεωργάτου*

"Η Αριστερά στη χώρα μας αντί για την αποδυνάμωση θα έπρεπε να αποβλέπει στην ενίσχυση και την εμβάθυνση αυτής της κατεύθυνσης ακολουθώντας το «γερμανικό δρόμο». Εκεί, όπου η συγκυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών – Σοσιαλδημοκρατών αποτελεί πραγματικότητα, το κόμμα της Αριστεράς (Die Linke) με τους Γκρέγκορ Γκίζι και Όσκαρ Λαφοντέν, με σοβαρό προγραμματικό λόγο, χωρίς να αρνείται τις συνεργασίες, αναλαμβάνοντας κυβερνητικές ευθύνες σε περιφερειακό επίπεδο, συγκυβερνώντας με τους σοσιαλδημοκράτες στο Βερολίνο, κατόρθωσε να ενισχύσει τα ποσοστά του και να δημιουργήσει δυναμική διεμβολισμού του μεγάλου δικομματικού κυβερνητικού συνασπισμού, θεωρούμενο πλέον ως πιθανός κυβερνητικός εταίρος των σοσιαλδημοκρατών, μετά τις επικείμενες γερμανικές εθνικές εκλογές της 27ης Σεπτεμβρίου. Το ερώτημα που προκύπτει για την καθ` ημάς Αριστερά είναι καίριο: Μια τέτοια εξέλιξη αποτελεί «κεντροαριστερό σενάριο» ή «μετατόπιση του άξονα της πολιτικής ζωής της χώρας προς τ` αριστερά»;"


Αμέσως μετά τη συνέντευξη του προέδρου του ΣΥΝ, Αλ. Τσίπρα, στη ΔΕΘ, η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να εκδώσει ανακοίνωση με την οποία φρόντιζε να τονίσει και να υπενθυμίσει την ειλημμένη από μέρους της απόφαση αποκλεισμού οποιασδήποτε ανοχής και στήριξης, πολλώ δε μάλλον συμμετοχής, σε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Προφανώς, η αναφορά του προέδρου του ΣΥΝ περί απουσίας προγραμματικών συγκλίσεων που αποκλείουν την επί του παρόντος συνεργασία δεν αποτέλεσε επαρκή όρκο πίστης στον ες αεί αποκλεισμό της, σύμφωνα με τα δόγματα περί σοσιαλφιλελευθερισμού, ταύτισης με δυνατότητα συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, ανατρεπτικού αντισυστημισμού και μολυσματικού κυβερνητισμού. Η αυτοπροσδιοριζόμενη, σε αντίθεση με το ΚΚΕ, ως δημοκρατική αριστερά αποδέχτηκε ασχολίαστα την υποτιμητική διορθωτική παρέμβαση ενός μη εκλεγμένου αλλά διορισμένου και χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση οργάνου, της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι στον εκλεγμένο πρόεδρο του ΣΥΝ και το δικαίωμα σχετικής αυτονομίας της μεγαλύτερης όπως και κάθε συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ.

Αμέσως δε μετά την ομιλία και τη συνέντευξη στη ΔΕΘ του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παπανδρέου, στελέχη και υποψήφιοι του ΣΥΝ έσπευσαν να επιβεβαιώσουν τα κανονιστικά δόγματα του ΣΥΡΙΖΑ εξαιρουμένων ευτυχώς των περισσοτέρων αν και όχι όλων των στελεχών και των υποψηφίων της Ανανεωτικής Πτέρυγας.

Ακόμα και σε προεκλογική περίοδο, όπου φυσιολογικά βάλουν όλοι εναντίων όλων για την προσέλκυση ψήφων, τέτοιου είδους κάθετες, χονδροειδείς και μαξιμαλιστικές τοποθετήσεις απομακρύνουν σημαντικό τμήμα ψηφοφόρων και θέτουν την Αριστερά στο περιθώριο των πολιτικών εξελίξεων, τη στιγμή μάλιστα που οι εκτιμήσεις της πλειονότητας των πολιτών και πολλών αναλυτών συμπίπτουν στο γεγονός ότι το προγραμματικό πλαίσιο του ΠΑΣΟΚ, έστω και ατελώς και με τις δυσκολίες εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, κινείται σε κεϋνσιανή και όχι σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση.

Η Αριστερά στη χώρα μας αντί για την αποδυνάμωση θα έπρεπε να αποβλέπει στην ενίσχυση και την εμβάθυνση αυτής της κατεύθυνσης ακολουθώντας το «γερμανικό δρόμο». Εκεί, όπου η συγκυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών – Σοσιαλδημοκρατών αποτελεί πραγματικότητα, το κόμμα της Αριστεράς (Die Linke) με τους Γκρέγκορ Γκίζι και Όσκαρ Λαφοντέν, με σοβαρό προγραμματικό λόγο, χωρίς να αρνείται τις συνεργασίες, αναλαμβάνοντας κυβερνητικές ευθύνες σε περιφερειακό επίπεδο, συγκυβερνώντας με τους σοσιαλδημοκράτες στο Βερολίνο, κατόρθωσε να ενισχύσει τα ποσοστά του και να δημιουργήσει δυναμική διεμβολισμού του μεγάλου δικομματικού κυβερνητικού συνασπισμού, θεωρούμενο πλέον ως πιθανός κυβερνητικός εταίρος των σοσιαλδημοκρατών, μετά τις επικείμενες γερμανικές εθνικές εκλογές της 27ης Σεπτεμβρίου. Το ερώτημα που προκύπτει για την καθ` ημάς Αριστερά είναι καίριο: Μια τέτοια εξέλιξη αποτελεί «κεντροαριστερό σενάριο» ή «μετατόπιση του άξονα της πολιτικής ζωής της χώρας προς τ` αριστερά»;

Για όσους υποφέρουν από δογματικές εμμονές η απάντηση είναι ες αεί δεδομένη. Για όσους όμως πιστεύουν πραγματικά στο δημοκρατικό δρόμο και στο σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία και κατά συνέπεια θεωρούν ότι οι δογματικές εμμονές δεν ταιριάζουν στην Αριστερά, μπορούν στηρίζοντας το εκλογικό σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ να ενισχύσουν τους υποψήφιους με τις ανάλογες απόψεις. Για να μη μετατραπεί η δικομματική συγκυβέρνηση σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία προς χάρη μιας κοντόθωρης δικαίωσης και κυρίως για να μη συνθλιβεί το εγχείρημα της ανανέωσης της αριστεράς και της προοπτικής του τόπου στις συμπληγάδες του δογματισμού και του τακτικισμού.

*15/9/09 ananeotiki.gr

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Για να μην ξεχνιόμαστε ...

Αλ. Παπαρήγα: "Υπάρχουν αριστεροί που δεν είναι κομμουνιστές, εμείς είμαστε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, δεν είμαστε κάτι άλλο, έχουμε συγκεκριμένη ταυτότητα, ούτε αριστεροί λεγόμαστε ..."

Τι αντιπροσωπεύει η έννοια «αριστερά»;

Ερωτώμενη σχετικά με την «ενότητα της αριστεράς», η Αλ. Παπαρήγα έθεσε για μια ακόμα φορά έναν ενδιαφέροντα προβληματισμό. Είπε συγκεκριμένα:

«Θα σας έθετα ένα ερώτημα ρητορικό. Τι είναι η αριστερά; Εχει γίνει ένα λάστιχο η έννοια, μια καραμέλα. Η έννοια "αριστερά" τι αντιπροσωπεύει; Οπως και το "δεξιά" και το "κέντρο". Δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα, είναι απομεινάρια μιας άλλης εποχής και μοιάζουν με γεωγραφικοί όροι. Τι θα πει "αριστερά", "δεξιά" και "κέντρο"; Μάλιστα σήμερα ο κ. Καραμανλής και η φιλελεύθερη παράταξη εντάσσονται λέει στο κέντρο. Τι είναι αυτά; Δεν είμαστε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτές οι έννοιες λανσαρίστηκαν τότε για να συγκαλύψουν πραγματικές διαφορές ανάμεσα στα κόμματα. Εμείς καθορίζουμε την εκτίμησή μας για τα κόμματα ανάλογα με το πρόγραμμα και την τακτική τους. Εχετε δικαίωμα να χρησιμοποιείτε οποιαδήποτε ορολογία. Εμείς δεν τη χρησιμοποιούμε. "Ορθόδοξη", "ακραία", τι θα πουν αυτά; Εμείς είμαστε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Υπάρχουν αριστεροί που δεν είναι κομμουνιστές, εμείς είμαστε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, δεν είμαστε κάτι άλλο, έχουμε συγκεκριμένη ταυτότητα, ούτε αριστεροί λεγόμαστε, ούτε ορθόδοξοι κομμουνιστές, ούτε καθολικοί ή προτεστάντες. Ολα τα άλλα είναι τερτίπια της πολιτικής. Τι αντιπροσωπεύει το κέντρο, τι θα πει κεντροδεξιά; Η κυβέρνηση Πρόντι και η συνεργασία εκεί τι είναι, πού εντάσσεται;».

Τετάρτη 11 Ιούλη 2007, Ριζοσπάστης, από συνέντευξη της Α.Παπαρήγα στην ΕΤ-3

Έ ωραία, δεν πιστεύω τώρα να ζητάτε εσείς του ΚΚΕ και ψήφους από τους αυτοπροσδιοριζόμενους ως αριστερούς; Θάτανε ντροπή φαντάζομαι να πέσετε τόσο χαμηλά!
Άλλωστε αυτά είναι "τερτίπια της πολιτικής" και δεν αρμόζουν σε "καθαρόαιμα" ...

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΡΟΥΜΠΑΝΗ, ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»


Στη 1.30 μετά τα μεσάνυχτα, σήμερα 15 Σεπτεμβρίου, ενημερώθηκα τηλεφωνικώς από τη Ιδιοκτήτρια της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία», Μάνια Τεγοπούλου, ότι με απολύει, επειδή δε συμφωνεί με την υποψηφιότητα μου στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Της εξήγησα ότι το εκλέγεσθαι αποτελεί συνταγματικό μου δικαίωμα, και εξάλλου είχα ενημερώσει εγκαίρως τη Διεύθυνση. Αλλά ήταν αδιάφορη. Μου ξεκαθάρισε, και μάλιστα με αγοραίο τρόπο, ότι δεν θέλει στην εφημερίδα της βουλευτές ή υποψήφιους βουλευτές, δεν θέλει να την ταλαιπωρεί ο Αλέξης Τσίπρας. Προφανώς, στο δουκάτο της Μάνιας Τεγοπούλου δεν ισχύει το Σύνταγμα. Η ιδιοκτήτρια της «Ε» εισάγει την επιχείρησή της σε έναν καινούργιο μεσαίωνα, στον οποίο τα πολιτικά δικαιώματα είναι υπό περιορισμό. Δυστυχώς, κατά το σωτήριο έτος 2009, επιστρέφουμε στους αγώνες για τη Δημοκρατία.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η ίδια τύχη περιμένει και τον δημοσιογράφο της ίδιας εφημερίδας Στάθη (Σταυρόπουλο) εφόσον είναι τελικά στο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ.
Κάθε εκλογές οι εφημερίδες Ελευθεροτυπία, Έθνος και Βήμα, Νέα μετατρέπονται σε "όργανα της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ". Και εντάξει η ξαφνική λατρεία στον ΓΑΠ, τον "Έλληνα Ομπάμα", που "κάνει αριστερή στροφή", θα φέρει την "πράσινη ανάπτυξη" και άλλες μπούρδες που γράφονται σωρηδόν αυτές τις ημέρες. Η μετατροπή προεκλογικά, δημοκρατικών εφημερίδων σε "φασιστοτυπίες" δεν δείχνει ήδη την αλαζονεία της επερχόμενης σοσιαληστ(ρ)ικής εξουσίας; Φαίνεται ότι όχι μόνον τίποτα δεν άλλαξε στο ΠΑΣΟΚ αλλά τα πράγματα χειροτέρεψαν κιόλας!

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

Η μικρή με τη σφεντόνα

Του Γ.Παπαδόπουλου-Τετράδη*

Φαντάζομαι ότι αν ρωτήσει κανείς και τους 800.000 πολίτες που ψηφίζουν κόμματα της Αριστεράς «γιατί τα ψηφίζουν», ούτε ένας δεν θα απαντήσει «για να μας κυβερνήσουν».

Η ψήφος στην Αριστερά είναι κατά κανόνα ψήφος απολύτως ιδεολογική, ψήφος αντισυστημική και πολύ συχνά ψήφος διαμαρτυρίας και αντίθεσης.

Σαν τέτοια, έχει την αγνότητα των αφιλοκερδών και την καθαρότητα μιας θέσης που δεν ψηφίζει για να δρέψει καρπούς χρήματος, εξουσίας και ρουσφετιών. Μερικά έδρανα στη Βουλή και ένα ποσοστό μεγαλύτερο από των προηγούμενων εκλογών μοιάζει να αρκεί. Αλλωστε, η ελληνική Αριστερά έχει μάθει να δίνει τις μάχες της κατά κύριο λόγο έξω από το Κοινοβούλιο, στα συνδικάτα, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία και στο πεζοδρόμιο.

Ολα αυτά θα μπορούσαν να μετρηθούν στα θετικά της στοιχεία, αν έφταναν για να πραγματοποιεί τους στόχους της και να ικανοποιεί τον βασικό σκοπό που έχει τάξει στη ζωή της: Να αλλάξει τον κόσμο προς ό,τι η ίδια θεωρεί καλύτερο.

Ενώ, λοιπόν, η αστική δεξιά, είτε με τη μορφή της στεγνής κεφαλαιοκρατίας είτε με τον μανδύα της σοσιαλδημοκρατίας, στρογγυλοκάθεται στην καρέκλα τής εξουσίας και έχει κάνει το σύστημα που πιστεύει, σύστημα με το οποίο ζει όλος σχεδόν ο πλανήτης, η Αριστερά -και όχι μόνο η ελληνική- βρίσκεται μονίμως στη γωνία, στον ρόλο του πιτσιρικά με τη σφεντόνα, που σπάει το τζάμι του κακού σχολείου, και στην καλύτερη περίπτωση, διά στόματος και γραφίδας και μουσικής μιας ελίτ και μιας διανόησης, στον ρόλο μιας φωνής και μιας συνείδησης που δημιουργεί έναν πολιτισμό ή ρίχνει μια ακόμα γροθιά.

Πάντως, τον λαό, στο όνομα του οποίου υπάρχει, δεν τον οδηγεί, δεν τον κυβερνά, ούτε καν τον κάνει εξουσία. Τον αφήνει στα χέρια της εξουσίας του κέρδους, του κερδοσκοπικού ανταγωνισμού και του εκμαυλισμού της συνείδησής του -της δηλητηρίασής του- από την ηθική της ανθρωποφάγου κερδολαγνείας.

Ηελληνική Αριστερά δεν είναι συρρικνωμένη σε μονοψήφια εκλογικά νούμερα μόνο εξ αιτίας μιας πάγιας συντηρητικής νοοτροπίας του μέσου πολίτη οποιασδήποτε χώρας. Είναι συρρικνωμένη και γιατί η ίδια έχει απαρνηθεί την ευθύνη της εξουσίας και δεν διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας. Εχει απαρνηθεί τη θέση του λαϊκού καθοδηγητή. Αυτού που αναλαμβάνει να τοποθετήσει τον λαό στη θέση που του ανήκει. Οχι στη θέση του υπήκοου, που υφίσταται τον διαρκή βιασμό μιας διεφθαρμένης δημόσιας διοίκησης και μιας οικονομικής ολιγαρχίας.

Η ελληνική Αριστερά μοιάζει να βρίσκεται ακόμα σε εφηβικό στάδιο, επί πάρα πολλά χρόνια. Εκεί, δηλαδή, που κάθε 18άρης είναι πρόθυμος να πολεμήσει σ’ ένα οδόφραγμα, αλλά απολύτως απρόθυμος έως και φοβισμένος να αναλάβει την ευθύνη μιας θέσης εξουσίας.

Αυτό που ένα κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς ονομάζει -συχνά με έπαρση- αντιεξουσία, είναι στην πραγματικότητα μια άλλη μορφή της επιβολής και του αυταρχισμού. Συχνά πολύ χειρότερη.

Δυστυχώς, η ελληνική Αριστερά θα συνεχίσει να παίζει τον ρόλο του κομπάρσου στην κοινοβουλευτική δημοκρατία όσο δεν θα διεκδικεί για τον εαυτό της τον ρόλο, που η ίδια έχει βάλει από τη γέννησή της: Να οδηγήσει τον λαό στην εξουσία. Με επανάσταση ή όχι.

Και μ’ αυτή την οπτική γωνία είναι συνυπεύθυνη για τα δεινά του λαού από τα δύο πρόσωπα του στυγνού καπιταλισμού, που εκπροσωπούνται από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Με την ίδια στον ρόλο του ανήλικου ταραξία.

* Ελευθεροτυπία, 14/9/09