Μια χώρα με διεφθαρμένο Δημόσιο Τομέα, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και κόμματα και εγκληματίες πολιτικούς δεν έχει μέλλον

...ούτε μπορεί να αντιμετωπίσει την μέγγενη του αμερικανογερμανικού ανταγωνισμού και της κερδοσκοπίας.

Εκτός και αν αποφασίσει να αναγεννηθεί από τις στάχτες της. Πως όμως;

Το κείμενο που ακολουθεί δείχνει σε αυτήν την κατεύθυνση:

Η Ελλάδα και η Ευρώπη σε κρίσιμο σταυροδρόμι

ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΣΟΒΑΡΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ

του Ανδρέα Νεφελούδη

Το κείμενο που ακολουθεί, θα μπορούσε να έχει ως τίτλο του, το….. «ιστορίες καθημερινής τρέλας» περιγράφοντας και προσπαθώντας να διαγράψει μια πορεία φυγής από τα όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητα μας. Τα πράγματα όμως είναι πολύ σοβαρά για να τα διακωμωδούμε και «να σπάμε πλάκα».

ΠΙΚΡΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ

Εδώ και ένα χρόνο, με αιχμή τους τελευταίους μήνες, είμαστε μάρτυρες μίας διαπάλης στο εσωτερικό της Ευρώπης, που αγγίζει τον σκληρό πυρήνα της ύπαρξης και λειτουργίας της ως ενιαίου συστήματος παραγωγής κοινών πολιτικών και ανάδειξής της ως σοβαρού πόλου στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Η αντιμετώπιση του Ελληνικού προβλήματος, αποτελεί ένα τρανό παράδειγμα που αποδεικνύει την παραπάνω διαπίστωση. Οι συντηρητικές δυνάμεις (με αντιθέσεις, βέβαια, ανάμεσα τους και με επικεφαλής ένα τμήμα της Γερμανικής πολιτικής) προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την κρίση για να κερδοσκοπήσουν – δέσμιοι των αγορών – τόσο οικονομικά όσο και ψηφοπελατειακά στις χώρες τους.

Αυτό το γεγονός διαμόρφωσε το πλαίσιο της εισόδου στην Ευρωζώνη του ΔΝΤ. Δηλαδή αυτές οι ακραίες νεοφιλελεύθερες δυνάμεις, άνοιξαν χαραμάδα στην συνοχή της Ευρωζώνης. Οι ίδιοι πάλι θέτουν διλήμματα και αντιθέσεις που στο επίπεδο της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής και φιλοσοφίας έχουν αποσυρθεί από καιρό. Χαρακτηριστικές οι αναφορές της απεχθέστατης κας Μέρκελ στις διαφορές Βορρά-Νότου.

Για να αποκαλύψω ακόμα περισσότερο τον υποκριτικό λόγο αυτών των δυνάμεων και κυρίως των Γερμανών συντηρητικών, αρκεί να αναφέρω ότι με τα επιτόκια στα οποία επέμεινε η Γερμανία για τον δανεισμό της Ελλάδας από τον μικτό μηχανισμό στήριξης, η ίδια η Γερμανία κερδίζει, ως κλασσικός κερδοσκόπος, σε βάρος μας περί τα 900.000.000€ για τα 3 χρόνια, γνωρίζοντας παράλληλα, ότι ένα μεγάλο μέρος των πιστώσεων που κατευθύνονται προς την χώρα μας, επιστρέφουν σε αυτή και σε άλλα, βέβαια, μεγάλα Ευρωπαϊκά κράτη, ως αντίτιμο αγορών, προμηθειών ή και κατασκευών.

Τζογάροντας τελικά, σε βάρος της Ελλάδας η ανεκδιήγητη Γερμανίδα καγκελάριος, τζογάρει σε βάρος της συνοχής της Ευρωζώνης και σε τελευταία ανάλυση σε βάρος της υπόστασης της Ε.Ε.

Στην δίνη των εξελίξεων ξεχνάμε, βέβαια, ότι η Γερμανία έχει παίξει τον ρόλο του διαφθορέα πολλών Ευρωπαϊκών κρατών με τις μίζες που μοίραζαν τα τελευταία χρόνια εταιρείες της σε πρόθυμους και έτοιμους «πελάτες».

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Θα ήθελα να θυμίσω ότι στον αντίποδα αυτής της επαίσχυντης πολιτικής είχε, από μακρού χρόνου σταθεί ένα μεγάλο τμήμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς μαζί με τον ΣΥΝ – στις παλιές καλές του μέρες, τις μέρες που ανέπτυσσε πολιτική και ανελάμβανε σοβαρές πρωτοβουλίες – όταν προέβαλλε το πολιτικό διακύβευμα, ότι κεντρικό θέμα στην Ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, αλλά και στην τότε αναπτυσσόμενη έννοια της παγκοσμιοποίησης ήταν η ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ της, δηλαδή της κυριαρχίας της πολιτικής πάνω στις αγορές.

Το αίτημα για την θετική διευθέτηση αυτού του πολιτικού διακυβεύματος προϋπέθετε-και προϋποθέτει- περισσότερη Ευρώπη, περισσότερη συνοχή, μεγαλύτερες κοινές πολιτικές, ενίσχυση της Ευρωζώνης, Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, εντέλει ό,τι θα συγκροτούσε τον Ενιαίο – σε όλα τα επίπεδα- Ευρωπαϊκό Χώρο.

Η καθυστέρηση αυτής της ολοκλήρωσης μαζί με την ανάδειξη στην εξουσία πολλών συντηρητικών και νεοφιλελεύθερων εκδοχών, είτε ως αποτέλεσμα ξενοφοβικών συνδρόμων, εθνικιστικών ιδεολογιών, αριστερίστικων εκδοχών και δογματικών / νεοκομμουνιστικών παλινορθωτικών κινημάτων – δηλαδή μίας συμμαχίας – ακραίων συντηρητικών απόψεων – οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα και στους κινδύνους κατάρρευσης του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Από την παραπάνω ανάλυση προβάλλει επιτακτικά το αίτημα της περαιτέρω ενίσχυσης της Ευρωπαϊκής Συνοχής με πολιτικές που:

 θα αντιστρατεύονται τις Γερμανικές – αντιευρωπαϊκές – κορώνες,

 θα καταπολεμούν κάθε αφελή και ανούσια – στο βάθος της ακραία συντηρητική - φωνή απομάκρυνσης από την ΕΕ,

 θα θέτουν πάνω από όλα τα νέα χαρακτηριστικά της ενιαίας ευρωπαϊκής πολιτικής και αλληλεγγύης που

 θα διαμορφώνουν ένα πολιτικό πλαίσιο προστασίας των κρατών μελών που θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον προβλήματα από την κρίση.

Όλες οι φωνές που συστήνουν διάφορες πολιτικές για την αντιμετώπιση της κρίσης που μαστίζει την Ελλάδα, πρέπει να «υποταχθούν», να ενσωματωθούν στην παραπάνω οπτική. Είναι σημαντικό να πάρουμε υπόψη μας πως έχουν ήδη να ακούγονται αρκετές φωνές αυτής της αντίληψης μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο, φέρνοντας σε αδιέξοδο ακόμα και τον ίδιο τον Μπαρόζο.

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Τι είναι αυτό που συγκροτεί το Ελληνικό πρόβλημα;

Απλούστατα δεν υπάρχουν διαθέσιμες πιστώσεις για να κινηθεί η Ελληνική αγορά και οικονομία.

Γιατί δεν υπάρχουν αυτές οι πιστώσεις;

Γιατί κατασπαταλήθηκαν από ένα ληστρικό και αδηφάγο σύστημα μαύρης οικονομίας, εντατικής διαφθοράς και διαπλοκής πολιτικών, θεσμών και επιχειρηματιών, υπερδιογκωμένου και αναποτελεσματικού δημόσιου τομέα και μίας γραφειοκρατικής θεσμικής καθυστέρησης στην οργάνωση του κράτους στην προσέλκυση και ανάπτυξη ιδιωτικών επενδύσεων.

Όλα τα παραπάνω αν τα συνδυάσει κανείς

 με το ότι κατασπαταλήθηκαν άπειροι πόροι στους Ολυμπιακούς Αγώνες και

 με το ότι η Ελληνική Αστική τάξη δεν είναι παραγωγική και αυτοτελής αλλά απόλυτα κρατικοδίαιτη, δηλαδή σε ένα μεγάλο βαθμό δεν παράγει, δεν προωθεί παραγωγικές επενδύσεις, αλλά έχει χτιστεί στο να απομυζά το κράτος, κυρίως στον τομέα των προμηθειών και των κατασκευών.

Τότε καταλαβαίνει κανείς τον απόλυτα δομικό χαρακτήρα της Ελληνικής κρίσης.

Με αυτή την έννοια η μονομερής επιλογή της επίθεσης κατά των εισοδημάτων των εργαζομένων του δημόσιου τομέα ΔΕΝ ΛΥΝΕΙ το πρόβλημα, διότι αν δε ληφθούν παράλληλα μέτρα διαρθρωτικού και αναπτυξιακού χαρακτήρα, οι πόροι που εξοικονομούνται από την απομύζηση του δημόσιου τομέα θα χρησιμοποιούνται για την πληρωμή χρεολυτικών δόσεων, χωρίς να τονώνουν την αγορά και να μειώνουν το χρέος.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Η χώρα, η πολιτική, το κράτος πρέπει να ανακτήσουν την χαμένη αξιοπιστία τους, να αποκτήσουν νέα θετική ψυχολογία κοινού αγώνα για την ανάκαμψη.

Οι προϋποθέσεις για να γίνει αυτό είναι δύο:

1. Η αποκάλυψη, διαπόμπευση και τιμωρία (ηθική και υλική) όσων έχουν συμβάλλει λιγότερο ή περισσότερο στο Ελληνικό κατάντημα και

2. Η ανάληψη θεσμικών μέτρων και ρυθμίσεων αναπτυξιακού χαρακτήρα, ως ένα ασφαλές πλαίσιο αντίστασης στις ενδεχόμενες πιέσεις του ΔΝΤ. Στο επίπεδο αυτό, τα ΟΧΙ και οι κόκκινες γραμμές του πρωθυπουργού θα μπορούσαν να αποτελέσουν μέρος ενός πλατιού κινήματος αλληλεγγύης και διεκδίκησης.

Σε ότι αφορά την πρώτη προϋπόθεση η Ελληνική Πολιτική πρέπει ως ελάχιστο μέτρο τιμωρίας, να εφαρμόσει το αγγλικό name and shame (ονόμασε και ντρόπιασε). Μερικά παραδείγματα:

 Ποιανού είναι η ευθύνη για την αγορά διπλάσιων του Ελληνικού πληθυσμού εμβολίων για τη νέα γρίπη; Πόσο μας κόστισε αυτή η λαμογιά;

 Ποιος ευθύνεται για την εκμετάλλευση της ηλιθιότητας διαφόρων με την αγορά ακριβών πολυτελών αυτοκινήτων και τζιπ στις αρχές του 2009;

 Ποιοι ευθύνονται για την κατασπατάληση πόρων στην Αυτοδιοίκηση;

1. Δηλαδή δεν θα διαπομπευτεί κανείς που η καθαρή θέση των 80εκ€ του 2006 στον Δήμο Αμαρουσίου έγινε το 2008 16εκ€;

2. Δηλαδή τι άλλο πρέπει να γίνει στον Δήμο της Αθήνας που ΣΗΜΕΡΑ δανείζεται με απίστευτη ευκολία 70εκ€;

3. Δεν θα τιμωρηθεί κανείς για τα εκατομμύρια των € που πηγαίνουν από Δήμους σε ΠΑΕ και ΚΑΕ, και μετά εξαφανίζονται στον όμορφο κόσμο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου; (πχ. Νέα Σμύρνη).

Πρέπει να τονίσω πως μόνο η απουσία της αντίληψης των «τιμών μονάδας» από την διαδικασία διαχείρισης του ΕΣΠΑ, δημιουργεί τεράστιες στρεβλώσεις και διαπλοκές στον χώρο κυρίως –πάλι- της αυτοδιοίκησης (πχ)

 Σε ένα δήμο το κόστος για την εγκατάσταση σημείων public hot spots ήταν 10.000€/σημείο σε άλλο του ίδιου επιπέδου έφτανε το ποσό των 40.000€.

 Σε ένα δήμο μια εργασία γίνεται χωρίς κανένα κόστος (παρά μόνο το έμμεσο) σε άλλον η ίδια εργασία εκτελείται με ανάθεση με το ποσό των 80.000€ ή και των 120.000€.

 Δήμος που έχει την επάρκεια να εκτελέσει εργασία με τις δικές του δυνάμεις, προτιμά να προχωρήσει σε ανάθεση 120.000€ σε εταιρεία.

Αυτά ποιος τα ελέγχει;

Σε ότι αφορά στην δεύτερη προϋπόθεση, αυτή ενδεικτικά πρέπει να αναλάβει δράσεις όπως οι πιο κάτω:

 Ελαχιστοποίηση του χρόνου έγκρισης των προτάσεων ένταξης ιδιωτικών επενδύσεων στον αναπτυξιακό νόμο, ανάλογα με το ύψος της επένδυσης, με οροφή τον ένα μήνα.

 Ελαχιστοποίηση του χρόνου έγκρισης των δράσεων του ΕΣΠΑ σε Εθνικό, τομεακό και περιφερειακό επίπεδο.

 Ρύθμιση θεμάτων που αφορούν στην επενδυτική αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου. Προσέλκυση επενδυτών για την αξιοποίηση – τουριστική και πράσινη – ειδικών προς ανάπτυξη περιοχών.

 Φορολόγηση της περιουσίας της εκκλησίας, ενεργοποίηση νομοθετικών προϋποθέσεων για την επενδυτική αξιοποίηση της από το κράτος. Δεν είναι δυνατόν τεράστιες εκκλησιαστικές εκτάσεις να παραμένουν «νεκρές». Επειδή η επένδυση δεν είναι δουλειά της εκκλησίας, αυτές να αποδοθούν στο κράτος και να αξιοποιηθούν αναλόγως.

 Να καταργηθεί η στρατιωτική θητεία, να γίνει επαγγελματικός στρατός και να ελαχιστοποιηθούν οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί.

 Να γίνουν ρυθμίσεις απελευθέρωσης της αγοράς, χωρίς να θιγούν οι εργαζόμενοι από αγκυλώσεις του παρελθόντος, όπως τα λεγόμενα κλειστά επαγγέλματα, η κατάργηση του καμποτάζ κλπ.

 Να καθιερωθούν δείκτες αποτελεσματικότητας και αποδοτικότητας – υποχρεωτικά – για όλους τους φορείς της δημόσιας διοίκησης και αυτοδιοίκησης και να συνδεθούν αυτοί με τις επιχορηγήσεις με κύριο γνώμονα την εξυπηρέτηση του πολίτη.

 Να εφαρμοστούν ΠΑΝΤΟΥ συστήματα διοίκησης ολικής ποιότητας, ως βασική προϋπόθεση διάφανων και ξεκαθαρισμένων λειτουργιών και υποχρεώσεων της δημόσιας διοίκησης και αυτοδιοίκησης.

 Να καθιερωθεί η έννοια του «κέντρου κόστους» για τις υπηρεσίες που παρέχονται προς τους πολίτες και να ασκείται έλεγχος με βάση αυτή την προϋπόθεση.

Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο, νομίζω όμως ότι μόνο έτσι, με σαφείς και συγκεκριμένες προτάσεις ανατροπής, η ανατροπή παίρνει σάρκα και οστά και δεν αποτελεί μια απλή εκφορά τζάμπα μαγκιάς κενής περιεχομένου.

Μόνο έτσι θα μπορέσει να διαμορφωθεί ο κινητήριος μοχλός της νέας ανάπτυξης, να δοθεί το εναρκτήριο λάκτισμα για την ανασυγκρότηση της Ελληνικής οικονομίας προς όφελος του λαού.

Με αυτό το οπλοστάσιο θα μπορέσουν οι προοδευτικές δυνάμεις αυτής της χώρας να ορθώσουν ένα διεκδικητικό κίνημα αντίστασης στις όποιες πιέσεις διεθνών και άλλων κύκλων.

ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ;

Δυστυχώς η αριστερά σε όλες της σχεδόν τις πτυχές (με εξαίρεση βέβαια το δημοκρατικό και ανανεωτικό της τμήμα) καταπολεμά, χωρίς να αναγνωρίζει, την πραγματικότητα, την αρνείται, δεν έχει καταλάβει που βρισκόμαστε. Θεωρεί ότι η κρίση της χώρας είναι «κρίση τους», αγνοώντας ότι εμείς πληρώνουμε. Αδυνατεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να διατυπώσει πολιτικές πραγματικής συνεισφοράς και δημοκρατικής αντίστασης, εξαρκείται στο να εκφέρει χαζομάρες βαθιάς συντηρητικής κατεύθυνσης.

Πιο συγκεκριμένα:

 Τόσο το ΚΚΕ όσο και η πλειοψηφία του ΣΥΝ κινούνται στην ακραία συντηρητική γραμμή της εξόδου από την Ευρώπη. Λες και όταν έχει πρόβλημα (πχ) η δημοκρατία και το πολιτικό σύστημα φεύγουμε από αυτό (για να πάμε που;) και το αρνούμαστε αντί να αναπτύξουμε ένα μέτωπο διαρθρωτικών αλλαγών και βελτιώσεων.

 Ο ΣΥΡΙΖΑ διατυπώνει ως συνεταίρος των μετόχων των τραπεζών το αίτημα της εθνικοποίησης τους, αγνοώντας το κόστος και το ότι μια τέτοια πολιτική διευρύνει τα κέρδη των ολίγων.

 Βουλευτές του ΣΥΝ εξυπνακίζουν, με τζάμπα μαγκιές και αστειότητες, εξευτελίζοντας κάθε προσπάθεια σοβαρής προσέγγισης στο θέμα με όρους πολιτικής και όχι θυμικής αντιμετώπισης του ΔΝΤ, καλώντας παράλληλα σε εξέγερση αποχώρησης, καλώντας δηλαδή σε περισσότερο και επαχθέστερο ΔΝΤ.

 Ο πρόεδρος του ΣΥΝ , δείχνει τις αδιέξοδες και αυτοκτονικές τάσεις της γραμμής του, ζητώντας δημοψήφισμα για την ένταξη ή όχι στον μηχανισμό στήριξης, την στιγμή που είναι γνωστό σε όλους ότι αν αναγκαστεί η Ελλάδα να προσφύγει εκεί, θα γίνει γιατί θα πηγαίνουμε σε στάση εσωτερικών πληρωμών. Το δίλημμα μάλιστα ποιο θα είναι; Όχι στον μηχανισμό, αλλά τι άλλο μετά; Με μαθηματικά βέβαιο το αποτέλεσμα του εξευτελισμού του κόμματος που υποτίθεται πως πρέπει να προστατεύει. Αλλά πως θα φανεί ότι είναι πιο αριστερός από τον άλλο Αλέκο, καθιστώντας το κόμμα θεατή μίας αρένας για την καρέκλα, σήμερα – τώρα- με τόσα προβλήματα.

Η ανανεωτική αριστερά πρέπει να διατυπώσει με μεγάλη σαφήνεια τον αντίλογο σε αυτό τον εξευτελισμό του χώρου. Όλοι μαζί.

 Να οργανώσει την αντίσταση της αξιοπιστίας και της αξιοπρέπειας στα νοσηρά φαινόμενα του λαϊκισμού, των φαιδροτήτων, της διαπάλης για την εσωκομματική εξουσία.

 Να καταδικάσει με σαφήνεια όλες τις νεοσυντηρητικές κορώνες της εξόδου από την Ευρώπη.

 Να διαμορφώσει ένα πλατύ μέτωπο για την πολιτική λύση της εξόδου από την κρίση, να πιέσει, να προτείνει, να αναδείξει την σοφία της.

Δεν μπορεί να ταυτοποιούμαστε με την αναξιοπιστία της τζάμπα μαγκιάς, ντροπιαζόμαστε….

Πρέπει η αριστερά, η δική μας δημοκρατική και ανανεωτική αριστερά, να διεκδικήσει την διαμόρφωση ενός κινήματος, με ένα πλαίσιο αρχών και όρων που θα αποτελούν το ΔΙΚΟ μας διαπραγματευτικό πλαίσιο όρων για την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης.

Σε αυτό τον στόχο πρέπει να διατάξουμε τις δυνάμεις μας, τις προτάσεις και τις ιδέες μας.

Αν ναι, τότε αυτή θα είναι η πραγματικά αριστερή και αποτελεσματική διέξοδος από την κρίση…..

22/4/10 ananeotiki.gr