Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Αριστερά ακούς; Το αίμα κυλάει…και η ακροδεξιά γλείφεται…


Όσο η Αριστερά μένει στις φραστικές καταδίκες υποσκάπτει το πρόσωπό της. Αν κάποιοι θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να πρωτοστατήσουν σε μία τεράστια κινητοποίηση των πολιτών κατά της τρομοκρατίας είναι οι δυνάμεις της Αριστεράς από τον Σύριζα μέχρι όλες τις εξωκοινοβουλευτικές ομάδες & κόμματα.

του Γιώργου Πήττα.

Αλλιώς, αφήνουμε την αυτονόητη αγανάκτηση και την αυτονόητη οργή κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου στην άθλια και χυδαία εκμετάλλευση του ΛΑ.Ο.Σ και των ακροδεξιών γκάγκστερ.

Τώρα κιόλας, αυτή τη στιγμή πρέπει να βρεθεί το ελάχιστο απαιτούμενο πολιτικό θάρρος να εγκαταλειφθούν τα στερεότυπα και να διοργανωθεί ενωτική μαζική κινητοποίηση με τριπλό αποδέκτη:

1.Την κυβέρνηση, γιατί η κοινωνία δεν θα ανεχτεί παραβίαση των πολιτικών της ελευθεριών στο όνομα της τρομοκρατίας.

2.Την τρομοκρατία, γιατί η κοινωνία όσο απέναντι είναι στην ένστολη τρομοκρατία άλλο τόσο απέναντι είναι στους προβοκάτορες και σκοτεινούς κουμπουροφόρους που δρουν τάχα στο όνομά της.

3. Την ακροδεξιά και ρατσιστική συμμορία εντός και εκτός Βουλής που αποζητά αφορμές για περισσότερη αστυνομοκρατία, για συντεταγμένη ξενοφοβία και κατηγορεί εμμέσως πλην σαφώς την οποιαδήποτε τάση εκδημοκρατισμού της αστυνομίας –ακόμα και την πλέον διστακτική- ως δήθεν χάδι στην τρομοκρατία.

Προσωπικά, ως Πολίτης και ψηφοφόρος της Αριστεράς, απαιτώ αυτή τη στιγμή μια ευφάνταστη κινητοποίηση που μόνο εξ Αριστερών μπορεί να έρθει με μήνυμα και στόχο την απομόνωση κάθε τρομοκρατίας.

Γιατί, η τρομοκρατία, είτε δήθεν επαναστατική είτε Κρατική είναι πάντα το διπλό πρόσωπο του Ιανού ή αν θέλετε, τα δύο χέρια του αυταρχισμού και της καταστολής που πλένουν το πρόσωπο της ανωμαλίας.

Πηγή: tvxs.gr

Δες σχετικά:
Διαδήλωση κατά της τρομοκρατίας προτείνει η Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ
Την πραγματοποίηση διαδήλωσης κατά της τρομοκρατίας από συνδικαλιστικές οργανώσεις και επιστημονικούς φορείς με πρωτοβουλία του ΣΥΝ, πρόκειται να προτείνει η Ανανεωτική Πτέρυγα στη σημερινή συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του κόμματος.
Στόχος σύμφωνα με τους Ανανεωτικούς η διοργάνωση μιας «μαζικής, λαϊκής εκδήλωσης διαμαρτυρίας κατά της τρομοκρατίας» .
Μιλώντας στο «Βήμα» το μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ κ. Στ. Μπαγεώργος τόνισε πως «και σε άλλες χώρες της Ευρώπης που αντιμετώπιζαν προβλήματα τρομοκρατίας η Αριστερά είχε πάρει ανάλογες πρωτοβουλίες».
Υπενθυμίζεται ότι ο πρόεδρος του ΣΥΝ και πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλ. Τσίπρας χαρακτήρισε «τυφλό τρομοκρατικό χτύπημα» την επίθεση στο ΑΤ Αγίας Παρασκευής.
Πηγή: Το Βήμα

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Το μετέωρο βήμα της δημοκρατικής αριστεράς


του Κώστα Χαϊνά*

Όταν οι πολιτικές του ΣΥΝ καθορίζονται όχι με βάση τη σκληρή πραγματικότητα του μετεκλογικού τοπίου και τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, αλλά την απήχηση τους (!) στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.


Διαβάζοντας την πρόσφατη πολιτική απόφαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ (25/10/2009), προσπάθησα να καταλάβω ποιες είναι οι προτεραιότητες και οι νέες πολιτικές επεξεργασίες της δημοκρατικής αριστεράς, μετά τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου και τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα.
Δυστυχώς αυτό που κατανόησα είναι μία από τα ίδια. Δηλαδή μια αυτοκριτική και κριτική που περιορίζεται στα γνωστά «οργανωτίστικα» θέματα, στις ατομικές συμπεριφορές κάποιων στελεχών, άντε και στην κακή λειτουργία κάποιων τάσεων. Μια προσέγγιση και ανάλυση που δεν συνάδει ούτε στο ελάχιστο με την ομιλία και το κλείσιμο στο ίδιο σώμα, του ίδιου του προέδρου του ΣΥΝ, που ήταν πολύ πιο τολμηρή και έθεσε πολλά ερωτηματικά και αμφισβητήσεις και καλά έκανε. Στην συνέχεια ήρθε η απόφαση της ΚΠΕ που έκλεισε τα «ανοικτά» θέματα με τις γνωστές βεβαιότητες της αριστεράς. Πουθενά δεν αναφέρεται έστω και ως υποψία, μήπως κάπου φταίει και η ακολουθούμενη πολιτική της προηγούμενης περιόδου, των προηγούμενων χρόνων.

Μήπως οι πολιτικές που είχε η αριστερά σε μείζονα και ελάσσονα πολιτικά προβλήματα της κοινωνίας και της χώρας, για τα οποία έχουμε γράψει πολλές φορές στο παρελθόν, ήταν σε κάποιο βαθμό λάθος. Όλα λοιπόν καλώς καμωμένα με την πολιτική της αριστεράς. Δεν φταίει η πολιτική της όταν σε επανειλημμένες εκλογικές αναμετρήσεις από τη μεταπολίτευση, ο ελληνικός λαός την περιορίζει στα γνωστά εκλογικά ποσοστά της. Όμως στην πολιτική τα θέματα προσεγγίζονται πολιτικά. Και όταν αποτυγχάνεις να πείσεις κάποιον για την πολιτική σου, φταίει κυρίως η πολιτική σου. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Εκτός εάν οι ηγεσίες της αριστεράς έχουν επιλέξει απλά την πολιτική επιβίωσή τους και την αναπαραγωγή τους. Και κάθε φορά να λένε ότι φταίνε όλοι οι άλλοι για τα περιορισμένα εκλογικά ποσοστά της, εκτός από την πολιτική της.
Ας κάνουμε μια προσπάθεια να προσεγγίσουμε κάποια επί μέρους θέματα της απόφασης της ΚΠΕ του ΣΥΝ.
Κατ’αρχήν όσον αφορά την πολιτική εκτίμηση για την νέα Κυβέρνηση, τις προγραμματικές της εξαγγελίες και προτεραιότητες, λέει η απόφαση (όλα τα αποσπάσματα από την απόφαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ είναι μέσα σε εισαγωγικά) :

«Στο πολιτικό επίπεδο, φαίνεται ότι αυτά που υποστηρίζαμε προεκλογικά για την συμπληρωματικότητα του προεκλογικού προγράμματος του ΠΑΣΟΚ με αυτό της ΝΔ επιβεβαιώνονται πολύ γρήγορα» .

Κάτι ανάλογο αλλά πιο ξεκάθαρα για την ταύτιση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ λέει το ΚΚΕ.
Δηλαδή η γνωστή πολιτική διαπίστωση και ισοπέδωση. Ένα δόγμα που διέπει την πολιτική συνολικά της αριστεράς, μεταπολιτευτικά. Που ταυτίζει απλουστευτικά τη σοσιαλδημοκρατία με τον νεοφιλελευθερισμό και τον νεοσυντηρητισμό. Που δεν μπορεί να ξεχωρίσει τις σημερινές προτεραιότητες της ελληνικής κοινωνίας. Την ανάγκη εκδημοκρατισμού του κράτους, την ανάγκη δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων και αλλαγών, για τις οποίες οι εν δυνάμει σύμμαχοι είναι όχι μόνο η σοσιαλδημοκρατία αλλά ακόμη και δημοκρατικές δυνάμεις της φιλελεύθερης δεξιάς !
Αλλά η αριστερά απ’ότι φαίνεται δεν επιδιώκει την λύση παρόμοιων προβλημάτων σήμερα, αφού τα παραπέμπει όλα σε κάποιο αδιόρατο «σοσιαλιστικό» αύριο. Της αρέσει ίσως περισσότερο σήμερα ο ρόλος της διαμαρτυρίας και της καταγγελίας, παρότι μιλάει για προγραμματική αντιπολίτευση, ένα θετικό στοιχείο της απόφασης.

«
Σ’ αυτή τη νέα φάση θεωρούμε πως η τακτική και η ανάλογη πολιτική πρακτική της Ανανεωτικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς πρέπει να κινείται στη κατεύθυνση της αριστερής προγραμματικής αντιπολίτευσης στο πλαίσιο ενός εναλλακτικού πολιτικού σχεδίου με ορίζοντα τον σοσιαλισμό. Το εν λόγω εναλλακτικό σχέδιο ορίζει την αριστερά σε ευθεία αντίθεση με το πολιτικό σκηνικό όπως είναι σήμερα»

«Η τακτική μας στο επίπεδο της Βουλής συνίσταται στο ότι κρίνουμε την κυβέρνηση με βάση το δικό μας προγραμματικό σχέδιο, το οποίο βέβαια συμπληρώνουμε με βάση την ανάγκη της στιγμής, πάντα σε αντιστοιχία με το συνολικό μας πρόγραμμα αλλά και τον στρατηγικό μας στόχο»

Το εν λόγω λοιπόν εναλλακτικό σχέδιο ορίζει την αριστερά σε ευθεία αντίθεση με το πολιτικό σκηνικό όπως είναι σήμερα. Βερμπαλισμοί και κούφια λόγια. Η κοινωνία οι πολίτες απαιτούν λύσεις σήμερα. Έστω και μικρά δημοκρατικά βήματα και μεταρρυθμίσεις. Σήμερα, τώρα. Εάν κάθε μέτρο της νέας Κυβέρνησης η αριστερά θα το «μετρά» με κάποιο «συριζόμετρο», τότε ακόμη και απλά μέτρα εκδημοκρατισμού του Κράτους δεν θα τύχουν της στήριξης της αριστεράς, αφού πρέπει να εξυπηρετούν το «σοσιαλισμό» κατά ΣΥΡΙΖΑ. Και αντί η αριστερά να λέει σε όλους τους τόνους ότι, όχι απλά θα στηρίξει κάθε δημοκρατικό μέτρο, κάθε δημοκρατική μεταρρύθμιση, αλλά θα αγωνιστεί με όλες της τις δυνάμεις, με προτάσεις, με πρωτοβουλίες, για να «σπρώξει» τα πράγματα σε πιο προοδευτική και δημοκρατική κατεύθυνση, θέτει όρια. Όμως η κοινωνία και οι πολίτες που εκφράστηκαν στις εκλογές αυτές με τον τρόπο που εκφράστηκαν, θέλουν λύσεις σήμερα. Και για την αριστερά θα ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία να συνομιλήσει με τους πολίτες αυτούς, εάν έλεγε ξεκάθαρα ότι θα στηρίξει κάθε δημοκρατικό μέτρο και κάθε πολιτική που θα προωθεί έστω και λίγο την δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη και όχι να δημιουργεί νέες διαχωριστικές γραμμές, λέγοντας ότι βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με το πολιτικό σκηνικό όπως είναι σήμερα. Αυτοί οι πολίτες όμως είναι οι πρωταγωνιστές της δημιουργίας αυτού του πολιτικού σκηνικού. Άρα καμιά γέφυρα επικοινωνίας δεν δημιουργεί με τους πολίτες αυτούς. Αντίθετα με την ισοπεδωτική κριτική τους κρατά απέναντί της και δημιουργεί πολωτικά αντανακλαστικά.

Ακόμη και την θέση της για την καθιέρωση της απλής αναλογικής τη λέει έτσι για να την λέει. Γιατί η καθιέρωση της απλής αναλογικής επιβάλλει πολιτικές συνεργασιών και συμμαχίες. Και η αριστερά δεν φαίνεται διατεθειμένη να κάνει συνεργασίες με κανέναν εκτός από τον εαυτό της. Γι αυτό άλλωστε το θέμα το εξαντλεί σε δυο γραμμές ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι το εκλογικό σύστημα είναι από τα θέματα που θα μας απασχολήσουν το επόμενο διάστημα.

«Επαναλαμβάνουμε τη θέση μας υπέρ της απλής αναλογικής, του μόνου εκλογικού συστήματος που εκφράζει τη βούληση των πολιτών στη σύνθεση του κοινοβουλίου»

Όμως διαχρονικά η αριστερά ήταν υπέρ των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών. Οι μεγάλες στιγμές της αριστεράς ιστορικά, ταυτίζονται με τις μεγάλες συμμαχίες του ΕΑΜ και της ΕΔΑ, τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών. Σήμερα γιατί η αριστερά δεν θέλει τις συμμαχίες με τα δημοκρατικά κοινωνικά και πολιτικά στρώματα του δημοκρατικού φιλελεύθερου κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας ; Γιατί τους βάζει απέναντι ;
Ως και τους Οικολόγους – Πράσινους δεν τους βλέπει ως μια δύναμη συνεργασίας και συμμαχίας. Απλά τους αναφέρει. Πουθενά δεν γράφει ότι θα επιδιώξει συνάντηση μαζί τους ή έστω κοινή δράση στα μεγάλα προβλήματα του περιβάλλοντος.

«Στον κόσμο που ψήφισε Ο-Π με προσδοκία τον οικολογικό μετασχηματισμό της οικονομίας, την περιβαλλοντική προστασία, οικολογική ανασυγκρότηση της χώρας και δημοκρατικές λύσεις»

Πάλι τα βαρίδια του αριστερισμού έκαναν τη δουλειά τους, αφού σε παλαιότερες αποφάσεις του ο ΣΥΝ θεωρούσε τους Οικολόγους – Πράσινους εν δυνάμει συμμάχους.
Το αποκορύφωμα της πολιτικής του απομονωτισμού και της περιχαράκωσης της αριστεράς, είναι η πολιτική απόφαση του ΣΥΝ για τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές του 2010.

«Οι δημοτικοί συνδυασμοί που θα υποστηρίξουμε οφείλουν να εκφράζουν τουλάχιστον τον ΣΥΡΙΖΑ»

Αντί η αριστερά να προσπαθήσει να σπάσει την παράδοση του «χρίσματος» των κομμάτων του δικομματισμού, προτείνοντας ενωτικούς και πλατείς συνδυασμούς που θα δημιουργηθούν στη βάση των προβλημάτων και των τοπικών ιδιαιτεροτήτων, ακολουθεί την ίδια κομματική γραμμή. Οι δημοτικοί συνδυασμοί οφείλουν να εκφράζουν τουλάχιστον τον ΣΥΡΙΖΑ !!!. Δηλαδή εάν σε ένα δήμο υπάρχουν δυνάμεις που έχουν συναντηθεί στο παρελθόν σε μεγάλους αγώνες για τα τοπικά προβλήματα και είναι πέρα από το ΣΥΡΙΖΑ και θα ήθελαν να συνεχίσουν το ενωτικό τους εγχείρημα και στις αυτοδιοικητικές εκλογές, δεν κάνουν για την αριστερά, αφού δεν έχουν πιστοποιητικό ΣΥΡΙΖΑ. Για άλλη μια φορά, η αριστερά αντί ενός μεγάλου ενωτικού εγχειρήματος στην κοινωνία επιλέγει την κομματική καταγραφή.

Δυστυχώς οι κυρίαρχες ηγεσίες της αριστεράς κάθε έκφανσης με τις πολιτικές τους, επιλέγουν εδώ και δεκαετίες να έχει η αριστερά έναν περιορισμένο ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας.
Και αν κάποιος με ρωτήσει ποια είναι η πρόταση σήμερα θα του πω χωρίς καμιά αναστολή αυτό που είχα καταθέσει και πριν τις εκλογές και η οποία συμπυκνωνόταν στο σύνθημα
‘’Επανίδρυση της δημοκρατικής αριστεράς. Τώρα !!!’’
Από πολλούς φίλους εκλήφθηκε ως μια πρόταση σε κάποιες δυνάμεις από το χώρο του Συνασπισμού να αποχωρήσουν από το αδιέξοδο του ΣΥΡΙΖΑ και να δημιουργήσουν ένα άλλο σχήμα της δημοκρατικής αριστεράς. Δεν ξέρω αν αυτή είναι λύση, αλλά σίγουρα αυτή η προοπτική αντιμετωπίζει το θέμα της επανίδρυσης της αριστεράς, ως μια υπόθεση που λύνεται με οργανωτικούς όρους. Είναι γεγονός βέβαια ότι σήμερα στο χώρο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχουν δημιουργηθεί προκαταλήψεις και επικρατούν κυρίως οργανωτικά ρεύματα και όχι πολιτικά και ιδεολογικά, τα οποία δυσκολεύουν αντικειμενικά το εγχείρημα, το αποστειρώνουν από την ουσία του, που είναι ο επανακαθορισμός της δημοκρατικής αριστεράς με σύγχρονους όρους, δηλαδή ουσιαστικά η επανίδρυσή της. Όμως η επανίδρυση της δημοκρατικής αριστεράς δεν είναι μια υπόθεση που αφορά μόνο τους συσχετισμούς στο εσωτερικό του ΣΥΝ ή έστω του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κάτι ευρύτερο, πιο πλούσιο και πιο δημιουργικό. Αφορά κυρίως τη δημοκρατική κοινωνική αριστερά που σήμερα παρακολουθεί τα γεγονότα σχετικά απογοητευμένη, ψηφίζει με συναίσθημα και όχι με πολιτικό ορθολογισμό, αισθάνεται απογοητευμένη και σχετικά απομονωμένη από την θεσμική αριστερά, κάθε τάσης.
Το εγχείρημα λοιπόν της επανίδρυσης της δημοκρατικής αριστεράς δεν είναι υπόθεση μόνο κάποιας ηγετικής ομάδας ή κάποιων πολιτικών παραγόντων. Δεν είναι υπόθεση μόνο κορυφής. Δεν είναι υπόθεση κάποιων προβεβλημένων στελεχών. Είναι κυρίως υπόθεση της κοινωνικής αριστεράς. Των δημοκρατικών και προοδευτικών πολιτών της αριστεράς που βρίσκονται μέσα και κυρίως έξω από τα κόμματα της αριστεράς.
Δεν ξέρω αν σήμερα υπάρχουν οι όροι επανίδρυσης της δημοκρατικής αριστεράς. Εκείνο που μπορώ να πω είναι, ότι η επανίδρυση της δημοκρατικής αριστεράς δεν αφορά τη συγκρότηση ενός νέου κομματικού σχηματισμού, στα πρότυπα των σημερινών κομμάτων της αριστεράς. Η σύγχρονη δημοκρατική αριστερά θα έχει τα χαρακτηριστικά ενός πολιτικού και ιδεολογικού ρεύματος που θα διαπερνά την κοινωνία και θα συγκροτείται μέσα από την κοινωνία και για την κοινωνία. Θα συγκροτείται πολιτικά με όρους κοινωνίας των πολιτών, με άμεση δημοκρατία και ανοικτές δημοκρατικές διαδικασίες. Η συγκρότησή της θα αγκαλιάσει και θα συγκινήσει τη κοινωνία, θα έχει τους ίδιους τους αριστερούς πολίτες, οι οποίοι θα έχουν ουσιαστικό λόγο και συμμετοχή στο εγχείρημα της επανίδρυσης της δημοκρατικής αριστεράς.
Το πώς και το πότε είναι ζητούμενα. Αλλά αυτά δεν απαντώνται σε ένα κείμενο. Αυτά γεννώνται μέσα από τις ίδιες τις ανάγκες της κοινωνίας και τις ιστορικές συγκυρίες.

*Χαλκίδα 27-10-2009,
kostasxainas.blogspot.com

Περί αξιών και στρατηγικής της Ανανεωτικής Αριστεράς. Πρόσφατες εμπειρίες


Το πρόβλημά μας στην περίοδο πριν τις εκλογές ήταν η διαμάχη για την καρέκλα εντός της πλειοψηφίας, που απαξίωνε το χώρο. Η Ανανεωτική Πτέρυγα για λόγους αρχής, κρατήθηκε μακρυά από μια τέτοια διαμάχη, προστατεύοντας το ήθος αυτής της Αριστεράς. Είναι το ζήτημα που επέμενα στις προηγούμενες συνεδριάσεις της ΚΠΕ: Μάχες για τις ιδέες και την πολιτική και μακρυά από τις μάχες για καρέκλα.
Έτσι έρχομαι στις ιδέες και την πολιτική.

Υπάρχει μια αφανής, συνεκτική της πλειοψηφίας άποψη, που μερικές φορές λέγεται και ευθέως: ότι δηλαδή η απομάκρυνση του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ από τις ιδέες της Ανανεωτικής Αριστεράς (που θεωρούνται δεξιές) θα μας δυναμώσει. Αυτή άλλωστε ήταν και η βασική ιδέα, της αλήστου μνήμης αριστερής στροφής.

Τί έλεγε η αριστερή στροφή:

Ο δικομματισμός κατέρρευσε. Στόχος η κυβέρνηση της Αριστεράς.

Τί έγινε πραγματικά:

Η αριστερή στροφή κατέρρευσε και κυβέρνηση έγινε πάλι στο εκκρεμές του δικομματισμού (Να γιατί η αριστερή στροφή ήταν πολύ δεξιά στροφή).

Θριαμβευτική επάνοδος του ΠΑΣΟΚ με υποχώρηση και των δύο κομμάτων της Αριστεράς και μάλιστα χωρίς να τους κάνει καμία επίθεση ο Παπανδρέου, σε αντίθεση με την παλαιά τακτική του Σημίτη. Ταυτόχρονα άνοδος του ΛΑΟΣ.

Και ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά να παρακαλάνε για αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ, μην τυχόν και πάμε σε επαναληπτικές εκλογές που θα μας συμπίεζαν. Αλλά αυτό είναι μια αντίληψη για την Αριστερά στην γωνία και προφανώς είναι στρατηγικό αδιέξοδο.

Σχετικά τώρα με το προσεχές μέλλον:

Το πολιτικό ζήτημα των 2-3 επόμενων ετών είναι, το πώς η σχεδόν σίγουρη φθορά του ΠΑΣΟΚ και η διάψευση των προσδοκιών, δεν θα οδηγήσει στην επάνοδο της δεξιάς. Στην επαναβεβαίωση του εκκρεμούς.

Απέναντι σ΄αυτά τα ζητήματα, μία μόνο συγκροτημένη απάντηση έχει δοθεί. Είναι οι ιδέες της Ανανεωτικής Αριστεράς για τη στρατηγική του δημοκρατικού δρόμου και την ανάγκη για μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία. (Πιο αριστερά από την Ανανεωτική Αριστερά υπάρχει μόνο «τοίχος»).

Οι πρόσφατες εμπειρίες απέδειξαν ότι κάθε φορά που απομακρυνόμαστε προς το άγνωστο από τις ιδέες της Ανανεωτικής Αριστεράς, έχουμε «πατατράκ». Κάθε φορά που ακολουθούμε μια πορεία κοντά στις ιδέες της Ανανεωτικής Αριστεράς πάμε καλά.

-Εκλογές το 2007 με προφίλ αντιδεξιό που δεν ταύτιζε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, πήγαμε καλά.

-Με υπεροψία απέναντι στο ΠΑΣΟΚ και τον κόσμο του την περίοδο του 18%, πήγαμε κακά.

-Με αριστερισμό το Δεκέμβρη του 2008, «πατατράκ».

-Με αντι-ευρωπαϊσμό στις ευρωεκλογές του 2009, πήγαμε κακά.

-Χωρίς αριστερισμό στις πρόσφατες εκλογές (και συνέβαλε ιδιαίτερα σ΄αυτό ο Αλέξης), πήγαμε σχετικά καλά, επιτρέποντας στον κόσμο μας να μας δώσει ψήφο επιβίωσης και με δεδομένο ότι το πρόβλημα της κυβέρνησης ήταν λυμένο υπέρ του ΠΑΣΟΚ.

Για το αμέσως προσεχές διάστημα:

Να μην ξαναβουλιάξουμε στα Εξάρχεια πλησιάζοντας προς τις 6 Δεκεμβρίου. Χρειάζεται να πάρουμε πολιτική πρωτοβουλία για να μην μετατραπεί η Αθήνα σε πεδίο μάχης.

Και για τον πιο πέρα χρόνο:

Να μην βρεθούμε μακρυά από τον κόσμο που εναπόθεσε τις προσδοκίες του στο ΠΑΣΟΚ. Να μην διευκολύνουμε την στροφή αυτού του κόσμου προς την δεξιά και άρα να μην διευκολύνουμε την επιστροφή της δεξιάς. Μας ενδιαφέρει στρατηγικά η λαϊκή ενότητα.

Αυτά λοιπόν διδάσκουν οι πρόσφατες εμπειρίες και οι ιδέες της Ανανεωτικής Αριστεράς για τη στρατηγική του δημοκρατικού δρόμου και για μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία. Ας είμαστε κοντά σ΄αυτές τις ιδέες.

*Από την παρέμβαση του Μιχάλη Σαμπατακάκη στην ΚΠΕ του ΣΥΝ (25.10.2009)

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Γιατί χαίρονται οι τάσεις* και χαμογελούν πατέρα;

*και οι συνιστώσες φαντάζομαι...


Παρατηρήσεις επάνω σε μια νεοδογματική "ανανεωτική" άποψη που διαπερνά τελευταία την Ανανεωτική Πτέρυγα:

Γράφει ο Γεράσιμος Γεωργάτος, γνωστός για την ειλικρίνεια και την καθαρότητα των απόψεών του, στην Αυγή:

Πολιτική συνεννόηση ή διοικητικά μέτρα;

Το εκλογικό μας αποτέλεσμα, σε σχέση με τη χαοτική εικόνα στο μεσοδιάστημα μεταξύ ευρωεκλογών και εθνικών εκλογών, ορθώς χαρακτηρίζεται από όλες τις πλευρές τουλάχιστον ως ικανοποιητικό και φυσικά επιτεύχθηκε με την αναλογική συμβολή όλων, από τον κόσμο, τα μέλη και τα στελέχη μέχρι την επιτροπή προγράμματος και τεκμηρίωσης και τον πρόεδρο.

Καθοριστικότατο όμως στοιχείο για την υπέρβαση του «3% και την ψήφο σου» υπήρξε η βελτίωση της εικόνας του χώρου μας με την αναδιαμόρφωση και τον εξορθολογισμό στην εκφορά του πολιτικού μας λόγου. Για να συμβεί αυτό, δεν χρειάστηκαν ειδικές συνεδριακές αποφάσεις.

Και έτσι, ο εκπεμπόμενος πολιτικός λόγος στις πρόσφατες εθνικές εκλογές ήταν σαφώς διαφορετικός από εκείνον των ευρωεκλογών. Αυτή τη φορά ήταν κυρίαρχο το χρώμα και το άρωμα του ΣΥΝ και όχι, όπως τότε, των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ.

Φάνηκε ότι η πολιτική συνεννόηση προέχει και αρκεί για να βελτιώσει κατά πολύ την πολιτική μας εμβέλεια, σε σχέση με άλλα οργανωτικού και διοικητικού τύπου μέτρα. Επιπλέον, η πολιτική συνεννόηση μπορεί να συμβάλει σε συλλογικότερη κομματική λειτουργία, σε άμβλυνση των κάθετων αντιπαραθέσεων πλειοψηφίας / μειοψηφίας και σε διεύρυνση του εσωκομματικού διαλόγου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτέλεσε το ομόφωνο κείμενο της Πολιτικής Γραμματείας, για την εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος, που συζητήθηκε στις Π.Κ. του ΣΥΝ.

Είναι γι' αυτό απορίας άξιο, γιατί στην πρόσφατη συνεδρίασή της (24-25/10/09), η ΚΠΕ κλήθηκε να ψηφίσει, όχι επί του ομοφώνου, αλλά επί άλλου κειμένου, που μεταξύ άλλων, επανέφερε προτάσεις για «ρυθμίσεις» και «δεοντολογικούς κώδικες» στην εκπροσώπηση στα ΜΜΕ και στη λειτουργία των τάσεων, πέρα από τις καταστατικά προβλεπόμενες.

Με δεδομένο ότι η πολιτική συνεννόηση αποδεικνύεται ως μέθοδος επαρκέστατη και επειδή οι εμφανίσεις στελεχών στα ΜΜΕ και η λειτουργία των τάσεων ουδεμία σχέση είχαν με το χάος και τη δημοσκοπική καταβαράθρωση στο μετά τις ευρωεκλογές διάστημα, όπου οι ευθύνες εντοπίζονται στο ηγετικό επίπεδο, η επαναφορά τέτοιου τύπου προτάσεων δημιουργεί την υπόνοια άλλου είδους στοχεύσεων.

Τέτοιου τύπου προτάσεις μοιάζουν περισσότερο να επιδιώκουν τον κομματικό έλεγχο, μέσα από μια παθογενή εμμονή στην «ενιαία έκφραση», νοούμενη κυρίως ως μοναδική, η οποία παραπέμπει σε έναν παρελθοντικής κοπής και ιδιότυπο «δημοκρατικό» συγκεντρωτισμό. Έτσι όμως ακυρώνονται τα χαρακτηριστικά μιας σύγχρονης ανοιχτής και πολυρευματικής Αριστεράς του 21ου αιώνα, σε αντιστοίχιση με την πολυποίκιλη και πολυεπίπεδη διαστρωμάτωση των μεσαίων και κατώτερων κοινωνικών ταξικών μορφοποιήσεων, που διατείνονται ότι θέλουν να είναι ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ενιαία και μοναδική έκφραση εναρμονίζεται με την αντίληψη ότι το κόμμα είναι ο εκφραστής μιας και μοναδικής τάξης, της εργατικής, με την έννοια μάλιστα της κλασικής βιομηχανικής περιόδου, εξ ού και η μόνιμη «αγωνία» για το ποσοστό στις λαϊκές συνοικίες. Είναι χαρακτηριστική η εμμονή σε μια τέτοια αντίληψη, μαζί με τον σταλινισμό, του ΚΚΕ.

Αντιθέτως, στο μεταβιομηχανικό περιβάλλον του ώριμου καπιταλισμού, μια σύγχρονη αριστερά, στην οποία συνυπάρχουν ως ρεύματα η ανανεωτική, η ριζοσπαστική, η αντισυστημική, η μεταρρυθμιστική, η αντικαπιταλιστική, η σοσιαλδημοκρατική, η οικολογική και κάθε άλλη εκδοχή σε διαρκή κίνηση και διάλογο, είναι εκ των πραγμάτων και στην τάξη μεγέθους της πολυσυλλεκτική και θα ήταν άτοπο να διαθέτει μία μοναδική και ενιαία έκφραση.

Εκτός αν μια από αυτές τις εκδοχές ως μηχανισμός επιδιώκει τη συρρίκνωση και την επιβολή επί των άλλων. Σε αυτή την περίπτωση όμως θα συρρίκνωνε ταυτόχρονα και την εσωκομματική δημοκρατία και την πολιτική και εκλογική απήχηση του εγχειρήματος. Εντός ΣΥΝ έχει εδραιωθεί τουλάχιστον το δικαίωμα μαζί με την εκφορά της κεντρικής θέσης να μπορεί να εκφέρεται δημόσια και η προσωπική ή μειοψηφική απόχρωση.

Πρόκειται για σημαντική κατάκτηση από την οποία οποιαδήποτε υποχώρηση συνιστά αναχρονισμό. Εφόσον μάλιστα, κατά μια έννοια, το κόμμα αποτελεί μικρογραφία της κοινωνίας που θέλουμε να οικοδομήσουμε, ας μην ξεχνάμε ότι η ενιαία και μοναδική έκφραση επικράτησε αλλού και άλλοτε, με ολέθρια αποτελέσματα για κρατικές οντότητες και ανθρώπινες ζωές. Όσοι λοιπόν προκρίνουν τα διοικητικά μέτρα και τους κώδικες δεοντολογίας από την πολιτική συνεννόηση, ας το σκεφτούν διπλά.

Παρατήρηση 1η: "η πολιτική συνεννόηση προέχει και αρκεί για να βελτιώσει κατά πολύ την πολιτική μας εμβέλεια, σε σχέση με άλλα οργανωτικού και διοικητικού τύπου μέτρα". Η άποψη αυτή τείνει από πρόσφατη τακτική επιλογή να γίνει μόνιμη στρατηγική της Πτέρυγας που αξιοποιεί έτσι τις όποιες βελτιωμένες προσβάσεις έχει αποκτήσει στην "τάση" Τσίπρα αλλά και την κοινοβουλευτική της δύναμη. Η Πτέρυγα φοβούμενη τους κομματικούς στρατούς της "αριστερής πλειοψηφίας" έφτασε στο σημείο να αρνείται την σύγκλιση των αντιπροσωπευτικών σωμάτων του Συνασπισμού και να συμβάλλει και αυτή στην περιθωριοποίηση των μελών. Αυτό θεωρήθηκε μάλλον ως συγκυριακή πολιτική δειλία.
Τώρα προχωρεί στην απαξίωση κάθε συλλογικής διαδικασίας της βάσης με το ιδεολόγημα της "πολιτικής συνεννόησης";
Η πολιτική συνεννόηση (των τάσεων προφανώς) είναι πιο έγκυρη διαδικασία από τις αντιπροσωπευτικές αποφάσεις των μελών;
Και επίσης, πόσο νομίζετε ότι θα κρατήσει;
Η "αριστερή πλειοψηφία" αργά ή γρήγορα θα επανέλθει στην καθεστωτική της λογική αφού με την βοήθεια της Πτέρυγας προσπέρασε την σκόπελο της λογοδοσίας σε ένα έκτακτο συνέδριο και τα στελέχη της περνώντας για λίγο στο παρασκήνιο, πιστεύουν κιόλας ότι ξεχάστηκαν οι προσωπικές τους ευθύνες που έφεραν την Αριστερά ξανά στην συρρίκνωση και ετοιμάζονται, αφού "τακτοποιήσουν" και τον ΣΥΡΙΖΑ, για ολική επαναφορά. Μην είστε λοιπόν τόσο αφελείς!

Παρατήρηση 2η: "Επιπλέον, η πολιτική συνεννόηση μπορεί να συμβάλει σε συλλογικότερη κομματική λειτουργία, σε άμβλυνση των κάθετων αντιπαραθέσεων πλειοψηφίας / μειοψηφίας και σε διεύρυνση του εσωκομματικού διαλόγου." Τέτοιο θαύμα ούτε ο Ιησούς Χριστός...
Συλλογικότερη κομματική λειτουργία; Με τις τάσεις να κερνάνε και τις τάσεις να πίνουν; Τότε τι το θέλουμε το κόμμα; Βρείτε τα μεταξύ σας και αφήστε τον κόσμο ήσυχο. Αλλά μην του πουλάτε παραμύθια για κόμμα των μελών, συμμετοχή, ανανέωση, ριζοσπαστικότητα και δημοκρατία. Μήπως ο διάλογος για σας εξαντλείται πλέον στις συνεννοήσεις με κατεβασμένα παντζούρια στην Κουμουνδούρου κι όπως λέει και ο καλός σύντροφος "αυτό αρκεί";
Όσον αφορά τις κάθετες αντιπαραθέσεις πλειοψηφίας / μειοψηφίας, αυτές αν δεν απατώμαι δημιούργημα των τάσεων δεν είναι;
Είναι τα παραπάνω εσωκομματική δημοκρατία ή η πλήρης κυριαρχία των τάσεων επί παντός δημοκρατικού αντιπροσωπευτικού σώματος;
Κι αυτό είναι το μοντέλο αριστερού κόμματος που ονειρεύεται η Ανανεωτική Πτέρυγα και απειλούσε να υλοποιήσει προεκλογικά έναντι του ΣΥΡΙΖΑ και των συνιστωσών του; Από την Σκύλα στην Χάρυβδη;

Παρατήρηση 3η: "Εφόσον μάλιστα, κατά μια έννοια, το κόμμα αποτελεί μικρογραφία της κοινωνίας που θέλουμε να οικοδομήσουμε, ας μην ξεχνάμε ότι η ενιαία και μοναδική έκφραση επικράτησε αλλού και άλλοτε, με ολέθρια αποτελέσματα για κρατικές οντότητες και ανθρώπινες ζωές." Έτσι είναι. Αλλά δεν μας λες σύντροφε, που βρίσκονται τα μέλη στην ειδυλλιακή εικόνα πλουραλισμού που μας προτείνεις να διατηρήσουμε; Ή μήπως κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους κι εκτός από την πρόσβαση ή αναγνωρισιμότητα που διαθέτουν στα ΜΜΕ διεκδικούν και τον απόλυτο έλεγχο της εσωτερικής ζωής του κόμματος μέσω των τάσεων;
Αυτή η "ενιαία έκφραση" (των τάσεων) που βασανίζει τον Συνασπισμό ή τον καταβαραθρώνει όταν αναιρείται γιατί κάτι έχουν να μοιράσουν, δεν σε ενοχλεί;
Ή το μόνο σοβαρό πλέον πρόβλημα στον Συνασπισμό είναι η πάση θυσία επιβίωση του μικρού μας μηχανισμού έναντι του δυνατότερου άλλου;
Και τα μέλη; Αποθανέτω η τάση μου μετά των αλλοφύλων;
Θάλεγα λοιπόν, "Ας το ξανασκεφτούν οι της Πτέρυγας, δυο φορές..." κι αντί να πανηγυρίζουν αφελώς για την πύρρεια νίκη τους επί της πρώην "αριστερής πλειοψηφίας", ας δέσουν πολιτικά και προς όφελος της χειραφέτησης των μελών τις όποιες βελτιώσεις στην συνοχή της συνασπισμικής Αριστεράς. Η ξέρες θυμίζω έρχονται και τα περιθωριοποιημένα μέλη δεν μπορείς να τα επικαλεστείς πολλές φορές...

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Το καταραμένο πλεόνασμα


Ζίγκμουντ Μπάουμαν "Ρευστοί καιροί", Εκδ. Μεταίχμιο, μτφ. Κωνσταντίνος Γεωρμάς, σελ. 189, τιμή: 14 ευρώ

Του Αποστόλη Αρτινού*

Η αφετηριακή διαπίστωση του Zygmount Bauman στους "Ρευστούς καιρούς" του, είναι ότι η ρευστότητα της σύγχρονης κατάστασης δεν μπορεί να πλαισιώσει τον άνθρωπο και να διαμορφώσει τον βίο του. Το αδύναμο ίχνος μιας μορφής διαλύεται μέσα στο ήδη αναδυόμενο σχήμα της επόμενης. Όλα έτσι τα γεγονότα ανακτούν την αυτοτελή, επεισοδιακή τους πλευρά χωρίς να κατορθώνουν όμως να διαγράψουν την εξελικτική τους πρόοδο. Μια δομική αδιαθεσία που εξαχνώνει τον άνθρωπο και την αδύναμη πλέον κοινωνία του, μια αδύναμη μνήμη που εκφυλίζεται διαρκώς και με αυξανόμενο ρυθμό, μια αδύναμη, εν τέλει, γνώση, που δεν συσσωρεύεται, δεν ωριμάζει, δεν αξιολογείται αλλά που διαρκώς καταναλώνει τις πληροφορίες της.
Ο άνθρωπος έτσι δεν συμμορφώνεται στην εδραιωμένη του αλήθεια αλλά στην ευελιξία του, στο α-νόητο σύμπαν των «ελεύθερων επιλογών» του.

Αυτό το σύγχρονο περιβάλλον της ρευστότητας, ρευστότητας της πληροφορίας, του χρήματος, των εξοπλισμών, είναι τελικά το περιβάλλον της σύγχρονης ανασφάλειας, ενός μετανεωτερικού φόβου. Με την καίρια όμως επισήμανση του Bauman ότι αυτός ο φόβος δεν εδράζεται στο «υπαρξιακό ρίγος», στην «αυθεντική αγωνία», αλλά είναι τελικά ένας φόβος ανοίκειος, μια συστημική απλώς εκτροπή. Το σύγχρονο φάντασμα της τρομοκρατίας, γιατί περί αυτού πρόκειται, δεν ανιχνεύθηκε στη σκόνη των καταρρέοντων πύργων του Μανχάταν, αλλά εδραιώθηκε με την επ’ άπειρων τηλεοπτική τους αναπαράσταση, με αυτή την εικονική τους αποθέωση. Οι σκέψεις εδώ του Baudrillard είναι αξεπέραστες.

Το κύριο χαρακτηριστικό της εποχής μας είναι για τον Bauman, η υπερπαραγωγή απορριμμάτων, βιομηχανικών, πληροφορικών αλλά όμως και ανθρώπινων. Ένα «πληθυσμιακό πλεόνασμα» που δεν εγγράφεται πουθενά, σε καμιά προοπτική ζωής.

Μια απρόσωπη μάζα, απογυμνωμένη από κάθε ταυτότητα, από κάθε εδαφική αναφορά, συνωστισμένη στα σύνορα του νεωτερικού, ερχόμενη απ’ έξω και οδηγούμενη εκτός του. Η θέση του δεν μπορεί παρά να είναι ο προσφυγικός καταυλισμός, αυτός ο χώρος ανακύκλωσης των ανθρώπινων απορριμμάτων. Μια ενδιάμεση εδαφικότητα, μια εφήμερη θέση, που παίρνει όλο και περισσότερο τον χαρακτήρα μιας «ολικής ζωής». Ο κίνδυνος που εκπέμπει ο πρόσφυγας δεν έχει να κάνει τόσο με την πραγματικότητά του όσο με την ανασφαλή θέση του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου, μια ανασφάλεια που του κληρονόμησε η ατομικοποίησή του. Αυτή η «επικίνδυνη τάξη» των αποκλεισμένων, η μεγαλύτερη απειλή για τον Zizek που έρχεται, διαγράφει ανάγλυφα ολόκληρη την κοινωνικοπολιτική κρίση της εποχής μας. Ένας αποκλεισμός αμετάκλητος, όπως τον χαρακτηρίζει ο Bauman, που σφραγίζει όλη αυτή την κουλτούρα του απορρίμματος και μαζί της ανακύκλωσής του. Σήμερα οι οικονομικοί πρόσφυγες και οι μακροχρόνια άνεργοι, αύριο οι περιβαλλοντικοί πρόσφυγες, ένας ολόκληρος κόσμος, που θα αυξάνει πληθυσμιακά, και θα παγιώνει τη θέση του, μια θέση εξαίρεσης, αμηχανίας και ανασφάλειας.

Οι σύγχρονες πόλεις γίνονται το θέατρο αυτού του τραύματος. Τα γκέτο των αποκλεισμένων και τα φρουραρχεία των προαστίων. Δυο ξεχωριστοί βιόκοσμοι που διαμορφώνουν μια νέα, οριακή τοπικότητα, χωρίς καμιά όμως χωρική αναφορά. Οι άνθρωποι των γκέτο είναι ξεριζωμένοι και αδιάφοροι και όχι τοπικοί, «ντόπιοι», όπως υποστηρίζει ο Bauman, και η τάξη των προαστίων διαρκώς διασυνδεδεμένη παγκοσμίως. Ένα αστικό περιβάλλον που δεν δομείται πάνω στην εγγύτητα, που πάντοτε χαρακτήριζε τον πολιτισμό των πόλεων, αλλά την απομάκρυνση και περιχαράκωση. Πόλεις εγκλείστων σε «απαγορευτικούς χώρους» που διαρκώς όμως θα επανασχεδιάζονται, θα μετατίθενται, και θα επανασυγκροτούνται σ’ αυτή τη μεγάλη δωρεά της εγγύτητας με τον Άλλον. Η ρευστή νεωτερικότητα που ανταγωνίζεται τα τοπικά νοήματα και η διασύνδεση τον κοινό βίο, αυτή η ιστορία των πόλεων. Ο Bauman αγαπά τις πόλεις, αγαπά την αγέρωχη αμφισημία τους, την ποικιλία των ερεθισμάτων τους, είναι από τους πιο μητροπολιτικούς στοχαστές. Γι' αυτό και απέναντι στον φόβο του ξένου προτείνει τη γοητεία της συνάντησης, αυτόν τον «συγκερασμό των οριζόντων». Οι πόλεις άλλωστε πάντα ήταν οι πόλεις των ξένων, ο τόπος του ανοίκειου. Άλλες εποχές αυτό εξέπεμπε μια γοητεία και άλλες, όπως η σημερινή, ανασφάλεια και φόβο. «Μια αμφίσημη εμπειρία» η πόλη, όπως λέει ο Bauman, μια αμφισημία που χαρακτηρίζει γενικότερα τον αστικό βίο, το αστικό περιβάλλον, και που το καθιστούσε τον τόπο μιας διαρκούς εγρήγορσης.

Ο σημερινός κόσμος είναι για τον Bauman το σύγχρονο περιβάλλον της απογοήτευσης. Μια απογοήτευση που κατακλύζει όλα τα σύνορα του βίου ακόμη κι αυτά τα σύνορα της σκέψης. Ο Bauman αδυνατεί στις απαντήσεις του. Ενώ διατρανώνει την πίστη του στην ουτοπική σκέψη ταυτόχρονα παίρνει και τις αποστάσεις του. Οι διαπιστώσεις του πάνω στον σύγχρονο κόσμο είναι καίριες οι προτάσεις του όμως αδιόρατες, απούσες σχεδόν. Ένας λόγος που μοιάζει αβέβαιος στην έκβαση του, αδύναμος μέσα στον μετεωρισμό των λογοτεχνικών του αναφορών. Ένα αδιέξοδο που ξεπερνά όμως την περίπτωση του Bauman και γίνεται το αδιέξοδο ολόκληρης της εποχής μας, αυτό το αδιέξοδο και της σύγχρονης σκέψης. Αντιγράφοντας τον Calvino απ’ τις «Αόρατες πόλεις» ο Bauman σκανδαλωδώς προτείνει μόνον αυτό: «Να προσπαθήσουμε να μάθουμε και να αναγνωρίσουμε ποιος και τι, μέσα στην κόλαση, δεν είναι κόλαση, και να του δώσουμε διάρκεια, να του δώσουμε χώρο». Ίσως όμως ακόμη και αυτό το λίγο, σήμερα, να είναι ήδη πολύ.


* Αυγή 27/10/09, www.leximata.blogspot.com

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

Από τον στρουθοκαμηλισμό στον χαμαιλεοντισμό...

Ή άλλα λόγια να αγαπιόμαστε!

Τέλειωσε και η πολυαναμενόμενη συνεδρίαση της ηγεσίας (ΚΠΕ) του Συνασπισμού, η πρώτη με άνεση χρόνου και ευνοϊκές συνθήκες εδώ και καιρό και ω του θαύματος κατέληξε στο εξής περίτρανο και συνεκτικό συμπέρασμα: "εν οίδα ότι ουδέν οίδα".

Ατελείωτη αριστερή μπουρδολογία, πασαλείμματα θέσεων και απόψεων, όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω, καμία αυτοκριτική καμία επίγνωση για το τι έγινε το τελευταίο διάστημα, κανένα χρηστικό συμπέρασμα.
Αντίθετα, εμφανίζονται μετά από καιρό ντιρεκτίβες για πουσάρισμα στα μέλη, χρεώσεις και ελέγχους απόδοσης και διαθεσιμότητας, καθώς και τριτοδιεθνιστική ορολογία για την ανάπτυξη σχέσεων με κάποιο "μαζικό κίνημα" στο οποίο θα συμμετέχουν φαντάζομαι από τα πάνω οι φωτισμένοι ινστρούχτορες...

Τι λέτε ρε παιδιά;
Πότε μεταμορφωθήκαμε ξαφνικά σε ΚΚΕ και δεν το καταλάβαμε;
Όλο το προηγούμενο διάστημα όλα ήταν σωστά απλά δεν υπήρχε καλή διαχείριση (που έλεγε και ο Καρίτζης και τον ... μαλώναμε); "Κρατήσαμε τις δυνάμεις μας", "περάσαμε τον κάβο", "λαϊκή αντεπίθεση" και άλλες ανοησίες; Και η ξέρα που έρχεται; Ποιος θα την δει;
Πότε θα μιλήσετε επιτέλους πολιτικά;

Μέχρι τώρα σας ενοχλούσε η πραγματικότητα. Τώρα υποδυόσαστε ότι "όλα τα ζητήματα είναι ανοιχτά" όταν χτες ήδη τα κλείσατε κιόλας;

Από αριστεροί στρουθοκάμηλοι γίνατε τώρα αριστεροί χαμαιλέοντες;
Ποιοi είσαστε τελικά;

Και πότε θα αφήσετε τα μέλη να συνέλθουν και να αποφασίσουν δημοκρατικά;
Ακόμα και η ΝΔ μετά την ήττα κάνει Έκτακτο Συνέδριο. Η Αριστερά;
Ή μήπως αυτή δεν ηττήθηκε;

Καθάρισε την δική σου Κόπρο του Αυγεία πρώτα...


"Ο Έζρα Πάουντ έλεγε
"άρχισε εκεί που είσαι...
για να αδειάσεις το λιμάνι
απ΄τη βρώμα του"
Δηλαδή καθάρισε τους δικούς σου Στάβλους του Αυγεία* πρώτα.
Καθάρισε το δικό σου παιχνίδι...
Πριν αρχίσεις να λες σ΄ άλλους
πως ν΄αντιμετωπίσουν τον κόσμο."

Allen Ginsberg


*πχ της Κουμουνδούρου...

Αφιερωμένο στις αποφάσεις της ΚΠΕ του Συνασπισμού, όπως την παρακάτω:

Όσον αφορά τη λειτουργία των τάσεων η ΚΠΕ τονίζει ότι:

"Η ύπαρξη και λειτουργία των τάσεων ως ιδεολογικοπολιτικών ρευμάτων είναι συλλογική κατάκτηση για το Κόμμα μας. Οποιαδήποτε όμως συγκυριακή ή μόνιμη τακτική που μετατρέπει τις τάσεις σε εσωτερικούς εκλογικούς μηχανισμούς διαμορφώνει εικόνα μη συνοχής για το Κόμμα μας και δεν ευνοεί τη συλλογική μας προσπάθεια. Είναι στο χέρι των μελών του Κόμματος, στην πολιτική τους εμπειρία και γνώση, να μην επιτρέπουν να διαμορφώνονται τέτοιες καταστάσεις.

Ή σε απλά ελληνικά "έχετε τις τάσεις που σας αξίζουν" (ανόητα μέλη...)

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

Ο άθλος της Δουνκέρκης και ο Συνασπισμός


Μανώλης Βελεγράκης*

Ορισμένοι θέλουν να παραστήσουν το εκλογικό αποτέλεσμα για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ως το νέο «Άθλο της Δουνκέρκης». Θεωρούν δηλαδή ότι, όπως οι Βρετανογάλλοι το 1940 διέσωσαν τα στρατεύματα τους και έτσι συνέχισαν και στη συνέχεια νίκησαν τον πόλεμο, παρόμοια ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αφού διασώθηκαν στην τελευταία εκλογική μάχη, θα φτάσουν αργά ή γρήγορα στην οικοδόμηση της Μεγάλης Αριστερής Πλειοψηφίας που ονειρεύονται.


Οι πανηγυρισμοί στην Κουμουνδούρου για το «ανέλπιστο», «ιδιαίτερα θετικό μέσα στις συνθήκες που επιτεύχθηκε» εκλογικό αποτέλεσμα της 4ης Οκτωβρίου καλά κρατούν. Υπάρχουν άλλωστε πολλοί λόγοι για τους οποίους πρέπει να είναι χαρούμενοι οι άνθρωποί της: Ο πρόεδρος εκλέχτηκε βουλευτής με μεγάλο αριθμό σταυρών, ο αδικηθείς πρώην ευρωβουλευτής ξαναβρήκε βουλευτικό έδρανο, αυτό που λέμε μηχανισμός εξασφάλισε ένα κάποιο ρόλο για τα επόμενα χρόνια. Δεν τους το προσάπτω: Έχουν κάθε λόγο να είναι ανακουφισμένοι, όπως ο απρόσεκτος οδηγός ενός αυτοκινήτου που πέφτει, λόγω υπερβολικής ταχύτητας, σε ένα γκρεμό, σώνεται με λίγες αμυχές και βέβαια δηλώνει ευτυχισμένος - χωρίς ωστόσο να σκέφτεται να οδηγεί με μεγαλύτερη φρόνηση.

Έτσι ακριβώς και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, το εκλογικό αποτέλεσμα υπερέβαινε τις προβλέψεις που οι περισσότεροι έκαναν για την επίδοσή του, έχοντας υπόψη όσα συνέβησαν στο διάστημα μετά τις ευρωεκλογές και ιδίως όσα έγιναν στο τραγικό τετραήμερο 3 ώς και 6 Σεπτεμβρίου. Ωστόσο, το γεγονός ότι μας λυπήθηκαν περισσότεροι από όσους περιμέναμε να επιβραβεύσουν την τακτική ψηφολεκτικής επαιτείας την οποία εφαρμόσαμε δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχνάμε και να μην αναλύσουμε πρωταρχικά τα εξής δύο απλά πράγματα: Πρώτον, ότι περίπου 50.000 συμπολίτες μας δοκίμασαν, όπως σωστά ειπώθηκε το βράδυ των εκλογών του 2007, και δεν έμειναν ευχαριστημένοι από την επιλογή τους. Δεύτερον, ότι ενώ τέσσερις μόλις μήνες πριν αναγγέλθηκε ως εκλογικός στόχος το 10%, το κεντρικό σύνθημα στις τελευταίες εθνικές εκλογές ήταν μόλις 3% και μία ψήφος.

Για τα παραπάνω δεν φταίνε βέβαια τα κωμικοτραγικά που συνέβησαν μέχρι να αποφασιστεί αν ο ΣΥΝ είναι κόμμα ή συνιστώσα, αν θα κατέβει μόνος ή ως ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, αν επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Τσίπρας ή ο Αλαβάνος, αν ο Αλαβάνος μένει ή φεύγει, αν ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ θα εκλεγεί με ή χωρίς σταυρό, αν θα ανέβουν στην εξέδρα ένας, τρεις, πέντε ή έντεκα, αν θα εκλέξουν βουλευτή οι συνιστώσες κ.λπ. Όπως ακριβώς η συντριβή της Νέας Δημοκρατίας δεν οφείλεται στην επιλογή Καραμανλή για τον χρόνο των εκλογών αλλά στα πεπραγμένα και τις παραλείψεις της απελθούσας κυβέρνησης, που άνοιξαν τον δρόμο στο ΠΑΣΟΚ.

Ορισμένοι θέλουν να παραστήσουν το εκλογικό αποτέλεσμα για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ως το νέο «Άθλο της Δουνκέρκης». Θεωρούν δηλαδή ότι, όπως οι Βρετανογάλλοι το 1940 διέσωσαν τα στρατεύματα τους και έτσι συνέχισαν και στη συνέχεια νίκησαν τον πόλεμο, παρόμοια ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αφού διασώθηκαν στην τελευταία εκλογική μάχη, θα φτάσουν αργά ή γρήγορα στην οικοδόμηση της Μεγάλης Αριστερής Πλειοψηφίας που ονειρεύονται.

Το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα και όσα προηγήθηκαν δείχνουν στην πραγματικότητα τα όρια του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ, στη σημερινή του μορφή, και αυτού που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «στρατηγική Αλαβάνου», την οποία διεκπεραίωσε τούτη τη φορά η νέα ηγεσία του ΣΥΝ. «Στρατηγική Αλαβάνου» σημαίνει «επιδιώκουμε πολλούς από τους λίγους και όχι λίγους από τους πολλούς», με άλλα λόγια καλύτερα να απευθυνθούμε στο 15%-20% της κοινωνίας στο οποίο έχουμε περισσότερες πιθανότητες να κερδίσουμε, παρά σε ολόκληρη την κοινωνία. Δεν θα ήθελα να ισοπεδώσω την προσέγγιση αυτή: Καλύπτει μια έλλειψη που υπήρχε στον λόγο και την πρακτική μας, αγκυρώνει τον χώρο μας σε συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα, δίδει ορισμένο ταξικό αντίκρισμα στην πολιτική παρουσία μας. Ωστόσο, η τακτική αυτή υποτιμά την ανάγκη συμμαχιών (πρώτα από όλα κοινωνικών και, εφόσον επιτευχθούν τέτοιες, και πολιτικών), την ανάγκη να συντονισθούμε με ανάγκες και αναζητήσεις ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων. Από την άποψη της εκλογικής απήχησης, η στρατηγική αυτή συναντά τα όριά της, διότι εξασφαλίζει το κατώφλι του 3%, θέτει όμως και ένα ταβάνι που δεν ξεπερνά το 5-7%, ποσοστό με το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι «η ξεχασμένη κοινωνία» θα έχει φωνή, αλλά πάντως όχι καλύτερη ζωή.

Θέλω να πω ότι ανακύπτει το θεμελιώδες δίλημμα του ΣΥΝ και της ριζοσπαστικής Αριστεράς γενικότερα στη χώρα μας, καθώς υφίσταται σοβαρή απόκλιση πολιτικών κατευθύνσεων σε όλα τα επίπεδα (θέσεων, στρατηγικής, μεθοδολογίας) στο εσωτερικό του χώρου. Τα διλήμματα στην πολιτική και τη ζωή δεν είναι οπωσδήποτε κακά ή επικίνδυνα, γιʼ αυτό δεν υπάρχει λόγος να αποφεύγονται. Μπορούν ωστόσο να εξελιχθούν σε πρόβλημα όταν ακριβώς δεν απαντώνται.

Αποτελεί λοιπόν επείγουσα ανάγκη να εξετάσουμε την ανανοηματοδότηση του σοσιαλισμού και όχι την ιδεολογική αναβάπτιση παλαιότερων μορφών του. Είναι επείγον να προβληματιστούμε πως θα απαλλάξουμε τη βασική ιδεολογική μας πλατφόρμα, τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, από κάθε μονολιθικότητα και θα την καταστήσουμε ανοικτή σε νέα αιτήματα που τίθενται στη μετα-βιομηχανική εποχή, τις απαρχές της οποίας ζούμε μόλις την τελευταία εικοσαετία. Είναι εξαιρετικά σημαντικό συνεπώς να πείσουμε για την επικαιρότητα του σοσιαλισμού αναδεικνύοντας τον πυρήνα της αριστερής σκέψης, την προτεραιότητα της αξίας της εργασίας, ως παράγοντα της παραγωγής, έναντι του κεφαλαίου, και το δικαίωμα του εργαζόμενου ανθρώπου στην απόλαυση θεμελιωδών συλλογικών αγαθών. Να μιλήσουμε όμως με όρους σύγχρονους, πείθοντας για την αναπτυξιακή διάσταση της σκέψης και της πολιτικής μας, επιχειρηματολογώντας όχι μόνον για την οικολογική αλλά και για την οικονομική σημασία της προάσπισης κοινωνικών και περιβαλλοντικών αγαθών.

Φυσικά και ιδιαίτερα στο πλαίσιο της ελληνικής κοινωνίας, ριζοσπαστική αριστερά δεν σημαίνει μόνον υπεράσπιση της προτεραιότητας της εργασίας, δεν σημαίνει μόνον δίκαιη κατανομή του παραγόμενου πλούτου μεταξύ της μισθωτής εργασίας και των κατόχων των μέσων παραγωγής. Σημαίνει και υπεράσπιση της παραγωγικής εργασίας έναντι παρασιτικών φαινομένων, έναντι της διαφθοράς, έναντι της δραματικής σπατάλης πόρων που συντελείται ιδίως στον δημόσιο τομέα της οικονομίας. Διότι τελικά δεν θα μπορούμε να υπερασπίσουμε τον δημόσιο χαρακτήρα κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών, χωρίς να μην είμαστε πρωτοπόροι στην ποιοτική αναβάθμισή τους. Συνοπτικά, χρειαζόμαστε έναν ανοικτό σοσιαλιστικό ριζοσπαστισμό και ένα πολιτικό λόγο που σε τελική ανάλυση θα ανταποκρίνεται στην επωνυμία του κόμματος που είναι και αυτή «πολυσυλλεκτική» και όχι φυσικά σκληρά ταξική: Συνασπισμός της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας.

Η τελευταία προεκλογική περίοδος ανέδειξε ορισμένες ηγετικές δυνατότητες του Αλ. Τσίπρα και ιδίως την ικανότητά του να αρθρώνει πειστικό πολιτικό λόγο, αφού βέβαια και ο ίδιος αντιλήφθηκε ότι πρέπει να απευθύνεται στο πλατύτερο δυνατό ακροατήριο και να προβάλλει τον προγραμματικό και ρεαλιστικό χαρακτήρα των θέσεών μας. Μένει να επιδείξει τα ίδια ηγετικά χαρακτηριστικά και προς το εσωτερικό, όπου στο πρώτο αυτό διάστημα προεδρίας διέπραξε λάθη τα οποία αδίκησαν πρώτα από όλους τον εαυτό του. Ένα από τα βασικά καθήκοντα του προέδρου του ΣΥΝ στο προσεχές διάστημα είναι να μπορέσει να απαντήσει κατά τρόπο καθαρό και περιεκτικό στο δίλημμα που θέσαμε παραπάνω.

Το ζήτημα δεν μπορεί να εκκρεμεί sine die. Η πολιτική κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ και η διαφαινόμενη εισαγωγή εκλογικού συστήματος, με συνδυασμό αφενός μονοεδρικών περιφερειών, όπου, ενόψει των σημερινών συσχετισμών, η αριστερά έχει ελάχιστη τύχη, αφετέρου λίστας με παράλληλη διατήρηση της πριμοδότησης του πρώτου κόμματος, μπορούν να θέσουν νέο σκόπελο στην κοινοβουλευτική, πολιτική και κοινωνική παρουσία της αριστεράς. Άλλωστε η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού σε διπολική βάση φαίνεται να αποτελεί βασική στρατηγική επιδίωξη του Γ. Παπανδρέου. Είναι συνεπώς επείγον να διαμορφώσουμε πολιτικές θέσεις, στρατηγική και μεθοδολογία που θα μας επιτρέψουν να προσεγγίσουμε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Διαφορετικά δεν θα αργήσει η μέρα οπότε θα διαπιστώσουμε ότι αποφύγαμε την οριζόντια διάσπαση (Ανανεωτικοί - Ρεύμα - Σύμμαχοι), αλλά ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμα χειρότερη διάσπαση, αυτή ανάμεσα στην κοινωνία και τον πολιτικό φορέα της Ανανεωτικής/Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

* Ο Μανόλης Βελεγράκης είναι μέλος της Π.Κ. Δικηγόρων του ΣΥΝ
*Αυγή 22/10/09

Κι εσύ τέκνον Τσίμα;


Dedicated to Pavlos...



Σιγοντάροντας τον αριστεροφάγο Πρετεντέρη ως δεύτερος ψάλτης χτες, ο Παύλος Τσίμας , διέπρεψε στο δελτίο ειδήσεων του Mega. Με το αλαζονικό ύφος ανθρώπου που έχει τον Τσίπρα τάχα στο τσεπάκι, τον άδειασε εντελώς λέγοντας ότι μετάνοιωσε για την "υπερβολική" έκφραση πως"τα Εξάρχεια έγιναν Λωρίδα της Γάζας".Είπε πως δικαιολογεί την υπερβολική αυτή έκφραση (ποιος είσαι μεγάλε;) γιατί δεν είχε γίνει τότε ακόμη η αποπομπή Τσιατούρα και πως το πρωί που μίλησε "μαζί τους "είδε πως ο Τσίπρας μετάνιωσε γιατί κατάλαβε πως παρόμοιες δηλώσεις για τα Δεκεμβριανά "τους κόστισαν δημοσκοπικά". Αμέσως ο αρχισυντάκτης, πέταξε ως αναμενόμενον, τον πηχυαίο τίτλο "Τα ...μάζεψε ο Τσίπρας για την Λωρίδα της Γάζας".
Μήπως τότε να μας εξηγούσες γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε ανακοίνωση οτι "δεν μας αρκεί η αποπομπή Τσιατούρα"; Απο λασπολογία καλά πάμε Παύλο.
Δεν βγάζεις και το κράνος να δούμε το πρόσωπό σου; Τί άλλο θες να κάνουμε για να ικανοποιήσουμε το ΠΑΣΟΚ;

posted by Kassandra

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

Ο αριστερός στρουθοκαμηλισμός συνεχίζεται...

Από το ιστολόγιο Έκτακτο ΣΥΝέδριο:
Θα μου πείτε οι ίδιοι άνθρωποι δεν είναι ακόμα στην ηγεσία; Τι περιμένεις; Θα αφήσει το βαθύ κράτος της Κουμουνδούρου και οι μηχανισμοί των τάσεων τον κόσμο μας να εκφραστεί ελεύθερα;
Διαβάζουμε στην Αυγή στις 22/10/09:

Η γενική πολιτική κατεύθυνση του ΣΥΝ στη βάση της διακηρυγμένης "αριστερής προγραμματικής αντιπολίτευσης" θα αποσαφηνιστεί ακόμα περισσότερο τόσο στη σημερινή πρωινή συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας όσο και στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή που θα συνέλθει το Σαββατοκύριακο.

Η Π.Γ. θα κληθεί να "προετοιμάσει" την ΚΠΕ, κατά τη διάρκεια της οποίας θα τεθούν τα θέματα των οργανωτικών αλλαγών, της συνολικής αποτίμησης και του απολογισμού των εκλογών, της κατεύθυνσης του κόμματος και φυσικά των βασικών αρχών για τον ΣΥΡΙΖΑ ενόψει της πανελλαδικής σύσκεψης του Νοεμβρίου. Ενδεχομένως να τεθεί και θέμα εκλογής νέας Π.Γ., ενώ υπάρχουν προτάσεις για διεύρυνση του αριθμού των μελών του οργάνου.

Η σκέψη που κατέθεσε ο Δημήτρης Βίτσας στην τελευταία συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας για τη διεξαγωγή συνεδρίου απορρίφθηκε, καθώς στην ηγεσία του κόμματος εκτιμούν ότι "τα ανοιχτά ζητήματα που υπάρχουν μπορούν να επιλυθούν χωρίς να υπάρξει συνέδριο". Έτσι, στη σημερινή συνεδρίαση ο Αλ. Τσίπρας δεν προτίθεται να θέσει θέμα συνεδρίου, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες συζήτησε και χθες το ζήτημα της διεξαγωγής συνεδρίου με κορυφαία στελέχη του κόμματος καταλήγοντας στην παραπάνω απόφαση. Βεβαίως στην Κουμουνδούρου λαμβάνουν τα πολλάπλα μηνύματα που έρχονται από τη βάση, γι' αυτό και αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο το τακτικό συνέδριο του κόμματος να έρθει "πιο κοντά".

Ναι, δυστυχώς έτσι είναι. Μοιάζει με χοντρή αυταπάτη ότι τα επαγγελματικά μας στελέχη θα επιτρέψουν να αμφισβητηθεί η μονιμότητά τους και ο μόνιμος βιοπορισμός τους από την κρατική επιχορήγηση... Αλλά και η βάση του κόμματος; Από την ισχνή της ανταπόκριση στην πρωτοβουλία μας επιβεβαιώνεται ότι είναι απόμακρη, παθητική, παραιτημένη και καχύποπτη. Χρειαζόμαστε κοντά δύο χιλιάδες υπογραφές και μαζέψαμε καμιά διακοσαριά - online δε μόνο 24!

Φαίνεται εδώ ότι πληρώνουμε την μακροχρόνια υπονόμευση της συνοχής του κόμματος από την διαλυτική λειτουργία των τάσεων, την αμοιβαία καχυποψία, τα συνέδρια των πλειοψηφιών, την απογοήτευση από την ολική διάψευση ότι ο Συνασπισμός είναι κόμμα των μελών του. Όχι σύντροφοι! Ο ΣΥΝ είναι κόμμα των μηχανισμών, της παρέας και των κολλητών. Τα μέλη δεν έχουν λόγο πόσο μάλλον οι φίλοι μας...

Παρά την φοβερή ανταπόκριση του κόσμου που έδωσε στην Αριστερά μιαν ακόμη ευκαιρία με το 4,6%, οι μηχανισμοί είναι αδυσώπητοι. Δεν δέχονται δημοκρατικό έλεγχο, δεν δίνουν λογαριασμό, δεν αισθάνονται καλά με την δημοκρατία. Και τώρα που η ΚΠΕ καλείται να πάρει σοβαρότατες αποφάσεις, της σφίγγουν τα λουριά μην έχουμε καμιά δημοκρατική εκτροπή.

Θα μου πείτε, περίμενε το σαββατοκύριακο πρώτα και μετά μίλα... Ελπίζω να διαψευστώ. Όμως από το δημοσίευμα της Αυγής το περίγραμμα είναι σαφές: προτιμούν να τα βρίσκουν μεταξύ τους πέντε δέκα άτομα παρά να γίνει συνέδριο και να μπούνε στον κόπο να εξηγήσουν, να κάνουν αυτοκριτική, να αναλάβουν ευθύνες, να κριθούν.

Γι αυτό λοιπόν ο απολογισμός μας είναι θλιβερός. Χωρίς δημοκρατία δεν υπάρχει Αριστερά. Υπάρχει μόνο ένας εκλογικός μηχανισμός με αναφορά στην Αριστερά που κατά τα άλλα λειτουργεί σαν ένα οποιοδήποτε αστικό κόμμα: υπόσχεται, αυτοδιαψεύδεται, παθητικοποιεί τα μέλη και τους ψηφοφόρους και εξασφαλίζει την αναπαραγωγή του, τις θεσούλες του και το βόλεμά του. Δυστυχώς!

Τώρα τα μέλη μπορούν να παραμείνουν σε κατάσταση ύπνωσης ή και να κοιτάξουν την ζωή τους αφαιρώντας από τους επαγγελματίες τουλάχιστον τις προφάσεις και αργότερα και τα χρήματα της κρατικής επιχορήγησης.

Το ιστολόγιο αυτό θα περιμένει τις αποφάσεις της ΚΠΕ. Έπειτα θα πάρουμε τις αποφάσεις μας...

Γ. Π.

Μέλος της πρωτοβουλίας συλλογής υπογραφών για Έκτακτο ΣΥΝέδριο

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Πασοκικός Πολιτισμός... σε λίγο κα Γκερέκου, θα καίμε τα βιβλία στους δρόμους και θα επιτρέπουμε μόνο την ανάγνωση του Playboy;

Κι εντάξει, ο κος Χρυσοχοϊδης δεν ελέγχει δήθεν ακόμα το "κράτος της δεξιάς"... Το Υπουργείο Πολιτισμού δεν το αφορά το θέμα ή είναι απασχολημένο με την επιστροφή των Μαρμάρων και δεν το πρόσεξε;


Είτε με διακριτικά είτε όχι, όλοι για τον Σοσιαλισμό παλεύουμε...

ΓΑΠ: "Δεν θέλω ανοχή, θέλω συμμετοχή"*

Πολιτισμός με Γκερέκου, Προστασία του Πολίτη με Χρυσοχοϊδη;
Click to get cool Animations for your MySpace profile
"Καταγγέλλουμε την πρωτοφανούς προκλητικότητας εισβολή ένστολων αστυνομικών δυνάμεων κατά το τέλος της παρουσίασης του βιβλίου του Χριστόφορου Κάσδαγλη στον βιβλιοχώρο Φλωράλ στην πλ. Εξαρχείων."
* Εντάξει μην παιδεύεσαι, το καταλάβαμε...Click to get cool Animations for your MySpace profile

...οι παρουσιάσεις βιβλίων -χωρίς την συμμετοχή της αστυνομίας- είναι επικίνδυνες για τον Πολίτη και τον Πολιτισμό!

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ - ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΡΟΚΛΗΤΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΕ ΧΩΡΟ ΟΠΟΥ ΓΙΝΟΤΑΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ Κ.Ο. ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Καταγγέλλουμε την πρωτοφανούς προκλητικότητας εισβολή ένστολων αστυνομικών δυνάμεων κατά το τέλος της παρουσίασης του βιβλίου του Χριστόφορου Κάσδαγλη στον βιβλιοχώρο Φλωράλ στην πλ. Εξαρχείων.

Λίγο μετά το τέλος της εκδήλωσης, στην οποία συμμετείχαν ο Πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας, ο Δημήτρης Κουμάνταρος, ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος και ο συντονιστής Σταύρος Θεοδωράκης, αστυνομικές δυνάμεις με προκλητικό τρόπο και παραβιάζοντας κάθε έννοια νομιμότητας εισέβαλαν στο χώρο, ζητώντας στοιχεία και ασκώντας σωματικό έλεγχο στους παρισταμένους.

Αποτέλεσμα αυτής της βίαιης συμπεριφοράς των αστυνομικών δυνάμεων ήταν η σύλληψη του Δημήτρη Παπαχρήστου, του Στέλιου Ελληνιάδη, του Σωτήρη Δαματόπουλου, οι οποίοι προσήχθησαν στη ΓΑΔΑ.

Η απαράδεκτη αυτή συμπεριφορά των αστυνομικών δυνάμεων εντάσσεται στην προσπάθεια διαμόρφωσης ενός μόνιμου κλίματος αστυνομοκρατίας στην περιοχή των Εξαρχείων όλο το τελευταίο διάστημα.

Θεωρούμε πως είναι μεγάλες οι ευθύνες του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη κ. Χρυσοχοϊδη τον οποίον καλούμε άμεσα να αναλάβει τις πολιτικές ευθύνες που του αναλογούν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί αντίπαλος σε κάθε προσπάθεια επιβολής ενός νέου κλίματος αστυνομοκρατίας και καλεί για το θέμα αυτό σε συνέντευξη Τύπου την Πέμπτη 22/10 στις 12.30 στο χώρο του βιβλιοπωλείου Φλωράλ (Θεμιστοκλέους 80).

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

"ισόβια αντιπολίτευση ή κυβερνητική συμμετοχή"

Ας αναλάβει επιτέλους η Αριστερά τις ευθύνες της κι ας μην τρομάζει κάθε φορά από τον κρότο του "γνωστού διλήμματος"...



Δείτε στο διαφωτιστικό αυτό βίντεο πως ο πιγκουίνος του δικομματισμού, παρά την κρίση του, έφτασε τελικά "περπατώντας" στην αυτοδυναμία απέναντι στην αλαζονική αριστερή στρουθοκάμηλο...

Που βρισκόμαστε λοιπόν;
Το Σαββατοκύριακο συνεδριάζει η ΚΠΕ του Συνασπισμού μετά από την διατύπωση μιας σειράς ερωτημάτων στα μέλη και τους φίλους του κόμματος της Αριστεράς (επιτέλους μια καλή πρωτοβουλία οριζόντιας επικοινωνίας που χρεώνεται στον γραμματέα Δ.Βίτσα).

Τι θα αποφασίσουν;
Θα δρομολογηθούν δημοκρατικές διαδικασίες επαναπροσδιορισμού της πορείας του αριστερού εγχειρήματος ή θα μείνουμε ξανά στον εφησυχασμό ότι "αντέχουμε στα δύσκολα" (και βυθιζόμαστε στα εύκολα...);
Η νέα αλαζονεία είναι μπροστά μας: μόλις ο χώρος μας αποκτά μια στοιχειώδη συνοχή και κάποιες επιτυχίες, η καμαρίλα του Συνασπισμού νοιώθει δικαιωμένη και γκρεμίζει οποιαδήποτε ελπίδα ανάκαμψης. Τα μέλη και τους φίλους τα κολακεύουμε όταν πρέπει να στηρίξουν καταστάσεις και μετά τα ξεχνάμε, αυτά και τις απόψεις τους.

Θυμίζω λοιπόν κάποια θέματα που είναι ανοιχτά και δεν πρόκειται να κλείσουν εάν δεν ακουστούν καθαρές κουβέντες και δεν υλοποιηθούν εξίσου καθαρές επιλογές:

Θα μείνουμε για πάντα μετέωροι ανάμεσα στον άκριτο κυβερνητισμό και την ισόβια αντιπολίτευση; Δεν πρέπει το κόμμα της Αριστεράς να επιδιώκει σταθερά την συγκυβέρνηση με την σοσιαλδημοκρατία και τους οικολόγους χωρίς να εκχωρεί την αυτονομία του και χωρίς κάτι τέτοιο να είναι αυτοσκοπός αλλά προσπάθεια επιβολής μιας προοδευτικής πολιτικής ατζέντας; Γιατί τρομάζουμε και ακροβατούμε επικίνδυνα κάθε φορά που η ζωή μας φέρνει μπροστά μας αυτό το ζήτημα; Τι θα το κάνουμε το καλό πρόγραμμά μας εάν δεν κληθούμε να το υλοποιήσουμε; Ή δεν θέλουμε;

Τι θα κάνουμε στον Συνασπισμό με τις τάσεις; Θα συνεχίσουμε να τις επιτρέπουμε να διασπούν την συνοχή οποιουδήποτε εγχειρήματός μας με τα ξεχωριστά τους ψηφοδέλτια και την καταμέτρηση κουκιών σε κάθε κομματικό σώμα ή θα τις μετατρέψουμε σε (μεταβλητά στις απόψεις και την σύνθεσή τους) ρεύματα ιδεών χωρίς οργανωτική συγκρότηση;

Τι θα κάνουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ; Θα διατυπώσουμε μια καθαρή θέση απέναντι στις συνιστώσες και το αίτημα για κάρτα μέλους με βάση την ωριμότητα της αριστερής ανασύνθεσης και τις απαιτήσεις των καιρών για μια συνεκτική Αριστερά ή θα βυθιστούμε πάλι στα παζάρια και τις υπόγειες συνεννοήσεις μακριά από τον κόσμο της Αριστεράς με κίνδυνο να διαιωνιστούν ψευτοδιλήμματα και καχυποψίες;
Δεν πρέπει κάποιος να εξηγήσει σε καλοπροαίρετους συντρόφους ότι εάν οι συνιστώσες δεν είναι (που δεν είναι) έτοιμες να αυτοδιαλυθούν μέσα σε ένα νέο κύμα ΣΥΡΙΖΑ, δεν τίθεται θέμα ουσιαστικής κάρτας μέλους; Ότι δεν γίνεται να έχουμε και τον σκύλο χορτάτο (τις συνιστώσες) και την πίτα ολάκερη (τον ΣΥΡΙΖΑ ως bloco ή Die Linke);

Εύχομαι σύντομα να έχουμε απαντήσεις στα παραπάνω και κυρίως εύχομαι να έχουμε συνδιαμόρφωση της όποιας άποψης μέσα από πλατιές δημοκρατικές διαδικασίες...