Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

Oι δογματικές εμμονές δεν ταιριάζουν στην αριστερά


Του Γεράσιμου Γεωργάτου*

"Η Αριστερά στη χώρα μας αντί για την αποδυνάμωση θα έπρεπε να αποβλέπει στην ενίσχυση και την εμβάθυνση αυτής της κατεύθυνσης ακολουθώντας το «γερμανικό δρόμο». Εκεί, όπου η συγκυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών – Σοσιαλδημοκρατών αποτελεί πραγματικότητα, το κόμμα της Αριστεράς (Die Linke) με τους Γκρέγκορ Γκίζι και Όσκαρ Λαφοντέν, με σοβαρό προγραμματικό λόγο, χωρίς να αρνείται τις συνεργασίες, αναλαμβάνοντας κυβερνητικές ευθύνες σε περιφερειακό επίπεδο, συγκυβερνώντας με τους σοσιαλδημοκράτες στο Βερολίνο, κατόρθωσε να ενισχύσει τα ποσοστά του και να δημιουργήσει δυναμική διεμβολισμού του μεγάλου δικομματικού κυβερνητικού συνασπισμού, θεωρούμενο πλέον ως πιθανός κυβερνητικός εταίρος των σοσιαλδημοκρατών, μετά τις επικείμενες γερμανικές εθνικές εκλογές της 27ης Σεπτεμβρίου. Το ερώτημα που προκύπτει για την καθ` ημάς Αριστερά είναι καίριο: Μια τέτοια εξέλιξη αποτελεί «κεντροαριστερό σενάριο» ή «μετατόπιση του άξονα της πολιτικής ζωής της χώρας προς τ` αριστερά»;"


Αμέσως μετά τη συνέντευξη του προέδρου του ΣΥΝ, Αλ. Τσίπρα, στη ΔΕΘ, η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να εκδώσει ανακοίνωση με την οποία φρόντιζε να τονίσει και να υπενθυμίσει την ειλημμένη από μέρους της απόφαση αποκλεισμού οποιασδήποτε ανοχής και στήριξης, πολλώ δε μάλλον συμμετοχής, σε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Προφανώς, η αναφορά του προέδρου του ΣΥΝ περί απουσίας προγραμματικών συγκλίσεων που αποκλείουν την επί του παρόντος συνεργασία δεν αποτέλεσε επαρκή όρκο πίστης στον ες αεί αποκλεισμό της, σύμφωνα με τα δόγματα περί σοσιαλφιλελευθερισμού, ταύτισης με δυνατότητα συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, ανατρεπτικού αντισυστημισμού και μολυσματικού κυβερνητισμού. Η αυτοπροσδιοριζόμενη, σε αντίθεση με το ΚΚΕ, ως δημοκρατική αριστερά αποδέχτηκε ασχολίαστα την υποτιμητική διορθωτική παρέμβαση ενός μη εκλεγμένου αλλά διορισμένου και χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση οργάνου, της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι στον εκλεγμένο πρόεδρο του ΣΥΝ και το δικαίωμα σχετικής αυτονομίας της μεγαλύτερης όπως και κάθε συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ.

Αμέσως δε μετά την ομιλία και τη συνέντευξη στη ΔΕΘ του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παπανδρέου, στελέχη και υποψήφιοι του ΣΥΝ έσπευσαν να επιβεβαιώσουν τα κανονιστικά δόγματα του ΣΥΡΙΖΑ εξαιρουμένων ευτυχώς των περισσοτέρων αν και όχι όλων των στελεχών και των υποψηφίων της Ανανεωτικής Πτέρυγας.

Ακόμα και σε προεκλογική περίοδο, όπου φυσιολογικά βάλουν όλοι εναντίων όλων για την προσέλκυση ψήφων, τέτοιου είδους κάθετες, χονδροειδείς και μαξιμαλιστικές τοποθετήσεις απομακρύνουν σημαντικό τμήμα ψηφοφόρων και θέτουν την Αριστερά στο περιθώριο των πολιτικών εξελίξεων, τη στιγμή μάλιστα που οι εκτιμήσεις της πλειονότητας των πολιτών και πολλών αναλυτών συμπίπτουν στο γεγονός ότι το προγραμματικό πλαίσιο του ΠΑΣΟΚ, έστω και ατελώς και με τις δυσκολίες εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, κινείται σε κεϋνσιανή και όχι σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση.

Η Αριστερά στη χώρα μας αντί για την αποδυνάμωση θα έπρεπε να αποβλέπει στην ενίσχυση και την εμβάθυνση αυτής της κατεύθυνσης ακολουθώντας το «γερμανικό δρόμο». Εκεί, όπου η συγκυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών – Σοσιαλδημοκρατών αποτελεί πραγματικότητα, το κόμμα της Αριστεράς (Die Linke) με τους Γκρέγκορ Γκίζι και Όσκαρ Λαφοντέν, με σοβαρό προγραμματικό λόγο, χωρίς να αρνείται τις συνεργασίες, αναλαμβάνοντας κυβερνητικές ευθύνες σε περιφερειακό επίπεδο, συγκυβερνώντας με τους σοσιαλδημοκράτες στο Βερολίνο, κατόρθωσε να ενισχύσει τα ποσοστά του και να δημιουργήσει δυναμική διεμβολισμού του μεγάλου δικομματικού κυβερνητικού συνασπισμού, θεωρούμενο πλέον ως πιθανός κυβερνητικός εταίρος των σοσιαλδημοκρατών, μετά τις επικείμενες γερμανικές εθνικές εκλογές της 27ης Σεπτεμβρίου. Το ερώτημα που προκύπτει για την καθ` ημάς Αριστερά είναι καίριο: Μια τέτοια εξέλιξη αποτελεί «κεντροαριστερό σενάριο» ή «μετατόπιση του άξονα της πολιτικής ζωής της χώρας προς τ` αριστερά»;

Για όσους υποφέρουν από δογματικές εμμονές η απάντηση είναι ες αεί δεδομένη. Για όσους όμως πιστεύουν πραγματικά στο δημοκρατικό δρόμο και στο σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία και κατά συνέπεια θεωρούν ότι οι δογματικές εμμονές δεν ταιριάζουν στην Αριστερά, μπορούν στηρίζοντας το εκλογικό σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ να ενισχύσουν τους υποψήφιους με τις ανάλογες απόψεις. Για να μη μετατραπεί η δικομματική συγκυβέρνηση σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία προς χάρη μιας κοντόθωρης δικαίωσης και κυρίως για να μη συνθλιβεί το εγχείρημα της ανανέωσης της αριστεράς και της προοπτικής του τόπου στις συμπληγάδες του δογματισμού και του τακτικισμού.

*15/9/09 ananeotiki.gr

10 σχόλια:

  1. Δεν πιστεύω ότι οι συνεργασίες ή συμμαχίες ή συμπράξεις, ακόμα και σε κυβερνητικό επίπεδο, πρέπει να είναι ταμπού για την Αριστερά. Ο ριζοσπαστισμός δεν αποκλείει a priori τον μεταρρυθμισμό -και τούμπαλιν. Ωστόσο για να διαπραγματευτείς, θα πρέπει να ξέρεις τι ζητάς, να 'χεις σχέδιο και στρατηγική. Τότε μπορείς να κάνεις και υποχωρήσεις χωρίς να ενδίδεις απαραίτητα σε συμβιβασμούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συμφωνώ angelus novus. Και το ναι και το όχι στις συνεργασίες είναι δώρον άδωρον εάν εσύ δεν ξέρεις τι ακριβώς ζητάς. Εάν όμως ξέρεις τότε οι συνεργασίες είναι μονόδρομος - αλλιώς τίποτα δεν γίνεται εκτός από σποραδικές αντιστάσεις αμυντικού πάντα χαρακτήρα. Για να αλλάξουμε τη ζωή μας χρειάζεται κάπου να προχωρήσουμε, κάτι να υλοποιήσουμε διαφορετικό, κάτι να μεταρρυθμιστεί επιτέλους σε αυτήν την χώρα. Το τι και πως είναι θέμα σαφήνειας, ωριμότητας, καθαρής και δημόσιας συμφωνίας και δέσμευσης, και πετυχημένης υλοποίησης - δηλαδή πετυχημένης συνεργασίας.
    Γιατί μια συνεργασία μπορεί και να αποτύχει - όπως στην Ιταλία, αλλά το "δεν κάνω συνεργασίες" ή το "δεν συζητώ μαζί σας" δεν είναι αριστερή τακτική είναι αυτιστική και πρωτόγονη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και αντί να συζητάμε τώρα για το αν οι συνεργασίες είναι ταμπού για την Αριστερά, θάπρεπε να συζητάμε ήδη επί της ουσίας, εάν δηλαδή αυτή ή η άλλη προγραμματική συμφωνία είναι αποδεκτή και όχι αν είναι ή όχι σωστό να γίνει κάτι τέτοιο. Είμαστε δηλαδή πολύ πίσω ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όπως και να το δούμε ή με όποια πολιτική λογική αν το εξετάσουμε, τότε θα καταλήξουμε στα παραπάνω αυτονόητα που αναφέρονται στο άρθρο του Γεράσιμου καθώς και στην άποψη του

    @angelus novus, ( να μην είναι ταμπού οι συνεργασίες για την αριστερά)

    Έχουμε φτάσει στο σημείο να μην τολμάμε να αναφέρουμε σαν σκέψη ή προβληματισμό την έννοια: "πολιτική συνεργασιών με προγραμματικές συμφωνίες"
    Είναι παράλογο..


    @ Αριστερή Στρουθοκάμηλος
    "Είμαστε πολύ πίσω, ακόμη.."

    Σπίθας.

    Ανεξήγητες οι λογικές της περιχαράκωσης και αυτοκαταστροφικές.
    Έίμαστε πίσω. Δεν πάμε μπροστά, αλλά κλωθογυρίζουμε στα ίδια και στα ίδια.

    Το έχουμε πει και θα το ξαναλέμε, δεν γίνεται αλλιώς, Γιώργο.

    Καλημέρα σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Για να κάνεις συνεργασίες θα πρέπει πρώτα να έχεις καταλήξει ως κόμμα πρώτον στο πρόγραμμα,αλλά και σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας σε προτάσεις και σημεία που θα πρέπει να θέσεις και στην κοινωνία για να την κερδίσεις ότι κάνεις σοβαρά τη δουλειά σου ως κόμμα. Κάτι τέτοιο στον ΣΥΝ δεν συμβαίνει, γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε στο προγραμματικό συνέδριο κάποιοι διάλεξαν να ψηφίσουν "λευκό". Αρα κάποιοι διάλεξαν να αμφισβητίσουν το πρόγραμμα πρώτοι από όλους πριν κατατεθεί στην κοινωνία. Εγώ βρήκα τον Γεράσιμο Γεωργάτο στην τελευταία ΚΠΕ του ΣΥΝ. Τού έθεσα το εξής ερώτημα: "Το Dιe Linke στη Γερμανία ζήτησε να δεκαπλασιασθεί η εργατοώρα που δίνεται στους εργαζόμενους και βγήκαν όλοι από το SPD και το κατήγγειλαν ως αντιευρωπαϊκό, ότι δεν ξέρει τι του γίνεται, αλλά ωστόσο τα εκλογικά αποτελέσματα στα κρατίδια μετά από αυτό ήταν εκπληκτικά. Εδώ έαν ο ΣΥΡΙΖΑ έθετε ώς θέμα κατώτατο μισθό τα 1100 ευρώ εσύ ο ίδιος θα έθετες θέμα μαξιμαλιστικού στόχου για να μην συνεργαστούμε. Αρα αντί να απαντήσει το ΠΑΣΟΚ στο θέμα θα απαντούσε το 20% του ΣΥΝ για να απαξιώσει το στόχο". Η απάντησή του ήταν: "Η Γερμανία είναι άλλη οικονομία και μπλα μπλα μπλα...", δηλαδή ήταν έτοιμος να αμφισβητήσει το στόχο. Δυστυχώς ο ΣΥΝ δεν κατάφερε να είναι κόμμα 17 χρόνια τώρα με εναιίους στόχους και ενιαίες προτάσεις προς την κοινωνία, τώρα θα γίνει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Συγγνώμη redteam αλλά μεγαλύτερη απάτη από το προγραμματικό δεν υπήρξε!
    Ήμουν παρών και είδα και άκουσα με τα μάτια μου τους συνέδρους να παίρνουν για πρώτη φορά τα κείμενα στα χέρια τους την Παρασκευή το βράδυ με την εγγραφή τους και τον Δραγασάκη την Κυριακή στο κλείσιμο να λέει 1ον ψηφίστε τις θέσεις 2ον Διαβάστε τις!
    Δεν ξανάγινε... λευκή επιταγή πήραν και τώρα φταίνε όσοι επιφυλάχθηκαν;
    Θέσεις ακόμα δεν υπάρχουν γιατί απλά δεν έχουν καν συζητηθεί στις οργανώσεις ούτε στο συνέδριο! Αμφιβάλλω αν έχουν καν διαβαστεί..
    Έπειτα όλοι έλεγαν τότε ότι δεν είναι τελικές αλλά μια πρόταση στον ΣΥΡΙΖΑ. Πως τώρα έγιναν θέσεις τoυ ΣΥΝ;
    Κατά τα άλλα η αριστερά έχει θέσεις για συνεργασίες. Άκουσα το πρωϊ στον flash συζήτηση Κουβέλη Σκανδαλίδη με συμφωνίες διαφωνίες κοινά σημεία και ριζικές διαφορές. Όμως άκουσα διάλογο από μια δημιουργική και μεταρρυθμιστική αριστερά (Κουβέλης), επιτέλους. Τα υπόλοιπα που ακούγονται καθημερινά μοιάζουν με παιδικές ανοησίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. "Του χάριζαν γάϊδαρο κα αυτός τον κοίταγε στα δόντια", λέει μια λαϊκή παροιμία. Τις ενστάσεις που έβαλες για τη διαδικασία ψήφισης του προγράμματος τις δέχομαι, αλλά τις δέχεται και ο Γιάννης Δραγασάκης που από το Κόκκινο είπε ότι η διαδικασία κατάρτισης και εμπλουτισμού του προγράμματος δεν έγινε όπως ο ίδιος θε ήθελε. Ωστόσο το επίδικο στο σχόλιό μου δεν είναι αυτό. Είναι το ότι ένα μέρος του κόμματος είναι διατεθειμένο πάντα να αμφισβητήσει οποιοδήποτε προγραμματικό στόχο εξαρχής. Είτε θα τον πει μαξιμαλιστικό, είτε θα τον πει ότι είναι αριστερίστικος, είτε θα τον πει ότι συνάδει με την αριστερά του 19ου αιώνα. Δυστυχώς αυτός είναι ο ΣΥΝ, έτσι πορεύτηκε τόσα χρόνια, αλλά από εδώ και πέρα ή θα αλλάξει ή θα πεθάνει. Γιατί ιδρύθηκε για να ανασυντάξει την αριστερά πέραν της σοσιαλδημοκρατίας και του κουμμουνιστικού κινήματος,δηλαδή του ιστορικού σχίσματος του 20ου αιώνα, αλλά απέτυχε. Δεν έφερε τίποτα νέο στην πολιτική ζωή και γι' αυτό κυμάνθηκε μεταξύ 3-5%. Οσον αφορά τη συζήτηση μεταξύ Κουβέλη και Σκανδαλίδη, δεν την άκουσα και δεν μπορώ να την κρίνω, αλλά ξέροντας και τους δύο μπορώ να πω με σιγουριά ότι κυμάνθηκαν εκτός πλαισίου των θέσεων των κομμάτων τους. Ο μέν Φώτης ως συνήθως αναφέρεται στις απόψεις που είναι μειοψηφία στον ΣΥΝ, ο δε Σκανδαλίδης, ως γνήσιος βερμπαλιστής και καιροσκόπος ΠΑΣΟΚος που άλλα λέει και άλλα κάνει(έχει και θητεία υπουργική άλλωστε), τραβάει και 10 μπαρούφες οι οποίες δεν έχουν καν σχέση με τις επίσημες θέσεις του ΠΑΣΟΚ συνήθως. Οπότε άνθρακας ο θησαυρός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κι όμως καμία θέση του Φώτη δεν ήταν εκτός αποφάσεων του Συν. Για τον Σκανδαλίδη εντάξει, είναι το γνωστό αναξιόπιστο στυλ αλλά στην κουβέντα ήταν σαφής στο να συμφωνεί ή διαφωνεί. Το επίδικο; Όλα αυτά πρέπει να γίνονται ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ και μπροστά στην κοινωνία από την Αριστερά κι όχι να περιμένουμε την επόμενη ερώτηση του τύπου "θα συνεργαστείτε ή όχι". Βαρέθηκε ο κόσμος τις αρνήσεις και ζητά πρωτοβουλίες ή και επιβολή του διαλόγου. Εκεί κρίνεσαι κι όχι στην καθαρότητά σου. Ο Μιχάλης έλεγε να μην φοβόμαστε μήπως λερωθούμε αλλά να προχωρήσουμε στην ουσία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καταρχάς να σου πω ότι πήρα το θάρρος να παρέμβω - παρά τη δημόσια δέσμευσή μου ότι δεν θα γράφω σε μπλογκ πέρα από αυτό του (κοινού) γνωστού μας Σπίθα - γιατί υπέγραψα και εγώ στην πρωτοβουλία για το έκτακτο συνέδριο του ΣΥΝ.
    Δεύτερον νομίζω ότι ξέρεις πάνω κάτω τις θέσεις μου, από τις επισκέψεις σου στο μπλογκ του Σπίθα και από το διάλογο που είχα κατα καιρούς μαζί του, δεν χρειάζεται να τις ξαναπώ.
    Πρωτοβουλίες για διάλογο με την κοινωνία ναι. Πάνω σε πιο διακύβευμα όμως. Γιατί εξαρχής σου λέω ότι διαφωνώ με τον Φώτη ότι στην κοινωνία δεν πρέπει να βάζεις θέματα με τα οποία "διαιρείται". Αυτό δεν είναι Αριστερά, αυτό είναι κολαούζος του συστήματος (πολιτικού, ή κοινωνικοπολιτικού). Η Αριστερά πρέπει να ανοίγει διάλογο με την κοινωνία, αλλά πάνω σε διακυβέυματα που διαιρούν. Οποτε το έκανε αυτό με συνέπεια αλλά και σαφείς στόχους κέρδιζε π.χ. άρθρο 16. Δεν μπορεί να είναι η αριστερά συναινετική με ένα σύστημα που οικοδομήθηκε για να λειτουργεί με αδιαφάνεια και διαπλοκή. Αρα η ουσία πρέπει να είναι συγκρουσιακή ειδάλλως θα πας στα τάρταρα, δηλαδή θα εξαφανιστείς όπως στην Ιταλία, τη Γαλλία και την Ισπανία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Και για του λόγου το αληθές: "Η κρίση πολιτικής ταυτότητας παραμένει. Τι πολιτική δύναμη θα είναι; «Αντισυστημική» όπως διαφημίζεται, που θα ενισχύει τις διαιρέσεις στο λαό ή αποφασισμένη ενωτική δύναμη των ώριμων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία."
    Φώτης Κουβέλης 23-8-2009 στη Real News

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU