Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

Δημοκρατική Αριστερά : Ποιο κλικ;

Ένα από τα ισχυρά κλισέ της αριστεράς είναι ότι υπάρχουν διασπάσεις με αρνητικό πρόσημο. Ως αρνητικά συμβάντα οπισθοχώρησης από μια προσδιορισμένη διαδρομή, ως φρενάρισμα σε μια κούρσα ταχύτητας.

Όμως σε εθελοντικές πολιτικές οργανώσεις με θεμέλιο την κριτική, οι ομαδοποιήσεις είναι η πιο φυσική εξέλιξη. Γιατί εξασφαλίζουν ακριβώς μια συμπαγή κρίσιμη μάζα ικανή να σχηματίσει ένα συνεκτικό λόγο. Αλλιώς η εθελοντική πολιτική γίνεται μαζοχισμός.

Ο γαλαξίας των αριστερών ομάδων, συσπειρώσεων, κινήσεων, οργανώσεων, κομμάτων, αποτελεί ένδειξη υγείας μιας αυθεντικής ιδεολογικής αναζήτησης που ασφυκτιά σε πολιτικά και ιδεολογικά πλαίσια ευρύτερων σχηματισμών. Η κόκκινη φαντασίωση του μεγάλου λενινιστικού κόμματος μπορεί να παραμείνει ζωντανή στα ντοκιμαντέρ για τον Οκτώβρη, αλλά έχει ενταφιασθεί από καιρό και μόνο από τον κατακερματισμό των εργαζομένων σε ένα τεράστιο πλήθος ετερόμορφων μορφών και προοπτικών απασχόλησης.

Η αριστερή πανσπερμία δεν αντανακλά παρά την νέα μορφή της κοινωνικής οργάνωσης που δεν δημιουργεί μόνο εγκλεισμένα εγωιστικά άτομα (individuals), αλλά και το αντίδοτο τους που δεν είναι οι φανταστικές ρετρό συλλογικότητες αλλά οι νέες δημιουργικές μοναδικότητες (singularities) που ανασυντίθεται σποραδικά σε νομαδικές πλαστικές ομαδικότητες σε δυναμικά «πλήθη».

Επομένως οι αριστερές διχοστασίες και τα σχίσματα δεν είναι ούτε καλά ούτε κακά νέα, είναι φυσιολογικά νέα, και αναμένονται να πληθύνουν όσο δημιουργούνται νέες πιο κατακερματισμένες συνθήκες εργασίας, ζωής και φαντασίας. Με μια έννοια οι διασπάσεις είναι αδιαπραγμάτευτες, είναι αναπόδραστες ρήξεις που παράγουν πολιτική από μόνες τους.

Υπάρχει λοιπόν εντός αριστεράς ένας δυναμικός καταμερισμός «εργασίας», μια εκ των πραγμάτων αντιπροσώπευση διαφορετικών ρευμάτων που συνυπάρχουν εντός μιας ευρύτερης ροής.

Η κατανόηση του δυναμικού καταμερισμού «εργασίας» αυτομάτως ακυρώνει ενστάσεις και κριτικές που εδράζονται στην εύρεση, υιοθέτηση, και τελικά αξιολόγηση με βάση υποτιθέμενα κριτήρια «αριστεροσύνης».

Αποτελεί χάσιμο χρόνου να ζητήσουμε από την Ανταρσύα ρεαλιστικές προτάσεις για το ασφαλιστικό, από το ΚΚΕ πρόγραμμα ρεαλιστικών συνεργασιών, από την ΔΑ το πρόγραμμα των καταλήψεων και κινητοποιήσεων της. Απλούστατα εντός αριστεράς συνυπάρχουν και ο οξύς ρητορικός αντικαπιταλισμός, και η αναζήτηση της «ορθοδοξίας» και η ανάγκη των προτάσεων . Έκαστος στο είδος του.

Στο πρίσμα αυτό κανείς δεν μπορεί να μεμφθεί ή να επαινέσει τους «ανανεωτικούς» για την πρωτοβουλία τους. Οι τύποι δεν λογοδοτούν παρά στον εαυτό τους, και την συνείδηση τους.

Τούτου δοθέντος όμως προκύπτει το ζήτημα.
Άραγε ποιας κοινωνικής ροής και δυναμικής είναι απότοκο η ΔΑ; Ποιες διακριτές πολιτικές και κοινωνικές ροπές παρέχουν την απαιτούμενη ενέργεια για ένα τέτοιο εγχείρημα; (...)

...η συνέχεια στον left liberal synthesis

Για την πρώτη εμφάνιση της ΔΑ, σε συζήτηση στα ΜΜΕ

Το Σχόλιο της Ημέρας
του ΚΟΑΝ

Την συζήτηση για το Ασφαλιστικό , στην παρθενική εμφάνιση της ΔΑ, στο ΑΛΤΕΡ, με τον Θόδωρο Μαργαρίτη, την "κέρδισε" χωρίς αμφιβολία ο εισηγητής του ΠΑΣΟΚ Μόσιαλος.
Τα μυστικά, δύο.
Το ένα ήταν ο χρόνος που διέθετε, που του επέτρεπε να αναπτύξει τις απόψεις του με άνεση.
Το δεύτερο, ότι ήταν συγκεκριμένος. Αναλυτικός, με νούμερα, συγκεκριμένος.

Έλεγα μέσα μου, ότι ήταν κρίμα, που κάποιος άνθρωπος, με την συγκρότησή του, έστεργε, να φτάνει την ανάλυσή του, στα στενά όρια ενός σεναρίου, αδιαφορώντας, για την επίγνωση, ότι οι παράμετροι της εξέλιξης της ελληνικής οικονομίας, δεν επιτρέπουν την υλοποίηση κανενός σεναρίου.
Ο Μόσιαλος προφανώς ήξερε, ότι τα πράγματα δεν εξελίσσονται καλά.

Προφανώς ξέρει, αυτό που καταλαβαίνει όλη η αγορά.
Η οικονομία βυθίζεται, όλο και περισσότερο σε αδυναμία και απαξίωση.
Αντί να κάνουμε , σενάρια επιβίωσης του ασφαλιστικού συστήματος για τα επόμενα 50 χρόνια, καλό είναι να δούμε πως θα βγεί ο χειμώνας.
Οι φόροι, γονατίζουν την αγορά.
Η έλλειψη σχεδίου, οδηγεί μετά τους ιδιώτες καταθέτες, σε απομάκρυνση από την ελληνική οικονομία και των μεγάλων επιχειρήσεων.
Το μόνο που περιμένουν για να μεταφέρουν την έδρα τους εκτός Ελλάδος, είναι τα μέτρα για τις πιο εύκολες απολύσεις και τις μικρότερες αποζημιώσεις απόλυσης.

Ίσως είναι και αυτό μια λύση, θα μου πείτε.
Ίσως να μην φύγουν πραγματικά, αλλά να «επιστρέψουν» ως επενδυτές από το εξωτερικό, κάνοντας χρήση, προνομίων που θα αναγκαστεί η κυβέρνηση να πάρει για την προσέλκυσή τους. Θα επενδύσουν , αγοράζοντας τις επιχειρήσεις τους, με έδρα από το εξωτερικό και θα πάρουν τις φοροελαφρύνσεις που δεν μπορεί η κυβέρνηση να τους δώσει.
Έτσι οι φόροι θα αυξηθούν ακόμη περισσότερο, σε βάρος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που δεν έχουν την δυνατότητα, για τέτοιους χειρισμούς.

Αυτά ο Μόσιαλος προφανώς και τα καταλαβαίνει και ξέρει, ότι το ασφαλιστικό που θα εισηγηθεί, δεν θα είναι χρήσιμο για την μακροπρόθεσμη χρήση του, αλλά για την βραχυπρόθεσμη δημοσιονομική διαχείρισή του.
Είναι κομμάτι της πολιτικής της λιτότητας.

Και ενώ, ο Μόσιαλος κέρδισε τις εντυπώσεις, η παρουσία του Θ.Μαργαρίτη, σε σύγκριση ειδικά με τον εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, ήταν ικανοποιητική, αλλά προφανώς του έλλειπε και ο χρόνος να επιχειρηματολογήσει με άνεση, αλλά και το ότι η ΔΑ, δεν έχει προλάβει να έχει εκείνο το υλικό επεξεργασιών, που θα του επέτρεπαν να είναι απολύτως συγκεκριμένος.

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Δημοκρατική Αριστερά. Τι να προσέξουμε;

του Κώστα Ανδρέου

Η ιδρυτική συνδιάσκεψη ολοκληρώθηκε.
Όλα γίνανε, όπως αναμενότανε.
Ο τίτλος Δημοκρατική Αριστερά, ίσως δηλώνει πολύ περισσότερα απ’όσα μπορεί να περιγράψει κανείς.
Απλό και περιεκτικό το μήνυμά του. Τόσο το σε ποιους απευθύνεται όσο και τι θέλει.

Όμως ένας τίτλος δεν φτάνει. Τα πολιτικά κόμματα, χρειάζεται να κάνουν πολύ περισσότερα για να δικαιώσουν την αναγκαιότητά τους και την ύπαρξή τους.
Γενική διαπίστωση, κοινή αγωνία, η απάντηση στην κρίση.
Όπως όλη η κοινωνία, η συνδιάσκεψη αναρωτήθηκε με ειλικρίνεια για τις επιπτώσεις, της υπογραφής του Μνημονίου και της αποδοχής των όρων του δανεισμού από την τρόικα.

Η διακήρυξη, είναι πιο σίγουρη για τον χαρακτήρα της προσφυγής και της πολιτικής του ΔΝΤ. Εγώ δεν είμαι και τόσο. Μπορεί να σφάλω, αλλά δεν είμαι πεισμένος, το ομολογώ.
Επιμένω, ότι το ΔΝΤ, στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν θα λειτουργήσει, όπως σε άλλες περιπτώσεις. Η Ελλάδα, δεν είναι χώρα, με σοβαρές για το Διεθνές σύστημα πηγές πρώτων υλών, για να ενδιαφερθείς σαν ιμπεριαλιστής-καπιταλιστής για την εκμετάλλευση τους.
Αν πρόκειται να πάρουν τα λεφτά τους πίσω οι δανειστές, πρέπει να ποντάρουν στην ανάπτυξη της οικονομίας.

Δεν σημαίνουν και πολλά πράγματα η ιδιωτικοποίηση των νερών, της ΕΥΔΑΠ και η ΕΔΥΑΘ για το χρέος των 300 δις. Στην Αργεντινή οι αντίστοιχες εταιρείες, μαζί με τις πρώτες ύλες, ήταν σημαντικοί πόροι για την αποπληρωμή.
Η κυβέρνηση είναι φανερό, ότι δεν έχει αίσθηση των κοινωνικών επιπτώσεων που αυτή η υπαγωγή έχει.
Δεν φαίνεται να καταλαβαίνει -και ίσως και να ενδιαφέρεται -για το βάρος που σηκώνει ο μέσος πολίτης.
Δεν φαίνεται να καταλαβαίνει για τις επιπτώσεις των χειρισμών των προβλημάτων των μεσαίων στρωμάτων με την φορολόγηση, όλο και περισσότερο, όσων ήταν και πρίν φορολογικά συνεπείς, επειδή δεν μπορεί να συλληφθεί η φοροδιαφυγή και δεν καταλαβαίνει ότι όσο γίνονται ψηλότεροι οι συντελεστές άμεσων και έμμεσων φόρων, τόσο γίνονται άνισοι οι όροι ανταγωνισμού με την «μαύρη οικονομία».
Δεν φαίνεται , κυρίως να αντιλαμβάνεται, ότι οι πολίτες, δεν είναι διατιθέμενοι, να κάνουν θυσίες με αμφίβολο αποτέλεσμα.

Ο υπουργός Εργασίας, άρπαξε την ευκαιρία παρέμβασης στα εργασιακά δικαιώματα και το ασφαλιστικό , που απαιτούσε το μνημόνιο , την μετέτρεψε σε δικαιολογία και άρχισε να νομοθετεί περικοπές και βάρη, που όχι στην «σοσιαλιστική ταυτότητα» του κόμματός του δεν υπήρχε, αλλά ούτε στην ιδεολογία των πιο ακροδεξιών.
Μέχρι και το ΔΝΤ, διαμαρτυρήθηκε –προφανώς επειδή ένιωσε συκοφαντημένο- για τα υπονοούμενα του υπουργού, σαν να του έλεγε, ότι αν θέλει να παράσχει εξυπηρετήσεις στο μεγάλο κεφάλαιο, να αφήσει τα προσχήματα και να πάρει μόνος του τις ευθύνες.
Σήμερα , διαβάζω στα ΝΕΑ, ότι το ΔΝΤ , δηλώνει ότι ποτέ δεν απαίτησε να μειωθούν οι αποζημιώσεις των απολύσεων στο 50%.

Κάθε σοβαρός άνθρωπος και πολύ περισσότερο , ένας υπουργός που εκλέγεται από εργατογειτονιές, θα ντρεπόταν και πιθανά θα παραιτούνταν, μπροστά σε μια τέτοια αποκάλυψη. Δεν θα το κάνει , δεν θα του ζητήσει ο πρωθυπουργός να το κάνει και αυτό κατά την γνώμη μου σημαίνει, ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με την κυβέρνηση.
Εν πάσει περιπτώσει, νομίζω, ότι πριν η Δημοκρατική Αριστερά, προστεθεί στην στρατιά των πολιτικών δυνάμεων της υπερ-δαιμονοποίησης του ΔΝΤ, καλό είναι να γίνει σοβαρή έρευνα και συζήτηση.

Για μένα το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο ΔΝΤ, αλλά στην ΕΕ και την κυβέρνηση και για να είναι πειστική και διεισδυτική η πολιτική μας παρέμβαση, είναι απαραίτητη, η σωστή αξιολόγηση των δεσμεύσεων του μνημονίου και του χαρακτήρα της παγκοσμιοποίησης.
Η Ελλάδα ανήκει στον πυρήνα της Παγκοσμιοποίησης.
Η Αργεντινή ανήκε στις χώρες της λειτουργίας του υπολειπόμενου αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού.
Αυτή η διάκριση, λέει πολλά.

Περιφραστικά θα έλεγα, ότι το οικονομικό πρόβλημά μας είναι σαν το πρόβλημα της Καλιφόρνιας, εσωτερικό πρόβλημα, των ΗΠΑ, ενώ η Αργεντινή ήταν εξωτερικό πρόβλημα.
Το πρόβλημα μας δεν είναι εξωτερικό, συνεχίζει να είναι εσωτερικό, είναι οι πολιτικές και οι οικονομικές δυνάμεις που μας οδήγησαν στην κρίση και όπως φαίνεται ξανασήκωσαν κεφάλι και πρέπει να τους το κόψουμε.

Μην πετάξεις τίποτα, μην επαναπαυθείς στο παρελθόν, σκέψου κοιτώντας μπροστά...

από το ιστολόγιο Ένα σημάδι στο διάστημα
Εκεί, λοιπόν, στην πιο υψηλή κορφή σου, κάποτε ονειρεύτηκα
ν' ανοίγουνε τα χέρια μου σαν δυο μακριές προβλήτες και να
κλείνουνε μέσα τους όλα τ' αστέρια
Νικηφόρος Βρεττάκος (*)
Το κάποτε κραταιό Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, φάρος στο εγχείρημα ανανέωσης στην Ευρώπη, πέρασε από αλλεπάλληλες μετεξελίξεις μέχρι να φτάσει, μέσω διασπάσεων, αποχωρήσεων και συμμαχιών με πολιτικούς άλλων χώρων, στους σημερινούς Δημοκρατικούς˙ στον γραμματέα αυτού του κόμματος έστειλαν τις προάλλες μια επιστολή ορισμένα νέα, στην ηλικία, στελέχη ζητώντας να καταργηθεί το "σύντροφοι και συντρόφισσες" και όλα "αυτά τα ρομαντικά"...

Με αυτή την αφορμή,
το κινούμενο στο χώρο της Κομμουνιστικής ΕπανίδρυσηςControLaCrisi.org, ανέσυρε για προφανείς δικούς του λόγους μια επιστολήπου έστειλε το 2007, λίγο πριν πεθάνει, ο συγγραφέας Mario Rigoni Stern στην ομοσπονδία των αντιστασιακών της Ιταλίας που έχει νόημα για όποιον θέλει να τη διαβάζει ολόκληρη:
"Αγαπητοί σύντροφοι, ναι, Σύντροφοι, γιατί είναι όμορφο και αρχαίο όνομα που δεν πρέπει να αφήσουμε να πέσει σε αχρησία˙ προέρχεται από το λατινικό "cum panis" που συνενώνει όσους τρώνε το ίδιο ψωμί. Όσοι το κάνουν, μοιράζονται και την ύπαρξη με ό,τι αυτό συνεπάγεται: χαρά, δουλειά, αγώνα αλλά και ταλαιπωρίες.

[...]
Να, εμείς της Αντίστασης είμαστε Σύντροφοι γιατί, ναι, μοιραστήκαμε το ψωμί όταν έπεσε πείνα αλλά και επειδή συνάμα ζήσαμε το ψωμί της Λευτεριάς που είναι το πιο δύσκολο να κατακτηθεί και να διατηρηθεί. Σήμερα που, όπως έλεγε ο Primo Levi, έχουμε ένα σπιτικό ζεστό και την κοιλιά γεμάτη, νομίζουμε ότι λύσαμε το πρόβλημα της ύπαρξης και αράζουμε και λαγοκοιμόμαστε μπροστά στην τηλεόραση.

Το νου σας, Σύντροφοι! Δεν είναι καιρός για το όπλο παρά πόδας αλλά για ν
α μην αφοπλίσουμε το μυαλό, ναι το όπλο της λογικής είναι πιο δύσκολο να χρησιμοποιηθεί από τη βία. Ας συλλογιστούμε ό,τι υπήρξε και μην αφήνουμε να μας κολακεύει ένας πολιτισμός που προτείνει σε όλους οχήματα συνεχώς πιο όμορφα και κοριτσια όλο πιο γδυτά. Άλλα είναι τα προβλήματα της κοινωνίας μας: η ειρήνη, βέβαια, αλλά και μια δουλειά για όλους, η ελευθερία πρόσβασης στην εκπαίδευση, ήρεμα γηρατειά˙ όχι μόνον εγωιστικά για μας, αλλά για όλους τους πολίτες".
Η Αριστερά εκεί, εδώ, παντού στον κόσμο, ψάχνεται μέσα σε όλο και επαχθέστερες για την κοινωνία και τους εργαζόμενους συνθήκες, συνθήκες που όσο και αν κάτι από το πολύ κακό παρελθόν θυμίζουν, προσοχή μην κάνουμε το λάθος, είναι καινούργιες.
Η
συνήθης επιμονή στον εξωβελισμ
ό παραδόσεων με ισχυρό ηθικόφορτίο γίνεται το alter ego της δογματικής εμμονής όσων αντικαθιστούν την ανάλυση με τα σύμβολα˙ ειδικά τώρα προέχει να μην αφοπλίσουμε τη σκέψη μας. Έχοντας το νου στραμμένο στιςπραγματικότητες που διαμορφώθηκαν, στην ανάγκη ριζικών και πραγματικά δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων που να ξαναφέρουν στο επίκεντρο τον πλανήτη, τον άνθρωπο, τον εργαζόμενο, οφείλουμε να μην πετάξουμε τίποτα χωρίς να επαναπαυθούμε στις ιδέες του παρελθόντος˙ για να μπορέσουμε να δώσουμε μια βαθύτατα ηθικήδιάσταση στις πολιτικές και οικονομικές επεξεργασίες που θα προκύψουν.
Οι παραπάνω σκέψεις γράφτηκαν με αφορμή το νέο ταξίδι που ξεκινά η Ανανεωτική Πτέρυγα, το κομμάτι της ελληνικής αριστεράς που περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο εμπνεύστηκε από το κόμμα του Berlinguer και απευθύνεται και σε όσους έμειναν πίσω. Όσο για μας, καλό μας δρόμο σύντροφοι!

Έτσι, υποκειμενινά και επικαιρικά, μερικά άρθρα που το καθένα δίνει κάποια τροφή για σκέψη: Μια συζήτηση του Στρατή Μπουρνάζου με τον Κωσταντίνο Τσουκαλά για τα "
Ενθέματα" της "Κυριακάτικης Αυγής", "Αναζητώντας την πολιτική μέσα στην κρίση". Ένα "Διασπάσεων εγκώμιο" του Γιώργου Γιαννουλόπουλου στην "Ελευθεροτυπία". Σε άλλο μήκος κύματος, "Η χαράδρα με το τέλος" του Δημήτρη Σεβαστάκη. Μια "ρεπορταζιακή" αποτύπωση της πορείας από τον Κ.Κάρη στην "Αυγή": "Ναι στην αποδέσμευση της Ανανεωτικής Πτέρυγας". Ακόμα και μια συνέντευξη του Χρόνη Μίσσιου στον Αργύρη Παπαστάθη για το "Βήμα της Κυριακής". Και ένας αιρετικός προβληματισμός του Μιχάλη Γ.Τριαναταφυλλίδη "Περί κόμματος ο λογος" (από την ιστοσελίδα της Ανανεωτικής Πτέρυγας όπου αναπτύσσεται πλούσιος προβληματισμός)

(*) Οι στίχοι είναι από το "
Ο Ταϋγετος και η σιωπή", όπου ο Τίτος Πατρίκιος μαρτυρεί πως αναγνώρισε την αγωνία που Βρεττάκου να απαντήσει στις κατηγόριες του κόμματος εναντίον του...

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Τι είναι και τι θέλει η Δημοκρατική Αριστερά

δημοκρατικός σοσιαλισμός - αριστερός ευρωπαϊσμός - μεταρρυθμιστική στρατηγική – οικολογική εγρήγορση


Η ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ-ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗΣ
(σύνοψη)
Εμείς, το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς που έρχεται από μακριά και πάει μακριά, δεσμευόμαστε, παράλληλα με τη διαμόρφωση μιας ρεαλιστικής και υπεύθυνης πρότασης εξόδου από την κρίση, να ενισχύσουμε μεθόδους και πρακτικές που θα φέρνουν την πολιτική στους πολίτες και τους πολίτες στην πολιτική.

Φιλοδοξούμε το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς να είναι η απάντηση στο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας για τη ριζική ανασυγκρότηση του πολιτικού πεδίου και για τον ανακαθορισμό των κοινωνικών συσχετισμών. Η Δημοκρατική Αριστερά είναι, ταυτοχρόνως, η υπεράσπιση του παρελθόντος και του μέλλοντος της ανανεωτικής, δημοκρατικής και οικολογικής αριστεράς.

Ο πυρήνας των ανανεωτικών ιδεών, που τον κωδικοποιούμε στις θεμελιώδεις αρχές: «δημοκρατικός σοσιαλισμός - αριστερός ευρωπαϊσμός - μεταρρυθμιστική στρατηγική – οικολογική εγρήγορση» είναι και παραμένει στοιχείο της ταυτότητάς μας. Οι ιδέες αυτές εξακολουθούν να είναι ενεργές και να τροφοδοτούν τους προβληματισμούς μας για το μέλλον της αριστεράς. Γιατί ο χώρος της ανανεωτικής και διαρκώς ανανεούμενης αριστεράς είναι και πρέπει να είναι ένα ζωντανό κύτταρο υπεύθυνης στάσης, επίκαιρου λόγου, προγραμματικών θέσεων για τη προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας.

Αφήνουμε πίσω μας την Ελλάδα της χρεοκοπίας και της παρακμής. Είμαστε η Αριστερά της δημιουργίας, της κριτικής σκέψης και της πολιτιστικής αναγέννησης.

Είμαστε εμείς η Αριστερά που σταθερά υποστηρίζει ότι υπάρχει και άλλος δρόμος πέρα από το νεοφιλελευθερισμό και το ΔΝΤ. Η αριστερή αντιμετώπιση της κρίσης: η επιβεβλημένη μείωση του ελλείμματος και η συγκράτηση του χρέους να μη φορτωθεί στις πλάτες των εργαζομένων μέσα από την αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων και των κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά να συνδυαστεί με βαθιά αλλαγή του κράτους, του άδικου φορολογικού συστήματος, της διαχείρισης των χρημάτων του δημοσίου, του παραγωγικού αλλά και του καταναλωτικού προτύπου, επιλογών και νοοτροπιών σπατάλης, διαφθοράς.

Η υπεράσπιση του «δημόσιου συμφέροντος» είναι κεντρικό ιδεολογικό πρόταγμα, που θα μας επιτρέψει να επικεντρώσουμε τις δράσεις μας γύρω από τις «πολιτικές της κρίσης». Παράλληλα με τη δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας, τις προτάσεις αντιμετώπισής της, η δική μας αριστερά δεν μπορεί παρά να επικεντρώνεται στην ανθρώπινη διάσταση της κρίσης και το προστατευτικό δίκτυ της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η εστίαση στην αναδιανομή, στην αλληλεγγύη και στον επανακαθορισμό του προτύπου ανάπτυξης ανοίγει σήμερα το έδαφος για μια ουσιαστική παρέμβαση στο κράτος, στην αυτοδιοίκηση με αποκέντρωση και στους θεσμούς, αλλά και στη μεικτή οικονομία, με στόχο την προώθηση δομικών μεταρρυθμίσεων.

Οι κατευθύνσεις αυτές μπορούν να υλοποιηθούν μόνο μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πρόκειται για στρατηγική επιλογή για τη χώρα, τους εργαζόμενους, τη δημοκρατία και τον πολιτισμό. Η αντιμετώπιση της κρίσης συνδυάζεται με τις αναγκαίες αλλαγές στην ΕΕ προς την επείγουσα κατεύθυνση της ομοσπονδιακής δημοκρατικής ενοποίησης με πρώτους στόχους τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του τραπεζικού συστήματος και των χρηματαγορών από πολιτικούς θεσμούς, την απεμπλοκή από τους ασφυκτικούς δημοσιονομικούς κανόνες και αποδοχή της βαρύτητας των κριτηρίων απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας, τη στήριξη του ευρώ με ισχυρό κοινοτικό προϋπολογισμό, τη στήριξη χωρών όταν δέχονται τις κερδοσκοπικές επιθέσεις, δηλαδή κοινή οικονομική πολιτική. Οι αλλαγές αυτές απαιτούν νέους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς και αγώνες σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Είμαστε η αριστερά που έχει ενσωματώσει στον πυρήνα της συγκρότησής της την πεποίθηση ότι Αριστερά και Οικολογία μπορούν να συνθέσουν ένα καινούριο όραμα μια προγραμματική καινοτομία για τον κόσμο και τις σύγχρονες κοινωνίες. Αυτό σημαίνει βαθιές αλλαγές στον τρόπο που, ως αριστεροί/ές, σκεφτόμαστε και δρούμε, στα οράματα, στις αξίες, στις προτάσεις μας. Σημαίνει την ανάγκη για πράσινη-οικολογική στροφή της οικονομίας ως μιας ώριμης δυνατότητας για ισχυρές μεταρρυθμιστικές αλλαγές για το κλίμα και ένα νέο ενεργειακό πρότυπο.

Απευθυνόμαστε σήμερα στους προοδευτικούς και αριστερούς πολίτες της χώρας μας ζητώντας την ενεργό στήριξη, τη συμπόρευση και τη συμμετοχή τους στο εγχείρημά μας.

Το νέο μας κόμμα στηριγμένο στις αρχές της δημοκρατίας, της διαφάνειας, της πολυφωνίας και της αποτελεσματικότητας, συνδυάζοντας τη συλλογικότητα με την ατομική ευθύνη στη λειτουργία και τη δράση, διεκδικεί να κερδίζει ένα μεγάλο στοίχημα με τους πολίτες που συμμετέχουν ή το παρακολουθούν: Να επιβεβαιώνει καθημερινά την αντιστοιχία του με τα οράματα που επαγγέλλεται.
27/6/2010

Σήμερα είναι Just a Perfect Day για την Δημοκρατική Αριστερά...

Απολαύστε την...!!



Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

Φώτης Κουβέλης: Η δική μας Αριστερά δεν κάνει καμιά παραχώρηση ούτε στον αριστερότροπο λαϊκισμό ούτε στον μυωπικό αριστερισμό



ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΒΟΥΛΑ ΚΕΧΑΓΙΑ,ΤΑ ΝΕΑ

«Θέλουμε μία Αριστερά που δεν βολεύεται στα εύκολα» λέει ο Φώτης Κουβέλης με συνέντευξή του στα «ΝΕΑ» περιγράφοντας μία ημέρα πριν από την εξαγγελία της ίδρυσης νέου πολιτικού φορέα την ιδεολογική πλατφόρμα που τον περιβάλλει. Ο βουλευτής της Ανανεωτικής Πτέρυγας επισημαίνει αναφορικά με το ενδεχόμενο επιστροφής στον Συνασπισμό ότι «δεν κοιτάμε πίσω» και ξεκαθαρίζει ότι το κόμμα της Δημοκρατικής και Ανανεωτικής Αριστεράς δεν θα λειτουργήσει ως συμπλήρωμα καμιάς άλλης πολιτικής δύναμης.

Κύριε Κουβέλη, σε ποιους απευθύνεται ο νέος υπό συγκρότηση πολιτικός φορέας;




Απευθυνόμαστε στην κοινωνία. Θέλουμε να εκφράσουμε μια Αριστερά της ευθύνης, να συσπειρώσουμε δυνάμεις της εργασίας, ζωντανές δυνάμεις που διεκδικούν να βελτιώσουν τη θέση τους σε μια κοινωνία που τεμαχίζεται και αλλάζει.

Ανακαθορίζονται οι κοινωνικοί συσχετισμοί. Αυτός ο ανακαθορισμός αναζητεί την πολιτική του έκφραση. Επιλέξαμε υπεύθυνα να υπηρετήσουμε την Ανανεωτική Δημοκρατική Αριστερά, που θέλει και ξέρει να αγωνίζεται με συγκεκριμένες θέσεις για να δίνει λύσεις στα προβλήματα της χώρας, λύσεις προοπτικής χωρίς να κλείνεται στις «ασφαλείς» απαντήσεις των περασμένων δεκαετιών. Μας αφορά η δυναμική θεώρηση των πραγμάτων και η διεκδίκηση νέων κατανομών της πολιτικής και κοινωνικής ισχύος προς όφελος των εργαζομένων.

Η ίδια η ελληνική κοινωνία έχει, ιδιαίτερα σ΄ αυτήν την κρίσιμη περίοδο, ανάγκη από μια σύγχρονη δημοκρατική Αριστερά, με δυναμική την παρουσία της στη διαμόρφωση κοινωνικών προοδευτικών συσπειρώσεων. Η οικονομική κρίση, με την απαράδεκτη παρουσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στη χώρα, με δυσβάσταχτα και άδικα βάρη στις πλάτες των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, με αποσαθρωμένα τα εργασιακά δικαιώματα, επιβάλλει καινούργια καθήκοντα για τη σύγχρονη δημοκρατική Αριστερά.

Γιατί κάποιος να σας ακολουθήσει. Τι καινούργιο φέρνετε στα πολιτικά πράγματα;



Θέλουμε μια Αριστερά με τη δημοκρατία κύριο συστατικό της πολιτικής της. Μια Αριστερά ανοιχτή για να μπορούν σ΄ ένα συλλογικά διαμορφούμενο πλαίσιο να εκφράζονται και να συμπορεύονται όσο το δυνατόν ευρύτερες αριστερές, δημοκρατικές, σοσιαλιστικές και οικολογικές δυνάμεις, δημοκρατικοί και προοδευτικοί πολίτες που επένδυσαν με την ψήφο τους στο ΠΑΣΟΚ και σε άλλες πολιτικές δυνάμεις και αναζητούν σήμερα κοινωνικές και πολιτικές διεξόδους.

Η δική μας Αριστερά καλείται να κινηθεί στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής για να γείρει η πλάστιγγα και οι μεσοπρόθεσμες εξελίξεις υπέρ των εργαζομένων, των ανθρώπων της δημιουργίας, των νέων, διεκδικώντας νέες ρυθμίσεις και θεσμούς στη θέση των προνομίων του πελατειακού κράτους. Θέλουμε να πρωτοστατήσουμε στους αγώνες για διαφορετικές πολιτικές, για να αλλάξουν ριζικά τα κυβερνητικά μέτρα, με στόχο τη δίκαιη κατανομή των βαρών, την αντιμετώπιση των δομικών προβλημάτων της διοίκησης, την υλοποίηση νέου αναπτυξιακού προτύπου της παραγωγικής βάσης, την οικολογική ανασυγκρότηση της οικονομίας.

Θέλουμε μια Αριστερά που δεν βολεύεται στα εύκολα και γι΄ αυτό δεν κάνει καμιά παραχώρηση ούτε στον αριστερότροπο λαϊκισμό ούτε στον μυωπικό αριστερισμό. Μια Αριστερά που δεν αναλώνεται σε ανέξοδο και γι΄ αυτό αδιέξοδο και συντηρητικό επί της ουσίας καταγγελτισμό.

Θα αποκλείατε την επιστροφή σας στον Συνασπισμό σε περίπτωση αποδέσμευσής του από τον ΣΥΡΙΖΑ;


Την απόφασή μας να αποχωρήσουμε από τον Συνασπισμό καθόρισαν αποκλειστικά η αντίθεσή μας και οι διαφορές μας με την πολιτική του. Η πρωτοβουλία μας προσδιορίζεται από το περιεχόμενο της Ανανεωτικής Δημοκρατικής Αριστεράς. Αυτή η πολιτική θα καθορίζει τις ενέργειες και τις επιλογές μας. Προχωράμε μπροστά. Δεν κοιτάμε πίσω.

Πολλοί προβλέπουν ότι επιθυμία της Ανανεωτικής Πτέρυγας είναι η ένταξή της στο ΠΑΣΟΚ. Τι απαντάτε;



Δεν ετεροκαθοριζόμαστε και δεν συγκροτούμε το κόμμα της Δημοκρατικής Ανανεωτικής Αριστεράς για να λειτουργήσουμε ως συμπλήρωμα της όποιας άλλης πολιτικής δύναμης. Ο πολιτικός αυτοπροσδιορισμός μας, η διακριτή μας θέση και η πολιτική μας αυτονομία ορίζονται από τις δικές μας θέσεις, προγραμματικές προτάσεις και διεκδικήσεις. Σήμερα, πολίτες που επένδυσαν με την ψήφο τους στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και σε άλλες πολιτικές δυνάμεις, αναζητούν κοινωνικές και πολιτικές διεξόδους. Μπορεί και πρέπει να συγκροτηθεί ένα μεγάλο προοδευτικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία, ικανό να μετακινήσει την πολιτική σε προοδευτική κατεύθυνση.

Ένας πόνος, εκεί στ' Αριστερά

πηγή: pascal campion
του Γιώργου Πήττα*

Ερωτηματικό

Θυμάσαι εκείνο το βράδυ

που μιλούσαμε

για τους νεκρούς μας;

Τί να απογίναμε άραγε;

(Σπύρος Αραβανής-Από τη συλλογή Ανοσία της Άγνοιας)


Άλσος Νέας Σμύρνης, νύχτα, κάπου προς τα τέλη της δεκαετίας του 70-νομίζω 1979.

Άλλη μια γιορτή του ΚΚΕ Εσωτερικού, ακόμα ένα Φεστιβάλ του Ρήγα.

Τις προηγούμενες μέρες, είχαν εμφανιστεί ο Μάνος Χατζιδάκις (ένας γλυκανάλατος αστός συνθέτης για το ΚΚΕ τότε) και οι Socrates (βαλτοί της CIA για τον Γιάννη Μαρκόπουλο, αλλοτριωμένοι υπηρέτες του εξαμερικανισμού, για την Ορθοδοξία του ΚΚΕ).

Σε έναν αμφιθεατρικό χώρο ανάμεσα στα δέντρα του άλσους είχαν μπει σε ημικυκλική διάταξη μιας σειρά από μεγάλα μεγάφωνα και στο κέντρο, μια καρέκλα με μία μικρή κονσόλα μπροστά της. Φιλοξενούμενος της βραδιάς, ο Γιάννης Ξενάκης. Αυτός, ο πατέρας της Στοχαστικής Μουσικής, ο άνθρωπος που έφερε στη γη τους κοσμικούς αντίλαλους, ένας δημιουργός από τους λίγους που προκαλούσε βαθύ σεβασμό ακόμα και σε όσους δεν ήθελαν να μπουν στο δικό του ταξίδι. Για χρόνια πολλά εξόριστος στη Γαλλία, αυτός ο ερήμην καταδικασμένος σε θάνατο από την Ελλάδα του Εμφυλίου, πραγματικός θρύλος σε παγκόσμια κλίμακα για τη μουσική του 20ου αιώνα, είχε δεχτεί μετά χαράς να έρθει στη γιορτή του Ρήγα και να παίξει κάποιες μουσικές του κάνοντας ο ίδιος τον ξεναγό στο μουσικό του σύμπαν.

Για την ιστορία και μόνο, θα αναφέρω πως η βραδιά εξελίχθηκε στην κυριολεξία με τρόπους μαγικούς. Μαζεύτηκε πολύς κόσμος, άλλοι γιατί ήξεραν άλλοι από περιέργεια και άλλοι που ίσως δεν είχαν ιδέα. Ο Ξενάκης, αποδείχτηκε εκτός όλων των άλλων και μεγάλος δάσκαλος και παιδαγωγός. Καθήλωσε τους πάντες για 2 ώρες, κοιτούσαμε και ακούγαμε όλοι με ανοιχτό το στόμα και κατάφερε να ξεκλειδώσει σε όλους –και ήταν πολλοί εκεί -τους κώδικες τους κόσμου του.

Σε ένα παλαιότερο σημείωμά μου στην εφημερίδα, είχα και πάλι αναφερθεί σε εκείνες τις εποχές και ειδικά στις γιορτές που έκανε τότε το ΚΚΕ Εσωτερικού.

Γιορτές στις οποίες έβλεπες τους μουσικούς και τους ποιητές να μετέχουν μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο και να χαίρονται όλοι μαζί το βίωμα του Πολιτισμού. Δεν είναι η νοσταλγία που με σπρώχνει σε αυτές τις αναψηλαφήσεις, είναι περισσότερο η ένδεια των ημερών που με τρομάζει , η ανυπαρξία οπλισμού απέναντι στην επιθετική αλλοτρίωση που καταφέρνει στο τέλος και στρεβλώνει τα πάντα, ακόμα και τις πιο απλές έννοιες σε μία συζήτηση.

Ναι, η Αριστερά εκείνης της εποχής, ήταν ρηξικέλευθη, τολμηρή, ριζοσπαστική, επαναστατική, ήταν πραγματική Αριστερά.

Πρωτοπορούσε σε μία κοινωνία που ακόμα είχε νωπά τα τραύματα της δικτατορίας, τολμούσε να αγκαλιάζει τον «παρακμιακό αστό Χατζιδάκι» ή τον «ακατανόητο Ξενάκη» τολμούσε επίσημα να βάζει ζητήματα διακρίσεων στην κοινωνία για τους Ομοφυλόφιλους συμπολίτες σε μια εποχή που το ζήτημα ήταν ακόμα ταμπού, μίλησε πρώτη για την Οικολογία και τα περιβαλλοντικά ζητήματα –και ας μην ήταν ούτε κατά διάνοια «λαϊκά αιτήματα», θεράπευε συστηματικά τις Τέχνες, καλλιεργούσε την αγάπη στις Επιστήμες, έβλεπε την Ευρώπη και την ενοποίησή της ως ευκαιρία για διεύρυνση της Δημοκρατίας και της συνεργασίας της Κοινωνίας των Πολιτών.

Ήταν, μια Αριστερά που πήγαινε κόντρα στις ευκολίες κάθε είδους.

Το ΚΚΕ Εσωτερικού –από τότε- έβλεπε τους κινδύνους μιας ενίσχυσης της εθνικιστικής ακροδεξιάς στην Ευρώπη και, επένδυσε –ορθά- στην Ευρωπαϊκή Ιδέα βλέποντας πως θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ανάσχεση σε μία πιθανολογούμενη αναβίωση των εθνικισμών και του μίσους.

Πάνω από όλα, εκείνη η Αριστερά, η Ανανεωτική, η «Ρεβιζιονιστική» δεν έβαζε στις εκπτώσεις τις Θέσεις που αποφάσιζε πως η Ιστορική Αναγκαιότητα έπρεπε να λάβει.

Με άλλα λόγια δεν χαρίστηκε ποτέ ούτε στον αριστερότροπο λαϊκισμό, ούτε στον μυωπικό αριστερισμό.

Δεν χάιδευε ούτε τα μέλη της, ούτε την Κοινωνία αυτή η Αριστερά των «Αναθεωρητών». (λες και η Αναθεώρηση είναι συνώνυμη της ύβρεως…αλλά έτσι δεν σκέφτονται οι απανταχού ορθόδοξοι όταν τους ενοχλείς τα άγια των αγίων;)

Από την Ελλάδα του 79 μέχρι τη σημερινή του 2010, έχουν μεσολαβήσει τόσα που πια μιλάμε για μια σχεδόν διαφορετική χώρα. Σχεδόν κινηματογραφικά καταγράφτηκαν πολλά επεισόδια στο άρθρο «Ελλάδα, τίτλοι τέλους».

Η αλλοτρίωση που προκλήθηκε στα χρόνια που πέρασαν, ο βαθύτατος εκφασισμός της κοινωνίας σε όλα σχεδόν τα επίπεδα, η κυριαρχία του λαϊκισμού, η ανάδειξη σε όλο το φάσμα του κρατικού μηχανισμού στελεχών με μοναδικό προσόν την κομματική ιδιότητα, η σε τεράστιο βαθμό αποδοχή της αναξιοκρατίας από μεγάλες μερίδες του πληθυσμού, η μεγάλη αναδιανομή πλούτου που (καλώς) έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου που όμως δεν συνοδεύτηκε ποτέ από την διαπαιδαγώγηση σε υποχρεώσεις και παραγωγικότητα, μαζί με την ακάθεκτη επέλαση του life style αλλοίωσαν τον κοινωνικό ιστό, μπέρδεψαν ρόλους, επαναπροσδιόρισαν τους κώδικες συμπεριφοράς και επικοινωνίας.

Η Αριστερά σε όλα αυτά, βρέθηκε περίπου άφωνη, αμήχανη, χωρίς βηματισμό.

Με το ΠΑΣΟΚ να της λεηλατεί από την αρχή της δεκαετίας του 80 την Γραμματική και το Συντακτικό, σε συνδυασμό με την αλλοτρίωση μιας οδυνηρά μεγάλης μερίδας του λαού, κόλλησε στη γωνία.

Αναζήτησε να πάρει το αίμα της πίσω, μάλλον σπασμωδικά, όταν μπλέχτηκε στην προσωπική επίθεση κατά του Ανδρέα με τα ειδικά δικαστήρια. Χρησιμοποιήθηκε ουσιαστικά από την Μητσοτακική δεξιά ως ηθικό άλλοθι για την εξόντωση του αντιπάλου της. Και περιέπεσε ξανά σε υπαρξιακό τέλμα.

Για να μην μακρηγορήσω υπερβολικά, κάνω ένα άλμα:

ΚΚΕ Εσωτερικού, ΕΑΡ, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ.

Ρήξη και αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας, δηλαδή της μοναδικής ιστορικά, πολιτικά και αισθητικά κληρονόμου των κεφαλαίων που έγραψε το ΚΚΕ Εσωτερικού.

Ουσιαστικά, ρήξη με έναν Λόγο που απλώς πλειοδοτεί στο «Αντί» στείρα, μονότονα, και κυρίως, ναι κυρίως, αδιάφορο σε βαθμό κυνισμού, για το μέλλον του τόπου.

Με έναν διάχυτο αντιευρωπαϊσμό που συνειδητά, αγνοεί τα υπαρκτά οφέλη της Ε.Ε. και της Ευρωπαϊκής Ιδέας, γιατί προτιμά να απορρίπτει συλλήβδην αντί να προτείνει δημιουργικά.

Λόγος μόνο καταγγελτικός που δεν μετέχει ποτέ σε κανέναν διάλογο και αν το κάνει είναι για λόγους προσχηματικούς, λόγος που μοιάζει να μην ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο παρά μόνο για το πώς «συγκινήσει» τα πλήθη.

Τα πλήθη που ωστόσο, δεν συγκινούνται ακόμα και αν αργά μοιάζουν κάπως να απεγκλωβίζονται από το ασφυκτικό δίπολο ΠΑΣΟΚ-Νέας Δημοκρατίας.

Αυτός ο απεγκλωβισμός δεν έχει, ούτε θα μεταφραστεί σε κέρδη στην Κουμουνδούρου ή στον Περισσό.

Και βέβαια, δεν πιστεύω πως θα μεταφραστεί ξαφνικά σε εκλογικά ποσοστά για την Ανανεωτική Πτέρυγα.

Όμως, η αποχώρηση αυτή, ίσως να δώσει την ευκαιρία στην Αριστερά της Ανανέωσης να μιλήσει ξανά χωρίς εκπτώσεις.

Να τολμήσει ξανά να συγκρουστεί με όλων των ειδών τα κατεστημένα.

Να απεγκλωβιστεί από τους «αριστερούς» βυζαντινισμούς και τα μαγειρεία και να ορθώσει ξανά έναν λόγο που να συνδυάζει τον Πολιτικό Ρεαλισμό με το όραμα για μια καλύτερη κοινωνία.

Να μην ξανακούσουμε ως σχέδιο εξόδου από την ανεργία προτάσεις όπως εκείνη την γραφικότητα που μιλούσε για…άμεση πρόσληψη 100.000 νέων δημοσίων υπαλλήλων.

Όσοι πιστεύουν πως η ρήξη προκλήθηκε γιατί ο Φώτης Κουβέλης για παράδειγμα έχει φαγούρα για την καρέκλα, ας μελετήσουν λίγο την ιστορία της διαδρομής, όχι του Κουβέλη ως προσώπου αλλά των θέσεών του διαχρονικά.

Το διάβημα που έκαναν οι Ανανεωτικοί, περιέχει κινδύνους.

Η Ελλάδα, βρίσκεται στην κρισιμότερη περίοδό της, όχι από τον πόλεμο αλλά από τη σύστασή της, από τότε που μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια παραδόθηκε οριστικά στους Κοτζαμπάσηδες και στην πνευματική καθυστέρηση που επέβαλλε μέσω της επιρροής της στην Παιδεία η εκκλησία.

Με δύο κόμματα εξουσίας βαθύτατα διεφθαρμένα, με τα ακροδεξιά κοράκια να καραδοκούν, με το πολιτικό σύστημα να ταρακουνιέται συθέμελα, με την πτώχευση να είναι προ των πυλών, είναι πολλά που πρέπει να αναθεωρήσουμε.

Οι Ανανεωτικοί με το διάβημά τους αναλαμβάνουν έναν τεράστιο ποιοτικό ρόλο: Να λειτουργήσουν ως ολική επαναφορά της Αριστεράς στην Πραγματικότητα μέσα από ρήξεις και συνθέσεις ταυτόχρονα, ώστε να προκαλέσουν μια καινούργια χημεία με Λόγο και Αιτήματα που αφορούν στην εποχή μας και στο μέλλον, μακριά από τα πρότυπα του 19ου αιώνα στα οποία είναι κολλημένο το ΚΚΕ και στα οποία έχει κατρακυλήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το 17% που ήρθε κάποτε με την εκλογή Τσίπρα, δεν το έφερε ο Τσίπρας αλλά αυτή κάθε αυτή η πράξη αλλαγής της ηγεσίας σε συνδυασμό με την βαριά απογοήτευση μεγάλης μερίδας της βάσης του ΠΑΣΟΚ.

Αυτό σημαίνει πως ένα μεγάλο μέρος του κόσμου έχει ζωτική ανάγκη για μια πρόταση Αριστερή, σύγχρονη, που να μην φοβάται να αναλάβει ευθύνες συμμετοχής στις τύχες του τόπου.

Έδαφος υπάρχει, το πρώτο βήμα έγινε, η τόλμη είναι απαραίτητη για τη συνέχεια.

Ναι, υπάρχει ένας πόνος εκεί στ’ Αριστερά.

Αλλά είναι ακόμα μεγαλύτερος όταν αναλογίζομαι το πώς βρέθηκε η Ελλάδα εδώ που βρίσκεται τώρα.


*tvxs.gr, 12/6/10