Ως εδώ ήταν σύντροφε Αλαβάνο... Η Αριστερά δεν υπάρχει για να παίζει με τα συναισθήματα και τις ανάγκες του κόσμου αλλά για να έχει αποτελέσματα!

Ένας Προφήτης, μα τι Προφήτης..!

Είπε ο Αλέκος Αλαβάνος στην πολυαναμενόμενη (επιτέλους πολιτική) τοποθέτησή του στην χθεσινή Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ: "Για τελευταία φορά: Γνωρίζω ότι κανείς άλλος μέσα στην αίθουσα δεν έχει τόση ευθύνη όσο εγώ. Για πρωτοβουλίες μετά τις εκλογές του 2007. Για την υποτίμηση των μηχανισμών."

Αυτό για κάποιους ακούγεται ως αυτοκριτική. Για άλλους όμως δεν είναι παρά μια ακόμη υπεκφυγή.

Θυμίζω ότι αυτό που είχε αρχίσει να υλοποιείται το 2007 ήταν μια στροφή του Συνασπισμού στην κοινωνία και μια ενωτική εμφάνιση του δεύτερου ΣΥΡΙΖΑ. Και ποιος έχυσε αμέσως μετά την καρδάρα με το γάλα;

Οι πρωτοβουλίες

Το στυλ του Α.Α., ενώ συχνά είναι μεγαλοφυές εμπεριέχει ένα πολύ επικίνδυνο στοιχείο: είναι καθαρά ατομικιστικό με το στίγμα της αυθεντίας έντονο μέσα του. Έτσι αναιρούνται στην πράξη όλα τα πιθανά οφέλη από το χάρισμα της στιγμιαίας σύλληψης της (πολιτικής) στιγμής.

Έτσι και η ανάγκη για "Το πλατύ άνοιγμα στη νεολαία και τα πρωτοποριακά της στοιχεία" μεταφράστηκε σε αιφνιδιασμό με την παραίτηση του Α.Α. από την ηγεσία του ΣΥΝ και την προώθηση με συνοπτικές διαδικασίες του Αλέξη Τσίπρα στην θέση του Προέδρου του ΣΥΝ. Ο Α.Α. πέτυχε σε αυτόν του τον αιφνιδιασμό (όπως και στον προηγούμενο της δικής του υποψηφιότητας) γιατί έχοντας συλλάβει καλά την συγκυρία έπιασε τους υπόλοιπους στο ύπνο.

Πέτυχε λοιπόν αλλά εις βάρος πολλών πραγμάτων:

Κατ΄αρχήν δεν υπήρξε καμία προετοιμασία και ωρίμανση της ιδέας. Ούτε όμως και συλλογική κατάκτησή της και επεξεργασία από την ηγεσία και τα μέλη του Συνασπισμού. Ο ίδιος ο Τσίπρας ζήτησε ένα χρόνο αναβολή για να προετοιμαστεί και πήρε την απάντηση "ή τώρα ή ποτέ".

Τι χάσαμε λοιπόν; Χάσαμε την συνέχεια, χάσαμε την συλλογικότητα και αυτές οι απώλειες σε καθοριστικούς τομείς έκαναν όλην την Αριστερά ευάλωτη στις επιθέσεις που ακολούθησαν τα αναμενόμενα λάθη μιας άπειρης ηγεσίας...

Κάθε θαύμα τρεις ημέρες που λέει και ο λαός.

Ο Α.Α. έχει το σύνδρομο του "τρελού καλλιτέχνη" που μπορεί να είναι ατομικά μεγαλοφυές αλλά δεν συνάδει με συλλογικότητες. Κι όπως μας λέει η ιστορία του ουδέποτε υπήρξε ιδιαίτερα συλλογικός.

Οι πρωτοβουλίες του λοιπόν μετά τις εκλογές του 2007 έγιναν μπούμερανγκ για την απροετοίμαστη Αριστερά και τον λόγο, ο Α.Α., δεν φαίνεται ακόμη να τον συνειδητοποιεί λόγω της εμπάθειας που έχει αναπτύξει με συγκεκριμένα πρόσωπα : δεν έφταιγε η σύλληψη της ιδέας, έφταιγε η πεισματικά ατομικιστική εφαρμογή της με καταπάτηση κάθε συλλογικότητας και συνέχειας.

Τι μας κληροδότησε ακόμη αυτή η μέθοδος; Την νέα άνθιση των μηχανισμών...

Οι μηχανισμοί

Μαζί με την ανεξέλεγκτη προώθηση μιας μη έτοιμης νέας ηγεσίας (για να δέσει επικοινωνιακά η ιδέα;) μας "κατσικώθηκε" στον Συνασπισμό εν ονόματι της νεολαίας και μια ολόκληρη παρέα άγνωστων και άπειρων αριστεριζόντων των αμφιθεάτρων, που αυτοχρεώθηκε την εφαρμογή της "αριστερής στροφής" μέσα στο κόμμα.

Με τις πλάτες της νέας ηγεσίας δημιούργησαν έναν καινούργιο μηχανισμό, έβαλαν τους ανθρώπους τους στα πόστα, έκαναν επαγγελματικά στελέχη ακατάλληλα άτομα με μόνο κριτήριο την πίστη στην "ομάδα" και στην συνέχεια επιδόθηκαν, προεξάρχοντος του τότε εκπροσώπου τύπου, σε επιθετικό καθεστωτισμό απέναντι στους παλαιότερους ακόμη και της μητρικής τους τάσης.

Δεν πρόκειται λοιπόν για "υποτίμηση των μηχανισμών" αλλά για δημιουργία των καταλληλότερων συνθηκών για ανεξέλεγκτη άνθιση των μηχανισμών και μάλιστα σε ένα κόμμα που έκανε καιρό να αφομοιώσει κάποιες (έστω παραλυτικές κάποτε, αλλά κάποιες...) ισορροπίες.

Και νάταν μόνον αυτό;

Μαζί με την εγκατάσταση των νεοκομσομόλων στον Συνασπισμό, ήρθε και η Δυαρχία, σύστημα καθαρής έμπνευσης Α. Αλαβάνου. Μια νέα πραγματικότητα στα μέτρα του που έμοιαζε λογική στους άπειρους ( "εγώ αντιπολίτευση, εσύ ανανέωσε το κόμμα...") αλλά δυσοίωνη σε όσους γνώριζαν... εκ πείρας, τι σημαίνει κάτι τέτοιο.

Και σήμαινε, εκτός από την σύγχυση στην κοινωνία, άνθιση νέων μηχανισμών.

Την φορά αυτή μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ:

οι συνιστώσες ένιωσαν ότι ξαφνικά έχουν τον άνθρωπό τους, την δική τους ηγεσία απέναντι στην παραδοσιακή του Συνασπισμού και τους μπήκαν ιδέες επικράτησης και ελέγχου του συμμαχικού σχήματος.

Και δεν είναι να σου μπουν ιδέες: αμέσως άρχισαν οι προετοιμασίες για την αυτονόμηση του ΣΥΡΙΖΑ με την μετατροπή του σε κόμμα, με τις ευλογίες αρχικά και της ομάδας των νεοκομσομόλων του ΣΥΝ, που είδαν σε αυτήν την προοπτική την ευκαιρία να στριμώξουν άσχημα ανάμεσα στους αριστεριστές φίλους τους, τους ανανεωτικούς και να τους εκδιώξουν κακήν κακώς από το "μαγαζί" τους.

Από τότε λοιπόν, βασανιζόμαστε από την εσωστρέφεια της διαπάλης των μηχανισμών, τις χωρίς αρχές συμμαχίες και την πλήρη πολιτική σύγχυση σε επίπεδο θέσεων με αποτέλεσμα την γνωστή εκλογική συρρίκνωση και την ακύρωση της όποιας προοπτικής "αλλαγής του τοπίου".

Δεν είναι λοιπόν αυτοκριτική αυτή του Α.Α., μόνο καθαρή αποφυγή των ευθυνών του.

Και κυρίως πρόκειται για άρνηση συνειδητοποίησης του μείζονος: ότι το στυλ Αλαβάνου διέλυσε και απαξίωσε κάθε συλλογικότητα στην Αριστερά, έφερε τους μηχανισμούς και τους ηγετίσκους στα πράγματα, απαξίωσε την συνέπεια και συνέχεια στις πολιτικές της επεξεργασίες και - το χειρότερο -μετά από ένα διάστημα ελπίδας την έκανε και τελείως ανυπόληπτη ως εναλλακτική λύση.

Οι πολιτικές θέσεις του Α.Α.

Με αυτές δεν βλέπω λόγο να ασχοληθεί κανείς. Είναι τελείως παιδαριώδεις παρά τον ποιητικό και προφητικό οίστρο που τις συνοδεύει. Αριστεριστής στα γεράματα ρε Αλέκο; Αντισυστημικός εσύ που είσαι ένα σύστημα μόνος σου; Πάλι παίζεις με τις επιθυμίες του κόσμου, αυτήν την φορά των ανένταχτων του ΣΥΡΙΖΑ για να επιστρέψεις κάποτε εν δόξει και τιμή;

Ως εδώ λοιπόν σύντροφε Αλέκο.

Η Αριστερά δεν είναι παιχνίδι στα χέρια παικτών, όσο ταλαντούχοι κι αν είναι, δεν είναι αντικείμενο προσωπικών εμπνεύσεων ούτε όχημα ατομικής δικαίωσης.

Μας κληροδότησες με τις παλινωδίες σου μια ζοφερή κατάσταση από την οποία θα βγούμε δύσκολα και επώδυνα, εάν και εφόσον μπορέσουμε να επουλώσουμε τα τραύματα στην συλλογικότητα που προκάλεσαν οι "πρωτοβουλίες" σου - πράγμα στο οποίο προφανώς δεν επιθυμείς να συμβάλλεις, αντίθετα προκαλείς και νέα...

Καληνύχτα λοιπόν και καλή τύχη - γιατί η υπόθεση ανανέωσης της Αριστεράς θα συνεχιστεί και χωρίς εσένα.