Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Η απεργία της ημέρας


του Γιάννη Παπαθεοδώρου*

Εδώ και μερικούς μήνες, έχει αρχίσει και λειτουργεί ένα ιδιότυπο, ελληνικό «πολιτικό ημερολόγιο» : η παρουσία του «Μνημονίου» μετριέται (και εξειδικεύεται) ανάλογα με τις απεργίες της ημέρας. Αυτός είναι, άλλωστε, ο μόνος τρόπος που βρήκε, ως τώρα, ο ελληνικός συνδικαλισμός για να τοποθετηθεί απέναντι στην κρίση ∙ με τη συσπείρωση γύρω από αιτήματα «ομοιοεπαγγελματικών ενώσεων» συντεχνιακού χαρακτήρα που βαφτίζονται, κατά περίπτωση, ως αγώνας για «κοινωνικά κεκτημένα», προκειμένου να αποκτήσουν την κατάλληλη αίγλη για τη νομιμοποίησή μιας, εντέλει, αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Τελευταίο παράδειγμα, η απεργία των ιδιοκτητών /οδηγών φορτηγών και βυτιοφόρων, που ήδη άρχισε να κοστίζει στις μετακινήσεις των πολιτών, επιτρέποντας, παράλληλα, και την άνθιση της μαύρης αγοράς στα καύσιμα.

Το πρώτο ενδιαφέρον στοιχείο σε αυτή την «αγωνιστική» συμπεριφορά είναι ο τρόπος που ορισμένοι κλάδοι κατανοούν τη συμβατότητά της χώρας με την κοινοτική νομοθεσία, τη ανταγωνιστικότητα, την ίδια την εξέλιξη της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Το δεύτερο ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως το Μνημόνιο εξελίσσεται πλέον σε ένα χρήσιμο άλλοθι για να δοθούν αγώνες οπισθοφυλακής. Το θέμα των «κλειστών επαγγελμάτων» είναι αρκετά χαρακτηριστικό, καθώς αναδεικνύει πολλές αντιφάσεις που διαπερνούν, χρόνια τώρα, την εργασιακή συνθήκη στην ελληνική κοινωνία.

Ας θυμηθούμε μερικά δεδομένα. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε ήδη επιμείνει στο άνοιγμα των «κλειστών επαγγελμάτων», με καταληκτική ημερομηνία την 7η Ιουλίου 2010. Πολύ πριν από το Μνημόνιο, λοιπόν, η Ελλάδα έψαχνε μια καλή δικαιολογία για να πείσει τους Ευρωπαίους εταίρους πως οι μεταφορείς και οι συμβολαιογράφοι, π.χ., οφείλουν να ανήκουν στα «κλειστά επαγγέλματα» με ειδικό καθεστώς αποκλειστικής άσκησης. Η δικαιολογία αυτή, μετά από αλλεπάλληλες παρατάσεις, δεν βρέθηκε, γιατί κανένα καπιταλιστικό ή σοσιαλιστικό εγχειρίδιο δεν φρόντισε να εξαιρέσει τους μεταφορείς και τους συμβολαιογράφους από τους νόμους της ελεύθερης διακίνησης ανθρώπων, εργαζομένων και προϊόντων εντός του πλαισίου της Ε. Ε. Έτσι, ο μόνος δρόμος που έμενε ήταν ο γνωστός νόμος της «ευρω-καταδίκης» και των προστίμων. Όπως πάντα, η συντεχνιακή «ανάπτυξη» θα στοιχίσει στην Ελλάδα πολύ, μα πολύ ακριβά.

Εν μέσω θέρους, λοιπόν, το υπουργείο αποφάσισε να λύσει το πρόβλημα, καλώντας εσπευσμένα σε «διάλογο» τον κλάδο των μεταφορέων. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά : από τη χρόνια κάλυψη φτάσαμε στην αιφνίδια επίταξη των απεργών, την ίδια στιγμή που η βενζίνη στα νησιά άγγιζε τα δύο ευρώ το λίτρο. Από αύριο πιθανώς τα βενζινάδικα θα ξανανοίξουν, αλλά δεν είναι σίγουρο πως η κυβέρνηση θα έχει αντιμετωπίσει σε βάθος και τις αιτίες που δημιούργησαν το πρόβλημα. Γιατί το ζήτημα των «κλειστών επαγγελμάτων», επιφανειακά, μπορεί μεν να αφορά μια «τοπική θεματική» της ελληνικής οικονομίας, κατά βάθος, όμως, αφορά κάτι πολύ ευρύτερο : τον κρατικό προστατευτισμό απέναντι σε συντεχνίες που μπέρδεψαν τα δικαιώματα με τα προνόμια. Και, σε αυτό το επίπεδο, το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί παρά να δώσει ένα αγώνα δρόμου προκειμένου να ξεπεράσει τον παλιό του εαυτό, με αμφίβολα αποτελέσματα. Η διαχείριση του προβλήματος, πάντως, δείχνει πως η κυβέρνηση πορεύεται, ως τώρα, με την «πολιτική του τελεσίγραφου». Τα μέτρα της εφαρμόζονται όταν πια ο χρόνος επιτρέπει την επίκληση της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης ∙ στοιχείο που επιτείνει το πρόβλημα, και στερεί από τη λύση του τον στοιχειώδη πολιτικό διάλογο και τις στοιχειώδεις κοινωνικές συναινέσεις.

Υπάρχει, όμως, κάτι σε αυτή την υπόθεση που αφορά και τη δική μας αριστερά. Στο «πολιτικό ημερολόγιο» θα συμπεριλαμβάνονται, από δω και πέρα, ολοένα και εντονότερα, ολοένα και πιο αντιφατικά, δύο είδη κοινωνικής διαμαρτυρίας. Η μία θα αφορά την αναλογική ισχύ και τη δίκαιη κατανομή των μέτρων του Μνημονίου. Η άλλη θα αφορά την «απεργία της ημέρας», που με ψευδεπίγραφο τρόπο θα χρεώνεται στο Μνημόνιο, στην Τρόικα, στο νεοφιλελευθερισμό κλπ. Οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, ιδίως η Δημοκρατική Αριστερά, οφείλουν έγκυρα και έγκαιρα να αναδείξουν το χαρακτήρα των αιτημάτων αυτών καθώς και το ευρύτερο περιεχόμενό τους, με άξονα την κοινωνική δικαιοσύνη και το δημόσιο συμφέρον. Είναι πραγματική ενθαρρυντική η χτεσινή τοποθέτηση του κόμματος στο θέμα της άρσης του «καμποτάζ» αλλά και στην απεργία των μεταφορέων. Θα μπορούσε αυτή η τοποθέτηση να είναι η απαρχή για να εγκαινιάσει η δική μας αριστερά τη μετάβαση από το επικαιρικό ημερολόγιο της διαμαρτυρίας στη μακρά διάρκεια των δομικών μεταρρυθμίσεων στο κράτος και στην αγορά. Γιατί μαζί με τα «κλειστά επαγγέλματα», ίσως, πρέπει να ανοίξουν και οι «κλειστές νοοτροπίες».

*πηγή: ananeotiki.gr

4 σχόλια:

  1. Η θέση της ΔΑ για το θέμα των φορτηγατζήδων είναι δίκαιη, ακριβής και συνεπώς σωστή. Να καλυφθούν οι αδικημένοι νέοι ιδιοκτήτες και να ανοίξει το επάγγελμα. Το ίδιο και στο καμποτάζ κλπ. Όλα λύνονται με διάλογο, αλλιώς φτάνουμε στα αντιφατικά και τραγελαφικά που τόσο εύστοχα περιγράφει ο LLS.
    Γιώργο Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα λεο.
    πολύ σωστά. Πρέπει να διαχωρίζουμε το υπαρκτό απο το συντεχνιακό. Και η δα κινείται σε αυτή την κατεύθυνση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημέρα leo,
    είναι στην αρχή δύσκολα όταν επιτέλους μιλάμε καθαρά και επί της ουσίας αλλά που θα πάει θα επιβληθεί σιγά σιγά ο συγκεκριμένος λόγος. Δεκαετίες μπουρδολογίας και γενικότητας, έ, έχουν αφήσει έντονα τα σημάδια τους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU