Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Ορατότης λίγο πάνω του μηδενός…

Σε ένα κόμμα που έμαθε να ζει με εσωτερικούς εχθρούς ακόμα και αν οι σημερινοί αρχίσουν ένας-ένας να εκλείπουν, θα εφευρίσκεται μοιραία ο επόμενος. Όμως για αυτούς που τα κοινά και η πολιτική είναι ανάγκη συνειδησιακή, που αποτελούν διάθεση από τον ελάχιστο προσωπικό χρόνο και τα αποθέματα των αντοχών τους, όλα αυτά δεν μπορούν παρά να είναι αποκαρδιωτικά, ξένα και τελικά αδιάφορα.

"θέλω να δω τα βουνά μου": σύντροφοι της δημοκρατικής αριστεράς παίρνουν καθαρό αέρα εν όψει των καταθλιπτικών διαδικασιών του ΣΥΝεδρίου

του Πολύβιου Κατσάνη*

Ο αποκλεισμός του Φώτη Κουβέλη από το επικείμενο συνέδριο συνοδεύτηκε από πληθώρα κρίσεων και κριτικών. Ξεπερνώντας τις ακραίες και αχρείαστες -κατ’ εμέ- προσωπικού χαρακτήρα κριτικές στους εμπνευστές και εκτελεστές αυτού του σχεδίου, οι υπόλοιπες περιγράφουν την κατάσταση, την ποιότητα των χειρισμών και πιο γενικά το κλίμα στην πορεία προς το συνέδριο. Ίσως πολύ σημαντικότερο από όλα αυτά και από το πρωτόγνωρο για το κόμμα φαινόμενο του αποκλεισμού από τις συνεδριακές διαδικασίες του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του είναι πως, στην πιο έντονη μεταπολιτευτική περίοδο με άδηλο το μέλλον και το πέρας μιας τεράστιας οικονομικής και διαρθρωτικής κρίσης της ελληνικής κοινωνίας, ο ΣΥΝ μάλλον αρχίζει να εισπράτει τα αρνητικά αποτελέσματα της χρόνιας εσωστρέφειας του.

Ο αποκλεισμός και τα όσα συγγενή με αυτόν συμβαίνουν στο κόμμα δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται ως μεμονωμένες πρωτοβουλίες κάποιων ακραίων ή επίδοξων τορπιλιστών της ενότητας. Μπορεί οι σύντροφοι να ξεκαθαρίζουν σε όλους του τόνους πως η ανανεωτική πτέρυγα είναι για αυτούς το μείζον πρόβλημα του ΣΥΝ, ωστόσο για όσο χρόνο οι συνιδρυτές και οι αντίστοιχες τάσεις του ΣΥΝ επιλέγουν να συνεχίζουν μαζί, οι πρακτικές αυτές δεν θα ευδοκιμούσαν, ή έστω θα παρέμεναν στα συνήθη προσυνεδριακά μεγέθη και περιστατικά, αν το κόμμα και ο πρόεδρος του λειτουργούσαν με αντίστοιχη κουλτούρα, σκέψη και πρωτοβουλίες, που θα αντιστέκονταν στην πράξη σε τέτοια φαινόμενα. Οι σύντροφοι της πλειοψηφούσας τάσης στην Καλλιθέα νοιώθουν πως μπορούν να κάνουν το παραπάνω βήμα, πολύ απλά γιατί αυτό είναι η συνέπεια μιας τριετούς και πλέον κατάστασης.

Το κόμμα έχει πάψει εδώ και καιρό τις προσπάθειες σύνθεσης, η ενότητα μέσα από τη διαφορετικότητα είναι άγνωστη πια έννοια, τα δημόσια- και σε κομβικές στιγμές- συμβάντα ‘στελεχοφαγίας’ εκπροσώπων της ανανεωτικής αντίληψης είναι στην ετήσια διάταξη εδώ και καιρό(από την περίπτωση του Μιχ. Παπαγιαννάκη και του δήμου Αθήνας μέχρι τις ευρωεκλογές κ.α.). Δεν θυμάμαι πραγματικά σε μια κρίσιμη απόφαση, ένα κλικ μετατόπισης, έναν χειρισμό που να μετέφερε έστω και προσχηματικά το κέντρο της συζήτησης ή της πολιτικής από το μόνιμο προς μια πλευρά μπατάρισμα, προς τη σύνθεση των διαφορετικών απόψεων. Μια κίνηση που να απέπνεε το ‘εδώ είμαστε όλοι μαζί, μας ενδιαφέρει να είμαστε όλοι μαζί !’.


Ακόμα και σε δύσκολες στιγμές όπου είτε ο Φώτης Κουβέλης προσωπικά, είτε οι ‘ανανεωτικοί’ έτειναν χέρι βοηθείας, η φοβική αποστροφική αντιμετώπιση της πλειοψηφίας στο σύνολο της κυριάρχησε.
Έτσι, θα ήταν επίσης ευχή, όλο αυτό το σκηνικό να οφειλόταν στην ανεπάρκεια του νυν προέδρου του κόμματος και στην αδυναμία του να πατήσει έστω και μια φορά δυνατά στα πόδια του και να επιβεβαιώσει ότι το κόμμα, η Αριστερά, η κοινωνία μας χρειάζεται όλους. Δυστυχώς δεν είναι μόνο αυτό. Γιατί αν ήταν μόνο αυτό, οι σκοτεινές και άγνωστες μέχρι σήμερα για το κόμμα εν λόγω προσυνεδριακές πρακτικές θα ήταν μόνες τους.
Αντίθετα, στην ίδια περίοδο αναπτύσονται προτάσεις και πρωτοβουλίες ποινικοποίησης των τάσεων, προτάσεις για αστυνομικές καταστατικές ρυθμίσεις, εν ολίγοις ένα κλίμα σύγχρονου δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, που μάλλον ενισχύουν τους αποκλεισμούς και την αντίληψη περί των κακών ανανεωτικών, των υπεύθυνων για την μίζερη κατάσταση του κόμματος.

Το κόμμα πορεύτηκε για χρόνια με μια εμμονή στον ετεροκαθορισμό, στην ύψωση τειχών μεταξύ των βασικών του ρευμάτων, συνήθεια που έγινε κουλτούρα, τρόπος κομματικής ζωής, που έδινε ζωή στο εσωτερικό των στρατοπέδων και απέτρεπε προσωρινά φυγόκεντρες δυνάμεις.
Ψηφοδέλτια, συνεδριάσεις, ακόμα και συνέδρια στήθηκαν πάνω σε τακτικές, πρόσωπα, συμμαχίες. Τακτικές κινήσεις μετατράπηκαν σε στρατηγικές επιλογές. Μοιραία οι πολιτικοί τακτικοί και οι εκλογικοί ελιγμοί του κόμματος αποτέλεσαν και πολιτική πρόταση στην κοινωνία (ΣΥΡΙΖΑ-ενότητα της Αριστεράς κ.λ.π.)…
Το κλείσιμο του αιώνα που σφραγίστηκε με την κατάρευση του πιο υπαρκτού εγχειρήματος εξουσίας του Αριστερού κινήματος, βρήκε τον ΣΥΝ να αναμασάει προτάσεις των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων.
Οι εσωτερικές αναμετρήσεις παρέλυσαν κάθε αναζήτηση και πολιτική διεργασία για μια ουσιαστική εναλλακτική πρόταση προς την κοινωνία, οι δυνάμεις στοιχήθηκαν, η εσωτερική ζωή, ο προβληματισμός και ο διάλογος εντός του κόμματος απονευρώθηκε, σε κάθε διαφορετική άποψη προσδίδεται με άνεση και αυθαίρετα ένας χαρακτηρισμός ή ένα ύπουλο σχέδιο και η πολιτική, το εναλλακτικό πρόγραμμα συνεχίζει να απουσιάζει.
Αυτή η απουσία μοιραία φτωχαίνει τα πάντα. Μοιραία ενισχύει την ίντριγκα και τον τακτικισμό, φυσιολογικά κάποια στιγμή εξελίσεται σε αποστολές αποκλεισμού και εξόντωσης του άλλου.

Ίσως χειρότερο από όλα αυτά και πέρα από προσωπικές πικρίες ή απογοητεύσεις, από εσωτερικές αντιπαραθέσεις και αποκλεισμούς είναι πως, στην πιο κρίσιμη περίοδο της ελληνικής κοινωνίας το ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΝ δείχνει να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εποχής.
Ο χρόνος που κυριολεκτικά σπαταλήθηκε με ερωτήματα σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμα χειρότερα με ένα ερώτημα που ποτέ δεν τέθηκε από την πραγματικότητα σχετικά με την εξουσία και τις αντίστοιχες συμμαχίες, διευκόλυνε στοιχίσεις και αποτέλεσε σημείο και τρόπο τσουβαλιάσματος απόψεων και μελών του κόμματος, δυστυχώς αφήνει μοιραία τον ΣΥΝ με κενό πολιτικής και έρμαιο των εξελίξεων.

Προεκλογικά και λίγους μήνες πριν την ταμειακή κατάρευση της χώρας, στο ερώτημα για ποια ανάπτυξη μιλάμε, ο πρόεδρος του κόμματος απαντούσε με την αύξηση των δημοσίων επενδύσεων…
Στη συζήτηση για την ανταγωνιστικότητα της χώρας, δεν απαντούσε ανταγωνιστικότητα για ποιον και πως, αλλά ‘για ποια ανταγωνιστικότητα να συζητήσουμε, εμάς μας ενδιαφέρει ο κατώτατος μισθός (αυτός που σήμερα εξευτελίζεται)…
Με τον ίδιο γνώμονα σκέψης, αντί να προβληθεί η αντίληψη για ένα σύγχρονο δημόσιο τομέα και τις διαρθωτικές αλλαγές που χρειάζονται για αυτό, όπως και την ενδεχόμενη αυτοκριτική της Αριστεράς για την αντίληψη που κουβαλούσε επί δεκαετίες σε σχέση με τις προαναφερθείσες έννοιες, κάτι που θα ισχυροποιούσε την ανάγκη του δημοσίου και την διαρκή, υγειή διεύρυνση του αντί του εξευτελισμού και της τάσης ‘παλουκώματος’ που διατρέχει σήμερα την ελληνική κοινωνία στο άκουσμα της λέξης ‘δημόσιο’, προτιμήθηκε σε κρίσιμες ώρες η εξυπηρέτηση κάθε κλαδικού-συντεχνιακού αιτήματος, η θέση για τη μονιμοποίηση ΟΛΩΝ των συμβασιουχων, η τακτοποίηση (sic) ΟΛΩΝ των stagier…
Φτάσαμε στις μέρες του ΔΝΤ και πληροφορηθήκαμε πως ο εναλλακτικός δρόμος είναι το… πεζοδρόμιο, αντί να είμαστε μέσα στη συζήτηση, αντί να μας απασχολεί η επόμενη μέρα και η αποτροπή της νέας βίαιης ανακατανομής του πλούτου στα πλαίσια της κρίσης…
Ακούσαμε, πως αντί της έμμεσης ραγδαίας υποτίμησης που υπηρετείται από την κυβερνητική πολιτική, ενδεχομένως καλύτερη είναι η έξοδος από το ευρώ και προφανώς -όπως μπορώ να αντιληφθώ- η επιστροφή στη δραχμή και προφανώς η υποτίμηση της δραχμής πια…(μάλλον η αίσθηση ελευθερίας κάνει πιο γλυκειά τη φτώχεια ακόμα και με δυσμενέστερους όρους για τους υποστηρικτές της εν λόγω ιδέας)…
Στο συνονθύλευμα των προσωπικών, ανεξάντλητων προσωπικών εμπνεύσεων των κομματικών στελεχών, δια χειρός εκπροσώπου του Γραφείου Τύπου του ΚΟΜΜΑΤΟΣ γράφτηκε και η άποψη για την έξοδο των χωρών του Νότου από την Ε.Ε. και τη διαμόρφωση ενός πλέγματος συνεργασίας στα πρότυπα των χωρών της Λατινικής Αμερικής (σ.σ. ειρωνεία σε μια περίοδο όπου κάποιοι βάλονται για προσωπικές απόψεις σε στιγμές πολιτικής, όπως η εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, το στέλεχος που ίσως θα έπρεπε να είναι το πιο φειδωλό σε προσωπικές δηλώσεις, να πετάει μια τόσο ανατρεπτική αντίληψη και σαφώς αντίθετη σε σχέση με μια από τις στρατηγικές επιλογές του κόμματος από την ίδρυση του και μετά) …

Όλα αυτά σε μια περίοδο όπου τα πάντα γύρω από την πολιτική αδιακρίτως και επικίνδυνα ισοπεδώνονται κάτω από τη πραγματική απελπισία και την αγωνία εκατομμυρίων από εμάς για την καθημερινότητα -και όχι μόνο για το μέλλον πια-που μετατρέπονται σε αγανάκτηση και η ατζέντα της ‘σωτηρίας’ της χώρας παραδίδεται μερα με τη μέρα όλο και πιο δεξιά, με την Αριστερά απομονωμένη και τον κ. Καρατζαφέρη συνομιλητή της κυβέρνησης για το μέλλον της χώρας…

Ακόμα χειρότερο για τον χώρο από όλα αυτά είναι η έλλειψη έστω και μιας ελπίδας, ότι κάποιος, κάποιοι, το κόμμα εντέλει μπορεί να συναισθανθεί επί της ουσίας την κατάσταση και να αναστρέψει την πορεία.
Οι λογικές των εσωτερικών εχθρών και οι εσωτερικές αναμετρήσεις συνεχίζουν να κυριαρχούν και επιβεβαιώνοται με την διαδικασία-αποκορύφωμα αυτών που είναι το επερχόμενο συνέδριο.
Σε ένα κόμμα που έμαθε να ζει με εσωτερικούς εχθρούς ακόμα και αν οι σημερινοί αρχίσουν ένας-ένας να εκλείπουν, θα εφευρίσκεται μοιραία ο επόμενος. Όμως για αυτούς που τα κοινά και η πολιτική είναι ανάγκη συνειδησιακή, που αποτελούν διάθεση από τον ελάχιστο προσωπικό χρόνο και τα αποθέματα των αντοχών τους, όλα αυτά δεν μπορούν παρά να είναι αποκαρδιωτικά, ξένα και τελικά αδιάφορα.
Αλλά η ‘καθαρότητα’ και ο ηγεμονισμός, προφανώς, δεν ενδιαφέρονται όχι μόνο να αναστρέψουν αυτό, αλλά ούτε καν να κλείσουν τη μισάνοιχτη πόρτα της εξόδου και του εξοστρακισμού αυτών, που ακόμα την ‘παλεύουν’ την υπόθεση της ελληνικής αριστεράς…

* πηγή: ananeotiki.gr

1 σχόλιο:

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU