Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Η επανάσταση από τα κάτω και η ιστορική παραποίηση


...και ένα ερώτημα (προς την αλληλοσπαρασσόμενη ηγεσία του χώρου): ο Συνασπισμός ποιανής κοινωνίας είναι πρόπλασμα;

Από τον Φώτη Τερζάκη*

Murray Bookchin: Η τρίτη επανάσταση Λαϊκά κινήματα στην επαναστατική εποχή
μτφρ.: Μαρίνος Σαρηγιάννης, εκδόσεις Αλεξάνδρεια, τόμ. Ι, σ. 503, 34,49 ευρώ

Ποτέ η παραδοσιακή πολιτική δεν είχε φθαρεί όσο έχει φθαρεί στις μέρες μας, ποτέ οι εκπρόσωποί της δεν έγιναν τόσο αναξιόπιστοι και τόσο καταγέλαστοι, και ωστόσο ποτέ η αδυναμία και η εγκατάλειψη των ανθρώπων, ιδίως σε ό,τι αφορά τα πολιτικά πράγματα, δεν υπήρξαν μεγαλύτερες.
Η διάχυτη ιδέα ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να γίνουν κύριοι της μοίρας τους ούτε μπορούν να αναμορφώσουν τη ζωή τους προς μια επιθυμητή κατεύθυνση μοιάζει να είναι μία από τις συνέπειες της κατάρρευσης του ψυχροπολεμικού διπολισμού, η οποία ερμηνεύτηκε κατά έναν ειδικό τρόπο: ως αποτυχία των κοινωνικών επαναστάσεων, οι οποίες πάσχισαν να υλοποιήσουν συλλογικά όνειρα και να εφαρμόσουν μεγάλες απελευθερωσιακές ουτοπίες.
Ο μελαγχολικός αντι-ουτοπισμός της εποχής μας, που συχνά μεταμφιέζεται σε κυνικό και προσγειωμένο ρεαλισμό, είναι μία από τις σοβαρότερες πηγές αυτής της ανησυχητικής παθολογίας, η οποία οδηγεί τις «δημοκρατικές» μάζες των αρχών του 21ου αιώνα στην πειθήνια υποταγή σε μηχανισμούς χειραγώγησης και ελέγχου πρωτοφανείς στην ανθρώπινη ιστορία· και μία συνέπεια, όσο και προϋπόθεση, αυτού είναι η συστηματική δυσφήμιση της επανάστασης - το πλέον επαναλαμβανόμενο κλισέ στη ρητορική των σημερινών κυρίαρχων.

Ομως: «Τα ονόματα των τυράννων, τους οποίους φαίνεται να παρήγαγαν οι επαναστάσεις, επιζούν ως πρότυπα του κακού στην Ιστορία· όμως εκείνα των ανθρώπων που προσπάθησαν να διασώσουν το απελευθερωτικό δυναμικό των επαναστάσεων έχουν σχεδόν χαθεί, όπως και οι ζωογόνες ιδέες τις οποίες υποστήριξαν.
Στην πραγματικότητα, σχεδόν κανείς δεν θυμάται τους ελάχιστα γνωστούς εκπροσώπους του λαού, οι οποίοι άρθρωσαν μεγαλειώδη οράματα ελευθερίας και συχνά συντόνισαν μεγάλες εξεγέρσεις σε πόλεις και ύπαιθρο. (...)
Ολοι τους -όπως και πολλοί άλλοι- προσπάθησαν με ζήλο να ωθήσουν τις μεγάλες επαναστάσεις του παρελθόντος προς την εκπλήρωση των χειραφετητικών τους στόχων».

Είναι ο Μάρεϊ Μπούκτσιν που μιλάει εδώ, από τον πρόλογο του βιβλίου του Η τρίτη επανάσταση, Ι: βιβλίου που γράφτηκε ακριβώς για να καταπολεμήσει την ιστορική αμνησία των ημερών μας, όπου «η ανάμνηση των μεγάλων επαναστατικών κινημάτων, από την Αγγλική Επανάσταση της δεκαετίας του 1640 μέχρι την Ισπανική του 1936-39, σβήνει σήμερα στη συνείδηση ακόμη και των ριζοσπαστών νεαρών, πολλώ μάλλον όσων έχουν απλώς μια μέση παιδεία.
Στον βαθμό που κάποιος θυμάται αυτές τις επαναστάσεις, τις απορρίπτει, είτε ως αποτυχίες άσχετες με το σήμερα είτε ως εκκολαπτήρια αυταρχικών κρατών και των ηγετών τους, όπως ήταν, για παράδειγμα, ο Ολιβερ Κρόμγουελ, ο Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος ή ο Ιωσήφ Στάλιν» (σελ. xi).

Ο Μάρεϊ Μπούκτσιν (1921-2006) είναι από τους τελευταίους θεωρητικούς που μπορούν να ενταχθούν ανεπιφύλακτα στη μεγάλη αναρχική παράδοση του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος.
Την τελευταία δεκαετία της ζωής του, σαν αποκορύφωμα μιας μακράς σειράς δημοσιεύσεων και βιβλίων -πολλά από τα οποία είναι μεταφρασμένα στα ελληνικά- και παράλληλα με τη δουλειά του στο Ινστιτούτο Κοινωνικής Οικολογίας του Βέρμοντ (που ίδρυσε ο ίδιος το 1971 με την Janet Biehl), θα απορροφηθεί από ένα συστηματικό και μεγάλης πνοής έργο: μια ιστορία των νεωτερικών επαναστάσεων, η οποία είχε αρχικά συλληφθεί ως δίτομη, αλλά υλοποιήθηκε εντέλει σε 4 τόμους.
Με τον τόμο αυτόν, που παρουσιάζεται σήμερα στα ελληνικά, ξεκινά η μετάφραση του έργου από τον Μ. Σαρηγιάννη και τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια.
Το αποφασιστικό στη συγγραφή μίας ιστορίας είναι η σκοπιά υπό την οποία επιχειρείται, και αυτή βεβαίως είναι στενά συνυφασμένη με τον σκοπό που τη διαπνέει.

Με τις παραπάνω γραμμές ο Μπούκτσιν δηλώνει απερίφραστα τον σκοπό του από τις πρώτες γραμμές του προλόγου του - όπως και αποποιείται ρητά κάθε «αντικειμενικότητα»: σε αντίθεση με τους επαγγελματίες ιστορικούς, δηλώνει, εξίσου απερίφραστα, μια θεμελιώδη θεσιληψία, ελλείψει της οποίας κάθε ιστορική πραγμάτευση έχει κατ' ανάγκη κάτι το δολερό.
Στις σελίδες της εισαγωγής που ακολουθούν εκθέτει εν συνεχεία την ιστορική σκοπιά του, η οποία κάνει σαφές και το τι έχει να περιμένει ο αναγνώστης από το έργο.

Θα μπορούσε να πει κάποιος, μεθερμηνεύοντας τις προθέσεις του συγγραφέα, ότι βρίσκεται στον αντίποδα της ακαδημαϊκής ιστοριογραφικής παράδοσης, που πήγασε από τη δεξιά εγελιανή σχολή, σύμφωνα με την οποία η Ιστορία γράφεται από τη σκοπιά του επικρατούντος.
Ο Μπούκτσιν επιχειρεί να γράψει μια Ιστορία από την πλευρά των ηττημένων, των λαϊκών μαζών, χωρίς τη δράση των οποίων καμία επανάσταση δεν θα είχε ποτέ επικρατήσει, ωστόσο, οι πόθοι τους καταπνίγηκαν μέσα στην τελική τροπή των πραγμάτων, στις νέες μορφές εξουσίας που αναδύθηκαν σε μία δραματική καμπή των γεγονότων. Και αυτή η σκοπιά εμπεριέχεται ακριβώς στον τίτλο «Η τρίτη επανάσταση».
Μελετώντας τις πρόσφατες ιστορικές πηγές, σημειώνει, μια παράξενη σύμπτωση τον εντυπωσίασε: οι επαναστάτες «Αβράκωτοι» (sans-culottes) το 1793 στο Παρίσι χρησιμοποιούσαν αυτή την έκφραση θέλοντας ν' αντικαταστήσουν τη Συμβατική Εθνοσυνέλευση που ήλεγχαν οι Ιακωβίνοι ηγέτες. με μια γνήσια λαϊκή δημοκρατία - τα παρισινά «τμήματα» (sections) που οι ίδιοι είχαν ιδρύσει στη διάρκεια μιας σειράς εξεγέρσεων.
Σ' έναν διαφορετικό χρόνο και τόπο, στη Ρωσία του 1921, οι επαναστατημένοι εργάτες της Πετρούπολης και οι «κόκκινοι ναύτες» της Κροστάνδης, επιδιώκοντας επίσης να αντικαταστήσουν ένα αυταρχικό καθεστώς που διεκδικούσε τις δάφνες της ριζοσπαστικότητας, το κόμμα των Μπολσεβίκων, με άμεσα εκλεγμένα λαϊκά συμβούλια ή σοβιέτ, ύψωσαν το ίδιο σύνθημα.
Ούτε οι αμόρφωτοι ρώσοι εργάτες ούτε οι νεαροί ναύτες είναι πιθανό να γνώριζαν σε λεπτομέρειες την ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης· η επανεμφάνιση του ίδιου συνθήματος πήγασε πιθανότατα από τη βαθιά δομική αντιστοιχία ανάμεσα στα δύο ιστορικά γεγονότα, που ακολούθησαν κατά κάποιον τρόπο παρόμοια στάδια:
«Και στις δύο περιπτώσεις είχε προηγηθεί μια "πρώτη επανάσταση" ενάντια σε μια ολοφάνερα απηρχαιωμένη μοναρχία - τους Βουρβώνους στη Γαλλία και τους Ρομανώφ στη Ρωσία. (...)
Ενας άμορφος αλλά σοβαρός συνασπισμός φιλελευθέρων, ριζοσπαστών, ακόμα και δυσαρεστημένων μελών της άρχουσας αυλικής τάξης είχε πάρει στα χέρια του τη διακυβέρνηση (...), αντικαθιστώντας τη μοναρχία με μια νέα και μετριοπαθή, πλην όμως διστακτική αντιπροσωπευτική κυβέρνηση.
Κατόπιν, και στις δύο περιπτώσεις, την πρώτη ακολούθησε μια "δεύτερη επανάσταση", κατά την οποία μια ριζοσπαστική κυβέρνηση, με την υποστήριξη των πλέον επανασταστημένων τμημάτων του πληθυσμού, προχώρησε στην ανατροπή της μετριοπαθούς πρώτης.
Από τη στιγμή όμως που βρέθηκε στην εξουσία, η ριζοσπαστική κυβέρνηση αμφισβητήθηκε κι εκείνη, στον βαθμό που τα επαναστατικά πλήθη ζητούσαν μια "τρίτη επανάσταση" για να ανακτήσουν τη δύναμη που είχαν χάσει» (σελ. 2).

Η «τρίτη επανάσταση» είναι δηλαδή η χαμένη επανάσταση, εκείνη που συστηματικά αποσιωπάται από τους επίσημους ιστορικούς όλου του πολιτικού φάσματος, αλλά και η μόνη που θα μπορούσε να δικαιώσει όλη τη σπαταλημένη οδύνη, τον μόχθο και το αίμα.

Σε ό,τι αφορά τις νεωτερικές επαναστάσεις, επίσης, ο Μάρεϊ Μπούκτσιν αμφισβητεί τον όρο «αστική επανάσταση», ως προς τον οποίον συναινούν και οι περισσότεροι μαρξιστές ιστορικοί.
Ακράδαντη πεποίθησή του είναι ότι, από τους μεσαιωνικούς πολέμους των χωρικών μέχρι τις νεωτερικές εξεγέρσεις των βιομηχανικών εργατών, οι καταπιεσμένες μάζες δημιούργησαν παντού τις δικές τους λαϊκές μορφές κοινοτικής οργάνωσης -πρόπλασμα ήδη της νέας κοινωνίας που επιθυμούσαν-, με στόχο την απόδοση της εξουσίας στο λαϊκό σώμα:

αυτοί ήταν το πραγματικό υποκείμενο όλων των επαναστάσεων,
ο μοχλός της επιτυχίας τους,
παρότι η αστική τάξη (ή μια γραφειοκρατία που ήταν πιστό αντίγραφο των ταξικών της αντιπάλων)
εντέλει καρπώθηκε τα αποτελέσματά τους.

Αυτή η πλαστογράφηση της επαναστατικής ιστορίας -για την οποία δεν είναι ανεύθυνος ο ίδιος ο Μαρξ- συνυποθέτει έναν ιστορικό ντετερμινισμό «αντικειμενικά αναγκαίων» υποτίθεται σταδίων, ο οποίος εδώ απορρίπτεται κατηγορηματικά ως ιδεολογική πλάνη.

Τέλος, ο συγγραφέας διαχωρίζει τις ευρωπαϊκές επαναστάσεις που αποτελούν το κυρίως αντικείμενο της μελέτης του από τις εθνικοαπελευθερωτικές επαναστάσεις του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, στον βαθμό που οι τελευταίες, επικεντρωμένες σε αιτήματα λίγο έως πολύ «εθνικά» ή «πατριωτικά», δεν είχαν ποτέ ένα γνήσιο όραμα οικουμενικής ανθρώπινης απελευθέρωσης.
Μήπως όμως κι εκεί, αν κοιτάξει κανείς από πιο κοντά -πράγμα το οποίο δεν είναι στις προθέσεις του Μπούκτσιν εξαρχής να κάνει- θα διακρίνει, οσοδήποτε περιορισμένες ή σποραδικές, δυνάμεις-φορείς ενός λαϊκού διεθνισμού (όπως π.χ. ο παναφρικανισμός στα πρώτα του βήματα, ή τα σύγχρονα ιθαγενικά κινήματα της Αμερικής) που στραγγαλίστηκε εν τη γενέσει του μέσα στο σοβινιστικό παραλήρημα μεσσιανικών ηγετών, οι οποίοι έγιναν, ηθελημένα ή αθέλητα, κύριος μοχλός της διεθνούς νεοαποικιακής πολιτικής;

*Ελευθεροτυπία, 29/1/2010


Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

Ποιος ο «αριστερός» σήμερα

* αφιερωμένο στην σημερινή, κρίσιμη (;) συνεδρίαση της κπε του αλληλοσπαρασσόμενου Συνασπισμού με επίδικο (ως συνήθως, από την εποχή της "αριστερής στροφής") το "ποιος είναι ρε, ο αριστερός εδώ μέσα"


Tου Xρηστου Γιανναρα Hμερομηνία δημοσίευσης: 3-3-2002, Η Καθημερινή

Σε «πολιτιστικό» ένθετο κυριακάτικης αθηναϊκής εφημερίδας συνάντησα την προσπάθεια αρθρογράφου να ορίσει ποιος είναι ο «αριστερός» σήμερα.

Λοιπόν, κατά τον αρθρογράφο «ο σημερινός αριστερός είναι σύνθετος, τον έκαναν σύνθετο τα σύνθετα σημερινά προβλήματα. Eίναι αντικαπιταλιστής. Eίναι φανατικά δημοκρατικός. Eίναι κινηματικός (δεν καταλαβαίνω με ποια σημασία χρησιμοποιείται η λέξη, πάντως σίγουρα όχι με αυτή που της αποδίδουν τα λεξικά), δεν μπορεί παρά να είναι κινηματικός. Eίναι σοσιαλιστής. Eίναι αντιεθνικιστής. Eίναι αντιρατσιστής. Eίναι ευρωπαϊστής. Eίναι φεμινιστής, αλίμονο αν η φεμινιστική προβληματική προσιδίαζε μόνο στις ομάδες των φεμινιστριών. Eίναι υπερασπιστής του πολιτισμού και των αξιών του. Eίναι ακατασίγαστα φιλέρευνος. Eίναι φιλάλληλος. Eίναι δραστήρια ανεκτικός. Eίναι αντι–ιμπεριαλιστής. Eίναι οικολόγος».

Eίχα πολλά χρόνια να συναντήσω τόσο χαριτωμένη στον ναρκισσισμό της ενθουσιαστική μεγαλορρημοσύνη και ήμουν έτοιμος να σχολιάσω δεικτικά ότι ασφαλώς από παραδρομή ο αρθρογράφος δεν αναφέρει στον ορισμό του ότι ο αριστερός είναι και φιλόζωος, ότι πλένει οπωσδήποτε τα δόντια του πρωί – μεσημέρι – βράδυ, ότι δεν σταθμεύει ποτέ παράνομα το αυτοκίνητό του. Oμως, πέρα από τη θυμηδία που γεννάει η επιδαψίλευση όλων των προσόντων και αρετών σε μία και μόνη παραταξιακή ιδιότητα, ο ορισμός είναι στην πραγματικότητα επώδυνα αποκαλυπτικός του κενού που μαστίζει σήμερα τη λεγόμενη Aριστερά.

O παραπάνω ορισμός κραυγάζει την αμηχανία ενός «αριστερού» δίχως ταυτότητα, δίχως ραχοκοκκαλιά νοήματος της «αριστερής» του ετικέτας. Προσπαθεί να αρπαχθεί από οτιδήποτε φανταχτερό σήμερα στην αγορά, να οικειοποιηθεί συνθηματολογικά ποιότητες και επιτεύγματα χωρίς να υπολογίζει ότι προϋποθέτει μόχθο, αυταπάρνηση και σοβαρότητα. Tελικά ο ορισμός είναι εύστοχος, οριοθετεί αυτό που προσπαθεί ο «αριστερός» στις μέρες μας. Nα συντηρεί ένα ναρκισσιστικό φαντασιοκόπημα «προοδευτικής» πρωτοπορίας, σφετεριζόμενος κάθε λογής κολακευτικές ετικέτες. Tο να τιτλοφορείσαι «αριστερός» στη μεταχουντική Eλλάδα είναι κοσμική επίδειξη, όχι κοινωνική και πολιτική στράτευση.

Σε πολλές περιπτώσεις προσπορίζει και ωφελήματα η αριστερή ετικέτα, καθόλου ευκαταφρόνητα. Δίχως κοινωνικοπολιτική πια ταυτότητα η Aριστερά μοιάζει να αναζητάει τη συνοχή της, λειτουργώντας συχνά σαν δίκτυο επαγγελματικής αλληλοϋποστήριξης, ευκαιριών για προνομιακή προβολή και όχι οπωσδήποτε αξιοκρατική δημοσιότητα. Προϋποτίθεται οργανωσιακή προσχώρηση (μήπως αυτό σημαίνει το επίθετο «κινηματικός»;), να συνυπογράφεις κάθε τόσο αγεληδόν διαμαρτυρίες, καταγγελίες, λιβέλλους εξοντωτικούς ενοχλητικών «αντιπάλων». Nα εκτίθεσαι δημόσια δεσμευμένος στη λεγόμενη «παραταξιακή πειθαρχία».

Eτσι ο φορέας «αριστερής» ετικέτας κερδίζει συχνά (πολύ συχνά) σκανδαλώδη αναρρίχηση στις πανεπιστημιακές «βαθμίδες» εμφατική προβολή στο καλλιτεχνικό στερέωμα, περίοπτες στήλες και πόστα δημοσιογραφίας, χρυσοπληρωμένες θέσεις «ειδικού συμβούλου» σε υπουργεία και οργανισμούς. Tο να τιτλοφορείσαι «αριστερός» στη σημερινή Eλλάδα είναι εφόδιο μέγα ανάδειξης και επιτυχίας.

Θλιβερή η έκπτωση και αλλοτρίωση της Aριστεράς, ωστόσο το ερώτημα παραμένει προκλητικό και γόνιμο: Πώς θα ορίζαμε τον πραγματικά αριστερό σήμερα;

Θα τολμήσω τη δική μου απάντηση: Πραγματικά αριστερός είναι σήμερα και ήταν πάντα ο πολίτης που μάχεται για κοινωνιοκεντρικές (όχι ατομοκεντρικές) προτεραιότητες. Για προτεραιότητα της κοινωνίας των πολιτών, όχι της απρόσωπης οικονομίας της αγοράς. Για κράτος πρόνοιας, κράτος δικαίου. Για θεσμούς κοινωνικού ελέγχου της εξουσίας. Για να είναι κοινωνικά αγαθά το νερό, ο ηλεκτρισμός, οι συγκοινωνίες, οι επικοινωνίες, η παιδεία, η συνεχιζόμενη εκπαίδευση, η παροχή υπηρεσιών από το κράτος στον πολίτη. Nα μη γίνονται αντικείμενο κερδοσκοπίας τα κοινωνικά αγαθά, να μην τα εκμεταλλεύεται ο έμπορος ιδιώτης, αλλά ούτε και ο συνδικαλιστής, να μην καπηλεύεται τα κοινωνικά αγαθά η βολεμένη δημοσιοϋπαλληλία ή η κομματική «νομενκλατούρα».

Aριστερός είναι σήμερα όποιος απαιτεί αμείλικτη αξιοκρατία, θεσμούς κριτικού ελέγχου της ποιότητας, της ευσυνειδησίας, της δημιουργικής προσφοράς. Oποιος μάχεται για να λειτουργούν πειθαρχικά συμβούλια, επιθεωρητές, ελεγκτές, που να προστατεύουν τον φτωχό και αδύναμο από την αυθαιρεσία, τον δεσποτισμό και τη ραστώνη του κρατικού υπαλλήλου. Aριστερός σήμερα είναι όποιος διεκδικεί σχολεία αριστούχων, δηλαδή ίσες ευκαιρίες κοινωνικής ανάδειξης για φτωχούς και πλούσιους. Oποιος απαιτεί κάθαρση των πανεπιστημίων από την κομματική (ή παραταξιακή) ευνοιοκρατία.

Oλα τα ηχηρά υπόλοιπα (περγαμηνές του οικολόγου του αντιρατσιστή, του αντιεθνικιστή, του φεμινιστή, του ευρωπαϊστή, του «φιλέρευνου», του φιλάλληλου, του δραστήρια ανεκτικού) μπορεί να τα διεκδικήσει οποιοσδήποτε χωρίς να είναι αριστερός. Tα διεκδικούν στην ελλαδική κοινωνία σήμερα κορυφαίοι Nεοφιλελεύθεροι που συμπλέουν δίχως πρόβλημα με «αριστερούς» της προοδευτικής ετικέτας, με «σοσιαλιστές» υπέρμαχους και μεταπράτες της Nέας Tάξης, με φανατικούς «αντιδεξιούς» διεκπεραιωτές ιλιγγιωδών καταχρήσεων σε δημόσια έργα.

Πραγματικά αριστερός ήταν και θα είναι πάντα αυτός που μάχεται για την ποιότητα ζωής που είναι οι σχέσεις κοινωνίας της ζωής, για την πραγμάτωση της κοινωνίας των προσώπων, την αναχαίτιση της ατομοκρατίας, της ζούγκλας των εγωκεντρισμών ή της κολεκτίβας των αδιαφοροποίητων ατόμων. Kατά τούτο ο πραγματικά αριστερός σήμερα δίνοντας προτεραιότητα στην κοινωνία των σχέσεων, έχει το κουράγιο να παίρνει κριτικές αποστάσεις από τον μηχανιστικό μαρξιστικό κοινωνισμό, που αποδείχθηκε παραγωγός και μήτρα στυγνού ολοκληρωτισμού τόσο ως καθεστωτικό όσο και ως κομματικό μόρφωμα.

O ψυχολογικός «αριστερισμός» καταφεύγει στον σφετερισμό αλλότριων περγαμηνών και καταντάει στον καιροσκοπισμό, γιατί δεν τολμάει να συντρίψει τα είδωλα του Mαρξ και του Λένιν.

Δεν τολμάει να ξανασυλλαβίσει από την αρχή την αλήθεια της Aριστεράς.


Έτσι ξεφεύγουμε από τις ευθύνες μας



Όσοι θέλουν να κάνουν ζήτημα του παρόντος την έξοδο της χώρας από το ευρώ και την Ε.Ε., ας το θέσουν ανοιχτά. Η Ελλάδα κατέληξε ο αδύναμος κρίκος της μεγαλύτερης ηπειρωτικής οικονομίας με δική της ευθύνη και σήμερα η έξοδος από αυτή την εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση απαιτεί αυτοκριτική, συγκλίνουσες προτάσεις, διάθεση συναίνεσης και κινητοποίηση.


Διάβασα το κείμενο με τον τίτλο “δέκα σημεία από τη συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου” της 25ης Ιανουαρίου, όπου δεσπόζει η πρόταση δημοψηφίσματος για το Σύμφωνο Σταθερότητας. Σε όλο το κείμενο προσπερνιούνται τα 20 τουλάχιστον χρόνια εγκληματικής οικονομικής πολιτικής των κυβερνήσεων της χώρας υπό την ανοχή και συνενοχή μεγάλου μέρους της κοινωνίας, για να φτάσουμε σε αυτό που γίνεται σήμερα στην Ελλάδα, που όπως λέει ο αγαπητός Αλέκος “θα ήταν ντροπή και αίσχος για τον λαό κάθε χώρας”.

Γιατί όμως αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα δεν συμβαίνει στη μικρή Σλοβενία, στη μακρινή Φινλανδία, στο διχασμένο κυβερνητικά Βέλγιο ή στην αδελφή Κύπρο; Οι αιτίες αυτής της κρίσης αφορούν κυρίως, για να μην πω αποκλειστικά, τους Έλληνες. Αν αυτό δεν συζητηθεί ανοιχτά, με ειλικρίνεια και θάρρος, δεν μπορείς να πας παρακάτω, όπως επιχειρεί ο κ. Αλαβάνος σε ένα μανιφέστο απελευθέρωσης από τα δεσμά της ευρω-υποδούλωσης.

ΓΙΝΕΤΑΙ λοιπόν το δημοψήφισμα, και ο ελληνικός λαός με συντριπτική πλειοψηφία λέει όχι στο Σύμφωνο Σταθερότητας. Ας υποθέσουμε πως ανάλογα δημοψηφίσματα γίνονται σε όλες τις χώρες και τα αποτελέσματα δείχνουν πως την ίδια επιθυμία εκφράζουν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι πολίτες. Ας υποθέσουμε, επίσης, πως τελικά η Ε.Ε. καταργεί τους όρους για το έλλειμμα και το χρέος. Ξεκινάμε λοιπόν με αφετηρία ελλείμματος 2009 περίπου 13% του ΑΕΠ και με χρέος 120% του ΑΕΠ. Αν βγούμε στην αγορά θα μας κατασπαράξουν.

Γι' αυτό απαιτούμε από την Ε.Ε., το νόμισμα της οποίας στηρίζεται σε δυναμικές οικονομίες, να κάνει κι άλλες θυσίες για χάρη μας, να δανειστεί αυτή με το κύρος των οικονομιών των σοβαρών και ισχυρών χωρών και να μας δανείσει φτηνά. Δανειζόμαστε λοιπόν και πηγαίνουμε το χρέος στο 150% του ΑΕΠ, αλλά τα χρήματα που δανειστήκαμε, τα επενδύουμε στην ανάπτυξη της χώρας και, από τον πλούτο που θα παραχθεί από αυτήν την ανάπτυξη, θα αποπληρώσουμε ταχύτερα και τα ελλείμματά μας και θα μειώνουμε διαρκώς το χρέος μας.

ΕΡΩΤΗΜΑ πρώτον. Πού θα επενδυθούν τα νέα δάνεια ώστε να αποδώσουν σύντομα κέρδη που θα μας ξεχρεώσουν χωρίς η χώρα να βυθίζεται στη φτώχεια; Έχουμε δημόσιες επιχειρήσεις που να εξάγουν αγαθά, υπηρεσίες και τεχνολογία και να εισάγουν τα κέρδη τους; Ερώτημα δεύτερο. Έχουμε σοβαρό ανεξάρτητο και δυναμικό ιδιωτικό τομέα που θα εκμεταλλευτεί τις κρατικές επενδύσεις και θα αναπτύξει δραστηριότητες με εξαγωγικό προσανατολισμό ώστε να αποδώσουν τα χρήματα που θα δανειστούμε ως έθνος; Αρκεί μήπως να επενδύσουμε μεγάλο μέρος των χρημάτων στον τουριστικό τομέα που είναι ο μεγαλύτερος και ένας από τους βασικούς τομείς που κλείνουν την ψαλίδα στο ισοζύγιο συναλλαγών;

ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ στοίχημα έχει δύο εξόδους. Έχεις πολιτικές δυνάμεις και λαό έτοιμο να εργαστεί με φιλοτιμία προς αυτή την κατεύθυνση, οπότε βγαίνεις από το τούνελ, ή δεν έχεις και χρεωκοπείς μεγαλοπρεπώς. Πλην όμως, επειδή οι υποθέσεις που κάναμε δεν είναι εύκολο να γίνουν αποδεκτές από τις άλλες χώρες, λόγω του κοινού νομίσματος, που υπάρχει και έχει την αξία που έχει, καθώς και κανόνες και υποχρεώσεις, είμαστε υποχρεωμένοι να επιλέξουμε τη βάση στην οποία θα συζητήσουμε σοβαρά.

ΟΣΟΙ ΘΕΛΟΥΝ να κάνουν ζήτημα του παρόντος την έξοδο της χώρας από το ευρώ και την Ε.Ε., ας το θέσουν ανοιχτά. Η Ελλάδα κατέληξε ο αδύναμος κρίκος της μεγαλύτερης ηπειρωτικής οικονομίας με δική της ευθύνη και σήμερα η έξοδος από αυτή την εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση απαιτεί αυτοκριτική, συγκλίνουσες προτάσεις, διάθεση συναίνεσης και κινητοποίηση. Δυστυχώς καμιά από αυτές τις προϋποθέσεις δεν φαίνεται να βρίσκει γόνιμο έδαφος, πολλαπλασιάζοντας τις πιθανότητες αποτυχίας, που σημαίνουν μια παρατεταμένη οικονομική κρίση.

Αν ο Αλέκος Αλαβάνος εμπιστεύεται τις δυνάμεις του δικομματισμού και αυτού του κρατικοδίαιτου ιδιωτικού τομέα και δίνει την άδειά του να δανειστούν από καλούς ανθρώπους περισσότερα χρήματα, ας δοκιμάσει. Αν πάλι έχει στον νου του μια μεγάλη αριστερά που μπορεί να ενστερνιστεί τις αναλύσεις και τις αντιλήψεις του, ας δοκιμάσει αυτό.

Η ζωή δυστυχώς είναι σκληρή και άκρως ανταγωνιστική. Άλλες χώρες τα καταφέρνουν μια χαρά και άλλες όχι. Τα παιδιά μας πάντως δεν τα χρέωσαν οι Ευρωπαίοι. Εμείς τα έχουμε καταδικάσει και οφείλουμε να απολογηθούμε.

*27/1/10, Η ΑΥΓΗ

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Η ιστορία καλεί την Αριστερά μέσω του .....


από το ιστολόγιο Μη μαδάς τη μαργαρίτα

H ιστορία καλεί την Αριστερά. Εκείνη κωφεύει και τότε ο Μωυσής ανεβαίνει και παίρνει από τα χέρια της τις 10 εντολές. Κατεβαίνοντας, περνά από την ΕΣΗΕΑ και τις ανακοινώνει στον περιούσιο λαό του. Κάποιοι που τολμούν να διερωτηθούν, προπηλακίζονται και δικαίως ως βέβηλοι. Σε ιστορικές στιγμές για την Ιστορία, την Αριστερά και την Πατρίδα δεν είναι να ρωτάς, είναι να τρέχεις.

Δημοψήφισμα, λοιπόν, για την ανατροπή, την κατάργηση, του Συμφώνου Σταθερότητας. Με ποιο ερώτημα, η Ιστορία δεν μας είπε. Δηλαδή να εγκαταλείψει η Ελλάδα το Ευρώ και να επαναφέρει το εθνικό νόμισμα, φαντάζομαι. Και γιατί δεν το λέει ανοικτά; Και τότε τι θα γίνει;

Θα βρει το κράτος λεφτά να δώσει στους αγρότες για να συνεχίσουν να παράγουν κακής ποιότητας σιτηρά, μπαμπάκι, καλαμπόκι, οι τιμές των οποίων πέφτουν διεθνώς ενώ τα έξοδα ανεβαίνουν;

Θα αντιστραφεί η φθίνουσα πορεία της βιομηχανίας, που παράγει χωρίς προδιαγραφές και χωρίς έλεγχο, προϊόντα αμφίβολης ποιότητας που δεν έχουν εξαγωγικό ενδιαφέρον;

Τα 132, 8 δις € που χρωστάνε οι επιχειρήσεις, τα 119δις € που χρωστάνε τα νοικοκυριά, τα 3,1δις € ακάλυπτες επιταγές θα εξαφανιστούν ή τέλος πάντων θα τακτοποιηθούν;

Ως άλλες αμαρτωλές ΠΑΕ, θα αλλάξουμε μήπως όνομα και θα μας χαριστούν τα δις που χρωστάμε ως χώρα που κανείς δεν ξέρει πόσα είναι; Ή μήπως τα κοράκια του διεθνούς κεφαλαίου θα συνεχίζουν να μας δανείζουν με χαμηλότερα επιτόκια;

Η χώρα, η πατρίδα, η εκλεκτή της Ιστορίας δεν είναι μόνη της στο κόσμο, έχει χρέη και πιστώσεις, έχει πρόβλημα. Δεν της το δημιούργησαν οι άλλοι , οι κακοί, οι άρπαγες. Το πάλευε 20 χρόνια μόνη της, αργά αλλά σταθερά, μέχρι που αυτό έσκασε και τα κοράκια έρχονται για να φάνε ότι απομένει.
Δεν είναι εκδικητικός ο καπιταλισμός, έχει κανόνες και αν τους παραβείς σε κατασπαράζει για να αναπαραχθεί.

Υπάρχουν τρία τουλάχιστον σενάρια για την έξοδο από την κρίση.

Να κάνουμε αυτά που διατάζουν τα γεράκια της ΟΝΕ. Περικοπή δημοσίων δαπανών, μείωση επιδοτήσεων και έτσι περιορισμό του δημόσιου χρέους. Το αποτέλεσμα στην κρατικοδίαιτη οικονομία μας πιθανόν να είναι πιο βαθιά ύφεση, μείωση της ενεργού ζήτησης, ανεργία, φαινόμενα που ήδη βιώνουμε.

Να κρατήσουμε σταθερές τις δαπάνες, να περιορίσουμε τη σπατάλη, να δοθούν δίκαιες κοινωνικές παροχές και να απαιτήσουμε γενναία χρηματοδότηση από την ΕΚΤ. Κανείς στο Βορρά δεν θέλει να φύγει η Ελλάδα από την ΟΝΕ ή να χρεοκοπήσει. Αν συμβεί αυτό θα αποσταθεροποιήσει όλη την Ευρωζώνη, θα προκαλέσει την έξοδο και άλλων χωρών (Πορτογαλία, Ισπανία), κατάρρευση χρηματιστηρίων. Όλες οι φούσκες θα αρχίσουν να σκάνε μαζί. Οι μεγάλες τράπεζες στις ΗΠΑ απαίτησαν και πήραν κρατική βοήθεια χωρίς να αυτοπεριοριστούν. Έχει όμως η κυβέρνηση το ανάστημα ενός τέτοιου τσαμπουκά; Και αν γίνουν έτσι, ποιο είναι το επόμενο βήμα ώστε να μην επαναληφθεί η δυσβάσταχτη συσσώρευση χρεών;

Γυρνώντας πίσω στη δραχμή τι κάνεις; Έχεις δυνατότητα να υποτιμήσεις το νέο σου νόμισμα και να κερδίσεις από τις εξαγωγές και τον τουρισμό. Αλλά ποιες είναι οι εξαγωγές της Ελλάδας και πως πιστεύετε ότι μπορούν να αυξηθούν ώστε να έχουμε κέρδος. Ο τουρισμός πάλι δεν έχει πρόβλημα μέσα σε ένα περιβάλλον διεθνούς κρίσης; Πως γίνεται η μετάβαση, τι γίνεται με την επανατίμηση των χρεών; Πληθωρισμός, άνοδος επιτοκίων, επιστροφή στην προ ΟΝΕ εποχή. Μπορεί κανείς να παρουσιάσει ένα μοντέλο μιας τέτοιας διαφυγής και το περιβάλλον στο οποίο θα αναγκαστούμε να ζήσουμε; Μήπως είναι καλύτερη μια ΟΝΕ με νόμισμα δύο ταχυτήτων αφού οι διαφορές μεταξύ των χωρών είναι τεράστιες;


Όλα αυτά τα ερωτήματα ταλανίζουν τη διεθνή κοινότητα, πλούσιους και φτωχούς, αριστερούς και δεξιούς και οι απαντήσεις μόνο απλές δεν είναι.
Με τι άνεση όμως βγαίνει ο εκλεκτός της Ιστορίας και καλεί σε αγώνα για δημοψήφισμα;
Πως μιλά για οικονομία χωρίς να αναλύει, να δικαιολογεί, να αποδεικνύει και να προτείνει συγκεκριμένες λύσεις αν βέβαια τις έχει;
Με ποια τεχνογνωσία μιλά και ποιες είναι οι αναφορές του;
Πως γίνεται με αναφορές για «εκδικητικά κεφάλαια» να κάνουμε μαθηματικά;
Από πού προκύπτει «ανόρθωση, αναγέννηση και σοσιαλισμός» και τι σημαίνουν αυτά για την καθημερινότητα του λαού;
Και αν δεν μαζευτούν οι υπογραφές, ή χάσουμε το δημοψήφισμα, τι γίνεται παρακάτω;

Δυστυχώς για άλλη μια φορά ο νέος Μωυσής παίζει το παιχνίδι της προσωπικής του προβολής, και της αξίωσης να ηγηθεί ευρύτερου σχήματος, χωρίς όμως αξιόπιστη πρόταση. Ταυτόχρονα μόνιμοι παράγοντες της «Αριστεράς» προβάλουν αυτόν που το είδε Μεσσίας για να ηγεμονεύσουν στο μικρό τους κόσμο, με κέρδος τι; Το αδειανό πουκάμισο του ΣΥΡΙΖΑ; Αξίζει τον κόπο τόσος ευτελισμός;

Περί κομματικής νομιμότητας και πειθαρχίας στις αποφάσεις της πλειοψηφίας...



"Στρατηγική επιλογή για τον ΣΥΝ ήταν και παραμένει η κοινή δράση και η συνεργασία, πέρα από διαφορές, όλων των δυνάμεων της Αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογίας στη χώρα μας στη βάση των ώριμων μεγάλων κοινωνικών αιτημάτων και ενός κοινού σύγχρονου προοδευτικού προγράμματος με σοσιαλιστική κατεύθυνση.
Η επανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, ως
συμμαχικού πλαισίου ισότιμης συνάντησης διαφορετικών δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς και της αριστεράς της οικολογίας, συνιστά ένα μεγάλο βήμα στην κατεύθυνση της κοινής δράσης και συνεργασίας όλου του φάσματος αριστερών και ριζοσπαστικών οικολογικών κομμάτων, οργανώσεων και κινήσεων.
Το ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει ότι, παρά τις δυσκολίες, είναι δυνατόν δυνάμεις του χώρου της Αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογικής αντίληψης, οι οποίες έχουν σημαντικές διαφορές, να συνεργαστούν δημιουργικά και να συνδιαμορφώσουν προωθητικές πολιτικές και προγραμματικές συνθέσεις, χωρίς να χάνουν την αυτονομία και την αυτοτέλειά τους".

Ισχύουν λοιπόν ή όχι οι αποφάσεις του 5ου συνεδρίου;

Η απόφαση για μητρώο μελών, κάρτες και ψηφοφορίες "όπου δεν υπάρχει ομοφωνία ή συναίνεση", παραβιάζει ή όχι τις αποφάσεις του 5ου συνεδρίου;

Μπορεί η πλειοψηφούσα τάση να αλλάζει αυθαίρετα αποφάσεις του τελευταίου συνεδρίου;

Περιμένουμε απάντηση από τους λαλίστατους όσον αφορά δηλώσεις (και όχι πράξεις) της μειοψηφίας, συντρόφους της πλειοψηφίας:

Οι "αποφάσεις" της 3ης πανελλαδικής σύσκεψης του Συριζα δεν αποτελούν κατάφωρη παραβίαση των κομματικών αποφάσεων του ΣΥΝ;

Τα μέλη του ρεύματος που συναίνεσαν σε αυτές δεν παραβίασαν την κομματική νομιμότητα;

Όσοι παίρνουν κάρτα μέλους δεν είναι υπόλογοι παραβίασης συνεδριακής απόφασης του ΣΥΝ;

Κι όσοι προωθούν την καμπάνια εγγραφής μελών ποιανού αποφάσεις εφαρμόζουν;

Εάν κάποιοι έχετε αποφασίσει να προσδεθείτε στο άρμα του ΡΙΖΑ/Αλαβάνου κάντε το τουλάχιστον φανερά και λεβέντικα, όχι υπόγεια και θρασύδειλα!
Κι αν τις αποφάσεις των μελών του Συνασπισμού τις έχετε γραμμένες στα υποδήματά σας, συγγνώμη αλλά τουλάχιστον δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε... για κατά φαντασίαν παραβιάσεις άλλων!

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Συνέδριο ανοιχτό και δημοκρατικό ή ανεύθυνη μεθόδευση των μηχανισμών;

Απρόβλεπτη η έκβασή του αφού σήμερα δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να εγγυηθεί την δημοκρατικότητά του...



[congress1.PNG]




Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Αποκάλυψη: το "αριστερό ρεύμα" διαπράττει πολιτική μοιχεία εις βάρος του ΣΥΝ

Τους πιάσαμε στα πράσα...


Καιρό τώρα οι υποψίες φούντωναν.

Γιατί τόση δυστοκία στο "αριστερό ρεύμα" του ΣΥΝ να τοποθετηθεί απέναντι στην ανταρσ(ύ)α του ΡΙΖΑ/Αλαβάνου;

Γιατί συγκεκριμένα μέλη του (Λεουτσάκος, Καλύβης κλπ) διευκόλυναν την τελευταία σύσκεψη του συ(ριζα) να πάρει και "αποφάσεις" (αντίθετες με την απόφαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ για "μητρώο ανένταχτων" μόνο) για κομματική συγκρότηση του συ(ριζα) και αλλαγή του χαρακτήρα του από συμμαχία σε ενιαίο κόμμα ανταγωνιστικό του ΣΥΝ; Που απελευθέρωσαν τους διάφορους παράγοντες της πρώην συμμαχίας να εξαπολύσουν όλο το αντισυνασπισμικό μένος τους και να εργάζονται πλέον ανοικτά για την διάλυση του ΣΥΝ;

Γιατί μέσα στον Συνασπισμό μπλοκάρουν συστηματική την όποια δημοκρατική εξέλιξη είτε του δημοψηφίσματος είτε του συνεδρίου;

Γιατί ο εκ των ηγετών του ΑΡ , Π.Λαφαζάνης μας υποδεικνύει να μην ασχολούμαστε με επουσιώδη θέματα όπως ... η εγγραφή μελών στον συ(ριζα), η δημιουργία εκλεγμένων οργάνων και η διάλυση του Συνασπισμού με μεταφορά (νύχτα...) μελών και πόρων στον συ(ριζα);

Γιατί χτες στην συνέντευξη Αλαβάνου συντόνιζε ...μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ (και του ΑΡ) και παρευρίσκονταν τα μισά στελέχη του ΑΡ;

Είναι προφανές! Κάποιοι από το ΑΡ κάνουν πλάτες στον Αλαβάνο...

Συμμετέχουν υπόγεια στο σχέδιο διάλυσης του ΣΥΝ σηκώνοντας καπνό αντιπερισπασμού είτε με τα όντως επείγοντα καθήκοντα εν μέσω κρίσης είτε με την υπόδειξη της ανανεωτικής πτέρυγας ως του κυρίου προβλήματος, επειδή μέλη της διατυπώνουν ανοιχτά την γνώμη τους για επίκαιρα ζητήματα...

Προσπαθούν να πετύχουν την δημιουργία τετελεσμένων. Έπειτα με την άνεση που τους δίνει ο πολιτικός αμοραλισμός τους θα μας πούνε ότι δεν βλέπουμε την πραγματικότητα...

Το ζήτημα είναι τεράστιο ειδικά για προβεβλημένα στελέχη όπως ο Π.Λαφαζάνης. Οφείλουν εδώ και τώρα να ξεκαθαρίσουν την θέση τους.

Ευτυχώς τα μέλη του Συνασπισμού, κάθε απόχρωσης, αντιδρούν από πολιτικό ένστικτο στην διαδικασία-παγίδα απόκτησης κάρτας μέλους και μπλοκάρουν την μετατροπή των τοπικών επιτροπών σε οργανώσεις. Για πόσο όμως;
Η απάτη προχωρά οργανωμένα και τα πολιτικά μανιφέστα του Α. Αλαβάνου δεν είναι παρά το φύλο συκής... οι δε ριζαίοι είναι ασυγκράτητοι να εφαρμόσουν το νεοσταλινικό τους όραμα - δείτε στα βίντεο της χτεσινής συνέντευξης τους τραμπουκισμούς απέναντι σε δημοσιογράφο των Νέων (βίντεο ΙΙ, εδώ ) επειδή δεν τους άρεσε η ...ερώτηση.

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Αριστερό ρεύμα ΣΥΝ: η νιρβάνα της εξουσίας



"Το τελευταίο διάστημα, αντί των πελώριων πραγματικών προβλημάτων της χώρας και της κοινωνίας, κυριαρχούν στους χώρους μας εσωστρεφή διλήμματα, που συχνά προκαλούν άγονες αντιπαραθέσεις.
Διλήμματα για το αν θα υπάρχει κάρτα μέλους του ΣΥΡΙΖΑ ή όχι,
διλήμματα για τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ ή όχι σε ενιαίο κόμμα,
διλήμματα για τις δυνατότητες ανασύνθεσης της αριστεράς,
για το «μητρώο μελών»
και μήνες τώρα στον ΣΥΝ για έκτακτο ή μη συνέδριο."*

"Στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ οι παλιές καλές μέρες εμπιστοσύνης έχουν υποχωρήσει.
Τα βήματα συνεννόησης και ενιαίας κινηματικής δράσης που είχαν επιτευχθεί στο ΣΥΡΙΖΑ, αντί για αφετηρία μιας μεγάλης αντεπίθεσης, αρχίζουν να μοιάζουν με καλές αναμνήσεις.
Την ίδια ώρα ο ΣΥΝ δυσκολεύεται να δώσει μια νέα θετική ώθηση στο ενωτικό εγχείρημα, ενώ κινδυνεύει από τη δική του εσωστρέφεια, αλλά και την έξαρση κεντρόφυγων τάσεων."*


Εσωστρεφή διλήμματα; Άγονες αντιπαραθέσεις;

Το να μην έχεις θέσεις και κόμμα να αντιπαλέψεις την κρίση δεν είναι πρόβλημα... είναι δίλημμα για εσωστρεφείς.

Το να διαλύεται ο Συνασπισμός μέσα στον Συ(ριζα) επειδή οι αριστεριστές επιτίθενται υπονομευτικά στον ΣΥΝ και προσπαθούν να του κάνουν αφαίμαξη σε μέλη με την κάρτα και μετωπική αντίπραξη με δημιουργία κόμματος την άνοιξη στην θέση της συμμαχίας, δεν είναι πρόβλημα... είναι άγονη αντιπαράθεση.

Το γεγονός ότι επεμβαίνουν στα εσωτερικά του ΣΥΝ και αμφισβητούν το καταστατικό δικαίωμα των μελών του στην έκφραση διαφορετικής γνώμης, δεν είναι σημαντικό... είναι πλαστή εικόνα.

Το ότι ο χώρος του Συ(ριζα) από αριστερή συμμαχία έχει καταντήσει παιδική χαρά ξανανιωμένων γεροαριστεριστών ηγετίσκων που καταστρέφουν την 20ετή πορεία της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, δεν πειράζει και τόσο... αλλού είναι οι προκλήσεις.

Νομίζω απλά ότι η (εσωκομματική) εξουσία σας και η με κάθε τρόπο διατήρησή της, σας έχει πειράξει την όραση, σύντροφοι του ΑΡ... σε σημείο να μην βλέπετε μπροστά σας (και πίσω σας...)
Ότι κι αν σημαίνει αυτό...για το πρώην κοινό μας εγχείρημα, τον Συνασπισμό.

Κουβέλης-Τσίπρας: Δύο μέτρα και δύο σταθμά

Του Κώστα Ανδρέου*


“....Οι αγρότες είναι σε απόγνωση δήλωσε ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, καλώντας την κυβέρνηση να πάψει να υποτιμά τις κινητοποιήσεις.

«Αν συνεχίσει έτσι η κυβέρνηση, πολύ σύντομα θα βρεθούμε μπροστά σε μια κοινωνική έκρηξη που δεν θα έχει τη δυνατότητα να τη διαχειριστεί» κατέληξε...” (in.gr, 22.1.2010)

Με εξέπληξε η παραπάνω δήλωση Τσίπρα.

Τελικά δεν είναι και τόσο αριστεριστής όπως θέλουν να τον παρουσιάζουν οι πούροι εκφραστές της ΑΠ.

Ο άνθρωπος ενδιαφέρεται να μην ξεσπάσει κοινωνική έκρηξη. Μάλιστα φοβάται ότι θα βρεθούμε, εργάτες , αγρότες, φοιτητές , βιομήχανοι , μικρομεσαίοι, άνθρωποι του χωριού και της πόλης, αριστεροί , κεντρώοι, δεξιοί, «τα πάντα όλα» που λέει και ο Αλέφαντος, «…μπροστά σε μια κοινωνική έκρηξη που δεν θα έχει τη δυνατότητα να τη διαχειριστεί» κατέληξε. …».

Και όμως τα 23 μέλη της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ζητήσαν την καθαίρεσή του από την προεδρία της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ.

Μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν έχει αναφερθεί κανένα αίτημα για σύγκληση του ανωτάτου οργάνου, δεν έχει εκφραστεί καμία οργή, για την σαφή έκφραση διαφορετικών απόψεων απ’αυτές της 3ης ΠΣ του ΣΥΡΙΖΑ.

Κανείς δεν αναρωτήθηκε αν ο Τσίπρας είναι με την εξέγερση και το κίνημα ή με τα Κεντροαριστερά σενάρια. Με τον λαό ή με τον Μελισανίδη ας πούμε;

Ο Πρόεδρος φαίνεται να εντάσσει τον εαυτό του, στις «αγωνίες» των συνδαιτυμόνων του γνωστού γεύματος παλαιού ηγετικού στελέχους της Αριστεράς , που ως γνωστόν είχε την τύχη να μην τον καλέσει και έτσι να μην τον υποχρεώσει να πεί ΟΧΙ.

Ο Πρόεδρος ενδιαφέρεται για την μακροημέρευση της κυβερνητικής διαχείρισης. Κόπτεται θα έλεγα για την επιτυχία της αστικής νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της.

Στα σοβαρά τώρα.

Αν μια τέτοια δήλωση την έκανε ο Φ.Κουβέλης, φαντάζεστε τι θα επακολουθούσε;

Αυτό είναι το πρόβλημα του Νεομακαρθισμού στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Δικαιούται να εκφράζει οποιαδήποτε προφανώς ανόητη δήλωση, δεξιά δήλωση, ο Τσίπρας για να κολακεύσει τους αγρότες, ο Αλαβάνος παλιότερα και ο Λαφαζάνης ακόμη και τώρα για τα «εθνικά δίκαια» και της αριστερής πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ να μην ιδρώνει το αυτί.

Δικαιούται ο Μαντάς του ΔΗΚΚΙ να συμμετάσχει σε εκδηλώσεις εθνικιστικές και να το θεωρούν όλοι λογικό.

Όταν όμως ο Φ. Κουβέλης εκφράσει διαφορετική άποψη από την δική τους –και ειρήσθω εν παρόδω και από την δική μου για την επανεκλογή Παπούλια- τότε στην πυρά.

Αυτός είναι ο λόγος που ο Μακαρθισμός είναι χειρότερος από τον φασισμό.

Στον φασισμό «απαγορεύεται» σε όλους να εκφράζουν αντιφασιστικές απόψεις, ενώ στον Μακαρθισμό απαγορεύεται στους «εσωτερικούς εχθρούς» ΜΟΝΟ να εκφράζουν οποιαδήποτε άποψη , ακόμη και αυτήν των Μακαρθιστών.

Από την άλλη στους «δικούς μας» επιτρέπεται να λένε ότι θέλουν και καθήκον όλων είναι να βρούν τις δικαιολογίες που χρειάζονται για να υποστηρίξουν ακόμη και τις προφανώς «εχθρικές απόψεις» με την ιδεολογία τους και την πολιτική τους.

Ο Μακαρθισμός αναγνωρίζει μόνο ένα καθήκον. Αυτό της αποδοχής του αλάθητου της παράταξής τους.

Στον Μακαρθισμό απαγορεύεται να υπάρχουν περισσότεροι του ενός «πατριωτισμοί».

Ότι ακριβώς συμβαίνει δηλαδή και στον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα.

Το λάθος του Κουβέλη ήταν ότι δέχθηκε την κάλυψη της ΚΟ.

Η γνώμη μου είναι ότι έπρεπε να είχε παραιτηθεί, όχι μόνο από Κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος αλλά και από βουλευτής, ενός τέτοιου «λαού».

Αν πιστεύει ότι υπάρχει και άλλος «λαός» μια τέτοια πράξη ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ θα τον εξέφραζε νομίζω καλύτερα.

Θα ήταν μια πράξη ΙΔΡΥΤΙΚΗ μιας άλλη πορείας για την Ανανεωτική Αριστερά. Θα ήταν μια Λυτρωτική πράξη στις λοιδορίες που με τόση υπομονή έχει ανεχτεί.

*23/01/2010, ananeotiki.gr


Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Για την διαχείριση της επερχόμενης ήττας μας

Του Γιώργου Παππά*




Μονόδρομος είναι το έκτακτο συνέδριο για τον ΣΥΝ. Ολα τα δεδομένα συνηγορούν στο γεγονός ότι το επόμενο Σαββατοκύριακο η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του κόμματος θα αποφασίσει την προετοιμασία ενός συνεδρίου όπου η ηγεσία του ΣΥΝ θα αναζητήσει νέες εσωκομματικές ισορροπίες σε μια προσπάθεια να υπερισχύσει των δύο τάσεων - του Αριστερού Ρεύματος και της Ανανεωτικής Πτέρυγας - η λεγόμενη «προεδρική» φρουρά, δηλαδή η ομάδα των στελεχών που είναι κοντά στον Αλέξη Τσίπρα.
Ελευθεροτυπία, Σάββατο 23/01/2010


Εάν η λεγόμενη "προεδρική" φρουρά ακόμη δεν έχει καταλάβει:
1. ότι ........καμμιά πιθανότητα δέν υπάρχει για να υπερισχύσει οργανωτικά
2. ότι το σημερινό πολιτικοιδεολογικό και οργανωτικό μπάχαλο απαιτεί τομές στην δομή, την σκέψη, τον πολιτικό και προγραμματικό λόγο και τις πολιτικές λειτουργίες του κόμματος
3. ότι οι παράγοντες και οι αριστερίστικες συνιστώσες του Συριζα ειναι δεδομένο, απο την άνοιξη, οτι οργανώνουν τον δικό τους φορέα προσπαθώντας να διαλύσουν τον Συν και την ....καρέκλα τους βεβαίως
4. ότι έαν η ανανεωτική πτέρυγα κρατήσει στάση αποστασιοποίησης απο τον Συν, κάτι που ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ και δεν το κάνει ακόμη,

ΤΟΤΕ θα έχουν τελείωσει στα γρήγορα, την πολιτική τους διαδρομή, καθώς θα βρεθούν στο κενό της διάλυσης του Συν.

Η μόνη ρεαλιστική πρόταση σήμερα στο αδιέξοδο που έχει διαμορφωθεί και που έχει συμβάλει και η ...φρουρά στην δημιουργία του, είναι αυτή που προτείνει και ζητά και η δική μας συλλογικότητα:
  • Εδώ και τώρα, το ....λουλουδένιο διαζύγιο της εκλογικής συνεργασίας του Συριζα, και διατήρηση της κινηματικής συνεργασίας, πάνω σε προγραμματικές ταυτίσεις και στόχους. Πίσω λοιπόν, από εκεί που ξεκινήσαμε, σχεδόν δέκα χρόνια πριν.
  • Για όλους τους υπόλοιπους ( θα συμπεριλάμβανα και τους ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΩΣ πολιτικοιδεολογικά ΣΥΜΠΟΡΕΥΟΜΕΝΟΥΣ, σ. της ΑΚΟΑ) , το ελάχιστο σοβαρό, είναι να συγκροτήσουν τον Συν ως συνασπισμό κομμάτων, ξανά "μακράς πνοής", με σαφές αυτή την φορά στρατηγικό πλαίσιο, που θα υπηρετεί τον Σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, με αυτονομία της κοινωνίας των πολιτών και των κινημάτων της, με βάθεμα της δημοκρατίας, με πρόγραμμα και δράσεις για την ανάπτυξη αμεσοδημοκρατιών και αυτοδιαχειριστικών θεσμών, με εναλλακτικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα και προτάσεις για διαθρωτικές αλλαγές, με το οποίο θα παρεμβαίνουν δημιουργικά, στο πολιτικό γίγνεσθαι.
Ο χώρος της ανανεωτικής αριστεράς, έχει ανάγκη σήμερα, στα δύσκολα χρόνια της κρίσης και της μεταλλαγης της κοινωνίας μας, κόμμα με συνοχή πολιτικοϊδεολογικής ενότητας και αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών και όχι συρφετό και φατρίες, -ισμών πολιτικής ενότητας και λαϊκισμού.

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΚΑΙ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΕΞΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΕΝΗ ΔΙΑΧΕΙΡIΣΗ ΤΗΣ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗΣ ΗΤΤΑΣ ΜΑΣ
ΓΙΑΤΙ Η ΔΙΑΣΠΑΣΗ TOY ΣΥΝ ΕΙΝΑΙ ΗΤΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ.

* Ο Γιώργος Παππάς είναι μέλος της συλλογικότητας "Πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση της ανανεωτικής αριστεράς", earistera.gr

Εμείς που εξαπατήσαμε τους νέους

Του Δημήτρη Χρήστου*




Οι συζητήσεις, οι αναζητήσεις και οι απόψεις που διατυπώνονται για το δημοσιονομικό μας χάλι, δυστυχώς, προσπερνούν αβασάνιστα τόσο τα αίτια που μας οδήγησαν έως αυτό το παγκόσμιο ρεζιλίκι, όσο και στους υπεύθυνους, αυτούς που διαχειρίστηκαν τα τελευταία χρόνια την ελληνική οικονομία.
Να κατηγορείς την Ευρωπαϊκή Ένωση για πράγματα που φταίει, να το καταλάβω.
Να την κατηγορείς όμως και για πράγματα που είναι αποκλειστικά της αρμοδιότητας των ελληνικών κυβερνήσεων, των κομμάτων και των πολιτών της χώρας, είναι εξωφρενικό.

ΣΕ ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ η Ευρωπαϊκή Ένωση;
Δεν δανείζεται αυτή με το κύρος που έχει και την αξία του νομίσματος που διαχειρίζεται, ώστε να δανειζόμαστε από αυτήν, χωρίς τα εξωφρενικά -ληστρικά επιτόκια των αγορών;
Το έχει ξανακάνει αυτό η Ε.Ε. και αρνείται να το κάνει τώρα, που εμείς έχουμε ανάγκη;
Είναι νομίζετε τόσο απλό, όσο απλό κάποιοι θεωρούν την έκδοση λαϊκών ομολόγων για να χρηματοδοτηθεί το ελληνικό δημόσιο από την εγχώρια αγορά;

Η ΤΡΕΧΟΥΣΑ δημοσιονομική εκτροπή, το έχουμε πει κατ' επανάληψη, έρχεται από μακριά και αφορά συνολικά την οικονομική πολιτική της χώρας τουλάχιστον τα 20 τελευταία χρόνια.
Στη λεγόμενη χρυσή οκταετία του Σημίτη της ισχυρής Ελλάδος, που η χώρα, χάρη στα κοινοτικά προγράμματα, τις δημόσιες επενδύσεις και τα (άχρηστα) έργα των Ολυμπιακών Αγώνων, έτρεχε με πολύ υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης από τον μέσο κοινοτικό όρο, όχι μόνο δεν ανασχεδίαζε την οικονομική της δραστηριότητα με βάση τις παγκόσμιες μεταβολές, αλλά δεν φρόντισε να αποπληρώνει μέρος του εθνικού της χρέους, παρότι πουλούσε και δημόσια περιουσία (ιδιωτικοποιήσεις) εισπράττοντας μόνο τη δεκαετία 2000 - 2009 πάνω από 17 δισεκατομμύρια ευρώ.
Αυτά τα χρήματα, μάλιστα, τα τοποθετούσαν σε ειδικούς λογαριασμούς που δεν υπόκεινταν σε κοινοβουλευτικό έλεγχο για να γίνεται ανεμπόδιστα η εξυπηρέτηση του πελατειακού συστήματος, αυτού που αν το ταΐζεις σου χαρίζει την εξουσία.

ΕΙΝΑΙ ΣΑΦΕΣ και απλό.
Τα χρήματα που βγάζαμε δεν μας έφταναν.
Δανειζόμασταν και τα ξοδεύαμε όλα μεταφέροντας τα βάρη στις επερχόμενες γενιές.
Γιατί λοιπόν δεν συζητάμε αυτά τα κρίσιμα ζητήματα, που εφάπτονται -χωρίς υπερβολή- των ορίων της εθνικής προδοσίας;

Δεν τα συζητάμε, διότι οι περισσότεροι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είμαστε συνένοχοι, αποδεχόμενοι το συγκεκριμένο νταραβέρι καταλήστευσης του εθνικού πλούτου του παρόντος και του μέλλοντος.
Αν δεν ήσουν και δεν είσαι μέλος μιας σκληρής συντεχνίας που μπορεί και ξέρει να εκβιάζει και να διαπραγματεύεται με το γκουβέρνο, με πακέτο τις ψήφους των μελών της, δεν είχες καμία τύχη να πετύχεις και να ευημερήσεις.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ που σχεδιάσαμε (τρόπος του λέγειν) είναι στο σύνολό της απόλυτα κρατικοδίαιτη και απέραντα διεφθαρμένη.
Δεν θα συζητήσουμε για όλα αυτά και θα πουλάμε τσαμπουκά στους κοινοτικούς, που μας θέτουν υπό τον απόλυτο έλεγχό τους;
Μας ενοχλεί που η περιβόητη Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος θα τεθεί υπό επιτροπεία κοινοτικού αξιωματούχου και δεν μας ενοχλεί καθόλου που βγάζει ψεύτικα στοιχεία τα 20 τελευταία χρόνια;

Έχουμε πάρει χαμπάρι πως ουσιαστικά δεν υπάρχει σοβαρός ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα;
Πούντος τώρα στην κρίση;
Ποιες δικές του απόψεις διατύπωσε, ποιες πρωτοβουλίες και προτάσεις υπέβαλε και ποιες επενδυτικές προθέσεις δημοσιοποίησε, τώρα που η οικονομική δραστηριότητα συρρικνώνεται σαρώνοντας τα ελληνικά νοικοκυριά;

ΑΛΛΑ για ποιον ιδιωτικό τομέα μιλάμε, που στο μεγαλύτερό του μέρος, τα καλύτερα κομμάτια του, έχουν πουληθεί σε ξένους;
Τι αντιπροσωπεύει σήμερα ο πρόεδρος του ΣΕΒ κ. Δασκαλόπουλος, ο οποίος πούλησε τις επιχειρήσεις που είχε δημιουργήσει ο πατέρας του και γιγάντωσε ο ίδιος;
Κάθεται πάνω σε μετρητά 700 εκατομμυρίων ευρώ που εισέπραξε από τον εκπρόσωπο των κεφαλαίων του Ντουμπάι Ανδρέα Βγενόπουλο;
Αρκεί ότι αγόρασε ολίγες μετοχές στον Μυτιληναίο για να μπορεί να εκπροσωπεί νομότυπα τον ΣΕΒ;
Με δύο λόγια, ποιος θα ηγηθεί, ποιος θα σπρώξει, ποιος θα ταρακουνήσει αυτό μεταμοντέρνο σύστημα μιας παρέας που νομίζει ότι έχει την πολυτέλεια να διαβουλεύεται αενάως διά ζώσης ή ηλεκτρονικά, έτσι για να περνάει ο χρόνος και να κερδίζει τις εντυπώσεις όπως τις προβάλλουν τα χαζοχαρούμενα ΜΜΕ;

ΕΞΑΠΑΤΗΣΑΜΕ τους νέους αυτής της χώρας, σπαταλήσαμε δικά τους χρήματα για ένα βιοτικό επίπεδο που κατακτήσαμε χωρίς να το έχουμε δουλέψει τίμια.
Τους αφήνουμε για προίκα τα τεράστια χρέη μας και, όταν κάποιοι νέοι οργίζονται και εκφράζονται δυναμικά, τους βαφτίζουμε όλους άκριτα αλητάμπουρες.
Και αφού τούς έχουμε μεταφέρει όλους τους λογαριασμούς της κρίσης, απαιτούμε την απόλυτη υποταγή και σιωπή τους. Δεν γίνεται!
Το είδαμε και σίγουρα θα το ξαναδούμε.

*24/01/2010, Η ΑΥΓΗ

Που πάτε, φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ;

Του Κλέαρχου Τσαουσίδη*


Πέμπτη απόγευμα. Ο σύντροφος στην άλλη γραμμή με αιφνιδιάζει: Τσαουσίδης κι αυτός, ίσως συγγενής. Αποδεικνύεται πάνω από συγγενής όταν απλώνει η κουβέντα. Διαβάζει την "Αυγή" από το '52, εγώ από το '60 (από περιέργεια, γιατί ερχόταν τυλιγμένη μέσα στη "Μακεδονία"). Καταγωγή από τη Μικρασία, προσφυγιά στα Καϊλάρια (τη σημερινή Πτολεμαΐδα) και δεύτερη προσφυγιά στην Αθήνα.

Κοινός ο πόνος: Πού πάμε; Τρελάθηκαν;

Στα ίσα λοιπόν: Πού πάτε, φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ; Τι θέλετε; Στα ίσα. Φτάνουν η «δομή της στρουχτούρας» και οι νεολογισμοί για να αλληλοεπαιρόμαστε στα μπαράκια.

Και άντε όσοι προέρχεστε από το ΚΚΕ ή τις μαοϊκές κινήσεις. Ο σταλινισμός έχει βαθιές τις ρίζες. Οι άλλοι; Ο σύντροφος Γλέζος; Ο σύντροφος Μπανιάς; Ο σύντροφος Νταβανέλος; Πόσο δημοκρατική ήταν η απαίτηση για την αποπομπή Κουβέλη; Εξέφραζαν όλες τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ (όχι, έδειξε η στάση όλων των βουλευτών); Ακόμη κι έτσι να ήταν, γίνατε ενιαίο κόμμα με τον ΣΥΝ και δεν το καταλάβαμε; Και από πού αντλείτε το δικαίωμα να ζητάτε αποκεφαλισμό;

* Η παρέμβαση Κουβέλη για τις δημοτικές εκλογές και την επανεκλογή Παπούλια -που τους ενόχλησε- μπορεί να ενόχλησε κι εμένα (ως προς τον χρόνο που κατατέθηκε). Και πολλούς άλλους.

* Η παρουσία του σ. Κουβέλη στο δείπνο Κύρκου τους ενόχλησε ομοίως. Εμένα -και πάρα πολλούς άλλους- μπορεί και να μας πίκρανε (μόνο ο Βγενόπουλος έλειπε).

* Η όλη όμως παρουσία, όλα αυτά τα χρόνια, του σύντροφου Κουβέλη στους αγώνες και στη Βουλή είναι που μας προσέδιδε σοβαρότητα, αξιοπιστία και βοηθούσε στην παραγωγή πολιτικού λόγου (κάτι που έπαυσε όταν ξύπνησε το επαναστατικό μένος κάποιων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ).

Διαφωνούν; Τότε είμαστε από δυο χωριά και μάλιστα μακρινά. Διότι ανεχτήκαμε όσα μας έσουρναν το ΚΚΕ και οι άλλοι επαναστάτες για χάρη ενός κυρίως οράματος: της εσωκομματικής δημοκρατίας, του δικαιώματος στη γνώμη.

Και όσο δύσκολο ήταν να βρεθούμε τόσο εύκολο και ανακουφιστικό θα είναι το διαζύγιο. Και εφόσον πολλοί είναι αυτοί που διαφωνούν για τη σύγκληση συνεδρίου, μήπως ένα εσωτερικό δημοψήφισμα θα έλυνε τα χέρια;

Αρκεί ένα πολυτασικό κόμμα. Αλλιώς, όλοι εμείς, που δεν συμμετέχουμε ούτε στο ένα ούτε στο άλλο μόρφωμα και απλώς ψηφίζουμε, μάλλον θα αποχαιρετήσουμε οριστικά. Και θα είμαστε πλειοψηφία οι πρώην.

*23/01/2010, Η ΑΥΓΗ

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

Εδώ και τώρα σύντροφοι

Του Τάκη Παπαθεοδωρόπουλου




Αγαπητοι συντροφοι και φιλοι της Ανανεωτικης Πτερυγας παρακολουθω με αναμικτα συναισθηματα τα τελευταια γεγονοτα στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ.

Από την μια πλευρα καταλαβαινω και συμμεριζομαι την αγωνια, τον θυμο και την απογοητευση του αριστερου που ανεξαρτητα σε ποια ταση και συνιστωσα ανηκει, ανεξαρτητα πως ερμηνευει τα πραγματα και ποια γραμμη στηριζει, βλεπει το πραγμα να εχει βαλτωσει και μεσα του συχτηριζει γιατι ντρεπεται να βγει στο καφενειο.

Από την άλλη με συγχωρειτε αλλα αρχιζω να βαριεμαι αφορητα.


Και τουτο γιατι στεκομαστε σχεδον ολοι ενθεν κακειθεν στο ρεπορταζ των διαδοχικων επεισοδιων του σηριαλ της κρισης του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, ψεγοντας ο ενας τον αλλον για σταλινισμο και αντιδημοκρατικοτητα, διαδικαστικα φαουλ, ηθικες παρεκτροπες (!!!), πολιτικες αποκλισεις προς τα αριστερα και προς τα δεξια, κοντρα εκλεγμενων με διορισμενους και παει λεγοντας.

Βαριεμαι λοιπον τοσες δηλωσεις και αναλυσεις γιατι με ολο το δικιο η το αδικο τους, αναπαραγουν απλα τα εδραιωμενα μας στερεοτυπα και πεποιηθησεις, ιστορικες διαδρομες, φιλιες και εχθρες. Κυριως όμως βαριεμαι γιατι σχεδον ολοι οι αναλυτες, αρθρογραφοι και συνεντευξιαζομενοι δεν προχωρανε από το ρεπορταζ στο κινητρο. Και αυτό συσκοτιζει αντικειμενικα τα πραγματα γιατι κρυβει το κυριαρχο ερωτημα.

Τι φταιει;


Με μια εξαιρεση. Την τελευταια ανακοινωση της ΠΑΣΑ.

Για οσους δεν την ξερετε είναι η Πρωτοβουλια για την αντισυστημικη Αριστερα και ουδεποτε πιστευα ότι θα συμφωνουσα με την λογικη που διεπει ανακοινωσης της εστω και διατρεχοντας την όπως στην συγκεκριμμενη περιπτωση αναποδα.

Λεει λοιπον η ΠΑΣΑ με αφοπλιστικη ειλικρινεια… «Το μείζον ζήτημα που ανέκυψε με τη στάση του σ. Κουβέλη και την ανακοίνωση μελών της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, είναι γενικότερο.

Δεν έχει να κάνει απλά με τη διαφοροποίηση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου σε διάφορα θέματα, που προκαταλαμβάνουν και εκβιάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε τακτικές συμπόρευσης με τις νεοφιλελεύθερες επιλογές του ΠΑΣΟΚ, ούτε και με την αμφισβήτηση της διαφορετικής άποψης μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που αυτή, υλοποιούμενη, αντιστρατεύεται ανοιχτά και τις αποφάσεις και την ίδια την ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ.»

Για να καταληξει «Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ! Η λύση βρίσκεται στην από τα κάτω οικοδόμηση ενός «νέου» ΣΥΡΙΖΑ, ενός ΣΥΡΙΖΑ που θα απεμπλακεί από την κυριαρχία «στελεχών» και μηχανισμών και που θα διευθύνεται από τα ίδια του τα μέλη. Να υλοποιηθούν άμεσα οι αποφάσεις για την εγγραφή μελών και την συγκρότηση παντού επιτροπών ΣΥΡΙΖΑ, και να προχωρήσουμε άμεσα στην προετοιμασία της 4ης Συνδιάσκεψης με εκλεγμένους αντιπροσώπους η οποία και θα εκλέξει τα όργανά του και θα θεσπίσει τους κανόνες λειτουργίας του»


Πραγματι λοιπον το επιδικο δεν είναι ουτε το δειπνο του Λεωνιδα, ουτε ο Παπουλιας, ουτε η ανακοινωση των 23, ουτε καν η συναντηση με τους Οικολογους Πρασινους.

Από την στιγμη που εχει φανει περαν πασης αμφιβολιας το ασυμβατο των εκατερωθεν θεμιτων πολιτικων αποψεων, ιδεολογιων, αποψεων και παει λεγοντας το επιδικο είναι αν θα υλοποιηθει η προτροπη της ΠΑΣΑ η αν αντιθετα ο ΣΥΝ θα απαγκιστρωθει από αυτό που ξεκινησε ως ονειρο ενοτητας για να εξελιχθει σε εφιαλτη διασπασης.

Και η Ανανεωτικη Αριστερα οφειλει να το θεσει ετσι απλα, χωρις φτιασιδωματα, χωρις φιοριτουρες και περιτεχνες διατυπωσεις στην ηγεσια του ΣΥΝ και την πλειοψηφια του.

Και ο καθεις από εκει και περα να σταθμισει τις ευθυνες του. Και προσυπογραφω ακομα μια φραση από την ανακοινωση της ΠΑΣΑ. Αυτή με την οποια καταληγει… «Εδώ και τώρα σύντροφοι».


Τακης Παπαθεοδωροπουλος

Γραμματεας της ΝΕ Αχαιας του ΣΥΝ