Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Γιατί το ΔΝΤ προτείνει επιμήκυνση και οι Γερμανοί διαφωνούν;

κι εκεί που συζητούσαμε για την Ελλάδα μου λέει η Μέρκελ: "Ξέρεις Στρως, οι κυρίες προηγούνται"...


του Κώστα Ανδρέου

Έχω υποστηρίξει επανειλημένως, ότι ο «προοδευτικός παράγοντας», ο κευνσιανός, στην περίπτωση αντιμετώπισης της κρίσης χρέους της Ελλάδας, είναι το ΔΝΤ και ο «συντηρητικός παράγοντας», ο ανάλγητος τοκογλυφικός, είναι η ΕΕ.

Το σχήμα μοιάζει οξύμωρο, φυσικά και η βασική ερμηνεία του από τους οικονομικούς σχολιαστές, που το έχουν υποστηρίξει, επικαλείται την διαφορετική οπτική Ομπάμα- Μέρκελ. Ο Κευνσιανός και η νεοφιλελεύθερη.

Εν τέλει, έστω και από σύμπτωση, το σχήμα αυτό, αποδίδει ορθά τις τάσεις, εν τούτοις συγκαλύπτει την ουσιαστική αιτιολογία, των διαφορετικών στάσεων, όπως αυτές εκφράζονται από τον Στρώς-Κάν και τους Γερμανούς.

Είναι επαρκής η παρουσία του Ομπάμα για να επιλέγει το ΔΝΤ πιο χαλαρές συμπεριφορές, απέναντι στην αποπληρωμή του χρέους;

Είναι η πολιτική τοποθέτηση του , όπως και αυτή του προέδρου του ΔΝΤ, στο κευνσιανό στρατόπεδο, ο λόγος που ο τελευταίος μιλάει για ανάγκη πολιτικών ανάπτυξης και όχι μόνο δημοσιονομικής πειθαρχίας, περιορισμού των δαπανών, καταπολέμησης της σπατάλης κλπ.

Είναι η πολιτική τοποθέτηση της Μέρκελ, ο λόγος που η τελευταία συχνά πυκνά , εκφράζει τις πλέον ανάλγητες και σκληρές πολιτικές;

Δεν μπορεί να δοθεί απάντηση, κατά την γνώμη μου αν δεν γίνει κατανοητό, τι εκφράζει ο καθένας και κυρίως σε ποια ερωτήματα τοποθετείται.

Το κρατικό χρέος, πλέον θα πρέπει να το διακρίνουμε σε δύο κατηγορίες.

Είναι το χρέος στην «ελεύθερη αγορά ομολόγων» και πλέον και το «χρέος των διακρατικών δανείων» που προβλέπει το Μνημόνιο.

Τα δύο αυτά χρέη έχουν ουσιαστικές διαφορές.

Το πρώτο χρέος, των ομολόγων, είναι χρέος προς το παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο, εκφραστής του οποίου στην Τρόικα είναι το ΔΝΤ.

Το δεύτερο χρέος, των διμερών δανείων, είναι χρέος προς τα κράτη της ευρωζώνης και εκφραστής του είναι η ΕΕ και η ΕΚΤ.

Το πρώτο χρέος, στην περίπτωση κήρυξης χρεοκοπίας, έχει σαν συνέπεια τον αποκλεισμό της χώρας μας, από τις αγορές χρήματος, είτε με τα απαγορευτικά επιτόκια που είδαμε την προηγούμενη άνοιξη, είτε με την παντελή έλλειψη χρηματοδοτών, πρόθυμων να αγοράσουν ομόλογα, ανεξάρτητα από τις αποδόσεις τους.

Το δεύτερο χρέος, στην περίπτωση κήρυξης χρεοκοπίας , με το Μνημόνιο, «καλύπτεται» με δυνατότητες δέσμευσης περιουσιακών στοιχείων της χώρας, η εκποίηση των οποίων θα αποπληρώσει το συγκεκριμένο χρέος των 110 δίς.

Έτσι το ΔΝΤ ως εκφραστής εκείνων των δανειστών που δεν είναι «καλυμμένοι» με εγγυήσεις, ενδιαφέρεται να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις αποπληρωμής, που δεν μπορούν να είναι άλλες από την ανάπτυξη, που θα παράξει δυνατότητες αποπληρωμής.

Από την άλλη μεριά, οι Γερμανοί, σύρθηκαν σ’αυτήν την «στήριξη», εν μέρει εξ αιτίας των επιπτώσεων που θα μπορούσε να έχει η χρεοκοπία στο ευρώ και στις τράπεζες τους που είχαν ελληνικά ομόλογα.

Έτσι το ΔΝΤ έχει ανάγκη από τον χρόνο για να αποπληρωθούν τα κεφάλαια της ελεύθερης αγοράς που έχει ελληνικό χρέος και οι Γερμανοί είχαν ανάγκη έναν κάποιο χρόνο ώστε να προετοιμασθούν για τις μικρότερες κατά το δυνατόν επιπτώσεις, από την κήρυξη χρεοκοπίας.

Όσο θα περνάει ο χρόνος και η προετοιμασία αποτροπής των κινδύνων θα ρυθμίζεται, τόσο οι Γερμανοί θα πιέζουν για απεμπλοκή τους από το πρόβλημα, αφού μάλιστα το κομμάτι του κρατικού χρέους, είναι «καλυμμένο» με τις προβλέψεις του Μνημονίου.

Θα έχει σπρώξει το μη καλυμμένο χρέος στην παγκόσμια αγορά, στα χέρια του ΔΝΤ δηλαδή.

Αυτό είναι το απολύτως λογικό. Η κρατική οντότητα, έχει το πλεονέκτημα να δρά μεθοδικά , η αγορά δεν έχει τέτοια συνοχή και αυτό το γνωρίζει το ΔΝΤ, γι’αυτό και θέλει περισσότερο χρόνο και ενδεχομένως και νέα δάνεια «καλυμμένα» με κάποιο νέο Μνημόνιο, ώστε να μπορέσει να εξασφαλίσει για τους πελάτες τους, προυποθέσεις αποπληρωμής.

Αυτός είναι ο λόγος που το ΔΝΤ μεταμορφώθηκε στον κευνσιανό πολιτικό και η κευνσιανή Ευρώπη (Σκανδιναυικές χώρες, Ολλανδία, Δανία, Γερμανία) σε νεοφιλελεύθερο.

Όμως όπως και νάχει, η γνώση των αντιθέσεων και η εκμετάλλευση τους, είναι απαραίτητη. Προσπάθησα να κάνω μια πρώτη προσέγγιση, αλλά νομίζω ότι άλλοι πιο ειδικοί από μένα, μπορούν να μας διαφωτίσουν καλύτερα, ώστε η πολιτική μας, να πατάει σταθερά στην γνώση και να μην παρασύρεται σε λαικίστικες ή τεχνοκρατικές επιλογές.


8 σχόλια:

  1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η ανάλυσή σου στηρίζεται σε μια σειρά παραδοχές που δεν νομίζω ότι ισχύουν. Για παράδειγμα η εξής παραδοχή σου: "Το πρώτο χρέος, των ομολόγων, είναι χρέος προς το παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο, εκφραστής του οποίου στην Τρόικα είναι το ΔΝΤ". Εκτός του ότι η λέξη "εκφραστής" είναι πολύ αόριστη, διαφωνή με την παραδοχή αυτή. Το ΔΝΤ είναι εκπρόσωπος κρατών, τα δάνεια που δίνει τα χρηματοδοτεί με πιστώσεις κρατών, επομένως το χρέος προς το ΔΝΤ είναι χρέος προς κράτη (μέλη της ΕΕ και μη).
    Επίσης γράφεις: "Το δεύτερο χρέος, στην περίπτωση κήρυξης χρεοκοπίας, με το Μνημόνιο, «καλύπτεται» με δυνατότητες δέσμευσης περιουσιακών στοιχείων της χώρας, η εκποίηση των οποίων θα αποπληρώσει το συγκεκριμένο χρέος των 110 δίς". Από που προκύπτει αυτή η δυνατότητα δέσμευσης περιουσιακών στοιχείων και πολύ περισσότερο η εκποίησή τους;
    Τέλος, για τα κράτη μέλη της ΕΕ, η χρεωκοπία της Ελλάδας σημαίνει, εκτός από απώλεια των κεφαλαίων που δάνεισαν, μεγάλο πλήγμα στην ΕΕ και κίνδυνο κατάρρευσης του ενιαίου νομίσματος. Άρα αν κάποιος θα έπρεπε να είναι πρόθυμος να δώσει πίστωση χρόνου στην Ελλάδα για την αποπληρωμή των δανεικών αυτός είναι τα κράτη της ΕΕ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μην τρολλάρετε. Κάνει κακό στην υγεία.
    Οπως τα γράφω είναι.
    Μην απορήσεις αν ξυπνήσεις ένα πρωί και τα δείς μπροστά σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ρε συντροφοι καλες οι αναλυσεις αλλα τωρα ειναι ωρα δρασης του κοσμου της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ προς τα εξω.Εχουμε εκλογες και κατεβαζουμε αυτονομα ψηφοδελτια στις περιφερειες.Ειδικα η μαχη της αττικης ειναι πολυ σοβαρη.Δωστε οδηγιες.Προτεινετε εκδηλωσεις.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κωστή, απόλυτα σωστή η ανάλυση. Ας διαβάσει ο Κ. Ραφαϊλήδης την σύμβαση του μνημονίου. Ως προς το θέμα του χρέους είναι απόλυτα ορθή η κατηγοριοποίηση που θέτεις με την μόνη διαφορά πως έχει δικαίωμα κάποιος από τους δανειστές να πωλήσει κομμάτι του Ελληνικού χρέους. Σε κάθε περίπτωση Βρισκόμαστε στο κατώφλι πολιτικής διευθέτησης του Ευρωπαϊκού συνολικού χρέους είναι θέμα χρόνου η επιλογή των διαδικασιών. Τέλος ακόμη αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι η κοινωνική διαχείριση του όλου ζητήματος ώστε να μην προκλιθούν κοινωνικές εκρήξεις τέτοιες που θα μπορούσαν να διακινδύνευαν την επένδυση των κεφαλαίων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το ΑΕΠ,που βρίσκεται σ αυτή τη "θηριώδη" ανάλυση?
    ΔΝΤ "κευνσιανό προοδευτικό" vs ΜΕΡΚΕΛ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ανάλγητο τοκογλυφικo(υπάρχει και τοκογλυφικό που δεν "πονάει"?οτι και να το "παιξεις" καρφώτο στο "κουβά"εκτός κι αν το παιχνίδι είναι "σότο" του αρθρογράφου απ΄ την αρχή.
    Μήπως το μπερδεύεις με τα δανεικά κι αγύριστα για τσιγάρα στο περιπτεράδικο της γειτονιάς σου?
    Ο Ομπάμα,ως "φίλος", δεν σου έχει ψυθιρίσει οτι "τυπώνει χαρτιά" ως υπερδύναμη αν δε το έχεις καταλάβει, όποτε θέλει?
    Για παγκόσμιο νομισματικό πόλεμο έχεις ακούσει κάτι?...γιατί απο διάβασμα μεσάνυχτα βαθειά σκοτεινιασμένα... "χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει"
    Σου λένε κάτι τα BRIC, G20?
    Οργανωμένο "τρολλάρισμα" στη μαλακία και όποιον πάρει ο χάρος.
    ΑΖΑΝ ΠRΟΒΟΚΑΤΕR

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ Δ.Α. ΦΩΤΗ ΚΟΥΒΕΛΗ
    «Είναι απαράδεκτο και επικίνδυνο η ανάγκη για επενδύσεις να οδηγήσει σε "επιταχύνσεις" που ανοίγουν τον δρόμο σε πολιτικά ανεξέλεγκτες αποφάσεις. Αποφάσεις που παρακάμπτουν τον έλεγχο της Βουλής και της Δικαιοσύνης», τόνισε ο Φ. Κουβέλης και πρόσθεσε: «Το νομοθετικό πλαίσιο για τις επενδύσεις οφείλει να είναι σαφές, συγκεκριμένο και με υπαρκτό τον πολιτικό, κοινωνικό και δικαστικό έλεγχο των κυβερνητικών επιλογών. Κι αυτό δεν συνιστά επιβράδυνση».

    Προφανώς ο Φώτης ο Κουβέλης δεν βρήκε χρόνο να διαβάσει την ανάλυσή σου.
    ΑΖΑΝ ΠROBOKATER

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ο Κλαούντιο Κάτζ οικονομολόγος στο πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες. Από τα χρόνια της Χούντας του Χ. Βιντέλα στην δεκαετία του ΄70, βρέθηκε ως νεαρός φοιτητής στην παρανομία, στον αντι-δικτατορικό αγώνα του Αργεντίνικου λαού. Στα χρόνια της κηδεμονίας της Αργεντινής από το Δ.Ν.Τ. και την Παγκόσμια Τράπεζα, πήρε ενεργό μέρος, μαζί με την "ένωση αριστερών οικονομολόγων" (που είναι συν-ιδρυτής μαζί με άλλους επιστήμονες και διανοούμενους) στα κινήματα αντίστασης και ανάτασης που έδωσαν τελικά το τελικό κτύπημα στην "απόδραση" του Δ.Ν.Τ. από την χώρα, τον Δεκέμβρη του 2001.

    Υπάρχουν δυο άμεσα συναισθήματα, αλληλεγγύη στον Ελληνικό Λαό και θυμός έναντι του Δ.Ν.Τ και των πολιτικών της Ε.Ε. Υπάρχει και μια πολιτική αντίληψη, ότι και στη χώρα σας σύντομα οι μηχανισμοί ελέγχου "θα μετρούν μέρες" ( ΤΡΟΙΚΑ) , μιας και γνωρίζει ο λαός μου από πρώτο χέρι, ότι η εξαθλίωση, η καταπίεση πάνω στους αδυνάτους, η διαφθορά και η διαστρέβλωση της πραγματικότητας από τους κυβερνώντες μπορεί να ξεγελάει στην αρχή, αλλά σύντομα λογοδοτεί. Άρα, θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό για την Ελλάδα, όπως συνέβη και για το λαό μου, την διεθνιστική αλληλεγγύη και κοινή δράση, των αντινεοφιλελεύθερων κινημάτων, όσο αυτή είναι εφικτή στο μέτρο του δυνατού. Η Ελλάδα βρίσκεται στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, και νομίζω ότι το γεγονός αυτό σας δίνει την δυνατότητα να αξιοποιήσετε με τον καλύτερο και πιο αποτελεσματικό τρόπο, ώστε να βοηθηθούν οι αγώνες σας. Μην ξεχνάτε ότι και η δικιά σας, εδώ στην Ευρώπη, αλληλεγγύη στην Λατινική Αμερική, συνεισφέρει αποφασιστικά στους αγώνες μας στην Βολιβία, στο Εκουαδόρ, στην Βενεζουέλα, στην Κούβα, κ.λ.π. Είναι και δικό μας χρέος να στηρίξουμε τους δικούς σας αγώνες.
    Πιστεύω ακράδαντα, ότι μπορεί να αξιοποιεί κανείς διεθνείς εμπειρίες και να τις λαμβάνει υπόψιν στην δικιά του οπτική.
    Εμείς στην κινηματική μας δράση, πετύχαμε αξιοσημείωτες νίκες, τακτικού χαρακτήρα, ενάντια στην Κυβέρνηση Μένεμ και Ντε λα Ρούα, που εφάρμοζαν ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αλλά δεν μπορέσαμε να κεφαλαιοποιήσουμε πολιτικά ως αριστερά τις δυνατότητες μας. Ήμασταν σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή, κατακερματισμένοι, διαιρεμένοι. Σε αυτό το κεφάλαιο πρέπει να δώσουμε μεγάλο βάρος, να μην διαψεύδουμε ελπίδες, που μας περιθωριοποιούν στις πολιτικές εξελίξεις. Αυτό που καταφέραμε, είναι να κερδίσουμε την ηγεμονία των αντινεοφιλελεύθερων ιδεών σε μια πολύ σημαντική συγκυρία. Τα μεσαία στρώματα ριζοσπαστικοποιήθηκαν, συμμάχησαν με τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τα συνδικάτα, καταφέραμε να αφυπνίσουμε, την συλλογική συνείδηση του λαού, να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την μοιρολατρία και την αυταπάτη της "ατομικής λύσης". Όλα αυτά είχαν ως προϋπόθεση την "ανάπτυξη από τα κάτω", στις γειτονιές, στα εργοστάσια και στην ύπαιθρο, με κινήματα, αλληλεγγύης που στήριζαν τους αδύνατους, ενώ ταυτόχρονα, προσπαθούσαμε να αναπτύξουμε εναλλακτικές προτάσεις, για τα μικρά και καθημερινά προβλήματα, αλλά και τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα, που έδιναν αυτοπεποίθηση. Ο στρατευμένος, στην υπόθεση της ανεξαρτησίας του λαού μας, σκηνοθέτης μας, Φερνάντο Σολάνας, που από ότι ξέρω, γνωρίζετε, τα περιγράφει αριστουργηματικά στα ντοκιμαντέρ του "Μνήμες Λεηλασίας" και "Αξιοπρέπεια των αδυνάτων".
    Πιστεύω ότι η σημερινή πολιτική και οικονομική αρχιτεκτονική της Ε.Ε. σε συνδυασμό με τις αχαλίνωτες δυνάμεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που επιφέρουν νεο-αποικιακά δεδομένα για τον Ευρωπαϊκό Νότο, την Ανατολική Ευρώπη, την Ιρλανδία σε πρώτη φάση, δεν αφήνουν περιθώρια μεταρρύθμισης, και τούτο γιατί το κουστούμι είναι ήδη ραμμένο στα μέτρα τους. Άρα, το μόνο που μπορείς να αλλάξεις, είναι το κουστούμι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU