Τρίτη 4 Μαΐου 2010

Πηγαίνουμε μόνοι μας; Θέλω να μας βλέπω υπερήφανους

"Μια λύση υπάρχει, αλλά ποιος να τη ξεστομίσει. Αν το κίνημα είχε δύναμη, μπορούσε να παγώσει τη χώρα με μια πολιτική απεργία διαρκείας και να αναγκάσει του φαύλους να κάνουν εκλογές. Μια πλατειά συσπείρωση των δυνάμεων της Αριστεράς και της οικολογίας και όποιων άλλων συμφωνούν σε ένα ελάχιστο πρόγραμμα, να κερδίσουν τις εκλογές και να φτιάξουν κυβέρνηση. Και τότε να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους και να μας βγάλουν από την κρίση, αλλιώς και όχι με αυτόν τον τρόπο… ...Αν δεν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις τι να συζητάμε; Αντιθέτως δεν υπάρχει ούτε κοινή συγκέντρωση την πρωτομαγιά. Και κυρίως δεν υπάρχει έγνοια για το λαό. Υπάρχει μόνο εγωπάθεια και προσωπικό βόλεμα."

από το ιστολόγιο μη μαδάς τη μαργαρίτα

Ο ρόλος ενός αριστερού σκεπτικιστή απέναντι στα νέα οικονομικά μέτρα είναι άχαρος. Η συνήθης πρακτική είναι καταδίκη - καταγγελία και κάλεσμα για συμμετοχή σε νέους αγώνες. Απέναντι σε αντιλαϊκά μέτρα, τι άλλο έχεις να κάνεις; Μπορεί και τίποτα, μπορεί και κάτι διαφορετικό από τη συνήθη πρακτική. Τι θα πετύχεις, η ιστορία θα το δείξει.

Δεξιά από την ανάρτηση βλέπετε τα αποτελέσματα ενός πρόσφατου gallop σχετικού με τα νέα μέτρα. Το 39,4% του λαού ζητάει να μειωθεί ο αριθμός των ΔΥ. Ένα άλλο 37,5% ζητάει να μειωθεί ο αριθμός και οι αποδοχές τους. Έχω μια δυσπιστία απέναντι στα gallop, αλλά νομίζω ότι θα συμφωνείτε ότι αυτό είναι περίπου το κλίμα στη χώρα εδώ και καιρό.
Δεν νομίζω ότι ισχυρίζεται κανείς, ότι αποκλειστικά οι μισθοί των ΔΥ έριξαν τη χώρα έξω. Το ότι αυτούς αφορούν τα μέτρα είναι αποτέλεσμα της διαθεσιμότητάς τους ως στόχου, αλλά και της αποδοχής που θα έχει αυτή η στόχευση. Πολύ εύκολα το κράτος εξοικονομεί κάποια δις από τις περικοπές των μισθών και των συντάξεων.

Το πρόβλημα των ελλειμμάτων αφορά τη συνολική λειτουργία του κράτους και τις σχέσεις του με τους πολίτες. Η φοροαπαλλαγή και η φοροδιαφυγή, η μη απόδοση ΦΠΑ, οι αλόγιστες δαπάνες σε φάρμακα και νοσοκομεία και το πλιάτσικο των ιδιωτών στις δημόσιες επενδύσεις (εργολάβοι) είναι οι κύριες πηγές των δεινών. Αυτά όμως τα δεινά δεν γίνονται από μόνα τους, δεν είναι θεομηνίες. Καθοδηγούνται από τις πολιτικές ηγεσίες που κυβέρνησαν τη χώρα, και εκτελούνται από ανώτερους κρατικούς υπάλληλους και επιχειρηματίες. Είναι αυτό που θίξαμε σε προηγούμενη ανάρτηση, η λεγόμενη διαφθορά. Αυτή είναι που κάνει το κράτος φτωχό και τους πολιτικούς και την επιχειρηματική ελίτ πλουσιότερους.

Δεν ξέρω αν οι ΔΥ είναι πολλοί ή λίγοι. Στην Ελλάδα είναι το 22,3% των εργαζομένων στην Ιταλία το 14%, στη Δανία το 32,3%. Άλλες χώρες άλλη οργάνωση. Ξέρω ότι το δημόσιο δεν παρέχει ποιότητα και ποσότητα υπηρεσιών προς τους πολίτες του, ανάλογη με το μέγεθος του προσωπικού. Και δεν το κάνει γιατί είναι αρθρωμένο έτσι ώστε να διευκολύνει την απάτη, την πελατειακή σχέση, τη διαπλοκή και όχι τον πολίτη. Χρειάζεται νοσηλευτές, τους προσλαμβάνει και μετά τους στέλνει να λιμνάζουν σε γραφεία και όχι σε νοσοκομεία. Αν λοιπόν το κράτος δεν μπορεί να μαζέψει το ΦΠΑ, ας δώσει την είσπραξη σε ιδιωτική εταιρία και ας στείλει τις στρατιές των υπαλλήλων του Υπουργείου οικονομικών αλλού ή στο σπίτι τους. Τι σημαίνει όμως ότι δεν μπορεί. Είναι άλυτο πρόβλημα; Στα άλλα κράτη είναι επίσης άλυτο; Μήπως η φταίει η οργάνωση; Μήπως λείπει η τεχνογνωσία; Μήπως οι επικεφαλείς είναι φελλοί και κακοί; Μήπως το μπάχαλο βολεύει την ανομία;

Άρα και ο λαός έχει ένα δίκιο όταν ζητάει απολύσεις και μειώσεις , αλλά και ένα άδικο όταν δεν βλέπει ότι πίσω από το πρόβλημα υπάρχει η διαφθορά της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας, κάποιων επιχειρηματιών που "δουλεύουν" με το κράτος και των υπηρετών τους. Μπορούμε να έχουμε μια μεικτή οικονομία με κανόνες, με μια κάποια δικαιοσύνη. Υπάρχουν τόσα παραδείγματα.

Τα πρόχειρα και άδικα πράγματι μέτρα, θα επιφέρουν οικονομική ύφεση, απολύσεις, κλίμα φτώχιας, εγκληματικότητα. Να μην τα επαναλάβω. Δεν είναι επιλογές μόνο του ΔΝΤ. Είναι επιλογές μιας πολιτικής που άσκησαν τα κόμματα εξουσίας τόσα χρόνια, το αποτέλεσμα μιας στρεβλής ανάπτυξης. Δεν είναι επιλογές μόνο για την Ελλάδα. Θα ακολουθήσουν και άλλες χώρες της Ευρώπης, απλά εδώ το πράγμα βρώμισε πρώτα.

Μέσα από την παγκόσμια κρίση, η διεθνής αστική τάξη της Ευρώπης και οι πολιτικοί υπηρέτες της βρίσκουν την ευκαιρία να βάλλουν κατά του κόσμου της εργασίας καθώς αναδιανέμουν τον πλούτο, και λύνουν τις αντιθέσεις τους. Οξύνουν πραγματικές αντιθέσεις και αδυναμίες κρατών, σ’ ένα θανατερό παιχνίδι που θα οδηγήσει την Ευρώπη, σε ένα νέο, αλλά χειρότερο περιβάλλον. Η οικονομική κρίση θα πάει πίσω, όχι μόνο το όραμα του πολίτη για ευημερία . Θα πάει πίσω την εκπαίδευση, την προστασία του περιβάλλοντος, την ποιότητα ζωής, την καθημερινότητα.


Το λαϊκό κίνημα έχει απάντηση;

Διαβάζω προτάσεις, να πέσει η κυβέρνηση, να γίνει δημοψήφισμα, να γίνει ψηφοφορία στη βουλή, να γίνουν πορείες, απεργίες, διαδηλώσεις, εκρήξεις, Δεκέμβρηδες κλπ. Κανείς, απ’ όσους τα προτείνουν, δεν πιστεύει ότι ακόμα και αν γίνουν όλα αυτά, θα αλλάξει κάτι. Απλά κάτι πρέπει να πουν.Πως θα πέσει μια κυβέρνηση χωρίς εκλογές; Με τη βία ποιων; Η εναλλακτική πρόταση υπάρχει; Το χρήμα που θα βρεθεί για να καλύψει τις δημόσιες δαπάνες; Ακούστηκε μέχρι και να εκδοθούν λαϊκά ομόλογα, δηλαδή να αγοράσει ο λαός με τις οικονομίες του το δημόσιο χρέος. Δηλαδή αν έχει κάποιες οικονομίες να τις χάσει και αυτές. Μη σοβαρά πράγματα, δείγματα της προχειρότητας που χαρακτηρίζει την πολιτική (και την αριστερή) στη χώρα. Υπάρχει και η λαϊκή δημοκρατία του ΚΚΕ, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα που αναλαμβάνουν την εξουσία, εγκαθιστούν τη δικτατορία του προλεταριάτου και κάνουν την Αλέκα πρωθυπουργό και το κόμμα της εργατικής τάξης εξουσία.

Μια λύση υπάρχει, αλλά ποιος να τη ξεστομίσει.
Αν το κίνημα είχε δύναμη, μπορούσε να παγώσει τη χώρα με μια πολιτική απεργία διαρκείας και να αναγκάσει του φαύλους να κάνουν εκλογές. Μια πλατειά συσπείρωση των δυνάμεων της Αριστεράς και της οικολογίας και όποιων άλλων συμφωνούν σε ένα ελάχιστο πρόγραμμα, να κερδίσουν τις εκλογές και να φτιάξουν κυβέρνηση. Και τότε να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους και να μας βγάλουν από την κρίση, αλλιώς και όχι με αυτόν τον τρόπο… αν υπάρχει βεβαίως.

● Υπάρχει πρόγραμμα με πολύ συγκεκριμένα μέτρα και έχει αυτό περάσει στο λαό;
● Υπάρχει βούληση για συνεργασία;
● Υπάρχει συμμαχικό σχήμα;
● Υπάρχουν ικανοί πολιτικοί στην Αριστερά να αναλάβουν υπουργεία και πόστα;
● Υπάρχουν στελέχη να οργανώσουν επιτροπές αλληλοβοήθειας;
● Υπάρχει ηγετική προσωπικότητα με ελληνική και διεθνή εμβέλεια;

Αν δεν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις τι να συζητάμε;
Αντιθέτως δεν υπάρχει ούτε κοινή συγκέντρωση την πρωτομαγιά.
Και κυρίως δεν υπάρχει έγνοια για το λαό. Υπάρχει μόνο εγωπάθεια και προσωπικό βόλεμα.
Αυτοί που φωνάζουν πιο δυνατά, είναι αυτοί που θέλουν το λαό παγιδευμένο, φτωχό και στη γωνία. Έτσι νομίζουν ότι φαίνονται καλύτερα τα κοκορόφτερά τους.
Πηγαίνουμε μόνοι μας. Θέλω να μας βλέπω υπερήφανους.


1 σχόλιο:

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU