Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

Δημοκρατική Αριστερά : Ποιο κλικ;

Ένα από τα ισχυρά κλισέ της αριστεράς είναι ότι υπάρχουν διασπάσεις με αρνητικό πρόσημο. Ως αρνητικά συμβάντα οπισθοχώρησης από μια προσδιορισμένη διαδρομή, ως φρενάρισμα σε μια κούρσα ταχύτητας.

Όμως σε εθελοντικές πολιτικές οργανώσεις με θεμέλιο την κριτική, οι ομαδοποιήσεις είναι η πιο φυσική εξέλιξη. Γιατί εξασφαλίζουν ακριβώς μια συμπαγή κρίσιμη μάζα ικανή να σχηματίσει ένα συνεκτικό λόγο. Αλλιώς η εθελοντική πολιτική γίνεται μαζοχισμός.

Ο γαλαξίας των αριστερών ομάδων, συσπειρώσεων, κινήσεων, οργανώσεων, κομμάτων, αποτελεί ένδειξη υγείας μιας αυθεντικής ιδεολογικής αναζήτησης που ασφυκτιά σε πολιτικά και ιδεολογικά πλαίσια ευρύτερων σχηματισμών. Η κόκκινη φαντασίωση του μεγάλου λενινιστικού κόμματος μπορεί να παραμείνει ζωντανή στα ντοκιμαντέρ για τον Οκτώβρη, αλλά έχει ενταφιασθεί από καιρό και μόνο από τον κατακερματισμό των εργαζομένων σε ένα τεράστιο πλήθος ετερόμορφων μορφών και προοπτικών απασχόλησης.

Η αριστερή πανσπερμία δεν αντανακλά παρά την νέα μορφή της κοινωνικής οργάνωσης που δεν δημιουργεί μόνο εγκλεισμένα εγωιστικά άτομα (individuals), αλλά και το αντίδοτο τους που δεν είναι οι φανταστικές ρετρό συλλογικότητες αλλά οι νέες δημιουργικές μοναδικότητες (singularities) που ανασυντίθεται σποραδικά σε νομαδικές πλαστικές ομαδικότητες σε δυναμικά «πλήθη».

Επομένως οι αριστερές διχοστασίες και τα σχίσματα δεν είναι ούτε καλά ούτε κακά νέα, είναι φυσιολογικά νέα, και αναμένονται να πληθύνουν όσο δημιουργούνται νέες πιο κατακερματισμένες συνθήκες εργασίας, ζωής και φαντασίας. Με μια έννοια οι διασπάσεις είναι αδιαπραγμάτευτες, είναι αναπόδραστες ρήξεις που παράγουν πολιτική από μόνες τους.

Υπάρχει λοιπόν εντός αριστεράς ένας δυναμικός καταμερισμός «εργασίας», μια εκ των πραγμάτων αντιπροσώπευση διαφορετικών ρευμάτων που συνυπάρχουν εντός μιας ευρύτερης ροής.

Η κατανόηση του δυναμικού καταμερισμού «εργασίας» αυτομάτως ακυρώνει ενστάσεις και κριτικές που εδράζονται στην εύρεση, υιοθέτηση, και τελικά αξιολόγηση με βάση υποτιθέμενα κριτήρια «αριστεροσύνης».

Αποτελεί χάσιμο χρόνου να ζητήσουμε από την Ανταρσύα ρεαλιστικές προτάσεις για το ασφαλιστικό, από το ΚΚΕ πρόγραμμα ρεαλιστικών συνεργασιών, από την ΔΑ το πρόγραμμα των καταλήψεων και κινητοποιήσεων της. Απλούστατα εντός αριστεράς συνυπάρχουν και ο οξύς ρητορικός αντικαπιταλισμός, και η αναζήτηση της «ορθοδοξίας» και η ανάγκη των προτάσεων . Έκαστος στο είδος του.

Στο πρίσμα αυτό κανείς δεν μπορεί να μεμφθεί ή να επαινέσει τους «ανανεωτικούς» για την πρωτοβουλία τους. Οι τύποι δεν λογοδοτούν παρά στον εαυτό τους, και την συνείδηση τους.

Τούτου δοθέντος όμως προκύπτει το ζήτημα.
Άραγε ποιας κοινωνικής ροής και δυναμικής είναι απότοκο η ΔΑ; Ποιες διακριτές πολιτικές και κοινωνικές ροπές παρέχουν την απαιτούμενη ενέργεια για ένα τέτοιο εγχείρημα; (...)

...η συνέχεια στον left liberal synthesis

5 σχόλια:

  1. Για Μια Δημοκρατικη Αριστερα της Σωτης Τριανταφυλλου

    Θα το ξαναπώ· όσες φορές χρειαστεί, κι όσες φορές αντέξω: στην Ελλάδα δεν υπάρχει δημοκρατική αριστερά· η κοινωνική αριστερά απουσιάζει. Υπάρχει ένα «φιλεργατικό», γραφειοκρατικό κόμμα με σοσιαλφασιστικές βλέψεις –το ΚΚΕ– καθώς και ο ΣΥΡΙΖΑ, ένας εξίσου «φιλεργατικός», δημαγωγικός σχηματισμός που κολακεύει τη δήθεν εξεγερμένη νεολαία και τον «λαό» πασχίζοντας να ξεπεράσει το ΚΚΕ σε επαναστατικότητα, κινητικότητα και φωνασκίες. Τι είδους χώρα είναι αυτή όπου οι αριστεροί δημοκράτες βρίσκονται σε γενική αμηχανία ή στην άβολη θέση να υποστηρίζουν το κυβερνών σοσιαλδημοκρατικό κόμμα; Και γιατί οι Πράσινοι, αφού άργησαν σαράντα χρόνια, έφτασαν ασθμαίνοντας τόσο; Τι είδους χώρα είναι αυτή που συντηρεί σταλινικούς και σταλινοειδείς με απλοϊκές αντιλήψεις για το άτομο, το σύνολο, την οικονομία, τον τρόπο της ζωής; Για πόσες δεκαετίες ακόμα θα ψηφίζονται κόμματα κοινωνικού συντηρητισμού, θρησκευτικού και ιδεολογικού φανατισμού;

    O ΣΥΡΙΖΑ, ένα συνονθύλευμα, ένα αποτέλεσμα ανακύκλωσης κομμουνιστογενών δυνάμεων (στην πραγματικότητα, το επίθετο «κομμουνιστογενής» αναιρεί το περιεχόμενο της αριστεράς, αλλά λίγοι συμφωνούμε σ’ αυτό) δημιουργήθηκε ως αντίθεση στον νεοφιλελευθερισμό χωρίς να προηγηθεί σαφής και ηχηρή ρήξη με την ιστορία και το ήθος του ΚΚΕ. Αντιθέτως, ομάδες και άτομα που συνεργάστηκαν κατά καιρούς με τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ σέβονται και αναπαράγουν την ιδεολογία και τις «θυσίες» της παραδοσιακής αριστεράς που δεν είναι αριστερά. Και της μη-παραδοσιακής, υπό την έννοια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει και εφαρμόζει, όπου λάχει, μια υπερεπαναστατική, άκαμπτη και άχαρη ρητορική. Προπάντων μη μας κατηγορήσουν για έλλειμμα αντάρτικου πνεύματος και φρασεολογίας...

    Οποιαδήποτε ανανεωτική τάση κατασιγάζεται προτού εκδηλωθεί· κάθε αντικομμουνιστική, πλην όμως αριστερή, αντίληψη –που σημαίνει ανθρωπιστική, ρεαλιστική, που προάγει την ατομική ελευθερία και ευτυχία– θεωρείται ηθικά απαράδεκτη. Και πώς να μη θεωρείται αφού οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ αυτοαποκαλούνται «κομμουνιστές», πατριώτες, τροτσκιστές, μαοϊκοί και θαυμαστές της Ρόζας Λούξεμπουργκ; (Μερικοί από τους τελευταίους δεν παραδέχονται τη δημοκρατική φύση του γερμανικού εργατικού κινήματος μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο: επικρατεί σύγχυση, φανατισμός, άγνοια, νοσηρή προσκόλληση σε πρόσωπα και θρύλους...). Τι μπορεί να περιμένει κανείς από ανθρώπους που δηλώνουν κινεζόφιλοι; Ότι ίσως χρειαζόμαστε, όπως συνέβη στη μαοϊκή Κίνα, μια πολιτιστική επανάσταση, ένα μεγάλο άλμα προς τα μπρος, μαζικές εκκαθαρίσεις, προσωπολατρία; Και πώς οι κινεζόφιλοι σταλινικοί συστεγάζονται με τους τροτσκιστές; Μολονότι τούς χωρίζει η ιστορία και τα εκατέρωθεν πολιτικά εγκλήματα, τους ενώνει παρόμοιο πολιτικό ήθος...

    ..Το πεδίο και ο ρόλος της διεθνούς αριστεράς δεν είναι η αδιάκοπη έκφραση δυσαρέσκειας και ταξικού φθόνου, όπως φαίνεται να πιστεύουν οι δογματικοί Έλληνες που επηρεάζονται, εμμέσως ή αμέσως, από το ΚΚΕ, αλλά μια σειρά από δημιουργικές προτάσεις για τη δικαιότερη κατανομή του πλούτου, την αποστρατιωτικοποίηση, την παιδεία, την ισότητα των ευκαιριών, την προστασία του περιβάλλοντος, τον εξανθρωπισμό της καθημερινότητας· προτάσεις και προσπάθειες (ατομικές και συλλογικές) για έναν τρόπο ζωής που να στηρίζεται στην αλληλεγγύη, στην υπευθυνότητα, στην τήρηση των νόμων, στη συνεργασία πολίτη-κράτους. Συμπολίτες, η καλύτερη κοινωνική κατάσταση δεν θα προέλθει από καλύτερες ιδέες (οι «καλές» ιδέες υπάρχουν)˙ θα προέλθει από καλύτερους ανθρώπους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Προφητικό; Ολόκληρο εδώ http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2010/03/blog-post_2036.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν υπήρχε, πράγματι, αλλά

    - Φώτης Κουβέλης : "Θα ξαναφέρουμε στο προσκήνιο την Αριστερά που ονειρευτήκαμε." Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο, στις 23 Ιουνίου 2009.

    " Η σημερινή μας συνάντηση ας γίνει κοινή δέσμευση.

    Δέσμευση δική μας, δέσμευση δική σας.

    Επιτρέψτε μου τον προσωπικό λόγο:

    Σας διαβεβαιώ: είναι και προσωπική μου δέσμευση.

    Θα ξαναφέρουμε στο προσκήνιο την Αριστερά που ονειρευτήκαμε.

    Την αριστερά που χρειάζεται η κοινωνία και την περιμένει."

    Σας ευχαριστώ.
    Φώτης Κουβέλης 23/6/2009

    Σπίθας
    Τυχαίο; Δεν νομίζω!
    :)

    Γιώργο, ότι λέω γίνεται,.

    γράφτο :)
    ποσοστό *14,3% )

    όσα και τα σχόλια, σ'εκείνο το ποστ μου,

    (πίστεψα ότι αυτό θα συμβεί, αφού δεσμέυτηκε, ο Φώτης, το θέμα είχε ήδη δομολογηθεί..)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σημείωσε, δε

    ουδέποτε, έχει πει κάτι και δεν το έχει κάνει, ο Φώτης.

    Καρατσεκαρισμένο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU