"Ο Έζρα Πάουντ έλεγε
"άρχισε εκεί που είσαι...
για να αδειάσεις το λιμάνι
απ΄τη βρώμα του"
Δηλαδή καθάρισε τους δικούς σου Στάβλους του Αυγεία* πρώτα.
Καθάρισε το δικό σου παιχνίδι...
Πριν αρχίσεις να λες σ΄ άλλους
πως ν΄αντιμετωπίσουν τον κόσμο."
Allen Ginsberg
*πχ της Κουμουνδούρου...
Αφιερωμένο στις αποφάσεις της ΚΠΕ του Συνασπισμού, όπως την παρακάτω:
Όσον αφορά τη λειτουργία των τάσεων η ΚΠΕ τονίζει ότι:
"Η ύπαρξη και λειτουργία των τάσεων ως ιδεολογικοπολιτικών ρευμάτων είναι συλλογική κατάκτηση για το Κόμμα μας. Οποιαδήποτε όμως συγκυριακή ή μόνιμη τακτική που μετατρέπει τις τάσεις σε εσωτερικούς εκλογικούς μηχανισμούς διαμορφώνει εικόνα μη συνοχής για το Κόμμα μας και δεν ευνοεί τη συλλογική μας προσπάθεια. Είναι στο χέρι των μελών του Κόμματος, στην πολιτική τους εμπειρία και γνώση, να μην επιτρέπουν να διαμορφώνονται τέτοιες καταστάσεις.
Ή σε απλά ελληνικά "έχετε τις τάσεις που σας αξίζουν" (ανόητα μέλη...)
Μου κάνει εντύπωση μια εξόφθαλμη ασυμμετρία στις δυο τελευταίες προτάσεις. Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται ότι η δεύτερη προτείνεται σαν το γιατρικό της πρώτης: Για τη συνοχή του κόμματος και την αποφυγή των εκφυλιστικών φαινομένων που καταμαρτυρεί η πρώτη πρόταση, πρέπει τα μέλη του κόμματος να κάνουν αυτό που λεει η δεύτερη πρόταση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, αλλά, ενώ τα μέλη του κόμματος ευθέως (και ορθώς) χρεώνονται με την ευθύνη της διαφύλαξης της κομματικής συνοχής, μέσα όμως, στην πραγματικότητα, σ' ένα ασταθές πολυτασικό καθεστώς, ποιος ή ποιοι ευθύνονται για τις εκφυλιστικές τακτικές που φέρνουν την κρίση στο κόμμα; Αυτή είναι μια πολιτική ασυμμετρία, που σαφέστατα θέλει να κρύψει τα υποκείμενα του προβλήματος, ενώ τα υποκείμενα που φανερώνει στην προτεινόμενη λύση είναι τα προφανή κι αυτονόητα. Αποφεύγει τα δύσκολα, για το πώς μπορεί να λυθεί η ασφυκτική θηλιά των μηχανισμών και των τάσεων γύρω από το λαιμό των μελών του κόμματος, και μιλά για τα εύκολα, για το ότι η ύπαρξη του κόμματος είναι υπόθεση των μελών του.
Και φυσικά βολεύει μια τέτοια ασυμμετρία. Γιατί αν υπάρχουν υποκείμενα, που ασκούν εκείνη τη "συγκυριακή ή μόνιμη τακτική που μετατρέπει τις τάσεις σε εσωτερικούς εκλογικούς μηχανισμούς ή διαμορφώνει εικόνα μη συνοχής για το κόμμα μας," τότε προφανώς τα υποκείμενα αυτά είναι επώνυμα. Κι εδώ, δεν έχουν τόση σημασία τα ονομαστικά ονοματεπώνυμα, όση τα πολιτικά ονόματα που χαρακτηρίζουν τους μηχανισμούς που συντηρούν τον φθοροποιό διατασιακό ανταγωνισμό και το συνεπαγόμενο καταθρυμματισμό του κόμματος. Γνωρίζοντας ότι θα δυσαρεστήσω πολλούς (άλλωστε έχω το ελαφρυντικό ή ίσως το "ακαταλόγιστο" ότι δεν βρίσκομαι μέσα στο κόμμα ή δεν ήμουν επιθυμητός από κάποιους, τους οποίους, παραδόξως αλλά συνειδητά, θα προσπαθήσω να δικαιολογήσω με τα παρακάτω), θα τολμήσω να ψελλίσω κάποια απ' αυτά τα ονόματα. Είναι τα ονόματα της αλαζόνειας των πεφωτισμένων ηγετών, όχι μόνο της έλλειψης της στοιχειωδέστατης λογοδοσίας, αλλά και της περιφρόνησης της οποιασδήποτε ανεξέλεγκτης απ' αυτούς κριτικής, της κριτικής που δεν μπορεί να χειραγωγηθεί μέσα από διατασιακά παζαρέματα, της αναξιοπιστίας και της ανυποληψίας απέναντι στην κοινή κοινωνική βάση - κι όχι μόνο απέναντι στη μερικότητα μιας ιδιαίτερης κομματικής βάσης - μια κοινωνική βάση (των "από κάτω") που αγκομαχεί κι υποφέρει κάτω από τα ζυγά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, αλλά και που έχει την κοινή βούληση να αγωνιστεί για την απόλυτη δημοκρατία και την καθολική χειραφέτησή της.
Επομένως, σε τελευταία ανάλυση, ο λόγος που διατηρείται η κόπρος του Αυγείου είναι η πάση θυσία συντήρηση της “ύπαρξης και λειτουργίας των τάσεων ως ιδεολογικοπολιτικών ρευμάτων [που] είναι συλλογική κατάκτηση για το κόμμα μας." Γιατί έτσι που τίθεται το ζήτημα, προφανώς δεν υπάρχει έξοδος από την κρίση. Από τη μια μεριά οι ανώνυμοι-ανεύθυνοι, αλλά παντοδύναμοι και συγκεντρωτικοί, γενεσιουργοί μηχανισμοί (οι "κύκλοι των κρίσεων" των διατασικών (αν)ισορροπιών και των ιερών φετίχ της αρχηγικής-αντιπροσωπευτικής καταδυνάστευσης). Κι από την άλλη μεριά τα επώνυμα-υπεύθυνα μέλη (ή, ακριβέστερα, "το χέρι των μελών του κόμματος," σαν το "αόρατο χέρι" της σύλληψης του Άνταμ Σμιθ για την οικονομία της αγοράς), που όμως είναι πλήρως ευνουχισμένοι από την οποιαδήποτε απόλυτη κι άρα έξω-διατασική πολιτική ισχύ, αφού την έχουν ήδη εκχωρήσει στις τάσεις και στους αρχηγούς. Και το χειρότερο, οι κομματικοί μηχανισμοί δεν θέλουν καμία έξοδο από την κρίση, γιατί μόνο έτσι μπορούν να συντηρούν την ύπαρξη των τάσεων, με την οποία έχουν ταυτίσει τις ίδιες τις δικές τους ατομικές πολιτικές υπάρξεις.
Πώς να το κάνουμε, δηλαδή, οι τάσεις δεν μπορούν να είναι ταυτόχρονα, από τη μια, το πλαίσιο των μηχανισμών που παράγουν την κρίση κι, από την άλλη, ο χώρος των μελών-σωτήρων και των κοινωνικών δυνάμεων που θα μας βγάλουν από την κρίση. Διαλέξτε και πάρετε. Είτε Συν/ΣΥΡΙΖΑ των τάσεων και των συνιστωσών των παζαρεμάτων και του 3-5% ή Συν/ΣΥΡΙΖΑ των μελών και των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν τη λαϊκή βούληση να προχωρήσουν μ' έναν απόλυτα δημοκρατικό τρόπο στη χειραφέτησή τους.
Μωϋσή,
ΑπάντησηΔιαγραφήτα μέλη χρεώνονται αλλά η υποχρέωση στηρίζεται στο δικαίωμα. Και το δικαίωμα είναι ρευστοποιημένο. Η γραμμή πχ κατεβαίνει αλλά δεν ανεβαίνει. Η πυραμιδική δομή παραμένει στην αριστερά ως απολίθωμα άλλων εποχών μεν κάνει την δουλειά της δε: οι ενοχλητικές πρωτοβουλίες της βάσης αποτρέπονται - πως να ανέβεις τις σχεδόν κατακόρυφες πλευρές της πυραμίδας χωρίς να γλιστρήσεις και να φας τα μούτρα σου; Οι πεφωτισμένοι απολαμβάνουν την θέα από την κορυφή και αδιαφορούν για τους κάτω, την βάση. Κι όταν η κρίση οξύνεται μοιράζουν υποσχέσεις σαν αστοί πολιτικοί για ένα καλύτερο αύριο, για περισσότερη δημοκρατία. Ποτέ όμως δεν υποκύπτουν στην δημοκρατία, στην κοινότητα, στην συλλογικότητα. Αυτή είναι και η θεμελιώδης αντίφασή τους: επαγγέλλονται τον κομμουνισμό εφαρμόζουν τον ιδιωτισμό, επαγγέλλονται την δημοκρατία μισούν τον έλεγχο, την ανακλητότητα,την χειραφέτηση. Επαγγέλλονται την αλλαγή εφαρμόζουν την μονιμότητα (για τον εαυτό τους). Εξαγγέλλουν την ουτοπία αλλά είναι χυδαίοι πραγματιστές.
"Επομένως, σε τελευταία ανάλυση, ο λόγος που διατηρείται η κόπρος του Αυγείου είναι η πάση θυσία συντήρηση της ύπαρξης και λειτουργίας των τάσεων"
Τελικά η επίσημα αναγνωρισμένη λειτουργία των φραξιών (γιατί περί αυτού πρόκειται) είναι η παραδοχή της μη λειτουργίας της δημοκρατίας. Και μάλιστα είναι ο τρόπος για να μην λειτουργήσει ποτέ ικανοποιητικά η δημοκρατία αφού η λειτουργία των τάσεων παρεμβάλλεται, πλαστογραφεί και αποπροσανατολίζει κάθε συζήτηση.
Τελικά για να μπορέσουν να συνυπάρξουν τα μαγαζάκια πρέπει να ελαχιστοποιηθούν τα πολιτικά δικαιώματα των μελών: αυτή είναι η θεμελιώδης ασυμμετρία και αντίφαση που διαλύει μεν κάθε συλλογικότητα αλλά έχει ιδεολογικοποιηθεί σαν "συλλογική κατάκτηση" από εκείνους που τους βολεύει.
Γι αυτό και υπάρχει τόση αμηχανία και τόση δυστοκία όταν ανακύπτει οποιοδήποτε δημοκρατικό αίτημα όπως ένα έκτακτο συνέδριο ή ένα εσωκομματικό δημοψήφισμα ή έστω η οριζόντια επικοινωνία μέσα στο κόμμα...
Και γι αυτό επιλέγεται πάντα σαν απάντηση αρχικά η αδιαφορία και έπειτα ο αστικός χαμαιλεοντισμός (ναι, θα το δούμε το ...αίτημά σας) ανάλογα με την συγκυρία και την σκοπιμότητα - ποτέ όμως βάσει δημοκρατικών αρχών και αξιών.
Οι τάσεις λοιπόν στον ΣΥΝ και οι συνιστώσες στον ΣΥΡΙΖΑ είναι οι αιτίες της διαχρονικής τους κρίσης - τα αληθινά βαρίδια της Αριστεράς. Δεν μπορούν, όπως σωστά λες, να είναι και το πλαίσιο εξόδου από την κρίση!
Η αυτοδιάλυσή τους ίσως - κι αυτή είναι η μόνη αναγκαία επίδειξη ωριμότητας κι όχι αυτή που ζητείται από τα μέλη...