Οδηγίες ανασυγκρότησης της ανανεωτικής αριστεράς

Τεχνικό φυλλάδιο Νο 3: Η Κατάσταση των Πραγμάτων

μήπως ο αδύναμος κρίκος είναι η ίδια η Αριστερά;

Μιχάλης Φανουράκης*

Η Ανανεωτική Πτέρυγα μπροστά στις προκλήσεις των καιρών

Mε αφορμή τις τρέχουσες εξελίξεις στον ΣΥΝ και το ΣΥΡΙΖΑ θα ήθελα να παρουσιάσω κάποιες σκέψεις που αφορούν τη στάση της Ανανεωτικής Πτέρυγας στο σκηνικό που διαμορφώνεται.

Παρά την χαυνωτική αντίληψη περί ‘’θετικού ‘’ αποτελέσματος στις εκλογές , άποψη που διαπερνά επισήμως και την Πτέρυγα , ισχυρίζομαι ότι ο νεοφιλελευθερισμός όχι μόνο δεν ηττήθηκε στην Ευρώπη αλλά αναλογικά με την κρίση που βιώνουμε θριάμβευσε. Συμβολικά η ήττα της Αριστεράς αντανακλάται στο πρόσωπο του Μπαρόζο και την νέα θητεία του.

Απορίας άξιο είναι πως είναι δυνατόν σε αυτές τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες η Αριστερά να αδυνατεί να εισπράξει έστω μια ψήφο παραπάνω και είναι ευτυχής που “συγκράτησε’’ τις δυνάμεις της. Τι άλλο πρέπει να γίνει δηλαδή για να μας ακούσει η κοινωνία ? Πως η κρίση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου συμπαρασύρει σε κρίση και την ίδια την Αριστερα?

Οι λόγοι είναι πολλοί ,στην Ελλάδα και την Ευρώπη έχουν πάντως δύο βασικούς πυλώνες. Ο ένας είναι ο πλήρης εξευτελισμός της έννοιας του σοβιετικού τύπου «σοσιαλισμού» στη συνείδηση της κοινωνίας , η πλήρης απώθηση του στο συλλογικό ασυνείδητο πλατιών στρωμάτων του πληθυσμού ανεξαρτήτως ταξικής προέλευσης και ο δεύτερος πυλώνας είναι η καταρράκωση της ιδέας του Δημόσιου χώρου από το σύνολο της Αριστεράς πού από την μεταπολίτευση και πέρα υπεράσπισαν με πάθος την εργατική αριστοκρατία του , το πιο συντηρητικό κομμάτι του λαού δηλαδή , όπου κάθε αλλαγή θεωρούσαν ότι θέτει σε κίνδυνο τα προνόμια της. Έτσι η Αριστερά άθελα της ενίσχυε το πιο παρασιτικό κεφάλαιο που συνδεόταν με αυτόν τον κρατικό μηχανισμό και την ελίτ της εργατικής αριστοκρατίας του.

Εάν η Ανανεωτική Αριστερά δεν απαντήσει πειστικά πέρα από το χιλιοφορεμένο ‘’σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία’’ , πως θα ασκήσει κοινωνική πολιτική μεταρρυθμίσεων πέρα από τις ανοχές του συστήματος , ρήξεις με όλες τις αριστοκρατίες και τις ολιγαρχίες αυτού του τόπου δεν έχει καμμία τύχη. Εάν δεν απαντήσει με ειλικρίνεια πως θα εξοικονομήσει πόρους , πως θα αντιμετωπίσει τις τρεις μεγάλες καμπύλες της εργατοδύναμης των δασμών και της συνεχούς αύξησης των πρώτων υλών , τότε ας βολευτεί στα Συριζικά τσιτάτα και να μην μπει σε άλλες περιπέτειες. Επειδή ονειρευόμαστε μια άλλη Αριστερα που ο σταλινομαοικός ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να καλύψει πρέπει να βρούμε σύντομα εξόδους διαφυγής πριν γίνουμε και εμείς μέρος της κρίσης του , αν δεν έχουμε γίνει ήδη.

Η απόρριψη της κάρτας είναι μεν θετική αλλά πρέπει να έχει και την λογική πολιτική της συνέχεια. Πρέπει να έχει το στοιχειώδες πολιτικό θάρρος να μιλήσει ανοιχτά και καθαρά στον κόσμο μας που έχει το κουράγιο ακόμη να μας ακούει. Πρέπει χωρίς συμπλέγματα , χωρίς αβελτηρίες να σηκώσει το ιστορικό βάρος της αυτονόμησης της Ανανεωτικής Αριστεράς από αυτή την πολιτική κρεατομηχανή , από αυτή την κατάσταση της πολιτικής ομηρίας που μας πνίγει όλους . Χωρίς καθυστερήσεις γιατί οι διαρροές και η ιδιώτευση των στελεχών μας έχουν λάβει ανησυχητικές διαστάσεις.

Προφανώς κατανοώ τις δυσκολίες , πολιτικές οικονομικές ακόμη και ψυχολογικές , αλλά προκειμένου να παρακμάσουμε ακίνητοι μέσα σε αυτή την πολιτική σχιζοφρένεια αναπαυμένοι στις δάφνες μια μεταφυσικής δικαίωσης των ιδεών μας και έχοντας εξασφαλίσει μια καλή θέση στο μουσείο πολιτικής ιστορίας , προτιμώ τον αγώνα στο ανοιχτό πεδίο της κοινωνίας με οιαδήποτε τίμημα.

Άλλωστε η ίδια η Πτέρυγα δεν είναι το σύνολο της Ανανεωτικής Αριστεράς στην Ελλάδα. Είναι απλώς η οργανωμένη έκφραση τμήματός της εντός του ΣΥΝ.

Αναγνωρίζω βέβαια πως εκφράζονται και άλλες απόψεις για μάχες χαρακωμάτων εντός του ΣΥΝ , για ηγεμονίες και έκτακτα συνέδρια. Κατανοώ ότι είναι στην φύση του ανθρώπου η μη έγκαιρη συνειδητοποίηση του τέλους ενός «συστήματος» μέσα στο οποίο έχουν συνηθίσει να λειτουργούν. Επιβεβαιωμένο και ιστορικά με γνωστά [καταστροφικά] αποτελέσματα.

Η υπόθεση του ΣΥΝ [και όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ] δυστυχώς δεν μεταρρυθμίζεται. Σε κάθε βιολογικό , χημικό αλλά και πολιτικοκοινωνικό σύστημα , όταν απομακρύνεται από ένα κρίσιμο σημείο και πέρα από το σημείο ισορροπίας του , είναι αδύνατον μετά να επανέλθει. Ο ΣΥΝ , είναι ένα τέτοιο σύστημα καταδικασμένο να μετατραπεί σε κάτι άλλο. Οι νικητές θα είναι αυτοί πού θα αντιληφθούν εγκαίρως το τέλος και οι ηττημένοι εκείνοι που θα εγκλωβιστούν στις αυταπάτες μιάς παρωχημένης «σωτηριολογίας».

*μέλος της Ν.Ε. Νότιας Αθήνας του ΣΥΝ, από τον Διάλογο στην ananeotiki.gr