Ας απεμπλακεί επιτέλους η Αριστερά από τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό (ας πάρουμε την ...Γαλλική βοήθεια)

Δημοκρατία ή

συγκεντρωτισμός;

Την ώρα που οι εργαζόμενοι ταλανίζονται από ολοένα και επιδεινούμενα προβλήματα και γίνονται όμηροι της γενικευμένης σύγχυσης για το που πάει η οικονομική κρίση και ποιο μέλλον τους περιμένει όσον αφορά την εργασία τους και το εισόδημά τους, ο φυσικός φορέας υποστήριξής τους, η Αριστερά, πνίγεται στα εσωτερικά της προβλήματα και αδυνατεί να προωθήσει την όποια εναλλακτική πρόταση.

Αντίθετα δείχνει καθημερινά να βυθίζεται σε εσωτερικές αντιπαλότητες και αντιπαραθέσεις χωρίς τέλος...

Γιατί όμως;

Τόσες και τόσες προσπάθειες ενότητας και ανασύνθεσης έγιναν τα τελευταία χρόνια. Γιατί δεν αποδίδουν καρπούς, αντίθετα μοιάζουν να επιδεινώνουν το πρόβλημα αντί να το επιλύουν;

Νομίζω ότι η απάντηση δεν είναι οι διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες ή τα διαφορετικά πολιτικά σχέδια.

Νομίζω ότι η απάντηση βρίσκεται σε μια εμμονή στην κουλτούρα του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, βαριάς κληρονομιάς άλλων εποχών και του αιώνα που πέρασε.

Ο πλουραλισμός στην Αριστερά μένει ανολοκλήρωτος όσο περνά μέσα από της συμπληγάδες της υποχρεωτικής κοινής έκφρασης με άξονα την πλειοψηφική άποψη. Έτσι τα πολιτικά σχέδια των μειοψηφιών δεν μπορούν παράλληλα να εκτεθούν ολοκληρωμένα και να δοκιμαστούν στην κοινωνία.

Μένουν κλεισμένα στους εσωτερικούς τοίχους των κομματικών δομών ή διαρρέουν σαν ιδιαίτερες απόψεις προσώπων ή τάσεων.

Η κατάσταση αυτή δημιουργεί εντάσεις, καχυποψίες, απόπειρες των μηχανισμών ένθεν κακείθεν να βγάλουν στην επιφάνεια ή να εμποδίσουν την έκφραση άλλων πολιτικών απόψεων, ένα εσωτερικό μπαλόνι δυσαρέσκειας που φουσκώνει και ξεφουσκώνει ανάλογα την πίεση που ασκείται και συνεχώς απειλεί με ξαφνικές εκρήξεις.

Γιατί; Δεν γίνεται αλλιώς;

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις μου έδωσε η λειτουργία του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος στην Γαλλία, όπου το πρόβλημα του πλουραλισμού - που ταλανίζει την ελληνική αριστερά και τις ενωτικές της απόπειρες - λύνεται με έναν πολύ ευφυή και σύγχρονο τρόπο: η πλειοψηφία κατεβαίνει αυτόνομα στις εκλογές με τον τίτλο του κόμματος (τον δικαιούται ως πλειοψηφία) και η μειοψηφία (η τάση της ενωτικής αριστεράς) συνεργάζεται εκλογικά με το ΓΚΚ και το κόμμα της Αριστεράς στα πλαίσια του Αριστερού Μετώπου που έχουν συμπήξει, χωρίς να παύει η κατά τα άλλα κανονική λειτουργία του ΝΑΚ.

Και τα δύο σχήματα βγήκαν ενισχυμένα στις τελευταίες εκλογές!

Η διαφωνία τους ήταν και παραμένει η συνεργασία ή όχι με τους σοσιαλιστές: "ποτέ" λέει το ΝΑΚ, "δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε καταστατικά" λέει το Μέτωπο...

Τι μας διδάσκει αυτό;

Ότι απλά μπορούμε και χωρίς τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό!

Αντί να φτιάχνουμε πολύπλοκα καταστατικά και να ορίζουμε ως που φτάνει η ελευθερία έκφρασης κάθε τάσης και συνιστώσας, τι δικαιώματα έχει η πλειοψηφία και πόσα η μειοψηφία, θα μπορούσαμε απλά να τους δώσουμε όλα τα δικαιώματα!

Η πλειοψηφία απλά κρατά ως δικαιούται το δικαίωμα να ομιλεί εκ μέρους της συλλογικότητας και η όποια μειοψηφία δικαιούται να ομιλεί εφόσον το επιθυμεί και να δρα αυτόνομα εφαρμόζοντας ολοκληρωμένα την πολιτική της άποψη.

Και οι δυο κρίνονται πλέον πολιτικά από τους άμεσα ενδιαφερόμενους πολίτες και ψηφοφόρους.

Στην δική μας αριστερά έχουμε χάσει το μέτρο αλλά και το ζητούμενο επίσης: εάν αυτό που όλοι επιθυμούμε είναι η μεγαλύτερη δυνατή ενότητα στην υλοποίηση κοινών στόχων και παράλληλα η ολοκληρωμένη παραγωγή και προώθηση του ιδιαίτερου πολιτικού μας σχεδίου, η απάντηση υπάρχει.

Γιατί να καταπιέζουμε ο ένας τον άλλο και να απομακρυνόμαστε ολοένα και περισσότερο ψυχικά χωρίς λόγο.

Προς χάριν και μόνο ενός παρωχημένου συστήματος συγκεντρωτισμού;

Άλλωστε ζούμε σε μια σύγχρονη κοινωνία πολιτών όπου η πειθαρχία και η στρατιωτική μέθοδος δεν είναι πια απαραίτητη για την προώθηση των πολιτικών μας.

Γιατί να είμαστε φοβικοί και εσωστρεφείς, να υποψιαζόμαστε τον σύντροφό μας αν είναι και πόσο πιστός στην γραμμή ή την τάση του αντί να δουλεύουμε μαζί εκεί που συμφωνούμε και χώρια εκεί που διαφέρουν οι απόψεις μας;

Σήμερα βρισκόμαστε παγιδευμένοι στα σχήματα.

ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ, τάσεις, συνιστώσες, ενταγμένοι, ανένταχτοι. Η ζωή όμως είναι αλλού, ο κόσμος έχει προβλήματα και δεν τον ενδιαφέρει αν θα πας κοντά του με ποδήλατο, κάρο ή αυτοκίνητο αγώνων: αρκεί να πας...

Ας μην κουραζόμαστε άλλο και κουράζουμε και τον κόσμο.

Ας απεμπλακούμε από τα σχήματα:

Πρώτα από όλα ας εφαρμοστούν μερικά συναινετικά ή βελούδινα διαζύγια (κι αυτά έχουν πόνο αλλά τα τραύματα επουλώνονται γρηγορότερα και επιτυχέστερα).

Ας συζητήσει η Ανανεωτική Πτέρυγα με το Αριστερό Ρεύμα: υπάρχει τόσο σοβαρός λόγος να διατηρηθεί ο Συνασπισμός;

Αν ναι, ας συμφωνηθεί να μην γίνει κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αν όχι, ας αποχωρήσει η Πτέρυγα (εάν δεν της δώσει το καταστατικό πλήρη ελευθερία κινήσεων και εκλογικών συμμαχιών), ας δημιουργήσει κόμμα της Ανανεωτικής Αριστεράς και βλέπει μετά τις συμμαχίες της.

Αν χωράει στον ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει συνιστώσα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει αντικαπιταλιστικό κόμμα θα προτιμήσει συνεργασία με άλλες δυνάμεις. Αν μπορεί να τα κάνει αυτά όντας μέσα στον Συνασπισμό δεν θα φύγει και καθόλου.

Γιατί να πιέζει ο ένας τον άλλο χάριν ιδεατών σχημάτων; Πλήρης ελευθερία και ενασχόληση με τα προβλήματα της κοινωνίας και όχι με τον ...αφαλό μας.