Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

Μπλε και κόκκινο, τα χρώματα ξεθωριάζουν

από το ιστολόγιο Μη μαδάς τη μαργαρίτα


Συνέδριο Συνασπισμού.
Ακούς, στο προσυνεδριακό διάλογο, φωνές σπαρακτικές, εγκλωβισμένες. Εκκλήσεις για ιδεολογική ενότητα, προτροπές για ενιαία πολιτική δράση, καταδίκες των μηχανισμών. Φωνές ανάλογες θα ακουστούν και στο συνέδριο. Το αποτέλεσμα γνωστό;
Όποιος είναι έξω από το χορό του κόμματος δεν έχει δικαίωμα να ζητήσει ευθύνες από τα μέλη και τα στελέχη για τις χαμένες προσδοκίες. Αυτό είναι υπόθεση εσωτερική. Μπορεί όμως να ασκήσει κριτική, καλόπιστη ή και όχι, να εκφέρει γνώμη για όσα το κόμμα αυτό λέει και πράττει εσωτερικά ή δημόσια. Το κόμμα είναι ζωτικό όργανο της κοινωνίας, συμμετέχει στη διαπάλη των απόψεων, στην πάλη των τάξεων, οι θέσεις του επηρεάζουν τις τύχες όλων μας.

Ο ΣΥΝ γεννήθηκε στο περιβάλλον που δημιούργησε για την παγκόσμια Αριστερά η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Σκόρπισε ελπίδες για μια άλλη Αριστερά. Είκοσι χρόνια μετά τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Υποσχέθηκε να γίνει κόμμα μελών, αλλά έγινε κόμμα μηχανισμών και ηγετικών ομάδων.
Υποσχέθηκε εσωκομματική δημοκρατία, αλλά έγινε χώρος ανοικτής πολεμικής και ταυτόχρονα συνδιαλλαγής ομάδων, εν κρυπτώ.
Υποσχέθηκε δημοκρατικό σοσιαλισμό, αλλά δεν δούλεψε πάνω σ’ αυτό, τον εγκατέλειψε.
Υποσχέθηκε αριστερό ευρωπαϊσμό, αλλά ξέχασε να τον μεταφράσει σε συγκεκριμένη ευρωπαϊκή πολιτική, έτσι ώστε ο καθένας να εννοεί ό,τι αυτός θέλει.
Υποσχέθηκε πολιτικό διάλογο και σύνθεση, αλλά κατέληξε σε αγώνα ακύρωσης της άποψης του εσωκομματικού αντιπάλου.
Υποσχέθηκε κόμμα συντρόφων, αλλά έγινε άθροισμα εχθρικών κομμάτων.
Φάνηκε να θέλει να γίνει ένα κόμμα της δημοκρατικής νέας Αριστεράς, κατέληξε να θέλει να γίνει ένα κόμμα της δογματικής παραδοσιακής Αριστεράς.

Η βασική αντίθεση στο χώρο του ΣΥΝ, ανάγεται στη διάσπαση του κομμουνιστικού κόμματος το 68 και τις διαφορές ΚΚΕ και ΚΚΕ εσωτερικού.
Από τη μια ο φιλοευρωπαϊσμός, η μεταρρυθμιστική λογική και η πίστη στη μεικτή οικονομία του ΚΚΕ εσ. και της Ανανεωτικής Πτέρυγας.
Από την άλλη ο αντιευρωπαϊσμός, ο εργατισμός και η ροπή προς στο Λενινιστικό μοντέλο του σοσιαλιστικού κράτους, του ΚΚΕ και του Αριστερού Ρεύματος.
Δύο διαφορετικοί κόσμοι στο ίδιο κόμμα.

Αυτή η συνένωση, πριν 20 χρόνια, ήταν από μόνη της μια τομή, μια υπέρβαση. Η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, άνοιγε προοπτικές για αναζητήσεις στο χώρο της θεωρίας και του άλλου δρόμου προς το σοσιαλισμό. Η ανάμειξη ικανών στελεχών από τους δύο χώρους της παραδοσιακής αριστεράς προοιώνιζε παραγωγή στιβαρής πολιτικής. Ακόμα ήταν κοινή η πεποίθηση ότι μόνο με τη δημοκρατία θα μπορούσε να λειτουργήσει το νέο κόμμα, την ίδια δημοκρατία που ήθελε και για το σοσιαλισμό του. Το πολιτικό περιβάλλον των τελευταίων 20 χρόνων ευνοούσε το εγχείρημα. Η σταδιακή δεξιά στροφή του ΠΑΣΟΚ, με κορύφωση την περίοδο Σημίτη και η σταδιακή σκλήρυνση και περιχαράκωση του ΚΚΕ, έδινε ευκαιρία και ηθικό δικαίωμα στη νέα αριστερά να ηγεμονεύσει στον προοδευτικό χώρο, αλλά και στην κοινωνία γενικότερα. Οι κινητοποιήσεις ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, στο πόλεμο στα Βαλκάνια και τις επιλογές του δικομματισμού ήταν ευκαιρίες να δοκιμαστεί μια άλλη πολιτική της Αριστεράς.

Αν και το κλίμα ήταν άριστο, οι συνιστώσες του ΣΥΝ με κύρια ευθύνη των ηγεσιών τους δεν άδραξαν την ευκαιρία. Αργά αλλά σταθερά η συνένωση αποδείχτηκε τεχνητή. Οι τάσεις παγιώθηκαν και στεγανοποιήθηκαν, δημιουργήθηκαν φέουδα. Η δημοκρατία απέδρασε από το κόμμα. Μέλη και στελέχη που δεν είχαν διάθεση να μπουν σε παιχνίδια εξουσίας και είχαν και άλλες δουλειές πάγωσαν και απομακρύνθηκαν. Έμειναν οι επαγγελματίες της πολιτικής, που βιοπορίζονται από την κομματική τους ενασχόληση. Δεν είναι πάντα και οι καλύτεροι, κάθε άλλο, χωρίς αυτό να δηλώνει απαξία για όλα τα στελέχη του χώρου.
Ένα κόμμα που δεν είναι ένα αλλά πολλά σε συσκευασία ενός και σε εμπόλεμη μεταξύ τους κατάσταση, δεν είναι δυνατόν να παράγει πολιτική. Πόσο μάλλον όταν πρέπει να αποκαθηλώσει παγιωμένες θεωρίες στο χώρο του μαρξισμού, να διερευνήσει νέα κοινωνικά μοντέλα, να δοκιμάσει άλλες πολιτικές και ταυτόχρονα να αντιμετωπίζει και την καθημερινή πολιτική πραγματικότητα.
Αποτέλεσμα; Να προβάλλονται οι πολιτικές απόψεις των ηγεσιών των τάσεων σε τηλεοπτικού τύπου πολιτικές παρεμβάσεις. Το κόμμα δεν λειτουργεί συλλογικά. Οι αντιθέσεις της κορυφής κατεβαίνουν στη βάση, η πολιτική διαίρεση παγιώνεται. Σε κάθε άποψη που εκφέρει η μια τάση δημόσια, υπάρχει και ο δημόσιος αντίλογος. Αποκορύφωμα τα γνωστά γεγονότα στην προεκλογική περίοδο.

Το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν φάνηκε στην αρχή να αποτελεί πρόβλημα, κάθε άλλο. Όμως οι αριστερίστικες οργανώσεις που μπήκαν στη συμμαχία δεν είχαν καμιά πολιτική σχέση με το χώρο του ΣΥΝ, κανένα κοινό όραμα. Μοιραία τα πράγματα οδηγήθηκαν στις καταστάσεις που ακολούθησαν. Η αριστερή στροφή, που επιχείρησε η πλειοψηφία του ΑΡ, ανάτρεψε τις αρχικές πολιτικές συμφωνίες και μετατόπισε τον ΣΥΝ προς το χώρο του ΚΚΕ και των αριστεριστών. Πραγματικά ήταν στροφή μάλλον προς το κενό, γιατί ο χώρος αυτός έχει πολύ πιο αυθεντικούς εκφραστές. Ταυτόχρονα άνοιξε εσωτερικές πολιτικές διαμάχες και έκανε τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ρυθμιστές και στην ουσία απορυθμιστές της κατάστασης. Τώρα τρέχουν να το μαζέψουν, αλλά μάλλον είναι αργά.


Ο ΣΥΝ δεν καταφέρνει να εμβολίσει το ΚΚΕ, ούτε να σπάσει το δικομματισμό. Ο κόσμος ακούει τις απόψεις των στελεχών του, παλιότερα με μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αλλά δεν δείχνει να ελπίζει σ’ αυτόν. Ένας κόσμος γύρω από την ανανεωτική αριστερά ( ΚΚΕ εσ, Β Πανελλαδική) και ένας κόσμος της εκτός ΚΚΕ κομμουνιστικής αριστεράς και όχι μόνο, υποστηρίζει εκλογικά το κόμμα, χωρίς και να πολυενδιαφέρεται για τις απόψεις των τάσεων. Πιο πολύ από παράδοση. Εδώ έχουμε την γλυκιά εκδίκηση των ψηφοφόρων. Δίνοντάς τους ένα 3%-5% δεν τους επιτρέπουν να βλέπουν πιο ψηλά, αλλά τους βάζουν στη βουλή εξασφαλίζοντας την πολιτική και οικονομική τους επιβίωση. Στη θέση αυτή το πολιτικό παιχνίδι δεν έχει ενδιαφέρον, εκτός και αν βρεις θέμα στο εσωτερικό σου. Αν αυτό συνδυαστεί με ιδεολογικές αγκυλώσεις ορισμένων, με προσωπικούς στόχους, με την ανάγκη διαχείρισης της κρατικής επιδότησης και επαγγελματικής απασχόλησης, το μείγμα δεν θέλει και πολύ για να οδηγήσει σε ένα κόμμα εσωστρεφές και ανίκανο να παρακολουθήσει τις εξελίξεις.
Μεγάλη εντύπωση είχαν κάνει προεκλογικά, οι ανελέητες εσωτερικές συγκρούσεις που μείωναν καθοριστικά την ακτινοβολία του κόμματος. Τα γεγονότα έδειξαν ότι πάνω από το κόμμα και το λαό ήταν οι προσωπικές στρατηγικές. Συνεπώς με «ποια μούτρα» οι του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ζητούσαν την ψήφο του λαού για να διαχειριστούν τις τύχες του.


Η κατάσταση αυτή θα ήταν δυνατόν να ανατραπεί αν τα μέλη είχαν δύναμη, γνώμη και στόχο και ανάγκαζαν την ηγεσία για διαφορετική πορεία. Όμως ποτέ τα αριστερά κόμματα, στην Ελλάδα τουλάχιστον, δεν ήταν κόμματα μελών. Πάντοτε ήταν κόμματα αντικρουόμενων ηγετικών ομάδων και αβυσσαλέων μηχανισμών, καθότι, ήταν όλα απόγονοι του ενιαίου ΚΚΕ. Με περισσότερη ή λιγότερη ή και καθόλου δημοκρατία τα αριστερά κόμματα άρθρωναν το λόγο της ηγετικής τους ομάδας, στη διαμόρφωση του οποίου, η γνώμη των μελών και της κοινωνίας ποτέ δε μέτρησε. Στο ΣΥΝ, αρθρώνονται οι πολλοί λόγοι, των πολλών ομάδων, αλλά η σύνθεση είναι απούσα, η δημοκρατία δε λειτουργεί γιατί απουσιάζουν οι πραγματικές συλλογικές λειτουργίες. Δεν είναι επιλογή της ηγεσίας να ακούει τη βάση. Συντηρητισμός.


Αν η ηγεσία είχε την οξυδέρκεια, το θάρρος και τη φιλοδοξία να κοιτάξει πιο ψηλά είχε τρόπους να τολμήσει κάτι διαφορετικό. Μπορούσε να αφήσει τις θεωρητικές διαφορές απέξω, να συμφωνήσει σε ένα mini πρόγραμμα και μια τακτική συμμαχιών με στόχο την πολιτική εξουσία. Έχοντας απέναντί της ως πολιτικούς αντιπάλους, αστικά κόμματα σε βαθιά κρίση, μπορούσε με μια πολιτική συγκεκριμένων ριζοσπαστικών και ρεαλιστικών θέσεων να επηρεάσει τις εξελίξεις. Όμως το πολιτικό προσωπικό στο ΣΥΝ δεν έχει το απαιτούμενο θάρρος, το απαιτούμενο πολιτικό έρμα, τη μεγαλοσύνη του ηγέτη που οραματίζεται. Γι’ αυτό προτιμά να τσακώνεται για τα ασήμαντα και να αποφεύγει τα σημαντικά. Χώνει το κεφάλι στην άμμο σαν στρουθοκάμηλος, φοβούμενο την σύγκρουση με τη ζωή.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο χώρος αυτός δεν έχει ένα δεύτερο Παπαγιαννάκη, ούτε κ’ άν σε απόσταση.
Δεν είναι τυχαίο που ο Αλαβάνος, που φάνηκε να φέρνει κάτι διαφορετικό στο αριστερό ηγετικό προφίλ, κατάληξε να γίνει ο ήρωας της ΚΟΕ και της ΔΕΑ.
Δεν είναι τυχαίο που πολιτικά στελέχη με σοβαρό πολιτικό λόγο ένθεν και ένθεν, δεν αποτολμούν κανένα μετασχηματισμό, ούτε βέβαια την έξοδο και τη δημιουργία του νέου.

Ειδικά ας αναλογιστούμε την καλύτερη περίοδο του ΣΥΝ που όχι τυχαία συνέπεσε με την προεδρία Αλαβάνου. Ο Αλέκος Αλαβάνος έγινε, την εποχή εκείνη, η κύρια αιτία να πλησιάσουν το ΣΥΝ άνθρωποι έξω από τον παραδοσιακό χώρο της Αριστεράς. Γέννησε ελπίδες. Και πάνω στην ανθοφορία, ο Αλαβάνος τα μάζεψε και έφυγε. Κάτι σαν φόβος για το μεγάλο άλμα μου φάνηκε. Ίσως.

Λείπει η αριστερή φιλοδοξία. Λείπει η διάθεση για την κοινωνική αλλαγή. Αντί αυτών κυριαρχεί η κρατικοδίαιτη ραστώνη και ο γνωστός αριστερός συντηρητισμός. Να τα βρίσκουμε και να σπρώχνουμε το χρόνο.

Κακά τα ψέματα, μακριά από την εξουσία, ο αριστερός λόγος αυτοϊκανοποιείται μεν, αλλά δεν πραγματώνεται. Η απαξίωση του κυβερνητισμού εμφανίζεται ως αριστερή και ελευθεριακή στάση, αλλά είναι στάση φοβική απέναντι στα καθήκοντα της αριστεράς, που δεν είναι μόνο για να μαρτυρήσει, αλλά και για να κυβερνήσει. Η ιστορία θα είναι στο πλευρό της μόνο αν θέλει να την ιππεύσει.
Και όταν λέμε εξουσία δεν εννοούμε απλά την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Μιλάμε για την πολιτική ηγεμονία. Το κόμμα ως συλλογικός διανοούμενος οραματίζεται ένα νέο δρόμο προς ένα νέου τύπου κράτος πρόνειας, με πραγματική κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία, με σεβασμό στην ελευθερία και την επιχειρηματικότητα. Το κόμμα βρίσκεται μέσα στην κοινωνία, αντλεί δύναμη και ιδέες από αυτήν, αναλύει τα γεγονότα, προτείνει λύσεις, πασχίζει για την στήριξη των αδυνάμων, επηρεάζει και επηρεάζεται από την κοινή γνώμη.
Σταθερή η προσήλωσή του στον μεταρρυθμισμό, στον Αριστερό Ευρωπαϊσμό και στη δημοκρατία.

Αντίθετα με αυτά, το κόμμα διατυπώνει πρόχειρα τις καταγγελίες του, για να κλειστεί στο καβούκι του να φάει τις σάρκες του. Σε κάθε απόφαση, υπάρχει ένα ακυρωτικό «…αλλά» των μειοψηφούντων, σε κάθε μειοψηφικό «…..αλλά» υπάρχει το αντίκαρφο της ηγεσίας. Αυτισμός.

Τα χρώματα του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ έχουν πλέον ξεθωριάσει. Συνέδρια και συγκεντρώσεις, δήθεν κινήματα και δήθεν ανατροπές είναι πολλά μικρά τίποτα. Το αυτιστικό του παιχνίδι μπορεί να συνεχιστεί, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία για τον κόσμο της εργασίας και του πνεύματος, για τον κόσμο της σκεπτόμενης και μαχόμενης αριστεράς.

16 σχόλια:

  1. "Ο Αλέκος Αλαβάνος έγινε, την εποχή εκείνη, η κύρια αιτία να πλησιάσουν το ΣΥΝ άνθρωποι έξω από τον παραδοσιακό χώρο της Αριστεράς. Γέννησε ελπίδες. Και πάνω στην ανθοφορία, ο Αλαβάνος τα μάζεψε και έφυγε. Κάτι σαν φόβος για το μεγάλο άλμα μου φάνηκε. Ίσως."

    Τι είναι αυτά που γράφετε ρε παιδιά. Τον σύριζα είχαν πλησιάσει νέοι άνθρωποι τότε, όχι τον συν. Ο συν προ του σύριζα ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ο Αλαβάνος "τα μάζεψε κι έφυγε" από το Συν των μηχανισμών, όχι από τον ελπιδοφόρο (τότε) σύριζα. Από τον σύριζα παραγκωνίστηκε από τη νέα ηγετική ομάδα του συν με τη συνδρομή και της ΑΠ. Μην ξεχνάμε ότι και τότε ροκανίστηκαν τα ποσοστά και κυρίως η αξιοπιστία του σύριζα στην κοινωνία από τη διγλωσσία που παρουσίαζαν για το χώρο οι δημόσιες δηλώσεις των ανανεωτικών.
    Πάνος Δ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λοιπόν, παιδιά, η καλύτερη λύση είναι να βαδίσει ο κάθε ένας το δρόμο του...

    ας γίνουν 3 κόμματα του 1% και όποιος επιβιώσει επιβίωσε...

    ιταλοποίηση δηλαδη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εάν όλα αυτά που γράφεις στην ανάρτηση είναι όπως τα γράφεις, ή κάπως έτσι τέλος πάντων, τι νόημα έχει να επιμένουμε σε ένα τέτοιο "έκτρωμα"; Μήπως είμαστε μαζόχες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ποιος ΣΥΡΙΖΑ ρε παιδιά,
    συνεχίζετε να φαντασιώνεστε ένα κόμμα που δεν υπήρξε ποτέ (και πιθανόν να μην υπάρξει ούτε στο μέλλον)
    Ο πολύς κόσμος ποτέ δεν κατάλαβε τι ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, ως μετονομασία του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ τον είχε εκλάβει.
    Εξάλλου ο πολύς κόσμος (του δημοσκοπικού 18% εννοώ) αν γνώριζε τι πραγματικά ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μας είχε προσεγγίσει (ούτε δημοσκοπικά)ποτέ
    και φυσικά όταν αντιλήφθηκε τις αντισυστημικές ασυναρτησίες μας ξαναγύρισε από εκεί που ήρθε (από το Πασοκ).

    xno

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Βήμα πρώτο
    Η διαπίστωση για την πραγματική κατάσταση που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ και η συμφωνία κυρίων/ών πως στόχος είναι να σταματήσουν τα παιδιαρίσματα και να φτιαχτεί αισιόδοξη και προοπτική ατμόσφαιρα.
    Εάν αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί αυτόματα έχουμε την ομολογία πως η αριστερά έχει καταντήσει στο συνολό της γραφική.
    Στην κυριολεξία πλέον δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία.
    Βήμα δεύτερο.
    Να πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ τις ευθύνες που του αναλογούν στην δύσκολη αυτή συγκυρία με ευθύ πολιτικό λόγο και θέσεις και όχι ήξεις - αφίξεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Περί πραγματικότητας:
    @Πάνο Δ.

    1."Ο Αλαβάνος "τα μάζεψε κι έφυγε" από το Συν των μηχανισμών"
    Μάλλον παρέδωσε στεγνά τον Συν στους μηχανισμούς.
    Η επιλογή Τσίπρα δική του δεν ήταν ή κάνω λάθος; Και ο μηχανισμός Καρίτζη και λοιπών (εμείς τους λέμε νεοκομσομόλους) δεν ήταν ο πιο σκληρός και καθεστωτικός μηχανισμός που πέρασε ποτέ από τον Συν; Και μάλιστα χωρίς κανέναν έλεγχο από το μητρικό αριστερό ρεύμα; Αυτοί μόνο πρόσφατα άρχισαν να ξυπνάνε για την ζημιά που έγινε στο όνομα του Τσίπρα και τρέχουν τώρα και δεν προλαβαίνουν...
    2. Η διγλωσσία έσωσε την τιμή του Συνασπισμού για ένα διάστημα και των κράτησε στη Βουλή με τους ψήφους της ανανεωτικής αριστεράς.

    Γενικά το δίδυμο Αλαβάνου Τσίπρα (ως αποτύπωση της "αριστερής στροφής") έβαλε τον Συνασπισμό σε περιπέτειες που ακόμα έξοδος δεν διαφαίνεται και έχουν γελοιοποιήσει στην κοινωνική αριστερά το χώρο αυτό με τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς για το ποιος είναι ο πιο αριστερός...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Περί ιταλοποίησης:
    Στη χώρα μας παράδοση της ανανεωτικής αριστεράς έρχεται από το '68 και έχει βαθιές ρίζες στην κοινωνία. Η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της αριστεράς μας εν πολλοίς στηρίζεται σε αυτήν την παράδοση.
    Εάν λοιπόν προκύψει σχήμα της δημοκρατικής αριστεράς προφανώς θα επιβιώσει και εκλογικά ενώ οι πειρατές του Συριζα-Μετώπου θα περιοριστούν σε ποσοστά Ανταρσυας.
    Εύχομαι το τριήμερο κάποιοι να αλλάξουν μυαλά αλλιώς η δημιουργία του νέου σχήματος είναι απλά θέμα χρόνου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Γιώργο:
    Ναι, ο Τσίπρας ήταν επιλογή του Αλαβάνου. Αλλά εκλέχτηκε από συνέδριο του συνασπισμού, οπότε όσο μεγάλη ευθύνη και αν έχει ο Αλ.Αλ. για την πρόταση Τσίπρα, δεν ήταν αυτός που τον εξέλεξε πρόεδρο. Στο κάτω κάτω, ο ίδιος αποστασιοποιήθηκε και ουσιαστικά παραδέχτηκε ότι έκανε λάθος. Ο συνασπισμός σήμερα τι κάνει; Συντάσσεται πίσω από τον Τσίπρα για να... καταπολεμήσει τον οχτρό Αλαβάνο;
    Για το ότι η διγλωσσία έσωσε την "τιμή" του συνασπισμού διαφωνώ, αλλά οκ, ο καθένας κάνει τις δικές του εκτιμήσεις, είναι υποκειμενικό το συγκεκριμένο θέμα.
    Πάνος Δ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πάνο Δ.
    Ο Αλαβάνος εξαφανίστηκε, δεν έφυγε απλώς, έγιναν οι εκλογές και ξαναεμφανίστηκε μετά. Έτσι δεν είναι;
    Εκτός και αν ζούμε σε διαφορετικούς χρονόχωρους.Και φεύγοντας θα μπορούσε να πει τους λόγους και να μιλήσει για μηχανισμούς και να βάλει πολιτικά θέματα στο τραπέζι. Δεν το έκανε. Αλλά απόλη την ανάρτηση αυτό είναι το λιγότερο. Για τα υπόλοιπα θέλω τη γνώμη σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Όσο για το έκτρωμα που βάζει ο Ανώνυμος 10.40. Χειρότερα είναι αλλά η ανάρτηση τα περιγράφει πιο πολιτικά και σεμνά. Κι΄όμως υπάρχει τόσος κόσμος που το παλεύει και αντέχει και σκοτώνεται. Τι λέει αυτό; Αν όλοι αυτοί έδιναν τη μισή από την ικμάδα τους στη τη μάχη ενάντια στον ταξικό εχθρό και τη διαφθορά τώρα ο ΣΥΝ θα ήταν ρυθμιστής των καταστάσεων. Αλλά το μέλημά τους είναι η εσωκομματική διαπάλη και οι ιδεολογικές διαφορές. Μη στάξει η ουρά του γαιδάρου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. …κάποιοι πρέπει να ξέρουν, να θυμούνται και ….να πράττουν τα δέοντα…

    Κυκλοφορεί ευρέως και αναπαράγεται : "...Στη χώρα μας η παράδοση της ανανεωτικής αριστεράς έρχεται από το '68 και έχει βαθιές ρίζες στην κοινωνία..." , πράγμα το οποίο ναι μεν αιτιολογείται γι’ αυτούς που έχουν το νεαρό της ηλικίας αλλά δεν συνάδει με την πραγματική ιστορία της ελληνικής αριστεράς.
    Η προσπάθεια για τον "...εκσυγχρονισμό της αριστεράς..." και την προσαρμογή της στην κοινωνική πραγματικότητα και την απεμπλοκή της από "ιερές βίβλους" της κομμουνιστικής μυθοπλασίας άρχισε αμέσως μετά τον εμφύλιο. Για τους μελετητές και γνώστες της ιστορίας η άνθηση της κοινωνικής δημοκρατικής αριστεράς έγινε τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '60...μέσα από το κίνημα των Λαμπράκηδων και της νεολαίας της ΕΔΑ...από αυτούς που αμφισβήτησαν τα "τρανζίστορ" και τα "ιερά τέρατα" του μηχανισμού ΚΚΕ. Τώρα αν κάποιοι του γραφείου εσωτερικού καβάλησαν το "κύμα" το μόνο που κατόρθωσαν ήταν να ποδηγετήσουν το "ρεύμα" και με τις γνωστές λενινιστικές τακτικές όχι μόνον να το φέρουν σε αδιέξοδο αλλά και να ανοίξουν το δρόμο στον Ανδρέα του ΠΑΣΟΚ και την αποδεδειγμένη πλέον καταστροφή της χώρας και ειδικά της κοινωνικής συνείδησης και του κοινωνικού ιστού...Αλλά τώρα ποιός να καθίσει να αναλύσει τέτοια πράγματα...
    Αν παρ΄ ελπίδα κάποιος κοιτάξει την περίοδο '56 - '67, τα διαδραμματισθέντα στους χώρους εξορίας επί χούντας, τις πτυχές του κάθε καπελώματος των αντιδικτατορικών οργανώσεων αλλά και, κατά την γνώμη μου το ποιό σημαντικό, τους πρώτους μήνες της μεταπολίτευσης και τον "αχαρακτήριστο,... αλλά τόσο ευδιάκριτο και γνωστό παλαιοκομμουνιστικό" ρόλο της ηγεσίας του ΚΚΕεσ. στον τορπιλισμό της προσπάθειας συγκρότησης της ευρωπαϊκής δημοκρατικής και σύγχρονης αριστεράς μέσα στην ΕΔΑ. ...
    Και φτάσαμε εκεί που φτάσαμε...Γιατί ..."άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα αλλιώς"...και τα φοράει ακόμα...και έκανε και τον πρώτο και τον δευτερο ΣΥΝ και μετά έκανε και την διεύρυνση προς τους παλιούς "γενίτσαρους της ΚΝΕ/ΚΚΕ" ...και σαν να μην έφτανε αυτό...ζητήθηκε και η αρωγή των "extraparlamentari" , τα γκρουπούσκουλα της ψυχασθένειας του εξωπραγματικού...για να δει ο ελληνικός λαός το "φως το αληθινό" και εγένετο ΣΥΡΙΖΑ και το μπάχαλο... προσομοίωση κατάληψης της Γκράβα...και το "πετεινάρι" αρχηγός...
    Φίλοι και σύντροφοι...αφήστε την τακτική του ..."όπλον παρά πόδα"...δεν οδήγησε πουθενά. Το "σύνδρομο Πλουμπίδη" και τα λοιπά σύνδρομα, δεν μπορούν να βασανίζουν ακόμα την αριστερά που θέλει να είναι σύγχρονη, δημοκρατική και ευρωπαϊκή και να μην κοροϊδεύει τον εαυτό της...
    Κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι και "ο κόσμος δεν μασάει πλέον"...
    Αν λοιπόν μελετώντας την ιστορία της αριστεράς, και επί τον τύπο των ήλων, βγαίνουν κάποια απαραίτητα συμπεράσματα….τότε δεν πλανάται …και δεν θρέφει φρούδες ελπίδες …και δεν επενδύει στους «λειτουργούς των εγκλημάτων του χθες» ….και στους χρεοκοπημένους σχηματισμούς τύπου ΣΥΝ…
    Απομένει να δούμε αν, ο κομματικά παροπλισμένος κόσμος της σύγχρονης ευρωπαϊκής δημοκρατικής αριστεράς και οι ανένταχτοι πολίτες του ιδίου ιδεολογικοπολιτικού χώρου, βρουν το κουράγιο να αποτελέσουν τον πυρήνα για την δημιουργία του φορέα που θα φέρει την αριστερά στην πραγματικότητα του σήμερα και θα σχεδιάσουν το όραμα του «καλλίτερο αύριο».
    Αρχής γενομένης από το τριήμερο συνέδριο του ΣΥΝ που πλέον έχει όλα τα χαρακτηριστικά της φάρσας…τουλάχιστον γι αυτούς που δεν έχουν ή δεν περιμένουν από αυτό τα officia και τους κομματικούς τίτλους και το …παντεσπάνι του στελέχους …
    3-6-2010
    Παναγιώτης Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Πολυ τηλεγραφικα,οποιος γνωριζει τι ειπωθηκε στην τελευταια επισκεψη του Αλαβανου στην Π.Γ. ΜΕ ΤΟΝ Τσιπρα,θα συνειδητοποιουσε το τιποτενιο των πολιτκων αυτων ανδρων και τελος.Αλλα η κακια Πτερυγα εδωσε λογω πολιτικης τιμης να μην διαρρευσει τιποτε στον Τυπο και μενω εως εδω.Οσογια το σχολιο το αποπανω εχει βαση για σοβαρη κουβεντα αλλα δεν ειναι της ωρας[μου],καθοτι ως περηφανος συνεδρος παω συνεδριο.mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Παναγιώτη Κ
    Συμφωνούμε. Αν πασχίζουμε για κάτι είναι αυτό που λες:

    Απομένει να δούμε αν, ο κομματικά παροπλισμένος κόσμος της σύγχρονης ευρωπαϊκής δημοκρατικής αριστεράς και οι ανένταχτοι πολίτες του ιδίου ιδεολογικοπολιτικού χώρου, βρουν το κουράγιο να αποτελέσουν τον πυρήνα για την δημιουργία του φορέα που θα φέρει την αριστερά στην πραγματικότητα του σήμερα και θα σχεδιάσουν το όραμα του «καλλίτερο αύριο».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @leo:
    "Αλλά απόλη την ανάρτηση αυτό είναι το λιγότερο. Για τα υπόλοιπα θέλω τη γνώμη σου."

    Έχεις δίκιο, απλά ήμουν στη δουλειά χτες και έκανα ένα σχόλιο στα γρήγορα για κάτι που είδα σε bold και μου τράβηξε την προσοχή. Τώρα μπόρεσα να διαβάσω όλο το κείμενο. Δε διαφωνούμε κάπου, έχω γράψει εδώ και μήνες (σε ένα κείμενό που είχε δημοσιευτεί στο blog της ΠΑΣΑ) ότι το καλύτερο που θα μπορούσε ο Συνασπισμός σήμερα θα ήταν να διασπαστεί στα δύο βασικά ρεύματά του. Αυτή η συνύπαρξη με το ζόρι πλέον μυρίζει μούχλα, δεν παράγει πολιτική, μόνο φαγωμάρα. Νομίζω ότι η κοινωνία έχει ξεπεράσει το συνασπισμό πλέον, δεν την αφορά, εκτός αν αρχίσει να παράγει συγκροτημένες προτάσεις. Σε ένα χώρο όπου οι προτάσεις ξεκινούν από τη συνεργασία με το πασόκ και φτάνουν στην αποχώρηση από τη βουλή και τη δημιουργία νέου ΕΑΜ, είναι λογικό να μην μπορεί να γίνει σύνθεση.
    Πάνος Δ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ορίστε κι ένα σχόλιο που μόλις διάβασα στο tvxs και με βρίσκει σύμφωνο:

    πραγματικα ομως

    αν θελει να προσφερει εστω μια υπηρεσια στο κινημα ο ΣΥΝ , αυτη ειναι η αυτοδιαλυση του

    ας δωσουν ενα τελος σε ολο αυτο το κομμτικο αλισβερισι, σε ολη αυτη την γραφειοκρατικη εκπτωση, σε ολους τους συμβιβσμους και στη μιζερη καθημερινοτητα της κοινοτυπιας και του αΛογου , Λογου
    ας τελειωνουμε με τα στερεοτυπα
    φτανει η μυρουδια της καμαριλας
    κλειστε το μαγαζι
    ετσι θα δωσετε εστω και την υστατη στιγμη ενα παραδειγμα αξιοπρεπειας , ενω παραλληλα θα απεγκλωβισθει εγκαιρα ο κοσμος (που ετσι και αλλιως θα το κανει καποια στιγμη) , απο παρωχημενα σχηματα , ιδεες , πολιτικες

    το λεω με ολη μου την καλη πιστη , ειναι η μονη αριστερη πολιτικη προταση που μπορει να υπαρξει και ευχομαι να επικρατησει , αν οχι κατι αλλο τουλαχιστον το φιλοτιμο

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU