Ποια Αριστερά

Του Γρηγόρη Ψαριανού *

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι η αφετηρία μιας νέας, σύγχρονης, μεγάλης ελληνικής αριστεράς με εκατοντάδες χιλιάδες μέλη σε όλη την Ελλάδα. Μιας αριστεράς της συνεργασίας και όχι των διασπάσεων και των διαχωριστικών γραμμών. Μιας αριστεράς που θα στοχεύει στις μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν στη χώρα μας και που όχι μόνο θα έχει λόγο αλλά θα είναι και ρυθμιστής των πολιτικών πραγμάτων στην Ελλάδα.

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει συστημική ή αντισυστημική ή εξωσυστημική αριστερά, δεν πιστεύω ότι υπάρχει καθαρόαιμη ή φλου-αρτιστίκ αριστερά, δεν πιστεύω ότι υπάρχει ευρωπαϊστική ή αντιευρωπαϊκή αριστερά. Οι ιδεολογικές καθαρότητες, όπως και οι προσδιορισμοί που περιορίζουν, μόνο ανανεωτική ή μόνο εκσυγχρονιστική ή μόνο αντικαπιταλιστική ή μόνο ριζοσπαστική ή μόνο αντιεξουσιαστική, είναι ιδεολογήματα και «κατασκευάζουν» ρήξεις και διαχωριστικές γραμμές.

Προσωπικά, παρόλο που υπήρξα για πολλά χρόνια «οργανωμένος» στον χώρο της αριστεράς, σήμερα δεν «ανήκω» σε κανένα κόμμα, συνιστώσα ή τάση και παραμένω ανένταχτος, όπως άλλωστε εκατοντάδες χιλιάδες αριστεροί. Πιστεύω, επίσης, ότι η απογοήτευση που πολλές φορές νιώθουμε, η «απόσυρση» του λευκού και του άκυρου και η αποχή λειτουργούν καταστροφικά, καθώς ενισχύουν και στηρίζουν το σαθρό και διεφθαρμένο σύστημα. Είναι χρέος όλων μας να στηρίζουμε και να ψηφίζουμε μια ενιαία, μεγάλη και ελεύθερη δημοκρατική αριστερά.

Η αριστερά πρέπει να είναι ενιαία ώστε να είναι αποτελεσματική και να μην παίζει τον ρόλο του κομπάρσου ή των πολλών κομπάρσων. Οι αγώνες και τα κινήματα αναπτύσσονται μέσα και έξω από τη Βουλή, στους δρόμους, στο μέτωπο της δουλειάς, στον χώρο της παιδείας, στις κινητοποιήσεις για την οικολογία και το περιβάλλον. Σε όλα αυτά τα μέτωπα, όσο πιο πολλοί είμαστε και όσο πιο ενιαία αγωνιζόμαστε, τόσο πιο γρήγορα θα αλλάξουν τα πράγματα, τόσο πιο σίγουρο είναι ότι η ζωή μας θα γίνει καλύτερη.

Η αριστερά οφείλει να είναι και επαναστατική και μεταρρυθμιστική και διαχειριστική, στον αντίποδα βέβαια της γνωστής διαχείρισης από τη δεξιά ή τους επίσης δεξιούς σοσιαλδημοκράτες. Είναι προφανές και αυτονόητο ότι, όσο ο κόσμος της αριστεράς μένει πολυδιασπασμένος, εγκλωβισμένος στα διάφορα ψευτοσοσιαλιστικά μορφώματα τύπου ΠΑΣΟΚ, σε διάφορα δογματικά και αραχνιασμένα κόμματα, π.χ. εκ Περισσού, ή σε μικρότερες ομάδες περιχαρακωμένες σε ψευδαισθήσεις περί γνώσης και κατοχής της μόνης αλήθειας, τόσο το τρισάθλιο και διεφθαρμένο σύστημα που μας κυβερνάει με τη γνωστή πατέντα του δικομματισμού θα τρίβει τα χέρια του, όπως ήδη το κάνει. Το μέλλον είναι αριστερά και κανείς δεν περισσεύει.

*Κυριακάτικη Αυγή, 27/9/09