Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Για την δημοκρατία στην Αριστερά και την επανίδρυση...


Εν όψη της μετεξέλιξης ή μη, ΣΥΡΙΖΑ και Συνασπισμού, έχουν κατατεθεί μια σειρά προτάσεις ένθεν κακείθεν, που μάλιστα χρειάζονται και ... κωδικοποίηση για να γίνουν κατανοητές.

Η πολυπλοκότητα προδίδει ένα έντονο παρασκήνιο και ένα δύσκολο παζάρι μεταξύ των εμπλεκομένων που ως συνήθως, δεν είναι ο κόσμος της αριστεράς αλλά οι τάσεις και οι συνιστώσες. Αυτοί δηλαδή όσοι έχουν διαμορφωμένα συμφέροντα τα οποία θίγονται ή ευνοούνται από την όποια εξέλιξη. Κι αυτά δεν είναι άλλα από την επιβίωση των μηχανισμών τους και όσων ζουν από αυτούς χωρίς να εργάζονται καθώς και την νομή της κρατικής επιχορήγησης της εκλογικής συμμαχίας.
Φτάνουμε σιγά σιγά στην ουσία του ζητήματος: ενώ ο κόσμος της αριστεράς αναμένει μια σύγχρονη πολιτική και έναν τρόπο συμμετοχής του στα δρώμενα, εκείνοι περί άλλων τυρβάζουν. Ενώ ο καθένας ξέρει ότι στη βάση τους τα πράγματα είναι πιο απλά.
Μια συγκροτημένη επανίδρυση της αριστεράς θα την ήθελαν όλοι. Κι αυτό δεν είναι δύσκολο: μπορούν όλοι οι ενδιαφερόμενοι να εγγραφούν, είτε ανήκουν ήδη κάπου είτε όχι, σε ένα νέο οργανισμό και αυτός να κάνει σε σύντομο χρονικό διάστημα ένα συνέδριο όπου θα αποφασιστεί πλειοψηφικά το όνομα, το πολιτικό πρόγραμμα και η ηγεσία καθώς και ο τρόπος λειτουργίας. Το μόνο που χρειάζονται οι τάσεις και οι συνιστώσες στο μεταξύ, είναι να αποδεχθούν κάτι τέτοιο και να ξεκινήσουν την διαδικασία εγγράφοντας τα δικά τους μέλη έκαστη και εγγυόμενες συλλογικά την διαδικασία.
Τίποτα άλλο.
Μετά, εάν το θέλουν, μπορούν να συγκροτήσουν ιδεολογικές τάσεις χωρίς όμως να επαναληφθεί η νομή της κομματικής εξουσίας με ποσοστώσεις και ξεχωριστά ψηφοδέλτια. Αυτά να τα ξεχάσουν: θα υπόκεινται όπως όλοι στα δημοκρατικά κόμματα στις αποφάσεις της πλειοψηφίας όπου κάθε μέλος θα είναι μία άποψη και μια υποψηφιότητα. Τα ρεύματα και οι τάσεις δεν θα έχουν οργανωτικά μπόνους αλλά μόνο μια δραστηριότητα: να προτείνουν ιδέες!
Τόσο απλά... Οι ιδεολογικές διαφορές, ο δημοκρατικός δρόμος για το σοσιαλισμό και ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός δεν είναι πρόβλημα εάν αποδεχτούμε την δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας. Ύστερα, ο καθένας μένει μειοψηφώντας ή φεύγει διαχωριζόμενος πολιτικά. Νέα Αριστερά με το ζόρι δεν γίνεται!

Μήπως όμως οι τάσεις και οι συνιστώσες δεν είναι διατεθειμένες να υποστούν αυτήν την δημοκρατική αναστάτωση; Μήπως προτιμούν να ξεκοκαλίσουν την κρατική επιχορήγηση, να συνεχίσουν όπως άλλοτε και να αφήσουν για άλλη μια φορά τον κόσμο της αριστεράς στο περιθώριο;
Έ τότε ας μην μας πρήζουν με τις συνεννοήσεις τους και τις πανελλαδικές τους. Δεν αφορούν κανέναν. Όταν έρθουν οι επόμενες εκλογές κάποια συμμαχία θα εκφράσει καλύτερα ή χειρότερα τον χώρο αυτό και θα εισπράξει ό,τι της αναλογεί, όπως έγινε και με το σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες του Οκτώβρη. Μέχρι τότε έχουμε και καλύτερα πράγματα να κάνουμε...

Στο μεταξύ προτείνουμε για προβληματισμό επί της ουσίας το παρακάτω σχετικό απόσπασμα συνέντευξης του Αλέν Μπαντιού (που θα τον έχουμε ξανά μαζί μας στις 21 του μηνός) για την "οργάνωση χωρίς κόμμα":*

Υποστηρίζετε την ιδέα μιας “πολιτικής χωρίς κόμμα” κι ενός νέου μοντέλου “οργάνωσης.” Πώς τα διακρίνετε και γιατί; Και ποια είναι σήμερα η σχέση μεταξύ της πολιτικής και του κράτους;

Το οργανωτικό ζήτημα εξακολουθεί να είναι ένα ζήτημα θεμελιώδους σημασίας, ακόμη και για όσους υποστηρίζουν ότι στην πολιτική δεν θα πρέπει να υπάρχει καμιά οργάνωση, όπως συμβαίνει με τη μεγάλη αναρχική παράδοση. Το όνομα “οργάνωση” προσδιόριζε τη συλλογική διάσταση της πολιτικής δράσης. Ξέρουμε ότι η οργάνωση μπορεί να πάρει τη μορφή ενός “κινήματος,” ενός “κόμματος,” ενός “συλλόγου” ή ο,τιδήποτε άλλου. Υπάρχει μια μεγάλη παράδοση. Σήμερα όμως βρισκόμαστε σε μια κατάσταση, στην οποία το από παλιά κυρίαρχο μοντέλο του ταξικού κόμματος, του Λενινιστικού κόμματος της πρωτοπορίας (και με μια αισθητική έννοια επίσης), έχει φθάσει στα όρια του. Έχει εξαντληθεί. Η εκτίμησή μου για την αξία του Λενινιστικού κόμματος είναι ότι αποτέλεσε ένα μοντέλο, του οποίου η λειτουργία ήταν να κάνει δυνατή μια νικηφόρα εξέγερση. Ο Λένιν βασανιζόταν έμμονα από τις αιματοκυλισμένες αποτυχίες των εργατικών εξεγέρσεων του 19ου αιώνα – ιδιαίτερα της Κομμούνας του Παρισιού. Αυτή ήταν η πρώτη εμπειρία της δικτατορίας του προλεταριάτου, για να χρησιμοποιήσουμε τη γλώσσα του Λένιν, και αποτέλεσε μια αιματοκυλισμένη αποτυχία. Απέτυχε διότι το κίνημα ήταν απειθάρχητο, διηρημένο κι ανίσχυρο. Γι’ αυτό, ο Λένιν ζητούσε να υπάρχει ένας ψηλός βαθμός συγκεντρωτισμού της εργατικής δύναμης μέσα σ’ ένα κόμμα, το οποίο θα ήταν ικανό να ηγηθεί και να οργανώσει την εργατική τάξη. Κι απέδειξε, τουλάχιστον ως προς το οργανωτικό ζήτημα, ότι αυτό ήταν μια καλή ιδέα. Η επανάσταση του 1917 ήταν η πρώτη νικηφόρα εξέγερση στην ιστορία της ανθρωπότητας. Για το λόγο αυτό, έχει μια τεράστια ιστορική σημασία – ένα βήμα που έγινε. Μετά από τις πολλές εργατικές επαναστάσεις του προηγούμενου αιώνα, όλες από τις οποίες είχαν συντριβεί με μια ασυνήθιστη και αιματηρή βαναυσότητα, το Λενινιστικό μοντέλο κατέστησε τελικά δυνατή τη νικηφόρα επανάσταση.

Το μοντέλο όμως αυτό δεν προσέφερε πολλά περισσότερα πράγματα. Ως προς το ζήτημα του κράτους και της εξουσίας, της διάρκειας της εξουσίας του κράτους, το μοντέλο του Κράτους-Κόμματος τερματίσθηκε επιδεικνύοντας σοβαρούς περιορισμούς, είτε σαν αυτό που οι Τροτσκιστές ονόμαζαν τάση προς τη γραφειοκρατικοποίηση, οι αναρχικοί ταύτιζαν με την κρατική τρομοκρατία ή οι Μαοϊκοί με τον ρεβιζιονισμό. Εδώ, τίποτε απ’ αυτά δεν μας ενδιαφέρει. Είναι φανερό ότι το Κράτος-Κόμμα υπήρξε μια αποτυχία. Από την άποψη της κατάκτησης της εξουσίας, το κόμμα ήταν νικηφόρο. Αλλά όχι από την άποψη της άσκησης της εξουσίας. Επομένως, βρισκόμαστε σε μια φάση, η οποία είναι ή πρέπει να είναι πέρα από το ζήτημα του κόμματος σαν οργανωτικού μοντέλου. Το μοντέλο αυτό είχε λύσει τα προβλήματα του 19ου αιώνα, αλλά εμείς πρέπει να λύσουμε τα προβλήματα του 20ου αιώνα.

Κατά τη γνώμη μου, η μορφή της οργάνωσης σήμερα πρέπει να είναι λιγότερο άμεσα διαρθρωμένη με ή από το ζήτημα του κράτους και της εξουσίας. Το μοντέλο του συγκεντρωτικού κόμματος κατέστησε δυνατή μια νέα μορφή εξουσίας, η οποία δεν ήταν τίποτε λιγότερο από την εξουσία του ίδιου του κόμματος. Βρισκόμαστε τώρα στην κατάσταση που ονομάζω ότι βρίσκεται “σ’ απόσταση από το κράτος.” Πρώτα απ’ όλα, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το ζήτημα της εξουσίας δεν είναι πια “άμεσο”: πουθενά στον κόσμο δεν φαίνεται δυνατή σήμερα η “κατάληψη της εξουσίας” με την επαναστατική μορφή. Πρέπει να αναζητήσουμε μια νέα μορφή. Οι φίλοι μου κι εγώ στην “L’organisation politique” ονομάζουμε αυτήν την κατάσταση “πολιτική χωρίς κόμμα.” Αυτός είναι ένας εντελώς περιγραφικός, αρνητικός, χαρακτηρισμός της κατάστασης. Απλά και μόνο σημαίνει ότι δεν θέλουμε να εισέλθουμε σε μια νέα οργανωτική μορφή, η οποία θα είναι πλήρως συναρθρωμένη με το κράτος. Και η επαναστατική μορφή του κόμματος και η σημερινή εκλογική αντιπροσωπευτική μορφή αποτελούν συναρθρώσεις από και μαζί με το κράτος. Και στις δυο περιπτώσεις, το κόμμα είναι υποταγμένο στο ζήτημα της εξουσίας και του κράτους. Θεωρώ ότι πρέπει να έρθουμε σε ρήξη μ’ αυτήν την υποταγή και, τελικά, να συνδέσουμε την πολιτική οργάνωση (οποιαδήποτε μορφή κι αν έχει) με τις πολιτικές διαδικασίες, που είναι ανεξάρτητες – που έχουν “αφαιρεθεί” – από την εξουσία του κράτους. Σ’ αντίθεση με την επαναστατική μορφή του κόμματος, αυτή η πολιτική της αφαίρεσης δεν είναι πλέον άμεσα καταστρεπτική, ανταγωνιστική ή στρατιωτικοποιημένη.

Νομίζω ότι το Λενινιστικό κόμμα ήταν κατά βάση ένα στρατιωτικό μοντέλο. Κι αυτό για καλούς λόγους. Εδώ δεν κάνω κριτική. Ο Λένιν βασανιζόταν έμμονα από ένα ερώτημα: πώς μπορεί να κερδηθεί ο πόλεμος; Επομένως, το ζήτημα της πειθαρχίας ήταν τότε τόσο θεμελιώδες, όσο είναι για οποιοδήποτε στρατό. Δεν μπορεί να κερδηθεί ένας πόλεμος, αν ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, αν δεν υπάρχει καμιά ενότητα κ.ο.κ. Όμως, το πρόβλημα σήμερα της πολιτικής της χειραφέτησης είναι η ανακάλυψη ενός μη στρατιωτικού μοντέλου πειθαρχίας. Χρειαζόμαστε μια λαϊκή πειθαρχία. Θα έλεγα ακόμη, όπως το έχω ήδη γράψει πολλές φορές, ότι “αυτοί που δεν έχουν τίποτε, έχουν μόνο την πειθαρχία τους.” Οι φτωχοί, αυτοί που δεν έχουν κανένα οικονομικό ή στρατιωτικό μέσο, αυτοί που δεν έχουν καμιά δύναμη – το μόνο που έχουν είναι η πειθαρχία τους, η ικανότητά τους να δρουν μαζί. Μια τέτοια πειθαρχία είναι ήδη μια μορφή οργάνωσης. Το ερώτημα είναι αν κάθε πειθαρχία μπορεί να αναχθεί στο στρατιωτικό μοντέλο, το μοντέλο που κυριάρχησε στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Πώς μπορούμε να βρούμε, να ανακαλύψουμε, να ασκήσουμε ή να πειραματισθούμε – σήμερα, εκτός των άλλων, είναι η εποχή του πειραματισμού – με μια μη στρατιωτική πειθαρχία;

Μπορείτε να εξηγήσετε λίγο τι εννοείτε με την “απόσταση από το κράτος”;

Το “σ’ απόσταση από το κράτος” σημαίνει ότι η πολιτική δεν είναι δομημένη ή πολωμένη από την ατζέντα και το χρονοδιάγραμμα, που προκαθορίζονται από το κράτος. Από εκείνες τις περιστάσεις, για παράδειγμα, που το κράτος αποφασίζει να προκηρύξει εκλογές ή να παρέμβει σε κάποια σύγκρουση, όπως να κηρύξει πόλεμο εναντίον κάποιου άλλου κράτους. Ή όταν το κράτος διακηρύσσει ότι μια οικονομική κρίση καθιστά αδύνατη αυτή ή εκείνη τη διαδικασία, για να γίνονται κάπως τα πράγματα. Όλα αυτά είναι παραδείγματα εκείνων των καταστάσεων, που τις ονομάζω “κρατικές συγκαλέσεις,” στις οποίες το κράτος είναι εκείνο, που θέτει την ατζέντα κι ελέγχει το χρονικό ρυθμό των πολιτικών συμβάντων. Απόσταση από το κράτος σημαίνει δράση μέσα σε συνθήκες επαρκούς ανεξαρτησίας από το κράτος κι από όσα αυτό κρίνει ότι είναι σημαντικά ή όχι, από όσα αυτό αποφασίζει ότι σ’ αυτά πρέπει να απευθυνθεί ή όχι. Η απόσταση αυτή διαφυλάσσει τις πολιτικές πρακτικές ώστε να μην μπορούν να προσαρμοσθούν, να δομηθούν και να πολωθούν από το κράτος. Για το λόγο αυτό, επιπροσθέτως, δεν θεωρώ ιδιαίτερα σημαντική τη συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία. Η θέση αυτή δεν έχει καμιά σχέση μ’ εκείνο που ο Λένιν ονόμαζε “αριστερό” κομμουνισμό. Πρόκειται για μια διαδικασία, που απλώς δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Πρώτα απ’ όλα, επειδή δεν παριστάνει, τουλάχιστον επί του παρόντος, καμιά πραγματική προοπτική για το μέλλον – δεν υπάρχει κανένας τρόπος, σ’ αυτό το πλαίσιο και μ’ αυτά τα μέσα, να τροποποιηθούν οι θεμελιώδεις προσανατολισμοί. Αλλά πιο σημαντικό, η διαδικασία αυτή οργανώνει έναν επαναπροσανατολισμό προς το κράτος και προς τις αποφάσεις του. Περιορίζει την πολιτική ανεξαρτησία. Επομένως, απόσταση από το κράτος σημαίνει ότι η πολιτική διαδικασία κι οι αποφάσεις της πρέπει να αναλαμβάνονται σε συνθήκες πλήρους ανεξαρτησίας από το κράτος κι από ό,τι αυτό κρίνει ότι είναι σημαντικό, ό,τι αποφασίζει να επιβάλλει σαν το πλαίσιο του πολιτικού. Κατανοώ εδώ το “κράτος” με την ευρεία έννοια, συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης, των μέσων επικοινωνίας κι αυτών, που παίρνουν τις οικονομικές αποφάσεις. Όταν επιτρέψετε την πολιτική διαδικασία να κυριαρχηθεί από το κράτος, θα έχετε ήδη χάσει το παιχνίδι, διότι θα έχετε εκ των προτέρων απαρνηθεί την ίδια τη δική σας την πολιτική ανεξαρτησία.

Εντούτοις, η εκλογική επικαιρότητα φαίνεται να παίζει κάποιο ρόλο στη σύλληψή σας της πολιτικής. Εκτός των άλλων, έχετε γράψει ένα κείμενο, στο οποίο μιλούσατε ιδιαίτερα για το Γαλλικό δημοψήφισμα πάνω στο προταθέν Ευρωπαϊκό σύνταγμα.

Έχετε δίκιο. Η θέση μου δεν είναι δογματική. Αλλά, γενικώς, ο εκλογικός ορίζοντας δεν έχει κανένα πραγματικό ενδιαφέρον. Το παράδειγμα, που αναφέρατε, είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Στην πραγματικότητα, το “όχι” στο δημοψήφισμα δεν είχε καμία σημασία. Η πλειοψηφία των Γάλλων τοποθετήθηκε εναντίον του Συντάγματος. Αλλά τι συνέβη μετά; Η κυβέρνηση δεν έπεσε, ο πρόεδρος δεν παραιτήθηκε, οι Σοσιαλιστές κατέληξαν να ανακηρύξουν υποψήφιό τους κάποιον, που ήταν υπέρ του “ναι,” κ.ο.κ. Σιγά-σιγά, η επιρροή αυτής της ψήφου, φαινομενικά τόσο θεαματικής, έγινε σχεδόν μηδαμινή. Κι ο λόγος ήταν, επειδή το δημοψήφισμα προκηρύχθηκε από το κράτος, επειδή οι ψηφοφόροι “συγκλήθηκαν” από το κράτος. Οι πολιτικοί και στην Αριστερά και στη Δεξιά είχαν ήδη, για διάφορους λόγους, συμφωνήσει στο “ναι,” παρά την αντίθεση της πλειοψηφίας (η οποία, με τη σειρά της, είχε τους δικούς της πολλαπλούς λόγους και συγκέντρωνε τις προτιμήσεις και της άκρας Αριστεράς και της άκρας Δεξιάς). Στην πραγματικότητα, έχουμε εδώ ένα καλό παράδειγμα αυτού, που θα μπορούσα να ονόμαζα, όχι “ανύπαρκτη,” αλλά μάλλον “αδρανής” φύση αυτού του τύπου της πολιτικής παρέμβασης. Έχοντας πει αυτό, πρέπει να προσθέσω ότι, για μένα, η μη συμμετοχή στις εκλογές δεν αποτελεί καμιά σημαντική πολιτική αρχή. Πιο σημαντική θεωρώ την επίτευξη της δημιουργίας μιας οργάνωσης, η οποία θα είναι ανεξάρτητη από το κράτος.

* συνέντευξη με τον Alain Badiou, “Χρειαζόμαστε μια Λαϊκή Πειθαρχία”: Σύγχρονη Πολιτική και Κρίση του Αρνητικού, που πήραν στις 2-7-2007 στο Los Angeles οι Filippo del Lucchese και Jason Smith. Μετάφραση Μωϋσή Μπουντουρίδη, thrymmata.blogspot.com .

6 σχόλια:

  1. Ρε σύντροφε γιατί να κάνουμε όλη αυτή τη φασαρία αν κάθε φορά που κάποιοι μειοψηφούν να αποχωρούν
    Και από πότε οι πλειοψηφίες έχουν πάντα δίκιο.
    Το πρόβλημα δεν λύνεται με ενιαίο κόμμα .
    Οι τόσο μεγάλες ιδεολογικές διαφορές που υπάρχουν στην αριστερά δεν πρόκειται να μας αφήσουν να λειτουργήσουμε
    Θα αναλωνόμαστε σε χρονοβόρες ιδεολογικές συζητήσεις που δεν θα βγάζουν πουθενά .
    Η λύση είναι ο Συριζα να παραμείνει συμμαχικό σχήμα.
    Τώρα θέλεις να βρούμε άλλη οργανωτική μορφή δεκτό
    Το βασικό για μένα είναι ο Συριζα να μην είναι πιο στενός από το συνασπισμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Βασικά Στέλιο, το μόνο που θέλω είναι δημοκρατία. Δεν με πειράζει ο ΣΥΡΙΖΑ να μείνει εκλογική συμμαχία - αλλά μόνον εκλογική. Δεν μπορούμε νάχουμε δεκαπέντε κόμματα, είκοσι κάρτες μελών κλπ. Τα γράφω αυτά για να πω ότι αν τα εννοούν να φτιάξουμε ένα νέο κόμμα πιο πλατύ από τον ΣΥΝ και χωρίς παράκεντρα, μηχανισμούς για ξεχωριστά ψηφοδέλτια και έδρες στα όργανα και άλλα περίπλοκα και νάμαστε γύρω γύρω και να κοιταζόμαστε καχύποπτα. Μία λύση και απλή. Και όσοι δεν μπορούν μα μην τους κρατάμε με το ζόρι αλλοιώνοντας θέσεις και πολιτική. Ας κάνουν την δική τους έκφραση. Αυτό εννοώ με το ζόρι δεν γίνεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φίλε Γιώργο, τώρα βρήκα το χρόνο να γράψω πόσο συμφωνώ με τα γραφόμενά σου. Είμαι 55 χρονών και από τα 20 μπλέχτηκα με το χώρο της "Ανανέωσης" (Ρήγας, Β πανελλαδική, ανένταχτοι, "χώρος" κλπ.)Σε αυτή τη μικρή χώρα είμαστε όλοι λίγο πολύ γνωστοί. Όποιος θέλει να παλέψει για μια αριστερή πρόταση μπορεί να το κάνει μόνος του ή παρέα με άλλους. Το μόνος του δεν μας απασχολεί. Το παρέα να δούμε. Αν λοιπόν θέλουν κάποιοι να προχωρήσουμε σε μια ισχυρή ομάδα που θα κατεβάσει την πρόταση στην κοινωνία δεν έχουμε παρά:
    α. Να την έχουμε καθαρή, συγκεκριμένη και αρκούντως εξειδικευμένη στους βασικούς τομείς του κοινωνικού γίγνεσθαι.
    β. Να φτιάξουμε μια οργανωτική δομή ικανή να υποστηρίξει την πρόταση.
    Σήμερα τα σχήματα του ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ είναι φτιαγμένα για να διατηρούν ισορροπίες μεταξύ των "μηχανών", για να είναι δυνατόν να μοιράζεται η πίττα της εξουσίας και της επιχορήγησης βεβαίως-βεβαίως. Άρα γεια σου Δημοκρατίαμ γεια σου ανένταχτε, γειά σου μέλος που δεν είσαι μέλος μηχανής, γεια σου κοινωνία. Συμπέρασμα. Η αλλάζουν άποψη και αυτοδιαλύονται ή η πλάκα αυτή θα συνεχίζεται. Ειλικρινά δεν νομίζω ότι θα προλάβω να δω μια αριστερά έτσι όπως την φαντάζεται ο περισσότερος κόσμος. ΔΕν σκάω όμως. Έχω και καλύτερα πράγματα να κάνω όπως λες και συ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φίλε Γιώργο, τώρα βρήκα το χρόνο να γράψω πόσο συμφωνώ με τα γραφόμενά σου. Είμαι 55 χρονών και από τα 20 μπλέχτηκα με το χώρο της "Ανανέωσης" (Ρήγας, Β πανελλαδική, ανένταχτοι, "χώρος" κλπ.)Σε αυτή τη μικρή χώρα είμαστε όλοι λίγο πολύ γνωστοί. Όποιος θέλει να παλέψει για μια αριστερή πρόταση μπορεί να το κάνει μόνος του ή παρέα με άλλους. Το μόνος του δεν μας απασχολεί. Το παρέα να δούμε. Αν λοιπόν θέλουν κάποιοι να προχωρήσουμε σε μια ισχυρή ομάδα που θα κατεβάσει την πρόταση στην κοινωνία δεν έχουμε παρά:
    α. Να την έχουμε καθαρή, συγκεκριμένη και αρκούντως εξειδικευμένη στους βασικούς τομείς του κοινωνικού γίγνεσθαι.
    β. Να φτιάξουμε μια οργανωτική δομή ικανή να υποστηρίξει την πρόταση.
    Σήμερα τα σχήματα του ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ είναι φτιαγμένα για να διατηρούν ισορροπίες μεταξύ των "μηχανών", για να είναι δυνατόν να μοιράζεται η πίττα της εξουσίας και της επιχορήγησης βεβαίως-βεβαίως. Άρα γεια σου Δημοκρατίαμ γεια σου ανένταχτε, γειά σου μέλος που δεν είσαι μέλος μηχανής, γεια σου κοινωνία. Συμπέρασμα. Η αλλάζουν άποψη και αυτοδιαλύονται ή η πλάκα αυτή θα συνεχίζεται. Ειλικρινά δεν νομίζω ότι θα προλάβω να δω μια αριστερά έτσι όπως την φαντάζεται ο περισσότερος κόσμος. ΔΕν σκάω όμως. Έχω και καλύτερα πράγματα να κάνω όπως λες και συ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. leo, καταλαβαίνω τι λες. Κι εγώ κάπως έτσι το σκέφτομαι. Η παρέα μετράει. Η αριστερά σήμερα έχει αφήσει το όνειρο της παρέας και της συλλογικότητας - της μόνης δύναμης που μπορεί κάτι να κάνει. Σέβεται περισσότερο την ατζέντα του κράτους και τον ΜΜΕ και ακολουθεί τους ρυθμούς τους. Τρέφεται από τις κρατικές επιχορηγήσεις, στέλνει τους κολλητούς στα ευρωπαϊκά προγράμματα, κάνει καθηγητές στα πανεπιστήμια τους "δικούς" της. Αξιοκρατία στην αριστερά; Χα, χα. Κι εδώ μέσον χρειάζεσαι.
    Κι όπου δεν υπάρχει δημοκρατία υπάρχει πόλεμος. Άνθρωποι με εξουσία δεν παρατούν έτσι τα προνόμιά τους.
    Το είπε και ο "Πρώην": το πρόβλημα είναι εντός των τειχών.
    Πρώτα λοιπόν δημοκρατία...
    Έως τότε, η ζωή είναι αλλού :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU