Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Επανίδρυση ή αναπαλαίωση ;



...Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι αν η Ανανεωτική Πτέρυγα θα συμμετάσχει σε αυτό το "έκτακτο συνέδριο", στο οποίο η ηγεσία του ΣΥΝ επικαλείται μια ψευδώνυμη "επανίδρυση" για να εφαρμόσει, πιο γρήγορα και χωρίς ενοχλητικές φωνές, την "αναπαλαίωση" της αριστεράς. Η απάντηση δεν είναι αυτονόητη...


του Γιάννη Παπαθεοδώρου:

Μερικές σκέψεις για το "έκτακτο συνέδριο", ενόψει της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης της Ανανεωτικής Πτέρυγας

1. Το σύνδρομο του κομματικού αμορφισμού

Οι αποφάσεις της τελευταίας πανελλαδικής συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσαν την προϋπάρχουσα τάση «ρευστοποίησης» του ΣΥΝ εντός του ΣΥΡΙΖΑ, επιτρέποντας, έτσι, τη μετεξέλιξη μιας πολιτικής συμμαχίας σε άτυπο ενιαίο κόμμα με "κάρτα μέλους", οργανωτικές δομές, και πολλαπλά πολιτικά κέντρα αποφάσεων.
Τα προβλήματα βέβαια που ανέκυψαν μετά από μια τέτοια εξέλιξη δεν άργησαν να επηρεάσουν ολόκληρο το φάσμα της ανανεωτικής αριστεράς, στο βαθμό, μάλιστα, που ήδη από το καλοκαίρι, μετά τις ευρωεκλογές, το αίτημα του συγκεκριμένου χώρου για τον πολιτικό ανακαθορισμό του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, δεν άφηνε περιθώρια για νέους αυτοματισμούς, αυτοσχεδιασμούς και κυρίως παραπλανητικούς συμβιβασμούς.
Ως "τάση", η Ανανεωτική Πτέρυγα πήρε τις αποστάσεις της από τις διαφαινόμενες διεργασίες "συριζοποίησης" του ΣΥΝ, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να υπερασπιστεί το "συνασπισμικό κεκτημένο".

Λίγο καιρό αργότερα, ωστόσο, και ενώ η κρίση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συνεχιζόταν, ο ΣΥΝ πήρε την πρωτοβουλία να οδηγηθεί σε "έκτακτο συνέδριο", το οποίο θα αναλάβει δήθεν να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, με μια ελαφρώς διαφοροποιημένη στόχευση "συριζοποίησης" : ισχυροποίηση του ΣΥΝ εντός μια πολιτικής συμμαχίας που θα μετεξελιχθεί μελλοντικά σε ενιαίο νέο φορέα ∙ "σε κάτι που θα μοιάζει με κόμμα αλλά, προς το παρόν, δεν θα είναι ακριβώς κόμμα, αλλά θα θέλει να γίνει κόμμα" – σύμφωνα με την "ευρηματική" εξήγηση ορισμένων από τους εμπνευστές της "μετεξέλιξης".

Είναι σαφές, πάντως, πως και στις δύο περιπτώσεις αναδεικνύεται ένα κεντρικό ζήτημα που αφορά την ίδια τη φύση του ΣΥΝ, την ιδιοσυστασία του, το παρόν και το μέλλον του.
Για πρώτη φορά, μετά από είκοσι χρόνια ενεργού παρουσίας του ΣΥΝ, στελέχη, μέλη και συμμαχικές "συνιστώσες" του ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούν πολιτικά με σχεδόν αποκλειστικό κίνητρο τη διάλυση του ΣΥΝ, την περιθωριοποίησή του, ή έστω την υπέρβασή του, στο όνομα ενός ρευστού κομματικού αμορφισμού.

Στο μεταξύ, τα φαινόμενα αυτής της νέας θολής κομματικότητας πληθαίνουν : Στο διαδίκτυο κυκλοφορούν συμβολικές "κόκκινες κάρτες" μέλους του ΣΥΡΙΖΑ, στα αμφιθέατρα του Πολυτεχνείου το πλήθος των ΣΥΡΙΖαίων θέλει να "φωτίσει τις αιτίες που τ’ αφήνουνε μισό", στις συνεντεύξεις τύπου ο σύντροφος Αλαβάνος εξαγγέλλει το "Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης" και στα κόκκινα blogs διάφοροι σύντροφοι και φίλοι υπογράφουν κείμενα για το "ΣΥΡΙΖΑ 2, 3" κλπ..

Όλα αυτά και πολλά άλλα συμπτώματα ενισχύουν την πεποίθηση πως τόσο ο ΣΥΝ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν πλέον οριστικά εισέλθει σε μια βαθύτατη κρίση καταστατικού χαρακτήρα, που καταλήγει πρακτικά στην αποσύνθεση της ίδιας της συμμαχίας, τουλάχιστον έτσι όπως ιδρύθηκε ∙ κρίση που συνοδεύεται από την ταυτόχρονη ανάδυση μιας πολυδιάσπασης, η οποία ολοένα και περισσότερο προβάλλει τα απολύτως προσωποκεντρικά της χαρακτηριστικά : οι "έντεκα αρχηγοί" των πρόσφατων εκλογών – έστω και ως καρικατούρα μιας απόφασης που δεν τηρήθηκε ποτέ – θα πρέπει να θεωρηθούν ως αφετηριακό σημείο αυτής της νέας πολιτικής αλαζονείας, που θεωρεί πως ένα κόμμα (ΣΥΝ) και μια συμμαχία (ΣΥΡΙΖΑ) μπορούν απλώς να καταφύγουν στον αμορφισμό για να καλύψουν ατομικές διαδρομές, ιδιοτέλειες, φαντασιώσεις, μικρότητες και εύθραυστες ισορροπίες.

2. Πολιτική οριοθέτηση της ανανεωτικής αριστεράς

Απέναντι σε αυτή την ανησυχητική τροπή, η Ανανεωτική Πτέρυγα επέλεξε ορθά τη λύση της συγκρότησης ενός Forum Διαλόγου (Α.Π- Πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση της Ανανεωτικής Αριστεράς- ΑΡ.ΣΗ.), για να συσπειρώσει όλες εκείνες τις φωνές των αριστερών "με ή χωρίς κόμμα", που επιμένουν ακόμη να αναζητούν μια εναλλακτική πρόταση : είτε για τον ανακαθορισμό του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είτε για την αυτόνομη πορεία του ανανεωτικού χώρου.

Η πρόταση, σε κάθε περίπτωση, είναι καλοδεχούμενη και αποτελεί, ίσως, τη μόνη -ίσως και την τελευταία- ευκαιρία για να διατυπωθεί ένα συνεκτικό ρεύμα ιδεών με επάλληλες θέσεις γύρω από την πορεία της Ανανεωτικής Αριστεράς. Αποτελεί, επίσης, το μοναδικό ανάχωμα απέναντι στη διαμόρφωση της λεγόμενης "αντικαπιταλιστικής αντισυστημικής αριστεράς", που με πρωτόγνωρο τρόπο, τον τελευταίο καιρό, έχει προβεί σε ευθεία αμφισβήτηση της ιστορικής παρουσίας και των ανανεωτικών παραδόσεων του ΣΥΝ.

Για αυτό το λόγο, ο διάλογος που έχει ξεκινήσει, σηματοδοτεί μια επιλογή ευθύνης, πέρα από τα στενά όρια μιας κομματικής "τάσης" ∙ στην πραγματικότητα, είναι μια πρωτοβουλία για την ίδια την πολιτική οριοθέτηση των ανανεωτικών ιδεών, οι οποίες, αν και έχουν κατοχυρώσει τον ιστορικό και πολιτικό τους ρόλο μέσα στην ίδια τη νεοελληνική κοινωνία, βάλλονται σήμερα από ποικίλους μηχανισμούς εντός κι εκτός του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο πυρήνας αυτών των ιδεών, που θα μπορούσε, σχηματικά έστω, να κωδικοποιηθεί στο θεμελιώδες τρίπτυχο "δημοκρατικός σοσιαλισμός - αριστερός ευρωπαϊσμός - μεταρρυθμιστική στρατηγική" είναι (και παραμένει) συγκροτητικό στοιχείο μιας ιδεολογικής ταυτότητας, η οποία μπόλιασε με τη δυναμική της ολόκληρο το φάσμα της προοδευτικής πολιτικής, από τη μεταπολίτευση ως σήμερα, τόσο σε επίπεδο κοινωνικών αγώνων όσο και σε επίπεδο θεσμικών λύσεων, με μικρές ή μεγάλες αντιφάσεις στις επιμέρους πραγματώσεις της.

Οι ιδέες αυτές εξακολουθούν για τους περισσότερους από εμάς να είναι ενεργές και να τροφοδοτούν τους προβληματισμούς μας για το μέλλον της αριστεράς.
Γιατί ο χώρος της ανανεωτικής και διαρκώς ανανεούμενης αριστεράς δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ένα λείψανο περασμένων δεκαετιών. Αντίθετα, είναι και πρέπει να είναι ένα ζωντανό κύτταρο πολιτικού προβληματισμού και προγραμματικών θέσεων, που, με όλες τις ιδιομορφίες της σύγχρονης μετα-κομουνιστικής αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, εξακολουθεί σήμερα να επεξεργάζεται λύσεις για την ευρύτερη σοσιαλιστική ηγεμονία.

3. Ο διπλός πολιτικός εκβιασμός

Ακριβώς αυτός ο χώρος απειλείται σήμερα, όχι εξαιτίας της κοινωνικής του απαξίωσης (οι εκλογές, άλλωστε, ήταν ενδεικτικές για τις δυνάμεις και τα πρόσωπα που προκρίθηκαν στο κοινοβούλιο) αλλά εξαιτίας ενός ιδιότυπου πολιτικού εκβιασμού από το νεο-αριστερισμό, που αναπτύχθηκε εντός του ΣΥΡΙΖΑ, επηρεάζοντας σε μεγάλο βαθμό και την ιδεολογική ταυτότητα του ΣΥΝ.
Ο εκβιασμός αυτός συνθηματικά καλύπτεται κάτω από δύο ιδεολογήματα με αμφίβολη πολιτική αξία και έωλη αποτελεσματικότητα.: το "ΣΥΡΙΖΑ των μελών" και το "έκτακτο συνέδριο".

Το "ΣΥΡΙΖΑ των μελών" ενώ φαινομενικά φαντάζει ως το απαύγασμα των "διαδικασιών βάσης", παραπέμπει σε μια ψευδώνυμη αμεσοδημοκρατική διαδικασία και σε δήθεν αυτοδιαχειριστικές εστίες, οι οποίες περιφρονούν και καταλύουν τους ίδιους τους αντιπροσωπευτικούς κομματικούς θεσμούς, όχι μόνο όπως αυτοί αποτυπώνονται στο ΣΥΝ αλλά και στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα μετά τα αποτελέσματα των εκλογών.
Αυτή ακριβώς η άρνηση της αποδοχής των αντιπροσωπευτικών τάσεων, των εκλεγμένων σωμάτων και προσώπων που προέρχονται από τη βούληση των πολιτών, εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως αποτυπώθηκε στην εκλογική ψήφο, ισοδυναμεί με την κατάπνιξη της ίδιας της πολιτικής ζωής της ανανεωτικής αριστεράς και γενικεύει την κοινωνική παράλυση του ΣΥΡΙΖΑ.
Από αυτή την άποψη, ο "ΣΥΡΙΖΑ των μελών" δεν είναι ένα νέο σχήμα οικιοθελούς ένταξης πολιτών στην υπόθεση της αριστεράς αλλά το ανώτατο στάδιο της νέο-αριστερίστικης γραφειοκρατίας ∙ ένα φέουδο των "συνιστωσών" που εκβιάζουν προκειμένου να πείσουν ότι σχεδόν ανύπαρκτες δυνάμεις και "γκρούπες" έχουν υπέρτερη ισχύ από ένα αναγνωρίσιμο κόμμα με ιστορία είκοσι χρόνων.

Είναι ενδεικτικό ότι μετά την ιδεολογική και πολιτική ήττα του αριστερισμού στις τελευταίες εκλογές, ορισμένοι από τους "συμμάχους" οδηγήθηκαν σε ακόμη πιο σεχταριστικές και εχθρικές θέσεις με σταθερό άξονα την αντιπολίτευση στον ΣΥΝ και στην ηγετική του ομάδα: Η στάση του Αλέκου Αλαβάνου καθώς και οι εκλεκτικές του συγγένειες με την Πρωτοβουλία για την Αντισυστημική Αριστερά (ΠΑΣΑ), την ΑΝΑΣΑ και την Ένωση Οπαδών (sic) ΣΥΡΙΖΑ (ΕΟΣ) αποτελούν σαφείς ενδείξεις για την επιτηδευμένη υποκρισία ενός μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, που στο όνομα νέων οργανωτικών λύσεων επιχειρεί την επανάληψη της πλέον παρακμιακής φραξιονιστικής δραστηριότητας.

Προεκλογικά, η δραστηριότητα αυτή εκφράστηκε με την καλλιέργεια επιφυλάξεων απέναντι στο ΣΥΝ, και μετεκλογικά με την αμφισβήτηση της αποτελεσματικότητας της "αριστερής προγραμματικής αντιπολίτευσης". Κοινός παρονομαστής ήταν η ομηρία του ΣΥΝ από τη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, και η σκιώδης επιτήρηση του κόμματος από τις συνιστώσες, σχεδόν σε κάθε εκδήλωση της κοινοβουλευτικής ομάδας.
Το τελευταίο – πολύ χαρακτηριστικό - επεισόδιο αυτής της επιθετικής υπονόμευσης του ΣΥΝ από το ΣΥΡΙΖΑ ήταν η θλιβερή ανακοίνωση ορισμένων μελών από διάφορες συνιστώσες εναντίον του Φώτη Κουβέλη. Για πρώτη φορά, στα χρονικά της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας εγκαλείται κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος αριστερού κόμματος επειδή δήθεν προωθεί το κλίμα της νεοφιλελεύθερης "συναίνεσης"!

Το αίτημα της καθαίρεσης του Φώτη Κουβέλη από τη θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου συνιστά πρωτόγνωρη ενέργεια που πλήττει ευθέως την ομαλή λειτουργία και την αυτονομία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας αλλά και την ιδιοσυστασία του ΣΥΝ.
Όταν η "αριστερή προγραμματική αντιπολίτευση" απέναντι στην οικονομική κρίση εκλαμβάνεται ως "συναίνεση", τότε ή οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, ή το νόημα βρίσκεται ήδη υποθηκευμένο στα γραμμάτια του επαναστατικού βερμπαλισμού.
Όσο δε για τις αυτό-διοικητικές προτάσεις και την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ο Κουβέλης δεν είπε τίποτε περισσότερο από αυτό που επιθυμεί η πλειονότητα του προοδευτικού κόσμου : να "γυρίσει σελίδα" η συντηρητική Θεσσαλονίκη και να αναγνωριστεί η ευαισθησία του Παπούλια σε μια σειρά από ζητήματα που απασχόλησαν τη δημόσια σφαίρα, το τελευταίο διάστημα.
Ως βουλευτής διατήρησε απλώς το δικαίωμα της γνώμης του και διεκδίκησε το ενδεχόμενο να πείσει τους συναδέλφους του για πιθανή αλλαγή στάσης στο θέμα της προεδρικής εκλογής.

Απέναντι σε αυτή τη νόμιμη και θεμιτή παρέμβαση, ορισμένα μέλη των συνιστωσών προέβησαν σε "προγραφή απόψεων" προς χάριν της "ανάπτυξης των κοινωνικών αγώνων" και της υλοποίησης των αποφάσεων της συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ. Αναρωτιέμαι : τι άλλο είναι ο δογματισμός αν δεν είναι το καταφύγιο μιας προ-αποφασισμένης αλήθειας ; τι άλλο είναι ο συγκεντρωτισμός αν δεν είναι η απόπειρα επιβολής των απόψεων μιας φωτισμένης πρωτοπορίας ("κίνημα των 23") στη βάση των ψηφοφόρων ; Και επιτέλους, στο όνομα ποιας "βάσης" μιλάνε οι είκοσι τρεις «σταυροφόροι» του ΣΥΡΙΖΑ ; Χρειάζεται, άραγε, να θυμίσει κανείς πως ο Φώτης Κουβέλης πήρε είκοσι τέσσερις χιλιάδες σταυρούς, στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση; Ή μήπως τον εξέλεξαν κι αυτόν τα "συμφέροντα" λόγω της "επιλεκτικής του σχέσης με τα ΜΜΕ";

Τα πράγματα βέβαια θα ήταν αλλιώς αν υπήρχε ένα ισχυρό ανάχωμα στο εσωτερικό του ΣΥΝ ∙ μόνο που κι εκεί τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Στην πορεία της "συριζικής" διολίσθησης πρέπει να προστεθεί και η αδράνεια του "Αριστερού Ρεύματος" και η σταδιακή αποσκίρτηση του "Κοκκινο-Πράσινου Δικτύου", που με έναν ιδιότυπο κομματικό αυτοσχεδιασμό έσπευσε να δηλώσει την προσδοκώμενη έλευση του "νέου φορέα". Η εξέλιξη άλλωστε ήταν προδιαγεγραμμένη. Η απόσταση που χώριζε την "αριστερή στροφή" από την "αριστερίστικη στροφή" ήταν ελάχιστη και βρήκε γόνιμο έδαφος, εντός του ΣΥΝ.

Ας σταθούμε όμως και στο ιδεολόγημα του "έκτακτου συνεδρίου". Η επιμονή του προέδρου και το άγχος της νομιμοποίησης της νέας ηγετικής ομάδας εξωθεί τα πράγματα σε μια απολιτική διαδικασία, στην οποία κυριαρχεί η κολακεία της "βάσης". "Αφού το θέλει η βάση, δεν μπορούμε παρά να πάμε σε συνέδριο", ακούμε από διάφορους συντρόφους. Σύμφωνοι ∙ αλλά ποιο είναι εκείνο το μείζον ζήτημα στο οποίο τοποθετήθηκε η βάση; Νομίζω πως είναι φανερό ότι η βάση αφομοίωσε και αναπαρήγαγε ένα προκατασκευασμένο άλλοθι που αφορά την ίδια την (αν)ικανότητα της συλλογικής καθοδήγησης του κόμματος : την ανεύρεση "εσωτερικού εχθρού".

Γιατί, τι άλλο μπορεί να είναι ένα "έκτακτο συνέδριο", σε αυτή τη συγκυρία, παρά συνέδριο συσχετισμών, εκκαθαρίσεων και ανακατανομής των τάσεων ;
Απ’ όσο γνωρίζω, η προσφυγή στη βάση δεν προτάθηκε λόγω του κεντρικού ιδεολογικού θέματος – που είναι η σχέση ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ- αλλά με βάση τη χαοτική κατάσταση που επικρατεί στην κομματική ζωή.

Το συνέδριο, λοιπόν, δεν είναι παρά το μέσο για να επιτευχθεί ένας ακόμη τακτικός ελιγμός της ηγεσίας του κόμματος. Η φαινομενική παντοδυναμία του Αριστερού Ρεύματος και η ιστορική παρουσία της Ανανεωτικής Πτέρυγας, καθώς και η μεταξύ τους σχέση, θα αντικατασταθούν από μια νέα εύθραυστη ισορροπία και πειθαρχία. Αλήθεια, πόσες φορές πρέπει να επανεκλεγεί ο σ. Τσίπρας για να καταλάβει πως η απάντηση στα εσωκομματικά προβλήματα είναι η επαναφορά της ίδιας της πολιτικής στο προσκήνιο και όχι το ανακάτεμα της τράπουλας ;
Το συνέδριο αυτό δεν μπορεί παρά να είναι ένα συνέδριο "απόσυρσης" της αριστεράς από τα μείζονα προβλήματα του τόπου, μια εσωστρεφής κίνηση πρόσκαιρης διευθέτησης του εσωκομματικού τοπίου που θα έρχεται "από το πουθενά" και θα απαντά "στο τίποτε".

Αμφιβάλλει, άραγε, κανείς πως και η αμφισβήτηση του Τσίπρα και η πολυγλωσσία του ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχιστεί ; Αμφιβάλλει, άραγε κανείς πως η εύκολη ρητορεία του προέδρου θα διανύει την απόσταση από τον "αριστερό τρίτο πόλο" στην "προγραμματική αντιπολίτευση"και το "μέτωπο κοινωνικής αντίστασης" με ταχύτητα φωτός ; Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Το συνέδριο αυτό γίνεται για να ανεβάσει απλώς τις μετοχές της νέας ηγετικής ομάδας, με τη σιωπηρή αποδοχή του Ρεύματος και το στρίμωγμα της Ανανεωτικής Πτέρυγας.
Είναι ένα ψευδώνυμο "έκτακτο συνέδριο" που σκοπό έχει να επικυρώσει τον οδικό χάρτη της "συριζοποίησης" του ΣΥΝ από τη νέα "προεδρική φρουρά".

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, αναρωτιέμαι τι ακριβώς θα επικυρώσει το επερχόμενο έκτακτο συνέδριο: την επανίδρυση του ΣΥΝ ; ένα νέο πολιτικό συμβόλαιο με το ΣΥΡΙΖΑ ; ή μήπως την κοινή μετεξέλιξη τους σε ένα θολό μόρφωμα αναχωρητικού ριζοσπαστισμού, έξω και πέρα από τα δεδομένα αλλά και τις προσδοκίες της κοινωνίας ; Προφανώς, σε πρώτο επίπεδο, την εύκολη λύση θα τη δώσουν και πάλι οι νέοι "κεντριστές", που παραταγμένοι περί τον πρόεδρο θα ενισχύσουν το προφίλ του, ακόμα και με ανανεωτικό "άρωμα".

Η επιζητούμενη επικύρωση πάντως του νέου "πολιτικού συμβολαίου" με το ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι όμως μια προωθητική διεργασία αλλά ένα κομματικό σωσίβιο χωρίς κοινωνικό αντίκρισμα. Το έκτακτο συνέδριο, με όλη την έμφαση που δίνει στην εσωτερική δραστηριότητα και την οργανωτικοπολιτική λαγνεία γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμη μια ένδειξη πως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί πλέον να πρωταγωνιστήσει και να προκαλέσει "μαζικές πολιτικές εμπειρίες".

Το χειρότερο, δηλαδή, είναι πως αυτό το νέο πολιτικό συμβόλαιο με το ΣΥΡΙΖΑ εγκαινιάζει, δίπλα και παράλληλα με το ΚΚΕ και την εξω-κοινοβουλευτική αριστερά, μια εντελώς νέα συνθήκη για το ελληνικό πολιτικό σύστημα : "την ενοχοποίηση του πολιτικού". Υιοθετώντας μια απόλυτη αρνητικότητα για τις επιμέρους πραγματώσεις της κεντρικής πολιτικής – αρνητικότητα η οποία βαπτίζεται "ριζοσπαστική κοινωνική αντίσταση" -, ο ΣΥΡΙΖΑ αποσύρεται από την ίδια την κοινωνία και την "πραγματική πραγματικότητα". Στη θέση του πολιτικού τοποθετεί το μανιχαϊστικό ομοίωμα μιας ανυπόστατης διάζευξης ("σύστημα – αντισυστημισμός") παραδίδοντας, έτσι, - εκ του αποτελέσματος, έστω- τη σκυτάλη της πολιτικής στη δεξιά, για να γεμίσει το κενό.

Η στάση αυτή δεν αποτελεί μόνο άρνηση των πιο σημαντικών παραδόσεων θεσμικής παρέμβασης της αριστεράς στον τόπο μας αλλά συνιστά και σύμπτωμα ενός νέο-δογματισμού.

Το να καταγγέλλει κανείς τον "πανταχού παρόντα" νεοφιλελευθερισμό δεν είναι μόνο δείγμα πολιτικής αμηχανίας αλλά και σύμπτωμα μιας εργαλειακής οικονομίστικης σκέψης που αδυνατεί να κατανοήσει τη συνθετότητα των νέων κοινωνικών σχέσεων. (Η οπισθοδρόμηση είναι ενδεικτική στη νεατερντάλεια θεωρία του "αδύναμου κρίκου" αλλά και στις επιθέσεις στο Σύμφωνο Σταθερότητας που διατυπώνονται διαρκώς διά στόματος Αλαβάνου κλπ.).
Το να λέει κανείς πως τα μπλόκα των αγροτών "πρέπει να νικήσουν" – και επιμένω στα μπλόκα ως κατεξοχήν αντικοινωνική μορφή πάλης - δεν είναι απλώς λαϊκισμός αλλά αδυναμία υπεράσπισης του δημόσιου συμφέροντος.
Το να αναγγέλλει κανείς κάθε βδομάδα "μέτωπα αντίστασης" και "μέτωπα ανατροπής", πέρα από κάθε υπαρκτό κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο, δεν είναι απλώς επαναστατική πόζα αλλά ένδειξη αναβίωσης του χειρότερου συντεχνιακού συνδικαλισμού.
Το να τα βάζει κανείς με τους "κερδοσκόπους των ευρωπαϊκών αγορών" έχοντας κάψει όλα τα χαρτιά (ακόμη και της "δεξιάς") πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης δεν είναι μόνο υποκριτική κραυγή διαμαρτυρίας αλλά μαξιμαλιστική αναβολή των ρεαλιστικών λύσεων.

Σταχυολογώ μερικά μόνο από τα πρόσφατα και τυχαία συμπτώματα της κομματικής παθητικότητας που έχει επικρατήσει στο ΣΥΡΙΖΑ για να υποστηρίξω ότι η λεγόμενη "αντικαπιταλιστική αντισυστημική αριστερά" δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μορφή ιδεολογικού μυστικισμού και προταγματικής μετάλλαξης : ξορκίζει την πραγματικότητα, υιοθετώντας μια αντι-εξουσιαστική ρητορεία και μια "κατάσταση διαρκούς απαισιοδοξίας", που αρμόζει περισσότερο σε γκρουπούσκουλο παρά σε κόμμα.

4. Επανίδρυση ή αναπαλαίωση ;

Σήμερα πια, οποιαδήποτε απόπειρα πολιτικής συνεννόησης ανάμεσα στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι ναρκοθετημένη, γιατί εξέλιπε πλέον η ουσιαστική "παρέμβαση του κόμματος" : ο ενεργός, δηλαδή, ρόλος του στην ανάληψη πρωτοβουλιών που θα κατοχύρωναν τον ηγεμονικό του χαρακτήρα και θα οδηγούσαν σε μια συμμαχία με τις δυνάμεις της οικολογίας και της σοσιαλδημοκρατίας.
Και δυστυχώς σε αυτό το σημείο, βαρύτατες ευθύνες έχει και η ίδια η ηγεσία του ΣΥΝ που στάθηκε πολύ κατώτερη των περιστάσεων.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, η υπάρχουσα συμμαχία έχει χάσει – εκ των πραγμάτων - πλέον τον προγραμματικό και στρατηγικό της χαρακτήρα, επειδή δεν έχει καταφέρει να προβάλει ένα ενιαίο πειστικό πολιτικό πρόταγμα απέναντι στη κοινωνική συγκυρία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως συμμαχία έχει ουσιαστικά αυτό-διαλυθεί : αφού πρώτα απέτυχε ως ιδιαίτερη μορφή οργάνωσης της νέας κοινωνικής αριστεράς, τώρα αποτυγχάνει και στο πεδίο της πολιτικής πρακτικής.
Οι δύο όψεις δεν είναι βέβαια άσχετες μεταξύ τους, αφού ο καθοδηγητικός ρόλος και η οργανωτική λειτουργία ενός κόμματος ή έστω μιας συμμαχίας έχει καθοριστική σημασία για την ίδια την ιδεολογική του/της λειτουργία. Κι εδώ ακριβώς εντοπίζεται το ιδεολογικό κενό του ΣΥΡΙΖΑ:

Παρ’ όλο που δεν είναι συμμαχία πολιτικής ενότητας και "καθαρότητας", ο ΣΥΡΙΖΑ έπαψε να σκέφτεται γύρω από την κοινωνία και την πολιτική ως "ολότητα" - ως "αντικειμενική αντιφατική ενότητα στοιχείων", θα λέγαμε παλαιότερα - αποθεώνοντας τον ατομικό εμπειρισμό, σε όλες τις κλίμακες του.

Η φαρσοκωμωδία του καλοκαιριού (με την "ξε-παραίτηση" Αλαβάνου και το μελόδραμα του Κοροβέση) ήταν η αρχή αυτής της αυτιστικής δυσλειτουργίας. Ότι έχει απομείνει πια σήμερα είναι συνομαδώσεις που στοιχίζονται πίσω από σφραγίδες και ατομικές τακτικές, ξένες προς τις παραδόσεις της ανανεωτικής αριστεράς. Το ιδεολογικό χάσμα με το ΣΥΡΙΖΑ μεγαλώνει, και μαζί του μεγαλώνει η αδυναμία της αριστεράς να μετασχηματίσει τις οικονομικές και πολιτικές δομές της ελληνικής κοινωνίας, στο μέτρο και στο βαθμό που τις αναλογεί.

Το αποτέλεσμα όλης αυτής της πορείας είναι γνωστό : οργανώσεις που κλείνουν, ψηφοδέλτια που διασπώνται, και κυρίως ένας κόσμος που αποσύρεται (συγκυριακά ή και οριστικά) από την καθημερινή ζωή της αριστεράς. Θα τον φέρει πίσω το έκτακτο συνέδριο και η πανικόβλητη αναδίπλωση της ανταγωνιστικής "συριζοποίησης" μεταξύ Τσίπρα και Αλαβάνου ; Πολύ αμφιβάλλω.

Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι αν η Ανανεωτική Πτέρυγα θα συμμετάσχει σε αυτό το "έκτακτο συνέδριο", στο οποίο η ηγεσία του ΣΥΝ επικαλείται μια ψευδώνυμη "επανίδρυση" για να εφαρμόσει, πιο γρήγορα και χωρίς ενοχλητικές φωνές, την "αναπαλαίωση" της αριστεράς. Η απάντηση δεν είναι αυτονόητη.
Υπάρχουν ισχυρά επιχειρήματα και από τους συντρόφους που προκρίνουν τη συμμετοχή και από εκείνους που διατηρούν τις επιφυλάξεις τους.
Ας έχουμε πάντα στο νου μας πως ο ΣΥΝ ήταν ένα εγχείρημα μακράς πνοής που επηρέασε βαθιά την πολιτική δεσμευτικότητα όλων των συντρόφων.
Έτσι, ακόμα κι αν πολλοί από την Πτέρυγα διατείνονται πως "όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά", η πιθανή λύση που θα επικρατήσει, είναι η συμμετοχή στο συνέδριο με μια διακριτή πολιτική και ιδεολογική πλατφόρμα.

Από αυτό ακριβώς το σημείο, ωστόσο, αρχίζουν τα δύσκολα : αν, δηλαδή, ως τώρα η λύση της "διαφοροποίησης" ήταν ένα θεμιτό μέσο διαχωρισμού της ανανεωτικής αριστεράς απέναντι στο νέο-αριστερισμό του ΣΥΡΙΖΑ, μετά το συνέδριο – και με όλες τις ανακατατάξεις που θα προκύψουν – η διαπραγμάτευση θα εξελιχθεί σε μια δευτερεύουσα διαδικασία περιφερειακής ενσωμάτωσης. Ή αλλιώς : κάτι που να θυμίζει "ανανέωση" χωρίς να μπορεί να μπολιάσει ενεργά το νέο κομματικό έδαφος, και κυρίως την πολιτική ζωή του τόπου.

Ωστόσο, επειδή η πολιτική δεν είναι αποκλειστική υπόθεση των "τάσεων" και των ηγεσιών αλλά των πολιτών που εκφράζονται μέσα από (και περί) τα κόμματα, η δημοκρατική μεταρρυθμιστική αριστερά δεν έχει άλλο τρόπο να εκφραστεί και να αντιμετωπίσει την κρίση της παρά μέσα από τον ευρύτερο το δημόσιο χώρο της. Κι αυτός ο δημόσιος χώρος θα δείξει τελικά αν η ανανεωτική αριστερά σήμερα μπορεί να αποτελέσει ένα διακριτό και αυτόνομο φορέα πολιτικής ευθύνης ή θα αφομοιωθεί μέσα σε ένα αριστερίστικο κόμμα, έξω και πέρα από την κοινωνία.

Το σίγουρο είναι πως η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της Α.Π θα πρέπει πραγματικά να λάβει υπόψη της και να συζητήσει «όλα τα ενδεχόμενα». Ακόμα κι αυτά που μπορεί να τη βγάζουν από τις δικές της βεβαιότητες για το «αυτονόητο» των επιλογών όλων μας.

47 σχόλια:

  1. Τα μεγάλα πνεύματα, συναντούνται!
    προηγήθηκες, κατά δύο ώρες...

    Συμπέρασμα;
    Είμαι ένα μεγάλο πνεύμα που δεν είναι βιαστικό:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πραγματική καταιγίδα ο λόγος του Γιάννη Παπαθεοδώρου
    Δεν σηκώνει πολλά – πολλά, μόνο σκέψεις, λύπη, και κάπου στο βάθος, ίσως αισιοδοξία.
    Τι να πρωτοσυγκρατήσεις;
    Εγώ μια διαπίστωση, κοινή για πολλούς εδώ και καιρό, συγκράτησα ….ο ΣΥΡΙΖΑ αποσύρεται από την ίδια την κοινωνία και την "πραγματική πραγματικότητα"…
    Ήρθε η εποχή να ασχοληθούμε με τα εγκόσμια. Τέρμα οι συσχετισμοί, οι διάδρομοι, οι εκκαθαρίσεις και οι ανακατανομές του …τίποτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Επιτέλους υπάρχουν και υγιείς σκέψεις!
    Αρκεί να μπουν σε εφαρμογή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Eξαιρετικο,θα τα πουμε σημeρα στο imperial.Γιωργο ελα να γνωριστουμε απο κοντα.Ρωτα και θα με βρης.mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γράφεις:
    "Το "ΣΥΡΙΖΑ των μελών" ενώ φαινομενικά φαντάζει ως το απαύγασμα των "διαδικασιών βάσης", παραπέμπει σε μια ψευδώνυμη αμεσοδημοκρατική διαδικασία και σε δήθεν αυτοδιαχειριστικές εστίες, οι οποίες περιφρονούν και καταλύουν τους ίδιους τους αντιπροσωπευτικούς κομματικούς θεσμούς, όχι μόνο όπως αυτοί αποτυπώνονται στο ΣΥΝ αλλά και στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα μετά τα αποτελέσματα των εκλογών.
    Αυτή ακριβώς η άρνηση της αποδοχής των αντιπροσωπευτικών τάσεων, των εκλεγμένων σωμάτων και προσώπων που προέρχονται από τη βούληση των πολιτών, εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως αποτυπώθηκε στην εκλογική ψήφο, ισοδυναμεί με την κατάπνιξη της ίδιας της πολιτικής ζωής της ανανεωτικής αριστεράς και γενικεύει την κοινωνική παράλυση του ΣΥΡΙΖΑ."

    Οι αυτοδιαχειριστικές εστίες γιατί είναι "δήθεν"; Η κατάλυση των αντιπροσωπευτικών θεσμών γιατί είναι κακό πράγμα; Είναι η αντιπροσώπευση το απαύγασμα της δημοκρατίας και πρέπει να την υπερασπιστούμε; Επίσης το συμπέρασμα στην τελευταία πρόταση που παραθέτω είναι εντελώς αυθαίρετο.
    Δε διάβασα όλο το κείμενο, κάπου στη μέση κουράστηκα. Είναι εμφανές ότι ξεκινούμε με άλλα δεδομένα. Για μένα η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν είναι δημοκρατία (τουλάχιστον στον επιθυμητό για μένα βαθμό) και πρέπει να ανατραπεί. Με λάθος βάση είναι επόμενο να φτάνεις σε λάθος συμπεράσματα. Τέλος μη συγχέεις τις 24.000 ψήφους του Κουβέλη με το να ισοδυναμεί η άποψή του με την άποψη 24.000 ατόμων. Εξακολουθεί να είναι ένας. Οι 24.000 θα μάθουμε τι πιστεύουν μόνο μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.
    Π. Δαμέλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Π.Δαμέλο,

    Τι σημαίνει για σένα «άμεση δημοκρατία»; Γιατί για την αριστερά αυτό συνήθως σημαίνει ότι αποφασίζει αυτός που έχει την πιο γαϊδουρινή υπομονή να συμμετάσχει σε όλες τις συγκεντρώσεις και συνελεύσεις, να ακούσει τις ίδιες και ίδιες απόψεις όλων, που δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει στη ζωή του και αναλώνεται σε δήθεν πολιτικές διαδικασίες. Δηλαδή η «δημοκρατία των τελευταίων πενήντα» που βγαίνει μετά και καταγγέλλει τη βούληση των μαζών όπως εκφράζεται μέσα από εκλογές και αντιπροσωπευτικές διαδικασίες. Κατάλαβες τώρα πού πάει η τελευταία παράγραφος για την «κατάπνιξη της ίδιας της πολιτικής ζωής της ανανεωτικής αριστεράς και γενικεύει την κοινωνική παράλυση του ΣΥΡΙΖΑ»; Δεν υποτιμώ ούτε τη σημασία της άμεσης δημοκρατίας ούτε της συμμετοχής των μελών. Δεν την εννοώ όμως έτσι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Απαραίτητη διευκρίνηση: όταν λέω «για την αριστερά» δεν εννοώ το σύνολο της αριστεράς μέσα στην ιστορικότητά της, αλλά τους συνήθεις επικαλούμενους την «αμεσοδημοκρατία» σήμερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μπορεί να βρεθεί ένα ρεαλιστικό λειτουργικό μοντέλο αν υπάρχει θέληση να περάσουν οι αποφάσεις στη βάση. Άλλωστε υπάρχει και το ίντερνετ που βολεύει (χωρίς φυσικά να αντικαθιστά τις συνελεύσεις). Πρέπει κάποτε να αρχίσουμε να ψηφίζουμε ιδέες και όχι πρόσωπα. Όσο για το τελευταίο σου σχόλιο, επειδή φαντάζομαι μιλάς για τον Αλ.Αλαβάνο, θα έπρεπε πραγματικά να απορρίπτουμε απόψεις με βάση το ποιος συμφωνεί μαζί τους (ή, έστω, λέει ότι συμφωνεί, καθώς δεν είμαι μέσα στο κεφάλι κανενός); Μακάρι να ζητούν και να μιλούν για αμεσοδημοκρατία όχι μόνο ο Αλαβάνος αλλά και ο Τσίπρας και ο Κουβέλης και τα μέλη της γραμματείας μήπως μπορέσουμε να πάμε ενωμένοι προς τα εκεί.
    ΠΔ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Εγώ διαφωνώ φίλε Π.Δαμέλο/ε(;).
    Οχι δεν μπορεί να βρεθεί κανένα λειτουργικό ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο λειτουργικό για να κάνει την Αμεσοδημοκρατία Δημοκρατική.

    Για να το κάνω περισσότερο "προκλητικό", σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει Δημοκρατικώτερη από την Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία.

    Ο λόγος είναι απλός.

    Η Α.Δ. είναι υποχρεωμένη λόγω της γενικής συμμετοχής, να περιορίζεται στον χώρο ευθύνης της, αφού αμέσως πιό δίπλα ένα άλλο Α.Δ. σώμα έχει την ευθύνη.

    Ομως έτσι καταργείται η έννοια της πολιτικής. Ενα σώμα στο οποίο όσοι συμμετέχουν, συζητούν και αποφασίζουν για τον ορίζοντα του χώρους τους, δεν μπορούν να αποφανθούν για θέματα που αφορούν την ευρύτερη κοινωνία που αποτελεί πραγματικό "σώμα ζωής" και άρα πραγματικό σώμα πολιτικής.

    Η Α.Δ. είναι υποχρεωμένη να υπακούει στις λαικίστικες επιλογές του ρηχού συνδικαλισμού. Ο λόγος που οι απλοί άνθρωποι μπορούν να αρθρώσουν δεν είναι λόγοι με την κατάλληλη αφαίρεση, γνώση και συμπύκνωση των σύνθετων σχέσεων , όπως οι ταξικές , οικονομικές, ιδεολογικές , θρησκευτικές κλπ σχέσεις. Ο λόγος τους είναι απλά διαπροσωπικός λόγος. Δηλαδή αντιδημοκρατικός.

    Αν θέλεις το συζητάμε και ευρύτερα.

    Μη παίρνεις για δεδομένες τις βεβαιότητες, που διακινούν διάφοροι ιδεοληπτικοί.

    Οι ορισμοί πολλές φορές συσκοτίζουν την αλήθεια. Η Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία αξίζει περισσότερο σεβασμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. η αμεσοδημοκρατια σχετιζεται αμεσα με δυο συνθηκες: ποιος ελεγχει την ημερησια διαταξη και ποιος ειναι το προεδρειο. Ομως, οπως πολυ σωστα επισημαινει ο Πολυβιωτης, ειναι τελικα η ολιγαρχια των χαλκεντερων. Αμεσοδημοκρατικος θεσμος ειναι και το δημοψηφισμα: δεν υπαρχει δικτατορια που να μην εχει κανει απο καμποσα τετοια, ακομα και η δικη μας η χουντα δυο δημοψηφισματα τα εκανε. Και ο Χιτλερ εκανε, και ο Μουσολινι, και ο Σαλαζαρ.

    Η κοινοβουλευτικη δημοκρατια, οπως ειπε καποτε ο Ουινστον, ειναι η χειροτερη μορφη διακυβερνησης, αν εξαιρεσουμε ολα τα υπολοιπα που εχουν ποτε εφαρμοστει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αυτά τα ελιτίστικα για τις πεφωτισμένες ηγεσίες και για το λαό που δεν ξέρει το καλό του πρέπει κάποτε να τα ξεπεράσουμε. Έχουμε δει και πού οδηγούν οι πεφωτισμένες ηγεσίες. Στην αμεσοδημοκρατία έχουν θέση και οι ειδικοί, ως συμβουλάτορες όμως. Έγραψες πιο πάνω ότι στην αμεσοδημοκρατία αποφασίζει αυτός "που δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει στη ζωή του και αναλώνεται σε δήθεν πολιτικές διαδικασίες". Μα, αυτό δε γίνεται και σήμερα; Μόνο που πληρώνεται κιόλας! Δε βλέπετε δηλαδή κανένα έλλειμμα δημοκρατίας στο συνασπισμό, είναι όλα ρόδινα; Θεωρείτε ότι τα μέλη εκφράζονται; Γενικότερα, θεωρείτε ότι οι πολίτες της χώρας εκφράζονται από τη "δημοκρατικά" εκλεγμένη κυβέρνηση; Ή μήπως φταίει η έλλειψη απλής αναλογικής; Μην ανησυχείτε, ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, με την απειλή της ακυβερνησίας έχουν τον τρόπο να κάνουν τον κόσμο να ψηφίσει ή πασόκ ή νδ ή μια πιθανή συμμαχία τους. Όσο για τα δημοψηφίσματα, όχι, δεν είναι αμεσοδημοκρατικός θεσμός όταν δεν υπάρχει ελευθεροτυπία. Μιλάμε για ένα κόμμα όπου θα ακούγονται όλες οι απόψεις ισότιμα και μετά θα παίρνονται αποφάσεις. Ακούγεται ουτοπικό; Μα και ο σοσιαλισμός ουτοπικός ακούγεται στους περισσότερους. Δε μίλησε κανείς για την εύκολη λύση της αμεσοδημοκρατίας. Αξίζει την προσπάθεια όμως, γιατί είναι δικαίωμα όλων να αποφασίζουν για τους εαυτούς τους.
    πδ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Η αμεσοδημοκρατία,που εφαρμόζεται, ήδη, στην πράξη, από την ηγεσία του ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί το υπόδειγμα-πρότυπο!

    Άμεση- επιστολή, των "23"
    Άμεση διανομή, καρτών-μελών.
    Άμεσες καταγγελτικές διακηρύξεις.

    Η δημοκρατία, άμεση και στο απόγειό της.

    Το έκτακτο συνέδριο, θα δικαιώσει, με σφραγίδα, ότι η δημοκρατική πλειοψηφία, μας οδηγεί στην απογείωση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Για να εφαρμοστεί η αμεσοδημοκρατία φίλε Π.Δαμέλο, πρέπει να συντρέχουν κάποιες προϋποθέσεις: συμμετοχή, δυνατότητα έκφρασης και υποστήριξης άποψης, διαθεσιμότητα στην υλοποίηση.

    Όσοι είναι πιο διαθέσιμοι - λόγω όρων ζωής τους και οικονομικής δυνατότητας- είναι συχνά οι "τελευταίοι πενήντα" που λέει ο Πολυβώτης. Είναι άμεση δημοκρατία αυτό;

    Όσοι συμμετέχουν δεν είναι πάντα και αυτοί που έχουν και μπορούν να εκφράσουν απόψεις. Είναι αυτό έστω αντιπροσωπευτικό (για αμεσοδημοκρατικό δεν συζητάμε...)

    Και όσοι είναι πάντα στον πάγκο έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους δεν είναι πάντα οι καταλληλότεροι - μάλλον είναι αυτοί που δεν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν ή θέλουν επαγγελματική καριέρα...

    Έτσι η αμεσοδημοκρατία χωρίς προϋποθέσεις δεν είναι απλά ουτοπία, είναι απλά σχήμα λόγου.

    Εαν παρόλα αυτά αποπειραθείς να την εφαρμόσεις καταλήγεις σε κατάσταση...συριζα, δηλαδή να μαζεύονται δέκα-δεκαπέντε άτομα και να αποφασίζουν για τους υπόλοιπους και ενάντια στην θέλησή τους αλλά ...αμεσοδημοκρατικά!

    Κανένα κοινωνικό σώμα που δεν είναι αντιπροσωπευτικό δεν μπορεί να είναι ούτε κατά προσέγγιση γνήσιο - εκτός εάν αποτελεί μια πολιτική συλλογικότητα που εκπροσωπεί απλά τον εαυτό της.

    Στον συριζα γίνεται λαθρεμπόριο αμεσοδημοκρατίας με αποκλεισμό στην πραγματικότητα όσων δεν εγκρίνουν την μετεξέλιξη του σε κόμμα "για αυτούς χωρίς αυτούς" - κι ο παράδεισος των αριστεριστών δεν είναι κατ΄ανάγκη ένα υπαρκτό κοινωνικό σώμα.

    Κανείς δεν υποχρεούται "να τους τρώει (υποχρεωτικά) στη μάπα" επειδή ένα εργαλείο συντονισμού -όπως ο αρχικός συριζα- έγινε λέσχη των απανταχού αριστεριζόντων...
    Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος θα διαθέσει τον προσωπικό του χρόνο για να "συναποφασίσει" μαζί τους;
    Αν γλυτώσει το καρδιακό επεισόδιο καλά θα είναι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Να φύγουμε, να τελειώνουμε, γιατί πιάσαμε πάτο, και έπεται συνέχεια.
    Δεν πάει, άλλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Σπίθα, δεν ξέρω αν δεν καταλαβαίνεις ή απλά δε θες να καταλάβεις. Η γραμματεία του σύριζα είναι επίσης ένας αντιδημοκρατικός θεσμός και δεν έχει σχέση με την αμεσοδημοκρατία. Νομίζω ότι προτιμάτε να τοποθετήσετε την ιδέα της αμεσοδημοκρατίας κάπου στο δίπολο συν-συριζα, οπότε όσοι ζητούν αμεσοδημοκρατία είναι με τη γραμματεία. Αντίθετα, κρατάμε ίσες αποστάσεις και από τους δύο. Εγώ προσωπικά ως ανένταχτος απλά διεκδικώ την ισότιμη συμμετοχή μου με τους υπόλοιπους αριστερούς σε ένα δημοκρατικό κόμμα. Αυτό δεν το προσφέρει ούτε ο συνασπισμός ούτε ο σύριζα, αλλά ο σύριζα είναι ουσιαστικά στη γέννησή του οπότε είναι μια ευκαιρία να συναντηθούμε όλοι και να το κάνουμε σωστά αυτή τη φορά. Προφανώς όσοι φοβούνται τη γνώμη τους και προτιμούν να παραδίδουν την ψήφο τους σε πεφωτισμένες ηγεσίες μάλλον δε θα βρουν χώρο σε έναν αμεσοδημοκρατικό σύριζα. Αλλά επειδή ως αριστεροί έχουμε ως στόχο την αταξική κοινωνία, άρα θεωρητικά είμαστε ενάντια σε πεφωτισμένες ηγεσίες (που αποτελούν τάξη), νομίζω ότι όλοι χωράμε σε ένα αμεσοδημοκρατικό σχήμα.
    Πάντως, μια παρατήρηση, δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί οι 23 της γραμματείας δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν δηλώσεις "εκτός κοινής γραμμής" αλλά ο Κουβέλης μπορεί. Α, ξέχασα, έχει 24.000 ψήφους άρα είναι πιο ίσος από τους άλλους...
    πδ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Γιώργο, καταρχάς θα αντιγράψω από τσόμσκι και θα πω ότι η σωστή διαχείριση της ελευθερίας έχει ως προϋπόθεση την ίδια την ελευθερία. Με άλλα λόγια, δεν έχουμε δει ένα κόμμα με συντονιστικά και όχι αποφασιστικά όργανα πλην της γενικής συνέλευσης ώστε να ξέρουμε με τόση βεβαιότητα ποιοι θα αποφασίζουν. Υπάρχει άλλωστε και η ανακλητότητα, η οποία αν δεν κάνω λάθος ουδέποτε εφαρμόστηκε στο συνασπισμό. Τέλος κατηγορείτε την αντιδημοκρατική γραμματεία και υπερασπίζεστε την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, όμως "ξεχνάτε" ότι στη γραμματεία υπάρχει εκπρόσωπος της πλειοψηφίας του συνασπισμού που έχει δικαίωμα βέτο σε όλες τις αποφάσεις. Άρα, αφού η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι το τέλειο σύστημα δημοκρατίας, οι αποφάσεις της γραμματείας είναι αποφάσεις και της πλειοψηφίας του συνασπισμού. Με τις υγείες σας!
    πδ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ανώνυμε
    Σε παρακαλώ, δεν θέλω να σε καταλάβω.
    Θα μου το επιτρέψεις ή θα πρέπει να πάρω την έγκρισή σου;

    Κάνε μου την χάρη, σε παρακαλώ.
    Μαθήματα, παραδίδεις;

    Την γνώμη μου, είπα.
    Δεν θέλω, να δεχτείς την γνώμη μου.
    Μα δεν θέλω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Εντάξει ΠΔ ας μην το χοντρύνουμε...
    Δεν χρειάζονται απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί για τον Φώτη ή όποιον άλλο.

    Εάν για σένα ο συριζα είναι στα πρώτα του βήματα για μένα είναι ήδη γερασμένος και με το ένα πόδι στον τάφο. Γιατί το λέω αυτό;

    Γιατί δεν μπόρεσε να ενηλικιωθεί καν σαν συνεργασία - πέρασε κατευθείαν στην παρακμή:Δεν άνοιξε όταν είχε 18% να μπει κόσμος από το σοσιαλιστικό χώρο και αποφάσισε να "ανοίξει" τώρα παρακάμπτοντας το 90% των συμμετεχόντων δηλαδή τα μέλη του ΣΥΝ. Μετά από αυτό υπόγραψε την καταδίκη του...

    Σε πληροφορώ ότι ο ΣΥΝ με τα προβλήματά του είναι ακόμη ένας χώρος 100% πιο δημοκρατικός από τον συριζα του Ρούντι και του Νταβανέλου - και εάν έχει ένα πρόβλημα είναι ότι δεν βρήκε την ισορροπία ανάμεσα στην συνύπαρξη διαφορετικών ιδεο/πολιτικών τάσεων και την παραγωγή σαφούς και προωθητικής πολιτικής - ίσως γιατί έπρεπε ή να είναι ομοσπονδιακός από την αρχή είτε ενιαίος (με τάσεις αλλά όχι ξεχωριστές λίστες).
    Ποιός ξέρει...κάτι που δεν δοκίμασες δεν μπορείς να το απορρίψεις αλλά ούτε να ξέρεις αν θα λειτουργούσε.
    Γι αυτό και ίσως κάποια στιγμή να χωρίσουμε και τα τσανάκια μας.

    Η πτέρυγα που μπορείς να την κατηγορήσεις για ελλείψεις στην πολιτική της παραγωγή, στα οργανωτικά ούτε τα πλεονεκτήματα της συνιστώσας δεν διεκδίκησε (δικαίωμα βέτο, χρήματα κλπ).
    Είναι υπεύθυνη και πολιτικά συνεπής με αυτά που λέει - πολλοί από μας της έχουμε συστήσει να χρησιμοποιήσει τα μέσα των αντιπάλων της αλλά προς τιμήν της δεν το έκανε...

    Όμως ο συριζα είναι αιώνες πίσω - δεν έχει τίποτε το δημοκρατικό - όλα τα αποφασίζει το κονκλάβιο της γραμματείας που δεν αντιπροσωπεύει κανέναν παρά μόνο τον εαυτό του - κι αν εν έτει 2010 την πολιτική σου την καθορίζει ο Ρούντι βράστα κι άστα...

    Εάν σε απασχολεί λοιπόν η δημοκρατία, κάνε μια αναδρομή, ακόμα και από δημοσιεύματα αυτού του μπλογκ για το πως χρησιμοποιεί την "δημοκρατία" ο συριζα και οι συνοδοιπόροι του μέσα στον ΣΥΝ. Μην είσαι αφελής - για όλα υπάρχει ο κατάλληλος χρόνος: για το συριζα το πουλί πέταξε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Έτσι είναι:

    "Τα διαδικαστικά είναι το μέσον, δεν αποτελούν την ουσία στην πολιτική.

    Οι κατ' επανάληψη διαδικασίες, που δεν παράγουν πολιτική, αλλά, απλώς, επικυρώνουν τους ήδη υπάρχοντες εσωκομματικούς συσχετισμούς δυνάμεων, έχουν ξεπεράσει κάθε επιτρεπόμενο λογικό δημοκρατικό όριο.

    Κανένα από τα τακτικά ή έκτακτα συνέδρια, που πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία δύο -τρία χρόνια στην αναφερόμενη σαν ανανεωτική αριστερά, δεν παρήγαγε πολιτική σκέψη, δεν αποτέλεσε προωθητική δύναμη, δεν έφερε "πολιτική πρόταση".

    Οι συνεχείς εσωτερικές διαμάχες, δεν αφορούν στα κοινωνικά προβλήματα ή τουλάχιστον δεν αφήνουν χρόνο, ώστε να βρεθούν οι πολιτικοί τρόποι που θα τα αντιμετωπίσουν, έστω.

    Δεν διαφαίνεται ελπίδα. Δικαίως δεν μπορεί, ο καθένας μας, να παρακολουθεί καθημερινά τα εσωτερικά δρώμενα, τις διελκυστίνδες που αναπαράγονται και αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.

    Η "συμμετοχή" σε παρόμοιες διαδικασίες, επικυρώνει και δικαιώνει, απολύτως, εκείνους που την επιδιώκουν. Αυτούς και μόνον, αυτούς.

    Μακριά και χώρια, λοιπόν.

    Υ.Γ.
    Το συντονιστικό της Ανανεωτικής Πτέρυγας, οφείλει, κατά την γνώμη μου, να σταθμίσει τις πολιτικές και κοινωνικές ευθύνες και να αναλάβει τις πρωτοβουλίες, που θα πείσουν για την πρόθεση απεμπλοκής από παρόμοιες, χρόνιες, παθογενείς καταστάσεις."

    Σπίθα συμφωνώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αυτά θα πω και τίποτα, άλλο.
    Όποιος συμφωνεί, ας το υπογράψει:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Έστω και μέσω του συνεδρίου του ΣΥΝ(για να πειστούν και οι τελευταίοι) πρέπει να γίνει σαφής η τεράστια πολιτική απόσταση από το αριστερίστικο μόρφωμα του συριζα.

    Αλλά όλα πρέπει να είναι έτοιμα για ότι σημαίνει η απεμπλοκή: πχ αν η πλειοψηφία του ρεύματος αποφασίσει να τραβήξει τον δρόμο του συριζα θα σπάσει το συμβόλαιο του ΣΥΝ ή όχι;
    Κι ο Παπαδημούλης θα μείνει να τους κάνει αέρα και να νομιμοποιεί την "πλειοψηφία";

    Ας μιλήσουμε καθαρά κι ας δεσμευτούμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Σπίθα, εγώ στον ...Αλαβάνο ελπίζω.
    Θα τους τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια κι οι τελευταίες αμφιβολίες θα παραμεριστούν. Αυτός ο άνθρωπος ξέρει να φέρνει το χάος - και τώρα μας είναι ...χρήσιμος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Όσο για την πτέρυγα η συμμαχία με τον εχθρό του εχθρού της θα την καταστρέψει...

    Όχι τακτικισμοί.
    Καθαρό πολιτικό σχέδιο και αυτονομία κινήσεων χρειάζεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Δεν μπορούμε να μιλάμε για αλλαγές και νέες ιδέες,κοινωνικούς ανακαθορισμούς, σ'όλόκληρη την κοινωνία η και στην ευρωπαικό κοινοβούλιο, αν δεν μπορούμε να απεμπλακούμε από αυτές τις εσωκομματικές διαμάχες.

    Είναι σχήμα οξύμωρον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Π. Δαμέλο,

    Δεν αναφερόμουν μόνο στον Αλαβάνο, αλλά σε (σχεδόν) όλους όσους επικαλούνται την αμεσοδημοκρατία σήμερα. Και ούτε είπα ότι ο ΣΥΝ σήμερα είναι δημοκρατικός, ένα χάλι είναι. Ναι στη λειτουργία των οργανώσεων βάσης, ναι στον έλεγχο των εκλεγμένων από αυτές. Αλλά την «αμεσοδημοκρατία» επικαλούνται συνήθως όσοι θέλουν να αποφύγουν ευθύνες, ή να έχουν την ψευδαίσθηση ότι αντιπροσωπεύουν τη «φωνή του λαού» μόνο και μόνο επειδή κατάφεραν με τη συμπεριφορά τους να διώξουν τον κόσμο. Σύγκρινε την κατάσταση στο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα και την περίοδο της δημοσκοπικής ανόδου. Έχει καμία σχέση η «αμεσοδημοκρατία» που θα λειτουργούσε αν άνοιγαν οι οργανώσεις τότε σε όλον τον κόσμο που παρακολουθούσε με συμπάθεια το εγχείρημα, με την «αμεσοδημοκρατία» τώρα που ακόμα και μέλη του ΣΥΝ τελούν υπό διωγμό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Τώρα συζητάμε για δημοκρατία ,άμεση ή αντπροσωπευτική με τύπους επίπεδου Ρούντι, Νταβανέλου κλπ; Αυτοί δεν έχουν δημοκρατία ούτε στην παρέα τους, θάχουν στο κόμμα; Απλά αυτό τους βολεύει τώρα που συμφωνούνε μεταξύ τους με στόχο να πάρουνε το Σύριζα και ενδεχομένων και ένα καλύτερο ποσοστό από την επιδότηση. Μόλις τα γυρίσει ο Αλαβάνος ( γιατί θα τα γυρίσει) θαρχίσουν να τσακώνονται σαν τα σκυλιά, για το διακύβευμα. Την εξουσία τους και τα φράγκα.
    Οι αψήλιαστοι της ΑΠ σαυτήν την παγίδα πέσανε. Αντί να δουλεύουν θέσεις τεκμηριωμένες και συμπαγείς και να τις βγάλουν στην κοινωνία ψάχνανε τις διαδικασίες τα ακτιφ και τις ισορροπίες με τους άλλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Αν ο χώρος αυτός ήταν δεξιός ή κεντρώος θα μπορούσαν διαφορετικές απόψεις να έδιναν μια συνισταμένη, όπως εξάλλου συμβαίνει σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Είναι όμως χώρος της Αριστεράς και της "Αριστεράς" και οι όποιες διαφορές μεγεθύνονται έτσι ώστε η συγκατοίκηση να είναι οχι απλά αδύνατη αλλά και αναίτια. Εκτός και αν κάποιοι τη βρίσκουν να συζητούν το τίποτα με τάπες σταυτιά τους.
    Αν όμως ( και έτσι θα γίνει) θέλει η ΑΠ να μείνει στο ΣΥΝ, θα πρέπει να θέσει όρους.
    Τέλος με το ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλαβάνο.
    Πολιτικές τάσεις ναι, όχι μηχανές

    Πολυβώτη
    Ποιοι θα άνοιγαν τις οργανώσεις; Οι Ιεχωβάδες των γκρουπούσκουλων ή οι ιντριγκαδόροι πρώην ΚΚΕ. Οι άνθρωπο των σπηλαίων δεν ζουν στο φως, τους τυφλώνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Έλα ντε...

    Μου άρεσε το «Μόλις τα γυρίσει ο Αλαβάνος ( γιατί θα τα γυρίσει)». Έτσι είναι: λίγη ασυνέπεια εκπλήσσει, περισσότερη γίνεται θόρυβος και άρα προβλέψιμη πιθανοτικά.

    Το θέμα βέβαια (για να μην παρασύρομαι από τις εξυπνάδες που γράφω), είναι εμείς τι κάνουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Εμείς Πολυβώτη να ολοκληρώσουμε μια σαφή πολιτική άποψη κι από κει και πέρα να είμαστε έτοιμοι...

    4η πανελλαδική συριζα, 6ο συνέδριο συν: αποφάσεις έρχονται σε κάθε επίπεδο και όποιος είναι έτοιμος κερδίζει - όποιος ψάχνει φρούδες υποσχέσεις ενότητας και συνεργασίας χάνει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Η αριστερά στην Ελλάδα πρώτα χωρίζει και μετά ενώνεται.
    Όχι πολύ κοντά - όχι πολύ μακριά: η ανασφάλεια αλλά και το ένστικτο εδαφικής κυριαρχίας είναι ...έντονα!
    Το καλύτερο είναι να πάρει ο καθένας το κομμάτι του ήρεμα και χωρίς πολλά δράματα κι ύστερα ο λαός θα κρίνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Κατά την γνώμη μου είναι καλό που Αλαβάνος,ΚΟΕ,ΚΕΔΑ έβγαλαν τον Δρόμο και δουλεύουν μαζί,
    οι ΑΚΟΑ,ΠΚΔίκτυο και άλλοι είναι στην ΑΝΑΣΑ κι έχουν την Εποχή,
    η ΑΠ έκανε το Φόρουμ και ετοιμάζει κι αυτή αυτόνομη παρουσία
    και ο Τσίπρας με Μπαλάφα κλπ έφτιαξαν την προεδρική τάση
    το δε ρεύμα χάνει από παντού και σίγουρα δεν είναι πια πλειοψηφικό: αυτή η διασπορά αποσυμφορεί την στατική διαμάχη "αριστερών" και "δεξιών" και ανοίγει το παιχνίδι - όλοι δείχνουν τα χαρτιά τους επιτέλους και θα λάβουν και την ...αμοιβή τους!(επιτέλους)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Έχεις δίκιο, Γιώργο, βλέπω πολύ θετικά τις συνομαδώσεις ιδεολογικά συγγενών χώρων, τι νόημα έχει να υπερασπιζόμαστε έναν παραλυτικό «κομματικό πατριωτισμό»;

    Τώρα ζητούμενο για αυτές τις συνομαδώσεις, και συγκεκριμένα για την ΑΠ, είναι να αυτοπροσδιορίζονται αντί να ετεροπροσδιορίζονται. Να ακούσουμε θέσεις και προτάσεις που θα έχουν ως σημείο αναφοράς την πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας και όχι μια εύκολη κριτική στις θέσεις των άλλων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Τα πράγματα πήγαν πολύ καλά, θάλεγα.
    θα τεθουν ξεκάθαρα τα πολιτικά ζητήματα και δεν υπάρχει περίπτωση να περάσουν αυτά που θέλουν. Αλλιώς θα έχουμε ιστορίες και θα δούμε ποιός θα πάρει την ευθύνη.

    Τέρμα τα καπελώματα και οι τακτικισμοί,ως εδώ,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Φέρνω, εδώ την άποψη μου και το σχόλιο, απ´ το ποστ μου, για να μην πάμε, πέρα δώθε..απ'το ένα μπλογκ στο άλλο.

    Ο mike, εξαιρετικός:)
    Άψογος και στα επιχειρήματα και στις προτάσεις.

    (Το ίδιο και τ'άλλα παιδιά, αλλά δεν τα μαρτυράω..)
    _________

    Πριν λίγο, τελειώσαμε.
    Εξαιρετική η δεύτερη ημέρα.

    Το έγραψα, πριν πάω. Καθόλου ευχαριστημένος, να με "σέρνει" η ηγεσία σε ένα προσχεδιασμένο συνέδριο, για να επιβάλλει την διάχυση του ΣΥΡΙΖΑ στον ΣΥΝ.

    Σήμερα, οι ομιλίες ήταν, ομολογουμένως, παρά πάνω, από αισιόδοξες.

    Ώριμες σκέψεις,πολιτικές απόψεις που κάλυπταν όλα τα θέματα, γόνιμος διάλογος και διάχυτη ομοθυμία για την ανασυγκρότηση του χώρου της Ανανεωτικής Αριστεράς.

    Πολιτικός προγραμματικός σχεδιασμός που θα κατατεθεί στο συνέδριο, αλλά με οριοθετημένες γραμμές, σύμφωνα με τις αρχές μας και τις ανανεωτικές ιδέες.

    Πολιτική πλατφόρμα για τις πολιτικές γραμμές και για συνεργασίες με όμορους χώρους.
    - ΑΡ.ΣΗ.
    - Πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση της Ανανεωτικής Αριστεράς.(eΑριστερά)

    Στην ομιλία μου, ανέφερα το παραπάνω σημερινό κείμενο που ήταν και η άποψή μου, αφού πρόσθεσα και την αντίθεσή μου στις τελευταίες αντιδημοκρατικές ενέργειες της ηγεσίας που αφορούσαν στην επίθεση που δέχτηκε ο Φώτης Κουβέλης, επειδή εξέφρασε την άποψη του υπερ της επανεκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας και την ευρύτερη συνεργασία στον Δήμο Θεσσαλονίκης.

    Οι επιθέσεις εναντίον της Ανανεωτικής Πτέρυγας, είναι προσχεδιασμένες και μελετημένες.

    Το θέμα που απασχολεί την ηγεσία είναι η δημιουργία προεδρικής ομάδας και η πρωτοκαθεδρία στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ.
    Η γνωστή προσωπική κόντρα με τον Α.Αλαβάνο και τα παρελκόμενα.

    Είναι να μην τα παίρνεις στο κρανίο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Γεια σου Σπίθα.
    Καλές οι πλατφόρμες αλλά ακόμη καλύτεροι οι καταλύτες..
    Θέλουμε υπερταχίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Γειά σου,radical :)
    Θα έρθει και η υπεραταχεία, στην ώρα της.
    Ακριβώς!

    Σωστός, πολύ καλός :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. δημοκρατικός συγκεντρωτισμός της Ανανεωτικής πτέρυγας. Τους ρωτάει έως και η Παπαρήγα πως το καταφέρνουν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Πλάκωσαν κι'οι δημοκρατικές "ανώνυμες" ομάδες!
    Της "ομάδας" Τσίπρα" είσαι ή της "ομάδας" Αλαβάνου;

    "Το μπλουζάκι Τσε", φοράς,τρέντυ";

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Καλησπέρα και καλή επιτυχία στη συνδιάσκεψη. Πάντως εγώ θα πώ την << κακιούλα >> μου: από τον ΣΥΝ των 15.000 μελών, των 5.000 στελεχών και των 127,5 τάσεων , φραξιών, ρευμάτων ελάχιστοι - ες συμμετείχαν στην αντιρατσιστική πορεία της 20-2-2010. Εξαίρεση η Νεολαία ΣΥΝ. Αντίθετα κάτι αριστερίστικες συνιστώσες , γκρουπούσκουλα κ.λ.π. τα δωσαν όλα.
    Φιλικά Δ.Υ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. ΔΥ. Καθόλου κακιούλες, πραγματικότητα. Γιαυτό είναι οι γκρούπες, για πορείες και μπαλαλά, όχι για πολιτική, ούτε για ουσία.
    Αντιρατσιστική πορεία, δηλαδή;
    Νικήσαμε το ρατσισμό με την πορεία, προβληματίστηκε κανείς; άλλαξε κάτι; Κάνε 100 πορείες και λοιπόν;
    Οι τύποι που κάνανε πορεία ήταν αντιρατσιστές; Το Αλβανό που τους δουλεύει του δίνουν κανονικό μεροκάματο; Τον Πακιστανό; Τη Γεωργιανή που τους καθαρίζει το σπίτι ή τους κρατάει το παιδί της κολλάνε ένσημο;
    Απλά, ωραίο το απόγιευμα, κουβέντα, σουλάτσο και μετά ούζα. Άλλη σελίδα έχει το παραμύθι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Σπιθα ευχαριστω για τα καλα σου λογια,στις θεσεις μας για το συνεδριο πρεπει σαφως να ζητησουμε την ληξη της συμμαχιας με ΣΥΡΙΖΑ.Οι λαθρεμποροι της Αριστερας ας βρουν αλλο γηπεδο για παιχνιδι.mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Δυ,
    Επέτρεψε και την δική μου κακιούλα. Παραγνωρίζεις πως η Απ με συνέπεια από την ύπαρξη της έχει μια σταθερή και συνεπή γραμμή ενάντια στον εθνικισμό και τον ρατσισμό. Οι αριστεριστές σου τα θυμήθηκαν αυτά εσχάτως. Και αν δεν με πιστεύεις διάβασε και λίγο τους φίλους του εος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Επιτρέψτε μου να είπω: προφανώς οι πορείες δεν αρκούν, ούτε όμως κι οι θέσεις. Χρειάζονται και θέσεις και κινητοποιήσεις. Αμα αρκούσε μόνο μια πορεία η ένα καλό σχέδιο θέσεων, τα πράγματα θα ήταν απλά. Δεν είναι. Και όχι, όλες οι ομάδες της άκρας αριστεράς δεν είναι ίδιες. Οι τροτσκιστικές ( ΣΕΚ, ΟΚΔΕ, ΔΕΑ, ΞΕΚΙΝΗΜΑ, ΚΟΚΚΙΝΟ κ.λ.π.) πάντα ασχολιόνταν με το μεταναστευτικό, έστω όχι πάντα με άριστο τρόπο. Τα Κυριακάτικα σχολεία μεταναστών της ΔΕΑ π.χ. είναι καλή προσπάθεια. Και όχι οι << μαοικές >> οργανώσεις δεν πολυσυμμετέχουν σχετικά ( ΚΚΕ Μ-Λ, ΚΟΕ , κ.λ.π.). Βλέπετε δεν είναι όλη η άκρα αριστερά το ίδιο, καταδικαστέα η άξια θαυμασμού.Αλλο παράδειγμα: έχω διαβάσει πολλά καλά κείμενα για το κίνημα των gay στο << Κόκκινο >> και σε άλλα έντυπα τροτσκιστών, καλύτερα από αυτά του ΣΥΝ νομίζω.Οχι δεν είμαι τροτσκιστής Και συγγνώμην αλλά κι οι Οικολόγοι - Πράσινοι μετείχαν , πνεύματι και σώματι, με μέλη τους και πανώ στην πορεία. Πώς το λεγε ο Γκράμσι; πόλεμος θέσεων και πόλεμος κινήσεων.
    Φιλικά και συντροφικά
    Δ.Υ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Δυ,
    Αυτές οι διαφορές που παραθέτεις είναι αληθινές ιδιαίτερα στον τομέα των ανθρώπινων και των κοινωνικών δικαιωμάτων

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU