Οι εξουσιαστικές εμμονές στην Αριστερά πνίγουν κάθε απόπειρα ανανέωσής της

Αντί για Πολιτική, ενότητα στην αφωνία, πειθαρχία μηχανισμών και παράλυση ιδεών

Έκπληκτος ο αριστερός κόσμος παρακολουθεί την φαγωμάρα και τις ασίγαστες μάχες για την, όποια, εσωκομματική εξουσία μέσα στην αριστερά.

Δεν πρόλαβε να χαρεί για την πτώση της χούντας και διαπίστωσε ότι η αριστερά της αντίστασης ήταν ήδη χίλια κομμάτια, που το ένα καταριόταν το άλλο ως προδότη.

Δεν πρόλαβε να φωνάξει στο γήπεδο του ΣΕΦ "ήρθε η ώρα της αριστεράς" και το ΚΚΕ έφυγε από τον ενιαίο Συνασπισμό και κλείστηκε στο κάστρο του στον Περισσό.

Δεν πρόλαβε να κάνει όνειρα για έναν ΣΥΡΙΖΑ που θα ανέτρεπε το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης και εισέπραξε ένα χώρο στα εξ ων συνετέθη. Και όλα δείχνουν ότι θα υπάρξουν και χειρότερα με τις και προσωπικές κόντρες επιφανών στελεχών του...

Φαίνεται, κι εδώ είναι η μεγάλη απορία, ότι οι εσωτερικές κόντρες στην αριστερά είναι κατά πολύ πιο έντονες από κάθε άλλον πολιτικό χώρο αλλά και πάγια παράδοση. Κι όταν συμβαίνει κάποια ομάδα της να έχει και εξουσία, τότε έχουν και τραγική κατάληξη...

Γιατί λοιπόν οι κήρυκες της ισότητας και της αλληλεγγύης επιφυλάσσουν μια τόσο δύσκολη πραγματικότητα στον ίδιο τους τον κόσμο;

Ίσως γιατί η αριστερά βρίσκεται ακόμα καθηλωμένη στο στάδιο του πολεμικού κομουνισμού!

Αυτόν διδάχτηκε από τον Λένιν και την Οκτωβριανή επανάσταση, αυτόν υιοθέτησε παγκοσμίως, αυτό το πειθαρχημένο κόμμα δημιούργησε παντού.

Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός φάνταζε σαν η μόνη δυνατή εκδοχή για την αριστερά και οι διώξεις και η παρανομία ήρθαν να συνηγορήσουν σε αυτό. Μόνο στην χώρα μας τα κομουνιστικά κόμματα ήταν για τρεις ολόκληρες μεταπολεμικές δεκαετίες παράνομα! Πως λοιπόν να αλλάξουν πρότυπο οργάνωσης;

Σήμερα ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, εκτός από "κωσταλέξι" της αριστεράς, έχει αναδειχθεί, στην πιο λαϊκίστικη και προσωποπαγή του εκδοχή και το αγαπημένο σύστημα των αρχηγικών κομμάτων εξουσίας: άπαξ και περιορισμένη συμμετοχή της βάσης και μετά βασιλέας-αρχηγός με όλη την εκτελεστική εξουσία στα χέρια του εμποτισμένη σε άφθονη προσωπολατρεία - "ότι πει ο αρχηγός". Ούτε ο ...Στάλιν δεν θα το περίμενε.

Η αριστερά από την άλλη νοιώθει άβολα στην δημοκρατία.

Δεν είναι φτιαγμένη γι αυτήν.

Είναι φτιαγμένη για δύσκολες καταστάσεις, μάχες επιβίωσης και βαθιά χαρακώματα.

Η πειθαρχία της εδώ της είναι άχρηστη...

Μπορεί να "μεγαλουργήσει" μόνο σε έκτακτες καταστάσεις (πχ κινητοποιήσεις ΚΚΕ στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας). Αλλά σε ήρεμες συνθήκες πρέπει αυτή να προκαλέσει τον εχθρό να ζωστεί τα άρματα. Σχεδόν περιμένει την εμφάνιση των βαρβάρων για να λειτουργήσει όπως αυτή ξέρει (αστυνομική βαρβαρότητα, ρατσιστικές επιθέσεις, καταστολή κινητοποιήσεων). Αυτά προς τα έξω...

Τα χειρότερα είναι προς τα μέσα...

Η λογική της πειθαρχίας και της πολεμικής ετοιμότητας δεν αφήνει περιθώρια για εσωτερικές ανασυνθέσεις, αληθινό διάλογο και άνοιγμα θεμάτων πολιτικής και ιδεών.

Θεωρούνται εσωστρέφεια "την ώρα της μάχης" και άρα υπονόμευση.

Αντιμετωπίζονται το λιγότερο με καχυποψία, συχνά με δίκη προθέσεων και το μότο είναι πάντα "υποταγή στις αποφάσεις της πλειοψηφίας!".

Σε αυτά τα πλαίσια μιας τέτοιας ασφυκτικής νοοτροπίας κάθε σύγχρονη επεξεργασία υποχωρεί.

Η αριστερά σήμερα είναι πολιτικά καθυστερημένη.

Ακόμα και οι επεξεργασίες του ανανεωτικού τμήματός της για οικολογική αειφορία, θεσμική μεταρρύθμιση, αυτοδιαχείριση των κοινοτήτων και αυτονομία των μαζικών κινημάτων, έχουν υποχωρήσει μπροστά στην καθημερινή ανάγκη συνύπαρξης με άλλες ιδεολογικές ομάδες στα πλαίσια της πειθαρχίας.

Κι αυτό γιατί και η ανανεωτική αριστερά από την ίδια λενινιστική μήτρα προέρχεται και από τα ίδια συμπλέγματα κατέχεται.

Σήμερα ίσως περισσότερο από ποτέ, αρχίζει να γίνεται κατανοητό ότι δεν μπορεί να υπάρξει "ενότητα της αριστεράς".

Αυτός ο ψευδής από την φύση του και δονκιχωτικός στην σύλληψή του στόχος, έχει στοιχίσει στην αριστερά σχεδόν τα δύο τρίτα της διαθέσιμης ενέργειάς της.

Αναλώνεται σε προσπάθειες συνύπαρξης, μέσα σε συγκεντρωτικά σχήματα και καταλήγει - λόγω της συγκεντρωτικής της νοοτροπίας και της πολεμικής της στόχευσης - σε ατελείωτους εσωκομματικούς βυζαντινισμούς και καθεστωτικές μάχες, χάνοντας το επίδικο της "ενότητας": την κοινωνική αποτελεσματικότητα.

Μια αιρετική άποψη

Ας σταματήσουν οι προσπάθειες για "ενότητα της αριστεράς", "μεγάλη αριστερά" κλπ ειδικά όσο εξαντλούνται σε οργανωτισμούς και τεχνητές συγκολλήσεις.

Η αριστερά είναι πολιτικά καθυστερημένη και οργανωτικά συγκεντρωτική.

Και να θέλει δεν μπορεί να συνυπάρξει με διαφορετικές ιδεολογικές αναζητήσεις στο εσωτερικό της.

Αυτό που μπορεί είναι η "ενότητα στη δράση", διαφορετικών πολιτικά και αυτόνομων οργανωτικά συσπειρώσεων. Εκεί μπορεί να συγκεντρώσει δυνάμεις απέναντι στον αληθινό εχθρό και για όσο υπάρχει το συγκεκριμένο διακύβευμα - έπειτα ο καθένας πίσω στο μαγαζί του και την ιδεολογία του.

Μεγάλη αριστερά μπορεί να υπάρξει μόνο με την πολιτική - και όχι οργανωτική - ηγεμονία των ιδεών κάποιας συσπείρωσης της αριστεράς στην κοινωνία, όπως πχ έγινε κάποτε με τις ιδέες του Α. Παπανδρέου.

Προϋπόθεση για να γίνει κάτι τέτοιο είναι η αυτόνομη παρουσία και δράση κάθε αριστερού ιδεολογικού ρεύματος ώστε να ξεδιπλώσει όλον τον πλούτο και τις δυνατότητες των ιδεών του στην κοινωνία.

Δεν χρειάζεται αυτολογοκρισία και εγκατάλειψη της παραγωγής ιδεών και θέσεων έναντι μιας παραλυτικής συνύπαρξης σε κενό ιδεών!

Δεν χρειάζεται πειθαρχία και ευθυγράμμιση στο πουθενά ούτε ισορροπίες χωρίς ζητούμενο παρά μόνο την "κομματική επιβίωση".

Όλα αυτά τα έχει πληρώσει ακριβά η αριστερά (και η κοινωνία) και οι μόνοι που ευνοούνται από κάτι τέτοια είναι όσοι δίνουν την αέναη μάχη στο θέατρο των μηχανισμών για την επικράτηση και την όποια εσωκομματική εξουσία (για την νομή της κρατικής επιχορήγησης). Όπως γίνεται τώρα στον ΣΥ(ΡΙΖΑ)...

Κατάργηση λοιπόν της υποχρεωτικής συνύπαρξης στα πλαίσια "δημοκρατικών συγκεντρωτισμών" και αυτόνομη παρουσία όλων των ρευμάτων της υπαρκτής αριστεράς του σήμερα.

Κι επειδή αυτό είναι ζήτημα του καθενός και όχι δικό μας, σίγουρα αυτόνομη παρουσία της σύγχρονης, ανανεωτικής αριστεράς και ανασυγκρότηση του πολιτικού της λόγου έξω από σχήματα πειθαρχίας και υπακοής στην αντίθετη ιδεολογικά πλειοψηφία.

Ας ξεκολλήσουμε από τα ιδεολογήματα της ενότητας κι ας συνεργαστούμε σε πολιτικά σχήματα συντονισμού, δικτύωσης και οριζόντιας επικοινωνίας, όσοι και όσο συμφωνούμε τουλάχιστον στα βασικά*.

Χωρίς περιττές τριβές, χαμένο χρόνο και άσκοπες προσπάθειες συμβίωσης σε παρωχημένους πολιτικούς γάμους. Πολιτισμένα (ή και μονομερή) διαζύγια όπου χρειάζεται, και όλη η ενέργεια στην παραγωγή εναλλακτικών θέσεων και πολιτικών προτάσεων που να πείθουν και να κινητοποιούν και ενότητα στην δράση με όλους όσους αυτό είναι εφικτό.

Πολιτικό σχέδιο για την κοινωνία και όχι για την κομματική μας επιβίωση! Μπορούμε;

υγ: * ο Μιχάλης, που χάσαμε φέτος, ήταν υπέρ της διατήρησης των τάσεων στον Συνασπισμό. Δεν νομίζω ότι αυτό σήμαινε υπέρ των μηχανισμών. Απλά ως διορατικός άνθρωπος είχε εντοπίσει νωρίς και μέσα στην "ενωτική πλημμυρίδα", την ανάγκη διαφύλαξης της αυτόνομης παρουσίας της ανανεωτικής αριστεράς.

Και το "θα κλείσω τελευταίος την πόρτα" σε αυτό κολλάει - της ανανέωσης, τολμώ να εξηγώ, εννοούσε...

Σήμερα κάποιος πρέπει να κλείσει την πόρτα στα παρωχημένα (και κατεδαφιστέα) σχήματα "υποχρεωτικής ενότητας" και "επιβεβλημένης πολιτικής αλαλίας". Ας αφήσουμε τον καθένα να ξεδιπλώσει το σχέδιό του: τον Αλαβάνο να φτιάξει τον ΡΙΖΑ του, το ρεύμα να πάει όπου θέλει, τους κοκκινοπράσινους με τα κύματα του συριζα που τόσο επιθυμούν, τους αριστεριστές να προσκολληθούν σε όποιον επιλέξουν.

Κι ύστερα, μπροστά στην κοινωνία να μείνει ο Λόγος... και τίποτα άλλο.