Τρίτη 6 Απριλίου 2010

Αντέχουμε να μείνουμε στο ευρώ;


Σύμφωνα με τους ειδικούς του ξένου Τύπου ο πυρήνας του «ελληνικού προβλήματος» είναι η απώλεια της ανταγωνιστικότητας και όχι η συμμετοχή μας στο ευρωπαϊκό νόμισμα. Υποστηρίζεται λοιπόν ότι η Ελλάδα έχει εγκλωβιστεί μέσα σε μια «αναπτυξιακή παγίδα» από την οποία δεν μπορεί να αποδράσει χωρίς υποτίμηση. Υποτίμηση του ευρώ ασφαλώς δεν μπορεί να γίνει, γι΄ αυτό ακριβώς προτείνεται ως διέξοδος η επιστροφή στη δραχμή.

του Παύλου Παπαδόπουλου*

Oι «Financial Τimes» και η «Wall Street Journal» έχουν δημοσιεύσει άρθρα οικονομολόγων όπου υποστηρίζεται ότι η δέσμευση για μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού κατά 10% ως το 2014 εκφράζει ένα από τα πιο σκληρά προγράμματα σταθεροποίησης που έχει αποφασιστεί από ευρωπαϊκό κράτος τα τελευταία χρόνια.
Αναμένεται ότι τόσο μεγάλες περικοπές είναι πιθανό να οδηγήσουν την οικονομία ακόμη βαθύτερα στην ύφεση, κάτι που θα προκαλέσει μείωση του ΑΕΠ.

Το αποτέλεσμα ενός διαρκώς μειούμενου ΑΕΠ είναι να μην επιτευχθεί η κατά 10% μείωση του ελλείμματος (ως ποσοστό του ΑΕΠ) μέσα σε τρία χρόνια, και να χρειαστούν πολύ περισσότερα. Οι ίδιοι οικονομολόγοι υπογραμμίζουν ότι σε χώρες εγκλωβισμένες σε καταστάσεις ανάλογες με την ελληνική αναλαμβάνει το ΔΝΤ και προτείνει υποτίμηση του νομίσματος, έτσι ώστε να αμβλυνθούν οι συνέπειες των περιοριστικών μέτρων.

Σύμφωνα με τους ειδικούς του ξένου Τύπου ο πυρήνας του «ελληνικού προβλήματος» είναι η απώλεια της ανταγωνιστικότητας.

Με βάση τους υπολογισμούς της Τράπεζας της Ελλάδος όπως δημοσιεύθηκαν στην πρόσφατη έκθεση για τη Νομισματική Πολιτική η ελληνική οικονομία εμφανίζει απώλεια ανταγωνιστικότητας περίπου 27,7% με βάση τους δείκτες κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος στο σύνολο της οικονομίας.
Μάλιστα η Ελλάδα χάνει διαρκώς σε ανταγωνιστικότητα μετά το 1988- με μοναδική εξαίρεση την περίοδο 1998-2000, όταν σημειώθηκε βελτίωση εξαιτίας των προσπαθειών για την ένταξη στην ΟΝΕ και της υποτίμησης της δραχμής το 1998.
Επισημαίνεται πάντως ότι η εξέταση των δεικτών ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας συγκριτικά με τους αντίστοιχους δείκτες για τις άλλες χώρες της ζώνης του ευρώ δείχνει ότι σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης επιδεινώθηκε η ανταγωνιστικότητα την περίοδο 2001-2008 (κυρίως εξαιτίας της ανατίμησης του ευρώ, σωρευτικά κατά 36% την περίοδο 2002-2008).

Υποστηρίζεται λοιπόν ότι η Ελλάδα έχει εγκλωβιστεί μέσα σε μια «αναπτυξιακή παγίδα» από την οποία δεν μπορεί να αποδράσει χωρίς υποτίμηση.
Υποτίμηση του ευρώ ασφαλώς δεν μπορεί να γίνει, γι΄ αυτό ακριβώς προτείνεται ως διέξοδος η επιστροφή στη δραχμή.

Το σενάριο αυτό υποστηρίζεται και από την εκτίμηση ότι οι πολυετείς θυσίες που θα απαιτηθούν για τη συμμόρφωση με τις επιταγές του Συμφώνου Σταθερότητας θα οδηγήσουν στη διαμόρφωση ενός πολιτικού και κοινωνικού κύματος υπέρ της επιστροφής στη δραχμή.
Ηδη η αντιμετώπιση της χώρας από τα ξένα μέσα ενημέρωσης και από ηγέτες της ευρωζώνης όπως η κυρία Ανγκελα Μέρκελ εκτιμάται ότι έχει συμβάλει στην υποχώρηση του φιλοευρωπαϊσμού και στην ενίσχυση απόψεων ευρωσκεπτικισμού που μέχρι πρότινος θα φαίνονταν αδιανόητες.

* Σάββατο 3 Απριλίου 2010 | Το Βήμα


17 σχόλια:

  1. Το ερώτημα ίσως έπρεπε να είναι κάπως διαφορετικό.
    Ας πούμε.
    "Ποιός αντέχει το ευρώ;".
    Εν πάσει περιπτώσει, η απάντηση σ'αυτό το ερώτημα, είναι το κλειδί για να απαντήσει κανείς και στο ερώτημα του τίτλου, στο αν δηλαδή "Αντέχουμε να μείνουμε στο ευρώ;".
    Προσωπικά σ'αυτή την φάση, ο ευρωπαισμός για μένα έχει αυτό το πρόσημο.
    Δεν θα άντεχα να παραμείνουμε στο ευρώ και δεν θα το συνιστούσα, αν δεν ήλπιζα ότι η ευρώπη θα δόσει απάντηση στο δικό μου ερώτημα.
    Νομίζω ότι το ευρώ και μέσα απ'αυτό η ιδέα της ευρωπαικής ολοκλήρωσης, βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή.
    Αν επιλέξουμε , όχι άδικα, να τραβήξουμε τον μοναχικό μας δρόμο, εφόσον όλα δείχνουν ότι έτσι ίσως ανακουφιστεί κάπως το βάρος του χρέους που πλακώνει τις ψυχές μας, τότε θα ξηλώσουμε ένα πουλόβερ, ακρίβώς με τον τρόπο που θάθελε η Γερμανία της Μέρκελ, η Γερμανία του Γερμανικού εθνικού προστετευτισμού για να εκφρασθώ με τον ηπιότερο κατά το δυνατόν τρόπο.
    Μια Γερμανία με τον περίγυρό της , ισχυρή, ικανή να παίξει από μόνη της στον διεθνή ανταγωνισμό της παγκοσμιοποίησης και γύρω της τα κουρέλια της ευρώπης , με πρώτες και καλύτερες τις χώρες του Νότου. Μια Γαλλία και μια Αγγλία αδύναμες, στον ρόλο του κομπάρσου, στην γεωστρατηγική "αυτής της Γερμανίας".
    Ο μόνος λόγος που αξίζει να υποστούμε το βάρος του ευρώ, είναι για να αντισταθούμε οργανωμένα σ'αυτή την καταστροφική στρατηγική της "ισχύος".
    Η επιστροφή στον κόσμο του ανταγωνισμού και της επιβίωσης του "καλύτερου" με την οικονομική έννοια, στην οποία φαίνεται ότι φλερτάρει η Γερμανία του νεοφιλελεύθερου συνασπισμού, δεν μπορεί να έχει μακρύ μέλλον.
    Η εποχή των κλειστών κρατών - εθνών της εποχής του ιμπεριαλισμού έχει περάσει.
    Οποιος προωθεί αυτή την λογική πολύ σύντομα θα βρεθεί απέναντι σε ένα μέτωπο των αδύναμων χωρών.
    Και δεν μπορεί, αυτό το ξέρουν και οι Γερμανοί.
    Αργά ή γρήγορα ή θα βρούν τρόπο να ρυθμιστεί το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας ή θα χρειαστεί να ρυθμίσουν το χρέος όλων των χωρών της ευροζώνης και αυτό θα τους διδάξει, ότι πολλές φορές η αδυναμία του αντιπάλου, αν δεν έχει οδό διαφυγής μετατρέπεται σε δύναμη, όπως δίδασκε και ο Κινέζος στρατηγός Σουν Τζού.
    Θα έλεγα λοιπόν υπομονή πριν βάλουμε τέτοια ερωτήματα στην συζήτηση.
    Ισως αποδειχθεί ότι δεν αντέχουν και οι άλλοι με ένα τέτοιο ευρώ και επιλέξουμε όλοι μαζί ένα άλλο.
    Ούτως ή άλλως μάλλον όλοι θέλουμε μια άλλη ευρώπη και κανείς , καμμία Γερμανία δεν μπορεί να μας επιβάλλει να μην την έχουμε, επειδή ελέγχει "αυτό το ευρώ".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ας μην παραβλέπουμε το γεγονός ότι οι εν λόγω αναλύσεις δημοσιεύονται στις δύο κατ' εξοχήν εφημερίδες του οικονομικού κατεστημένου των ΗΠΑ (Financial Τimes και Wall Street Journal) των οποίων τα δημοσιεύματα δεν στερούνται σκοπιμοτήτων.
    Είναι δε γνωστό ότι οι ΗΠΑ θα έβλεπαν θετικά μια αποσταθεροποίηση του ευρώ, με την αποχώρηση από αυτό διαφόρων χωρών.
    Αλλωστε αν υπάρξει μιοα τέτοια εξέλιξη για την Ελλάδα, είναι απολύτως βέβαιο ότι θα ακολουθήσουν και άλλες χώρες κυρίως του ευρωπαικού νότου.

    xno

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Νομίζω ότι το πρόβλημα είναι η παραγωγικότητα στην Ελλάδα. Και σε αυτό δεν βλέπω καμιά κίνηση από την κυβέρνηση.\
    Ακόμα και αν ρυθμιστεί το χρέος με τον ένα ή άλλο τρόπο, ακόμα και αν επανέλθουμε στη δραχμή, ακόμα και αν συνεταιριστούμε με τους άλλους αδύναμους της ευρωζώνης αν κάτι δεν φτιάχνουμε πως ελπίζουμε να ρεφάρουμε;
    Να φτιάχνουμε για να χρησιμοποιούμε και έτσι να μειώσουμε τις εισαγωγές και ταυτόχρονα να εξάγουμε, μπας και μπει χρήμα στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα κάπως έτσι δεν μειώνεται και η ανεργία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τα πράγματα είναι πολύ ρευστά.
    Θάλεγα ότι όλα είναι μια "σούπα".

    Καφενείο, η ελλάδα...

    Χρόνια πολλά και καλά, εύχομαι.
    Με υγεία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. leo, το πρόβλημα , φοβάμαι ότι δεν έχει τρόπο να ορισθεί.
    Τι θα πεί παραγωγικότητα;
    Το πρόβλημα της οικονομίας της χώρας μας , αν μπορούσα να το κωδικοποιήσω, είναι ουσιαστικώτερο.
    Από μια οικονομία επιχειρήσεων "ευκαιριών", που στηρίχθηκε στην απορρόφηση κονδυλίων και κρατικού δανεισμού, πρέπει να ξαναγίνει οικονομία επιχειρήσεων χωρίς "ευκαιρίες".
    Αυτό είναι πολύ πιό δύσκολο από την βελτίωση της παραγωγικότητας. Χρειάζεται παραγωγικότητα μιας άλλης παραγωγής.
    Τι να βελτιώσει κανείς από την παραγωγικότητα ας πούμε των ΔΥ;
    Τί σημαίνει αυτό;
    Φοβάμαι ότι την απάντηση ούτε καν τολμούμε να την δόσουμε, όχι μόνο επειδή κάτι τέτοιο θίγει πολλούς εργαζόμενους, αλλά και επιδή πρέπει κανείς πρίν πεί οτιδήποτε για ριζικές αλλαγές να εξαντλήσει και τις πιθανότητες αυτές να μη χρειασθούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ασε που στην "μαύρη οικονομία" κρύβεται η πιό παραγωγική παραγωγικότητα, που αν εμφανιζόταν θα εξέπληττε τους πάντες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ Kostis

    Μπαίνει, δηλαδή το κλασσικό ερώτημα..
    " πόση αλήθεια αντέχουμε";

    Νομίζω, ότι η κοινωνία μας, τα κοινωνικά μεγέθη, δεν έχουν δώσει τις αισιόδοξες ενδείξεις που απαιτούνται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλησπέρα σε όλους και καλώς μας πάλι πίσω..
    Ελπίζω να ξεσκάσατε λιγάκι.

    Είναι όλα ρευστά, πράγματι..
    Κάθε μέρα ξημερώνει με νέες αγωνίες, άλλες υποθέσεις, καινούργιους υπολογισμούς.
    Τι να πεις που όλα μοιάζουν τόσο ρευστά που αυτό που σκέφτηκες χθες δεν ισχύει σήμερα αλλά μπορεί να επανέλθει αύριο.
    Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι και οι ίδιοι δεν ξέρουν ακόμα τι να κάνουν: οι του ΔΝΤ είναι εδώ - όμως όπως είχε πολύ νωρίς διαπιστώσει ο Κωστής, η Μέρκελ έκανε και δεύτερες σκέψεις για την ανάμιξη του ΔΝΤ.
    Η υποτίμηση φαίνεται απαραίτητη, οι αμερικανοί θέλουν την δραχμή βεβαίως, οι ευρωπαίοι όχι.
    Τα μέτωπα αλλάζουν κάθε τόσο αλλά για την Ελλάδα το πρόβλημα είναι η παραγωγικότητα όπως λέει ο leo, ή καλύτερα η παραγωγή.
    Κάτι πρέπει να παράξουμε: έστω καλά αγροτικά προϊόντα (βιολογικά καλύτερα), καλές τουριστικές υπηρεσίες, τουρμπίνες για ανεμογεννήτριες, ποδήλατα, καινοτομικά προϊόντα δεν ξέρω τι - αλλά όλα αυτά θέλουν χρηματοδότηση.

    Όταν σπούδαζα στον οικονομικό κλάδο του γεωπονικού, έμαθα από τους καλούς καθηγητές μου ότι δεν υπάρχει οικονομική θεωρία - ότι περισσότερο είναι εμπειροτεχνικός παρά επιστημονικός κλάδος. Καταλαβαίνω τώρα ότι όλοι αυτοσχεδιάζουν εν μέρει.
    Τώρα το τι κάνει ακριβώς ο Παπακωνσταντίνου με την Κατσέλη, ανάθεμα κι αν καταλαβαίνω.
    Οι επόμενες μέρες θα είναι ενδεικτικές για το που πάνε τα πράγματα.
    Ταυτόχρονα ο αριστερισμός έχει αφοπλίσει τελείως το κίνημα το οποίο καθημερινά αποσυντίθεται - μόνο οι αναρχικοί έχουν "σαφή" άποψη.

    Έτσι το μόνο σίγουρο είναι ότι θα φτωχύνουμε. Πόσο και για πόσο είναι που δεν ξέρουμε - τουλάχιστον να είχε και η δική μας αριστερά κάνα δυο αποφασισμένους, έστω για μεταβατική ηγεσία...να κάναμε κάτι.
    Μεθαύριο αρχίζουν οι συνελεύσεις και βγαίνουν οι αντιπρόσωποι για το ΣΥΝέδριο - τα κουκιά θα αποφασίσουν για όλα, για την τελική αναμέτρηση. Ίδωμεν..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κωστή για το τελευταίο έχεις απόλυτο δίκιο! Πολύ δίκιο φίλε μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Και ο ευρωσκεπτικισμός, μεγαλώνει Γιώργο.
    Τρίτος δρόμος, δεν υπάρχει (άλλη μια φαντασίωση που έλαβε τέλος..)

    Πολλοί θα βρουν "καταφύγιο" και σκέπη στον καταγγελτικό πολιτικό λόγο.

    Αδυνατούμε να δεχτούμε ότι πολιτική είναι η τέχνη της επιλογής του εφικτού, την κατάλληλη στιγμή, με το λιγότερο δυσμενές αποτέλεσμα -για τα ασθενέστερα κοινωνικά μεγέθη- σε χαλεπούς καιρούς, ...όπως τώρα.

    Όσοι έχουν την παρρησία να το πουν, τότε λοιδωρούνται.

    Η αλήθεια "πονάει", ενώ η εθελοτυφλία μοιάζει να είναι προτιμότερη.

    υ.γ.
    Σαν τους ασθενείς που αποφεύγουν να ρωτήσουν γιατρό ή γνωστούς, δεν θέλουν να μάθουν σε περίπτωση...αθέραπευτης ασθένειας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Έχει δίκιο ο kostis, όντως, αλλά αυτιά ανοιχτά, υπάρχουν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σπίθα καλησπέρα
    Ο καταγγελία ως πολιτική πράξη έχει πεθάνει εδώ και καιρό, Ζούνε όμως οι αδαείς, οι άσχετοι και οι αγράμματοι που την χρησιμοποιούν ως καταφύγιο. Δεν νομίζω ότι έχουν πια καμιά ισχύ ακόμη και σ'αυτήν την άθλια ελληνική πολιτική σκηνή.
    Κostis
    Μιλάω για παραγωγή μικρής και μεσαίας κλίμακας που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες μας με σεβασμό στον άνθρωπο και στο περιβάλλον του. Που θα δώσει δουλειά, αλλά δεν θα πάρει ψυχές, που θα φτιάχνει και δεν θα καταστρέφει. Δεν ξέρω αν γίνεται στα πλαίσια της καπιταλιστικής οικονομίας του τύπου που βιώνουμε σήμερα.Ο Γιώργος ανέφερε μερικά. Δεν με ενδιαφέρει η ανάπτυξη, αλλά η κάλυψη των αναγκών για μια καλή ζωή όχι ολοένα και καλύτερη, γιατί αυτό σημαίνει καταστροφή και κόλαση.
    π.χ. Να γεμίσουμε τις βουνοκορφές με αιολικά πάρκα; Να εκχωρίσουμε δηλαδή δημόσιο χώρο σε ιδιώτες χωρίς έλεγχο με βάση μόνο το κέρδος τους; Και βέβαια όχι. Όλα μπορούν να γίνουν με μέτρο τον άνθρωπο και το περιβάλλον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Kαλησπέρα, Leo

    Σωστά το θέτεις, άλλο ανάπτυξη και άλλο παραγωγική αύξηση σε κάθε τομέα που δεν στρεβλώνει οικονομίες και ανθρώπους.

    Αλλά, αυτή τη διαφορά, σήμερα, πόσοι την ασπάζονται;

    Στην πράξη, εννοώ και όχι στα λόγια.

    Είχα ρωτήσει- προ μηνών- στα πόσα κυβικά μηχανής, ορίζεται ο αστός, ο μικροαστός, ο επαναστάτης, και πάει λέγοντας...

    Όταν μιλάμε για Α.Π.Ε κάνουν όλοι το κορόίδο;

    Δεν ξέρουν, ότι αυτό από μόνο του, δεν λέει τίποτα απολύτως, παρά μόνο για όσους έχουν ήδη συμφέροντα;

    Είμαστε σε θέση να παράξουμε και να γίνουμε ανταγωνιστικοί σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον;
    Έχουμε και την απαίτηση να αλλάξουμε τα πάντα, όταν δεν μπορούμε να οργανώσουμε μια στοιχειώδη δημόσια διοίκηση;

    Όταν ένα κόμμα, σαν τον ΣΥΝ,π.χ., που δεν μπορεί να κατανοήσει τα μεγέθη των συσχετισμών των ισχυρών δυνάμεων και τις δυνατότητες μας, σαν χώρα;

    Όταν μιλάει την γλώσσα του βερμπαλισμού.
    ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Α μπράβο. Τα αιολικά πάρκα για να παίρνουν άδεια, να είναι μέτοχος και ο τοπικός δήμος, το κράτος, η τοπική κοινωνία - συμμέτοχη και όχι αμέτοχη. Να παράγονται οι τουρμπίνες εδώ και να αναπτυχθεί βιοτεχνία τοπική όπως με τους ηλιακούς.
    Απλά πράγματα. Και καίρια. Όταν φτιάξουμε ποδήλατα θα αρχίσω πάλι να ελπίζω - όχι μόνο ποδηλατόδρομους..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. "Απλά πράγματα. Και καίρια"

    Απλά δεν νομίζω, ότι είναι, Γιώργο.

    Όσα λέχθησαν, εξ αιτίας του καλού άρθρου, από σένα, τον Κωστή, τον Λεωνίδα, είναι αποτέλεσμα, μιας ώριμης πολιτικής και κοινωνικής σκέψης, που επαναπροσδιορίζεται συνδιαλογίζεται και αναζητά.

    Αυτά, όμως δεν αποτελούν και την πλειοψηφία στο σημερινό πολιτικό μας υποκείμενο.

    Προυποθέτουν, διεργασίες που απαιτούν χρόνο, απαιτούν μια άλλη κοινωνικοπολιτική αντίληψη, σκέψη και "παιδεία".

    Μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν ένα μακροπρόθεσμο στόχο, ως τον μόνον ικανόν και αναγακαίον.

    Επίσης χρειάζεται μεσοπρόθεσμο σχέδιο, εκτός των άμεσων επιλογών.

    Αυτά όλα, πρέπει να συζητηθούν.

    1) Επιλέγουμε την στρατηγική μας θέση, απέναντι στις μεγάλες δυνάμεις που πρωταγωνιστούν στην παγκοσμιοποιημένη σκηνή.

    Μειώνουμε τις εξαρτήσεις, που δημιουργούν σχέσεις υποτέλειας.
    Μπορούμε;

    2)Αναζητάμε παραγωγικές δυνάμεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικό που είναι προσανατολισμένες στις παραπάνω κατευθύνσεις..

    Θες ένα μικρό χαρκτηριστικό παράδειγμα; π.χ...Μπουτάρης.

    Αν δεν μπορούμε, ούτε και αυτό να καταννοήσουμε, τότε το πρόβλημα μεγαλώνει, φυσικά.

    Πρέπει λοιπόν, να στραφούμε σε υγιείς δυνάμεις, που έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά.

    Όχι με βάση φαντασιακές επιθυμίες που αποπροσανατολίζουν..

    Γίνεται, αυτό; Υπάρχουν τέτοιες ενδέξεις στην κοινωνία μας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ποιό κράτος θα αποφασίσει γι΄αυτά;
    Αφού δεν έχουν καταγραφεί, ούτε καν, ...φορείς του δημόσιου τομέα!!

    Οργανισμοί - φαντάσματα στα μητρώα των υπουργείων

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU