Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Το πρώτο κείμενο θέσεων για το συνέδριο επανεκκίνησης του Συνασπισμού είναι εδώ...


Εάν, λέω εάν, το επερχόμενο συνέδριο της ανανεωτικής αριστεράς πρόκειται ειλικρινά να ασχοληθεί με την επανασύνδεσή της με την κοινωνία και την διατύπωση εναλλακτικής λύσης για την κρίση (και όχι με την καταδίωξη του εσωτερικού εχθρού στον οποίο θα φορτώσουμε πάλι όλα τα αδιέξοδά μας), ας ανοίξει η συζήτηση βάσει ουσιαστικών διαπιστώσεων και προτάσεων σαν αυτές που μεστά διατυπώνονται στο κείμενο που ακολουθεί (αναδημοσίευση από το ιστολόγιο του Κώστα Χαϊνά - Σκέψεις).

Δεν χρειάζεται οι ιδέες να στραγγαλιστούν μέσα από φοβικές διαδικασίες "επιτροπών θέσεων" (σύντροφε Δραγασάκη) και να καταλήξουμε πάλι σε καθεστωτικές επιβολές κλειστών διαδικασιών λογοκρισίας και διάλυσης του προσυνεδριακού διαλόγου όπως έγινε πχ πέρυσι στην επιτροπή ΜΜΕ του Συνασπισμού.
Ας παραμεριστούν οι κομισάριοι κι ας αφήσουμε τον καθαρό αέρα να ξεμουχλιάσει τα κλειστά κομματικά σώματα.
Τόσα λαμπρά μυαλά έχουμε εξορίσει στα μακρονήσια της αριστεροσύνης...
Ας επιστρέψουν δόξα και τιμή στις συλλογικότητές μας κι ας καταπιούν το δηλητήριό τους οι φρουροί της μίας και μοναδικής αλήθειας στο κενοτάφιο της αριστερής σκέψης που ξημεροβραδιάζονται σκοτώνοντας το διαφορετικό για να ξεγελάσουν την επιδοτούμενη αεργία τους.

Το κείμενο:

Κάποιες "ανορθόδοξες" σκέψεις για την ανάπτυξη

Όλοι μιλάνε για ανάπτυξη.
Σύμφωνα με τις καθιερωμένες οικονομικές σχολές, ένας βασικός δείκτης της ανθρώπινης ανάπτυξης μιας χώρας, σύμφωνα και με τον τρόπο που την αποτιμά και ο ΟΗΕ, είναι το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ).
Δηλαδή η αξία όλων τα παραγόμενων προϊόντων και υπηρεσιών κατά την διάρκεια μιας χρονικής περιόδου (π.χ. ενός έτους).
Διαφορετικά, το ΑΕΠ είναι το σύνολο των εισοδημάτων που αποκτούν οι πολίτες μιας χώρας, ανεξαρτήτως σε ποια χώρα δουλεύουν ή επενδύουν κατά την διάρκεια μιας περιόδου (π.χ. ενός έτους).
Ένας άλλος τρόπος να μετράμε το ΑΕΠ είναι με το σύνολο των δαπανών (ιδιωτικών και κρατικών). Δηλαδή είναι το σύνολο των ποσών που διαθέσαμε ως πολίτες για κατανάλωση και επενδύσεις και το Κράτος για να παρέχει τις υπηρεσίες του προς τους πολίτες.
Τα έσοδα του Κράτους είναι από τους έμμεσους φόρους (ΦΠΑ κ.λ.π.) και από την άμεση φορολογία στα εισοδήματα των πολιτών και των νομικών προσώπων.
Τα έξοδα του Κράτους είναι οι δαπάνες για την παροχή υπηρεσιών προς τους πολίτες και οι επιδοτήσεις που δίνει σε διάφορες κατηγορίες πληθυσμού ή νομικά πρόσωπα (ενισχύσεις Ταμείων, επιδόματα ανεργίας, επιδοτήσεις επενδύσεων κ.λ.π.). (Στην συνέχεια θα αναφέρουμε κάποια νούμερα προσεγγιστικά και όχι με ακρίβεια για την διευκόλυνση της ανάγνωσης).

Σήμερα το κράτος μας έχει το εξής διαχρονικό πρόβλημα.
Εδώ και αρκετά χρόνια δαπανά περισσότερα απ’ αυτά που εισπράττει. Η διαφορά αυτή είναι το δημόσιο έλλειμμα το οποίο το καλύπτουμε με δανεικά.
Έτσι κάθε χρόνο για να καλύψει αυτήν την διαφορά το Κράτος δανείζεται με την έκδοση κυρίως κρατικών ομολόγων. Τα υπόλοιπα των δανείων αυτών σήμερα αποτελούν το δημόσιο χρέος της χώρας το οποίο είναι περίπου 400 δισ. ευρώ, δηλαδή περισσότερο από το 120% του ΑΕΠ του 2009. Τα ομόλογα αυτά τα αγοράζουν κάποιοι που δίνουν στο ελληνικό κράτος ζεστό χρήμα με κερδοσκοπικά όμως επιτόκια, κερδίζοντας τεράστια ποσά.

Το πρόβλημα θα επιδεινωθεί τα επόμενα χρόνια γιατί το κράτος καλείται να πληρώνει κάθε χρόνο πέρα από τους τόκους αυτών των δανείων και τα χρεολύσια παλιών ομολόγων που έχει προεξοφλήσει αξίας περίπου 30 δις. ευρώ κάθε χρόνο.
Δηλαδή πέρα από τα 50 δισ. ευρώ περίπου που θα χρειαστεί να δανείζεται για να καλύψει το ετήσιο έλλειμμα θα πρέπει να δανειστεί επιπλέον 30 δισ. ευρώ για να εξοφλήσει τα χρεολύσια των δανείων. Δηλαδή εάν συνεχισθεί η ίδια κατάσταση θα χρειαστούμε κάθε χρόνο να δανειζόμαστε πάνω από 80 δισ. ευρώ για να καλύπτουμε μόνο το έλλειμμα και τα χρεολύσια. Φαύλος κύκλος !
Τι κάνουμε λοιπόν ως κοινωνία; >>


Οι λύσεις πράγματι δεν είναι πολλές και είναι απλές.
Πρέπει να περικόψουμε τις δαπάνες και να αυξήσουμε τα έσοδα του κράτους.
Στο σπίτι μας εάν τα έσοδα που έχουμε κάθε μήνα δεν φτάνουν για να καλύψουμε τα έξοδα τι κάνουμε ; Είτε πιάνουμε δεύτερη δουλειά για να αυξήσουμε το εισόδημα μας, είτε μειώνουμε τις δαπάνες μας, είτε και τα δύο.
Απλά πράγματα.
Κάποιος θα πει. Και γιατί αυτά τα απλά πράγματα δεν μπορούμε να τα υλοποιήσουμε και στο κράτος ;
Γιατί δεν μπορούμε να μειώσουμε τις κρατικές δαπάνες ; Γιατί δεν μπορούμε να αυξήσουμε τα κρατικά έσοδα ; Αυτά είναι τα πραγματικά ερωτήματα και σ’αυτά χρειάζονται να δοθούν απαντήσεις. Και οι απαντήσεις είναι απλές.

Απλά δεν θέλουμε ως πολιτικό σύστημα και ως κοινωνία να δεχθούμε αυτά τα απλά πράγματα.
Και ρίχνουμε τις ευθύνες σε κάποια σκοτεινά κέντρα που επιβουλεύονται την Ελλάδα, στους ‘αλμούνιδες’ και ‘Τρισέδες’, όπως αυτάρεσκα καταγγέλλουμε συχνά – πυκνά.

Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι ως κοινωνία να δούμε κατάματα την πραγματικότητα και να δεχθούμε αποτελεσματικά μέτρα.

Μπορεί σε μια φιλολογική συζήτηση, σε μια παρέα φίλων να παραδεχόμαστε την κρισιμότητα της κατάστασης, αλλά όταν τα μέτρα αρχίζουν να μας αγγίζουν προσωπικά, τότε δεν είμαστε διατεθειμένοι να απωλέσουμε τα κεκτημένα.
Και ας είναι πολλές φορές τα κεκτημένα αυτά παράνομα και παράτυπα, προϊόντα πολλές φορές συναλλαγής του αμαρτωλού πελατειακού μας κράτους με τις διάφορες συντεχνίες.
Το είδαμε με τους λιμενεργάτες πριν λίγους μήνες, το βλέπουμε αυτές τις μέρες με τα ‘μπλόκα’ των αγροτών που ζητάνε ένα επίδομα για να ξεκινήσουν να δουλεύουν (!), θα το δούμε στην συνέχεια με τους δημόσιους υπαλλήλους γιατί τους κόβουν κάποια επιδόματα και θα έχουμε συνέχεια.
Και ασφαλώς τα προνόμια δεν αφορούν μόνο την πλευρά της μισθωτής εργασίας.
Προνόμια και χαρισματικές συμβάσεις και απαλλαγές έχει και η πλευρά του κεφαλαίου.
Και επίσης τα μεσαία λεγόμενα στρώματα τα οποία σήμερα συμβάλλουν στα κρατικά έσοδα σκανδαλωδώς ελάχιστα.
Όλοι πρέπει να συμβάλλουμε ανάλογα με τις δυνατότητές του καθένα. Και κάποια κοινωνικά στρώματα που ζουν στο όριο της φτώχιας ή κάτω απ’αυτό θα χρειαστεί να ενισχυθούν αποφασιστικά και αποτελεσματικά. Οι πραγματικά φτωχοί όμως και όχι αυτοί που διαθέτουν συντεχνιακή δύναμη και μπορούν να πιέσουν ή να εκβιάσουν.

Και τώρα τι γίνεται θα αναφωνήσει κάποιος !
Τα σενάρια κατά την γνώμη μου είναι δύο.

Είτε, θα συνεχισθεί η ίδια κατάσταση, οπότε δεν θα μπορούμε να πληρώσουμε τα τοκοχρεολύσια, άρα δεν θα μας δανείζουν, δηλαδή το κράτος δεν θα έχει λεφτά να πληρώσει μισθούς, συντάξεις κ.λ.π. δηλαδή θα κηρύξουμε πτώχευση.
Οπότε οι λύσεις είναι η εξής μία.
Θα έρθει ή θα καλέσουμε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το οποίο θα μας δανείσει, αλλά ταυτόχρονα θα καθορίσει τους όρους και τους κανόνες λειτουργίας του κράτους και της κοινωνίας μας.
Θέλουμε μια τέτοια εξέλιξη ;
Κάποιος θα πει : Δεν θα μας αφήσουν οι ευρωπαίοι της ευρωζώνης να πτωχεύσουμε, γιατί τότε θα έχουν κα αυτοί δυσμενείς επιπτώσεις στις δικές τους οικονομίες και στο ευρώ.
Ναι έχει βάση αυτό, αλλά και τότε τους όρους και τους κανόνες λειτουργίας του κράτους και της κοινωνίας μας θα τους καθορίσουν αυτοί και όχι εμείς.
Θέλουμε μια τέτοια εξέλιξη ;
Αν θέλουμε λοιπόν κάποιοι άλλοι να μας καθορίσουν πως πρέπει να ζούμε ως κοινωνία είμαστε άξιοι της ‘μοίρας’ μας, δηλαδή της ανευθυνότητάς μας ως πολιτικό σύστημα, ως κράτος αλλά και ως κοινωνία, ως πολίτες.

Είτε, η άλλη επιλογή – κατά την ταπεινή μου γνώμη – να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας την κρισιμότητα της κατάστασης και να δεχθούμε ότι πρέπει να συζητήσουμε τα πάντα από μηδενική βάση.
Και εξηγούμαι με κάποιες απλές σκέψεις στα πλαίσια ενός άρθρου με βασικό κριτήριο την δικαιοσύνη.
Δεν θα αναφερθώ σε αυτονόητα θέματα όπως η φοροδιαφυγή, η φοροκλοπή, η φοροαπαλλαγή και η εισφοροκλοπή και εισφοροδιαφυγή, οι κρατικές και υπουργικές σπατάλες, η μαύρη οικονομία, θέματα για τα οποία νομίζω δεν διαφωνεί κανείς, ότι αποτελούν θέματα κλειδιά για την οικονομία μας, άλλο θέμα αν είναι δύσκολο να εφαρμοστούν στην πράξη. Αν και εδώ θεωρώ ότι τα θέματα αυτά άπτονται της εφαρμογής των νόμων, δηλαδή ουσιαστικά είναι θέμα πολιτικής βούλησης.
Θα αναφερθώ σε κάποια ‘δευτερεύοντα’ θέματα τα οποία όμως θεωρώ σημαντικά στην σημερινή συγκυρία :

Ως κράτος :
Χρειαζόμαστε έναν τόσο μεγάλο δημόσιο τομέα ; Μάλλον όχι.
Άρα να δεχθούμε να μειωθεί δραστικά ο αριθμός των δημόσιων υπαλλήλων, με ορίζοντα δεκαετίας. Και αυτό να γίνει όχι με απολύσεις αλλά με μηδενικές νέες προσλήψεις.

Αυτό όμως προϋποθέτει ριζική αναδιοργάνωση των υπηρεσιών του κράτους, αποφασιστικό χτύπημα της γραφειοκρατίας, κλείσιμο των πολλών και ενδιάμεσων υπηρεσιών στην επίλυση ενός θέματος. Π.χ. δεν μπορεί μια υπηρεσία έκδοσης ενός πιστοποιητικού σε ένα δήμο να χρειάζεται ένα υπάλληλο για να δεχθεί την αίτηση του πολίτη, έναν για να την πρωτοκολλήσει, έναν για να το εκδώσει και έναν για να το σφραγίσει και έναν για να το υπογράψει (!).

Πρέπει λοιπόν να δεχθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι ριζικές μετατάξεις σε υπηρεσίες που έχουμε ανάγκη (π.χ. υγεία, παιδεία) και σε κάθε θέση που δημιουργείται λόγω συνταξιοδότησης, η θέση να καλύπτεται από πλεονάζων προσωπικό άλλων υπηρεσιών.
Μπορεί να συνεχισθεί η σημερινή ισοπεδωτική κατάσταση στις δημόσιες υπηρεσίες αλλά και τους υπαλλήλους χωρίς καμιά αξιολόγηση ; Στα υπουργεία, τους δημόσιους οργανισμούς, στην αυτοδιοίκηση, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Μάλλον όχι.

Να θεσπίσουμε λοιπόν ένα σύστημα αξιολόγησης των υπηρεσιών και των υπαλλήλων από τους πολίτες και να συνδέσουμε την εξέλιξη και γιατί όχι και τις αποδοχές των κρατικών λειτουργών, με την προσφορά τους και την αποτελεσματικότητα και την ποιότητα των υπηρεσιών τους.

Μπορούν να συνεχισθούν αυτές οι προκλητικές αποδοχές κάποιων χρυσών παιδιών του ευρύτερου δημόσιου τομέα και του εξαρτημένου από το κράτος ιδιωτικού τομέα ;
Και μιλάω για κάποιους, τηλεαστέρες, ποδοσφαιριστές, καλλιτέχνες των ‘πολιτιστικών κέντρων’ της νύχτας και άλλων χρυσοπληρωμένων αγοριών και κοριτσιών που το ύψος των αποδοχών τους δεν συνάδει με την συνεισφορά τους στο κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι της χώρας.
Και δεν μπορούν να επικαλούνται κάποιοι ότι είναι του ιδιωτικού τομέα, γιατί θα τους ανταπαντούσα ως εξής.
Να σταματήσουν οι κρατικές χρηματοδοτήσεις και απαλλαγές κάθε είδους προς αυτούς τους ιδιωτικούς φορείς που εργάζονται και μετά να μας πουν αν οι φορείς αυτοί αντέχουν να δίνουν τέτοιες αμοιβές.

Ως οικονομικό και κοινωνικό σύστημα :
Τα σύγχρονα οικονομικά και κοινωνικά συστήματα που δοκιμάσθηκαν μέχρι σήμερα βασίσθηκαν στην ανάπτυξη, δηλαδή στην επέκταση και στην συνεχώς μεγαλύτερη χρησιμοποίηση των φυσικών πόρων.
Ο καπιταλισμός εδώ και τέσσερις περίπου αιώνες κατάφερε να φέρει στο σημείο μηδέν τη γη μας, αν δούμε σε όλες της τις διαστάσεις, τις επιπτώσεις από την κλιματική αλλαγή.

Αλλά και ο υπαρκτός σοσιαλισμός που δοκιμάσθηκε για πάνω από εβδομήντα χρόνια βασίσθηκε στο ίδιο μοντέλο, δηλαδή στην επεκτατική ανάπτυξη και υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων.
Βέβαια, δικαιολογούσε ότι αυτή η υπερεκμετάλλευση ήταν υπέρ του λαού, με την έννοια ότι τα παραγόμενα οφέλη αυτής της ανάπτυξης διοχετεύονταν στην κοινωνία και όχι σε κάποιους λίγους κεφαλαιοκράτες, όπως γίνεται στον καπιταλισμό.
Αν και αυτό το γεγονός αμφισβητείται έντονα, δηλαδή αν και κατά πόσο ο ‘υπαρκτός σοσιαλισμός’ δούλεψε ποτέ για την κοινωνία (αν κρίνουμε από το βιοτικό επίπεδο των λαών του ‘υπαρκτού’), το θέμα είναι ότι και αυτό το σύστημα βασιζόταν στην έννοια της συνεχούς ανάπτυξης, δηλαδή της όλο και μεγαλύτερης χρησιμοποίησης των φυσικών πόρων.
Και αυτό συνεχίζουν να λένε και οι σύγχρονοι υπερασπιστές κάθε είδους του ‘υπαρκτού’. Όμως τα πράγματα είναι πιο σύνθετα σήμερα.

Η αντίθεση σήμερα στην κοινωνία δεν είναι μόνο ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία και στην αντίθεση ανάμεσα στις παραγωγικές σχέσεις και στις παραγωγικές δυνάμεις.
Το θέμα λοιπόν ανάπτυξη, πρέπει να τεθεί εκ νέου σε μια διαδικασία αναθεώρησης της έννοιας και του περιεχομένου της.
Θα χρειαστεί να επανακαθορίσουμε το νόημά της και τον τρόπο που θα μετράμε το επίπεδο της κάθε κοινωνίας.

Στην διαδικασία αυτή δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το περιβάλλον, το επίπεδο των φυσικών πόρων, το επίπεδο της ποιότητας ζωής των ανθρώπων.
Και όλα αυτά δεν μπορούμε να συνεχίζουμε να τα μετράμε με το ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ, αγνοώντας ποιοτικά στοιχεία της ζωής των ανθρώπων.
Αυτό σημαίνει ασφαλώς ότι και η κοινωνία δηλαδή οι επί μέρους κοινωνικές ομάδες και τάξεις, πρέπει να επανεξετάσουν τα αιτήματα που διεκδικούν από το σύστημα.
Δεν μπορεί να είναι μόνο οικονομικά, με την έννοια της συνεχούς αύξησης των αποδοχών μας τα οποία θα διοχετεύονται σε ένα κυνήγι μιας υπερκατανάλωσης χωρίς τέλος.
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να μετακυλίσουμε πόρους σε δράσεις προστασίας της φύσης, του αστικού περιβάλλοντος που ζούμε, σε δράσεις πιο ανθρωποκεντρικές και όχι ατομοκεντρικές.

Ως κοινωνία και ως πολίτες
Μπορούμε να συνεχίσουμε ως κοινωνία αυτό το πολυδάπανο, σπάταλο μοντέλο ανάπτυξης και κατανάλωσης ; Μάλλον όχι.
Το σημερινό μοντέλο ανάπτυξης βασίζεται στην συνεχή επέκταση και αύξηση των μεγεθών. Και αυτό το παρακολουθούμε μέσα από τους ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ κάθε χώρας.
Και με βάση αυτό το στοιχείο κυρίως φτιάχνονται οι παγκόσμιες λίστες κατάταξης των χωρών του κόσμου όσον αφορά το επίπεδο ανάπτυξης τους. Αυτό όμως προϋποθέτει συνεχή αύξηση της χρησιμοποίησης φυσικών πόρων.

Οι φυσικοί πόροι όμως δεν είναι ανεξάντλητοι.
Είναι τυχαίο ότι από τη μια έχουμε οικονομικούς δείκτες που δείχνουν οικονομική ευημερία και ευμάρεια και από την άλλη έχουμε ρυπασμένο νερό, μεταλλαγμένα τρόφιμα, χαμηλή ποιότητα ζωής στις πόλεις.
Το μοντέλο που βασίζεται στην συνεχή επέκταση και διόγκωση έχει ημερομηνία λήξεως. Εάν αυτό δεν το συνειδητοποιήσουμε ως κοινωνία θα μας το θυμίσει η ίδια η φύση. Όπως έκανε επανειλημμένα στην ιστορική εξέλιξη με ανθρώπινους πολιτισμούς που εξαφανίσθηκαν γιατί εξάντλησαν τους φυσικούς πόρους.

Κάποιος θα αναρωτηθεί πως μπορεί να γίνει αυτό, όταν όλο το σύστημα είναι δομημένο στη βάση της υπερπαραγωγής και της υπερκατανάλωσης.

Στο σημείο αυτό βρίσκεται και η πρόκληση για την κοινωνία των πολιτών.
Χτίζοντας καθημερινά μέσα από απλά πράγματα έναν νέο τρόπο ζωής που θα βασίζεται στην εξοικονόμηση, στην επαναχρησιμοποίηση, στην επιστροφή σε απλούς και φυσικούς τρόπους ζωής, ιδιοπαραγωγής και ιδιοκατανάλωσης.
Όχι δεν αναφέρομαι σε ουτοπικές κοινότητες κοινοκτημοσύνης.
Αναφέρομαι στην σημερινή κοινωνία της υπερπαραγωγής και της υπερκατανάλωσης των ανεπτυγμένων δυτικών κοινωνιών.
Όταν βλέπουμε μια χώρα σαν τη Μεγάλη Βρετανία –μια χώρα πυρήνας του σύγχρονου καπιταλισμού- να παροτρύνει τα νοικοκυριά της να κάνουν ιδιοπαρατωγή αγροτικών προϊόντων για τις ανάγκες τους, αυτό κάτι σημαίνει.

Σ’αυτήν την κοινωνία χρειάζεται να συζητήσουμε για τον άνθρωπο και την ανθρώπινη ευτυχία μέσα από τις εμπειρίες που αποκτήσαμε ως άνθρωποι της ανεπτυγμένης καπιταλιστικά κοινωνίας και να αναδείξουμε νέα πρότυπα και μοντέλα θα έλεγα μιας νέας κοινωνίας που θα βασίζεται γιατί όχι στην μη ανάπτυξη. (Κάποιοι έχουν καθιερώσει την έννοια της αποανάπτυξης).

Οι έννοιες της βιωσιμότητας και της αειφορίας δεν συμβαδίζουν με την ανάπτυξη όπως την ζούμε και την προσδιορίζουμε σήμερα.
Ούτε η λεγόμενη πράσινη ανάπτυξη μπορεί να είναι η απάντηση σήμερα, χωρίς να υποτιμώ επιμέρους οφέλη που μπορεί να έχει μεταβατικά η κοινωνία από το ‘πρασίνισμα’ της ανάπτυξης.
Δεν μπορούμε όμως να έχουμε αειφορία και βιωσιμότητα με ανάπτυξη. Είναι αντιφατικοί όροι.
Χρειάζεται λοιπόν να αναζητήσουμε ένα νέο μοντέλο της μετα-καπιταλιστικής κοινωνίας που οδεύουμε, για να μπορέσει ο άνθρωπος να ζήσει σε αρμονία με τη φύση και τους περιορισμένους φυσικούς πόρους της.

31-1-2010
Κώστας Χαϊνάς


13 σχόλια:

  1. Διάβασα με προσοχή το κείμενο και με προβλημάτισε γιατί με απλό τρόπο αγγίζει όλες τις πτυχές του προβλήματος.
    Μόλις γυρίσω στο σπίτι θα ψάξω να βρω το διαβατήριο μου να την κάνω.
    Το θέμα είναι κατά που.

    Γιώργος PET

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. έχει δίκιο ο κ. Χαϊνάς....μόλις θιγεί το κεκτημένο μου φωνάζω....ας αρχίσω λοιπόν!
    τι έχω όμως κεκτημένο ..το μισθούλι μου των 1300 ευρώ καθαρά ΜΑΖΙ με τα επιδόματα; Αυτός είναι ο μέσος μισθός στο δημόσιο.
    Όταν μπαινει στη συζήτηση με ποιο σκοινί θα σε κρεμάσουν το χεις χάσει το παιχνίδι...ε όχι! οι κρατικές δαπάνες δεν είναι οι φτωχοί μισθοί των δημ. υπαλλήλων. Άλλωστε αυτοί φορολογούνται φανερά, δε κάνουν εισφοροδιαφυγή (υπάρχουν βεβαίως και τα φακελλάκια και τα ιδιαίτερα ναι εκεί να γίνει κάτι)..κρατικές αλόγιστες δαπάνες είναι το άθλιο κυνήγι των εξοπλισμών, οι προμήθειες στα νοσοσκομεία και όχι οι μισοί των γιατρών....κρατικές δαπάνες είναι το ωωπα των Ολυμπιακών αγώνων για χάρη της κ. Αγγελοπούλου...και όχι να συγκρίνουμε τις δαπάνες του κεφαλαίου μ΄αυτές του εργαζομένου...
    Χωρίς αξιολόγηση οι δημόσιοι υπάλληλοι...ποιος το λέει αυτό...υπάρχει ετήσια αξιολόγηση καθε εργαζομένου ...τι παραπάνω;Δηλαδή ατό που μας λέτε είναι να συνθεθεί η παραγωγή με το μισθό...να σπάσουν οι εργασιακές σχέσεις....πόσο ακόμη;...
    (συνέχεια)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. (συνέχεια από το προηγούμενο)
    Επιτέλους φθάνει αυτός ο ρατσισμός για τους δημόσιους υπαλλήλους. Είναι οι μοναδικοίοι οποίοι πληρώνουν τους φόρους τους. Εχουν τις κρατήσεις τους για ένα ασφαλιστικό ταμείο που ΔΕΝ το εβγαλαν αυτοί μειον...
    Πόσο να παίρνουν δηλαδή οι υπάλληλοι...επαναλάμβάνω οι υπάλληλοι στις τράπεζες λιγότερο από 900 ευρώ; έτσι για να μπορεί νακινείται η οικονομία και να κινεί μαζί μ΄αυτή κι ο κεφαλαιοκράτης τη μερσεντές του;
    Να κάνω κάποιες προτάσεις:
    Πως θα σας φαίνονταν....Όπως οι δημ. Υπάλληλοι που δεν είναι εύκολο να κάνουν άλλη εργασία έτσι και κανείς άλλος να μη μπορεί να κάνει...ας πούμε γιατί ο κ. Πρετεντέρης (τυχαίο το όνομα) να δουλεύει σε πάνω από δύο ΜΜΕ; Γιατί να παίρνει πάνω από 2000. ευρώ;Δε μιλάω για τα μαύρα που μπορεί να παίρνουν οι δημοσιογράφοι...γιατί οι γραφίστες να κάνουν 10 δουλειές πως σας φαίνεται αυτό;
    κ. Χαινα το μοντέλο της μετακαπιταλιστικής κοινωνίας που ονειρεύεστε είναι εντελώς καπιταλιστικό και πολύ γνωστό από παλιά. Μάσκες αλλάζει.

    ενας χαμηλόμισθος και σκληρά εργαζόμενος δημ. Υπάλληλος των 1300 ευρώ μαζί με τα επιδόματα με δύο παιδιά και 10 χρόνια προυπηρεσία

    ΥΓ ελπίζω να μην είστε αριστερός γιατί μάλλον έχετε μπερδέψει τα πράγματα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κράτη, κανείς δεν είπε ότι οι ονομαστικοί μισθοί του δημοσίου τομέα είναι ψηλοί, και γι'αυτό θα είναι τραγικό εάν καταργηθεί, π.χ., ο 14ος μισθός. Για πες μου όμως, τι ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων εκτιμάς ότι α) δεν τα «παίρνει» μαύρα και β) αποδίδει στη δουλειά του ανάλογα με τις δυνατότητές του; Ένα 10%; 20% ίσως; Πώς λοιπόν να μη φωνάζουμε οι υπόλοιποι και να μην αναπαράγουμε τα στερεότυπα των δημοσίων υπαλλήλων που δε δουλεύουν αφού αυτά τα στερεότυπα ... ισχύουν! Δεν είναι μόνο τα χρήματα που ξοδεύονται για τους μισθούς. Είναι πολύ περισσότερο η απώλεια των κοινωνικών ωφελειών που συνεπάγεται ένας εύρυθμος δημόσιος τομέας. Ποιος θα ελέγξει τη φοροδιαφυγή ή τις προμήθειες στα νοσοκομεία που καταγγέλλεις; Και για ποια αξιολόγηση μας μιλάς, κοροϊδευόμαστε τώρα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Για το δημόσιο ακούω χρόνια πως κάποιοι θέλουν να το νοικοκυρέψουν.
    Στον δρόμο να σταματήσεις κάποιον άγνωστο, θα σου πει ιστορίες για το τι γίνεται που θα σου σηκωθεί η τρίχα.
    Το πλιάτσικο στις αποθήκες όλου του δημοσίου είναι καθεστώς.
    1. Οι υδραυλικοί δημόσιοι υπάλληλοι είναι και εργολάβοι με υλικά από τις αποθήκες, το ίδιο ισχύει και γιά τους ηλεκτρολόγους και τους μπογιατζήδες πολλές φορές με υλικά από τις αποθήκες.
    2. Στα αναλώσιμα, γραφική ύλη, βιβλία, αθλητικά αναλώσιμα όποιος προλάβει. Στην πραγματικότητα κανείς δεν είναι χρεωμένος και υπόλογος.
    3. Πυροσβέστες, αστυνομικοί κ.α. τους συναντά ταξιτζήδες, γκαρσόνια.
    4. Δάσκαλοι, καθηγητές κάνουν τους φροντιστές.
    Το τι γίνεται δεν έχει τελειωμό.
    Και εννοείται πως οι υπόλοιποι οι ΚΑΘΑΡΟΙ είναι συναυτουργοί.

    Γιώργος PET

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αγαπητέ Πολυβιώτη
    Κατ΄αρχάς φαίνεται ότι αποδέχεσαι πλήρως το άρθρο. Ωραία για να έχουμε βάση να συζητάμε.
    Έβγαλες άχρηστο σχεδόν ολόκληρο το δημόσιο τομέα και βασικά τους υπαλλήλους υπέυθυνους.Μάλιστα λες ότι μόνο ένα 10-20% είναι καθαρό. φαίνεται ότι δε γνωρίζειςκαθόλου από δημόσια διοίκηση και όλα τα κακά τα αποδίδεις στους δυστυχείς υπαλλήλους.Ε όχι η πλειοψηφία δεν παίρνει "μαύρα" όπως λες. Εργάζεται μέσα σε δύσκολες συνθήκες χωρίς γραφική ή άλλη ύλη, επινοώντας πατέντες γιατί το κράτος αδυνατεί να καλύψει τα απαραίτητα. Σχολεία χωρίς φωτοτυπικό να παρακαλάμε για μηχανήματα και να βάζουν το χέρι στη τσέπη οι υπάλληλοι. Άλλοι υπάλληλοι να μην ξεχρεώνονται τα πραγματικά οδοιπορικά τους. Να έχουν δανείσει το κράτος γιατί ως γεωπόνοι κάνουν αυτοψίες και το κράτος να τα χρωστάει ακόμη.Αυτά τα οδοιπορικά θέλουν να κόψουν.
    Το κυριότερο που πρέπει να καταλάβετε είναι οτι αν αγριέψουν μια φορά τα πράγματα για του Δημ. Υπαλλ. τότε ο ιδιωτικός τομέας θα οργιάσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ποιοι λένε ανώνυμε ότι θα το νοικοκυρέψουν .Μήπως αυτοί που χρόνια μας κυβερνάνε;
    Για τον ιδιωτικό τομέα θα μιλήσει κανείς;
    Πως πιάνει κάποιος δουλεια σ΄ενα σουπερμάρκετ ας πούμε; Μήπως χρειάζεται πολιτικό μέσο;
    Τι γίνονται στις τοκογλυφικές τράπεζες ή δικαιολογούνται να κάνουν ότι γουστάρουν χωρίς να φοβούνται κανέναν μόνο και μόνο επειδή είναι ιδιώτες;
    Ε όχι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές δε κάνουν τους φροντιστές όλοι...και αυτοί που το κάνουν το κάνουν από ανάγκη(διαφωνώ μαζί τους) γιατί δεν είναι δυνατόν να θεωρείται ο μισθός του διευθυντή των 1600 καθαρών μετά από μία 25ετία μισθός σοβαρός, όταν το τελειταίο αγράμματο χρυσό αγοράκιμιας εταιρείας, αυτά τα έχει σαν έξοδα κίνησης μιας μέρας

    Ο νεοφιλελευθερισμός το ξέρει το κόλπο..διαίρει και βασίλευε. Πάρτε το υπόψη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. To άρθρο του Χαινά βάζει δύο διαφορετικά πράγματα. Από τη μια το πως θα ξεπεράσει η χώρα μας την κρίση και από την άλλη την υπόθεση της υποανάπτυξης.
    Η χρεοκωπία του κράτους στηρίζεται σε δύο βάσεις που σχετίζονται.
    1. Στην ανοχή του πλουτισμού μιας ολιγαρχίας (που δεν είναι και τόσο ολίγη) σε βάρος του συνόλου.
    2. Στην διοχέτευση προνομίων και παροχών σε κατώτερες κοινωνικές ομάδες κρατικοδίαιτων μικροαστών για να ανέχονται και να στηρίζουν το μεγάλο φαγοπότι, πολιτικά και οικονομικά.
    Η αριστερά στην προσπάθειά της να αποκτήσει εκλογική πελατεία, μπήκε με τον πιο λαικίστικο τρόπο στην υποστήριξη των συντεχνιών με αποτέλεσμα αυτές να δυναμώσουν ακόμα περισσότερο πολιτικά και να στηρίζουν έτσι πιο αποτελεσματικά το δικομματισμό και το κεφάλαιο, που τους τρέφουν. Σε αυτό το φαύλο κύκλο, το αποτέλεσμα είναι να χαθεί το μέτρο της αρπαγής και το κράτος να πτωχεύσει.
    Η διαφορά είναι ότι οι πολλοί υπάλληλοι παίρνουν πολλά μικρά παράλογα επιδόματα, ενώ οι λίγοι επιχειρηματίες κερδίζουν παράνομα από το κράτος τεράστια ποσά. Στη μέση οι εργάτες, οι μετανάστες οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι νέοι, οι γέροι συνθλίβονται στις μυλόπετρες και προσπαθούν να μπουν στο ένα ή στο άλλο λόμπυ, όσοι μπορούν. Αυτό σημαίνει σήμερα "βελτίωση" του βιοτικού επιπέδου.



    Μιλάμε για μια μετακαπιταλιστική κοινωνία, για μια ζωή σε αρμονία με τη φύση.
    Εδώ ανοίγεται και το θέμα της σχέσης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @leo: Πολύ εύστοχο το σχήμα «οι συντεχνίες που τρέφονται για να συντηρούν το φαγοπότι της ολιγαρχίας», προσυπογράφω!

    @Κράτη: Χαίρομαι γιατί, παρόλο που διαφωνούμε, βλέπω πως υπάρχει βάση συζήτησης. Συμφωνώ απολύτως για τους χαμηλούς μισθούς του δημοσίου, τις τραγικές ελλείψεις, το μόχθο όσων φιλότιμων θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους. Στην πραγματικότητα το ελληνικό κράτος επιζεί ακόμα εξαιτίας της φιλοτιμίας και του πατριωτισμού μίας μειοψηφίας δημοσίων λειτουργών που παρά τις κακουχίες μάχονται για να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Άλλοι τους λένε μαλάκες, εγώ τους βγάζω το καπέλο και φιλοδοξώ μια μέρα να είμαι ένας απ' αυτούς (σοβαρά μιλάω).

    Αν όμως έχεις συμπάθεια για αυτούς τους ανθρώπους, πρέπει να εκνευριστείς με την πλειοψηφία των υπολοίπων που κάθονται και κοιτάνε τα τρένα να περνούν. Δε θα τσακωθούμε για τα ποσοστά, εξάλλου δεν είπα ότι 80% τα παίρνουν, είπα ότι τα παίρνουν ή (κυρίως) δεν κάνουν τη δουλειά τους όπως πρέπει. Αυτό το ξέρει οποιοσδήποτε έχει έρθει σε συναλλαγή με το δημόσιο, αν έχεις περάσει τη φοιτητική ηλικία και έχεις μπει στη διαδικασία της παραγωγής δε δικαιολογείται να το υποτιμάς. Και δεν υπάρχει κανένας μηχανισμός ελέγχου, καμία συνέπεια για τους αργόσχολους, καμία επιβράβευση για τους ευσυνείδητους. Δε με πολυνοιάζει, να σου πω την αλήθεια, αν ο δάσκαλος κάνει ιδιαίτερα το απόγευμα. Δε θα τον κατηγορήσω για αθέμιτο πλουτισμό, με τα τόσα που βλέπω. Με εξοργίζει όμως αν την ώρα του σχολείου κοιτάει το ρολόι του μέχρι να περάσει η ώρα για να πάει να κάνει ιδιαίτερα, αν δηλαδή δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του προς το κοινωνικό σύνολο. Και εκεί που διαφωνούμε, είμαι σίγουρος, είναι στην προτεραιότητα που πρέπει να δώσει η Αριστερά σε αυτά τα φαινόμενα. Το κοινωνικό σύνολο μόνο να χάσει έχει από τη γενικότερη χαλαρότητα που επικρατεί. Όπως έλεγε (νομίζω, διορθώστε με) και ο Ελεφάντης (αν και εδώ συζητάμε το δάσκαλο, όχι το μαθητή): «Το αυστηρό σχολείο είναι καλό γιατί μαθαίνει στο παιδί του φτωχού γράμματα».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Η «μετακαπιταλιστική κοινωνία….» !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    Ζούμε τον υπέρτατο σουρεαλισμό.

    Κάποιος να μας τσιμπήσει μπας κι είναι εφιάλτης. Δεν τα πιστεύω αυτά που ζω κι αυτά που διαβάζω.

    Γι αυτό έχουμε γίνει η χλεύη της κοινωνίας .

    Ν.Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πίστεψον, πίστεψον Ν.Β....
    αλλά ερεύνα κιόλας!
    ή η έρευνα δεν είναι στις αρμοδιότητες της αριστεράς;

    Μήπως υπάρχει αριστερή οικειοποίηση της μετακαπιταλιστικής κοινωνίας όπως και της παγκοσμιοποίησης;
    Ή η μόνη λύση παραμένει η έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Η μικτή οικονομία σου λέει κάτι;
    Ρίξε μια ματιά στις απόψεις του ΑΚΕΛ αλλά και του Χόμπσμπαουμ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Εκείνο που φοβάμαι, Γιώργο, είναι ότι ο Χ. Σπένσερ είχε δίκιο όταν μιλούσε για “U-turn” στην εξελικτική πορεία. Εκείνο που φοβάμαι είναι ότι αργά αλλά σταθερά μετ-εξελισσόμεθα σε μετ-ανρώπους.

    Σπεύδω να προσθέσω ότι δεν χρεώνω τα παραπάνω στον Φώτη Κουβέλη.

    Ν.Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU