Έτσι ξεφεύγουμε από τις ευθύνες μας

Όσοι θέλουν να κάνουν ζήτημα του παρόντος την έξοδο της χώρας από το ευρώ και την Ε.Ε., ας το θέσουν ανοιχτά. Η Ελλάδα κατέληξε ο αδύναμος κρίκος της μεγαλύτερης ηπειρωτικής οικονομίας με δική της ευθύνη και σήμερα η έξοδος από αυτή την εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση απαιτεί αυτοκριτική, συγκλίνουσες προτάσεις, διάθεση συναίνεσης και κινητοποίηση.

του Δημήτρη Χρήστου*

Διάβασα το κείμενο με τον τίτλο “δέκα σημεία από τη συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου” της 25ης Ιανουαρίου, όπου δεσπόζει η πρόταση δημοψηφίσματος για το Σύμφωνο Σταθερότητας. Σε όλο το κείμενο προσπερνιούνται τα 20 τουλάχιστον χρόνια εγκληματικής οικονομικής πολιτικής των κυβερνήσεων της χώρας υπό την ανοχή και συνενοχή μεγάλου μέρους της κοινωνίας, για να φτάσουμε σε αυτό που γίνεται σήμερα στην Ελλάδα, που όπως λέει ο αγαπητός Αλέκος “θα ήταν ντροπή και αίσχος για τον λαό κάθε χώρας”.

Γιατί όμως αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα δεν συμβαίνει στη μικρή Σλοβενία, στη μακρινή Φινλανδία, στο διχασμένο κυβερνητικά Βέλγιο ή στην αδελφή Κύπρο; Οι αιτίες αυτής της κρίσης αφορούν κυρίως, για να μην πω αποκλειστικά, τους Έλληνες. Αν αυτό δεν συζητηθεί ανοιχτά, με ειλικρίνεια και θάρρος, δεν μπορείς να πας παρακάτω, όπως επιχειρεί ο κ. Αλαβάνος σε ένα μανιφέστο απελευθέρωσης από τα δεσμά της ευρω-υποδούλωσης.

ΓΙΝΕΤΑΙ λοιπόν το δημοψήφισμα, και ο ελληνικός λαός με συντριπτική πλειοψηφία λέει όχι στο Σύμφωνο Σταθερότητας. Ας υποθέσουμε πως ανάλογα δημοψηφίσματα γίνονται σε όλες τις χώρες και τα αποτελέσματα δείχνουν πως την ίδια επιθυμία εκφράζουν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι πολίτες. Ας υποθέσουμε, επίσης, πως τελικά η Ε.Ε. καταργεί τους όρους για το έλλειμμα και το χρέος. Ξεκινάμε λοιπόν με αφετηρία ελλείμματος 2009 περίπου 13% του ΑΕΠ και με χρέος 120% του ΑΕΠ. Αν βγούμε στην αγορά θα μας κατασπαράξουν.

Γι' αυτό απαιτούμε από την Ε.Ε., το νόμισμα της οποίας στηρίζεται σε δυναμικές οικονομίες, να κάνει κι άλλες θυσίες για χάρη μας, να δανειστεί αυτή με το κύρος των οικονομιών των σοβαρών και ισχυρών χωρών και να μας δανείσει φτηνά. Δανειζόμαστε λοιπόν και πηγαίνουμε το χρέος στο 150% του ΑΕΠ, αλλά τα χρήματα που δανειστήκαμε, τα επενδύουμε στην ανάπτυξη της χώρας και, από τον πλούτο που θα παραχθεί από αυτήν την ανάπτυξη, θα αποπληρώσουμε ταχύτερα και τα ελλείμματά μας και θα μειώνουμε διαρκώς το χρέος μας.

ΕΡΩΤΗΜΑ πρώτον. Πού θα επενδυθούν τα νέα δάνεια ώστε να αποδώσουν σύντομα κέρδη που θα μας ξεχρεώσουν χωρίς η χώρα να βυθίζεται στη φτώχεια; Έχουμε δημόσιες επιχειρήσεις που να εξάγουν αγαθά, υπηρεσίες και τεχνολογία και να εισάγουν τα κέρδη τους; Ερώτημα δεύτερο. Έχουμε σοβαρό ανεξάρτητο και δυναμικό ιδιωτικό τομέα που θα εκμεταλλευτεί τις κρατικές επενδύσεις και θα αναπτύξει δραστηριότητες με εξαγωγικό προσανατολισμό ώστε να αποδώσουν τα χρήματα που θα δανειστούμε ως έθνος; Αρκεί μήπως να επενδύσουμε μεγάλο μέρος των χρημάτων στον τουριστικό τομέα που είναι ο μεγαλύτερος και ένας από τους βασικούς τομείς που κλείνουν την ψαλίδα στο ισοζύγιο συναλλαγών;

ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ στοίχημα έχει δύο εξόδους. Έχεις πολιτικές δυνάμεις και λαό έτοιμο να εργαστεί με φιλοτιμία προς αυτή την κατεύθυνση, οπότε βγαίνεις από το τούνελ, ή δεν έχεις και χρεωκοπείς μεγαλοπρεπώς. Πλην όμως, επειδή οι υποθέσεις που κάναμε δεν είναι εύκολο να γίνουν αποδεκτές από τις άλλες χώρες, λόγω του κοινού νομίσματος, που υπάρχει και έχει την αξία που έχει, καθώς και κανόνες και υποχρεώσεις, είμαστε υποχρεωμένοι να επιλέξουμε τη βάση στην οποία θα συζητήσουμε σοβαρά.

ΟΣΟΙ ΘΕΛΟΥΝ να κάνουν ζήτημα του παρόντος την έξοδο της χώρας από το ευρώ και την Ε.Ε., ας το θέσουν ανοιχτά. Η Ελλάδα κατέληξε ο αδύναμος κρίκος της μεγαλύτερης ηπειρωτικής οικονομίας με δική της ευθύνη και σήμερα η έξοδος από αυτή την εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση απαιτεί αυτοκριτική, συγκλίνουσες προτάσεις, διάθεση συναίνεσης και κινητοποίηση. Δυστυχώς καμιά από αυτές τις προϋποθέσεις δεν φαίνεται να βρίσκει γόνιμο έδαφος, πολλαπλασιάζοντας τις πιθανότητες αποτυχίας, που σημαίνουν μια παρατεταμένη οικονομική κρίση.

Αν ο Αλέκος Αλαβάνος εμπιστεύεται τις δυνάμεις του δικομματισμού και αυτού του κρατικοδίαιτου ιδιωτικού τομέα και δίνει την άδειά του να δανειστούν από καλούς ανθρώπους περισσότερα χρήματα, ας δοκιμάσει. Αν πάλι έχει στον νου του μια μεγάλη αριστερά που μπορεί να ενστερνιστεί τις αναλύσεις και τις αντιλήψεις του, ας δοκιμάσει αυτό.

Η ζωή δυστυχώς είναι σκληρή και άκρως ανταγωνιστική. Άλλες χώρες τα καταφέρνουν μια χαρά και άλλες όχι. Τα παιδιά μας πάντως δεν τα χρέωσαν οι Ευρωπαίοι. Εμείς τα έχουμε καταδικάσει και οφείλουμε να απολογηθούμε.

*27/1/10, Η ΑΥΓΗ