Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

Ο κακοφορμισμένος εθνικισμός

"Η ελληνική κοινωνία δεν πρόκειται να βγει από την κρίση ασχέτως οικονομικών παραμέτρων- αν δεν καταφέρει να ξεπεράσει τα εθνικιστικά της σύνδρομα. Και σ΄ αυτό το έργο είναι μεγάλη η ευθύνη ενός πνευματικού κόσμου, ο οποίος, κάτι δεκαετίες τώρα, έχει καλλιεργήσει την πολιτισμική υποταγή της ελληνικής κοινωνίας στην ψυχοπαθολογία της «ιδιαιτερότητας» ελληνορθόδοξης ή κομμουνιστικής δεν έχει σημασία, πάντως φοβικής και έτοιμης να εξεγερθεί μπροστά σε όποια πραγματικότητα απειλεί τις αγκυλώσεις της."


του Τάκη Θεοδωρόπουλου*

Είναι απορίας άξιον πώς η μέχρι πρότινος λαλίστατη ελληνορθόδοξη Εκκλησία, τους τελευταίους μήνες έχει περιπέσει σε ένα είδος περιπαθούς σιωπής.

Oι επί παντός του εθνικού απόψεις της έχουν υποχωρήσει σεμνοπρεπώς στο βάθος της σκηνής, σ΄ αυτό το θαμπό φόντο μιας κοινωνίας καταπονημένης που υφίσταται την κρίση αγκομαχώντας, βαρυγκομώντας, ουρλιάζοντας, πλην όμως μη μπορώντας να αρθρώσει δυο κουβέντες γι΄ αυτό που της συμβαίνει. Κοινώς, όσο κι αν φωνάζει, παραμένει άλαλη.

Θα μου πείτε, υπάρχει το Μονόπολι που έπαιξαν ορισμένα επίλεκτα μέλη της πολιτικής τάξης με εκείνον τον επιχειρηματία μοναχό, η κοινώς αποκαλούμενη «υπόθεση Βατοπεδίου». Υπάρχει και το θέμα της τεράστιας περιουσίας της, της φορολόγησής της και, στο βάθος, εκείνο το ζήτημα του διαχωρισμού της από το Κράτος που κάπου το ξεχάσαμε στο ντουλάπι με τα υπόλοιπα άπλυτα. Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν να μιλούν όλοι για πλήρη αναδιάρθρωση του κράτους και να μην αναφέρει κανείς το θέμα του διαχωρισμού του από την Εκκλησία;

Ομως το ξέρουμε, το θέμα με την Εκκλησία δεν είναι απλώς πολιτικό ή οικονομικό. Είναι πρωτίστως πολιτισμικό και κοινωνικό. Η ύπαρξή της κουβαλάει αγκυλώσεις αιώνων, ένα εθιμικό δίκαιο σκληρά κοινοτικό, άρα αντιδημοκρατικό, κυρίως όμως υπηρετεί τη διαχείριση μιας ψυχοπαθολογίας που η κρίση τη βοήθησε να απελευθερώσει τα βιαιότερα συμπτώματά της.

Είναι η ψυχοπαθολογία του εθνικισμού, ο ναρκισσισμός της ιδιαιτερότητας, η αφομοίωση της στάσης του αιώνιου θύματος, του κυνηγημένου ήρωα, της αδικημένης μεγαλειότητας που κυριαρχούν στις όποιες κοινωνικές αντιδράσεις, απ΄ τα βυτιοφόρα ώς τους καθηγητές της Μέσης Εκπαίδευσης. Δυστυχώς η ελληνική ορθοδοξία δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει τα φοβικά σύνδρομα που της προκαλεί ο σύγχρονος κόσμος, να αναλάβει, με δυο λόγια, την ευθύνη του παρόντος.

Και απ΄ αυτήν την άποψη το μερίδιο της ευθύνης της για τη σημερινή κρίση είναι μεγάλο. Πόσο ευθύνεται η ελληνική ορθοδοξία για τη μετατροπή της παιδείας μας σ΄ αυτό το φορμαλιστικό καύκαλο που καμία σχέση δεν έχει με την καλλιέργεια; Πόσο ευθύνεται, πολιτισμικά, για τον εκφυλισμό ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού σε τυπολατρική μηχανή, πλήρως αποκομμένη από την πραγματικότητα; Η επίκληση των βυζαντινών χρυσοβούλων ως τίτλων ιδιοκτησίας νομίζω ότι φτάνει για να μετρήσει το μέγεθος της ευθύνης.

Ο εθνικισμός, βέβαια, στην κρίση που περνάμε μοιάζει με ψυχολογική πανάκεια. Και δεν εννοώ τον ακροδεξιό εθνικισμό που κραδαίνουν, ως φάντασμα, μπροστά στα πανικόβλητα μάτια μας οι αμετανόητοι προοδευτικοί και οι αλάθητες εκτιμήσεις τους που πέφτουν πάντα έξω. Εννοώ αυτόν τον εις βάθος εθνικισμό που δεν έχει απαραιτήτως σχέση με την ιδέα του Εθνους, έτσι όπως τον όρισε διαυγέστατα ο Τζορτζ Οργουελ: «Μπορεί να συνδεθεί με μια εκκλησία, ή μια τάξη, ή μπορεί να λειτουργήσει εντελώς αρνητικά, εναντίον του ενός ή του άλλου χωρίς να του χρειάζεται κάτι θετικό στο οποίο να εκφράζει τη νομιμοφροσύνη του».

Λες και είχε στο μυαλό του τη χώρα αυτή όπου, εν έτει 2010, το Κομμουνιστικό Κόμμα εξακολουθεί να ανεμίζει σημαίες με σφυροδρέπανα και να διεκδικεί την υστεροφημία του θλιβερού τυράννου Ιωσήφ Στάλιν- για να μην πούμε για τη νοσταλγία που τους διακατέχει για το Τείχος του Βερολίνου. Αξίζει να σημειωθεί πως είναι το μόνο Κ.Κ παγκοσμίως, με μόνη εξαίρεση τη Βόρειο Κορέα υποθέτω, που δεν έχει παραδεχθεί ούτε ένα λάθος στην ιστορία του.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως, εδώ και μερικές δεκαετίες, δεν έχει αρθρώσει ούτε μία θετική πρόταση και ότι αντλεί όλο του το αγωνιστικό σφρίγος από την άρνησή του και την εμμονή του στην ανυπακοή. Για όλα φταίνε κάποιοι άλλοι, οι Αμερικανοί, οι Ευρωπαίοι και οι ντόπιοι υπηρέτες τους κατά προτίμηση- οι Εβραίοι, οι παπικοί και οι ουνίτες για το λεξιλόγιο του ελληνορθόδοξου εθνικισμού. Βλέπετε με τι ευκολία ο εθνικιστικός νταλκάς διατρέχει τις πολιτικές αποστάσεις;

Η ψυχοπαθολογία της «ιδιαιτερότητας»

Έχοντας ηττηθεί στρατιωτικά και πολιτικά, έχοντας αποκλεισθεί ιδεολογικά από τον σύγχρονο κόσμο, το ΚΚΕ μετέτρεψε την αποτυχία σε απόλυτο κοινωνικό πρότυπο, και την επιτυχία σε οποιονδήποτε τομέα σε ένα είδος ύποπτης δραστηριότητας με σκοτεινά κίνητρα και ακόμη σκοτεινότερους στόχους.
Σήμερα βέβαια, που οι επιτυχίες των προηγούμενων ετών σωριάζουν πάνω στα κεφάλια μας τα μπάζα τους, το ΚΚΕ μπορεί να αισθάνεται ότι δικαιούται να εισπράξει την υπεραξία των ερειπίων.
Έχει συμμάχους κοινωνικούς και πολιτισμικούς, ασχέτως πολιτικής ένταξης και τοποθέτησης του καθενός.
Έχει καταρχάς με το μέρος του έναν κρατικό μηχανισμό, ο οποίος, σε πείσμα των αποφάσεων της όποιας πολιτικής ηγεσίας, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του προκειμένου να αποτύχουν μεταρρυθμίσεις που συνεπάγονται τον περιορισμό της αυθαίρετης λειτουργίας του.

Η ελληνική κοινωνία δεν πρόκειται να βγει από την κρίση ασχέτως οικονομικών παραμέτρων- αν δεν καταφέρει να ξεπεράσει τα εθνικιστικά της σύνδρομα. Και σ΄ αυτό το έργο είναι μεγάλη η ευθύνη ενός πνευματικού κόσμου, ο οποίος, κάτι δεκαετίες τώρα, έχει καλλιεργήσει την πολιτισμική υποταγή της ελληνικής κοινωνίας στην ψυχοπαθολογία της «ιδιαιτερότητας» ελληνορθόδοξης ή κομμουνιστικής δεν έχει σημασία, πάντως φοβικής και έτοιμης να εξεγερθεί μπροστά σε όποια πραγματικότητα απειλεί τις αγκυλώσεις της.


*ΤΑ ΝΕΑ, 31/7/10

ΕΔΩ Ο ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΠΕΜΒΕΙ;


του left division

Για να μην μακρυγορώ, περιορίζομαι να αποδελτιώσω συγκεκριμένα δημοσιεύματα που αναδεικνύουν την απίστευτη ταλαιπωρία που υποβάλλεται το επιβατικό κοινό εδώ και μια δεκαετία από τα ατέλειωτα έργα "βελτίωσης" των γραμμών του ΗΣΑΠ, που κάνουν τους επιβάτες να φτύνουνε της μάνας τους το γάλα.
Ελπίζω πως τα προφανή στοιχεία που παρουσιάζονται είναι επαρκή για ενεργοποιήσουν τους αναγκαίους μηχανισμούς για μια υπόθεση που μυρίζει σκάνδαλο μίλια μακριά.
Ελπίζω επίσης και τα ανακλαστικά της Δημοκρατικής Αριστεράς να λειτουργήσουν άμεσα κι έτσι όπως πρέπει.
Η ταλαιπωρία των επιβατών του ηλεκτρικού δεν έχει τελειωμό και μάλιστα καλοκαιριάτικα! Για 5 μήνες κλείνουν οι πιο κεντρικοί σταθμοί.

Από Newsit:
Μοναστηράκι, Ομόνοια και Βικτώρια τέλος μέχρι το... τέλος του χρόνου.

Ο εκσυγχρονισμός του ΗΣΑΠ είναι ταλαιπωρία για τους πολίτες. Οι περισσότεροι σταθμοί είχαν κλείσει για μεγάλο χρονικό διάστημα πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004. Όμως τότε φαίνεται πως δεν...έφτασαν τα χρήματα για να εκσυγχρονιστεί ο ηλεκτρικός της Αθήνας! Έτσι αποφάσισαν να ταλαιπωρήσουν και άλλο εκατομμύρια επιβατών και ανάμεσα τους και τουριστών. Τους προηγούμενους περίπου 16 μήνες έκλειναν σταδιακά αρκετοί σταθμοί. Τώρα ήρθε η σειρά τριών από τους πιο κεντρικούς σταθμούς του ΗΣΑΠ.
Το Μοναστηράκι και την Ομόνοια που εκτός από εκατομμύρια πολιτών χρησιμοποιείται τώρα το καλοκαίρια και από εκατομμύρια τουρίστες που θέλουν να επισκεφθούν τα ιστορικό κέντρο της Αθήνας.
Ο τρίτος σταθμός που κλείνει είναι αυτός στην Πλατεία Βικτωρίας που χρησιμοποιείται επίσης από τουρίστες αφού είναι ο σταθμός που μπορεί κάποιος να κατεβεί για να επισκεφθεί το Αρχαιολογικό Μουσείο της Ελλάδας! Οι σταθμοί αυτοί θα παραμείνουν κλειστοί για 5 μήνες. Έτσι εφοδιαστείτε με αρκετή υπομονή!
Ακόμη περισσότερη υπομονή θα χρειαστούν και όσοι χρησιμοποιήσουν τον ηλεκτρικό το Σαββατοκύριακο αφού θα παραμείνει κλειστός από το Φάληρο μέχρι και την Άττικη!


Σχόλιο L.D. Την ώρα που τα κανάλια ολοφύρονται σαν μοιρολογίστρες της Μάνης ευτυχώς που βρέθηκε κι ο Ευαγγελάτος να πει το αυτονόητο. Ότι είναι αδιανόητο να κλείνει το ιστορικό κέντρο της Αθήνας και η πρόσβαση στο λιμάνι του Πειραιά στην αιχμή της τουριστικής περιόδου.

Από adsl.gr:

Το ξέρατε ότι ο πρώτος διηπειρωτικός αμερικάνικος σιδηρόδρομος (http://en.wikipedia.org/wiki/First_transcontinental_railroad_in_North_America) τελείωσε μέσα σε 6 χρόνια και εκτεινόταν σε απόσταση περίπου τριών χιλιάδων χιλιομέτρων; :clap:
Το ξέρετε ότι τα έργα αναβάθμισης του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου Αθηνών-Πειραιώς (γραμμή γύρω στα 15 χιλιόμετρα) ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του 2008; :hmm:
Τα ξέρετε ότι στα τέλη του 2009 δεν έχει ολοκληρωθεί ούτε το 25% αυτού του έργου; :whistle:

Κάθε μέρα ταλαιπωρία, αγανάκτηση, εκνευρισμός για τις αδιάκοπες καθυστερήσεις.
Σφιχταγγαλιάσματα με άλλους ταλαιπωρημένους συμπολίτες και στενά μαρκαρίσματα με κάθε λογής τύπους που εκπέμπουν "ενδιαφέρουσες" μυρωδιές.
Σαρδελοποίηση, πρόβατα και βόδια στη καρότσα του φορτηγού.

Τι θα γίνει με αυτό το πράγμα;
Πόσο απαθείς έχουμε γίνει και δεν υπάρχει αντίδραση;
Αλλά και που να βρεις υπεύθυνο; Σε ποιον να καταγγείλεις; Να την πεις στους σεκιουριτάδες των σταθμών; Στον οδηγό του τρένου; Ποιοι είναι οι εξαφανισμένοι υπεύθυνοι αυτής της τραγωδίας; Μήπως έχει αναλάβει τη λειτουργία του οργανισμού ο Skynet και θέλει να μας εξοντώσει με πλάγιες, ύπουλες μεθόδους;
Και τα έργα εντελώς κωμικά...
3-4 αλλοδαποί να κουβαλάνε χώματα και καμιά 10αριά project managers να την έχουν αράξει πίνοντας καφέ και μιλώντας στο κινητό. Σε μια εποχή όπου μηχανήματα αφήνουν έτοιμη γραμμή προς χρήση, η Ελλάδα δουλεύει με παραδοσιακή χειρωνακτική, αντρική μέθοδο. Ενα μέτρο γραμμής κάθε δίμηνο.
Η γραμμή Μοσχάτο-Φάληρο έχει ξηλωθεί εδώ και ένα τρίμηνο με μηδενική πρόοδο. Εκεί που κάποτε ήταν οι γραμμές, τώρα έχει μεγαλώσει χορτάρι μισό μέτρο ύψος. Σε λίγο θα γίνει βοσκότοπος.
Και φυσικά πριν τελειώσουν τα έργα σε κάποιο σταθμό, διαλάνε κάποιον άλλο. Όλα μένουν ημιτελή, αυξάνοντας την καθυστέρηση. Πρόγραμμα εργασιών κατευθείαν από το τρελοκομείο.
Και προς τι όλα αυτά;
Για να πάει το τρένο έως και 8-10 λεπτά πιο γρήγορα από Κηφισιά σε Πειραιά. Έτσι λένε αυτοί.
Αλλά ποιος στο καλό πάει συνέχεια Κηφισιά-Πειραιά ή αντίστροφα; Η συντριπτική πλειοψηφία, το πολύ να πάει μέχρι Ομόνοια/Μοναστηράκι. Άρα το πιθανό κέρδος είναι 4-5 λεπτά το πολύ.
Τί θα γίνει ρε γμτ;


Σχόλιο L.D. Δίπλα στο αμερικάνικο παράδειγμα υπάρχει και το ελληνικό. Αφορά την πτωχευμένη Ελλάδα της περιόδου Τρικούπη που έστησε τη γραμμή Αθηνών Θεσσαλονίκης εξωτερικού (με το OrientExpress) σκάβοντας γαλαρίες με τα χέρια στην δύσβατη περιοχή του Μπράλου, Γοργοποτάμου, Δομοκού. Μετά τίποτα.
Στη Νέα Υόρκη το μετρό λειτουργεί 24 ώρες. Εδώ υπάρχει πολιτική βούληση για κάτι αντίστοιχο;

Από Καθημερινή:
Αυξάνονται τα παράπονα

Είναι λογικό, επομένως, να «έχουν αυξηθεί τα παράπονα των επιβατών, προφορικά και γραπτά», σύμφωνα με τον κ. Αν. Μπασιά, υπεύθυνο Δημοσίων Σχέσεων των ΗΣΑΠ.
Πρόκειται για ένα από τα πιο «ηλικιωμένα» τμήματα της γραμμής: η σήραγγα ξεκίνησε να κατασκευάζεται πριν από 120 χρόνια, το 1889 από το Θησείο μέχρι την Ομόνοια, όπου και ο παλιός σταθμός που εγκαινιάστηκε το 1895, ενώ με τη σημερινή του μορφή τον εγκαινίασε ο Ελευθέριος Βενιζέλος τον Ιούλιο του 1930. Οι σταθμοί της πλ. Βικτωρίας και της πλ. Αττικής εγκαινιάστηκαν το 1948 και το 1949 αντίστοιχα. «Είναι άγνωστο τι ενδεχομένως θα συναντήσουμε στο εν λόγω τμήμα», συνεχίζει ο κ. Μπασιάς, μετά την αποκάλυψη τμημάτων του Νότιου Σκέλους των Μακρών Τειχών τον περασμένο χειμώνα, μεταξύ των σταθμών Καλλιθέας και Ν. Φαλήρου.

Σχόλιο L.D. Η δήλωση του υπευθύνου δημοσίων σχέσεων του ΗΣΑΠ είναι πραγματικά για κορνίζα.
"Δεν ξέρουμε τι ενδεχομένως θα συναντήσουμε".
Δηλαδή; Δεν υπάρχουν εδαφοτεχνικές μελέτες και χρονοδιάγραμμα εργασιών. Ποιος πρέπει να απαντήσει;

Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Ανωνυμία, ψευδωνυμία και ρύθμιση της διαδικτυακής δημόσιας έκφρασης


Η δολοφονία του δημιουργού του ιστολογίου troktiko επανέφερε στην επικαιρότητα τη συζήτηση περί ρύθμισης της μπλογκοσφαίρας και ανωνυμίας. Η συζήτηση αυτή δεν γίνεται μόνο στην Ελλάδα. Για παράδειγμα, πρόσφατα στη Γαλλία δεξιός βουλευτής κατέθεσε πρόταση νόμου, που δεν υιοθετήθηκε τελικά, με σκοπό την κατάργηση της ανωνυμίας και της ψευδωνυμίας στο διαδίκτυο.

Παρακάτω θα αναφέρω κάποιες παραμέτρους που ενώ στην πραγματικότητα είναι βασικές για την κατανόηση του θέματος, υποβαθμίζονται ή αγνοούνται από τον επιφανειακό σχολιασμό.

Ανωνυμία και ψευδωνυμία στην ιστορία

Είναι σαφές ότι η ανωνυμία και η ψευδωνυμία στη δημόσια έκφραση δεν είναι προϊόντα του διαδικτύου αλλά ταυτίζονται με την ανακάλυψη της γραφής που επιτρέπει τον διαχωρισμό του λόγου από το φυσικό σώμα αυτού που τον εκφέρει. Συστηματική χρήση της ανωνυμία και της ψευδωνυμίας γίνεται ιδιαίτερα σε κάθε ιστορική συγκυρία όπου υπάρχει λογοκρισία και έλεγχος των μέσων δημόσιας έκφρασης από την εξουσία (κράτος, εκκλησία, γραφειοκρατία, οικονομική συγκέντρωση).

Χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή του Διαφωτισμού και της προεπαναστατικής περιόδου στη Γαλλία κατά την οποία η χρήση της ανωνυμίας και της ψευδωνυμίας επέτρεψε την ανοιχτή κριτική της βασιλικής εξουσίας (Delon, 1992). Άλλη περίπτωση είναι η χρήση της ανωνυμίας στον περιοδικό τύπο από γυναίκες συγγραφείς στην Αγγλία κατά τον 19ο αιώνα. Η πρακτική αυτή τους επέτρεπε να ξεφεύγουν από τους περιορισμούς στην έκφραση που επέβαλλε στο γυναικείο φύλο η συντηρητική Βικτωριανή κοινωνία (Easley, 2004).

Εξαρχής η ανωνυμία και η ψευδωνυμία επέτρεψε την άσκηση της ελεύθερης έκφρασης, αλλά και την κατάχρηση αυτής της ελευθερίας.

Χαρακτηριστική περίπτωση της διττής φύσης της ανωνυμίας είναι οι λίβελοι, μικρά καυστικά κείμενα που καταφέρονται ενάντια σε γνωστές προσωπικότητες και που αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα τον 17ο και 18ο αιώνα στη Γαλλία. Από τη μια οι λίβελοι στηλίτευαν πραγματικά γεγονότα και πράξεις της εξουσίας με αθυροστομία και απόλυτη ελευθερία λόγου, από την άλλη πολλές φορές διέσπειραν συκοφαντίες με στόχο την παραπληροφόρηση και τη χειραγώγηση του κοινού (Roussin, 1998).

Από τη σύντομη αυτή ιστορική αναδρομή συμπεραίνουμε ότι ουσιαστικά το διαδίκτυο συμμετέχει σε ένα κοινωνικό φαινόμενο, όπως η ανωνυμία και η ψευδωνυμία, το οποίο είναι συνυφασμένο με τη δημόσια έκφραση εδώ και αιώνες και το οποίο, παρόλες της αρνητικές του πλευρές, έχει συνεισφέρει στη σφυρηλάτηση μιας (εν μέρει) ελεύθερης δημόσιας σφαίρας.

Σύγχυση μεταξύ δύο διαφορετιών εννοιών

Η δεύτερη παράμετρος του θέματος είναι ποιοτική. Στις σχετικές συζητήσεις συχνά συγχέονται οι έννοιες της ανωνυμίας και της ψευδωνυμίας στο διαδίκτυο οι οποίες όμως δεν αναφέρονται στο ίδιο φαινόμενο. Ιστορικά, η έννοια της ανωνυμίας στο διαδίκτυο συνδέεται με την προστασία των προσωπικών δεδομένων του χρήστη. Πρόκειται δηλαδή για τη μη σύνδεση ενός πραγματικού προσώπου με τις επιγραμμικές δραστηριότητες που αυτό αναπτύσσει. Όπως κανείς δεν θέλει την πλήρη διαφάνεια της καθημερινότητας του στον φυσικό κόσμο έτσι δεν τη θέλει και στον διαδικτυακό. Η ανωνυμία υπό αυτή την έννοια είναι κάτι θεμιτό αφού προστατεύει την ιδιωτικότητα του χρήστη (Οravec, 2003).

Η αρνητική έμφαση στην έννοια της διαδικτυακής ανωνυμίας δόθηκε μέσω της ανάδυσης της μπλογκοσφαίρας και πιο συγκεκριμένα της δυνατότητας που δίνουν οι πλατφόρμες δημοσίευσης για ανώνυμο σχολιασμό (χωρίς υπογραφή ή με υπογραφή μίας χρήσης). Το φαινόμενο του ανώνυμου σχολιασμού στα ιστολόγια αναπτύχθηκε με γοργούς ρυθμούς και έδωσε χώρο στις πιο επαίσχυντες πρακτικές δημόσιου λόγου, πυροδοτώντας ταυτόχρονα τις πρώτες σκέψεις περί ελέγχου και άρση της ανωνυμίας στο διαδίκτυο.

Από την άλλη, η έννοια της ψευδωνυμίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία του διαδικτύου αφού αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας των χάκερς και των cyberpunks (May, 1994). Ουσιαστικά πρόκειται περί της χρήσης διαδικτυακής περσόνας η οποία, χωρίς να είναι πραγματική ταυτότητα, είναι αναγνωρίσιμη μέσω των διαχρονικών χαρακτηριστικών της: όνομα χρήστη σε υπηρεσίες και κοινότητες, άβαταρ σε επιγραμμικά παιχνίδια, προφίλ σε κοινωνικά δίκτυα κλπ.

Ενώ η χρήση ψευδωνύμου δεν είναι αποκλειστική (συχνά οι χρήστες έχουν περισσότερα από ένα ψευδώνυμα, πιο σπάνια περισσότεροι από ένας χρήστες έχουν το ίδιο ψευδώνυμο), εντούτοις τις περισσότερες φορές η ψευδωνυμία χαρακτηρίζεται από διάρκεια στο χρόνο αλλά και κοινωνική επένδυση από μεριάς του χρήστη, με την έννοια της αναγνωρισιμότητας, επιρροής και φήμης που μπορεί να συσσωρεύσει. Μάλιστα έρευνα έχει δείξει ότι η ψευδωνυμία ενός ιστολογίου δεν έχει αρνητική επιρροή στην εκτίμηση του κοινού αντίθετα από άλλες παραμέτρους όπως η ανορθογραφία (Chesney, Su, 2009).

Υπό αυτή την έννοια, η ψευδωνυμία αποτελεί πέδη στην αλόγιστη συκοφαντία και δεν πρέπει να συγχέεται με τον ανώνυμο σχολιασμό. Βέβαια, η ευκολία δημιουργίας μεγάλου αριθμού ψευδωνύμων στο διαδίκτυο έχει χαμηλώσει εξαιρετικά τις προϋποθέσεις για συνεχή εναλλαγή περσόνας, δίνοντας έτσι την δυνατότητα σε κάποιον να αποφύγει το κοινωνικό κόστος μιας άσχημης ή αντικοινωνικής συμπεριφοράς του (Friedman, Resnick, 2001)

Η ανωνυμία ως μέσο κριτικής και αποκαλύψεων

Η τρίτη παράμετρος έχει να κάνει με τις περιπτώσεις στις οποίες η ανωνυμία ή η ψευδωνυμία αποτελούν τον μόνο τρόπο έκφρασης, κριτικής ή αποκάλυψης μιας είδησης. Η δημοσιογραφική δεοντολογία έχει εδώ και δεκαετίες θέσει την προστασία των πηγών ως κανόνα. Αυτό για να προστατεύσει τους πληροφοριοδότες από τυχόν αντίποινα. Αυτή η πρακτική αναπτύσσεται στο διαδίκτυο σε μαζική κλίμακα μέσα από υπηρεσίες όπως το Wikileaks.

Οι αποκαλύψεις του Wikileaks σχετικά με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν που έκαναν πάταγο στα παγκόσμια ΜΜΕ δεν θα ήταν δυνατόν να γίνουν χωρίς την ανωνυμία αυτών που διέρρευσαν τα έγγραφα του αμερικάνικου στρατού αλλά και την ψευδωνυμία των βασικών συντελεστών του Wikileaks. Εκτός του ιδρυτή Julian Assange που εκπροσωπεί δημόσια την οργάνωση, όλοι οι συνεργάτες του καλύπτονται πίσω από ψευδώνυμα ώστε να αποφύγουν τυχόν κυρώσεις και πιέσεις εκ μέρους των θιγόμενων από τις αποκαλύψεις.

Στην συγκεκριμένη, ιδιαίτερη, περίπτωση η μυστικότητα που στηρίζεται και στην τεχνολογία (μέθοδοι κρυπτογράφησης, αποκεντρωμένα δίκτυα κλπ) είναι βασικό συστατικό της αποτελεσματικότητας του Wikileaks και αποτελεί εχέγγυο για την αποκάλυψη σκανδάλων.

Σε ατομικό επίπεδο η ανωνυμία και η ψευδωνυμία αποτελούν βασικό τρόπο κριτικής μιας οργάνωσης (επιχείρηση, στρατός, κράτος) από μέλη της που τελούν υπό ιεραρχικό έλεγχο (εργαζόμενοι, στρατιώτες, δημόσιοι υπάλληλοι). Συχνά. η δυνατότητα ανώνυμης ή ψευδώνυμης καταγγελίας μέσω διαδικτύου ισορροπεί κατά κάποιο τρόπο την αποδυνάμωση των παραδοσιακών συλλογικών φορέων όπως τα συνδικάτα (Schoneboom, 2007).

Η παρουσίαση του εαυτού στην καθημερινή ζωή

Τέλος, η τέταρτη παράμετρος είναι κοινωνιολογική. Είναι κοινός τόπος στην κοινωνιολογία ότι στην καθημερινή μας ζωή όλοι υιοθετούμε διαφορετικές συμπεριφορές και φοράμε άλλα « προσωπεία » στις κοινωνικές συναλλαγές μας σε σχέση με τη φύση τους. Άλλη εικόνα δείχνει κάποιος στο αφεντικό του, άλλη στο σύντροφό του, άλλη στον περιπτερά της γειτονιάς. Όπως έχει δείξει ο Goffman (1959), η ισορρόπηση μεταξύ των διαφορετικών κοινωνικών σχέσεων που αναπτύσσουμε επιτυγχάνεται μέσω του φιλτραρίσματος των πληροφοριών που εκπέμπουμε ή αποσιωπούμε σε κάθε συνομιλητή. Αφού δεν είμαστε λοιπόν επώνυμοι ούτε αναγνωρίσιμοι με τον ίδιο τρόπο σε κάθε έκφανση της καθημερινής μας ζωής γιατί να είμαστε στο διαδίκτυο;

Οι τέσσερις αυτές παράμετροι στις οποίες αναφέρθηκα, μεταξύ άλλων, δείχνουν το γιατί η ανωνυμία και η ψευδωνυμία στο διαδίκτυο πρέπει να θεωρούνται όχι μόνο ανεκτές πρακτικές αλλά ατομικό δικαίωμα και ως τέτοιο πρέπει να προστατευθούν. Αυτό δεν αναιρεί την αρνητική χρήση τους (συκοφαντία, λαϊκισμός, ρατσισμός, παραπληροφόρηση) που μπορεί να φτάσει ακόμη και στην τέλεση εγκλημάτων. Το ερώτημα είναι κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να περιορίσουμε μια ατομική ελευθερία στο βωμό της αποφυγής των παραπάνω (Malloy, 2006).

Όπως έχει δείξει επανειλημμένα ο Lawrence Lessig (2001), οι προσπάθειες ρύθμισης (regulation) των κοινωνικών πρακτικών που αναπτύσσονται στο διαδίκτυο, είτε αυτές γίνονται από το κράτος μέσω νόμων και κανονισμών είτε από την αγορά μέσω της σταδιακής εμπορευματοποίησης μη αγοραίων δραστηριοτήτων αποδεικνύονται συστηματικά ανελευθεριακές. Ταυτόχρονα η ρύθμιση τείνει να γίνει και αντιπαραγωγική με την έννοια ότι περιορίζει τα ιδιαίτερα πλεονεκτήματα του διαδικτύου για την ίδια τη δημόσια σφαίρα.

Η δημιουργία ενός μαζικού μηχανισμού ταυτοποίησης ανώνυμων χρηστών, εκτός της περίπτωσης τέλεσης εγκλήματος, δεν μπορεί παρά να συντελέσει στην πλήρη διαφάνεια του υποκειμένου όπως την ονειρεύεται ο Mark Zuckerberg. Οι προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση, ακόμη κι όταν γίνονται με καλές προθέσεις, εν τέλει εξυπηρετούν τον αντίθετο σκοπό από αυτόν που δηλώνουν ότι υπερασπίζονται.

Βιβλιογραφία

Eric J. Friedman, Paul Resnick, (2001), « The social cost of cheap pseudonyms”, Journal of Economics and Management Strategy 10(2): 173-199,

Philippe Roussin, (1998), « Critique et diffamation chez Pierre Bayle » in Critique et affaires de blasphème à l’époque des Lumières, Honoré Champion, Paris,.

Michel Delon, (1992) « Subversion littéraire, subversion politique : des Lumières à la Révolution », in Universalia, , pp. 404-6.

Alexis Easley, (2004), First-person anonymous: women writers and Victorian print media, Ashgate publishing.

Oravec Jo Ann, (2003), “The transformation of privacy and anonymity: Beyond the right to be let alone”, Sociological Imagination, vol. 39, no1, pp. 3-23

Timothy C. May, (1994), Cyphernomicon.

Erving Goffman, (1959), The Presentation of Self in Everyday Life, Anchor Books

Lawrence Lessig, (2001), The Future of Ideas, Random House

Betsy Malloy, (2006), “Anonymous Bloggers and Defamation: Balancing Interests on the Internet”, Washington University Law Review, Vol. 84, p. 1187.

Abigail Schoneboom (2007), “Diary of a working boy. Creative resistance among anonymous workbloggers”, Ethnography,December, vol. 8 no. 4 403-423

Thomas Chesney, Daniel K. S. Su,(2009) “The impact of anonymity on weblog credibility”, International Centre for Behavioural Business Research.


*smyrnaios.net


Η απεργία της ημέρας


του Γιάννη Παπαθεοδώρου*

Εδώ και μερικούς μήνες, έχει αρχίσει και λειτουργεί ένα ιδιότυπο, ελληνικό «πολιτικό ημερολόγιο» : η παρουσία του «Μνημονίου» μετριέται (και εξειδικεύεται) ανάλογα με τις απεργίες της ημέρας. Αυτός είναι, άλλωστε, ο μόνος τρόπος που βρήκε, ως τώρα, ο ελληνικός συνδικαλισμός για να τοποθετηθεί απέναντι στην κρίση ∙ με τη συσπείρωση γύρω από αιτήματα «ομοιοεπαγγελματικών ενώσεων» συντεχνιακού χαρακτήρα που βαφτίζονται, κατά περίπτωση, ως αγώνας για «κοινωνικά κεκτημένα», προκειμένου να αποκτήσουν την κατάλληλη αίγλη για τη νομιμοποίησή μιας, εντέλει, αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Τελευταίο παράδειγμα, η απεργία των ιδιοκτητών /οδηγών φορτηγών και βυτιοφόρων, που ήδη άρχισε να κοστίζει στις μετακινήσεις των πολιτών, επιτρέποντας, παράλληλα, και την άνθιση της μαύρης αγοράς στα καύσιμα.

Το πρώτο ενδιαφέρον στοιχείο σε αυτή την «αγωνιστική» συμπεριφορά είναι ο τρόπος που ορισμένοι κλάδοι κατανοούν τη συμβατότητά της χώρας με την κοινοτική νομοθεσία, τη ανταγωνιστικότητα, την ίδια την εξέλιξη της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Το δεύτερο ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως το Μνημόνιο εξελίσσεται πλέον σε ένα χρήσιμο άλλοθι για να δοθούν αγώνες οπισθοφυλακής. Το θέμα των «κλειστών επαγγελμάτων» είναι αρκετά χαρακτηριστικό, καθώς αναδεικνύει πολλές αντιφάσεις που διαπερνούν, χρόνια τώρα, την εργασιακή συνθήκη στην ελληνική κοινωνία.

Ας θυμηθούμε μερικά δεδομένα. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε ήδη επιμείνει στο άνοιγμα των «κλειστών επαγγελμάτων», με καταληκτική ημερομηνία την 7η Ιουλίου 2010. Πολύ πριν από το Μνημόνιο, λοιπόν, η Ελλάδα έψαχνε μια καλή δικαιολογία για να πείσει τους Ευρωπαίους εταίρους πως οι μεταφορείς και οι συμβολαιογράφοι, π.χ., οφείλουν να ανήκουν στα «κλειστά επαγγέλματα» με ειδικό καθεστώς αποκλειστικής άσκησης. Η δικαιολογία αυτή, μετά από αλλεπάλληλες παρατάσεις, δεν βρέθηκε, γιατί κανένα καπιταλιστικό ή σοσιαλιστικό εγχειρίδιο δεν φρόντισε να εξαιρέσει τους μεταφορείς και τους συμβολαιογράφους από τους νόμους της ελεύθερης διακίνησης ανθρώπων, εργαζομένων και προϊόντων εντός του πλαισίου της Ε. Ε. Έτσι, ο μόνος δρόμος που έμενε ήταν ο γνωστός νόμος της «ευρω-καταδίκης» και των προστίμων. Όπως πάντα, η συντεχνιακή «ανάπτυξη» θα στοιχίσει στην Ελλάδα πολύ, μα πολύ ακριβά.

Εν μέσω θέρους, λοιπόν, το υπουργείο αποφάσισε να λύσει το πρόβλημα, καλώντας εσπευσμένα σε «διάλογο» τον κλάδο των μεταφορέων. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά : από τη χρόνια κάλυψη φτάσαμε στην αιφνίδια επίταξη των απεργών, την ίδια στιγμή που η βενζίνη στα νησιά άγγιζε τα δύο ευρώ το λίτρο. Από αύριο πιθανώς τα βενζινάδικα θα ξανανοίξουν, αλλά δεν είναι σίγουρο πως η κυβέρνηση θα έχει αντιμετωπίσει σε βάθος και τις αιτίες που δημιούργησαν το πρόβλημα. Γιατί το ζήτημα των «κλειστών επαγγελμάτων», επιφανειακά, μπορεί μεν να αφορά μια «τοπική θεματική» της ελληνικής οικονομίας, κατά βάθος, όμως, αφορά κάτι πολύ ευρύτερο : τον κρατικό προστατευτισμό απέναντι σε συντεχνίες που μπέρδεψαν τα δικαιώματα με τα προνόμια. Και, σε αυτό το επίπεδο, το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί παρά να δώσει ένα αγώνα δρόμου προκειμένου να ξεπεράσει τον παλιό του εαυτό, με αμφίβολα αποτελέσματα. Η διαχείριση του προβλήματος, πάντως, δείχνει πως η κυβέρνηση πορεύεται, ως τώρα, με την «πολιτική του τελεσίγραφου». Τα μέτρα της εφαρμόζονται όταν πια ο χρόνος επιτρέπει την επίκληση της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης ∙ στοιχείο που επιτείνει το πρόβλημα, και στερεί από τη λύση του τον στοιχειώδη πολιτικό διάλογο και τις στοιχειώδεις κοινωνικές συναινέσεις.

Υπάρχει, όμως, κάτι σε αυτή την υπόθεση που αφορά και τη δική μας αριστερά. Στο «πολιτικό ημερολόγιο» θα συμπεριλαμβάνονται, από δω και πέρα, ολοένα και εντονότερα, ολοένα και πιο αντιφατικά, δύο είδη κοινωνικής διαμαρτυρίας. Η μία θα αφορά την αναλογική ισχύ και τη δίκαιη κατανομή των μέτρων του Μνημονίου. Η άλλη θα αφορά την «απεργία της ημέρας», που με ψευδεπίγραφο τρόπο θα χρεώνεται στο Μνημόνιο, στην Τρόικα, στο νεοφιλελευθερισμό κλπ. Οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, ιδίως η Δημοκρατική Αριστερά, οφείλουν έγκυρα και έγκαιρα να αναδείξουν το χαρακτήρα των αιτημάτων αυτών καθώς και το ευρύτερο περιεχόμενό τους, με άξονα την κοινωνική δικαιοσύνη και το δημόσιο συμφέρον. Είναι πραγματική ενθαρρυντική η χτεσινή τοποθέτηση του κόμματος στο θέμα της άρσης του «καμποτάζ» αλλά και στην απεργία των μεταφορέων. Θα μπορούσε αυτή η τοποθέτηση να είναι η απαρχή για να εγκαινιάσει η δική μας αριστερά τη μετάβαση από το επικαιρικό ημερολόγιο της διαμαρτυρίας στη μακρά διάρκεια των δομικών μεταρρυθμίσεων στο κράτος και στην αγορά. Γιατί μαζί με τα «κλειστά επαγγέλματα», ίσως, πρέπει να ανοίξουν και οι «κλειστές νοοτροπίες».

*πηγή: ananeotiki.gr

Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Με τους Αυριανιστές και τους πρασινοφρουρούς ή με τις μεταρρυθμίσεις

εικόνα: Oriol Hernandez

του Κώστα Ανδρέου

Το κόμμα της μεταπολίτευσης ήταν το ΠΑΣΟΚ, χωρίς καμία αμφιβολία.
Άσχετα με το αν ήταν κυβέρνηση ή αντιπολίτευση, ηγεμόνευσε και καθόρισε το πολιτικό και το «ιδιόρρυθμο» οικονομικό σύστημα, που αυτή την περίοδο, μπήκε και επίσημα με το Μνημόνιο στήριξης ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ σε αναγκαστική εκκαθάριση, ως χρεοκοπημένο.

Μία από τις προσφιλείς κατηγορίες του ΣΥΝ, είναι ότι η ΔΑ, δεν είναι τίποτε άλλο από στελέχη που φλερτάρουν με την ιδέα να προσχωρήσουν στο ΠΑΣΟΚ, σε αντίθεση με τον ΣΥΝ και τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που ενδιαφέρονται για την ανατροπή του.
Εκ πρώτης όψεως , οι υπαινιγμοί περισσότερο παρά οι επίσημες τοποθετήσεις του ΣΥΝ, μοιάζουν ορθές.
Η ΔΑ υποστηρίζει δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό και οικονομικό «σύστημα», που οι αποχρώσεις των διαφωνιών της με την κυβερνητική πολιτική δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να καλύψουν το χάσμα που έχουν με αυτήν οι πολιτικές της ανατροπής της κυβέρνησης.
Έτσι ο ΣΥΝ στάθηκε απέναντι σε κάθε αλλαγή που είτε το Μνημόνιο επιβάλλει, είτε η κυβέρνηση προωθεί, στα πλαίσια της πολιτικής της.

Είναι φανερό, ότι η κυβέρνηση σ’αυτή την πολιτική δεν έχει την συμμαχία των βασικών κοινωνικών αναφορών του ΠΑΣΟΚ.
Δημόσιοι υπάλληλοι, υπερήφανα γηρατειά, συνδικάτα ΔΕΚΟ, με την μία ή την άλλη ευκαιρία, βρίσκονται απέναντί της.
Το κυβερνών ΠΑΣΟΚ βρίσκεται απέναντι στο «βαθύ ΠΑΣΟΚ» και ο μόνος λόγος που δεν ανατρέπεται είναι η προσδοκία, μιας νέας περιόδου, όπου η κυβέρνηση θα ξανακάνει πολιτική «βαθέως ΠΑΣΟΚ».
Οι πρώτες διαφωνίες αυτού του ΠΑΣΟΚ προέκυψαν στην ψηφοφορία για το ασφαλιστικό, με συνέπεια την διαγραφή των 3 βουλευτών, τους οποίους την ίδια στιγμή αγκάλιασε ο χώρος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Ο πρόεδρος του ΣΥΝ, έδειξε το ενδιαφέρον του, είτε με εκκλήσεις στην τελευταία ψηφοφορία, προς τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να μιμηθούν το παράδειγμά τους, είτε με την πρόκριση της Σακοράφα ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου για την περιφέρεια Αττικής, είτε με αναφορές στους αριστερούς σοσιαλιστές που μπορούν να αποτελέσουν σημαντική συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ.
Στο πνεύμα αυτό φυσικά κινείται και ο Αλαβάνος και οι περί αυτόν, με αποκορύφωμα την ΚΟΕ που με αφίσες καλούσε τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να διαλέξουν αν είναι με την κυβέρνηση ή με τον λαό.

Μιλάμε ούτε λίγο ούτε πολύ, για μια αίσθηση μοιράσματος των ιματίων του «βαθέως ΠΑΣΟΚ».
Ο ΣΥΝ είναι φανερό ότι φιλοδοξεί να αποτελέσει τον προορισμό του ΠΑΣΟΚ που αναφέρεται στον σοσιαλισμό.
Ξέρουμε βέβαια πολύ καλά ότι ο σοσιαλισμός τους δεν είναι άλλος από τον σοσιαλισμό των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ και το Δημόσιο.
Το ΠΑΣΟΚ των κεκτημένων.
Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να πεί, ότι η αριστερά μοιράζεται σ’αυτούς που είναι σε κοινοβουλευτικό διάλογο με την κυβερνητική πολιτική, με διαφωνίες ή συμφωνίες σε επιμέρους, με το ΠΑΣΟΚ δηλαδή που αρνείται τις αναφορές του στην πολιτική της μεταπολίτευσης και η αριστερά που στέκεται απέναντι και φιλοδοξεί να πάρει την σκυτάλη του πασοκικού κράτους της μεταπολίτευσης.
Στους αριστερούς που είναι φίλοι του ΠΑΣΟΚ των μεταρρυθμίσεων και στους αριστερούς που είναι φίλοι του Αυριανισμού και των πρασινοφρουρών.

Είναι προφανές, ότι δεν είναι τυχαία η στήριξη του αγώνα των εργαζομένων του ΟΛΠ, για την εθνική κυριαρχία του λιμανιού, δεν είναι τυχαία η στήριξη των οδηγών μεταφορών για να μην «μας πάρουν τις δουλειές οι Βούλγαροι και οι Τούρκοι οδηγοί», για να έχουμε εθνικό αερομεταφορέα, για να μην αρθεί το καμποτάζ, των υπαλλήλων της ΥΠΑ για τον έλεγχο των εθνικών δικαιωμάτων στον αέρα και πάει λέγοντας.
Οι «εργαζόμενοι» χρησιμοποιούν εθνικούς λόγους για να στηρίξουν τα αιτήματα διαφύλαξης των «κεκτημένων» τους και για τα ίδια ζητήματα έχουν δίπλα τους το ΚΚΕ, τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ, να ονομάζουν τον εχθρό, Μνημόνιο εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας, παράδοση των λιμανιών και των μεταφορών, στα καρτέλ και τα μονοπώλια και άλλες τέτοιες «αριστερές» συσκευασίες.

Αυτή η διάσταση, θα εκφρασθεί στις εκλογές που έρχονται. Τα σχήματα θα καθορισθούν από αυτές τις κοινωνικοπολιτικές συμμαχίες.
Φοβάμαι, ότι στο όνομα της πρόφασης του αγώνα κατά του μνημονίου, η αριστερά πλην ΔΑ, θα συνεργασθεί με τους συντηρητικότερους εκφραστές του «Βαθέως ΠΑΣΟΚ», με όλες εκείνες τις δυνάμεις που θέλουν να μην αλλάξει τίποτε.
Η πολιτική διαμάχη στην αριστερά μπορεί να χαθεί εύκολα για την ΔΑ, αν δεν αποκαλύψει με θάρρος την ουσία των διαφορετικών στρατηγικών.
Δημοκρατική κοινοβουλευτική, θεσμική ανοχή στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με συμφωνίες ή διαφωνίες στις μεταρρυθμίσεις που θα γίνουν για τον έλεγχο της κρίσης του χρέους και των ελλειμμάτων ή συμμαχία με το «Βαθύ ΠΑΣΟΚ» και διάσωση του κράτους της μεταπολίτευσης.
Η μάχη πρέπει να δοθεί. Θα καθορίσει το νόημα της αριστερής πολιτικής στο μέλλον. Μπορούμε να την δώσουμε, νομίζω.

Το ποτήρι ξεχείλισε στην Μεσσαπία


Ολοκληρώθηκε η διήμερη επίσκεψη κλιμακίου των Οικολόγων Πράσινων στην περιοχή της Μεσσαπίας. Η αντιπροσωπεία, στην οποία συμμετείχαν η Ελεάννα Ιωαννίδου, εκπρόσωπος τύπου του κόμματος, ο Ανδρέας Βασιλείου, μέλος του Πανελλαδικού Συμβουλίου, και ο Κωνσταντίνος Βοκοτόπουλος, συντονιστής της Πολιτικής Κίνησης Εύβοιας, την Δευτέρα 26/7 είχε διαδοχικές συναντήσεις με εκπροσώπους των συλλόγων Γαία, Οικιστές Δάφνης και Ταναΐς.

Οι εκπρόσωποι των συλλόγων ενημέρωσαν τους ΟΠ για τις εξελίξεις που έφερε σε τοπικό επίπεδο η υπ' αρ.1158/2010 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χαλκίδας, σύμφωνα με την οποία απαγορεύεται η διοχέτευση στο δίκτυο νερού με συγκέντρωση εξασθενούς χρωμίου μεγαλύτερη από 2 μg/l. Επίσημα πλέον, το νερό που κυκλοφορεί στο τοπικό δίκτυο είναι ακατάλληλο, προορίζεται δε αποκλειστικά για την πυρόσβεση και το αίτημα για άμεση παροχή καθαρού πόσιμου νερού έχει γίνει πιο επιτακτικό από ποτέ.

Επιπλέον οι σύλλογοι εξήγησαν ότι η μακροχρόνια δραστηριοποίηση της ΛΑΡΚΟ στην περιοχή, με τις παράπλευρες συνέπειες της, δεν συνάδει με την κατεύθυνση της γεωργικής παραγωγής και τυποποίησης που πρέπει να προστατευθεί ως βασικός πυλώνας της τοπικής οικονομίας, υπό την προϋπόθεση της συνδρομής και του αγροτικού κλάδου στην αντιμετώπιση του επίσης οξυμένου προβλήματος της ρύπανσης από νιτρικά. Στη διάρκεια της συζήτησης με τα μέλη των συλλόγων διαπιστώθηκε ταύτιση απόψεων με τους ΟΠ σχετικά με την αναγκαιότητα θέσπισης ξεχωριστού ορίου για το εξασθενές χρώμιο στα επίπεδα της μη ανιχνευσιμότητας.

Με σκοπό τη διαμόρφωση της κατά το δυνατό συνολικότερης αντίληψης για το φλέγον πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Μεσσαπία με το νερό της, την Τρίτη 27/7 το κλιμάκιο, με την συμμετοχή και του επιστημονικού συνεργάτη της Θεματικής Ομάδας Περιβάλλοντος, Νίκου Μάντζαρη, είχε συνάντηση διάρκειας 1.5 ώρας με τον Δήμαρχο Μεσσαπίας κ. Μπαζώτη καθώς και 6 μέλη του δημοτικού συμβουλίου.

Ο δήμαρχος έδωσε έμφαση στα εξώδικα που απέστειλε πρόσφατα προς το ΥΠΕΚΑ για παροχή νερού ύδρευσης, καθώς και στο κοστολογημένο αίτημα της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας για την απορρύπανση της περιοχής ύψους 700.000 ευρώ από το Δεκέμβριο του 2009. Σε ένα από τα εξώδικα, μάλιστα, ο δήμαρχος, που ως τώρα μιλούσε μόνο για το νομοθετημένο όριο των 50 μg/l για το ολικό χρώμιο, υιοθετεί ότι

«έρευνες που διεξήχθησαν από το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας των ΗΠΑ αποδεικνύουν ότι το εξασθενές χρώμιο παραμένει καρκινογόνο και στην κατάποση». Όπως δήλωσε, θεωρεί και αυτός πλέον ότι το εξασθενές χρώμιο δε θα πρέπει να ανιχνεύεται στο νερό.

Ο δήμαρχος έδωσε στο κλιμάκιο των ΟΠ φωτοτυπίες από τις τελευταίες μετρήσεις ολικού και εξασθενούς χρωμίου του Γενικού Χημείου από διάφορες γεωτρήσεις του δικτύου ύδρευσης. Σε 3 από αυτές καταγράφονται επίπεδα εξασθενούς μεταξύ 21 και 28 μg/l. Πάντως, σε πλήρη αντίθεση με την τοποθέτηση της κ. Τίνας Μπιρμπίλη στη Βουλή στις 15/7, η οποία μάλιστα χαρακτηρίστηκε από τον κ. Μπαζώτη ως πλήρης δικαίωσή του, συμφωνήθηκε από όλους τους παριστάμενους, ότι ο διαχωρισμός εξασθενούς χρωμίου από ολικό είναι τεχνολογικά εφικτός, δεδομένου ότι όλοι είδαν τις μετρήσεις του γενικού χημείου του κράτους που έκαναν ακριβώς αυτό!

Σχετικά με το άλλο βασικό σημείο της ομιλίας της κ. Μπιρμπίλη στη Βουλή που αφορά στη δυσκολία προσδιορισμού της προέλευσης του εξασθενούς χρωμίου στην περιοχή, ο δήμαρχος τόνισε ότι η βασική πηγή της ρύπανσης με εξασθενές χρώμιο είναι τα επικίνδυνα απόβλητα που μεταφέρονται από άλλες περιοχές της Ελλάδας στην Εύβοια, κατάσταση την οποία η οργανωμένη πολιτεία αδυνατεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά. Εντούτοις, μετά από ερώτηση των ΟΠ, ο δήμαρχος καθώς και άλλα μέλη του δημοτικού συμβουλίου διευκρίνισαν ότι είναι ξεκάθαρα υπέρ των συστηματικών ελέγχων στις εγκαταστάσεις της ΛΑΡΚΟ τόσο για το ζήτημα της εναπόθεσης των επικίνδυνων αποβλήτων, όσο και για τη διερεύνηση της μόλυνσης του υπόγειου υδροφορέα λόγω των εξορυκτικών δραστηριοτήτων της εταιρείας σε συνδυασμό με το φαινόμενο της όξινης απορροής.

Το δημοτικό συμβούλιο και ο δήμαρχος εκτιμούν ότι ως τώρα δεν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με την υγεία των κατοίκων της Μεσσαπίας, και δεσμεύτηκαν να μας δώσουν στοιχεία που δείχνουν μείωση των θανάτων από καρκίνο τα τελευταία χρόνια. Θεωρούν τη δημιουργία φράγματος και διυλιστηρίου ως τη μακροπρόθεσμη λύση του προβλήματος ύδρευσης και άρδευσης της ευρύτερης περιοχής, ενώ συμφώνησαν στη θέσπιση ξεχωριστού ορίου για το εξασθενές όχι μόνο για τη Μεσσαπία, αλλά πανελλαδικά.

Η επίσκεψη ολοκληρώθηκε με συνάντηση του κλιμακίου με αντιπροσωπεία του τοπικού παραρτήματος του Τ.Ε.Ε. με επικεφαλής τον πρόεδρο κ. Μπουραντά από τον οποίο ζητήθηκε να αναλάβει πρωτοβουλία το τοπικό παράρτημα του Τ.Ε.Ε για την εξεύρεση ρεαλιστικών και βιώσιμων τεχνικών λύσεων τόσο για την αποκατάσταση του υπόγειου υδροφορέα όσο και για την εξασφάλιση καθαρού νερού στους κατοίκους της περιοχής.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι διαπιστώσαμε σύγκλιση απόψεων ακόμα και μεταξύ φορέων που στο παρελθόν είχαν διαφωνήσει σφόδρα, στο ζήτημα της θέσπισης ξεχωριστού ορίου για το εξασθενές χρώμιο στα επίπεδα του μη ανιχνεύσιμου. Θεωρούμε ότι η πρόσφατη δικαστική απόφαση-σταθμός για όριο 2μg/l στο πόσιμο νερό ανοίγει τον δρόμο για την καθιέρωση πανελλαδικού ορίου και αναμένουμε από τις υπουργούς ΠΕΚΑ και Υγείας να κινηθούν άμεσα προς αυτή την κατεύθυνση.

Το δικαίωμα στο καθαρό πόσιμο νερό όχι μόνο στην Μεσσαπία, αλλά και σε όλη την Ελλάδα, είναι συνταγματική ευθύνη της κυβέρνησης που οφείλει να δημιουργήσει το σχετικό νομικό πλαίσιο, αλλά και να το υποστηρίξει με την ενίσχυση των υπαρχόντων θεσμών (Επιθεωρητές και Εισαγγελέας του Περιβάλλοντος) και την δημιουργία νέων (Συνήγορο Περιβάλλοντος και Διεύθυνση Περιβαλλοντικού Εγκλήματος στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη).

Θεωρούμε ότι πρέπει να εφαρμοστεί με κάθε αυστηρότητα η απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας για την μη αδειοδότηση των βιομηχανιών σε χώρους όπου δεν έχουν θεσμοθετηθεί χρήσεις γης.

Ειδικά για την Μεσσαπία, οι Οικολόγοι Πράσινοι ζητάμε την άμεση παροχή καθαρού νερού ώστε να λυθεί βραχυπρόθεσμα το πρόβλημα. Φυσικά μία τέτοια λύση δεν μπορεί να είναι μόνιμη καθώς αυτό θα σήμαινε και την εγκατάλειψη της εξαιρετικά σημαντικής ευθύνης της πολιτείας για την απορρύπανση του υδροφόρου ορίζοντα της περιοχής.

Για τον λόγο αυτό ζητάμε την διενέργεια ολοκληρωμένης υδρολογικής χημικής μελέτης, με σκοπό να εντοπιστεί με ακρίβεια το μέγεθος του προβλήματος. Δεδομένου ότι η αρμόδια υπουργός κ. Μπιρμπίλη δήλωσε στη Βουλή ότι «ξέρουμε ποιοί προκάλεσαν την περιβαλλοντική ζημιά», ζητάμε την άμεση δρομολόγηση των απαραίτητων διαδικασιών έτσι ώστε οι ρυπαίνοντες να αναλάβουν τις ευθύνες τους στην απορρύπανση του υδροφόρου ορίζοντα της περιοχής, με βάση την Ελληνική και την Ευρωπαϊκή νομοθεσία.

Η Εκπρόσωπος των Οικολόγων Πράσινων έκανε σχετικά την ακόλουθη δήλωση:

"Η έλλειψη άμεσης ενημέρωσης και λήψης μέτρων για το πρόβλημα της ύδρευσης περιοχών της Μεσσαπίας έχει οδηγήσει τους πολίτες δικαιολογημένα στην αγανάκτηση και την ανησυχία. Η κυβέρνηση έχει ήδη καθυστερήσει στην εφαρμογή ενός σχεδίου για την εξασφάλιση καθαρού νερού στην περιοχή και στην θέσπιση ξεχωριστού ορίου για το εξασθενές χρώμιο στα επίπεδα του μη αινιχνεύσιμου. Η απορρύπανση της περιοχής θα απαιτήσει συστηματική μελέτη, γενναίους πόρους, και προπάντων πολιτική βούληση για εφαρμογή της αρχής «ο ρυπαίνων πληρώνει». Η εξεύρεση μακροπρόθεσμων και βιώσιμων λύσεων στο πρόβλημα χρειάζεται στενή συνεργασία μεταξύ ΟΤΑ, κεντρικής εξουσίας, επιστημονικής κοινότητας και κινήσεων πολιτών αλλά και συχνούς και αυστηρούς έλεγχους για την τήρηση των περιβαλλοντικών όρων και για τη αποτελεσματική παρεμπόδιση εναπόθεσης επικίνδυνων αποβλήτων στην ευρύτερη περιοχή"

Η Εκτελεστική Γραμματεία των Οικολόγων Πράσινων


Δείτε σχετικά:

Επικίνδυνα πολιτικά παιχνίδια με το νερό