Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Αριστερά ελλείμματα

Η έκκληση για ενότητα είναι μόνο για ενότητα στη διαμαρτυρία, και αυτό δεν φτάνει. Ζητούμενο είναι η εναλλακτική πρόταση. Όποιος τη διατυπώσει, θα έχει ελπίδα ενίσχυσης. Και αν ενισχυθεί, θα προκαλέσει την ενότητα - υπό τη σκέπη του.

"χρειάζεται και θετικός πολιτικός λόγος και μάλιστα λόγος που να αναφέρεται στο παρόν και όχι μόνο σε οράματα μετά την «επανάσταση»"

του Δημήτρη Καστριώτη*

Διαβάζοντας για τις διαφωνίες σχετικά με τις υποψηφιότητες στις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές και για τις προσπάθειες ενωτικού διαλόγου στην Αριστερά, διερωτάται κανείς μήπως εξακολουθούμε να βλέπουμε τα πράγματα από εσφαλμένη οπτική γωνία.
Τείνουμε σχεδόν όλοι να δεχόμαστε ότι η πολυδιάσπαση της - μη σοσιαλδημοκρατικής - Αριστεράς είναι η αιτία της περιορισμένης ισχύος της - ότι, αν ήταν ενωμένη, θα ήταν «μεγάλο μαγαζί».
Με τις εξελίξεις των τελευταίων ετών θα έπρεπε ίσως να εξεταστεί το αντίστροφο: Μήπως η Αριστερά, όπως την ξέρουμε, δεν μπορεί να γίνει «μεγάλο μαγαζί» και αυτή η έλλειψη προοπτικής είναι η αιτία που επιτείνει την πολυδιάσπασή της.

Ας αντιπαρέλθουμε, προς στιγμήν, το γεγονός ότι η Αριστερά προσεγγίζει τις εκλογές του Νοεμβρίου χωρίς να λέει τίποτε σχετικό με αυτές, αλλά καλώντας μας να επιλέξουμε δημάρχους με βάση την αντίθεση ή τη σύμπλευσή τους προς τις εντολές της τρόικας.
Έστω ότι αντιμετωπίζει τις αυτοδιοικητικές εκλογές όχι ως αυτό που είναι αλλά ως οιονεί «δημοψήφισμα δυσπιστίας» προς την κυβέρνηση - δεν θα είναι η πρώτη φορά, ούτε μόνο τα αριστερά κόμματα υιοθετούν τέτοια στάση.
Το πρόβλημα του αριστερού λόγου αρχίζει, όμως, από αυτό το σημείο.
Η ψήφος διαμαρτυρίας δεν αρκεί να προσδώσει δυναμισμό μεγάλης παράταξης, να πείσει ότι ο «χώρος» αποτελεί εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Για να επιτευχθεί αυτό, χρειάζεται και θετικός πολιτικός λόγος και μάλιστα λόγος που να αναφέρεται στο παρόν και όχι μόνο σε οράματα μετά την «επανάσταση».

Η έλλειψη τέτοιου λόγου φαίνεται να αποτελεί βασικό κενό της Αριστεράς διεθνώς.
Με την έκλειψη του υπαρκτού σοσιαλισμού, η Αριστερά δεν έχει να υποδείξει εφαρμοζόμενο εναλλακτικό πρότυπο και δεν έχει κατορθώσει να σκιαγραφήσει ένα καινούργιο ούτε στη θεωρία.
Και δεν είναι μόνο σε αυτό το μείζον που καταγράφεται έλλειμμα.
Το ίδιο παρατηρείται στις προτάσεις διαχείρισης του σημερινού συστήματος - στο τι θα μπορούσε να γίνει σε μια χώρα που ζει υπό τα δεδομένα της ΕΕ και της παγκοσμιοποίησης.

Στην Ελλάδα το έλλειμμα είναι έκδηλο στις γενικότητες με τις οποίες αντικρούεται η πολιτική του Μνημονίου και στη συστηματική αποφυγή περιγραφής των επιπτώσεων που θα είχε τυχόν αίτημα αναδιαπραγμάτευσης του χρέους.
Αυτό το κενό εξηγεί την ασθενική απήχηση της Αριστεράς αλλά και τη σχετική αντοχή της κυβέρνησης στις σφυγμομετρήσεις.

Το Αριστερό Βήμα Διαλόγου μιλάει για επιδίωξη ενότητας με βάση την αντίσταση στο «Μνημόνιο».
Το πολιτικό κενό, όμως, εντοπίζεται στο ότι ο κόσμος δεν βλέπει να υπάρχει άλλη εφικτή γραμμή - και δεν έχει πεισθεί για το αντίθετο ούτε από το ΚΚΕ ούτε από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η έκκληση για ενότητα είναι μόνο για ενότητα στη διαμαρτυρία, και αυτό δεν φτάνει. Ζητούμενο είναι η εναλλακτική πρόταση. Όποιος τη διατυπώσει, θα έχει ελπίδα ενίσχυσης. Και αν ενισχυθεί, θα προκαλέσει την ενότητα - υπό τη σκέπη του.


*
tovima.gr, 2/9/10

1 σχόλιο:

  1. "...περιγραφής των επιπτώσεων που θα είχε τυχόν αίτημα αναδιαπραγμάτευσης του χρέους."

    Σα να ακούω το Μπάμπη Παπαδημητρίου αυτοπροσώπως!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU