Σάββατο 14 Αυγούστου 2010

Σε ποιους απευθύνεται η δημοκρατική Αριστερά;



η δύναμη-φορέας του κοινωνικού μετασχηματισμού ήταν πάντα εδώ
- η Αριστερά όμως είχε δεμένα τα μάτια...

Αναδίφηση στις σκέψεις του Roberto Unger*

Σήμερα η Αριστερά μοιάζει να μην είναι σε θέση να πει τι ακριβώς υποστηρίζει εκτός από την κρατική διεύθυνση της οικονομίας ή την αναδιανεμητική άμβλυνση των ανισοτήτων και ανασφαλειών.
Η Αριστερά πάσχει από την έλλειψη μιας εναλλακτικής πρότασης.
Το εύρος των φιλοδοξιών της συρρικνώνεται δραματικά όσο καθίσταται όμηρος των περιορισμών της οικονομικής ανάπτυξης και της δημόσιας χρηματοδότησης, δίχως να μπορεί να απεγκλωβιστεί.

Έχει και η ίδια εγκλωβιστεί στην κυριαρχούσα εκλογίκευση ότι υπάρχει μια μικρή λίστα θεσμικών επιλογών στις ανθρώπινες κοινωνίες (πχ φεουδαρχία, καπιταλισμός). Ότι κάθε μια από αυτές τις επιλογές αντιπροσωπεύει ένα αδιαίρετο σύστημα του οποίου όλα τα στοιχεία στέκουν ή καταρρέουν μαζί. Ότι η αλληλοδιαδοχή αυτών των συστημάτων προωθείται από ακατάβλητους ιστορικούς νόμους.
Θάπρεπε αντίθετα να θεωρήσει τις οικείες θεσμικές μορφές ως ένα υποσύνολο ενός πολύ ευρύτερου συνόλου θεσμικών δυνατοτήτων. Και να αναστοχαστεί και να επαναδιαμορφώσει το θεσμικό πλαίσιο για την παραγωγή, την πολιτική και την κοινωνική ζωή, ένα πλαίσιο του οποίου την διατήρηση και την αυθεντία η παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία αποδεχόταν πάντοτε παθητικά.

Ο μαρξισμός ως δόγμα είναι νεκρός. Ο σοσιαλισμός ως πρόγραμμα ίσως και να έχει απολέσει το νόημά του ως εναλλακτικής πρότασης στην υπάρχουσα πραγματικότητα.
Η τάξη παρ' όλα αυτά επιβιώνει.
Ένα σύστημα τεσσάρων τάξεων επισκιάζει τις ευκαιρίες των ατόμων, υπονομεύοντας τις υποσχέσεις της δημοκρατίας.
Στην κορυφή η τάξη των ελευθέρων επαγγελματιών, μάνατζερ και εισοδηματιών που συγκεντρώνουν στα χέρια τους πλούτο και εξουσία - την δύναμη να κάνουν ό,τι θέλουν.
Κάτω από αυτήν η τάξη των μικρών επιχειρηματιών που εκμεταλλεύεται τον εαυτό της κυρίως μέσω της επιστράτευσης οικογενειακής εργασίας.
Την ακολουθεί η τάξη υπαλλήλων και εργατών που εργάζονται ως μισθωτοί σε εξειδικευμένες εργασίες εκτελώντας εντολές.
Τέλος, μια υπο-τάξη από περιστασιακά απασχολούμενους, εθνοτικές μειονότητες και ξένους, καταδικασμένους σε ασταθείς και αδιέξοδες εργασίες, αβεβαιότητα και στέρηση.

Οι άνθρωποι αποζητούν μια μετριοπαθή ευημερία και ανεξαρτησία.
Βλέπουν τον εαυτό τους εγκλωβισμένο - ξυπνούν μια μέρα και ανακαλύπτουν ότι διάγουν τη μοναδική ζωή που θα γνωρίσουν. Τείνουν συχνά στην ιδέα, λόγω έλλειψης άλλων τρόπων προκειμένου να ακολουθήσουν τις φιλοδοξίες τους, να ανοίξουν μια μικρή οικογενειακή επιχείρηση.
Η Αριστερά δεν διέπραξε μεγαλύτερο στρατηγικό λάθος στην ιστορική της διαδρομή κατά τους δύο τελευταίους αιώνες από το να επιλέξει τους μικροαστούς ως εχθρούς της ή στην καλύτερη περίπτωση ως υποχρεωτικούς συμμάχους προσδιορίζοντας ως κεντρικό της εκλογικό πυρήνα το οργανωμένο βιομηχανικό εργατικό προλεταριάτο. Κι αυτό δεν είναι παρά μια ακόμη ομάδα ειδικών συμφερόντων ανάμεσα σε άλλες που απαιτεί προστασία και προνόμια.
Η (μικροαστική) τάξη την οποία εγκατέλειψε η Αριστερά έγινε η βάση για τα πολιτικά κινήματα που την νίκησαν!

Σήμερα το επίδικο είναι: Θα παραμείνουν οι καινούργιοι τρόποι παραγωγής και εκπαίδευσης, οι οποίοι υπόσχονται τη μεγάλη ενίσχυση των παραγωγικών μας δυνάμεων, περιορισμένοι σε ορισμένους προχωρημένους τομείς της παραγωγής και εκπαίδευσης;
Ή θα γίνουν προσβάσιμοι σε ευρεία τμήματα της κοινωνίας και σε πολλούς τομείς της οικονομίας;
Στην απάντηση αυτού του ερωτήματος στηρίζονται οι ευκαιρίες μας για την πραγμάτωση του στόχου της κοινωνικά ενσωματωμένης οικονομικής ανάπτυξης.
Κι αυτό που μετρά περισσότερο στην οικονομική ανάπτυξη όσο και σε άλλες πτυχές της πρακτικής προόδου, είναι η ικανότητά μας να συνεργαζόμαστε. Οι πλέον πολλά υποσχόμενες συνεργατικές πρακτικές είναι όσες μπορούν να προσαρμοστούν εύκολα στην επαναλαμβανόμενη καινοτομία.
Η πρακτική επιτυχία και αποτυχία των σύγχρονων κοινωνιών εξαρτάται από το επίπεδο συνεργασίας τους.
Οι προοδευτικοί δεν θα πρέπει να επαναλάβουν το λάθος των μαρξιστών, θεωρώντας ότι οι απαιτήσεις της πρακτικής προόδου τελικά και αναγκαία θα ανοίξουν τον δρόμο για την προοδευτική αλλαγή.

Πως μπορεί η Αριστερά να σπάσει τον (μη αναγνωρισμένο) φαύλο κύκλο της απόλυτης εξάρτησης από την κρίση ως ευκαιρίας αλλαγής; Μπορεί και πως να εντοπίζει τις λανθάνουσες κρίσεις στις κρυμμένες τραγωδίες του ατομικού άγχους, του φόβου, της αβεβαιότητας και ανικανότητας, τα οποία επαναλαμβάνονται χιλιάδες φορές στη ζωή των σύγχρονων κοινωνιών;

Οι εργαζόμενοι που θέλουν να είναι αυτόνομοι και τα έθνη που θέλουν να ακολουθήσουν τον δικό τους δρόμο είναι οι κύριες δυνάμεις οι οποίες πρέπει να εκφραστούν από τις προτάσεις της Αριστεράς.
Ως το κόμμα του μετασχηματισμού η Αριστερά πρέπει να μετατρέψει την αμφισημία του περιεχομένου των ομαδικών συμφερόντων σε ευκαιρία.
Συνδυάζοντας τη διαπραγμάτευση μεταξύ οργανωμένων μειονοτήτων με την κινητοποίηση των ανοργάνωτων πλειονοτήτων και απορρίπτοντας την καταστροφή ως εναρκτήρια συνθήκη της αλλαγής.
Με ένα είδος πολιτικής που αμφισβητεί την αντίθεση μεταξύ επανάστασης και μεταρρύθμισης και εφαρμόζει την δομική αλλαγή με τον μοναδικό τρόπο που μπορεί μια τέτοιου είδους αλλαγή να εφαρμοστεί: τμηματικά και σταδιακά.

Η πιο επίμονη φιλοδοξία των εργαζομένων είναι περισσότερο μικροαστική παρά προλεταριακή: να συνδυάσουν έναν βαθμό ευημερίας με ένα ελάχιστο ανεξαρτησίας, φιλοδοξία που περιλαμβάνει την επιθυμία δημιουργίας μιας υποκειμενικότητας, μια πλήρη ζωή γεμάτη συνειδητότητα, βιώματα και αγώνα όπως οι χαρακτήρες στις ταινίες.
Στόχο λοιπόν ενός αριστερού προγράμματος, δεν μπορεί παρά να αποτελεί πάντα η πρακτική πρόοδος της κοινωνίας και η τεχνολογική καινοτομία και ταυτόχρονα η χειραφέτηση του υποκειμένου από την παγιωμένη κοινωνική διαίρεση και ιεραρχία.
Φορέας και επωφελούμενος (ενός τέτοιου προγράμματος) είναι ένα και το αυτό πρόσωπο: το πραγματικό - το με σάρκα και οστά αδύναμο άτομο, με τα συμφέροντα και τις επιθυμίες του, θύμα των περιστάσεων, που όμως καμία περίσταση δεν μπορεί ποτέ να το περιορίσει ολοκληρωτικά.
Αυτές οι πραγματικές δυνάμεις των πραγματικών προσώπων μπορούν να καταλάβουν το χώρο του εκλογικού πυρήνα της Αριστεράς.
Και επιτέλους η Αριστερά να ξαναβρεί την τάξη της και το εκλογικό της σώμα.

Σε αυτή την χαμένη τάξη των πραγματικών προσώπων μισθωτών και μικροεπιχειρηματιών με τα "μικροαστικά" όνειρα και επιθυμίες απευθύνεται η Δημοκρατική Αριστερά. Και αυτή είναι η παρεξηγημένη δύναμη αλλαγής που χαρίσαμε στο παρελθόν στην σοσιαλδημοκρατία...


*σημείωση: όλο το κείμενο, εκτός από την τελευταία φράση, αποτελείται από προτάσεις που βρίσκονται ατόφιες σχεδόν στο βιβλίο του R.M.Unger "Τι πρέπει να προτείνει η Αριστερά".
Η επιλογή της σειράς τους και η συσχέτισή τους όμως ανήκει ολοκληρωτικά σε μένα. Είμαι ο μοναδικός υπεύθυνος της (δημιουργικής ελπίζω) ανωτέρω κοπτοραπτικής. Είναι όμως τόσο μεστές νοήματος και περιεχομένου οι ιδέες του που στέκουν ακόμα κι αν ανακατέψει κάποιος την τράπουλα και την προσαρμόσει αυθαίρετα στην ελληνική πραγματικότητα... Δένει θαυμαστά. Όσοι λοιπόν ασχολείστε με το πρόγραμμα της ΔΑ, διαβάστε οπωσδήποτε αυτό το βιβλίο.

11 σχόλια:

  1. Ε, ναι, επιτέλους, νόμιζα ότι διάβαζα τις σκέψεις μου!
    Ο σημερινός προλετάριος και πραγματικά αδύναμος, είναι (και ο white collar των εξοντωτικών ωραρίων και των 100 παρά κάτι ή +κάτι ευρώ). Αλλά, η δικιά μας Δ.Α., το ενστερνίζεται όλο αυτό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εδώ είναι το θέμα μας DPurpler.
    Εάν η νέα Αριστερά που θέλει να είναι η ΔΑ, δεν μπορέσει να απαντήσει αποφασιστικά αυτό το ερώτημα, δύσκολα θα βρει το δρόμο της και το κοινό της.
    Είμαι όμως αισιόδοξος. Δεν νομίζω ότι όλος αυτός ο κόσμος έκανε αυτό το ιστορικό βήμα απλά για να επαναλάβει τα λάθη των άλλων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ακριβώς αυτό είναι το ζητούμενο σήμερα. Να απαλλαγούμε από κλεισέ και ξεπερασμένες υποτιθέμενες συνταγές- λύσεις που μπορεί στο παρελθόν να ανταποκρίνονταν στις ανάγκες που σήμερα όμως φαντάζουν οπισθοδρομικές. Μερικά ερωτήματα που απασχολούν κάθε αριστερο:
    Τι είναι και πως ενοούμε αυτό που αποκαλούμε δημόσιο χαρακτήρα των υπηρεσιών;
    Πως διαχειριζόμαστε τους κοινωνικούς πόρους και ποιες είναι οι παρεμβάσεις της αριστεράς;
    Πως οριοθετείται το δημόσιο συμφέρον απέναντι σε διεκδηκήσεις που παραπέμπουν στον συντεχνιασμό;
    Πως θα κατορθόσουμε να φέρουμε κοντά μας τους πολίτες και απο πιστούς στρατιώτες των στρατηγών να τους καταστήσουμε συμμέτοχους και συνυπεύθυνους των επιλογών μας;
    Τις καλημέρες μου σε όλους / όλες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χμ για να δούμε:
    Στους συνταξιούχους που η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΔΝΤ τους εξαφανίζει τη σύνταξη μάλλον δεν απευθύνεται.
    Στους μισθωτούς που χάνουν δώρα, επιδόματα, απολύονται ασυστόλως, με μειωμένη αποζημίωση δεν το βλέπω να απευθύνεται.
    Στους νέους που καταστρέφεται το μέλλον τους και θα ξεκινούν δουλειά (όσοι βρίσκουν) με 600 ευρώ δεν νομίζω να απευθύνεται.
    Στις χήρες με ανήλικα παιδιά που χάνουν τη σύνταξη και πρέπει για να ζήσουν να βγούν στην πορνεία είνια φανερό ότι δεν απευθύνεται.
    Όλοι οι παραπάνω απαιτούν ένα ισχυρό μέτωπο αγώνα κατά των μέτρων της κυβέρνησης - ΔΝΤ που τους καταστρέφουν.
    Τι μένει;
    Μία ομάδα στελεχών της "αριστεράς" (που λέει ο λόγος) που δεν πλήττονται από τα μέτρα (πάμε στοίχημα;) που προσπαθούν να βολέψουν το μέλλον τους γλύφοντας το ΠΑΣΟΚ.
    Και ο διάλογος όχι επι της ουσίας αλλά περί ανέμων και υδάτων τι θέλει η "αριστερά" και άλλα συναφή.
    Βεβαίως και την καραμέλα των κλειστών επαγγελμάτων λες και αυτό είναι το κυρίαρχο πρόβλημα για τα εκατομμύρια Έλληνες που καταστρέφεται η ζωή τους.
    Καλή μέρα σύντροφοι (ή μήπως το σύντροφοι είναι λαϊκίστικο;).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η εμπάθεια δεν κρύβεται ανώνυμε.
    Έτσι έχουν άραγε τα πράγματα μόνο και μόνο επειδή εσύ το επιθυμείς; Δεν νομίζω...
    Απλά συκοφαντείς έναν χώρο επειδή δεν συμφωνεί μαζί σου - είναι μια νοοτροπία και αυτή!
    Εξήγησέ μας αυτά που λες, θεμελίωσέ τα και κυρίως εξήγησέ μας πως κατά την γνώμη σου πολεμιέται το μνημόνιο.
    Με ποιον τρόπο το ισχυρό μέτωπο που αναφέρεις θα φέρει αποτελέσματα: ποια είναι η εναλλακτική του;
    Εμείς αυτό ψάχνουμε κι αυτό αναμένουμε από τις διεργασίες στην ΔΑ - όχι την άθροιση ψήφων με κούφια λόγια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Η κρίση έχει φέρει φόβο, ανείπωτο φόβο, ανασφάλεια. Συσσώρευση προβλημάτων που μοιάζουν αξεπέραστα. Για κάποιους (πρόωρα συνταξιοδοτημένους, δημοσίους υπαλλήλους) είναι απλά περιορισμός σε μια πιο φτωχή ζωή. Γα άλλους όμως είναι αδιέξοδο, απόγνωση, χρεοκοπία, ανεργία.
    Οι άνθρωποι δεν έχουν πια δυνάμεις να ανταπεξέλθουν ατομικά.
    Μέσα στην κρίση η μόνη ελπίδα είναι η συνεργασία. Ναι χρειάζεται κινητοποίηση όλων των διαθέσιμων πόρων, πολεμική οικονομία χωρίς πόλεμο!

    Η πελατειακή λογική όσους "έσωσε" έσωσε. Οι υπόλοιποι μεγαλωμένοι μέσα στον καταναλωτισμό, την τυφλή πίστωση και την μετάθεση προβλημάτων πρέπει τώρα να αντιστρέψουμε πορεία: έχουμε τα προσόντα;

    Έχουμε δεν έχουμε πρέπει τώρα να μάθουμε να συνεργαζόμαστε και να λύνουμε προβλήματα.
    Κι αυτό αφορά όλους μας όσους τουλάχιστον δεν ζουν από εισοδήματα, από την πολιτική ή από την εκμετάλλευση άλλων.

    Το να λες απλά "δεν αναγνωρίζω το χρέος" μπορεί να σε δικαιώνει ηθικά αλλά δεν σε πάει και πουθενά. Δεν ξεμπερδεύεις έτσι εύκολα.
    Τι διεκδικείς; Να γίνει ένα θαύμα και να παραγραφεί το χρέος;

    Κι αν στο μεταξύ δεν έχεις μάθει να ζεις αξιοποιώντας τους δικούς σου πόρους και παράγοντας ανταγωνιστικά πως θα ζήσεις;
    Παίρνουμε τα δάνεια για να κερδίσουμε χρόνο και να κάνουμε ότι ο δικομματισμός εμπόδισε δεκαετίες: να γίνουμε νοικοκύρηδες στον τόπο μας.
    Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι το δίλημμα, πως και πόσο γρήγορα κι όχι αν οι δημοτικές θα ενισχύσουν το όχι στο μνημόνιο.
    Κατά τα άλλα η ανασφάλεια διασκεδάζεται με τον θυμό και την ανακάλυψη αντιπάλων και "ποπ αριστεράς" αλλά όχι για πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σήμερα η Αριστερά μοιάζει να μην είναι σε θέση να πει τι ακριβώς υποστηρίζει εκτός από την κρατική διεύθυνση της οικονομίας ή την αναδιανεμητική άμβλυνση των ανισοτήτων και ανασφαλειών.
    μαλλον αλλη "αριστερα" εχει οκαθενας στο μυαλό του ...η μη ιδιοτικοποιηση της "δημόσιας"= ολα κρατικα ψαξε στους κρατιστες...ουτε αναδιανομη του πλουτου ο τελικος στοχος...."κοινωνια ελευθερων συνετερισμενων πολιτων" ολα κοινα (οχι ατομικη ιδιοκτησια) οχι νομοι της αγορας... Ο μαρξισμός ως δόγμα είναι νεκρός...πάντοτε οτι δογματικό= νεκρο... αναλυση της συγκεκριμενης καταστασης την συγκεκριμενη χρονικη στιγμη - δραση=μαρξισμος περιπου.....Η Αριστερά δεν διέπραξε μεγαλύτερο στρατηγικό λάθος στην ιστορική της διαδρομή κατά τους δύο τελευταίους αιώνες από το να επιλέξει τους μικροαστούς ως εχθρούς της ή στην καλύτερη περίπτωση ως υποχρεωτικούς συμμάχους προσδιορίζοντας (ως κεντρικό της εκλογικό πυρήνα )το οργανωμένο βιομηχανικό εργατικό ....η εκλογικιστικη λογική και που διακατεχει το μαγαλυτερο τμήμα της αριστερας την "βαζει" στο γήπεδο του αντιπάλου .....αν δεν χτηπησουμε την καρδια του θηριου εκμεταλευση,νομοι αγορας...."δημοκρατικες δηναμεις" εκδημοκρατισμος παπαδοπουλου κλπ θα παιζουμε στο γήπεδο του αντιπαλου και θα τρωει η πλατη μας χώμα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ο κ Παπανδρέου είναι χωρίς αμφιβολία ο πρωθυπουργός που είπε ποτέ τα περισσότερα ψέματα προεκλογικά και που ανέτρεψε τις υποσχέσεις του σε τέτοιο βαθμό μέσα σε λίγους μήνες.
    Αυτός ο περίφημος μονόδρομος προς το ΔΝΤ μια καραμέλα που πιπιλίζει εκτός από τον κατοχικό πρωθυπουργό και η Δημοκρατική «Αριστερά|» είναι μια πρόφαση και υπάρχουν δεκάδες εναλλακτικές προτάσεις από Έλληνες και ξένους ονομαστούς οικονομολόγους για διαφορετικούς δρόμους λιγότερο επώδυνους για την έξοδο από την κρίση.
    Στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν μονόδρομοι και αδιέξοδα όπως συνηθίζετε να λέει η αριστερά.
    Για παράδειγμα αν γινότανε μια διαπραγμάτευση για εξόφληση του χρέους σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
    Ο κος Παπανδρέου πήρε τα ψίχουλα του κόσμου και έδωσε δις στις Ελληνικές τράπεζες. Που τα βρήκε για τις τράπεζες αφού δεν υπάρχουν λεφτά; Μένει καμιά αμφιβολία με ποιων το μέρος είναι η κυβέρνηση του θλιβερού κ Παπανδρέου; Να θυμίσουμε ότι η ΔΕΞΙΑ κυβέρνηση στην Ουγγαρία φορολόγησε με 0,3% τα κέρδη των τραπεζών και αρνήθηκε να επιβάλλει άλλα βάρη στις πλάτες του λαού;
    Να θυμίσουμε δήλωση του αντιπροέδρου της Budesbank που όταν ρωτήθηκε γιατί δόθηκε η βοήθεια στην Ελλάδα απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια: Μα για να σωθούν οι ευρωπαϊκές και Ελληνικές τράπεζες και κάποιο πλούσιοι Έλληνες!!!!!!!!
    Η κυβέρνηση των ανδρείκελων κυβερνά χωρίς καν την απαραίτητη έγκριση της βουλής για νομοσχέδια που αφορούν το ΔΝΤ – ΕΕ και την πώληση της κρατικής περιουσίας παραβιάζοντας επανειλημμένα το σύνταγμα όπως έχουν καταγγείλει και διακεκριμένοι Έλληνες συνταγματολόγοι.
    Με σύμμαχο όλα τα ΜΜΕ που τα κατέχουν μεγαλοεργολάβοι και μεγαλοεπιχειρηματίες (ή υπάρχει αντίρρηση;) που οργιάζουν υπέρ του Μνημονίου και καθυβρίζουν όποιον τολμά να εκφράσει κάποια αντίρρηση. Αυτά τα ΜΜΕ των μεγάλων συμφερόντων προβάλλουν την ΔΑ σαν το καλό και υπάκουο κόμμα που λειτουργεί για το καλό του τόπου.
    Στο όνομα δήθεν του λαϊκίστικου αριστερισμού και σε αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ (για τα κουσούρια και τον λαϊκισμό του οποίου δεν έχω καμία αντίρρηση να συζητήσω) να συμπράττει άνευ όρων η ΔΑ με την κατοχική κυβέρνηση;
    Όσον αφορά τις συντεχνίες σωστό μεν να πάψουν να υπάρχουν αλλά αυτά είναι σταγόνα στον ωκεανό των καταστροφικών μέτρων της κυβέρνησης. Μπορεί κανείς να μας πει πως καταπολεμούνται οι συντεχνίες με το να κόβουν τη σύνταξη πείνας των συνταξιούχων από 600 στα 400 ευρώ;;
    Θα σας ερωτήσω ευθέως. Υπάρχει στο κόμμα σας έστω ένας άνθρωπος που να ζει με 600 ευρώ;;
    Το κόμμα σας κόμμα στελεχών, βολεμένων οικονομικά, κάποιας ηλικίας (που νεολαία ε;) που κάποιοι είχανε δοσοληψίες οικονομικές (επαγγελματικές) με τις προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ είναι λογικό να υποστηρίζουν το χέρι που τους τρέφει. Δεν ξεχνώ και τις φιλοδοξίες κάποιων για ανέλιξη, άλλωστε δεν θα είναι οι πρώτοι αριστεροί που αφού προετοίμασαν το έδαφος με στάση απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, όπως η δική σας τώρα, κατέληξαν βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος (Δαμανάκη, Μπίστης και τόσοι άλλοι).
    Αναρωτιέμαι ποιες είναι οι μεγάλες διαφορές της ΔΑ με το ΠΑΣΟΚ και δεν εντάσσεται η ΔΑ στο κόμμα αυτό. Θα μου τις πει κανείς;
    Για να καταλήξω σε ένα μείζον ηθικό ζήτημα που αναρωτιέμαι αν σας ενδιαφέρει. Τα μεγάλα σκάνδαλα των προηγούμενων δεκαετιών που φανερώθηκαν (και αυτά που δεν φανερώθηκαν) στα οποία εμπλέκεται το ΠΑΣΟΚ ΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΠΑΣΟΚ για τα οποία ο Πινόκιο πρωθυπουργός είπε ότι θα ματώσουνε βλέπετε να αποκαλύπτεται τίποτε εκτός από τους Τσουκάτο – Μαντέλη που πήρανε το 0,7% της μίζας της Ζήμενς. Μένουνε 99,3% της μίζας που πήραν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ακόμη αδιευκρίνιστα;
    Είναι ντροπή ένα κόμμα να θέλει να λέγεται αριστερό και να υποστηρίζει την πρόταση σωτηρίας του ΔΝΤ και των τραπεζών εις βάρος των εργαζομένων και των συνταξιούχων ακόμα και αν στα δεκάδες αντιλαϊκά μέτρα περιλαμβάνονται και ελάχιστα που μπορούν να είναι θετικά (συντεχνίες κλπ) αν ολοκληρωθούν γιατί από την κατοχική κυβέρνηση όλα είναι πιθανά!
    Ανώνυμος Αριστερός κατά της ΔΑ και κατά του ΣΥΡΙΖΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Είναι εύκολο να λες αυτός ή εκείνος δεν μου κάνει "ανώνυμε Αριστερέ" - όμως δεν φτιάχνουμε φορείς και κόμματα για την πλάκα μας αλλά για να προωθήσουμε συλλογικά λύσεις.

    Η ΔΑ είναι ακόμη στα σπάργανα. Απορώ πως εσύ ξέρεις κιόλας τι θα κάνει, που θα πάει, τι ονειρεύεται...
    Νομίζω ότι απλά είσαι προκατειλημμένος και ξινός για το εγχείρημα για δικούς σου λόγους. Για τον Συριζα εντάξει έχουμε υλικό... δεν χρειάζεται να θάβουμε τον νεκρό.

    Θα μπορούσες ίσως να τεκμηριώσεις τις ενστάσεις σου με θέσεις που πράγματι έχει εκφράσει η ΔΑ και να μας πεις πότε και που;
    Αυτό αν θες συζήτηση - αν θες να εκτονωθείς άλλο ζήτημα. Πάντως και καμιά πρόταση δική σου χρήσιμη θα ήταν. Γιατί οι "ονομαστοί οικονομολόγοι" εμένα προσωπικά με έχουν απογοητεύσει με τις αυθαιρεσίες τους - αν τους είχαμε ακολουθήσει τώρα θάμαστε Κούβα και πέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Εγώ ρωτώ ποιές είναι οι διαφορές της ΔΑ με το ΠΑΣΟΚ και άλλες ερωτήσεις και η απάντηση "απορία ψάλτου βηξ". Νομίζω πως σας έχουνε πάρει όλοι χαμπάρι, κι ας κάνετε το κορόϊδο! Τέλος.
    Ανώνυμος αριστερός κατά της Δ."Α". και κατά του ΣΥΡΙΖΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ΟΚ αφού μας έχουν πάρει όλοι χαμπάρι, το θέμα θεωρείται λήξαν. Τι παιδεύεσαι;
    Όσο για τις διαφορές της ΔΑ με το ΠΑΣΟΚ τις περιγράφουν καλύτερα οι πράξεις του καθενός και όχι τα λόγια του καθενός. Αυτή η οπαδική αλα καρτ αντίληψη διαφορών τουλάχιστον εμένα δεν με αφορά. Με αφορούν διαφορές στην επίλυση προβλημάτων, διαφορές θέσεων, προτάσεων και πράξεων - όχι ιδεολογικοποιημένες ταυτότητες που αποκρυσταλλώνουν με το ζόρι αποστάσεις για να έχουμε περιφραγμένο το "χώρο" μας με φως, νερό, τηλέφωνο... δηλ. το αυθαιρετάκι μας μέσα στο κομματικό πανηγύρι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU