Σκέψεις για την σημερινή κρίση

Για το "παιδομάζεμα" και την εφεύρεση της πέμπτης τάξης

του Κώστα Ανδρέου

Τα ποσοστά καταρρέουν.

Η συζήτηση στην Αριστερά και με την ευκαιρία του Εκτακτου Συνεδρίου, θα γίνει , με τους γνωστούς όρους που αυτή η συζήτηση γίνεται, τα πολλά πλέον τελευταία χρόνια σ’αυτήν.

Θα φταίνε οι πολιτικές, θα φταίνε τα πρόσωπα, θα φταίνε τα ΜΜΕ, οι αντίπαλοι και πάει λέγοντας.

Θα φταίει ο λαός που δεν καταλαβαίνει, θα φταίει το ΠΑΣΟΚ που δεν έχει προσεγγίσει ακόμη τις θέσεις μας.

Η μόνη συζήτηση που δεν θα γίνει, θα είναι αυτή που θα πιστοποιεί την ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ μας να σκεφτόμαστε και να παράγουμε πολιτική ως Αριστερά.

Θα διατυπώσω την άποψή μου στην συνέχεια για την οικονομική κρίση του 29 και ελπίζω ότι θα δοθεί έτσι και το έναυσμα για μια τέτοια συζήτηση και για την σημερινή κρίση.

Η κρίση του 29, όλοι ξέρουμε ότι στο τέλος ξεπεράσθηκε με τα αποτελέσματα της πολιτκής του New Deal του Ρούσβελτ.

Πρίν όμως προηγήθηκαν τουλάχιστον άλλες δύο πολιτικές που επιχείρησαν να δόσουν απάντηση.

Και οι δύο είχαν στον πυρήνα τους την βασική σκέψη της οργάνωσης της οικονομίας με Κεντρικό Κρατικό Σχεδιασμό.

Ηταν η πρόταση του Φασισμού – Εθνικοσοσιαλισμού, που υιοθετήθηκε στις περισσότερες ευρωπαικές χώρες (Γερμανία, Ιταλία, Πορτογαλλία, Ισπανία μετά το 36, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία κλπ), αλλά και στην Ελλάδα με τον Μεταξά και ήταν και η πρόταση των κομμουνιστικών κομμάτων που προυπέθετε την ανατροπή του καπιταλισμού.

Και οι τρείς πολιτικές εφαρμόσθηκαν και επειδή αφορούσαν την διαχείριση όλου του κόσμου, λύσαν τις διαφορές τους στον Β’ΠΠ, με τον Φασισμό-Εθνικοσοσιαλισμό σε πρώτη φάση και εν τέλει κέρδισε με την κατάρρευση του 89, η πολιτική του New Deal.

Καθοριστικό όμως σημείο υπήρξε ο Β’ΠΠ.

Στην σκιά του (στον ιδιαίτερο ρόλο των απομάχων του) συμπληρώθηκε η πολιτική του New Deal –ας μη το αναλύσουμε περισσότερο-, με ένα Νέο κοινωνικό συμβόλαιο, που επέτρεψε την νίκη του απέναντι στις δυνάμεις της Αριστεράς και ιδιαίτερα της Κομμουνιστικής Αριστεράς, των αντιφασιστικών αντάρτικων και των αντιφασιστικών μετώπων.

Η μεγάλη διαφορά πρίν την κρίση και μετά απ’αυτήν ήταν η συμφωνία της ΜΑΖΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ.

Πρίν την κρίση η κοινωνική κινητικότητα , η ταξική ανέλιξη, ήταν υπόθεση που μπορούσε να συμβεί μόνο στις χώρες των αποικιών, από τυχοδιώκτες-μετανάστες που διάλεγαν να ξενητευτούν στην Ινδία ή την Αφρική , την Λατινική Αμερική και την Αυστραλία, όπου οι αχανείς εκτάσεις, οι νέες πόλεις και το εμπόριο, τους δίναν την ευκαιρία να γίνουν γαιοκτήμονες, φάρμερς, έμποροι και γιατί όχι ακόμη και τραπεζίτες.

Μετά την κρίση, ανοίγει το πεδίο αυτό μέσα από την συμφωνία του «ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑΤΟΣ», όπως την ονομάζω εγώ, δηλαδή την συμφωνία της «ελεύθερης , ισότιμης και αξιοκρατικής πρόσβασης» στην γνώση για όλα τα παιδιά και την κοινωνική ανέλιξή τους, μέσα από τα επαγγέλματα του πανεπιστημιακού πτυχίου.

Αυτή ήταν η ουσία της πολιτικής της ΜΑΖΙΚΗΣ ΠΑΔΕΙΑΣ.

Ηταν η συμφωνία με την εργατική τάξη και την αγροτιά, που ήταν και οι τάξεις που συμμετείχαν και τροφοδοτούσαν τις δυνάμεις του φασισμού και του κομμουνισμού, μέσα από τα μαζικά κόμματα τους –προηγήθηκαν της μαζικής παιδείας-, που στην πραγματικότητα ήταν νεολαίες ανυπόταχτες, ότι και η τύχη τους θα βελτιωθεί κάπως, αλλά κυρίως τα παιδιά τους δεν θα έχουν την δική τους τύχη, αλλά την ευκαιρία μέσα από την γνώση να ανελιχθούν όσο ψηλά θα θέλαν.

Η κρίση δηλαδή τελείωσε με την ΕΦΕΥΡΕΣΗ , δίπλα στην εργατική τάξη, την αγροτιά και την αστική τάξη, μιας ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΤΑΞΗΣ.

Αυτό που λέμε μεσαία στρώματα, μεσαία τάξη ή όπως αλλιώς την λέει κανείς.

Επιβεβαιώθηκε δηλαδή, ότι οι κοινωνικές-οικονομικές κρίσεις, λύνονται με ταξικές διευθετήσεις ρόλων και συμμαχιών.

Από τότε-μετά τον πόλεμο δηλαδή-, τα κομμουνιστικά κινήματα , που μεσουράνησαν, από την κομμούνα των Παρισίων, μέχρι το 17, και την δεκαετία του 20 και του 30, στην Γερμανία των Σπαρτακιστών, στην Ισπανία των αναρχοκομμουνιστών κλπ έπαψαν να ανθούνε και αντίθετα ξεπήδησαν τα κινήματα της νεολαίας, από το κίνημα του Βιετνάμ, μέχρι το Μάη του 68 και το Πολυτεχνείο του 73, μέχρι και τον Δεκέμβρη του Αλέξη, που τα κομμουνιστικά κόμματα συνήθως τα είδαν με αρνητικό βλέμμα και τα χαρακτήρισαν συλλήβδην ως προβοκατόρικα.

Στην πραγματικότητα, αυτό που συνέβη, είναι ότι η νεολαία μέσα και από τις προτροπές των κομμουνιστικών κομμάτων –όπως το πρώτοι στα μαθήματα κλπ- μετετράπη στο υβρίδιο-τάξης που αναπαράγει η κοινωνική συμφωνία όλων των βασικών ταξικών κατηγοριών.

Ετσι τα κομμουνιστικά κόμματα, μείναν χωρίς την νεολαία που τα έκανε ριζοσπαστικά κινήματα και πλέον στην καλύτερη περίπτωση πετυχαίναν την αλληλεγγύη της, στους αγώνες τους για ένα καλύτερο σήμερα μέσα από αγώνες για τον μισθό των συδικάτων.

Το θέμα το αποδίδει πολύ καλά το τραγούδι των Νεγρεπόντη-Κηλαηδόνη

Κολλήγα γιος του παπού μου ο παπούς

Κολλήγα γιος και παπούς και ο πατέρας και μόνο «αυτός» αφού πούλησε το χωραφάκι και άνοιξε στην πόλη μαγαζάκι που πήγε πολύ καλά, είναι πιά ένας αστός, είναι πιά καθεστώς (ευκαιρία να το ξανακούσουμε).

Έτσι «το υβρίδιο-όλων των τάξεων», τα παιδιά του ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑΤΟΣ, η νεολαία ξεσηκωνόταν κάθε φορά που τα μεσαία στρώματα, η μεσαία τάξη, είχε προβλήματα και δυσκολίες και ήταν αυτό πολύ φυσικό, αφού ξεκομμένοι πλέον από την τέχνη και τις ασχολίες του παπού του παπού τους, νιώθανε το μέλλον αβέβαιο.

Στην Ελλάδα ειδικά, ασκήθηκαν και οι τρεις πολιτικές εξόδου από την κρίση του 29. Και ο Φασισμός με τον Μεταξά και η Κομμουνιστική πρόταση που δεν κατάφερε με τον εμφύλιο να κερδίσει και η πολιτική του New Deal.

Η τελευταία, άργησε να ασκηθεί.

Την βλέπουμε να ξεκινάει με έναν ιδιόρρυθμο τρόπο, στην «χρυσή οκταετία του Καραμανλή», με βασικό όπλο γέννησης της μεσαίας τάξης, ελλείψει κεφαλαίων, την πολιτική της ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗΣ, που ναι μεν κατέστρεψε το αστικό και όχι μόνο περιβάλλον, αλλά κατάφερε να χτίσει τον καπιταλισμό και που ίσως μας χρειάζεται ως παράδειγμα να σκεφτούμε αιρετικά για προτάσεις εξόδου από την σημερινή κρίση, όταν κάποιος δεν έχει την πολυτέλεια του πακτωλού χρήματος που έχουν οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαϊκές χώρες.

Δεν θα προχωρήσω άλλο την άποψή μου, απλά θα θέσω τα βασικά ερωτήματα, για το τι σημαίνει πολιτική για την κρίση, από την Αριστερά, που ερμηνεύει και την πτώση των ποσοστών.

Πρέπει να ΕΦΕΥΡΟΥΜΕ την Πέμπτη τάξη;

Πρέπει να απελευθερώσουμε και τις υπόλοιπες μισές τάξεις που απελευθερώσαμε μόνο τα παιδιά τους, δηλαδή την προοπτική τους, μέσα από το ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ του New Deal;

Μπορούν πλέον αυτές οι τάξεις που αποκόβονται από τα παιδιά τους να κάνουν την Επανάσταση;

Μόνο με απαντήσεις σ’αυτά τα ερωτήματα, μπορούμε να παράξουμε αριστερή πολιτική;

Μόνο έτσι θα είναι αυτονόητη η διαφωνία μας , στις πολιτικές των 28 δίς ή θα κρίνεται ως ορθή η πολιτική πρόταση της κρατικοποίησης των τραπεζών και κυρίως μόνο έτσι μπορούμε να δούμε αν υπάρχει διέξοδος από την κρίση με τις ψευδοκευνσιανές επιλογές που παρακολουθούμε σε όλο τον κόσμο, που δεν συνοδεύονται από την επαγγελία ενός μέλλοντος, όπως ήταν μετά τον πόλεμο η υπόσχεση των μεσαίων στρωμάτων.

07/02/2009