Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Ένα ανέκδοτο...

...αφιερωμένο σε όσους λοιδορούν συστηματικά τις μεταρρυθμίσεις - έναντι φαντασιώσεων για εργατικούς Δεκέμβρηδες και αντισυστημικές εξεγέρσεις - και προσπερνούν έτσι την πραγματική οδύνη της κοινωνίας καταφέρνοντας απλά να ρίξουν σκόνη στα αρχ.... του συστήματος (μέρα που΄ναι)






19 σχόλια:

  1. Ο.Κ. , βέβαια το να επικαλείσαι τον Ζιζεκ έχει και τα προβληματάκια του . Το θέμα είναι ποιές μεταρρυθμίσεις βέβαια. Επίσης υποθέτω ότι για να γίνουν και να εφαρμοστούν οι όποιες αριστερές μεταρρυθμίσεις θα χρειασθούν κι αγώνες και κινητοποιήσεις κι απεργίες. Δηλαδή το δίλημμα αγώνες η μεταρρυθμίσεις είναι για μένα ψευτοδίλημα. Και μεταρρυθμίσεις ( διαρθρωτικές αλλαγές λέγαμε παλιά ) και αγώνες. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο, το ένα συμπληρώνει το άλλο, το ένα προυποθέτει το άλλο. Δηλαδή νομίζετε ότι βρίσκουμε μια φοβερή νέα ιδέα , την ιδέα αν θέλετε, και έληξε το ζήτημα; Κάνουμε ένα ωραίο , φίνο πρόγραμμα και τέλειωσε; Παράδειγμα: φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, σαρωτική μείωση στρατιωτικών δαπανών: όλοι συμφωνούμε έτσι; Νομίζετε ότι έτσι θα περάσουν; Δεν θα ξεσηκωθούν παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, παπάδες, στρατιωτικοί , ακροδεξιοί, δεξιοί κ.λ.π.; Δεν θα κάνουν συλαλητήρια, συγκεντρώσεις κ.λ.π.; Δεν θα πρέπει να κάνουμε κι εμείς αντίστοιχα εκδηλώσεις, πορείες , ομιλίες; Την περίπτωση με το νόμο Τρίτση το 1987 νομίζω την θυμόμαστε όλοι -ες. Και επίσης ναι χρειάζονται και οι απεργίες , οι αμυντικές, οι αποσπασματικές αν θέλετε , σαν τη σημερινή, για να υπερσπισθείς τα αυτονόητα ( αξιοπρεπείς μισθούς, συντάξεις, περίθαλψη ). Η όχι;
    Φιλικά και συντροφικά
    Δ.Υ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιώργο, τονίζεις κάτι που βγαίνει μόνο από τα αρχικά πρώτα δευτερόλεπτα του "αστείου" του Σλάβοϊ και μάλιστα το διαστρεβλώνεις με τη σφήνα σου για μεταρρυθμίσεις - κάτι που ΠΟΤΕ ο Ζίζεκ δεν έχει υποστηρίξει. Κι, επιπλέον, παραβλέπεις, δεν πας στα συμπεράσματα που βγάζει ο Ζίζεκ από το ανέκδοτο. (Επ' ευκαιρία να πω ότι ήμουν παρών στο συνέδριο που μίλησε ο Ζίζεκ και μέρος της ομιλίας του είναι το βιντεάκι.)

    Λοιπόν, ο Σλαβόϊ λεει ρητά ότι η σημερινή Ενδέκατη Θέση (θα πρέπει να) είναι, όχι πώς να ρίξουμε σκόνη στ' αρχίδια του καπιταλισμού, αλλά πώς να τα κόψουμε. Κι εξηγεί ότι όταν κόβεις κάτι σαν τ' αρχίδια του συστήματος, η στρατηγική της ριζικής ρήξης δεν είναι η καλύτερη. Πολιτικά αποτελεσματικότερη είναι, για να χρησιμοποιήσω ένα σχήμα του Μπερτολούτσι, η στρατηγική της αράχνης. Δηλαδή, οι βαθμιαίες ρήξεις, κάθε μια από τις οποίες μπορεί να είναι ανεπαίσθητη και περιορισμένης εμβέλειας, όμως το συνολικό αποτέλεσμά τους να είναι πιο τελεσφόρο, πιο μοιραίο, απ' όσο είναι η μεγαλεπήβολη ρήξη που τα παίζει όλα σε μια μοναδική ζαριά. Αλλά, άλλο πράγμα η βαθμιαία ΡΗΞΗ κι άλλο ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ - για να συνεννοούμαστε.

    Ο Σλάβοϊ μπορεί να μη λεει στο κομμάτι αυτό το λόγο γιατί το βαθμιαίο πριόνισμα είναι καλύτερο από το μια κι έξω χτύπημα. Αλλά τον αναλύει πολύ εμπεριστατωμένα στο έργο του. Βασικά, πρόκειται για τη σημασία της επανάληψης, που αυτο-βελτιώνεται και μαθαίνει από τα ίδια της τα λάθη. Ή, όπως το είπε ο Σάμουελ Μπέκετ, οι ρήξεις (τα "κοψίματα των αρχιδιών" του συστήματος) έχουν αξία, όταν: "Προσπαθείς. Αποτυγχάνεις. Ξαναπροσπαθείς. Ξαναποτυγχάνεις. Αλλά κάποια στιγμή ξαναποτυγχάνεις καλύτερα."

    Ακόμη, ο Σλαβόϊ λεει προς το τέλος κάτι πολύ σημαντικό για την αλληλεγγύη. Γι' αυτόν, η έμπρακτη αλληλεγγύη είναι η άλλη όψη του νομίσματος των μικρών αλλά επαναλαμβανόμενων μικρών ρήξεων και των επίμονων αποπειρών για ανατροπές. Σημασία όμως έχει πώς εδώ ο Ζίζεκ μιλά για μια αλληλεγγύη που βρίσκεται σ' ένα πολύ στοιχειώδες, θα μπορούσαμε να πούμε ακόμη και χαμηλό επίπεδο. Δεν μιλά για την αλληλεγγύη των ηθικών εξαγγελιών ότι είναι κακό πράγμα η εκμετάλλευση και καλό πράγμα η κοινωνική πρόοδος. Αλλά πάλι ο Ζίζεκ αναφέρεται σε μια μορφή αλληλεγγύης, η οποία δεν προτάσσει τη Λογική ή το Καλό (έννοιες που τόσο πολύ τις χρησιμοποιούν οι ζηλωτές της ΑΠ), αλλά μια μορφή αλληλεγγύης που "παίζει" με το αστείο, που προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της συστημικής βαναυσότητας μέσα από το καλαμπούρι, μέσα από το ειρωνικό χαμόγελο. Αυτό ακριβώς που έκαναν και πολλοί εξακολουθούν να κάνουν πολύ από τους δεκαεξάρηδες που ξεσηκώθηκαν πέρσι το Δεκέμβρη ή τόσος πολύς κόσμος που προσπαθεί να διασκεδάσει μέσα στην καταθλιπτική μελαγχολία σύσσωμης της αριστεράς (μέσα κι έξω από το ΣΥΡΙΖΑ και το Συνασπισμό). Αυτό ακριβώς είναι που δεν μπορούν να καταλάβουν όλες οι τάσεις, όλες οι συνιστώσες, όλοι οι αρχηγοί κι όλες οι πρωτοπορίες. Ότι κάθε μορφή αντίστασης, κάθε μορφή δημιουργίας ενός άλλου κόσμου, που ανταποκρίνεται στα όνειρα, τις προσδοκίες και τους οραματισμούς του κόσμου της εργασίας, κάθε μορφή πολιτικής συγκρότησης του πλήθους (με τη Σπινοζική έννοια) δεν μπορεί παρά να είναι ριζωμένη μέσα στο συναίσθημα, μέσα στα πάθη, μέσα στην ψυχή, μέσα στη διάθεση για ζωή, που έχει και γέλιο και λύπη, και χαρά και οργή, και ελπίδες και απογοητεύσεις. Αντίθετα, σύσσωμη η μελαγχολική αριστερά (ΑΠ κ.ά.) επιμένει πεισματικά να προβάλλει τη μεσσιανική ποιμαντορική σοφία της, με την οποία μοχθεί να "ζυμώνει," να διαφωτίζει τα μυαλά και να εξαγνίζει την ψυχή και τη συμπεριφορά του κόσμου, κρατώντας τον μαντρωμένο μέσα στο φετίχ των ποσοστών του 3 ή 6 τοις εκατό.

    Επομένως, αυτό είναι το "μάθημα" του Ζίζεκ: Να "κόψουμε τ' αρχίδια" της κάθε πεφωτισμένης εξουσίας που ισχυρίζεται ότι πουλάει Λογική (θυμήθηκα ένα από τα τελευταία ποστ εδώ κάποιου περί την ΑΠ), ενώ δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να αναπαραγάγει τη συνήθεια να τρωει ο κόσμος κουτόχορτο κι οι φωτισμένες πρωτοπορίες να απολαμβάνουν ανενόχλητες το ναρκισσισμό της "ηγεμονίας" τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ποιος φίλε μου ΔΥ είπε ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι αγώνες; (Aν σε κατάλαβα καλά)
    Ποιος επίσης είπε ότι οι αγώνες για μεταρρυθμίσεις δεν είναι επικίνδυνοι για το σύστημα (οι πιο επικίνδυνοι θα έλεγα...)
    Ποιος τέλος ισχυρίζεται ότι είναι κάτι άλλο από τους αμυντικούς αγώνες;
    Να μου τον φέρεις εδώ να ...ομολογήσει :)

    Διαχωρισμός των αγώνων μόνο σε δογματικά μυαλά υπάρχει που καταφέρνουν να φέρουν τον ένα σε αντιπαράθεση με τον άλλο...
    Ένας είναι ο αγώνας: για την αλλαγή προς το καλύτερο
    Και κανείς δεν ξέρει πόσο επικίνδυνη είναι μια μεταρρύθμιση μέχρι να απαιτηθεί από τους πολλούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μωϋσή λες: "άλλο πράγμα η βαθμιαία ΡΗΞΗ κι άλλο ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ"

    Αν κάνεις τον κόπο να μου το εξηγήσεις αυτό, (ελπίζω αναλυτικά και τεκμηριωμένα,όπως είναι όλες οι παρεμβάσεις σου) θα μπορέσω να σου απαντήσω.

    Γιατί εγώ αυτό ακριβώς νομίζω, ότι δηλαδή η μεταρρύθμιση είναι βαθμιαία ρήξη, είναι δηλαδή επαναστατική διαδικασία που ασκείται επί του προκειμένου και όχι επί του συνόλου.
    Πως αλλιώς άλλωστε μπορεί κανείς να προχωρήσει σε βαθμιαίες ρήξεις εάν αυτό που διεκδικεί δεν είναι ταυτόχρονα πραγματικό πρόβλημα της καθημερινότητας και ταυτόχρονα κάτι που αφαιρεί κάποια εξουσία του συστήματος;

    Παρακολουθώ καιρό (από τα νιάτα μου στα αμφιθέατρα ήδη) αυτήν την συζήτηση περί επανάστασης και μεταρρύθμισης, συζήτηση που πάντα χώριζε την αριστερά για ανόητους λόγους και διευκόλυνε την διάσπαση των αγώνων και την επιβίωση της κομματικής νομενκλατούρας. Από τότε κιόλας φαινόταν ότι ένα γέλιο μπορούσε να θάψει τους γραφειοκράτες...

    Σήμερα με την γελοιότητα που έχουν πάρει οι διαδικασίες συγκρότησης του Συριζα πχ αλλά και της εσωκομματικής αντιπολίτευσης στον Συν από την ΑΠ, το χιούμορ είναι όρος επιβίωσης.

    Τώρα το πως κατάλαβα το ανέκδοτο, ξέρεις, υπάρχουν ταυτόχρονα πολλές προσεγγίσεις και μάλιστα ισχύουν όλες ταυτόχρονα!
    Αυτό είναι το μυστικό του γέλιου και του αστείου (οι οπαδοί του ανεπανάληπτου Νασρεντίν μάλιστα ισχυρίζονται ότι εάν δεν βιώσεις 7(επτά) τουλάχιστον προσεγγίσεις ταυτόχρονα έχεις χάσει την ουσία του αστείου.
    Έτσι τον βλέπω εγώ τον Ζίζεκ: σαν έναν Νασρεντιν της αριστεράς. Κάνω λάθος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όλες οι προτάσεις για το ξεπέρασμα της άθλιας οικονομικής κατάστασης που ομολογουμένως έχει δημιουργηθεί είναι να γίνουν διάφορα. κάποια στιγμή όπως.
    1. Φορολόγηση της εκκλησίας.
    2. Να επιστρέψουν τις μίζες και τα κλεμμένα οι πολιτικοί και τα επιχειρηματικά λαμόγια.
    3. Να βάλουμε τάξη στο μπάχαλο του δημοσίου.
    'Όλα αυτά εάν γίνουν κάτι που δεν το βλέπω θα γίνουν στο μέλλον.
    Με βάση αυτά που λέγονται για την οικονομία, η χώρα είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Άσε που υπάρχει πρόβλημα και με την ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ της χώρας.
    Στην κατάσταση εκτάκτου ανάγκης από ότι ξέρω παύουν οι πληρωμές προς τις τράπεζες ΔΕΚΟ κλπ.
    Η αριστερά με βάση τα στοιχεία που έχει μπορεί κάλλιστα να το αναδείξει και να μπούμε στην λογική του ΔΕΝ ΠΛΗΡΏΝΩ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γιώργο, έχεις δίκιο να βλέπεις τον Ζίζεκ σαν το "Νασρεντίν της αριστεράς." Τώρα γι' αυτό που ρωτάς. Η αλήθεια βρίσκεται στο μέσο κι οι έννοιες παίζονται με τις λέξεις. Λοιπόν αν με τις μεταρρυθμίσεις εννοούμε μετασχηματισμούς που γίνονται με/σαν βαθμιαίες ρήξεις (όπως το εννοεί ο Ζίζεκ) ή για μετασχηματισμούς που γίνονται όταν θέλουμε να μείνουμε πιστοί και να αντλήσουμε όλες τις συνέπειες από την αλήθεια του συμβάντος μιας ρήξης έτσι ώστε να αγωνιζόμαστε να εγκαταστήσουμε μια χειραφετική τροποποίηση/μεταρρύθμιση του συστήματος (δηλαδή, της εξουσία του κράτους), η οποία να είναι μια υλική κατάκτηση ως προς τις διεκδικήσεις που απορρέουν από την αλήθεια αυτής της ρήξης (όπως το εννοεί ο Μπαντιού), τότε συμωνούμε, λέμε το ίδιο πράγμα. Αν όμως εννοούμε τη μεταρρύθμιση σαν μια συναινετική διαδικασία, η οποία προχωρά μόνο στο βαθμό που το επιτρέπει η υπάρχουσα κατανομή της θεσμικής συγκρότησης της εξουσίας κι η οποία δεν έρχεται σε καμιά σύγκρουση, δεν αποβλέπει σε καμιά αλλαγή των συσχετισμών δύναμης, τότε διαφωνούμε (και μεταξύ μας και μ' αυτά που λένε οι Ζίζεκ και Μπαντιού).

    Υπάρχει ένα λεπτό σημείο. Η "κατανομή της θεσμικής συγκρότησης της εξουσίας" δεν έχει να κάνει μόνο με τη θέσπιση της υλικής βίας των μηχανισμών της καταστολής του αντίπαλου (είτε πρόκειται για την αστυνομία του καπιταλιστικού συστήματος ή για τους "ερυθροφρουρούς" της οποιασδήποτε επανάστασης που στη συνέχεια απολιθώνεται σαν μια άλλη μορφή εξουσίας). Η κατανομή της εξουσίας, αν τη δούμε με τα μάτια του Φουκώ, μπορεί να επιβιώνει σε κάθε επίπεδο. Από το "μοριακό" επίπεδο των διαπροσωπικών σχέσεων κι ας πούμε την καταπίεση των γυναικών, των παιδιών, των μεταναστών κ.λπ. μέσα στα πλαίσια της πατριαρχικής ή πατριωτικής κ.ο.κ. λογικής. Ως το "μαζικό" επίπεδο του τρόπου επιβολής μιας μονολιθικής λογικής για την ουσία των πραγμάτων και των πράξεων ή, καλύτερα, για το πώς θα έπρεπε να είναι ή να γίνονται τα πράγματα, πώς θα έπρεπε να συμπεριφέρονται ή να δρουν οι άνθρωποι, ώστε η ύπαρξη, το γίγνεσθαι, οι συμπεριφορές, οι δράσεις κ.λπ. να εντάσσονται μέσα σε μια κυρίαρχη Λογική, που κάποιοι φωστήρες ειδικοί την γνωρίζουν ελέω ποιος ξέρει ποιας θεοδικίας. Εδώ είναι το μεγάλο πολιτικό πρόβλημα με τις μεταρρυθμίσεις. Είναι η σιγουριά, η βεβαιότητα, ότι αυτές πρέπει να είναι κάποιες συγκεκριμένες μορφές μεταρρυθμίσεων, τις οποίες μας τις υποδεικνύουν οι παντογνώστες αρχηγοί, να γίνονται μ' ένα συγκεκριμένο τρόπο κι όλα τ' άλλα είναι το μπάχαλο των αδαών, το οποίο, στις ακραίες περιπτώσεις, εκφράζεται σαν ένας αψυχολόγητος βίαιος μηδενισμός του παράλογου όχλου (όπως, π.χ., είδε η ΑΠ τον Δεκέμβη). Το ότι δεν υπάρχει κανένα ίχνος αμφιβολίας είναι ακριβώς η άλλη όψη του νομίσματος της πολιτικής της προόδου. Αφού δεν αμφιβάλλουν ότι τίποτε δεν μπορεί να είναι διαφορετικό απ' ότι κι όπως το σκέφτονται και το υπαγορεύουν στους υπάκουους και μαντρωμένους οπαδούς τους, τότε γιατί να προβληματιστούν για ο,τιδήποτε πέρα απ' αυτή την απόλυτη διαφωτιστική Λογική που κατέχουν οι της ΑΠ ή οι άλλοι φωστήρες της "καλύτερης" αριστεροφροσύνης;

    Κάποιος πρέπει να πει στην ΑΠ (και στους υπόλοιπους της μελαγχολικής αριστεράς) ότι καμιά αίσθηση του "καλύτερου," καμιά σύλληψη της Λογικής για τον κόσμο, δεν υπάρχει έξω από τους αγώνες των υλικών διαδικασιών για την ανάδειξή τους. Κι οι διαδικασίες αυτές, όσο κι αν θέλουν να τις παρουσιάζουν σαν το λαμπερό φωτοστέφανο μιας απόλυτης συμμετοχικής συναίνεσης, είναι ακριβώς το αντίθετο. Είναι ρήξεις. Είναι συγκρούσεις απόψεων. Είναι διαφωνίες θέσεων. Είναι η ανυπακοή απέναντι στη Λογική της οποιασδήποτε εξουσίας, γιατί πάντα υπάρχει το κάτι άλλο, που το παραβλέπει, που το αφήνει έξω, που το αποκλείει η πεφωτισμένη σοφία αυτών που ξέρουν και υποτάσσουν τους καταφρονεμένους κι αδύναμους που δεν ξέρουν, αλλά μόνο αντιδρούν παράλογα, σαν ζώα, επειδή έτσι θέλει να τους βλέπει ο ναρκισσισμός της αριστερής μελαγχολίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μωϋσή, γράφεις:

    «Αν όμως εννοούμε τη μεταρρύθμιση σαν μια συναινετική διαδικασία, η οποία προχωρά μόνο στο βαθμό που το επιτρέπει η υπάρχουσα κατανομή της θεσμικής συγκρότησης της εξουσίας κι η οποία δεν έρχεται σε καμιά σύγκρουση, δεν αποβλέπει σε καμιά αλλαγή των συσχετισμών δύναμης»

    Μου θυμίζει την κότα με το αυγό. Πώς θα επιτευχθεί η μεταρρύθμιση αν όχι μέσα από μία κοινωνική συμμαχία με βάση υπάρχοντες (αεί διαμορφούμενους, βεβαίως) συσχετισμούς; Η «συναίνεση» είναι πολύ φορτισμένη λέξη, ειδικά αυτές τις μέρες, αλλά μια κοινωνική συμμαχία απαιτεί συμβιβασμούς και υποχωρήσεις. Γιατί οι μεταρρυθμίσεις ακυρώνουν τη δυνατότητά σου να αποβλέπεις σε μία αλλαγή των συσχετισμών δύναμης; Και πώς θα αλλάξουν οι συσχετισμοί δύναμης αν όχι μέσα από μία διαδικασίες νέων κοινωνικών συμμαχιών και επιβολής ορισμένων μεταρρυθμίσεων/ρήξεων, πες το όπως θέλεις; (Βλέπεις τι γίνεται στις ΗΠΑ τώρα; Οι Ρεπουμπλικάνοι προσπαθούν να μπλοκάρουν τις αλλαγές στο σύστημα υγείας, όχι μόνο για να υπερασπίσουν το κατεστημένο, αλλά κυρίως ενόψει εκλογών για το Κογκρέσο, διότι γνωρίζουν ότι πολιτική δύναμη που δεν μπορεί να προωθήσει αλλαγές δεν μπορεί να πείσει, ακόμα και αν για το μπλοκάρισμα φταίνε οι αντίπαλοι.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Το ζήτημα των συνεργασιών είναι κάτι άλλο. Δεν μπορεί κανείς να μιλά για όλα όταν εστιάζεται σ' ένα - εν προκειμένω, εμένα μ' είχε απασχολήσει προηγούμενα η διαφορά συναίνεσης-ρήξης ως προς τον ειδοποιό χαραχτήρα μιας μεταρρυθμιστικής πολιτικής παρέμβασης.

    Αυτό όμως που έλεγα αφορά και τις διαδικασίες σχηματισμού συνεργασιών ή συμμαχικών συμπράξεων. Πάλι το ίδιο είναι. Όχι σύγχυση μεταξύ των όρων, π.χ., κότας-αυγού, σε κυκλικά σχήματα. Αλλά μια εμμενής υλική ενδεχομενικότητα (contingency) που σημαίνει ότι για να βγει το νεογνό κοτόπουλάκι από το αυγό, πρέπει να σπάσει τ' αυγό (ή, αλλιώς, η ομελέτα δεν γίνεται αν δεν σπάσουν τ' αυγά).

    Έτσι, και για τη συνεργατική πολιτική. Οι συμμαχίες δεν είναι κατασκευάσματα συναινετικών αρχηγικών μεθοδεύσεων, συμβιβαστικών κινήσεων των από πάνω, που όντας φωτισμένοι με ποιος ξέρει ποια Λογική αποφασίζουν να συνενώσουν στα μπαϊράκια τους τις στρατιές των υποτακτικών που βρίσκονται από κάτω τους. Για παράδειγμα, τι κοινό υπάρχει μεταξύ της βάσης της ΑΠ και του ΑΡ από την άποψη της ιστορίας τους (με βάση το σχίσμα ΚΚΕ-ΚΚΕεσωτερικού), της πολιτικής τους συμπεριφοράς (π.χ., οσμώσεις μέσα από διαβουλεύσεις ή καπελώματα και πειθαρχήσεις σε δοτές γραμμές) ή και της πολιτικής αισθητικής τους (π.χ., πολύχρωμη ευρωπαϊκή κουλτούρα ή οικονομικίστικη διχρωμία); Κι όμως η αντίφαση πέφτει στην κυριολεξία πάνω στις πλάτες της ΑΠ και καταπλακώνει τις αρχές της πολιτικής ηθικότητας που αυτή δήθεν επαγγέλλεται (οι άλλοι, όχι ότι είναι ανήθικοι, απλώς είναι πιο ανθεκτικοί και ζυμωμένοι μέσα σε μια κλειστή σεχταριστική νοοτροπία). Πώς μπορούν τα ηγετικά στελέχη της ΑΠ να ευαγγελίζονται τις ιδέες της ειλικρινούς κι ανοιχτής ευρω-αριστεράς, όταν από την άλλη μεριά καταναλώνονται σε συνεχή αλισβερίσια με κάποιους από τους κατά τα άλλα ορκισμένους εχθρούς τους, μέσα από μηχανισμικούς συμβιβασμούς, μαγειρέματα και χειραγωγήσεις των από κάτω; Αν αυτό δεν είναι αποθέωση του υποκριτικού διπλοπρόσωπου οπορτουνισμού για τη νομή της κομματικής εξουσίας, τότε τι είναι; Αυτές δεν είναι συνεργασίες, είναι συμπαιγνίες.

    Όχι μόνο έτσι χάνεται η οποιαδήποτε πολιτική αξιοπιστία, αλλά και δεν υπάρχει περίπτωση να κερδηθεί και καμιά εμπιστοσύνη από όσους βρίσκονται έξω από τα διαπλεκόμενα στεγανά. Κι όμως, υπάρχουν οι προοπτικές να σφυρηλατηθεί μια μαχητική ενότητα της βούλησης των από κάτω. Είναι, για παράδειγμα, η δόμηση του Συνασπισμού αποκλειστικά στο επίπεδο βάσης και πάνω στα θεμέλια της κοινής αγωνιστικότητας του κόσμου του Συνασπισμού, αφενός, να αντιστέκεται και να αντιπαλεύει την καπιταλιστική εκμετάλλευση κι, αφετέρου, να δημιουργεί με απτά αποτελέσματα, όχι με λόγια ή μ' υποθέσεις ή υποσχέσεις, τις συγκεκριμένες υλικές συνθήκες για έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός. Διαβάζω το Γιώργο να το λεει αυτό πάνω από ένα χρόνο τώρα (παρότι μου φαίνεται, τελευταία, ποιος ξέρει γιατί σαν να τό 'χει ξεχάσει): Άμεση κατάργηση όλων των τάσεων. Σαφώς ναι. Με ταυτόχρονη κινητοποίηση των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών που θα δομήσουν αυτόνομα κι αυτοργανωτικά τη χειραφετική βούληση του κόσμου της εργασίας κι όχι μόνο των μελών του Συνασπισμού. Όμως αντί γι' αυτό συνεχίζουμε να γινόμαστε μάρτυρες προσυνεννοημένων κλειστών αποφάσεων, συμφωνιών κάτω από το τραπέζι που δεν τιμούν κανένα, μιας παιδαριωδώς πεισματικής αλαζόνιας που επιδιώκει την ικανοποίηση των προσωπικών εγωισμών μ' οποιοδήποτε τίμημα, ακόμη και πάνω στο νεκρό σώμα της καταρρακωμένης πολιτικής υποκειμενικότητας της ανανεωτικής αριστεράς. Αυτή δεν είναι λογική της προόδου. Λογική της αυτοκτονικής αυτο-ανοσίας τό 'λεγε ο Ντεριντά και η παθολογικά διεστραμμένη εσωστρέφεια των συναινετικών συνεργασιών στο εσωτερικό του Συνασπισμού είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μωυσή γράφεις:
    Πώς μπορούν τα ηγετικά στελέχη της ΑΠ να ευαγγελίζονται τις ιδέες της ειλικρινούς κι ανοιχτής ευρω-αριστεράς, όταν από την άλλη μεριά καταναλώνονται σε συνεχή αλισβερίσια με κάποιους από τους κατά τα άλλα ορκισμένους εχθρούς τους,......

    Ναι αυτό είναι το πρόβλημα στον ΣΥΝ. Προέχει για όλους το κοινό σχήμα για να εξασφαλίζουν την είσοδο στη βουλή και όλα τα παρελκόμενα ( επιδότηση κλπ) και κρύβονται κάτω από το χαλί οι ουσιαστικές διαφορές της πολιτικής.
    Και επειδή οι διαφορές είναι θεμελιώδεις λειτουργούν οι μηχανισμοί για να ελέγχει ο ένας τον άλλο και να πηγαίνουν στο πουθενά. Τα υπόλοιπα είναι απλά προφάσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Για να ανατραπεί η κατάσταση αυτή υπάρχουν δύο τρόποι όχι κατανάγκη ανεξάρτητοι μεταξύ τους.
    Ο ένας είναι να ξεσηκωθεί η βάση και να επιβάλει μια ειλικρινή συνένεση που θα οδηγήσει σε μια ενιαία πολιτική και δράση. Υπάρχει όμως βάση; Η αμεσοδημοκρατία για να μην είναι μάσκα της κυριαρχίας των μηχανισμών απαιτεί συμμετοχή και αυτό δεν φαίνεται να υπάρχει. Ψηφοφόροι υπάρχουν και τύποι σαν και μας που το συζητάνε.

    Ο άλλος τρόπος είναι οι "ηγέτες" να αρθούν υπεράνω των περιστάσεων (ωραίο) και να βρουν κάτι κοινό.
    "μιας παιδαριωδώς πεισματικής αλαζόνιας που επιδιώκει την ικανοποίηση των προσωπικών εγωισμών μ' οποιοδήποτε τίμημα,.."
    γράφει ο ΜΜ και τα λέει όλα.
    Δεν νομίζω ότι υπάρχουν και πολλοί στο χώρο αυτό που νοιάζονται πραγματικά για πραγματικές ανατροπές και ρήξεις με στόχο κάποιες αλλαγές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Να πάρουμε ένα παράδειγμα, ώστε να καταλάβω στην πράξη ποιά είναι η ρήξη και ποιά η μεταρρύθμιση;

    Κατά την γνώμη μου.
    Το σημαντικότερο από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας, είναι αυτό της διαθφοράς.
    Όπου, κακώς πολύ κακώς, η διαφθορά έχει ταυτιστεί με τον χρηματισμό, και μόνο.

    Δεν είναι καθόλου, έτσι και το εξηγώ, με αφορμή τις εξαγγελλίες του κ. Καστανίδη.

    Ο μοχλός γαι την ανάπτυξη μιας χώρας είναι η σωστή λειτουργία του δημόσιου τομέα.
    1)Αυτός καθορίζει τα όρια και τα πλαίσια
    2)Στην χώρα μας, ιδιαίτερα, ο ιδιωτικός τομέας είναι κρατικοδίαιτος.
    3) Άρα εάν αλλού λειτουργεί μια φορά καλά- ο δημόσιος τομέας- εδώ θα πρέπει να λειτουργεί 10 φορές.

    Υπάρχει Δημοσιουπαλληλικός κώδικας;
    Υπάρχει, αλλά σε αρχέγονη μορφή.

    Έχουμε ενσωματώσει το ευρωπαίκό δίκαιο;
    Εν μέρει, αλλά πουθενά δεν έχει υλοποιηθεί.

    Τουτέστιν
    Ο κάθε βλογιοκομμένος, κάνει ότι του καπνίσει.
    Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
    Ο ένας είναι, μασόνος, ο άλλος έχει τον βουλευτή, τάδε, ο άλλος τον θείο τάδε, ο άλλος γλύφει για να πάρει θέση, ο άλλος τυχαίνει να γνωρίζει τον κάθε ένα διευθυντή, από τον μπαμπά του ή την μαμά του και ο ένας βοηθάει τον άλλο, για να τάχουμε όλοι καλά.

    Δεν μπορεί, κάποιοι, θέλουν να φτιάξουν, κάτι, να δημιουργήσουν, θα θέλουν να δουλέψουν. Τι θα γίνει;
    Στην γωνία!

    Που θα απευθυνθείς;
    Πουθενά.

    Τα χαρτιά και οι αναφορές, για τα σκουπίδια.
    Επιθεώρηση εργασίας;
    Για πήγαινε, να δούμε..

    Πού;

    Που είναι η αριστερά; Οεοεο...

    Ένας φορέας με 20 άτομα και να ελέγξει αν τηρείται η εργατική νομοθεσία.
    Νομίζεται, ότι δεν θα βγεί τίποτε;;
    ΛΑΘΟΣ!ΜΕΓΑ...
    Θα τους κόψει τον κώλο σε μια μέρα.
    Απλά, πολύ , απλά.

    Ποιοί έχουν βιβλία που τα υπογράφει ο Δ.ντής/ κάθε μήνα και με αναφορά από τον Τεχνικό Ασφαλέιας και τον Ιατρό Εργασίας;
    Κανείς, έως ελάχιστοι.
    Παράβαση εργατικής νομοθεσίας.
    Γιατί δεν έχουν βιβλία;
    Γιατί αν εγώ βεβαιώσω- και δεν είναι δύσκολο-ότι ο κάθε ανόητος, ο κάθε εγωπαθής, κάνει ότι θέλει, ότι του γουστάρει και χρησιμοποεί την υπηρεσία σαν μαγαζί του (χειρότερα) τότε πως θα το υπογράψει ο Δ/ντής.;;

    Αν πω, π.χ. ότι σε δουλειά μηχανικού, χρησιμοποιούν, διοικητικό υπάλληλο- έτσι γουστάρει, ρε αδερφέ- τότε τι γίνεται;

    Απλά πράγματα και τότε την πληρώνουν και 10 στελέχη.
    Το ξανακάνουν, μετά;

    Γιατί, δεν γίνεται;

    Βρείτε ποιοί χάνουν και θα βρείτε, γιαι δεν γίνεται, πολύ εύκολα.

    Αυτό είναι μεταρρύθμιση- επανάσταση.

    Όχι ρήξη και κλαμπατσίμπανα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σας φαίνεται, απλοίκό ή δύσκολο;
    Όλα μια ιδέα, είναι.

    Πλακώνουμε και αναλύουν τα κόμματα τις θεωρίες( που δεν τις υποτιμώ , καθόλου) αλλά, δεν βλέπουμε, τα δίπλα μας, στην πράξη.

    Στο δια ταύτα. Που είναι η αξιοπιστία;
    Τόχω ξαναπεί. Τι την θές, ρε μάτια μου, την επανάσταση, στην ελλάδα και στην ευρώπη, αφού ο εργαζόμενος, έρχεται και σου λέει: "Αυτός κάνει αυτό"
    Παράνομο, καταχρηστικό, ποινικό, καρατσεκαρσισμένα πράγματα.!

    "Δεν μπορώ να κάνω, τίποτα. Φταίει το σύστημα. Τι να κάνω;"

    Άστο ρε, παιδί μου, αφού δεν μπορείς, γμτο, αφού δεν θέλεις αυτό, γιατί θα χάσεις τα ψηφαλάκια και πως να το κάνουμε, δεν τα βάζεις με το συνδικάτο.

    Νόμοι, 3304/2005
    Αρχή της ίσης μεταχείρισης.
    Ποιός ελέγχει;
    Κανείς!

    Τότε, τι ψάχνουμε, σε θεωρίες αφού εδώ βοά ο τόπος.!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ...όσο για την "διάσταση" ρήξη ή μεταρρύθμιση θέλω να πω ότι στην μεταπολεμική Ελλάδα δεν έχουμε δεδομένα επιτυχίας του ενός η του άλλου ή και των δυο μαζί.
    Οι αγώνες για δημοκρατία του 60-67 οδήγησησαν στην ανατροπή της όποιας δημοκρατίας, δηλαδή ήττα και των γονέων.
    Οι αγώνες 72-79 οδήγησαν στην άνοδο του Αντρέα και στην καταστροφική πολιτική του την οποία ουσιαστικά πληρώνει η χώρα και χτες και σήμερα.
    Η Αριστερά στα χρόνια αυτά δεν έχει νίκη ούτε με 1-0, και αυτά που επικαλείται ως κατακτήσεις που πρέπει να διαφυλλάξει είναι όσα πενιχρά έδωσε το κεφάλαιο για να κάνει τη δουλειά του. Επειδή δεν ήταν κατακτήσεις δεν προκάλεσαν και ρήξη σε κανένα σύστημα αντιθέτως τα όποια αποσπασματικά προνόμια και ψίχουλα διέφθειραν ολόκληρες νησίδες στην κοινωνία. Η διαφθορά έχει βαθμίδες, ιεραρχήσεις και συμμετοχή στο πολιτικό γίγνεσθαι. Οι νόμοι καθοριζονται από διεφθαρμένους πολιτικούς που στηρίζονται και ψηφίζονται από διεφθαρμένους ψηφοφόρους.
    Με την έννοια διαφθορά δεν εννοώ αυτόν που παίρνει χρήματα. Εννοώ αυτόν που αποφασίζει και πράττει με γνώμονα το ατομικό συμφέρον και εις βάρος του συμφέροντος του διπλανού του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ΧΑ ΧΑ, ορισμένες φορές ο ενδοαριστερός εμφύλιος έχει πολύ πλάκα!!! δείτε εδω!!http://dosepasa.wordpress.com/2010/02/24/%cf%8c%cf%87%ce%b9-%ce%ac%ce%bb%ce%bb%ce%bf-%ce%be%ce%b5%cf%83%ce%ba%cf%8c%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%b1/
    Ακριβώς το ίδιο βίντεο στην ΠΑΣΑ προφανως με διαφορετική εμηνεία. Επικεντρώνει στο ανέκδοτο και την υποταγή του Ρώσου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ένα το κόμμα, ένα το βίντεο, αλλά εκατό ερμηνείες, "αλα καρτ" αριστεράς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ωραίο ανέκδοτο.
    Θα το λέω στους φίλους μου.
    Τώρα στα σοβαρά. Αυτό είναι πολιτική σκέψη;
    Και δεν κατάλαβα τον Μωυσή που θίχτηκε κι από πάνω.
    Ολο με κάτι τέτοια φτιάχνονται μερικοί.
    Ποιοί είμαστε εμείς που θα ρίξουμε σκόνη στ'αρχίδια του συστήματος;
    Τι βλακείες απασχολούν ακόμη μερικούς.
    Σχήματα.
    Από δώ το σύστημα
    Από κεί εμείς που θα του κόψουμε τ'αρχίδια και άλλες τέτοιες φαιδρότητες. Νεοσταλινισμός με πρόσωπο διανοουμένου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. zoυμε το τελος των βεβαιοτητων και την αρχη της απροσδιοριστιαςκαι θα την ζουμε ισως σε ιστορικο χρονο πολυ περαν του βιολογικου μας. Οι κριτικαροντες τις βεβαιοτητες ας μην αυτοεπιβεβαιωνονται μεσα στο φαυλο κυκλο μιας αριστερης θεωρητικης ματαιοδοξιας,στις εποχες της''μεγαλης θλιψης''.Στο μεταξυ,οι ανθρωποι υποφερουν και η ιστορια προσπερνα καθε εκλογικευση και καθε υποταγη της πραγματικοτητας στα δικα μας μετρα.Αυτο που θα ερθει αυριο ισως να ειναι πολυ χειροτερο απο το σημερα κι'εμεις να συζηταμε για τ'απαυτα τουΡωσσου.Η παλινορθωση των Βουρβωνων του νεοφιλελευθερισμου δειχνει την επαναληψη της ιστοριας ως δραμα δυστυχως.[συγνωμη Καρολε]mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Καλημέρα,
    Το ανέβασα στο www.ecoleft.blogspot.com και έβαλα λίγη "γαρνιτούρα".
    Το είδα αρχικά στο Face Book αλλά εκ των υστέρων έμαθα από τον Μωυσή ότι η πηγή είναι ΕΔΩ...
    Συμπλήρωσα σημείωση με αναφορά στην πηγή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU