Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Ας παράξουμε κάτι επιτέλους και όλα θα πάνε καλά...


η μελετημένη αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας στο ΔΝΤ


Mια χώρα παροχής υπηρεσιών σαν την Ελλάδα, με ισχνή παραγωγική βάση, ήταν επόμενο να βρεθεί πρώτη στο στόχαστρο του τοκογλυφικού κεφαλαίου που διεθνώς έχει αυτονομηθεί από την παραγωγική οικονομία ως "χρηματοπιστωτικό σύστημα" ελέω νεοφιλελευθερισμού.

Η θρησκεία της αγοράς και της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, έφερε αντιμέτωπες πολύ διαφορετικές οικονομίες (όπως την κινεζική ενός μονοκομματικού κρατικού καπιταλισμού έναντι πχ της ευρωπαϊκής όπου οι εργαζόμενοι απολαμβάνουν κάποιων δικαιωμάτων και λόγου) με αποτέλεσμα, μετά κάποια πρόσκαιρα οφέλη, την αδυναμία της Δύσης να αντιμετωπίσει τα αυταρχικά καθεστώτα Κίνας, Ινδίας και Ρωσίας στον αθέμιτο οικονομικό ανταγωνισμό.
Έτσι ακόμα και η Γερμανία, θα αντιμετωπίσει σύντομα την επίθεση των αρπακτικών της τοκογλυφίας. Δεν είναι άσχετο ότι η οικονομική της ανάπτυξη στηρίχτηκε κατά κανόνα, όπως σιγά σιγά αποκαλύπτεται, στην συστηματική εξαγορά διεφθαρμένων πολιτικών σε διάφορες χώρες μεταξύ των οποίων και των δικών μας αλλά και στην πώληση τεχνογνωσίας στους μελλοντικούς της αντιπάλους. Έτσι, η οικονομική της μεγέθυνση και το πλεόνασμά της δεν εγγυάται καμία εξασφάλιση για το μέλλον.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι τουλάχιστον πανευρωπαϊκό και απαιτεί πολιτικές αποφάσεις και στροφή της Ευρώπης σε πολιτική κυριαρχία και έλεγχο επί των αγορών και εγκατάλειψη του νεοφιλελεύθερου μοντέλου. Η μάχη δίνεται τώρα ανάμεσα σε αυτούς που νοιάζονται για το κοντοπρόσθεσμο όφελος και σε αυτούς που βλέπουν λίγο μακρύτερα.

Στη χώρα μας, η θηλιά του δανεισμού έγινε φαύλος κύκλος, επειδή αδυνατεί να διευρύνει την παραγωγική της βάση και να ξεφύγει από την απόλυτη εξάρτηση των διεθνών διακυμάνσεων της κρίσης. Έγινε ο αδύναμος κρίκος της ΕΕ, χάρη στην κατασπατάληση του παραγόμενου πλούτου και της οικονομικής εισροής από τα ευρωπαϊκά ταμεία, σε εξυπηρέτηση της κρατικοδίαιτης διαφθοράς των ημετέρων.
Ο δημόσιος τομέας στράφηκε ενάντια στην παραγωγική βάση της χώρας αντί να την στηρίξει και διευρύνει. Η παραγωγικότητά του είναι αρνητική και η νοοτροπία των μελών του παραμένει η συμμετοχή στο πάρτι της κατανάλωσης και του νεοπλουτισμού, ερήμην των κορόϊδων, έστω και αν αυτό για τους πολλούς σημαίνει συμμετοχή στα αποφάγια του συστήματος.
Υπάρχει λοιπόν τεράστιο πρόβλημα και αντιστάσεις σε μια παραγωγική εξισορρόπηση του συστήματος.
Δεν είναι τυχαίο ότι εκπρόσωποι του κεφαλαίου μιλούν για κρατικό καπιταλισμό ως έσχατη λύση (Βγενόπουλος) ή για άρνηση μείωσης αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα (Δασκαλόπουλος) την ώρα που οικονομολόγοι της αριστεράς παραδέχονται ότι οποιαδήποτε πρόσκαιρη ανακούφιση, ακόμα και με διαγραφή μέρους του χρέους, δεν λύνει κανένα πρόβλημα χωρίς παραγωγική έξοδο από τον φαύλο κύκλο της κατανάλωσης με δανεικά (Δραγασάκης).
Σύμφωνα με όλα τα στοιχεία και οι άλλες χώρες χρωστούν, και πολύ περισσότερα από μας, αλλά συνεχίζουν να δανείζονται γιατί παράγουν και κάτι...

Φτάνουμε λοιπόν στο ζήτημα της κατανομής των βαρών, υποχρεωτικά, εν όψει ενός σχεδίου παραγωγικής ανάκαμψης και όχι τυφλά επειδή κάποιος πρέπει να πληρώσει. Κι εδώ υποχρεωτικά επίσης φτάνουμε μπροστά στο τείχος που λέγεται ελληνικός δημόσιος τομέας. Τι κάνουμε μ' αυτόν;

Εφόσον δεν αρκεί να φτωχύνουμε αλλά πρέπει και να παράξουμε, και χρήματα δεν υπάρχουν, η δαπάνη στο δημόσιο, πρέπει να συνδεθεί με την παραγωγικότητα. Γίνεται αυτό με την ανακατανομή, εκπαίδευση κλπ του προσωπικού; Αμφιβάλλω...
Καμιά επιχείρηση, από την ατομική έως την μικρομεσαία - για να μην μπλέξω με το μεγάλο κεφάλαιο που παίζει με άλλους όρους και επιρροή - δεν δέχεται να συνεχίσει να λειτουργεί όσο πληρώνει παραπάνω από όσο εισπράττει. Γιατί το δημόσιο πρέπει να το κάνει αυτό;
Συνεπώς οι όποιες προτάσεις θα πρέπει να αφορούν μείωση της σπατάλης και σύνδεση της παραγωγικότητας με την αμοιβή, όσο και αν αυτό ηχεί "καπιταλιστικό". Γιατί ένας ΔΥ πρέπει να συνεχίσει να αμοίβεται με πχ 3.000 € τον μήνα όταν από το γραφείο του δεν έχει προωθηθεί καμία επένδυση ή δεν έχει εισπραχθεί καθόλου φπα τους τελευταίους τρεις μήνες;

Επίσης, η εμποδιστική λειτουργία του δημόσιου τομέα πρέπει να υπολογιστεί στην απώλεια εισοδήματος από τις εκατοντάδες χιλιάδες των μικρομεσαίων επιχειρούντων και να αποδίδεται ανταποδοτικά ως έκπτωση φόρου. Άλλωστε, αυτός είναι συχνά ο λόγος της εν μέρει αναγκαστικής φοροδιαφυγής αυτών των στρωμάτων, γιατί απλά "δεν βγαίνουν" με τις τρικλοποδιές που υφίστανται. Δεν μιλώ για εκείνους που σωστά στοχοποιούνται επειδή έχουν κάνει σπορ την φοροδιαφυγή...

Τώρα ανακύπτει ένα ερώτημα: μήπως πρέπει να κλείσουμε τα μάτια στις ανισότητες, τα επιδόματα και την διαφθορά των μη εργαζομένων του δημόσιου τομέα και των συνταξιούχων από τα 40, επειδή "καλά έκαναν και πέτυχαν τέτοιες απολαβές", επειδή "είναι κι αυτοί συνάδελφοι" ή "για να μην διασπάσουμε το κίνημα";
Όποιος το λέει αυτό ξεχνά ότι αυτούς συνεχίζουμε και θα συνεχίζουμε να τους πληρώνουμε εμείς οι εργαζόμενοι για την υπόλοιπη ζωή μας. Εάν τους αρέσει ας το αναλάβουν οι ίδιοι.
Οι υπόλοιποι αναζητούμε δικαιοσύνη. Ας μειωθεί η σύνταξη και το επίδομά τους στα 1.500 € πχ, γιατί δεν είναι δυνατόν να πληρώνονται παραπάνω με μια μη παραγωγική ιστορία είκοσι ετών δήθεν εργασίας και εθελουσίας εξόδου και ας αυξηθούν οι συντάξεις και οι μισθοί της γενιάς των 700 € και των αδίκως χαμηλοσυνταξιούχων.
Αυτό σημαίνει δίκαιη κατανομή των βαρών και ισονομία. Τα δικαιώματα αποκτούνται με την εργασία και όχι με την πελατειακή σχέση διορισμού, την εύνοια των ημετέρων, τα αποφάγια της σπατάλης για να σωπαίνουν οι συντεχνίες...
Αυτά δεν είναι κατακτήσεις είναι εκμετάλλευση συγκυριών χωρίς παραγωγικό ισοδύναμο.

Ποιoς θα τα κάνει αυτά; Μα τα ίδια τα συνδικάτα και η αριστερά!
Ναι η αριστερά. Μιλώντας καθαρά και συγκεκριμένα, αντιπροτείνοντας και διεκδικώντας απέναντι στις ισοπεδωτικές πολιτικές ΔΝΤ και διεφθαρμένων πολιτικών και υπερασπίζοντας τους δίκαιους του δημόσιου τομέα από την τυφλή και εκδικητική πολιτική του παρασιτικού συστήματος.
Ζητώντας έλεγχο και διαφάνεια και συμφωνώντας σε μείωση της σπατάλης και της διαφθοράς με παραγωγικά κριτήρια και όχι εισπρακτικές γενικεύσεις.
Επιβάλλοντας μια νέα δεοντολογία και την ηθική της εργασίας.
Αυτή άλλωστε δεν ζητούσε από καταβολής της "ίση αμοιβή για ίση εργασία";

Aς σκύψει λοιπόν στη ζέουσα πραγματικότητα κι ας αφήσει τα όχι και τα κάτω για άλλες πιο εύκολες εποχές...
Γιατί σήμερα κάποιος θα την πληρώσει. Ας μοιραστεί η κοινωνία μας το κόστος κι ας αποφασίσει την παραγωγική της αναγέννηση.


Δείτε σχετικά: Καλώς όρισες ΔΝΤ από το ιστολόγιο Μη μαδάς τη μαργαρίτα


4 σχόλια:

  1. ΘΑ συμφωνούσα σε όλα εκτός από το τελευταίο περί την Αριστερά.
    Η Αριστερά στο δημόσιο εκφράζεται με το πιο παρασιτικό του κομμάτι τους συνδικαλιστές. Αυτοί είναι δυνατό να πριονίσουν το πόδι του τραπεζιού πάνω στο οποίο τρώνε και πίνουν; Γιαυτό φωνάζουν για μονοπώλια και άλλα τέτοια. Νομίζουν ότι έτσι θα κρύψουν το μπουκωμένο στόμα τους.
    Καλημέρα Γιώργο.
    Θα ξαναφέρω το βράδυ το θέμα της φορολόγησης της Εκκλησίας και της δήμευσης της περιουσίας της. Μου την έχει δώσει που κάνουνε την πάπια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Βλέποντάς το σαν τρίτος μου φαίνεται ότι αυτοί έχουν την θεσμική υποχρέωση να το κάνουν, βάσει όσων διακηρύσσουν και επικαλούνται. Δεν θα το κάνουν μάλλον - αλλά τουλάχιστον η δημοκρατική αριστερά πρέπει να το κάνει αλλιώς game over...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Να υποθέσω ότι το πλαφόν στις αποδοχές αφορά και τους υπουργούς, γεν γραμματείς, βουλευτές, δικαστές, αξιωματικούς κλπ ή όχι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU