Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Δημοκρατική Αριστερά. Τι να προσέξουμε;

του Κώστα Ανδρέου

Η ιδρυτική συνδιάσκεψη ολοκληρώθηκε.
Όλα γίνανε, όπως αναμενότανε.
Ο τίτλος Δημοκρατική Αριστερά, ίσως δηλώνει πολύ περισσότερα απ’όσα μπορεί να περιγράψει κανείς.
Απλό και περιεκτικό το μήνυμά του. Τόσο το σε ποιους απευθύνεται όσο και τι θέλει.

Όμως ένας τίτλος δεν φτάνει. Τα πολιτικά κόμματα, χρειάζεται να κάνουν πολύ περισσότερα για να δικαιώσουν την αναγκαιότητά τους και την ύπαρξή τους.
Γενική διαπίστωση, κοινή αγωνία, η απάντηση στην κρίση.
Όπως όλη η κοινωνία, η συνδιάσκεψη αναρωτήθηκε με ειλικρίνεια για τις επιπτώσεις, της υπογραφής του Μνημονίου και της αποδοχής των όρων του δανεισμού από την τρόικα.

Η διακήρυξη, είναι πιο σίγουρη για τον χαρακτήρα της προσφυγής και της πολιτικής του ΔΝΤ. Εγώ δεν είμαι και τόσο. Μπορεί να σφάλω, αλλά δεν είμαι πεισμένος, το ομολογώ.
Επιμένω, ότι το ΔΝΤ, στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν θα λειτουργήσει, όπως σε άλλες περιπτώσεις. Η Ελλάδα, δεν είναι χώρα, με σοβαρές για το Διεθνές σύστημα πηγές πρώτων υλών, για να ενδιαφερθείς σαν ιμπεριαλιστής-καπιταλιστής για την εκμετάλλευση τους.
Αν πρόκειται να πάρουν τα λεφτά τους πίσω οι δανειστές, πρέπει να ποντάρουν στην ανάπτυξη της οικονομίας.

Δεν σημαίνουν και πολλά πράγματα η ιδιωτικοποίηση των νερών, της ΕΥΔΑΠ και η ΕΔΥΑΘ για το χρέος των 300 δις. Στην Αργεντινή οι αντίστοιχες εταιρείες, μαζί με τις πρώτες ύλες, ήταν σημαντικοί πόροι για την αποπληρωμή.
Η κυβέρνηση είναι φανερό, ότι δεν έχει αίσθηση των κοινωνικών επιπτώσεων που αυτή η υπαγωγή έχει.
Δεν φαίνεται να καταλαβαίνει -και ίσως και να ενδιαφέρεται -για το βάρος που σηκώνει ο μέσος πολίτης.
Δεν φαίνεται να καταλαβαίνει για τις επιπτώσεις των χειρισμών των προβλημάτων των μεσαίων στρωμάτων με την φορολόγηση, όλο και περισσότερο, όσων ήταν και πρίν φορολογικά συνεπείς, επειδή δεν μπορεί να συλληφθεί η φοροδιαφυγή και δεν καταλαβαίνει ότι όσο γίνονται ψηλότεροι οι συντελεστές άμεσων και έμμεσων φόρων, τόσο γίνονται άνισοι οι όροι ανταγωνισμού με την «μαύρη οικονομία».
Δεν φαίνεται , κυρίως να αντιλαμβάνεται, ότι οι πολίτες, δεν είναι διατιθέμενοι, να κάνουν θυσίες με αμφίβολο αποτέλεσμα.

Ο υπουργός Εργασίας, άρπαξε την ευκαιρία παρέμβασης στα εργασιακά δικαιώματα και το ασφαλιστικό , που απαιτούσε το μνημόνιο , την μετέτρεψε σε δικαιολογία και άρχισε να νομοθετεί περικοπές και βάρη, που όχι στην «σοσιαλιστική ταυτότητα» του κόμματός του δεν υπήρχε, αλλά ούτε στην ιδεολογία των πιο ακροδεξιών.
Μέχρι και το ΔΝΤ, διαμαρτυρήθηκε –προφανώς επειδή ένιωσε συκοφαντημένο- για τα υπονοούμενα του υπουργού, σαν να του έλεγε, ότι αν θέλει να παράσχει εξυπηρετήσεις στο μεγάλο κεφάλαιο, να αφήσει τα προσχήματα και να πάρει μόνος του τις ευθύνες.
Σήμερα , διαβάζω στα ΝΕΑ, ότι το ΔΝΤ , δηλώνει ότι ποτέ δεν απαίτησε να μειωθούν οι αποζημιώσεις των απολύσεων στο 50%.

Κάθε σοβαρός άνθρωπος και πολύ περισσότερο , ένας υπουργός που εκλέγεται από εργατογειτονιές, θα ντρεπόταν και πιθανά θα παραιτούνταν, μπροστά σε μια τέτοια αποκάλυψη. Δεν θα το κάνει , δεν θα του ζητήσει ο πρωθυπουργός να το κάνει και αυτό κατά την γνώμη μου σημαίνει, ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με την κυβέρνηση.
Εν πάσει περιπτώσει, νομίζω, ότι πριν η Δημοκρατική Αριστερά, προστεθεί στην στρατιά των πολιτικών δυνάμεων της υπερ-δαιμονοποίησης του ΔΝΤ, καλό είναι να γίνει σοβαρή έρευνα και συζήτηση.

Για μένα το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο ΔΝΤ, αλλά στην ΕΕ και την κυβέρνηση και για να είναι πειστική και διεισδυτική η πολιτική μας παρέμβαση, είναι απαραίτητη, η σωστή αξιολόγηση των δεσμεύσεων του μνημονίου και του χαρακτήρα της παγκοσμιοποίησης.
Η Ελλάδα ανήκει στον πυρήνα της Παγκοσμιοποίησης.
Η Αργεντινή ανήκε στις χώρες της λειτουργίας του υπολειπόμενου αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού.
Αυτή η διάκριση, λέει πολλά.

Περιφραστικά θα έλεγα, ότι το οικονομικό πρόβλημά μας είναι σαν το πρόβλημα της Καλιφόρνιας, εσωτερικό πρόβλημα, των ΗΠΑ, ενώ η Αργεντινή ήταν εξωτερικό πρόβλημα.
Το πρόβλημα μας δεν είναι εξωτερικό, συνεχίζει να είναι εσωτερικό, είναι οι πολιτικές και οι οικονομικές δυνάμεις που μας οδήγησαν στην κρίση και όπως φαίνεται ξανασήκωσαν κεφάλι και πρέπει να τους το κόψουμε.

5 σχόλια:

  1. Στις συνεντεύξεις του ο κ Κουβέλης, σε ερωτήσεις αν θα συνεργαστούν με το ΠΑΣΟΚ, απαντά συνεχώς πως υπάρχουν δημοκρατικές δυνάμεις στο ΠΑΣΟΚ με τις οποίες πρέπει να συνεργαστούμε κλπ. Βέβαια δεν θα αρνείται ότι δημοκρατικές δυνάμεις υπάρχουν και στην ΝΔ, γιατί δεν συνεργάζεται και με αυτούς; Ο κ Κουβέλης πιπιλίζει την παλία καραμέλα της συνεργασίας των "δημοκρατικών" δυνάμεων και της αντιδεξιάς συσπείρωσης σαν άλλοθι για να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ. Γιατί σήμερα δεν υπάρχει στην Ελλάδα πιο δεξιό αντιδημοκρατικό νεοφιλελευθερο έκτρωμα από το ΠΑΣΟΚ. Με αυτούς θα κάνει αντιδεξιά συσπείρωση ο κ Κουβέλης; Μάλλον οι λέξεις έχουν χάσει κάθε νόημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εμμονές χιλιοαπαντημένες...
    Η διαρκής δίκη προθέσεων καταντά προβοκάτσια. Τυχαίο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Προφανώς εκείνο που δεν πρέπει να γίνει η Δ.Α. είναι ένα τύπου ΚΚΕ ή τύπου ΣΥΡΙΖΑ Κόμμα.
    Άλλωστε τέτοια κόμματα έχουμε!

    Δεν γνωρίζω με ποιους θέλει να συνεργαστεί η Δ.Α. αλλά ούτε και μου πέφτει και ο λόγος. Αυτά τα δείχνει η πράξη κα εν συνεχεία εκ του αποτελέσματος πέρνουμε θέση!
    Αν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της πλειοψηφάις του Λαού μια συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και είχε αποτελέσματα ικανοποιητικά, προφανώς είναι ευπρόσδεκτο!

    Πάντως το παρελθόν μας λέει ότι η Κοινοβουλευτική Αριστερά μια χαρά συνεργάζεται με τη ΔΕΞΙΑ με ντολμαδάκια ή χωρίς ντολμαδάκια.

    Είδομεν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @KOUPAKIA
    Αν θεωρείς πως το σημερινό Πασοκ (η ηγετική ομάδα) έχει σχέση με το Πασοκ των πρώτων δεκαετιών οκ. έχει περάσει μεγάλο από τότε ποτάμι. Ασφαλώς η αριστερά οφείλει να απαντά στην πρόκληση των συνεργασιών. Το θέμα είναι πάνω σε τι πρόγραμμα και σε ποια λογική εξυπηρέτησης συμφερόντων. Τέλος δεν φαντάζομαι πως η καταστροφή της χώρας προέκυψε από τα ντολμαδάκια του 89.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο νεοέλληνας και η γοητεία του καναπέ.

    Ποιοι είμαστε τελικά οι νεοέλληνες; Η Ελληνική κοινωνία, στην πλειοψηφία της, μερικές δεκαετίες τώρα (ο κάθε ένας με τον τρόπο του), έζησε μέσα σε ένα όνειρο καλοπέρασης, σπατάλης, ωχαδελφισμού, ατομικισμού και πολιτιστικής αποχαύνωσης.
    Δεν θα αναφερθώ, για αυτονόητους λόγους, στους φτωχούς καταραμένους των άθλιων μισθών και συντάξεων, που αρκετοί συμπολίτες μας έχουν την ατυχία να παίρνουν.
    Πολλοί Δημόσιοι Υπάλληλοι των Υπουργείων, της Εφορίας, των Πολεοδομιών, των ΔΕΚΟ, των Δήμων, των Νοσοκομείων κλπ δεν ζούνε μόνο από τον μισθό τους, αλλά και από επί πλέον αμοιβές (μίζες, φακελάκια, πλαστές υπερωρίες, αργομισθίες, υπέρογκους μισθούς, συμμετοχές σε επιτροπές μαϊμού και άλλα ανάλογα τυχερά του επαγγέλματος).
    Πολλοί από τους δημοσίους υπαλλήλους ποτέ δεν έζησαν πραγματικά από τον τυπικό μισθό τους, αλλά δημιουργήσανε κομποδέματα ασφαλείας από παράπλευρες δραστηριότητες (π.χ. υπάλληλος της πολεοδομίας σε νησί με καταθέσεις 1,5 εκατομμύριο ευρώ).
    Στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών πολλοί κέρδισαν παράνομα πολλά χρήματα. (να είναι τυχαίο ότι στη χώρα μας έχουμε τα περισσότερα σε αναλογία πληθυσμού Τζιπ σε όλη την Ευρώπη;).
    Σε τι θίγει αυτούς τους νεόπλουτους με τις μεγάλες καταθέσεις η αφαίρεση από τον μισθό τους ή αργότερα από την σύνταξή τους 400 ή 600 ευρώ;
    Θα πρέπει να προσθέσει κανείς και την αγκύλωση του συνδικαλιστικού κινήματος, που από την μία μεριά έχει καταλήξει να είναι ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός εξυπηρέτησης μικροσυμφερόντων των συντεχνιών και από την άλλη να εξυπηρετεί κομματικές σκοπιμότητες.
    Αλλά και οι ίδιοι οι ηγέτες του συνδικαλιστικού κινήματος υπηρετούν προσωπικές επιδιώξεις όταν π.χ. λαμβάνουν από τα κόμματα εξουσίας τη διαβεβαίωση ότι θα τους κάνουν βουλευτές (και έχουμε αρκετά τέτοια παραδείγματα).
    Έπειτα είναι και το γεγονός ότι κανείς πλέον δεν πιστεύει ότι μπορεί να γίνει κάτι. Συμπολίτευση και σύσσωμη η αντιπολίτευση βράζουν στο ζουμί της παρακμής των ιδεολογιών και κατά συνέπεια και των πολιτικών τους.
    Δεν θα παραλείψω να προσθέσω και τον ρόλο των ΜΜΕ, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν επιδοθεί σε μια άνευ προηγουμένου πλύση εγκεφάλου των εργαζομένων για τον μονόδρομο των μέτρων της κυβέρνησης.
    Έτσι έχουμε το περίεργο φαινόμενο να καταδικάζουν όλοι, σε μεγάλα ποσοστά, τα μέτρα και ταυτόχρονα να κινητοποιούνται ελάχιστοι για να αντιδράσουν. Πολλοί πάλι φαίνονται να έχουν δεχθεί τη μοίρα τους και αντιμετωπίζουν την κατάσταση με πεσμένο ηθικό.
    Προ ημερών είχα συνομιλία με φίλο που εργάζεται σε Γερμανική Τράπεζα και μου έλεγε ότι σε συζητήσεις στελεχών της τράπεζας εκφράζεται η μεγάλη έκπληξη για τις λίγες και χλιαρές αντιδράσεις των Ελλήνων εργαζομένων. Πιστεύαμε, λένε, πως θα καιγότανε ο τόπος με πολυήμερες απεργίες και δυναμικές διαδηλώσεις.
    Μήπως οι παραπάνω συλλογισμοί δίνουν μία απάντηση για το παράδοξο αυτό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU