Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Τα διλήμματα μιας αριστερής στρατηγικής για την Ευρώπη και ο ΣΥΡΙΖΑ

Μια συζήτηση των «Ενθεμάτων» με τον Γεράσιμο Μοσχονά*



Το δίλημμα «προγραμματική» ή «αντισυστημική» αντιπολίτευση είναι ψευδές

* Ένα από τα θέματα που απασχολούν τη συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι «προγραμματική» ή «αντισυστημική» αντιπολίτευση. Το θίξατε πρόσφατα σε μια ομιλία σας.

Οι εκλογείς δεν διαβάζουν τα μακροσκελή προγράμματα. Επηρεάζονται όμως από τα «μεγάλα θέματα», από τις μεγάλες κεντρικές προτάσεις ενός κόμματος, όπως αυτές αναδεικνύονται από τους ηγέτες και τη δημόσια δράση του κόμματος, επηρεάζονται από τους ξεκάθαρους στόχους και τις ισχυρές ιδέες για την πορεία μιας χώρας ή ενός κοινωνικού τομέα. Οι πολιτικές ταυτότητες συγκροτούνται και μεταλλάσσονται γύρω από προγραμματικά και ιδεολογικά «κομβικά σημεία» που προσφέρουν στη κοινωνία προτάσεις πολιτικής για το παρόν και το μέλλον. Μια από τις διαδεδομένες πλάνες της εποχής μας είναι ότι τα προγράμματα «δεν μετράνε». Νομίζω ότι τα κομματικά προγράμματα μετράνε σήμερα περισσότερο από ποτέ. Έστω και αν τα διαβάζουν ελάχιστοι, διότι πράγματι μόνο ελάχιστοι τα διαβάζουν.

Καθώς οι ισχυροί δεσμοί που ιστορικά έδιναν ταυτότητα και συνοχή στα αριστερά κόμματα, δεσμοί ταξικοί, ιδεολογικοί, πολιτισμικοί και οργανωτικοί, έχουν σημαντικά υποχωρήσει, το πρόγραμμα, οι προτάσεις και δεσμεύσεις πολιτικής γίνονται, περισσότερο απ’ ό,τι στο παρελθόν, φορείς του συλλογικού «εμείς». Γίνονται κρίσιμα στοιχεία της κομματικής ταυτότητας, όπως και της εκλογικής δυναμικής ενός χώρου.

* Όμως τα προγραμματικά κείμενα συχνά περιλαμβάνουν τα πάντα και τίποτα…

Το «έχουμε πρόγραμμα» είναι από τις μεγάλες παρανοήσεις που κυκλοφορούν στην πολιτική αγορά. Το πρόγραμμα που «χάνεται» σε πολλά μικρά «project» χωρίς κεντρικό στόχο, που δεν έχει υψηλή «συγκέντρωση πυρός», που δεν έχει αιχμηρό κέντρο και συμπαγείς --δηλαδή επεξεργασμένες-- προτάσεις πολιτικής, στερείται πολιτικού «μύθου» αλλά και εκλογικής αποτελεσματικότητας. Το πρόγραμμα πρέπει να έχει λίγες και μεγάλες κεντρικές αιχμές (3-4, όχι παραπάνω), «big issues» θα έλεγαν οι Αμερικανοί. Εάν δεν έχει κεντρικές αιχμές δεν είναι πρόγραμμα, εάν έχει πολλές είναι σαν να μην έχει καμία.

Για να επιστρέψω στο κεντρικό ερώτημά σας, η αντιδιαστολή μεταξύ «προγραμματικής» ή «αντισυστημικής»/«δομικής» αντιπολίτευσης είναι εν μέρει ψευδής. Δεν μπορεί να υπάρξει σοβαρή αντιπολίτευση, δεξιά, κεντρώα, αριστερή ή αριστερίστικη, που δεν θα είναι προγραμματική, που δεν θα έχει μια ισχυρή προγραμματική διάσταση. Όσοι δεν το κατανοούν αυτό, κάνουν πολιτική με τους όρους μιας άλλης εποχής. Θα προσέθετα και κάτι άλλο. Η εύκολη αντιπολίτευση, η δημαγωγική, η μη δουλεμένη αντιπολίτευση, είναι ο κύριος τρόπος που άσκησαν και ασκούν πολιτική τα δύο μεγάλα κόμματα. Έχει σε μεγάλο βαθμό υιοθετηθεί και από την Αριστερά. Ωστόσο, και ειδικά, η «αντισυστημική» αντιπολίτευση, ως σχέδιο ριζικής φιλόδοξης αλλαγής, δεν μπορεί να στηριχθεί σε δεδομένες και δοκιμασμένες συνταγές πολιτικής. Ο «αντισυστημισμός», εάν εννοεί αυτό που υπόσχεται, χρειάζεται, ειδικά αυτός, να επεξεργαστεί νέα μοντέλα, να εφεύρει νέες προτάσεις πολιτικής. Χρειάζεται να είναι πιο επεξεργασμένος και, αν μου επιτρέπεται η διατύπωση, πιο τεχνοκρατικός και πιο μοντέρνος από τον «συστημισμό». Η άσκηση στην ευκολία και στο τετριμμένο είναι προπάντων κίνδυνος για τις «αντισυστημικές», όχι για τις «συστημικές» πολιτικές.

Τώρα, εάν συχνά στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό, τα αυτοοριζόμενα ως «αντισυστημικά» ρεύματα υποτιμούν τον προγραμματικό λόγο, αυτό μάλλον οφείλεται στο ότι διαπερνώνται από μια κουλτούρα μόνιμης αντιπολίτευσης, από μια κουλτούρα διαμαρτυρίας και, σε ορισμένες περιπτώσεις, περιθωρίου. Δεν υπάρχει ευθεία αιτιώδης σχέση ανάμεσα στον αντισυστημισμό και στην υποτίμηση των φιλόδοξων προγραμματικών επεξεργασιών. Υπάρχει όμως ευθεία αιτιακή σχέση ανάμεσα στην κουλτούρα διαμαρτυρίας και στην υποτίμηση των προγραμματικών επεξεργασιών.

Το πεδίο της Ευρώπης είναι το πεδίο του μεταρρυθμισμού, όχι της επανάστασης

* Το ερώτημα «προγραμματική» ή «δομική» αντιπολίτευση κατά βάση παραπέμπει και σε κάτι άλλο: ριζοσπαστική ή μετριοπαθής αντιπολίτευση, είτε (για κάποιους) μεταρρύθμιση ή επανάσταση.

Πράγματι, και υπό αυτό το πρίσμα δεν είναι καθόλου ψευδές. Το δίλημμα ριζοσπαστική ή μεταρρυθμιστική πολιτική είναι το προαιώνιο δίλημμα της Αριστεράς.

Το πλαίσιο, ωστόσο, εντός του οποίου τίθεται το δίλημμα έχει σήμερα ριζικά αλλάξει. Για μια χώρα μέλος της ΕΕ, ο τρόπος που τίθεται το πιο πάνω δίλημμα είναι ιδιαίτερα διαφορετικός απ’ ό,τι στο παρελθόν.

Ο ιστορικός αριστερός ριζοσπαστισμός (στο πλαίσιο του έθνους-κράτους) υπήρξε ένα πολιτικό σχέδιο ριζικής αλλαγής που θεμελίωνε τη νομιμότητά του στην πρόθεση (αλλά και ικανότητά) του να ελέγξει (δημοκρατικά ή και όχι) το εθνικό κράτος ή, αν αυτό δεν ήταν δυνατό, να επηρεάσει σημαντικά (ασκώντας πίεση έξωθεν, από θέσεις αντιπολίτευσης) τις πολιτικές του. Ο μηχανισμός υλοποίησης του ιστορικού ριζοσπαστικού σχεδίου, είτε στην αρχική, εξεγερσιακή εκδοχή είτε στη δημοκρατική (δημοκρατικός δρόμος), ήταν τελικά --υπό το αναδρομικό φως της μεταγενέστερης εμπειρίας-- απλός: συγκρότηση ενός ισχυρού κόμματος και ισχυρών παράπλευρων-παραρτηματικών οργανώσεων, στενά συνδεδεμένων με την κοινωνία, με σκοπό την υλοποίηση ενός διπλού στόχου, αφενός την ισχυρή παρουσία στην κοινωνία πολιτών (τον «δήμο») και αφετέρου τον έλεγχο του κράτους (δημοκρατικό ή βίαιο) ή τον επηρεασμό των πολιτικών του.

Σήμερα όμως, στο πλαίσιο της ΕΕ, ούτε ο (ενιαίος) δήμος υπάρχει ούτε μια ενιαία και μοναδική κρατική εξουσία, ούτε ισχυρές υπερεθνικές πανευρωπαϊκού τύπου οργανώσεις (κόμματα, συνδικάτα ή κινήματα), ούτε φυσικά ισχυρές υπερεθνικές ταυτότητες. Αυτό δημιουργεί την ανάγκη επανορισμού του ριζοσπαστικού σχεδίου. Ο σύγχρονος ριζοσπαστισμός (στο πλαίσιο της ΕΕ και των 27 κρατών-μελών) καλείται να ελέγξει ή να επηρεάσει ένα πολιτικό σύστημα χωρίς ισχυρή κεντρική δημόσια εξουσία (πολλά κέντρα εξουσίας), θωρακισμένο από πολλές βαλβίδες ασφαλείας (τουλάχιστον 27, όσα και τα κράτη-μέλη).

Επιπλέον, η ευρωπαϊκή θεσμική φιλοσοφία είναι «συντηρητική», η Ευρώπη είναι σχεδιασμένη για να παράγει θεσμική και πολιτική σταθερότητα. Το ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα είναι «αργό», βασανιστικό στη λήψη απόφασης, δεν ευνοεί τις ανατροπές, ούτε τις μεγάλες πολιτικές πρωτοβουλίες, ούτε την αλλαγή των πολιτικών που έχουν υιοθετηθεί. Ούτε βέβαια το πολιτικό χάρισμα και τη στρατηγική ηγεσία (ο Ομπάμα, για παράδειγμα, δεν θα μπορούσε ποτέ να επιλεγεί για πρόεδρος της ΕΕ). Το ευρωπαϊκό σύστημα είναι θεσμικά δυσμενές προς την «ανατρεπτική» δράση, κάθε προέλευσης. Είναι δυσμενές και προς τη ριζοσπαστική Αριστερά και προς τη ριζοσπαστική Δεξιά, και προς τους ριζοσπάστες φεντεραλιστές και προς τους ριζοσπάστες εθνικιστές. Το πεδίο της Ευρώπης είναι το πεδίο του μεταρρυθμισμού. Ο πόλεμος θέσεων, όχι ο πόλεμος κινήσεων, είναι το κεντρικό διακριτικό του γνώρισμα.

* Τα προβλήματα που περιγράφετε πώς συνδέονται με την παρέμβαση της Αριστεράς;

Η Αριστερά δεν έχει «χωνέψει» επαρκώς τη φύση και τη δυναμική της αλυσίδας συνεπειών που το ευρωπαϊκό οικοδόμημα προκαλεί. Κανένας μας άλλωστε δεν την έχει κατανοήσει, όλοι νομίζω ανιχνεύουμε, με πολλές αβεβαιότητες, τις επιπτώσεις της νέας πραγματικότητας. Πιστεύω όμως ότι το κομβικό σημείο στην αλυσίδα συνεπειών ονομάζεται «μεταρρύθμιση». Η ΕΕ εδραιώνει --ως το κρίσιμο πεδίο άσκησης πολιτικής-- τον μεταρρυθμισμό. Διαιρεί έτσι την Αριστερά, η οποία ιστορικά υπήρξε περισσότερο επαναστατική παρά μεταρρυθμιστική. Εξασθενίζει δομικά, όχι συγκυριακά, την raison d’être και κυρίως τους τρόπους δράσης του αριστερού ριζοσπαστισμού. Αυτό παράγει --παραδόξως-- αντιφατικά αποτελέσματα. Αφενός αποδυναμώνει ιδεολογικά και προγραμματικά τις ριζοσπαστικές - αντισυστημικές τάσεις, διότι τους αφαιρεί το έδαφος κάτω από τα πόδια. Αφετέρου, σε δεύτερο χρόνο, τις ξαναγεννά, και εμμέσως τις ενισχύει, αλλά ως ρεύματα διαμαρτυρίας, και συχνά ως ευρωσκεπτικιστικά ή ως αντιευρωπαϊκά ρεύματα. Τις αποδυναμώνει, διότι αναδεικνύει τον ουτοπισμό του διαβήματός τους, τις δυσεπίλυτες αντιφάσεις του αντισυστημικού «project» στην ευρωπαϊκή αρένα. Ταυτόχρονα τις ενισχύει, διότι ενισχύει τον αντικυβερνητισμό, διότι η συμμετοχή στις κυβερνήσεις είναι λιγότερο αποτελεσματική, από τη σκοπιά των αριστερών στόχων, απ’ ό,τι ήταν στο παρελθόν.

Ταυτόχρονα, η ΕΕ ενισχύει ιδεολογικά τις μεταρρυθμιστικές τάσεις, διότι είναι οι μόνες που φύσει μπορούν να προσαρμοστούν στο νέο ισχυρό πεδίο που έχει διαμορφωθεί, και την ίδια στιγμή τις καθιστά πολιτικά ευάλωτες, διότι δεν τους επιτρέπει να παρουσιάσουν απτές και σημαντικές πολιτικές επιτυχίες, ώστε να δικαιωθεί και να νομιμοποιηθεί ο μεταρρυθμισμός τους. Η διάλυση του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος οφείλεται και σε αυτό.

Η Αριστερά, ως δύναμη αντιπολίτευσης και διαμαρτυρίας, επωφελείται εκλογικά από την ΕΕ (και η Σοσιαλδημοκρατία πλήττεται). Ως φορέας όμως ριζοσπαστικού σχεδίου, ως φορέας υλοποιήσιμης σοσιαλιστικής πρότασης, ως δύναμη τωόντι ανατρεπτική, η Αριστερά είναι «έξω από τα νερά» της (γεγονός που ενισχύει τις εσωτερικές της διαιρέσεις). Αναφέρομαι προφανώς στην ουσία μιας ανατρεπτικής πολιτικής, όχι στην κατάχρηση ενός «αντισυστημικού» λόγου χωρίς αντίκρυσμα, όχι στην αριστερή διαμαρτυρία.

Συνοπτικά, το τμήμα της Αριστεράς που θέτει προτεραιότητα στο θεσμικό επίπεδο υφίσταται πίεση, λόγω του ότι η Ευρώπη ευνοεί μόνο τον μετριοπαθή μεταρρυθμισμό, όχι τον προωθημένο και επιθετικό. Το τμήμα της Αριστεράς που δίνει προτεραιότητα στα κινήματα και στον αντικυβερνητισμό μάλλον ενισχύεται, αλλά όχι ως σοσιαλιστικό ή αντικαπιταλιστικό (όπως τα στελέχη του φαίνεται να πιστεύουν), αλλά μάλλον ως αντιπολιτευτικό και διαμαρτυρίας.

Η Ευρώπη, κατά συνέπεια, ανατρέπει τα δεδομένα, θέτει σε δοκιμασία τις παλαιές σταθερές, δημιουργεί ένα γιγάντιο ανακάτεμα των χαρτιών -- χωρίς οι πρωταγωνιστές να έχουν πάντα συνείδηση ότι το ανακάτεμα της τράπουλας οφείλεται στον ευρωπαϊκό παράγοντα.

Η διάκριση ρεφορμισμού-επανάστασης έχει χάσει την παλαιά ισχύ της

* Τι επιλογές ανοίγονται στη μάλλον πεσιμιστική εικόνα που περιγράφετε;

Νομίζω ότι η εικόνα είναι πράγματι πεσιμιστική, όχι από εκλογική άποψη, αλλά από την άποψη των ιδεολογικών και ιστορικών δυνατοτήτων αυτής της οικονομικής και κοινωνικής φάσης. Το πλαίσιο αποτελεσματικής ριζοσπαστικής δράσης στην Ευρώπη έχει γίνει σήμερα, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, εμφανώς πιο δυσμενές από εκείνο του «παλαιού» εθνικού κράτους. Τα ανωτέρω δημιουργούν ένα εξαιρετικά δυσεπίλυτο πρόβλημα συλλογικής δράσης --και ταυτότητας-- σε όσους θα ήθελαν έσωθεν να αλλάξουν την Ευρώπη. Και ένα ακόμη πιο δυσεπίλυτο πρόβλημα αποτελεσματικότητας σε όσους θα ήθελαν να ακολουθήσουν έναν εθνικό δρόμο εκτός ΕΕ, μια εθνική ριζοσπαστική στρατηγική. Στην ουσία, η Αριστερά έχει να επιλέξει μεταξύ δύο κακών επιλογών: να δουλέψει εντός της ΕΕ, να υιοθετήσει έναν μακράς πνοής και μακρού χρόνου μεταρρυθμισμό, με περιορισμένες δυνατότητες να επιβάλλει την πολιτική της στον βραχύ και μέσο χρόνο. Ή να κάνει την αντι-ΕΕ επιλογή, με ακόμη λιγότερες δυνατότητες, κατά τη γνώμη μου, να αλλάξει το μοντέλο οικονομικής πολιτικής και με καμία σχεδόν ρεαλιστική δυνατότητα --αναφέρομαι στην Ευρώπη-- να προωθήσει τη μεγάλη αλλαγή ή την «επανάσταση».

* Επανέρχεται επομένως --και με ποιους όρους-- η διάκριση μεταρρύθμιση ή επανάσταση;

Στην πραγματικότητα, λόγω των ευρωπαϊκών και παγκόσμιων καταναγκασμών, η παλαιά διάκριση μεταξύ ρεφορμισμού και επανάστασης έχει χάσει μέγα τμήμα του πολιτικού και ιδεολογικού περιεχομένου που είχε ιστορικά. Και οι «αντισυστημικοί», αν είχαν την εξουσία σε μια χώρα ευρωπαϊκή (έστω, εκτός της ΕΕ), θα ακολουθούσαν μια πολιτική όχι πολύ διαφορετική από την αντίστοιχη των «ρεφορμιστών». Φυσικά οι διαφορές είναι μεγάλες, στους υποκειμενικούς στόχους, στην ιδεολογική συγκρότηση, στις προθέσεις, στην πολιτική τόλμη (κάτι που δεν πρέπει να υποτιμάται). Όχι όμως στις δυνατότητες άσκησης πραγματικής πολιτικής. Το ευρωπαϊκό σύστημα δυσχεραίνει σε βαθμό πρωτόγνωρο, συγκρινόμενο με τα πολιτικά συστήματα που παρήγαγε το έθνος-κράτος, τις πολιτικές προωθημένου μεταρρυθμισμού, και σε εθνικό και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Έτσι, η πραγματική απόσταση, όχι η ρητορική, ανάμεσα στον μεταρρυθμισμό και τον αντισυστημισμό είναι σήμερα πολύ μικρότερη απ’ ό,τι στο παρελθόν. Η ακραία ιδεολογική και ρητορική πόλωση γύρω από τα δύο «ρεύματα» (και όρους) εξηγείται (πέραν του ανταγωνισμού για κυριαρχία) από τις εκκωφαντικές αδυναμίες και των δύο τάσεων. Οι μεταρρυθμιστές δεν μπορούν να προωθήσουν βαθιές μεταρρυθμίσεις (οπότε οι αντίπαλοί τους τούς ταυτίζουν με τη «δεξιά»). Και οι αντισυστημικοί δεν διαθέτουν ούτε στο ελάχιστο τα μέσα της ρήξης που υπόσχονται (οπότε οι αντίπαλοι τους ταυτίζουν με τον «αριστερισμό»). Φοβάμαι ότι και οι δύο τάσεις έχουν δίκιο στις κριτικές τους. Και νομίζω ότι η ειλικρινής πνευματική στάση θα επέβαλλε την αναγνώριση των ορίων και των μεν και των δε. Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα σχεδόν όλοι οι οικονομολόγοι που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ, από τους πιο «δεξιούς» μέχρι τους πιο «επαναστάτες», προτείνουν περίπου τα ίδια πράγματα για την οικονομική στρατηγική που θα όφειλε να ακολουθήσει η χώρας μας. Όλες οι προτάσεις είναι παραλλαγές, λιγότερο ή περισσότερο «αριστερές», ενός κοινωνικού ή αριστερού κεϋνσιανισμού. Η διαλεκτική μεταρρύθμισης και ρήξης πρέπει μάλλον να ιδωθεί με νέο τρόπο, λιγότερο πολωτικό. Αν δεν ιδωθεί έτσι, η ιδεολογική αυταπάτη πολύ εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε ιδεολογική εξαπάτηση.

Η Ευρώπη και ο ασπόνδυλος πολυσυλλεκτισμός του ΣΥΡΙΖΑ

* Θεωρείτε δηλαδή ότι η σημερινή συγκυρία επαναφέρει στο προσκήνιο το θέμα της ευρωπαϊκής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ;

Στον ΣΥΡΙΖΑ το σκληρό παιγνίδι των συνιστωσών και τάσεων εμποδίζει τη συζήτηση των πραγματικών προβλημάτων. Προσωπικά, μου προκαλούν μεγάλο σεβασμό οι προσεγγίσεις που διακρίνονται από εσωτερική συνοχή. Η Ευρώπη είναι, το επαναλαμβάνω, ένα βαθύτατα συντηρητικό θεσμικό και οικονομικό σύστημα. Μου προκαλεί συνεπώς σεβασμό, έστω και αν διαφωνώ, η θέση «έξω η Ελλάδα από την ΕΕ». Τη θεωρώ πνευματικά και πολιτικά συνεκτική, θεωρώ δε ότι έχει ισχυρά επιχειρήματα υπέρ της. Μου προκαλεί επίσης σεβασμό η αντίθετη επιλογή, η στρατηγική για μια ομοσπονδιακή Ευρώπη και ο αριστερός ευρωπαϊσμός. Διαθέτει, και αυτή, το πλεονέκτημα της συνοχής, εκφράζει πολύ καλύτερα, κατά τη γνώμη μου, τα συμφέροντα της σημερινής Ελλάδας, έχει διαμορφωμένες εστίες και αιχμές κριτικής στο ευρωπαϊκό σύστημα, προσδιορίζει χωρίς διφορούμενα το πλαίσιο. Θα ήθελα αυτή τη στρατηγική πιο τολμηρή, λιγότερο «καθώς πρέπει», όμως αναγνωρίζω, στο μικρό βαθμό που μου πέφτει λόγος, τη συνοχή και το ρεαλισμό της.

Κατανοώ όμως λιγότερο τον ασπόνδυλο πολυσυλλεκτισμό --ο οποίος είναι ταυτόχρονα προϊόν και τακτικισμού και σύγχυσης-- του κυρίαρχου λόγου στον ΣΥΡΙΖΑ. Μου είναι λιγότερο κατανοητή η θέση «κριτική σε όλα και σε όλους, κριτική σε οτιδήποτε ευρωπαϊκό, αλλά παραμένουμε εντός ΕΕ, είμαστε μια ευρωπαϊκή πολιτική δύναμη!» Αυτό κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια. Η ατμόσφαιρα, η ψυχολογία, είναι αντι-ευρωπαϊκά, η στρατηγική τυπικά παραμένει ευρωπαϊκή. Αυτή η αμφισημία, που δεν αναγνωρίζεται ως τέτοια (αυτό είναι ο ορισμός του πολυσυλλεκτισμού), εμποδίζει την παραγωγή συγκροτημένης και καινοτόμου πολιτικής είτε στη μια κατεύθυνση, την ευρωπαϊκή, είτε στην άλλη, την εκτός Ευρώπης.

Θα σας δώσω δύο παραδείγματα. Πρώτον, δεν υπάρχει, στη Διακήρυξη για τις Ευρωεκλογές του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε μισή λέξη, ούτε μισή, που να υπονοεί είτε οφέλη που αποκόμισε η Ελλάδα από την ένταξή της στην Κοινότητα είτε μια θετική συμβολή της Ευρώπης σε «κάτι», σε οτιδήποτε. Τέτοια οφέλη όμως υπάρχουν, και δεν είναι ασήμαντα. Η ελληνική κοινή γνώμη δεν παραμένει τυχαία φιλοευρωπαϊκή στην πλειοψηφία της. Δεύτερον, εάν διαβάσει κανείς την ίδια προεκλογική διακήρυξη, δεν θα βρει στοιχειωδώς συγκροτημένη στρατηγική για την Ευρώπη, ούτε για το ευρωπαϊκό σύστημα δημόσιας εξουσίας. Με εξαίρεση το στόχο της ενίσχυσης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ζητείται η κατάργηση όλων των Συνθηκών («Να καταργηθούν αμέσως Σύμφωνα και κανόνες, από το Μάαστριχτ ώς τη Λισσαβόνα»), το οποίο σημαίνει επιστροφή στην Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη, δηλαδή στη συμφωνία στη βάση της οποίας οργανώθηκε ο τρελός χορός του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα! (Και σύμφωνα με την οποία, φυσικά, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι εξαιρετικά αδύναμο: οι Συνθήκες που ακολούθησαν ήταν αυτές που ενίσχυσαν τον θεσμικό του ρόλο.) Λυπάμαι, αλλά αυτά είναι ερασιτεχνισμός. Εάν η Αριστερά, που έχει κάνει σημαία της τον περιορισμό του ρόλου της αγοράς, δεν προτείνει μια συγκροτημένη αντίληψη για το κράτος και τις δημόσιες εξουσίες (ευρωπαϊκές αλλά και εθνικές), ποιος θα προτείνει; Η Αριστερά --και κυρίως αυτή-- πρέπει να μιλήσει για τους θεσμούς, γιατί αυτοί προσδιορίζουν το σύστημα εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το κάνει, ούτε για την Ευρώπη, ούτε για την Ελλάδα. Ωστόσο, κρίσιμο στοιχείο του διαβήματος της Αριστεράς, κάθε Αριστεράς, παγκοσμίως, από τον Μπερνστάιν μέχρι τον Λένιν και από τον Κάουτσκυ μέχρι τον Πάλμε ή τον Τσάβεζ, είναι η προώθηση μιας αριστερής λογικής συγκρότησης του κράτους και του συστήματος δημόσιων εξουσιών. Χωρίς αντίληψη για το κράτος και για το σύστημα δημόσιων εξουσιών, δεν υπάρχει Αριστερά. Υπάρχει ο νεοφιλελευθερισμός ή ένας ιδιότυπος αντικρατικός «κινηματισμός».

* Ποιες πολιτικές και πρακτικές συνέπειες έχει καθεμιά από τις δύο αυτές, συνεκτικές όπως λέτε, προσεγγίσεις;

Εάν η επιλογή είναι ότι η Ευρώπη είναι «η αυτοκρατορία του κακού», τότε αυτό πρέπει να εξηγηθεί με σαφήνεια και να προταθούν συγκεκριμένες, συγκροτημένες, τεχνοκρατικά τεκμηριωμένες εναλλακτικές λύσεις -- εκτός ΕΕ, αποδέσμευσης δηλαδή από την ΕΕ. Εάν επίσης κάποιες τάσεις θεωρούν ότι υπάρχουν ή θα υπάρξουν, στο σχετικά κοντινό μέλλον, συνθήκες μεγάλης αντικαπιταλιστικής ανατροπής, δεν έχουν κανένα λόγο να εμπλέκουν τον εαυτό τους και τη χώρα σε ένα πολύπλοκο παιγνίδι με άλλους 26 παίκτες-εταίρους και σε ένα εξαιρετικά δυσκίνητο σύστημα πολυεπίπεδης διακυβέρνησης. Είναι ανορθολογικό. Γιατί να πολλαπλασιάζουν τα εμπόδια, αντί να τα μειώνουν; Η πολιτική «η Ελλάδα εκτός Ευρώπης» είναι, για αυτές τις προσεγγίσεις, απολύτως εύλογη. Εάν αυτό πιστεύει η πλειοψηφία, ας το διεκδικήσει. Είναι πολιτική με συνοχή.

Ωστόσο, εάν η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ευρωπαϊκή, επιβάλλεται, σε συνεργασία με τα ομόλογα ευρωπαϊκά κόμματα, να διατυπωθούν συγκροτημένες, τεχνοκρατικά τεκμηριωμένες εναλλακτικές λύσεις -- εντός όμως της ΕΕ. Η Αριστερά πρέπει να κατανοήσει ότι σε πολύπλοκα συστήματα, όπως το ευρωπαϊκό πολυεπίπεδο σύστημα διακυβέρνησης, οι εναλλακτικές πολιτικές χρειάζονται υψηλή τεχνοκρατική επάρκεια και τεχνοκρατική φαντασία. Η διαχείριση του «όχι» των δημοψηφισμάτων της Γαλλίας και της Ολλανδίας από τον Σαρκοζί, και όχι από το νικητή, δηλαδή την Αριστερά, είναι ένα μεγάλο μάθημα σε αυτή την κατεύθυνση. Συγχρόνως, οι εναλλακτικές πολιτικές χρειάζονται, πέραν της υψηλής τεχνογνωσίας, θεσμική και πολιτική θρασύτητα. Δεν μπορείς να πηγαίνεις με το σταυρό στο χέρι απέναντι σε ορισμένες αποφάσεις της Επιτροπής και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Χρειάζονται μη συμβατικές θεσμικές κινήσεις, οι οποίες όμως, με τη σειρά τους, προϋποθέτουν άριστη γνώση των θεσμών. Δεν αρκεί η νοηματοδότηση της ρυθμιστικής ιδέας του κομμουνισμού, η έμφαση στα κινήματα και η καταγγελία του σύμπαντος για να είσαι ριζοσπάστης ή αντισυστημικός.

Το ζητούμενο, συνεπώς, είναι η μεγάλη προγραμματική «συγκέντρωση πυρός» στην κατεύθυνση προωθημένων μεταρρυθμίσεων, ο τεκμηριωμένος προσδιορισμός των αιχμών ενός «ισχυρού μεταρρυθμισμού», και εντός της ΕΕ και εντός της χώρας. Ο ισχυρός μεταρρυθμισμός (strong reformism, για να χρησιμοποιήσω μια διατύπωση του Richard Dunphy) είναι το εστιακό σημείο πιθανής, και κατά τη γνώμη μου επιθυμητής, σύγκλισης μεταξύ των μετριοπαθών-θεσμικών και των αντισυστημικών ρευμάτων της Αριστεράς. Όσο όμως η ευρωπαϊκή (αλλά και η εθνική) στρατηγική της Αριστεράς δεν προσδιορίζεται με σαφήνεια, καθαρότητα και χωρίς πολυσυλλεκτισμούς, το πεδίο της αριστερής δημαγωγίας, του αριστερού ερασιτεχνισμού και της στρατηγικής αφασίας είναι ολάνοιχτο. Βέβαια, με δεδομένη την κρίση στρατηγικής και την εκλογική κρίση της Σοσιαλδημοκρατίας, η αριστερή διαμαρτυρία είναι πιθανό να φέρει ψήφους. Δεν θα φέρει όμως πολιτική αλλαγή σε προοδευτική-αριστερή κατεύθυνση. Σε κάθε περίπτωση, η απαξίωση καθετί ευρωπαϊκού και η ανεπάρκεια των πρωτοβουλιών για μια πιο αριστερή και κοινωνική Ευρώπη υπονομεύουν τόσο τη μεταρρυθμιστική όσο και την αντισυστημική προοπτική του χώρου.

Η Αριστερά και το κράτος στο φόντο της κρίσης: μεταρρύθμιση ή συντήρηση

* Μέσα στη συγκυρία της ευρωπαϊκής κρίσης, για την Αριστερά τίθεται ειδικότερα το ιδιαίτερο πρόβλημα της ελληνικής --δημοσιονομικής αλλά όχι μόνο-- κρίσης.

Η κρίση επιβεβαιώνει τις αριστερές (και όχι μόνο) κριτικές στο ευρωπαϊκό Σύμφωνο Σταθερότητας. Ταυτόχρονα, η εθνική στρατηγική συμμετοχής στον ευρωπαϊκό πυρήνα (όχι τόσο για οικονομικούς όσο για λόγους εξωτερικής πολιτικής) έχει τιναχτεί στον αέρα. Φυσικά, το ελληνικό πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα. Αλλά για τους εταίρους μας. Για εμάς είναι προπάντων ελληνικό πρόβλημα. Η έκρηξη των ελλειμμάτων και του χρέους επιστεγάζουν την ιστορική αποτυχία συγκρότησης αποτελεσματικού και δίκαιου κράτους στη χώρα. Συνοψίζουν επίσης την ιστορική αποτυχία του δικομματισμού. Ωστόσο, η δημοσιονομική κατάρρευση του κράτους δείχνει και την αδυναμία συγκρότησης ηγεμονικής πολιτικής από την Αριστερά. Θεωρώ εγκληματικό για την Αριστερά, εγκληματικό κυρίως για τη χώρα, το ότι η Αριστερά δεν ανέδειξε ως κεντρικό το θέμα της συγκρότησης και του ρόλου της κρατικής εξουσίας. Το ελληνικό κράτος δεν είναι απλώς παραγωγός αναποτελεσματικότητας, ούτε απλώς φορέας μιας κουλτούρας διαφθοράς. Είναι παραγωγός κοινωνικής αδικίας. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη φοροδιαφυγή και τα φορολογικά προνόμια, τα οποία δεν αφορούν ειδικά την μεγάλη επιχείρηση αλλά και τον μεγάλο όγκο των μικρομεσαίων. Στις ανισότητες που δημιουργεί η σχέση κεφάλαιο-εργασία επισωρεύονται οι ανισότητες που δημιουργούνται σε βάρος όσων στερούνται κοινωνικών δικτύων πρόσβασης στο κυνικό ελληνικό κράτος. Έχει διαμορφωθεί μια ανομοιογενής ομάδα πληθυσμού που συνδυάζει τον χαμηλό μισθό ή σύνταξη, την ανεργία ή την πρόσκαιρη εργασία, με την έλλειψη πρόσβασης στα δίκτυα του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Αυτό δημιουργεί έναν πληθυσμό όχι απλώς αδικημένων, αλλά συντριπτικά χαμένων.

Τα μεγάλα κόμματα, με τη φαιδρή πολιτική τους, «χάρισαν» στην Αριστερά έναν εθνικό ρόλο. Όμως αυτή δεν τον διεκδίκησε, ούτε τον διεκδικεί. Πιθανώς, δεν τον θέλει. Φυσικά, η Αριστερά έχει αναδείξει τις αδυναμίες του δημόσιου τομέα και της πολιτικής των δύο μεγάλων κομμάτων. Δεν έχει κάνει όμως αυτή την ανάδειξη άξονα της πολιτικής της, «big issue». Την έχει υποβαθμίσει. Επηρεασμένη από τη γενική επίθεση στο κράτος των δυνάμεων της αγοράς, οδηγήθηκε στο να υποβαθμίσει τη σημασία για την κοινωνία και την οικονομία του σουρεαλιστικού ρόλου του ελληνικού κράτους. Υποβάθμισε την πολιτική αποτυχία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στον δεδομένο τομέα. Παρέβλεψε ταυτόχρονα ότι όσο το κράτος δυσφημίζει τη δημόσια δράση και τις κρατικές λειτουργίες, τόσο θα λειτουργεί ως ο καλύτερος διαφημιστής του ιδιωτικού τομέα και της αποτελεσματικότητάς του. Όσο το κράτος δυσφημίζει τη δημόσια παρέμβαση, τόσο η κυριαρχία των ιδεών της αγοράς δεν θα έχει άλλον αντίπαλο, πέραν του εαυτού της. Τι άλλο πρέπει να γίνει, μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την αποτυχία της διευθυνόμενης οικονομίας, για να πάψει να υποτιμά η Αριστερά, στο όνομα υψηλών αντικαπιταλιστικών ή κινηματικών στόχων, τις μορφές και τις δομές κρατικής συγκρότησης; Το διάβημα της Αριστεράς, όχι απλώς το πολιτικό αλλά και το ιδεολογικό (και ίσως κυρίως το ιδεολογικό), περνάει μέσα από την ανάδειξη του κράτους σε αποτελεσματικό μηχανισμό διοίκησης, σε αποτελεσματικό παραγωγικό μηχανισμό, σε αποτελεσματικό αναδιανεμητικό μηχανισμό, αλλά και σε αποτελεσματικό μηχανισμό περιορισμού του ρόλου της αγοράς.

* Πώς μπορεί η μετατροπή της κρίσης σε ευκαιρία να γίνει κάτι παραπάνω από ένα σύνθημα;

Η σημερινή στιγμή κρίσης, και του ελληνικού κράτους και των ιδεών της αγοράς, είναι ίσως μια μεγάλη ευκαιρία για τη διατύπωση μιας φιλόδοξης αριστερής μεταρρύθμισης του ελληνικού κράτους. Μόνο μια τέτοια πρόταση θα καταστήσει πειστική μια εξίσου μεγαλόπνοη πολιτική περιορισμού της χαοτικής μηχανής της αγοράς. Αυτός πράγματι θα μπορούσε να είναι ένας τομέας άσκησης ισχυρού μεταρρυθμισμού. Θα μπορούσε όμως να αποδειχθεί και ο τομέας επιβεβαίωσης του «αριστερού συντηρητισμού».

Η εν εξελίξει μεγάλη κρίση, όπως και η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ, έδειξε ότι υπάρχει ποιότητα στον κόσμο της Αριστεράς. Συχνότατα διαβάζω κείμενα που υπερβαίνουν σε ποιότητα αντίστοιχες αναλύσεις του εξωτερικού. Η Αριστερά μπορεί να διεκδικήσει ιδεολογική και προγραμματική υπεροχή, να αγγίξει πλειοψηφικές φλέβες και να διαμορφώσει νέα ρεύματα. Ωστόσο, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ως σύνολο, δεν έχει την ιδεολογική και προγραμματική προετοιμασία για να διεκδικήσει έναν μεγάλο ρόλο. Έχει την κουλτούρα «μικρού παίκτη». Και δρα, πρέπει να της αναγνωριστεί αυτό το μεγάλο ελαφρυντικό, σε ένα δυσμενές, πολυτασικό και εσωτερικά πολυδιασπασμένο, κομματικό-οργανωτικό πλαίσιο.

Επιμέλεια: Γιάννης Μπαλαμπανίδης

O Γεράσιμος Μοσχονάς διδάσκει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και είναι εντεταλμένος διδασκαλίας στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Βρυξελλών

* 7/3/10, Η ΑΥΓΗ


79 σχόλια:

  1. εντυπωσιακο αρθρο. Και αρκετα τρομακτικο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ετσι είναι.
    Η Αριστερά έχει μια βασική δουλειά.
    Να ξαναφτιάξει απ'την αρχή το κοινωνικό κράτος.
    Αιχμή γι'αυτό θα πρέπει να είναι ο αναστοχασμός πάνω στην ιδρυτική πράξη της χώρας.
    Το ιδρυτικό ερώτημα είναι αν αυτή η χώρα μπορεί να εξασφαλίζει σε όλους τους πολίτες της , το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα αξιοπρεπούς διαβίωσης αυτών και των παιδιών της.
    Ολη η περιπέτεια από το 21 μέχρι σήμερα αυτή την χίμαιρα κυνηγάει.
    Στις μέρες μας έχει χαθεί και η αριστερά πρέπει να την ξαναεφεύρει.

    και πάνω σ'αυτό το θεμέλιο να ξανακτιστούν τα πάντα.
    Οσο η Αριστερά ασχολείται με την σκεπή του οικοδομήματος, δεν θα μπορέσει να παίξει τον καθοδηγητικό ρόλο της στην κοινωνία.
    Αντίθετα από τον Μοσχονά που αφήνει ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα, εγώ δεν πιστεύω ότι θα προλάβουμε να αποφύγουμε το γενικό χάος και την διάλυση του πολιτικού συστήματος και του κράτους.
    Θα διαλυθούν όλα και στην συνέχεια θα ανοίξει η διαδικασία της επανσυγκρότησης της χώρας.
    Δεν υπάρχει η διαύγεια που θα διέσωζε τα πράγματα και με απλές μεταρυθμίσεις θα αποκαθιστούσε την επιβίωσή του.
    Δεν υπάρχουν οι όροι για μια επανάσταση. Θα αρκεστούμε σε μια χαοτική εξέγερση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εξαιρετικό ! Πολιτική πραγματεία, η ανάπτυξη του επίδικου θέματος που μας απασχολεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η συνέντευξη πιάνει αυτά για τα οποία συζητάμε και γράφουμε, το ρόλο του κράτους και την Αριστερά. Είμαστε μέσα στα πράγματα. Τα ίδια ερωτήματα υπάρχουν σε όλη την Ευρώπη. Απλά στην Ελλάδα μπαίνουν πιο κρίσιμα. ΝΑ χωνέψουμε το άρθρο και να το συζητήσουμε.
    Μπαίνω για Computer servise και θα λείψη λίγες μέρες. Θα σας παρακολουθώ από αλλού και θα σχολιάζω λίγο. Σας εύχομαι τα καλύτερα και κυρίως να μην μαλώνετε με τους συνήθεις ύποπτους, Να θυμάστε ότι για να μπαίνουν εδώ κάτι μαθαίνουν/ φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σε ποιον να πρωτοπούμε μπραβο.Στον Μοσχονα για το περιεχόμενο ή την Στρουθοκαμηλο για την επιλογή....
    Οταν ο προβληματισμός είναι γνησιος ειναι και αφοπλιστικός....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Aυτη ειναι αριστερη σκεψη του 21ου αιωνα.Επιθετα δεν χρειαζονταιmike

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μπραβο στρουθοκαμηλε για την επιλογη.Πολυ δυνατη αναλυση.Να την αφιερωσουμε στον redteam!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ευχαριστώ ,ανώνυμε, αλλά πρέπει να ξέρεις ότι η Αριστερή Ανασύνθεση του ΣΥΝ έκανε εκδήλωση στις 22 Φλεβάρη στο Athens Imperial με τον Αλέκο Αλαβάνο, τον Γεράσιμο Μοσχονά και τον Βασίλη Μουλόπουλο. Οπότε αυτά που είπε χθες στην "Αυγή" ο Γεράσιμος τα κουβεντιάσαμε και τετ α τετ, με ερωτήσεις και τοποθετήσεις. Γιατί απλά εμείς δεν είμαστε σταλινικοί. Ένα το κρατούμενο.
    δεν τη διαβάσατε και πάλι καλά τη συνέντευξη και πανηγυρίζετε άνευ λόγου και αιτίας .
    Τι λέει ο Γεράσιμος, ως φιλοευρωπαϊστής που δηλώνει, λέει ξεκάθαρα και τινάζει την Ανανεωτική Πτέρυγα στον αέρα ότι: " Το ευρωπαϊκό σύστημα δυσχεραίνει σε βαθμό πρωτόγνωρο, συγκρινόμενο με τα πολιτικά συστήματα που παρήγαγε το έθνος-κράτος, τις πολιτικές προωθημένου μεταρρυθμισμού, και σε εθνικό και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.Η διαλεκτική μεταρρύθμισης και ρήξης πρέπει μάλλον να ιδωθεί με νέο τρόπο, λιγότερο πολωτικό. Αν δεν ιδωθεί έτσι, η ιδεολογική αυταπάτη πολύ εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε ιδεολογική εξαπάτηση". Δύο τα κρατούμενα.
    Τρίτο κρατούμενο: "Εάν η Αριστερά, που έχει κάνει σημαία της τον περιορισμό του ρόλου της αγοράς, δεν προτείνει μια συγκροτημένη αντίληψη για το κράτος και τις δημόσιες εξουσίες (ευρωπαϊκές αλλά και εθνικές), ποιος θα προτείνει; Η Αριστερά --και κυρίως αυτή-- πρέπει να μιλήσει για τους θεσμούς, γιατί αυτοί προσδιορίζουν το σύστημα εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το κάνει, ούτε για την Ευρώπη, ούτε για την Ελλάδα. Ωστόσο, κρίσιμο στοιχείο του διαβήματος της Αριστεράς, κάθε Αριστεράς, παγκοσμίως, από τον Μπερνστάιν μέχρι τον Λένιν και από τον Κάουτσκυ μέχρι τον Πάλμε ή τον Τσάβεζ, είναι η προώθηση μιας αριστερής λογικής συγκρότησης του κράτους και του συστήματος δημόσιων εξουσιών. Χωρίς αντίληψη για το κράτος και για το σύστημα δημόσιων εξουσιών, δεν υπάρχει Αριστερά".
    Τέταρτο κρατούμενο: Τι μας λέει ο Γεράσιμος Μοσχονάς; "Το ζητούμενο, συνεπώς, είναι η μεγάλη προγραμματική «συγκέντρωση πυρός» στην κατεύθυνση προωθημένων μεταρρυθμίσεων, ο τεκμηριωμένος προσδιορισμός των αιχμών ενός «ισχυρού μεταρρυθμισμού», και εντός της ΕΕ και εντός της χώρας. Ο ισχυρός μεταρρυθμισμός (strong reformism, για να χρησιμοποιήσω μια διατύπωση του Richard Dunphy) είναι το εστιακό σημείο πιθανής, και κατά τη γνώμη μου επιθυμητής, σύγκλισης μεταξύ των μετριοπαθών-θεσμικών και των αντισυστημικών ρευμάτων της Αριστεράς. Όσο όμως η ευρωπαϊκή (αλλά και η εθνική) στρατηγική της Αριστεράς δεν προσδιορίζεται με σαφήνεια, καθαρότητα και χωρίς πολυσυλλεκτισμούς, το πεδίο της αριστερής δημαγωγίας, του αριστερού ερασιτεχνισμού και της στρατηγικής αφασίας είναι ολάνοιχτο". Μας μιλάει για ιδεολογικοπολιτική ενότητα της Αριστεράς πάνω σε συγκεκριμένους στόχους, όπως αυτούς εξέθεσα την Παρασκευή σε άλλο ποστ και βέβαια τους λοιδωρήσατε.

    Η συνέχεια παρακάτω:

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πέμπτο κρατούμενο:"α μεγάλα κόμματα, με τη φαιδρή πολιτική τους, «χάρισαν» στην Αριστερά έναν εθνικό ρόλο. Όμως αυτή δεν τον διεκδίκησε, ούτε τον διεκδικεί. Πιθανώς, δεν τον θέλει. Φυσικά, η Αριστερά έχει αναδείξει τις αδυναμίες του δημόσιου τομέα και της πολιτικής των δύο μεγάλων κομμάτων. Δεν έχει κάνει όμως αυτή την ανάδειξη άξονα της πολιτικής της, «big issue». Την έχει υποβαθμίσει. Επηρεασμένη από τη γενική επίθεση στο κράτος των δυνάμεων της αγοράς, οδηγήθηκε στο να υποβαθμίσει τη σημασία για την κοινωνία και την οικονομία του σουρεαλιστικού ρόλου του ελληνικού κράτους. Υποβάθμισε την πολιτική αποτυχία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στον δεδομένο τομέα.Το διάβημα της Αριστεράς, όχι απλώς το πολιτικό αλλά και το ιδεολογικό (και ίσως κυρίως το ιδεολογικό), περνάει μέσα από την ανάδειξη του κράτους σε αποτελεσματικό μηχανισμό διοίκησης, σε αποτελεσματικό παραγωγικό μηχανισμό, σε αποτελεσματικό αναδιανεμητικό μηχανισμό, αλλά και σε αποτελεσματικό μηχανισμό περιορισμού του ρόλου της αγοράς ". Τι υπονοεί εδώ ο Μοσχονάς. Ότι η Αριστερά σε όλες τις εκφάνσεις της μέχρι τώρα έχει αποτύχει. Γι' αυτό χρειάζεται νέα αριστερά.
    Και καταλήγει: "Η σημερινή στιγμή κρίσης, και του ελληνικού κράτους και των ιδεών της αγοράς, είναι ίσως μια μεγάλη ευκαιρία για τη διατύπωση μιας φιλόδοξης αριστερής μεταρρύθμισης του ελληνικού κράτους. Μόνο μια τέτοια πρόταση θα καταστήσει πειστική μια εξίσου μεγαλόπνοη πολιτική περιορισμού της χαοτικής μηχανής της αγοράς.
    Η εν εξελίξει μεγάλη κρίση, όπως και η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ, έδειξε ότι υπάρχει ποιότητα στον κόσμο της Αριστεράς. Συχνότατα διαβάζω κείμενα που υπερβαίνουν σε ποιότητα αντίστοιχες αναλύσεις του εξωτερικού. Η Αριστερά μπορεί να διεκδικήσει ιδεολογική και προγραμματική υπεροχή, να αγγίξει πλειοψηφικές φλέβες και να διαμορφώσει νέα ρεύματα. Ωστόσο, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ως σύνολο, δεν έχει την ιδεολογική και προγραμματική προετοιμασία για να διεκδικήσει έναν μεγάλο ρόλο. Έχει την κουλτούρα «μικρού παίκτη»". Και φυσικά πιστεύω ότι αυτή η ανομοιογένεια του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται κυρίως στην λογική να μην πειράξουμε την ΑΠ. Η οποία ΑΠ δεν λέει τίποτα για όσα βάζει στο τραπέζι ο Γεράσιμος Μοσχονάς. Η ομοιογένεια στον ΣΥΡΙΖΑ από την Αριστερή Ανασύνθεση, τη ΔΕΑ το Κόκκινο, την ΚΟΕ, την ΚΕΔΑ, έως και τους ανένταχτους υπάρχει. Το μεγάλο εμπόδιο είναι η αποπολιτικοποίηση της Πτέρυγας. Ε, αφού το θέλετε και εσείς μπορείτε να βοηθήσετε την υπόθεση της αριστεράς με τον τρόπο που υπονοείτε συνεχώς. Θα μας προσφέρετε μεγάλες υπηρεσίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ υπολοίπους
    Τι να πει κανείς; Τι μπορούμε να πούμε; Μόνο που αναρωτιέμαι αν διαβάσαμε όλοι το ίδιο κείμενο.
    Πώς είναι δυνατόν διαβάζοντας το ίδιο κείμενο να βγάζω τελείως διαφορετικά συμπεράσματα από το redteam. Προφανώς είναι πολύ βαθύ για μένα. Σηκώνω τα χέρια.

    @redteam
    άπαιχτος. Υπομονή και επιμονή. Έτσι μπράβο. Ότι και να βλέπετε ή να ακούτε το ίδιο σας θυμίζει, για να μην είμαστε και χυδαίοι μέρα που'ναι σήμερα.

    Vinotinto

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. do ΝΟΤ, repeat not, feed the trolls.

    Μπραβο και στον νεαρο Γιαννη Μπαλαμπανιδη για τη συνεντευξη και τις τολμηρες ερωτησεις. Ο Μοσχονας αναδεικνυει τις αντιφασεις μεσα απο τις οποιες πρεπει να ελιχθουν ολα τα τμηματα της αριστερας, αντιφασεις για τις οποιες δεν εχει κανεις ετοιμες απαντησεις. Δηλωνει οτι ο "σκληρος μεταρρυθμισμος" (οπως τον ονομαζει ο ιδιος) δεν μπορει να περπατησει στην Ευρωπη σημερα, αλλα ειναι το μονο που μπορει να προτεινει σαν συνεκτικο ιστο της αριστερας σημερα. Η επομενη ερωτηση ειναι βεβαια αν χρειαζομαστε καποιον συνεκτικο ιστο, ή θα ηταν καλυτερα να παμε χωρια, αλλα το θεμα αυτο δεν συζητειται στη συνεντευξη. Ειναι ομως το κατεξοχην θεμα που απασχολει ολους μας εδω.

    Προφανως, με το σκληρο αριστερο κομματι με το οποιο συνυπαρχουμε στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ δεν εχουμε ιδιαιτερη σχεση, κι ουτε προκειται να αποκτησουμε. Δεν ειναι μονο πολιτικες, αλλα αισθητικες, ιστορικες και πολιτιστικες οι διαφορες μας και ειναι βαθυτατες. Δεν μοιαζει να μπορουμε να συμφωνησουμε μαζι του στο "σκληρο μεταρρυθμισμο", καθως εντελως διαφορετικα πραγματα θελουμε να μεταρρυθμιστουν. Οποτε τι μενει?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Vinotinto σε ευχαριστώ για τα... κοπλιμέντα. Τώρα στο γιατί διάβασες άλλο κείμενο δεν φταίω εγώ, ίσως η γρηγοράδα να πανηγυρίσεις ότι κατατρόπωσες τους... αριστεριστές. Ωστόσο τα σημεία του Γεράσιμου Μοσχονά, ιδιαίτερα για το ισχνό πεδίο μεταρρυθμισμού που έχει η καπιταλιστική Ε.Ε. σήμερα που εύκολα οδηγεί από "ιδεολογική αυταπάτη" σε "ιδεολογική εξαπάτηση", στο ότι " η στρατηγική της Αριστεράς δεν προσδιορίζεται με σαφήνεια, καθαρότητα και χωρίς πολυσυλλεκτισμούς", αλλά χρειάζεται να προσδιοριστεί με σαφήνεια η νέα ιδεολογικοπολιτική θέση της απέναντι στον Καπιταλισμό και πως "το διάβημα της Αριστεράς, όχι απλώς το πολιτικό αλλά και το ιδεολογικό (και ίσως κυρίως το ιδεολογικό), περνάει μέσα από την ανάδειξη του κράτους σε αποτελεσματικό μηχανισμό διοίκησης, σε αποτελεσματικό παραγωγικό μηχανισμό, σε αποτελεσματικό αναδιανεμητικό μηχανισμό, αλλά και σε αποτελεσματικό μηχανισμό περιορισμού του ρόλου της αγοράς" είναι ξεκάθαρα και απολύτως αντιληπτά από εμένα κάτι θα φταίει. Όχι πάντως εγώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Pinko δεν καταλαβαίνω που δεν συμφωνούμε στις ισχυρές μεταρρυθμίσεις. Δώσε μου ένα παράδειγμα τουλάχιστον. Τώρα εάν μου πεις να γίνουν απολύσεις στο Δημόσιο (όπως επέβαλε το ΔΝΤ στη Ρουμανία), να καταργηθεί η μονιμότητα, να περικοπούν οι μισθοί και άλλα τέτοια που είναι στην ατζέντα της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, τότε δεν θα συμφωνήσουμε. Εάν είναι να φορολογηθεί η Εκκλησία πιστεύω ότι συμφωνούμε, στην κατάργηση κάθε είδους οικονομικής δραστηριότητας ή συναλλαγής μέσω «off shore» εταιριών πιστεύω ότι συμφωνούμε, να μην πετάμε δισ. για εξοπλισμούς και εκστρατείες σε Αφγανιστάν, Ιράκ και αλλού πιστεύω ότι συμφωνούμε. Στην επιστροφή των χρημάτων στα Ταμεία που έγινε πλιάτσικο μέσω χρηματιστηρίου και ομολόγων πιστεύω ότι συμφωνούμε. Στο ότι η εθνική ιδέα της Ολυμπιάδας ήταν η αφορμή διάφοροι να πλιατσικολογήσουν στο δημόσιο ταμείο και οφείλουν να επιστρέψουν τα κλεμμένα πιστεύω ότι συμφωνούμε. Στο ότι οι ίδιοι χρωστάνε πολλά δισ. στο ΙΚΑ τα οποία δεν έδωσαν παρά τον οργασμό ολυμπιακών έργων και σήμερα το ΙΚΑ είναι μέσα και πρέπει να τα δώσουν πιστεύω ότι συμφωνούμε. Στο ότι πρέπει να υπάρχει κρατικός πυλώνας τραπεζών, όπως σε όλη την Ευρώπη άλλωστε, πιστεύω ότι συμφωνούμε. Οτι πρέπει να αλλάξει η σχέση άμεσων και έμμεσων φόρων πιστεύω ότι συμφωνούμε. Οτι πρέπει να αλλάξει το Σύνταγμα και να κατοχυρώνει την απλή αναλογική, το δημόσιο χαρακτήρα της υγείας, της εκπαίδευσης και τα δικαιώματα των εργαζομένων πιστεύω ότι συμφωνούμε. Πες μου λοιπόν, σε με τον σκληρό αριστερό, που διαφωνούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Εξαιρετικό κείμενο, ευχαριστώ για την αναδημοσίευση γιατί αλλίως δε θα το είχα διαβάσει. Όσο για τα σχόλια, τι να πω; Δεν καταλαβαίνετε ότι ο Μοσχονάς "αδειάζει" και ΣΥΡΙΖΑ, και ΑΠ, και Αλαβάνο; Ενώ πχ ο τελευταίος έχει θέσει ως κεντρικό στόχο την ανατροπή του ΣΣ, ο Μοσχονάς λέει ότι "Με εξαίρεση το στόχο της ενίσχυσης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ζητείται η κατάργηση όλων των Συνθηκών («Να καταργηθούν αμέσως Σύμφωνα και κανόνες, από το Μάαστριχτ ώς τη Λισσαβόνα»), το οποίο σημαίνει επιστροφή στην Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη, δηλαδή στη συμφωνία στη βάση της οποίας οργανώθηκε ο τρελός χορός του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα!". Νομίζω ότι πρέπει να προσέξουμε περισσότερο το "η αντιδιαστολή μεταξύ «προγραμματικής» ή «αντισυστημικής»/«δομικής» αντιπολίτευσης είναι εν μέρει ψευδής". Και η "αντισυστημική" πλευρά χρειάζεται συγκεκριμένες και ρεαλιστικές προτάσεις για ένα σύγχρονο σοσιαλισμό μακριά από τη "σοσιαλδημοκρατία" του πασόκ, και η "ανανεωτική" πλευρά χρειάζεται "περισσότερη τόλμη" όπως λέει κι ο Μοσχονάς, για να μην καταλήξει να είναι... "συστημική" (και συγνώμη αλλά και με το σημερινό σύστημα και αριστερός δε γίνεται!). Πχ, δείτε την τελευταία ανακοίνωση της ΑΠ, με τη μακροσκελή υπσστήριξη στον Παναγόπουλο και την αναφορά στο Γλέζο στο τέλος, έτσι, επειδή "έπρεπε". Απαράδεκτα για αριστερούς πράγματα, που εξηγούνται μόνο στα πλαίσια της στείρας αντιπαράθεσης ΑΠ-ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα στη γενικότερη αδυναμία των δύο πλευρών και γενικότερα του χώρου να αρθρώσει σοβαρό πολιτικό λόγο και προτάσεις για ένα άλλο κράτος και μία άλλη προοπτική για τη χώρα ή/και την ευρώπη, αναλωνόμαστε σε μία πόλωση και φαγωμάρα που εν τέλει στερείται πολιτικής ουσίας, με μόνο στόχο τις καρέκλες και τη διάλυση του σύριζα. Η αριστερά για μια ακόμα φορά βάζει τα χέρια της και βγάζει τα μάτια της. Πολύ φοβάμαι ότι, αν προχωρήσει το πράγμα όπως δείχνει, η κοινωνία θα μας φτύσει αμφότερους. Αντί η αριστερά να παράγει πολιτική, να δείχνει το δρόμο για να ξεφύγουμε από το νεοφιλελευθερισμό, μέσα σε ένα καθ'όλα ευνοϊκό σκηνικό (ο δικομματισμός παραπαίει τα τελευταία χρόνια και επιβιώνει μόνο λόγω ανυπαρξίας σοβαρής αντιπρότασης), εμείς συζητάμε σε επίπεδο "δημοψήφισμα για το ΣΣ - να πέσει η κυβέρνηση", "η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση, είναι ο άνθρωπος" και σε προτάσεις για συμπόρευση με το πασόκ και υπερψήφιση του Παπούλια. Κατάθλιψη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αγαπητέ μου Πάνο έχεις δίκιο. Τους αδειάζει όλους. Βέβαια επειδή στο τετ α τετ με τον Αλαβάνο ο διάλογος ήταν άμεσος και πιο ζωντανός, χωρίς να λέω πως ο Μοσχονάς άλλαξε θέσεις, συμφώνησαν σε αρκετά. Ωστόσο ακόμη και το δημοψήφισμα ήταν μια θέση από τον Αλαβάνο. Και η χρεοκωπημένη Ισλανδία χθες με το συντριπτικό 93% συντριπτικό «Όχι» του λαού της, για την πληρωμή από τα κρατικά ταμεία 3,9 δισ. ευρώ χρεών της χρεοκοπημένης ιδιωτικής τράπεζας Icesave πιστεύω ότι έδειξε το δρόμο. Ηδη η Μ. Βρετανία και η Ολλανδία, που απαιτούν αυτά τα χρήματα, μειώνουν το επιτόκιο κάτω από το αρχικό 5,5% και αναζητούν, παρά τις απειλές τους, εναγωνίως συμβιβασμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ο Μοσχονάς θίγει εξαιρετικά σημαντικά ζητήματα. Ένα από τα πολλά είναι η πολυπλοκότητα των διαδικασιών διαμόρφωσης πολιτικής στην ΕΕ. Πολλά επίπεδα (Κοινοτικό, εθνικό, περιφερειακό, τοπικό), πολλοί μηχανισμοί στην ΕΕ, (μετρήστε Ε. Συμβούλιο, Ε. Επιτροπή, Ε. Κοινοβούλιο, Συμβούλιο Υπουργών και ας προσθέσουμε Ε. Κεντρική Τράπεζα, Eurogroup χωρίς να βάλουμε τα εθνικά) . Η πρώτη αντίδραση κάθε φυσιολογικού ανθρώπου είναι θα πάρω σιδερόβεργα….. (Τζίμης Πανούσης). Αλλά δυστυχώς δεν είναι τόσο απλό.
    Δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο να προχωρήσει κάποιος σ’ αυτόν τον κυκεώνα χωρίς προτάσεις, όχι όμως σα λαγούς από το καπέλο. Δουλεμένες, με κοινωνική συναίνεση και αν είναι δυνατό ήδη εφαρμοσμένες. Μερικά σκόρπια παραδείγματα 1. τα πειράματα τοπικής ολοκληρωμένης ανάπτυξης με διαφανείς δημοκρατικές διαδικασίες, παρά τη λυσσαλέα αντίδραση κάποιων και εξ ημών, έχουν επιβληθεί, και από απομονωμένες νησίδες έχουν γίνει μέρος του επίσημου κοινοτικού ΄λόγου΄ και της πολιτικής.
    2. Η αποδοχή, σταδιακά και επίπονα, της διαδικασίας της διαβούλευσης και της τοπικής συναίνεσης, όσο και αν δημιουργεί ‘ταξική αναφυλαξία’ σε πολλούς, έχει αποδειχτεί σημαντική. Επίσης όπλο που παρέχεται από την ΕΕ.
    3. Η επιλογή της κατάλληλης κλίμακας για παρέμβαση, π.χ. τοπική αυτοδιοίκηση, όπου οι αλλαγές είναι εφικτές.

    Το κυριότερο όμως είναι να παραδεχτούμε ότι δεν έχουμε λύση για όλα. Τα εργαλεία μας δεν είναι αρκετά, δεν είναι σύγχρονα, οι δομές και οι λειτουργίες μας ξεπερνάνε. Κι εκεί είναι το πρόβλημα. Ότι, μαζί με άλλους, πρέπει να ψάξουμε λύσεις. Δεν εννοώ Κεντροαριστερά κλπ. Εδώ, νομίζω, ισχύει το εμείς ξεκινάμε. Για τα υπόλοιπα έχουμε διεύθυνση και τηλέφωνα.

    Vinotinto

    Υ.Γ. redteam, για λίγο πάψε να χτυπάς με το σπαθί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. φιλτατε Red Team, οπως καταλαβαινεις, δεν μπορω να σου απαντησω τωρα, χωρις να παραβω τον κανονα που προτρεπω τους αλλους να υιοθετησουν κι αυτοι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Στην πραγματικότητα δεν θέλετε να καταλάβετε redteam και ΠΔ, ότι ο Μοσχονάς, συστηματικά σας/μας λέει ότι λέει η Μεταρυθμιστική Αριστερά χρόνια τώρα.

    Με δύο απλά λόγια μας λέει ότι θα πρέπει να καταλάβουμε ότι οι μεταρυθμίσεις σε επίπεδο ΕΕ, είναι ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΥ χαρακτήρα , γι'αυτό και είναι αργές και μακρόσυρτες, αλλά διαμορφώνουν ένα πεδίο όπου έχει έννοια η δυνατότητα να παρέμβεις σε επίπεδο παγκοσμιοποίησης, ενώ οι μεταρυθμίσεις σε εθνικό επίπεδο μπορούν να είναι πολύ πιό ριζοσπαστικές, επειδή αφορούν το ζήτημα αναδιανομή.
    Μας λέει δηλαδή ότι σε εθνικό επίπεδο μπορείς να κάνεις βαθιές μεταρυθμίσεις αλλά αυτές δεν μπορούν να ανατρέψουν κάποιο σύστημα επειδή ούτε μπορούν να φτιάξουν ένα βιώσιμο σύστημα, ούτε το υπάρχον σύστημα βασίζεται σε εθνικά χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα η οικονομία ξεφεύγει από τον έλεγχο και την αρμοδιότητα του κράτους έθνους, πράγμα που το ξέρουμε άλλωστε.
    Κάθε αντισυστημική κατά συνέπεια πολιτική σε εθνικό επίπεδο, είναι απλός αριστερισμός, αφού είναι σαν να χτυπάς πεντάλ στον αέρα και κάθε ισχυρός μεταρυθμισμός σε Ευρωπαικό επίπεδο είναι άκαιρος. Πρέπει να προηγηθεί η Συνταγματική , ας πούμε ολοκλήρωση της ΕΕ.
    Απλά πράγματα είναι και τα ξέρουμε όλοι, αλλά απ'ότι φαίνεται πρέπει να τα ξαναπούμε.
    Ετσι το φλέρτ με λογικές ΚΚΕ για έξοδο από την ΕΕ, είναι απλώς πολιτικός αριστερισμός.
    Τώρα σε ότι αφορά της εσωτερικές μεταρυθμίσεις, σ'αυτή την φάση προέχει η επιβίωση όπως έχω ξαναγράψει. Είναι η πιό έντονη μεταρυθμιστική πολιτική, εφόσον μπορεί να βγάλει την χώρα από την ύφεση και να ξαναδόσει δουλειά σε μεγάλο τμήμα της χώρας που την στερείται.Είναι η πεμπτουσία της αλληλεγγύης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. δηλαδή το γιαούρτι στον Παναγόπουλο είναι πράξη ανθρώπων με μυαλό; Δεν είναι η ξεφτύλα του όποιου αγώνα; Δεν είναι η λαγνεία της δημοσιότητας μέσω
    ΤV; Εκεί είναι το πρόβλημα, ποιοιάνθρωποι έχουν την όποια στάση. Αν μιλάμε για βλαμμένους δεν έχει νόημα το αριστερός ή δεξιός. Αν μιλάμε για δεινόσαυρους;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. και κάτι άλλο. ¨οτι και να φανταστείτε από πιθανές και απίθανες μορφές κρ'ατους, μεταρρύθμιση θα είναι. Και μέσα και έξω από ΟΝε
    Τα υπόλοιπα είναι προφάσεις για να παίζει ο Αλαβάνος τον αρχηγό.Όποιος δεν θέλει να αλλάξει κάτι έστω και λίγο προς το αστικά έστω καλύτερο, του αρέσει αυτό που είναι τώρα. Άρα είναι μέσα στο σύστημα μέχρι τα μπούνια. Όλοι αυτοί οι Μαοικοί δεν είναι αριστεριστές. Είναι βαθειά συντηρητικοί άνθρωποι που αντλούν την ισχύ τους από το αδύνατο του όνειρου που λανσάρουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Δηλαδή το παπούτσι κατά του Μπους, αγαπητέ Leo ή το γιαούρτι κατά του Φίσερ παλιότερα είναι δείγμα μη πολιτισμού. Ο πολύ καθωσπρεπισμός βλάπτει. Το λέει και ο Μοσχονάς. Ιδιαίτερα τώρα που έχουν βαλθεί να μας γυρίσουν εισοδηματικά 30 χρόνια πίσω. Ξαναλέω γιατί δεν τα βάζετε με την εθνική ιδέα της Ολυμπιάδας και ασχολείστε με τους δημόσιους υπαλλήλους; Άλλη μια φορά το λέω. Τον Γιάννη Παναγόπουλο των 150.000 ευρώ το χρόνο και του ήξεις αφίξεις για την απεργία δεν πρόκειται να τον υποστηρίξω ούτε για δείγμα για να παίξω το παιχνίδι τους. Κι αν θέλετε να μάθετε υπάρχει βίντεο που τον σώζουν από το λιντσάρισμα αυτοί που κατηγορείτε. Και μην ξεχνάτε. Αγρίεψαν τα πράγματα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. @redteam
    Αυτό το τελευταίο τι νόημα έχει; Ως καλόπιστος .... αλλά καλύτερα εξηγηθείτε.
    vinotinto

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Εννοώ στην κοινωνία vivontino όχι στο blog. Με ξέρεις εγώ δεν αγριεύω ποτέ ώστε να εξαπολύω προσωπικές επιθέσεις σε κανέναν σας, παρά το γεγονός ότι έχω δεχτεί τέτοιες, όπως γνωρίζεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Κωστή, πώς πήρες ως αφετηρία το κείμενο του Μοσχονά όπου λέει ότι σέβεται την πολιτική εξόδου από την ΕΕ ως μια συνεπή επιλογή που έχει τη λογική της, αν και ο ίδιος διαφωνεί, και την έφτασες στο "άρα είναι απλώς πολιτικός αριστερισμός", μόνο εσύ το ξέρεις. Ηρεμήστε λίγο με τους "αριστεριστές", μοιάζετε επικίνδυνα με το κκε που βλέπει παντού "οπορτουνιστές". Leo, δεν μπορώ να πω ούτε ότι συμφωνώ με το γιαούρτωμα, ούτε ότι λυπάμαι για τον Παναγόπουλο των 150.000 ευρώ (αν αληθεύει) που δουλειά του είναι να αποτελεί τη βαλβίδα με την οποία θα ξεθυμαίνει η λαϊκή οργή, προσφέροντας απολιτίκ αντίσταση στα μέτρα, χωρίς αντιπροτάσεις και με δηλώσεις τύπου "τα μέτρα είναι αναγκαία, αλλά πρέπει κι εμείς να δείξουμε ότι διαφωνούμε" (κάπως έτσι το είχε πει, αν όχι ακριβώς έτσι). Θεωρώ τραγικά πιο σημαντικό το να προβληθεί η απάνθρωπη αντιμετώπιση των διαδηλωτών με αφορμή το ψέκασμα του Γλέζου (που, ακόμα κι αν δεν ήταν ο Γλέζος, είναι ένας 88χρονος άνθρωπος) ώστε να καταφέρουμε κάτι, πχ την απαγόρευση των χημικών (πράγμα που θα έπρεπε να έχει γίνει σημαία του σύριζα, ειδικά μετά από αυτό που έγινε) παρά να το παίξουμε υπερασπιστές του Παναγόπουλου. Με κάτι τέτοια σε λίγο θα αρχίσουν να πέφτουν γιαούρτια και στους βουλευτές του σύριζα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Φίλε reateam

    Η λογική του γιαουρτιού ή του λιτσαρίσματος του Παναγόπουλου αποτελεί λογική εκφοβισμού.
    Τέτοιες λογικές όμως δεν είναι ανεκτές από την αριστερά. Η αριστερά ποτέ δεν χρησιμοποιούσε τον εκφοβισμό και την απειλή σωματικής βίας ως μέσο προβολής της άποψης της.Δεν πρόκειται επομένως για καθωσπρεπισμό αλλά για ουσία

    Ακόμα όμως και αν η επίθεση στον Παναγόπουλο ήταν αυθόμητη από παρευρισκόμενους εργαζόμενους και όχι από μέλη της ΚΟΕ, η αριστερά θα έπρεπε να την καταδικάσει με κάθε τρόπο, ιδεολογικά και πολιτικά. Πολύ δε περισσότερο θα έπρεπε να αναζητήσει τους ενόχους, προκειμένου να οδηγηθούν στην δικαιοσύνη.(όπως άλλωστε και στην περίπτωση του Γλέζου)

    Επί της ουσίας λοιπόν μπορεί ο παναγόπουλος να είναι ο χειρότερος πρόεδρος της ΓΣΕΕ. Ψηφίστηκε όμως από τους εργαζόμενους. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Το γεγονός ότι ο πολιτικός του χώρος δεν συμμετείχε μαζικά στην διαδήλωση, δεν τον απονομιμοποιεί ως πρόεδρο της ΓΣΕΕ.
    Η αριστερά λοιπόν στον βαθμό που συμμετέχει με την δική της παράταξη στις εκλογές στην ΓΣΕΕ οφείλει να αποδέχεται και το αποτέλεσμα της ψήφου των εργαζομένων. Οφείλει λοιπόν να κάνει κριτική στον Παναγόπουλο και την παράταξη του, αλλά και να αποδέχεται τον ρόλο του ως προέδρου της ΓΣΕΕ.

    Τα λοιπά (γιαούρτια, απειλές βία κτλ) δεν αποτελούν παρά μεθόδους που απεργάζονται την διάσπαση της ΓΣΕΕ και μάλιστα με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ.

    Για αυτό κατά την άποψη μου, το ζήτημα της επίθεσης στον παναγόπουλο, είναι ιδαιτέρως σοβαρό και ορθά αναδείχθηκε από την ΑΠ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Ασφαλώς και είναι βίαιη ενέργεια η ρίψη γιαουρτιών, αυγών, τούρτας, παπουτσιών κλπ σε κάποιον. Ποιός καθωσπρεπισμός, όμως, μας επιβάλλει να είμαστε εξ ορισμού αντίθετοι σε κάθε περίπτωση σε κάτι τέτοιο; Το παπούτσι που έριξε ιρακινός στον Μπους είναι μια ενέργεια που όχι μόνο δεν καταδικάζω αλλά και επικροτώ κιόλας. Επικροτώ, επίσης, τη ρίψη τούρτας σε διάφορους διεθνείς οικονομικούς μεγαλοπαράγοντες σε διεθνή φόρα από ακτιβιστές διαφόρων προελεύσεων π.χ. κατά του Μπιλ Γκέιτς. Ο συμβολισμός μιας τέτοιας διαμαρτυρίας είναι ξεκάθαρος: πολιτική κριτική ή αντίθεση με μια συμβολική ενέργεια που δεν προσβάλλει τη σωματική ακεραιότητα (αλλά ενδεχομένως, την αξιοπρέπεια) του "δέκτη" της τούρτας, του αυγού κλπ. Βέβαια, συχνά, είτε λείπει ένας τέτοιος συμβολισμός και μιλάμε για γραφικές περιπτώσεις (βλέπετε παρακάτω περίπτωση Ρέλου) είτε είναι απαράδεκτη, για διάφορους λόγους, η πολιτική επιδίωξη μιας τέτοιας διαμαρτυρίας (π.χ. αυγά κατά της Σώτης Τριανταφύλλου στα Εξάρχεια). Λίγο γιαουρτάκι και λίγο νεράκι στον Παναγόπουλο εκκινούν από μια πολιτική αντίθεση στο ξεπούλημα των εργατικών και λαικών αγώνων. Οι χειροδικίες υπερβαίνουν, ασφαλώς, τα εσκαμμένα και είναι απορριπτέες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Φίλε ΠΔ
    "σέβεται την συνεπή πολιτική της εξόδου, αλλά διαφωνεί".
    Από αυτό το διαφωνεί, πήρα το κείμενο ως αφετηρία.
    Και εν πάσει περιπτώσει, το σέβεται την επιλογή , είναι σχήμα λόγου, προφανώς.

    Και κάτι πάρα πάνω βέβαια. Ο καθένας μας ξέρει ότι η ιστορία μπορεί να διαλέξει ακόμη και την έξοδο από την ΕΕ. Αυτό προφανώς θα ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο , που παρά την διαφωνία μου, παρά την αίσθησή μου ότι θα είναι λάθος, δεν το αποκλείω, αφού η παραμονή στην ΕΕ δεν είναι μόνο θέμα δικής μας επιλογής.
    Σ'αυτή την περίπτωση που τα δεδομένα θ'αλλάξουν, θα συζητήσω με βάση τα νέα δεδομένα.
    Η επιλογή μου, δεν σημαίνει ότι θάναι και αυτή που θα ακολουθήσει η χώρα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Κωστή μου επειδή ήμουν και στην εκδήλωση και άκουσα από κοντά τον Γεράσιμο, δεν είναι σχήμα λόγου το ότι σέβεται την επιλογή της εξόδου από την Ε.Ε. Και στο κείμενό του εάν ήθελες να το διαβάσεις σωστά θα καταλάβαινες ότι τη θεωρεί, παρότι διαφωνεί, καθαρή, συνεκτική επιλογή σε σχέση με τις αερολογίες περί μεταρρύθμισης της Ε.Ε. οι οποίες έχουν επιβληθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί όπως είπα θεωρεί ότι η έξοδος από την Ε.Ε. αποτελεί θέση. Από εκεί και πέρα σημειώνει μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα αυτής της θέσης λέγοντας ότι ο ίδιος διαφωνεί. Αλλωστε υπάρχει και σχετικό βίντεο με όλη την τοποθέτησή του που μπορεί να σου λύσει ακριβώς τις απορίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Redteam, δεν καταλαβαίνω γιατί επιμένεις.
    Εγώ δεν περίμενα την ομιλία Μοσχονά για να επιλέξω άποψη.
    Απλώς με επιβεαβιώνει η έκφρασή της.

    Το θέμα αφορά εσένα.
    Αν διαφωνείς απάντησε, αλλιώς άσε την αφυψηλού κριτική και το αριστεριλίκι.
    Η Ανανεωτική Αριστερά του ευρωπαισμού και των μεταρυθμίσεων, έχει λοιδωρηθεί από ανθρώπους σαν εσένα όσο καμία άλλη πολιτική δύναμη.
    Της χρωστάτε συγνώμη και ευθεία αναγνώριση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. εγώ από το κείμενο κρατάω το αδιέξοδο της Αριστεράς μπροστά στις προκλήσεις που βάζει η ίδια η ζωή. Είναι άστοχο να προσπαθεί η κάθε τάση να φέρει το κείμενο στα δικά της μέτρα.
    Το αδιέξοδο γίνεται ανυπέρβλητο όταν:
    1. Δεν υπάρχει καθερός στόχος. Τι κοινωνία θέλουμε συγκεκριμένα.
    2. Με ποιους πάμε στην κοινωνία αυτή και με τη μεσα. Αν τα γιαουρτια είναι επιλογή μας να τα πετάμε.
    3. Ποια είναι η σχέση των στόχων και της τακτικής με το περιβάλλον της ΕΕ και της παγκοσμιοποίησης του κεφάλαιου.
    4. Ποια είναι τα στάδια που βλέπουμε ως μεταρυθίσεις. Τι θα πει έντονες μεταρρυθμίσεις; Πάω μέχρι εκεί που μπορώ και θέλει ο λαός που με στηρίζει. Αριστερισμός είναι να πηγαίνεις κόντρα με το λαικό αίσθημα, να φαντασιώνεσαι απίθανα σενάρια που θολώνουν το στόχο.
    Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα το να κοπεί το φακελάκι, ή να βγαίνει η σύνταξη στην ώρα της, ή να μην τα παίρνει ο έφορας, ή να λειτουργεί το σχολείο αληθινά, είναι έντονες μεταρυθμίσεις, επαναστάσεις. Για την Γαλλία δεν είναι, ή είναι άλλα πιθανόν.
    Η διαφορά μας είναι ότι. Κάποιοι θέλουν να δουν αλλαγές μέσα στη ζωή που ζούνε. Κάποιοι άλλοι όχι τους αρέσει έτσι. Οι υπόλοιποι μπαίνουν σε λούκια ιδεολογικά και χάνονται στη μετάφραση της βίβλου.
    Η μεταρύθμιση άν είναι στοχευμένη πάνω σε αιώνια δύσοσμη πληγή είναι επανάσταση.
    Red team η Δανία δεν έχει ιδιωτικά σχολεία, κανένα. Έχει καλή δημόσια εκπαίδευση. Ούτε ιδιωτικά νοσοκομεία. Οι φόροι είναι το 40% του μισθού. Καπιταλισμός άγριος, αλλά κάποια είναι λυμμένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Ο Μοσχονάς μιλάει για το ρόλο του κράτους και την αδιαφορία της αριστεράς για την τύχη του. Δείτε το ΚΚΕ. Δεν το νοιάζει, όλα θα λυθούν στο σοσιαλισμό. Η σωτηρία της ψυχής δηλαδή στην άλλη ζωή. Γιατί; Είναι μαλάκες; Όχι κάθε άλλο. Αλλά με τον τρόπο αυτό δένουν μια πελατεία (σαν Ιεχωβάδες), αντλούν ισχύ και πόρους, ζουνε δηλαδή βγάζουν λεφτά μονο με την υπόσχεση ότι κάποια στιγμή κλπ. θα γίνει σοσιαλισμός. Πως πότε; άκυρα. Τi είναι το κόμμα. Πουλάει οικόπεδα στη Σελήνη. Εμείς δεν κάνει να μπούμρ στο τριπάκι αυτό. Ζούμε από τη δουλειά μας, αλλά κάτι μας τρώει τα σωθικά. Οι ηγέτες του Σύριζα είναι επαγγελαμτικά στελέχη. RED φαντάζομαι δουλεύεις και συ και η γυναίκα σου. Είσαι σε άλλη κοινωνική τάξη από τον Νταβανέλο που κάθεται και ξεφυλίζει εφημερίδες. Δες το έτσι γιατί έτσι είναι. Σκέψου τη λέξη παράσιτο και θα νιώσεις αλλιώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. leo, έχεις δίκιο:
    "εγώ από το κείμενο κρατάω το αδιέξοδο της Αριστεράς μπροστά στις προκλήσεις που βάζει η ίδια η ζωή. Είναι άστοχο να προσπαθεί η κάθε τάση να φέρει το κείμενο στα δικά της μέτρα."

    Πρόσεξα κάτι - κανείς δεν διαφωνεί με το κείμενο. Παρόλα αυτά διαφωνούμε στην ερμηνεία του κειμένου!!!

    Αυτή είναι η αριστερά μας - απέραντη μπουρδολογία με μοναδικό στόχο όχι να ενωθούμε επάνω σε πέντε λογικές διαπιστώσεις και να δράσουμε αλλά ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ να χτυπήσουμε τον εσωτερικό εχθρό!!!

    Ο ανεκδιήγητος red είδε πανηγυρισμούς της ΑΠ (παρότι εδώ δεν είναι παραταξιακό ιστολόγιο - αλλά αν θέλεις να συναντήσεις το διάβολο τον βλέπεις μπροστά σου). Θα μπορούσε να χαρεί απλά που κάποιοι "δεξιοί" και "συμβιβασμένοι με το σύστημα" συμφωνούν και ενθουσιάζονται με τις σκέψεις του Μοσχονά. Αλλά όχι. Το θέμα είναι "ο Μοσχονάς είναι δικός μας ή δικός τους;" Αν είναι δικός μας δεν τον κατάλαβαν - αν είναι δικός τους μ...κίες λέει...

    Ακόμα και οι φράσεις στον πληθυντικό, "εσείς", οι έτσι κλπ δείχνουν μεγάλη αδυναμία για ένα διάλογο άποψη με άποψη: γενικεύουμε, διαφεύγουμε, μπαίνουμε στα χαρακώματα, κατακεραυνώνουμε τον ¨αντίπαλο" με κάθε ευκαιρία. Μπαίνουμε στο μπλογκ να αποδείξουμε κάτι που έχουμε από πριν στο μυαλό μας άσχετα με το θέμα - δεν συμμετέχουμε στην κουβέντα - πολεμική κάνουμε στον αόρατο εχθρό που είναι η πτέρυγα, οι δεξιοί, οι συστημικοί, ο Κύρκος, ο Κουβέλης whatever...

    Τουλάχιστον βρε παιδιά μην μας εντάσετε - θέλετε να μιλάτε με τον τοίχο ή με τους ανθρώπους που σχολιάζουν εδώ;
    Απαντήστε τους προσωπικά - είναι αγένεια να τους αντιμετωπίζετε σαν μάζα, είναι κατινιά δεν το καταλαβαίνετε;

    Και μετά το ουτοπικό ηθικοπλαστικό μου κήρυγμα προς ανανεωτικοφάγους, απαντώ σε σένα pinko: ναι, εγώ είμαι σίγουρος - δεν υπάρχει περιθώριο συνύπαρξης - φαίνεται εδώ...

    Όπως γράφει και ο vinotinto αυτό που έχει σημασία τώρα είναι οι πράξεις, το καινούργιο. Φτιάχνουμε ένα δίκτυο πολιτών για αυτήν την νέα αριστερά - τέλος του μήνα έχουμε ιδρυτική. Έλα και θα τα πούμε εκεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Προσωπικά το μόνο που θα με κρατούσε στον Συνασπισμό θα ήταν να παραδεχτεί την αληθινή του φύση και να γίνει ομοσπονδία της αριστεράς και οι σημερινές τάσεις κόμματα-συνιστώσες. Τότε θα έκρινα μόνο το πρόγραμμά του για να αποφασίσω το μέσα ή έξω. Τώρα η κατάσταση είναι ερμαφρόδιτη, οι τάσεις μεταμφιέζονται σε κάτι άλλο ενώ όλες είναι κόμματα με δημοκρατικό συγκεντρωτισμό στην λειτουργία τους και ο Συριζα είναι ένα παρά φύση παράλληλο μόρφωμα για να είναι το τοπίο θολό και το πεδίο των προσωπικών μωροφιλοδοξιών απέραντο.

    Παίζει ο Τσίπρας τον αρχηγό, ο Αλαβάνος τον προφήτη, η ΚΟΕ την επανάσταση κι όλοι με ξένα κόλλυβα. Στου κασίδη το κεφάλι χορεύουν οι μηχανισμοί - και η πτέρυγα ακόμα μέσα σε αυτό το πλαίσιο λειτουργεί. Τέτοιο μπάχαλο δεν ξανάδα. Βγαίνοντας από αυτόν τον κύκλο και την παιδική χαρά, κατ αρχήν ηρεμείς - μετά επανασυνδέεσαι με την κοινωνία, ανοίγεις θέματα και ζητάς την αποδοχή της - εκλογές έρχονται και παίρνεις το ναι ή το όχι - τέλος!

    Όλα τα άλλα είναι ο χορός των φαντασμάτων...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Γιωργο, κι εγω προς τα εκει συγκλινω, περιθωρια δεν υπαρχουν. Απλα, ας προσπαθησουμε να αποφυγουμε τα ξεκατινιασματα και, πολυ περισσοτερο, τις βιαιοπραγιες (δεν αποκλειεται μετα τον Παναγοπουλο, να αρχισουν στην επομενη συγκεντρωση να γιαουρτωνουν και να χτυπανε εμας). Και ασφαλως και θα ερθω, φτανει να μην ξεχασετε να μου πειτε το πού και το πότε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Eίναι τόσο προχω τα πράγματα και υπάρχουν και ημερομηνίες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Εγώ συμφωνώ με τον Μοσχονά,
    Ο redteam,συμφωνεί με τον Μοσχονά.

    Άρα εγώ και ο redteam, συνφωνούμε..!!

    Αν υποψιαστώ...redteam..

    ...Τάπαιξα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Όχι leo, απλά είπαμε τέλος του μήνα να βρεθούμε - όλα είναι ανοιχτά και δημιουργικά - ανταλλάσουμε ιδέες. Το σήμα του δικτύου πολιτών πως σας φαίνεται πχ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Καταρχάς καλημέρα σας κύριοι. Οχι Σπίθα μου δεν συμφωνώ με τον Γεράσιμο Μοσχονά. Αλλά θεωρώ ότι βάζει ορισμένα ζητήματα ρήξης από θέσεις ισχυρού μεταρρυθμισμού που σήμερα χρειάζονται για την πορεία ενότητας της Αριστεράς που μπορεί να οδηγήσει σε άλλο δρόμο μαζί με ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα. Σε αυτές τις ισχυρές συνεκτικές -ιδεολογικές, όπως σημειώνει ο Μοσχονάς, μεταρρυθμίσεις που προτείνει ως μινιμουμ ο Μοσχονάς, για το θέμα του κράτους και την ισχυροποίσηή του δεν συμφωνεί η ΑΠ ή εάν θέλεις τα ηγετικά της στελέχη που βρίσκονται αλλού, δυστυχώς, και όπως έχω πει ξανά και αυτό σήμερα είναι ήττα της αριστεράς πέρα από την προσωπική ήττα αυτών των στελεχών που έχουν υποταχθεί στο σύστημα.
    Αγαπητέ μου Leo έχω την εντύπωση ότι τον Αντώνη Νταβανέλο δεν τον ξέρεις καθόλου. Αυτά που λες γι' αυτόν δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Λάθος σε ορμήνεψαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Η διεύθυνση της ΑΠ, red, είναι ananeotiki.gr και έχει και ανοιχτό σχολιασμό (εμπιστευτικά...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Καλησπέρα Γιώργο. Καιρό έχουμε να συνομιλήσουμε. Ωστόσο δεν κάνεις ένα μικρό λάθος. Δεν είναι ανοικτός ο σχολιασμός. Πρέπει να αφήσεις το όνομά σου εάν το ξέρεις. Και βέβαια το όνομά μου στη διάθεση του, φίλου κατά τα άλλα, διαχειριστή της σελίδας Δημήτρη Χατζησωκράτη, δεν θέλω να το αφήσω για ευνόητους λόγους. Ξέρει τις απόψεις μου και έχουμε συγκρουστεί, ιδιαίτερα το 1997 για περίφημα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, με τα οποία συμφωνούσε, τα οποία διέλυσαν τις συλλογικές συμβάσεις σε πολλές περιφέρειες της Ελλάδας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Red,
    Και εμείς σε ξέρουμε όπως και εσύ και όμως συμομιλούμε. Το βασικό είναι πως εδώ εκφράζει ο καθένας τις απόψεις του και δεν απολογείται για κανέναν.
    χαιρετισμούς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Οκ radical. Απλά απάντησα στο Γιώργο χωρίς καμία διάθεση αντιπαράθεσης. Ωστόσο μπορώ να σας πω ότι η συνέντευξη του Γεράσιμου Μοσχονά έχει αναρτηθεί και στην ιστοσελίδα της Αριστερής Ανασύνθεσης του ΣΥΝ. Για να μπορώ να καυχηθώ για άλλη μια φορά ότι εμείς ως τάση του ΣΥΝ - και μάλιστα η πιο αριστερη - δεν έχουμε παρωπίδες ώστε να αναρτούμε μόνο αυτά στα οποία συμφωνούμε. Δίνουμε σημασία - παρότι διαφωνούμε- και σε όσα βρίσκουμε ότι βοηθούν στην κατανόηση των αντιφάσεων του καπιταλισμού και της αριστεράς αλλά που μπορούν να βοηθήσουν και στην επεξεργασία ισχυρών πολιτικών και ιδεολογικών προταγμάτων.
    Παρακάτω έχω να προτείνω κάτι: Σήμερα στην "Αυγή" έχει ένα άρθρο - ανάλυση της Νάντιας Βαλαβάνη που αναφέρεται σε μία συνέντευξη που έδωσε ο Οσκαρ Λαφοντέν στην Νόϊες Ντόιτσλαντ όπου αναφέρει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα.
    Π.χ. αναφερόμενος στην ιδιοκτησία επιχειρήσεων λέει χαρακτηριστικά: "Ο Λαφοντέν υποστηρίζει ότι, μετά τις ιδιωτικοποιήσεις στο Βερολίνο και τη Δρέσδη, στο κόμμα έχουν καταλήξει ότι οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, στις οποίες υπάγεται και ο τομέας της ενέργειας, πρέπει να παραμείνουν δημόσια ιδιοκτησία. Οι μέχρι σήμερα ιδιωτικοποιημένοι οργανισμοί θα πρέπει να «επανακοινοτικοποιηθούν». Μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση η D.L. υποστηρίζει την κοινωνικοποίηση του τραπεζικού τομέα. Και «διακηρύσσουμε παραπέρα την επιδίωξή μας, η ιδιοκτησία των μεγάλων παραγωγικών επιχειρήσεων να αποδοθεί σε αυτούς που τις δουλεύουν. Αυτό σημαίνει ότι χρειαζόμαστε εκεί συμμετοχή των εργαζόμενων στη διεύθυνση. Αυτή η αφετηριακή μας θέση δεν είναι διαπραγματεύσιμη».
    Σε ερώτηση του τι σημαίνει να είσαι αριστερός, ο Λαφοντέν απαντά: «Μια πραγματικά δημοκρατική κοινωνία είναι δυνατή μόνο εφόσον υπάρχει δίκαιη κατανομή του πλούτου και της ιδιοκτησίας, επειδή ιδιοκτησία σημαίνει ισχύς. Για μένα το να είσαι αριστερός σημαίνει: η ιδιοκτησία να δοθεί σε όσους δούλεψαν για να υπάρξει».

    Σε ερώτηση, αν δεν του αρκεί πλέον το παλιό σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα, το οποίο είχε επεξεργαστεί επιτροπή υπό τη διεύθυνση του ίδιου και εγκατέλειψε το ΣΔΚΓ το 1989, ο Λαφοντέν απαντά: «Η D.L. πάει μακρύτερα. Υποστηρίζω ότι στο θεμελιακό μας πρόγραμμα πρέπει να διατυπώνουμε τι μας διαφοροποιεί από τ' άλλα κόμματα». Και αναφέρει ενδεικτικά κάποια σημεία:
    "Ο πόλεμος δεν είναι μέσο διεξαγωγής της πολιτικής: Η Γερμανία δεν επιτρέπεται να συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Απαγορεύεται η χρηματοδότηση των κομμάτων από μεγάλους επιχειρηματίες και επιχειρηματικές ενώσεις. Το κοινοβουλευτικό σύστημα χρειάζεται να συμπληρωθεί με τους θεσμούς των δημοψηφισμάτων και της πολιτικής απεργίας. Οικοδόμηση ενός κράτους δικαίου, στο οποίο όλοι να είναι ουσιαστικά, και όχι τυπικά, ίσοι ενώπιον του νόμου. Σε αποφάσεις που αφορούν τις γενικότερες κατευθύνσεις πολιτικής και στρατηγικής της D.L., θα πρέπει να συναποφασίζουν όλα τα μέλη του κόμματος".
    Σε ερώτηση αν οι απόψεις του σήμερα είναι ριζοσπαστικότερες από την εποχή που ήταν πρόεδρος του ΣΔΚΓ, αν οι εμπειρίες του στη D.L. άλλαξαν τις πολιτικές του αντιλήψεις, ο Λαφοντέν απαντά καταφατικά, συμπληρώνοντας: «Ολόκληρη τη ζωή μου και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια βρίσκομαι αντιμέτωπος με την πολιτική των κομμάτων του εργατικού κινήματος, με τα λάθη και τις επιτυχίες τους. Ανέκαθεν επεδίωκα την επιστροφή στις ρίζες, κι αυτό για μένα σημαίνει, στο ριζοσπαστισμό. Εκεί ανήκουν τα λόγια του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ "Κάτω ο πόλεμος!" και "Χωρίς σοσιαλισμό δεν υπάρχει δημοκρατία". Πράγμα που μεταφράζεται ότι χωρίς μια οικονομική τάξη πραγμάτων που να αποδίδει την ιδιοκτησία και τη διεύθυνση σ' αυτούς που δουλεύουν και χωρίς ευρύτατη διασπορά ιδιοκτησίας και πλούτου δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική κοινωνία».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Δεν την μπορώ άλλο αυτή την πεθαμένη ρητορική.
    Δεν γίνεται όσο και να με πιέσει κανείς να ξαναασχοληθώ με αυτή την σριστερά, που συνεχίζει να λιβανίζει τους θρησκόληπτους σαν τον redteam.
    Μπορεί να είμαι αμαρτωλός που τους χλευάζω, αλλά κάπως πρέπει κάποιος να τους πεί ότι καλό είναι να πάψουν να μας ζαλίζουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Και κάτι προς παρακολούθηση: http://www.youtube.com/watch?v=S9yiePFNWqw

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Κωστή, αναφέρεσαι στον Όσκαρ Λαφοντέν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. Στο έχω πει, redteam
    Η αριστερά που θέλεις είναι μαι ιδεοληψία που έτσι την φαντάζεσαι και άρα έτσι πρέπει να είναι.

    Αυτά που θέλεις, αν γίνουν, όλα θα είναι καλύτερα.

    Επειδή υπάρχουν 100 "αριστερές"
    ποιά να ακολουθήσω;

    Φίλε, η διαφορά μας είναι ότι δεν θέλω να με πιστέψει κανείς.

    Να έχω την ελευθερία έκφρασης στην γνώμη μου και να μην με παραμυθιάζουν.

    Τέτοιο εγωίσμό - ότι εσύ κατέχεις την αλήθεια- πώς τον αντέχεις, ρε φίλε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. Ναί αναφέρομαι και στο Λαφοντέν και σε σένα και στην Βαλαβάνη που στα νιάτα μου άκουγα το όνομά της με απόλυτη ευλάβεια, σαν ένα ιερό τέρας, αλλά στα γεράματά μου αποκαλύφθηκε σαν μια μεγάλη απογοήτευση.
    Και για ότι άλλο θέλεις να μάθεις, είμαι εδώ.
    Είμαι εδώ για να σου πώ ότι έχοντας ζήσει 35 χρόνια όλες τις τάσεις της αριστεράς, ξέρω πολύ καλά αδερφέ, ότι είσαι απελπισμένος.
    Ξέρω πολύ καλά ότι στις παρέες σου μιλάς ρεαλιστικά, αλλά δημόσια "πρέπει να ξαναπείς" και με τον επιτρεπόμενο τρόπο ότι έλεγε η απόφαση του ΚΚΕ το 31 ότα διορίσθηκε γραμματέας ο Ζαχαριάδης, άντε με μερικές προσαρμογές, απόλυτα ελεγχόμενες,
    ξέρω ότι έχεις ανάγκη την φλυαρία στο διαδίκτυο , πίσω από ένα ψευδώνυμο, προκαλώντας συνεχώς, γιατί θέλεις να βρείς λόγο και τρόπο να ελευθερωθείς,
    ξέρω ότι είσαι πολύ κοντά να την κάνεις, αλλά θέλεις ισχυρή αφορμή, αξιόπιστη.
    Ολο αυτό το κλίμα το ξέρω πολύ καλά.
    Είστε κατά βάθος πολύ δειλοί για να παραδεχτείτε ότι η ζωή σας πήγε χαμένη.
    Χαίρεστε πλέον μόνο με τα στραβοπατήματα αυτών που σας τα λέγαν. Δεν θέλετε να παραδεχτείτε ότι σας τα λέγαν. Ποτέ δεν θα το παραδεχθείτε και η διαφωνία σας θα αρχίζει από χαιρέκακες κραυγές όταν κάνουν λάθη και φτάνουν όταν κάνουν σωστά να θέλετε να επιβάλλετε ότι εσείς θα το λέγατε ή θα το κάνατε καλύτερα.
    Ομως το θλιβερό είναι ότι αυτοί στους οποίους τα λέτε, έχουν όλη την πείρα και την γνώση όχι μόνο των πολιτικών αλλά και των ψυχολογικών λόγων που σας ωθούν. Πλέον δεν έχετε τίποτε που να το ξέρετε μόνο εσείς. Η ελληνική κοινωνία χαρακτηρίζεται από μικρότερο ποσοστό ανθρώπων που αγνοούν τον μαρξισμό "σας" από τους αναλφάβητους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. Σπίθα δεν είναι θέμα κατοχής της αλήθειας. Είναι θέμα ότι όποιος είναι στην αριστερά πιστεύω ότι έχει και ορισμένες αρχές στις οποίες δεν κάνει πίσω. Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής με σύγχρονους όρους. Η υπεράσπιση του δημόσιου χώρου, της δημόσιας υγείας, της δημόσιας παιδείας. Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων. Η ελευθερία και η ανεξαρτησία. Μαζί και ο αγώνας κατά της διαφθοράς, της διαπλοκής κλ.π. Είναι βασικές αρχές. Αλλά όπως λέει και ο Μοσχονάς στην αρχή: "Οι πολιτικές ταυτότητες συγκροτούνται και μεταλλάσσονται γύρω από προγραμματικά και ιδεολογικά «κομβικά σημεία» που προσφέρουν στη κοινωνία προτάσεις πολιτικής για το παρόν και το μέλλον".
    Κωστή μου εάν θεωρείς και τον Λαφοντέν κουραστικό επειδή μιλάει για κοινωνικοποίησεις - το θεωρείς ξεπερασμένο βέβαια- τι να πω. Τον άνθρωπο που πήρε μια αριστερά αναξιόπιστη και γραφική στη Γερμανία και την έχει πάει εκεί που είναι ε, τότε θα στο ξαναπώ. Δεν έχεις σχέση με την αριστερά Κωστή μου. Κρίμα αλλά έτσι είναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. Και Κωστή μου για τα υπόλοιπα που λες δεν έχεις καθόλου δίκιο. Ούτε απελπισμένος είμαι, ούτε καμία ζωή μου πήγε χαμένη (μια χαρά τα έχω καταφέρει προς ώρας), αλλά συνεχίζω να πιστεύω ότι για την Ελλάδα η αριστερά αποτελεί λύση. Οχι βέβαια αυτή η ξεπλυμένη και καθωσπρέπει αριστερά που κυκλοφορεί σήμερα και μόλις κάτσει μια στραβή ζητάει συγνώμη στον Πρετεντέρη και απολογείται. Είμαι, καταλαβαίνεις, απελπισμένος όμως με τους "αριστερούς" της γραβάτας. Που τα έχουν βρει, όχι με τον εαυτό τους, αλλά με τη μίζερη ζωή τους, δεν διαφέρουν από τους γνωστούς "νοικοκυραίους", συντηρητικοί μέχρι τα μεδούλια και νομίζουν ότι είναι και σκεπτόμενοι ρεαλιστές πολίτες εγκαταλείποντας όλες τις αρχές που ανέφερα παραπάνω στον Σπίθα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. Αυτή είναι η διαφορά μας redteam.
    Σε αντίθεση με σένα που δεν μπορείς, εγώ δεν έχω πρόβλημα να απολογούμαι σε οποιονδήποτε, από σένα μέχρι τον Πρετεντέρη.
    Κανείς σας δεν μπορεί να μου κάνει μαθήματα ευαισθησίας και κάθε απόπειρα την θεωρώ γραφική. Ενδειξη αδυναμίας να σταθείς απέναντι στις απαιτήσεις της ζωής και τνω προβλημάτων που ζητάνε απαντήσεις. Φυγή σε δήθεν σημαντικώτερες "δουλειές" όπως είναι η προστασία και η διάδοση ευγενών εννοιών, όπως η κοινοκτημοσύνη, η ισότητα , το ενδιαφέρον για τους άλλους.
    Νομίζεις ότι έχεις περισσότερη σχέση και ευαισθησία για τους άλλους, επειδή όποιος δεν έχει να τους πεί κάτι απτό , πρακτικό σίγουρο, του μένει να τους μιλάει για όνειρα και δικαιώματα ...όχι αμέσως τώρα, αλλά στην άλλη ή στην μεθ'άλλη ζωή κάπου στο μέλλον, όπου αυτό που δεν μπορεί να γίνει τώρα -και γι'αυτό να δείξει κατανόηση- μετά βεβαιότητας θα συμβεί στο μέλλον.
    Ασε μας ρε παληκάρι. Αντε σε καμμία αριστερή εκκλησία μαζί με τους άλλους πιστούς να ψάλετε τον ακάθιστο ύμνο.
    Πεθαμένη ιστορία.
    Δεν λογοδοτώ στον ένα δεν σλογοδοτώ στον άλλο, στον μόνο που λογοδοτώ είναι σε μια δήθεν εργατική τάξη που τάχα μου σας έχει ρωτήσει και συζητάει μαζί σας, επικίνδυνα πράγματα. Φαιδρότητες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. Να συμπεράνω, λοιπόν, redteam, ότι δεν είμαι σε θέση να αντιληφθώ το μέγεθος της μεγάλης σου διάθεσης για το καλό της κοινωνίας και των συνανθρώπων σου.

    Σε αντίθεση με εμένα, όπως λες...

    Τι σχήμα οξύμωρον, όμως;

    Πώς εξηγείς την υπεροπτική σου άποψη, ότι είσαι "ανωτέρας μεγαλοσύνης', υψηλοτάτων ιδανικών και ταυτόχρονα αυτοδιαφημίζεσαι μειώνοντας και υποτιμώντας τους "αδαείς", εμάς.
    .ωιμέ

    Πως γίνεται να βγάζεις τόσο χολή;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. Βρήκαμε τώρα την δικαιολογία , "δεν απολογούμαι στον Πρετεντέρη" και μετά απορούμε γιατί δεν σας καλούν στα ΜΜΕ.
    Τι να σας κάνουν;
    Αφού οι ίδιοι δεν απολογείστε;
    Εκεί ακριβώς αυτό θέλουν να κάνουν. Να ρωτήσουν τις ερωτήσεις που τους αρέσουν και να απαντήσεις. Αν δεν μπορείτε, πρόβλημά σας. Και μην απορείτε γιατί καλούν τα στελέχη της ΑΑ; Ακριβώς επειδή δέχονται να απαντούνε σε οποιοδήποτε ερώτημα.
    Οι εγάτες στους οποίους απολογείσθε τάχα μου εσείς, πρέπει να σε πληροφορήσω ότι περιμένουν μπροστά στο γυαλί να ακούσουν τις απαντήσεις σας, τις απολογίες σας.
    Οταν απαντάς στον Πρετεντέρη απαντάς σ'αυτούς, απολογείσαι σ'αυτούς. Και είναι το μόνο σημείο στο οποίο τους βρίσκεις κανείς. Εκεί που δήθεν τους συνατάτε εσείς, είναι απλώς τα κομματικά σας μέλη και δεν έχουν καμμία σχέση με τους εργαζόμενους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  54. Δεν απολογείσθαι , δεν απολογείσθε, αλλά κάνετε κρά να σας καλέσει ο Πρετεντέρης.
    Του είπε ποτέ κανείς σας ότι δεν βγαίνει;
    Εγώ εκεί τους έχω δεί να προσπαθούν μάταια να το παίξουν τάχα μου κάτοχοι ιδιαίτερης γνώσης και άποψης και να γελοιοποιούνται.
    Μετά τάχα μου δεν απολογούνται. Σιγά μωρέ. Την αδυναμία την κάναμε τώρα υπεροψία.
    Τα ίδια με σένα που έρχεσαι κάθε φορά και επειδη δεν έχεις να πείς τίποτε, ασχολείσαι με προσωπικές επιθέσεις για να ασχολούμαστε μαζί σου.
    και γως γιατί ασχολούμαστε μαζί σου, γιατί τσιμπάω;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. Η διαφωνία μας με τον redteam και αυτό το ρεύμα έχει καταγραφεί και επιβεβαιωθεί καθημερινά. Το να επαναλαμβάνουμε τα ίδια αποτελεί ένα κατ'επίφαση διάλογο. Το αληθινό μεγαλείο ενός αριστερού είναι καθημερινά να βρίσκει σημεία επαφής και όχι διχασμού. όταν όμως δεν έχεις απτές απαντήσεις επιδιώκεις τον χλεβασμό, την περιχαράκωση, τον ευτελισμό, τον λόγο των ιεραποστόλων που επαγγέλονται την μόνη λυτρωτική και θαυματουργή αλήθεια.
    Μόνο που αυτές οι αλήθειες δοκιμάστηκαν και απέτυχαν.
    τόσο απλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  56. Καλημέρα κύριοι. Οχι Κωστή μου, προσωπικές επιθέσεις δέχθηκα εγώ και όχι εσείς σε αυτό το blog. Εάν το παρακολούθησες εδώ και καιρό μέχρι και τα προσωπικά μου δεδομένα βγήκαν στη φόρα μέσω σχολίων. Είτε το όνομά μου από τον διαχειριστή, είτε το που δουλεύω, είτε που πάνε σχολείο τα παιδιά μου. Κι όμως μέχρι σήμερα, παρότι ξέρω πρόσωπα και πράγματα, προσπάθησα πάντα να απαντήσω πολιτικά. Σε προηγούμενο ποστ - και τους ευχαριστώ γι' αυτό - ο radical και ο leo με υπερασπίστηκαν, όπως και ένας νέος αναγνώστης, ο Θωμάς εμμέσως. Άρα αδίκως με κατηγορείς για προσωπικές επιθέσεις.
    Δεύτερον, βεβαίως δεν θα πρέπει να απολογείται η αριστερά στα ΜΜΕ, αλλά να τα διεμβολίζει, να περνά την άποψή της και όχι να υποκύπτει σε αυτά. Μπορεί να το κάνει και το έδειξε την περίοδο του άρθρου 16. Τώρα εάν θίγεις την ανεπάρκεια των στελεχών του ΣΥΝ στο σχόλιο θα συμφωνήσω μαζί σου. Οσο για τα στελέχη της ΑΠ που καλούνται συχνά στην τηλεόραση αυτό γίνεται για συγκεκριμένους λόγους και όχι από αθωώτητα ή αντικειμενικότητα. Θέλουν συνεχώς σε αναταραχή τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ και σ' αυτό, δυστυχώς, πρωτοστατούν τα στελέχη της ΑΠ με κάθε ευκαιρία.
    Radical θα συμφωνήσω μαζί σου ότι πρέπει να βρίσκουμε σημεία επαφής. Κι αυτό πιστεύω ότι πρέπει να συμβαίνει όχι μόνο με σας που θεωρείτε ότι ανήκετε στην αριστερά, αλλά πιστεύω βαθιά ότι πρέπει να βρίσκω σημεία επαφής ακόμα και με τους δεξιούς και τους πασόκους. Δυστυχώς το τελευταίο διάστημα συζητώντας και με τον κόσμο καθημερινά περισσότερα κοινά σημεία βρίσκω με ψηφοφοόρους της Δεξιάς (όχι της ακροδεξιάς που είμαι σε διαρκή σύγκρουση με τον φασισμό) και του ΠΑΣΟΚ παρά με ορισμένους που είναι μέλη του ΣΥΝ. Κι αυτό γιατί οι "σύντροφοι" αυτοί έχουν εγκαταλείψει κάθε αριστερό σχέδιο και βρίσκονται αλλού. Μα εσείς σε όλα όσα έχω αναφέρει εδώ διαφωνήσατε. Δεν υπήρξε ούτε ένα κοινό σημείο σε αυτά που έχω θέσει ως θέσεις και προτάσεις όλο αυτό τον καιρό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  57. Έκανα λάθος στους υπερασπιστές μου στο προηγούμενο ποστ. O Πολυβώτης και o Rinko ήταν και τους ευχαριστώ πολύ. Τώρα ελπίζω ότι και οι radical και ο leo θα συμφωνούν σ' αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  58. redteam, είσαι επώνυμο μέλος του Συνασπισμού και γι αυτό καλό είναι να μην κρύβεσαι πίσω από το ψευδώνυμο, όσο τουλάχιστον γράφεις σχόλια με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για άλλους σχολιαστές και επώνυμα στελέχη της αριστεράς.
    Ο λόγος που κόβω σχόλιά σου είναι πρώτον γιατί ξεπερνάς συχνά τα όρια της ευπρέπειας και λοιδορείς ανθρώπους που απλά έχουν άλλη άποψη και δεύτερον γιατί χρησιμοποιείς την μέθοδο των trolls και διαλύεις την συζήτηση μόνο και μόνο για να κατακεραυνώσεις την μισητή σου πτέρυγα παρότι εδώ δεν είναι παραταξιακό της ιστολόγιο.
    Φαίνεται δεν έχεις το θάρρος να τους τα πεις απευθείας και χτυπάς το σαμάρι.

    Κατά τα άλλα ως διαχειριστής ενημερώνω τους συζητητές για την ταυτότητα όσων τους λοιδορούν ανώνυμα.

    Προσωπικά συνεχίζω να μην καταλαβαίνω τον λόγο που συνεχίζεις να σχολιάζεις σε ένα μπλογκ που οι απόψεις του είναι μακράν άσχετες με τις δικές σου.
    Κάνεις ...διαφώτιση;
    Κάνεις προπαγάνδα; Προσπαθείς να κάνεις τον ιεραπόστολο στους άπιστους;
    Θεωρείς τους άλλους τόσο ανεγκέφαλους που έχουν ανάγκη καθημερινά από την ανάγνωση των ευαγγελίων σου;

    Αλλά αυτό το κλίμα συναντά κανείς στο παρακμιακό περιβάλλον του Συριζα και γι αυτό είναι τόσο απωθητική η συνύπαρξη με ανθρώπους της ίδιας νοοτροπίας.

    Η άποψή μου είναι γνωστή - απομάκρυνση από περιβάλλοντα υποχρεωτικής συνύπαρξης με ανθρώπους που πολιτικά βρίσκονται απέναντι, μέσω συγκεντρωτισμού και πειθαρχίας(πχ ΣΥΡΙΖΑ των ...μελών).

    Συμμαχίες ναι.
    Κοινή δράση ναι.
    Λοβοτομή όχι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  59. Γιώργο μου καλημέρα καταρχάς. Όπως είδες δεν αναφέρθηκα καθόλου στο κόψιμο σχολίων μου. Δεν λοιδόρησα άλλωστε εσάς, αλλά επώνυμα στελέχη της Πτέρυγας. Αυτό σε ενόχλησε και τα έκοψες. Καλά έκανες. Αλλά τα περί διάλυσης συζητήσεων, μην το λες γιατί πολλοί είδαν, έκριναν και τοποθετήθηκαν. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους νέους επισκέπτες σας επιτέθηκαν με σκληρές εκφράσεις. Εγώ δεν το έκανα σεβόμενος ότι ο χώρος ήταν και είναι δικό σας. Τώρα εάν σε αυτά που έγραψα παραπάνω μερικοί από εσάς βλέπετε τον εαυτό σας, δεν είναι δικό μου το πρόβλημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  60. Redteam, Φυσικά και δεν διαφωνώ όταν αντιπαρατίθεσα από θέσεις αρχών δεν χωρούν συμψηφισμοί. Το καλό είναι καλό και το κακό είναι κακό από όπου και αν προέρχεται. Δεν είδα όμως εσύ να κάνεις το ίδιο όταν συμψήφισες την επίθεση στον Γλέζο με αυτή του Παναγόπουλου. Παρά το γεγονός πως ο Παναγόπουλος μου είναι αποκρουστικός και απεχθής ωστόσο η λογική των συμψηφισμών και χρήσης βίας είναι λάθος απο θέση αρχής. Μία αριστερά που ακολουθεί την αρχή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα δεν είναι συνεπής στις αρχές της.
    όποιος θεωρεί πράξη ρήξης την επίθεση στον Παναγόπουλο είναι απλώ΄ς ηλίθιος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  61. ΝΑ πιστέψουμε στην ποιότητα των συζητήσεων αυτού του blog. Ο καθένας που μπαίνει εδώ μπάινει για να μάθει κάτι.Τώρα κάποιοι δεν τόχουν συνειδητοποιήσει ακόμα. Σιγά σιγά. Μόνο που η διαρκής ενασχόληση με τον έναν που είναι και "ξενος" κάνει κακό στην οικονομία της συζήτησης και δεν το θέλω.
    Και τα τρολλ είναι γαιδουριά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  62. Υην καλημέρα μου, που την ξέχασα. Παρακολουθώ την συζήτηση από ένα net book του γιου μου, και καλά καλά δεν βλέπω, αλλά εκεί. Η στρουθοκάμηλος νομίζω Γιώργο μας έκανε άτομα εξαρτημένα, για να μην πω τίποτα άλλο. Είσαι υπεύθυνος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  63. Εγώ δεν ξέρω τίποτα leo...
    Έχω χώσει το κεφάλι στην άμμο και δεν βλέπω, δεν ακούω. Όταν φύγει ο red τραβήχτε μου την ουρά να βγω :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  64. Έχουμε πει να κάνεις το αντίθετο, Γιώργο.
    Δεν φοράς ούτε σλιπάκι:)

    Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  65. εξελιξεις προμηνυονται. Το Σκληρο Ρευμα κατεβαζει δικο του, παρα πολυ σκληρο κειμενο, με ανοικτο το θεμα εξοδου της Ελλαδας απο την ΕΕ. Υπαρχει ρεπορταζ στα Νεα:

    http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4564391&ct=1

    Τωρα τι θα βγει απο αυτην την υποθεση, Κυριος οιδε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  66. Τάλεγα pinko μου ( http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2010/01/blog-post_26.html ) αλλά δεν με πιστεύανε...
    Και οι πτερυγαίοι που περιμένουν την φεεέτα... σε αυτό ποντάρουν. Αλλά αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι καιροσκοπισμός που θα πληρώσουν ακριβά.
    Αν είναι να διαλέξουμε ανάμεσα στον Τσίπρα και τον Αλαβάνο τελικά - γιατί περί αυτού πρόκειται - δηλαδή πρώτα πρόσωπο και μετά πολιτική, ξαναπέφτουμε πάλι στα ίδια αδιέξοδα: άλλωστε γι αυτό γίνεται το συνέδριο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  67. Παρακολουθούμε και εγώ και άλλοι συντροφοι τον διάλογο απο την αρχή...και μπράβο στον Γιώργο...για την στάση στρουθοκαμίλου που αρθρώνει...ειμαστε στην ίδια θέση απο την άρχή. Δέν περιμέναμε τις εν μέρει σωστές θέσεις του κ. Μοσχονά.
    Δέν περιμέναμε να μας υπενθυμίσει οτι η μεταρρυθμιστική αριστερα είναι αντισυστημική, ούτε οτι η σχέση Ε.Ε. είναι με πολιτικό θεσμικό και κοινωνικό έλειμα που χρήζει άμμεσης μεταρρύθμισης, ούτε οτι το πεπερασμένο πλέον οικονομικό εθνικό επίπεδο προσφέρεται, για άμμεσες πεπερασμένες κρατικές μεταρρυθμίσεις, ...ούτε οτι έχει καταστροφικές, λάθος απόψεις για την ...εξοδο απο την Ε.Ε....ΓΙΑ ΝΑ ΚΆΝΟΥΜΕ ΜΕΤΡΡΥΘΜΊΣΕΙΣ,...ούτε οτι δυστυχώς δέν έχει συγροτημένες τις έννοιες του συντηρητικού και του προοδευτικού στην πολιτική του σκέψη και τον πολιτικό του λόγο...
    και χαμένος χρόνος οι προσπάθειες του leo, toy Radical,του Σπίθα και των υπολοίπων για το ξύλο στον συντηρητικό Παναγόπουλο κλπ.
    Προτρέπουμε τον Redream νά ξαναδιαβάσει και για το παγκόσμιο και το ευρωπαικό οικονομικό γίγνεσθαι και για το τι σημαίνει αριστερός συντηρητισμός στον οποίο ανήκει η επιχειματολογία του και η επιμονή ιστρούκτορος με την οποία πορεύεται.Υπάρχου στον ιστότοπο μας eαριστερα, κείμενα για την οικονομία με αναλύσεις και προτάσεις τουλάχιστον μια δεκαετία μπροστά απο το αντίστοιχο του κ. Μοσχονα ο οποίος μας προτείνει να καταντήσουμε Γριλανία. Και εμεις αυτοπροσδιοριζόμαστε ως ανανεωτικοί, έτσι θα καταλάβει οτι η ανανεωτική πτέτυγα είναι απλώς το άλλοθι για την δική τους πολιτικοιδεολογική καθυστέρηση.
    ....φιλιά σ' όλους με συντροφικό ενδιαφέρον και ...υπομονή θέλει δουλειά πολύ...Τελειώσαμε τις εργασίες μας μετά απο πολλές ημέρες,στον ιστοτοπό μας και είμαστε παρόντες ξανά ...τμήμα της συλλογικής προσπάθειας και συνενόησης...περιμένουμε εντολές...
    και σας στέλνουμε μαιλ...
    Παππάς Γ.
    μέλος της ΠΑΑΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  68. Και όμως η πλατφόρμα Λαφαζάνη είναι θετική!
    Τουλάχιστον πλέον παύουν οι του ρέματος να κρύβονται πίσω από το δάκτυλο τους. Λένε ευθέως αυτό που πάντοτε ήθελαν να πουν: ότι είναι υπέρ της εξόδου από την ΕΕ, όπως το ΚΚΕ

    Ας τελειώνουμε λοιπόν με τις αυταπάτες και τα μισόλογα. Ήρθε ο καιρός να αποφασίσουν όλοι με ποιους θα πάνε και ποιούς θα αφήσουν! Σε κάθε περίπτωση αυτό το απίθανο συνονθύλευμα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τελειώσει!


    xno

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  69. Εντάξει αγαπητέ του eαριστερά, Παππά Γ., που ανήκει στην 7άδα ή 8άδα (δεν το θυμάμαι ακριβώς) των blog που στηρίζετε (ενωμένοι) την ΑΠ. Έγραψες :"Υπάρχουν στον ιστότοπο μας eαριστερα, κείμενα για την οικονομία με αναλύσεις και προτάσεις τουλάχιστον μια δεκαετία μπροστά από το αντίστοιχο του κ. Μοσχονα ο οποίος μας προτείνει να καταντήσουμε Γριλανία". Που το είδες αυτό, ένας θεός ξέρει. Και μετά κατηγορεί ο Σπίθας εμένα για υπερόπτη, "ανωτέρας μεγαλοσύνης', υψηλοτάτων ιδανικών, αυτοδιαφημιζόμενο σε παραπάνω σχόλιο. Εσείς είσαστε 10 χρόνια μπροστά από τον Γεράσιμο Μοσχόνα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  70. Ο Αλαβάνος και ο Λαφαζάνης, είναι πολύ συνεπείς με την βασική ανάλυσή τους.
    Κάθε Λενινιστής, όπως είναι και αυτοί, δεν μπορεί να χωνέψει, ότι μπορεί να συγκροτηθεί μια κοινότητα κρατών-εθνών , με άλλον τρόπο, έξω από την κατάκτηση του ενός κράτους-έθνους από το άλλο. Δεν προβλέπεται στην λογική του Ιμπεριαλισμού η ύπαρξη μιας υπερεθνικής ενότητας όπως η ΕΕ.

    Το σημαντικός δεν είναι ότι διαπιστώσαμε ότι κρύβαν τον αντιευρωπαισμό τους, αλλά ότι πάντα περίσμεναν ότι θα τον χρησιμοποιήσουν ως ευκαιρία πολιτική την κατάλληλη στιγμή, που θεώρησαν ότι ήρθε τώρα.
    Αλλά μάλλον τους διέψευσε η συνέχεια.
    Εν τω μεταξύ βιάστηκαν και έτσι πρόλαβαν να εκτεθούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  71. Καλησπέρα, Γώργο Παππά.

    Ο redteam, να καταλάβει, ότι τους κανόνες στη συζήτηση και τις έννοιες των λέξεων, δεν μπορεί να τις ορίζει όπως εκέίνος τις αντιλαμβανέται.

    Με τέτοια νοοτροπία δεν υπάρχει χώρος για καμία άλλη άποψη και καθιστά κάθε συζήτηση, άσκοπη.

    Τόσο απλό.

    @ redteam,είπες
    "Με ξέρεις εγώ δεν αγριεύω ποτέ ώστε να εξαπολύω προσωπικές επιθέσεις σε κανέναν σας"

    Σπίθας, ( φιλικά)
    Δεν αγριεύεις, αλήθεια είναι.
    Αλλά έχεις καταφερθεί, εναντίον πολλών συντρόφων, με απαξιωτικό τρόπο επί προσωπικού, με όχημα ένα λαίκίστικο τρόπο, που θίγει και απαξιώνει, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος με πολιτική ουσία.

    Κριτικάρεις, ως εισαγγελέας.
    Δεν έχεις - το εννοώ- κανένα, μα κανένα δικαίωμα, που να σου επιτρέπει κάτι τέτοιο.

    Μα είναι, αστείο, να σκέφτεσαι ότι κατέχεις την αλήθεια.:))

    Απλούστατα, παραμυθιάζεσαι και θέλεις να αυτοεπιβεβαιώνεσαι, μέσα από έναν, τάχα αριστερό λόγο, που τον αναιρείς ο ίδιος, αυθορεί και παραχρήμα.

    Καλό σου κάνει, δεν λέω.
    Αλλά, όπως ξέρεις, δεν έχουμε όλοι, τις ίδιες ανάγκες.!

    "Καθένας λοιπόν με τις ανάγκες του"
    Σοσιαλισμός εδώ και τώρα!

    Δεν χρειάζεται να επικαλεστώ ούτε να οραματιστω, καμία, επανάσταση!

    Η καθημερινότητα είναι ένας ωκεανός με ατέλιωτες επαναστατικές ευκαιρίες.

    Μία απ'αυτές, π.χ.
    Η συνεύρεση και ο διάλογος σ'αυτό το μπλογκ.

    @ Γιώργο Παππά.
    Ευχάριστα νέα, ακούω..:)

    Τα λέμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  72. Είναι υπερεθνικό κράτος η Ε.Ε.; Πότε έγινε αυτό; Η Ε.Ε. είναι μηχανισμός προώθησης πολιτικών και όχι πεδίο αποτύπωσης ταξικών συσχετισμών και ηγεμονίας, όμοιο με αυτό ενός αστικού κράτους. Άρα, δεν μπορείς να αντιμετωπίζεις την Ε.Ε. ως κρατικό μόρφωμα, και άρα η στρατηγική σου έναντι της Ε.Ε. πρέπει να διαφέρει από τη στρατηγική σου έναντι του αστικού κράτους, αγαπητέ Κωστή.
    Από τη ο ΣΥΝ «είχε κρίνει ως αναγκαία τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΟΝΕ», και από την άλλη ο ΣΥΝ «προειδοποιούσε για τους κινδύνους που απορρέουν από το νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα της ΟΝΕ». Συγχαρητήρια. Δηλαδή, ο ΣΥΝ είναι ένας καπετάνιος που βλέπει και προειδοποιεί για το παγόβουνο που είναι μπροστά του, αλλά κρίνει και αναγκαίο το να πέσει το πλοίο πάνω του. Το θέατρο του παραλόγου στις καλύτερες στιγμές του!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  73. Γ.Παππά το βαρύ πυροβολικό της μπλοκόσφαιρας είναι εδώ, ενωμένο δυνατό. Χαιρετισμους στον κο Δημήτρη Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  74. @redteam, μη γράφεις ανοησίες, όπως η παρακάτω:
    "...Είναι υπερεθνικό κράτος η Ε.Ε.; Πότε έγινε αυτό...."

    Τέτοιες βλακείες δεν συνηθίζω να γράφω.

    άλλο υπερεθνική ενότητα κρατών-εθνών και άλλο υπερεθνικό κράτος.

    Και εν πάσει περιπτώσει σταμάτα να πετάγεσαι σαν π.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  75. δεν νομιζω οτι ειναι ιδιαιτερα ευχαριστο που αλλο ενα κομματι της αριστερας προσχωρει στον σκληρο ευρωσκεπτικισμο και επισημα. Απο την αλλη, ηταν αναμενομενο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  76. Και μιας και αρχίσαμε να βλέπουμε τις ανοησίες σου, ας επισημάνουμε άλλη μία.

    Γράφεις:

    "....Η Ε.Ε. είναι μηχανισμός προώθησης πολιτικών και όχι πεδίο αποτύπωσης ταξικών συσχετισμών και ηγεμονίας, όμοιο με αυτό ενός αστικού κράτους...."

    Μηχανισμός προώθησης πολιτικών, αλλά όχι πεδίο αποτύπωσης ταξικών συσχετισμών.

    Η πολιτική όμως διαχειρίζεται την εξουσία. Η εξουσία παράγεται είτε από την ταξική πάλη, είτε από τους μηχανισμούς του ιμπεριαλισμού, σύμφωνα με την θεωρία από την οποία δανείστηκες την πάρα πάνω έκφραση.

    Αν λοιπόν δεν είναι πεδίο αποτύπωσης ταξικών συσχετισμών τότε είναι πεδίο ιμπεριαλισμού.
    Γιατί δεν πα΄ς στο ΚΚΕ;
    Οπως φαίνεται εσύ και αυτοί έχουν απομείνει που δεν κατάλαβαν ότι περάσαμε στην μετά τον ιμπεριαλισμό εποχή, την εποχή της παγκοσμιοποίησης.

    Ακόμη αν δεν είναι πεδίο πολτικής με την έννοια της αποτύπωσης ταξικών συσχετισμών, τότε γιατί νομοθετεί με τις οδηγίες της τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις και για τους ελεγχόμενους από τον ευρωπαικό ιμπεριαλισμό έλληνες και για του Γερμανούς και τους Γάλλους.

    Μη σου γράψω περισσότερα για να αφομοιώσεις πρώτα τα βασικά, ώστε να έχει ενδιαφέρον το παιχνίδι.
    Και μη ρωτήσεις ποιό παιχνίδι;
    Συνέχισε απτόητος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  77. Πάμε για την επόμενη εξυπνάδα.

    γράφεις:

    "....Άρα, δεν μπορείς να αντιμετωπίζεις την Ε.Ε. ως κρατικό μόρφωμα, και άρα η στρατηγική σου έναντι της Ε.Ε. πρέπει να διαφέρει από τη στρατηγική σου έναντι του αστικού κράτους, αγαπητέ Κωστή. ..."

    Και ποιός σου λέει ότι επειδή η ΕΕ δεν είναι κρατικό μόρφωμα ότι δεν πρέπει να την αντιμετωπίσεις όπως ένα κράτος;

    Αυτά μόνο ένας αναρχικός, ένας αντιεξουσιαστής θα τα έγραφε.

    Η πολτική δεν αφορά το τυπικό κράτος, αλλά την εξουσία και η τελευταία είναι το αποτέλεσμα των ταξικών συσχετισμών και μπορεί κάλλιστα να εμφανίζεται με μη τυπικές μορφές.

    Το ζητούμενο είναι ποιό είναι το πεδίο των ταξικών αναφορών, ποιά είναι η οικονομική βάση, το κοινωνικοοικονομικό σύστημα;
    Είναι η Ελλάδα;
    Οι οικονομικές διεργασίες, σχέσεις κλπ περιορίζονται στην επικράτειά της ή είναι τμήμα της ευρύτερης ευρωπαικής οικονομίας;
    Για παράδειγμα οι αγρότες έχουν ως αναφορά την ελλέδα για να πουλήσουν τα προιόντα τους για να ανταγωνιστούν τους άλλους πωλητές ή την ΕΕ;
    Και οι επιδοτήσεις πως προκύπτουν;
    Το ελληνικό κράτος μπορεί να τους εξασφαλίσει την αγορά των προιόντων τους και του εισοδήματός τους ή μήπως αυτό είναι μια ευρωπαική υπόθεση;

    Αν λοιπόν η ΕΕ είναι το πεδίο οργάνωσης και άσκησης της οικονομίας και κατά συνέπεια και των ταξικών σχέσεων, γιατί δεν πρέπει να την αντιμετωπίζω όπως ένα κράτος;
    Επειδή η ίδια δηλώνει ότι δεν είναι; Ή επειδή οι εργαζόμενοι της ΕΕ δεν αντιλαμβάνονται την κοινότητα των ταξικών αναφορών τους;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  78. Αγαπητέ Redteam π.x. γράφεις απευθυνόμενος προς τον Κωστή, "Κωστή μου επειδή ήμουν και στην εκδήλωση και άκουσα από κοντά τον Γεράσιμο, δεν είναι σχήμα λόγου το ότι σέβεται την επιλογή της εξόδου από την Ε.Ε. Και στο κείμενό του εάν ήθελες να το διαβάσεις σωστά θα καταλάβαινες ότι τη θεωρεί, παρότι διαφωνεί, καθαρή, συνεκτική επιλογή σε σχέση με τις αερολογίες περί μεταρρύθμισης της Ε.Ε. οι οποίες έχουν επιβληθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί όπως είπα θεωρεί ότι η έξοδος από την Ε.Ε. αποτελεί θέση"
    Εδω λοιπόν το βλέπω και οχι μόνον εδω.
    Πως δέν βλέπεις τον πολιτικό παραλογισμό της σκέψης και της θέσης που αυτή διαμορφώνει;
    Εξω απο την νομισματική κάλυψη του ευρώ σημαίνει, ανυπεράσπιστη η ασθενική και παθογεννής οικονομία μας, στο έλεος των αγορών, δηλαδή Γριλανδία.
    Πώς ..σέβεσαι και συζητάς μια τέτοια πρόταση και γράφεις "ότι τη θεωρεί, παρότι διαφωνεί, καθαρή, συνεκτική επιλογή σε σχέση με τις αερολογίες περί μεταρρύθμισης της Ε.Ε." ΠΟΙΌ
    θεωρεί "καθαρή συνεκτική" ..αλλά διαφωνεί την..εκδοχή της Γριλανδίας !!
    Και πόσο υπευθυνη θεωρεί αυτήν την λογική αντίφαση και την λογική ασυνέχειας στον διάλογο που συμετέχει;
    ...και μάλιστα με τις "αερολογίες περι μεταρρυθμισης" που και εκείνος όπως εμείς, τις θεωρεί αντισυστημική
    λογική και πολιτική πρακτική...
    Ποιός αντιφάσκει εδω...εμεις που αυτοπροσδιοριζόμαστε ως αντισυστημικοι μεταρρυθμιστες;
    Δέν καλύπτει κανείς την ΑΠ και μάλλον ωρες..ώρες ... επειδη αυττοπροσδιοριζόμαστε ως ανανεωτική αριστερά και οχι ΑΠ, ασκούμε κριτική οξύτερη απο την αμβλυμένη και γενικόλογη μια και έξω, απαξιωτική θέση που εσύ εκφράζεις. Δές κείμενα όλων.
    Είμαστε επείσης σεμνοί και ταπεινοί...
    τωρα οτι οι θέσεις αυτές είναι της προηγούμενης δεκαετίας είναι ευγενική και διαλακτική διατύπωση ..γιατι μπορούμε να σου προσφέρουμε κείμενα διαλόγου της προηγούμενης εικοσαετίας,
    που στον δικό μας πολιτικό χώρο έχουμε απαντήση σ' αυτά τα βασικά ερωτήματα.ΔΕΝ υπάρχει τίποτε πιο ολοκληρωμενο, απο τις αντισυστημικές θέσεις του δημοκρατικού δρόμου με δημοκρατία και ελευθερία, άμεση δημοκρατία, αυτονομία της κοινωνίας των πολιτών, αυτοδιαχείρηση μέσα απο μεταρρυθμισεις και διαθρωτικές αλλαγές.Εδω η συμμετοχή και το πνεύμα του διάλογου, προσδιορίζεται απο την "ανοικτή" και χωρις προκαλήψεις στάση στην έκφραση και αποδοχή ιδεών όσων συζητούν...με εκ των προτέρων κουτάκια στην σκέψη ο διάλογος είναι αυθυστικός...Δέν αποδίδω τίποτε σ' εσένα, ούτε ασκώ πολεμική εναντίον σου
    ..απλά θέσεις με καθαρά λόγια διατυπώνω. Νά είσαι καλά ..και δύναμη στην κοινωνική σου προσφορά.
    Διάβασε τις θέσεις όλων μας και μετά...οτι νομίζεις..
    συντροφικά Παππάς Γ.
    ...συνεχίζουμε, ΕΝΩΜΈΝΟΙ, ΔΥΝΑΤΟΊ..
    και ...εδώ θα είναι και ο redream

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU