Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Η χαμένη τιμή της Αριστεράς


του Γιώργου Καλαντζόπουλου*

Αυτό το καιρό, μεγάλες συζητήσεις γίνονται και πολλές αντιπαλότητες αναπτύσσονται ανάμεσα στους ιππότες της Αριστεράς που αναζητούν το θείο δισκοπότηρο της πολιτικής “γραμμής” μπροστά στην μάχη των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών.
Μάταιος κόπος.
Η αλλαγή των σχέσεων της Αριστεράς με την κοινωνία δεν θα κριθεί από την όποια πολιτική γραμμή επιλεχθεί για αυτή την μάχη.

Όσες λίστες με αιτήματα και στόχους και αν βάλουμε, όσες αντι Ε.Ε και αντικαπιταλιστικές κορώνες και να βγάλουμε, δεν θα αλλάξει η κατάσταση.
Το πρόβλημα της Αριστεράς είναι άλλης τάξης και δεν μπορεί να λυθεί με την “ευκαιρία” των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών. Η Αριστερά είχε και άλλες “ευκαιρίες” και θα συνεχίζει να τις έχει.

Πρώτα απ’ όλα έχει χάσει την τιμή της.
Και δεν την έχασε σε κάποια άτυχη στιγμή, ούτε μπορεί να την αποκαταστήσει με την πρώτη ευκαιρία που θα βρει μπροστά της.
Ο κόσμος δεν εμπιστεύεται την Αριστερά.
Για να την εμπιστευτεί, θα πρέπει αποδείξει ότι είναι διαφορετική από τους πολιτικούς αντιπάλους της.
Μπορεί όμως αυτό να γίνει εδώ και τώρα;
Είναι σίγουρο ότι για να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του κόσμου της εργασίας δεν αρκεί να ισχυρίζεται ότι θα διαχειριστεί τα κοινά με διαφορετικό τρόπο, όταν θα καταλάβει την εξουσία.
Στη χώρα μας τα “θα” πεθάναν μαζί με τον Αντρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ του 81…

Η “σπορά” των οραμάτων και των διακηρύξεων της γίνεται σε τούτο τον κόσμο.
Και εδώ θα πρέπει να φυτρώσουν.
Αλλιώς θα παραμείνουν λόγια, που τα παίρνει και τα σκορπά ο αέρας.
Πώς να εμπιστευτούν οι εργαζόμενοι το ΚΚΕ όταν βλέπουν ότι σε περίοδο οικονομικής κρίσης λειτουργεί με τους ίδιους κανόνες που λειτουργούν οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις και απολύει εργαζόμενους από τις κομματικές επιχειρήσεις;
Πώς να εμπιστευτούν ένα πολιτικό μηχανισμό, όπως τον ΣΥΡΙΖΑ που ισχυρίζεται ότι “ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός”, όταν μετά από δέκα χρόνια από την ίδρυσή του, δεν μπορεί να λειτουργήσει με τις στοιχειώδεις δημοκρατικές αρχές που κατοχυρώνει το αστικό κράτος για το τελευταίο μέλος ενός σωματείου: Το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι και την αρχή της πλειοψηφίας για την λήψη των αποφάσεων.

Την χαμένη τιμή της Αριστεράς επανέφερε στο προσκήνιο ο Juan Manuel Sanchez Gordillo , ο δήμαρχος της αυτόνομης κοινότητας την Μαριναλέντα, που βρίσκεται αυτές τις μέρες στην Αθήνα.
Και δυστυχώς η αριστερά στο τόπο μας σε κανένα κοινωνικό χώρο δεν έχει καταγράψει ανάλογα παραδείγματα που να αποδεικνύουν ότι οι διακηρύξεις της δεν είναι μόνον “παραμύθια” για μικρά παιδιά…

Ποιά είναι τα οράματα της Αριστεράς;
Ο σοσιαλισμός που επαγγέλλεται δεν εμπνέει τους φτωχούς και καταπιεσμένους τούτου του κόσμου, γιατί δεν είναι διακριτός από τον υπαρκτό σοσιαλισμό του προηγούμενου αιώνα.
Αυτό το όραμα έχει ιστορικά χρεοκοπήσει και δεν μπορεί να εμπνέει τους εργαζόμενους. Εμπνέει ακόμα μόνον τους οπαδούς του κρατικού καπιταλισμού που ονειρεύονται ότι με παρόμοια συγκεντρωτικά μοντέλα κρατικής διαχείρισης της οικονομίας και της κοινωνίας, μπορούν να βάλουν “τάξη” στην καπιταλιστική “αναρχία”…

Δυστυχώς όμως το όραμα που λείπει από την Αριστερά, δεν μπορεί να υποκατασταθεί από τα διάφορα αντι, αντι αντι.
Ο “ΑΝΤΙκαπιταλισμός” και ο “ΑΝΤΙευρωπαϊσμός” δεν μπορούν ούτε να συγκροτήσουν, ούτε να υποκαταστήσουν το θετικό όραμα που λείπει από την Αριστερά.
Ούτε βεβαίως τα εθνικοπατριωτικά δάνεια από τον αστισμό μπορούν να αναπληρώσουν την έλλειψη του.Θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε – ως πολιτικά υποκείμενα που αναφερόμαστε στην Αριστερά – κάτω από το βάρος αυτών των διαπιστώσεων.

Η πολιτική μας πρακτική, αν δεν λαμβάνει υπόψη της αυτά τα δεδομένα, εύκολα μπορεί να μας καταγράψει στα μάτια του κόσμου που επιμένει ακόμα αριστερά, στην καλύτερη περίπτωση ως γραφικούς, στην χειρότεροι ως γελοίους.
Και αυτόν τον κόσμο δεν πρέπει να τον υποτιμάμε: είναι ότι το καλύτερο έχει σήμερα η Αριστερά.


*Δρόμος της Αριστεράς, 2/10/10

6 σχόλια:

  1. Αν έχεις την διάθεση να δεις τις ανάγκες των ανθρώπων λίγη σημασία έχει αν ανήκεις στην Ορθολογική ή την «αντισυστημική» αριστερά. Το πρόβλημα είναι πως σήμερα η αριστερά σε όλες της τις εκδοχές είναι απούσα από εκεί που υπάρχουν τα πραγματικά ζητούμενα. Η αριστερά σήμερα βρίσκεται εντός ενώ τα ζητούμενα βρίσκονται εκτός του κόσμου της. Είναι όλος αυτός ο κόσμος των νεόπτοχων, των μεταναστών στιβαγμένων σε γκέτο, των άνεργων, των απελπισμένων σε αδιέξοδα νέων, των κοινωνικά αποκλεισμένων ομάδων στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής. Δηλαδή των σύγχρονων απόκληρων της σημερινής μας κοινωνίας. όλοι αυτοί οι εξαθλιωμένοι δεν εμπνέονται από οράματα που ξέφτισαν στον χρόνο και σήμερα φαντάζουν απατηλά και ψεύτικα. Απο τους απόκληρους, τους εξαθλιωμένους αυτού του τόπου μπορεί να γεννηθεί κάτι το καινούριο και όχι από υπαλληλικές γραφειοκρατίες που τρέφονται από το ίδιο το σύστημα και απλά κουβαλάνε μια παλιά κληρονομιά που και αυτή έχει φθαρεί από το πέρασμα του χρόνου. όταν δεν μπορείς σήμερα να αναδείξεις με κάθε μέσο και τρόπο τα αιτήματα και τις ανάγκες των σύγχρονων απόκληρων και αρκείσαι σε ανούσιες γενικολογίες (τύπου αντιμνημονιακές ψευτοκορόνες) αποτελείς το μέρος του όλου προβλήματος ενώ η λύση του βρίσκεται έξω και πέρα από τις δικές σου φαντασιώσεις και μικροσυμφέροντα ανήθικων ηγεμονισμών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συμφωνώ radical. Η αριστερά έχει ενσωματωθεί στο σύστημα λόγω της υπαλληλικής σχέσης μαζί του. Οι ανήθικοι ηγετίσκοι έγιναν έτσι αφού απόλαυσαν τον κομματικό μισθό, την κρατική επιχορήγηση - που ούτε το μνημόνιο δεν πείραξε ιδιαίτερα - και την παρατεινόμενη αεργία που είναι όμως αμειβόμενη λόγω της σχέσης με το κόμμα. Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να διανοηθούν τον εαυτό τους στην ιδιωτική αγορά, όντας χρόνια προστατευμένοι/ες στο θερμοκήπιο του κόμματος, γι αυτό και είναι μέρος του συστήματος του πελατειακού κράτους - το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το 3% και πως θα το εξασφαλίσουν για να παρατείνουν τις ...διακοπές τους.
    Ακόμα και οι συνιστώσες έτσι ζουν πια, από κομμάτια επιχορήγησης του ΣΥΡΙΖΑ - γιατί να βάλουν δημοκρατικές διαδικασίες; Για να αμφισβητηθεί το αλάθητό τους; Προτιμούν σαν τα κοράκια να τσιμπούν η μια την άλλη διεκδικώντας ό,τι υπάρχει.
    Αυτή η αριστερά είναι μεταλλαγμένη - άλλα λέει κι άλλα είναι τα συμφέροντα των ηγετίσκων της και του μηχανισμού τους.
    Έτσι απλά...

    Πως να νοιαστεί πχ ένα στέλεχος του ΣΥΝ για την ορθότητα της πολιτικής του ή την τήρηση της δημοκρατίας όταν η οικογενειακή του επιβίωση εξαρτάται ΑΜΕΣΑ από την αρέσκεια ή απαρέσκεια του προέδρου και του μηχανισμού του κόμματος;
    Γι αυτό τους βλέπουμε να λένε πράγματα φανερά λανθασμένα και να απορούμε - είναι η δουλειά τους δεν είναι η γνώμη τους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τα πραγματα δεν είναι καλά για την αριστερά. Κάποιοι χαίρονται γι αυτό είτε από αριστερίστικο παρωπιδισμό , είτε από από κεντροαριστερό αυτισμό.Πάρετε εσείς το δεύτερο κι ο Καλατζόπουλος το πρώτο. Στο τέλος-τέλος και οι δύο ετοιμάζεστε να θάψετε με δόξα και τιμές την αριστερά.Βρισκόμαστε σε σύγχυση ως αριστεροί και εγώ το βρίσκω λογικό. Γιατί χάσαμε τις αλήθειες μας. Αλλά εμείς ελπίζουμε στην αριστερά αυτή που είναι με του κολασμένους, όχι αυτούς που είναι παρακοιμωμενοι της εξουσίας!
    Το να θεοποιείς τον ιδιωτικό τομέα δεν είναι λύση.Κι αυτό το κάνεις σε κάθε ευκαιρία. Είναι άσχημο ,το ίδιο άσχημο όσο να θεοποιεί κάποιος το δημόσιο. Τα μεγαλύτερα λαμόγια από τον ιδιωτικό τομέα προέρχονται. Δε μιλάμε παρά για σκάνδαλο Ζήμενς, Χρηματιστήρια κλπ. Ότι εμπλέκεται δηλ. με το ιδιωτικό κεφάλαιο.

    ΥΓ:Ενω τα στελέχη της Δημοκρατικής αριστεράς;.Πάνω από 2 τετραετίες βουλευτής ο σ. Κουβέλης.

    Θ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ
    Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου
    ΜΕΡΟΣ 1ον
    Η ευκολία με την οποία πρώην αριστεροί διανοούμενοι υποστηρίζουν ξεδιάντροπα την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, ή έστω αναζητούν τη διέξοδο από αυτήν σε έναν πιο ανθρώπινο καπιταλισμό είναι εντυπωσιακή.
    Δίχως αιδώ καμιά και δίχως ουδέποτε κανείς από αυτούς να νιώσει την ανάγκη να δώσει μια δημόσια ερμηνεία για την αλλαγή της στάσης ζωής του και της ιδεολογικής του ρότας, με τη μεγαλύτερη των ευκολιών μετατράπηκαν από πολέμιοι του συστήματος σε ένθερμους υποστηριχτές του.

    Πρόκειται για τους διανοούμενους εκείνους που κάποια στιγμή δίχως το πιο συχνά να το γνωρίζουν αποφάσισαν να υιοθετήσουν τη θεωρία του Κομφούκιου της εσωτερίκευσης της αστικής κρατικής λογικής, ή κατά Τρότσκι «τη γραμμή της ελάσσονος αντίστασης»[i], η οποία και αποτελεί το πλαίσιο κίνησής τους μέσα στο οποίο τα πάντα επιτρέπονται δίχως καμιά αναστολή και ηθικό φραγμό[ii].

    Οπως επεσήμανε η Rosa Luxemburg για αυτούς τους διανοούμενους, «η πολιτική διαφθορά και η τέχνη να παραπλανούν τις μάζες αποτελούν τα θεμέλια της πολιτικής τους ύπαρξης»[iii].

    Σε μια εποχή μαζικής ενσωμάτωσης της διανόησης ας θυμίσουμε ένα σύντομο απάνθισμα από τους χαρακτηρισμούς που απέδωσαν σε αυτούς τους διανοούμενους, όσοι άντεξαν και έμειναν πιστοί στα ιδανικά της ανθρωπιάς.

    OJules Valles, μέλος της επιτροπής παιδείας της Κομμούνας, τους αποκαλούσε «ξεπουλημένα γουρούνια». Είναι εκείνοι που «για κάποια χρήματα ή λίγη δόξα [....] μετατρέπουν τις πεποιθήσεις τους σε άχυρα κάτω από τα πόδια των μεγάλων», εκείνοι που για «να λάμπουν λίγο μετατρέπονται σε αυλικούς, βαλέδες και παράσιτα στις αντικάμαρες των υπουργών ή στις τραπεζαρίες των πλουσίων», οι «πολυπράγμονες ξερόλες γραφιάδες», «οποιοσδήποτε ζει από τις κολακείες στην εξουσία», οι «ενθουσιώδεις, σκληροί και άκαμπτοι» που ένα ωραίο πρωινό «όπως τα αδέλφια τους τα γουρούνια των πανηγυριών [..], στριφογυρίζοντας και γρυλίζοντας κατέληξαν με τη μουσούδα και τα πόδια τους στο ζωοτροφείο της μετριότητας»[iv].

    Την περίοδο του Μεσοπολέμου ο Julien Benda από μια ρομαντική σκοπιά, αντιμετωπίζοντας την πραγματική διανόηση ως την «αληθινή συνείδηση του κόσμου», με το βιβλίο του «η προδοσία των κληρικών», καταγγέλλει την εγκατάλειψη από μέρους των διανοουμένων των οικουμενικών αξιών και την υποταγή του πνεύματος στα κρατικά συμφέροντα, καθώς και το γλίστρημα στον ολοκληρωτικό ρεαλισμό»[v].

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου
    ΜΕΡΟΣ 2ο

    Λίγο πριν απ' τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ο Paul Nizan από μια κομμουνιστική προοπτική καταγγέλλει την «παραίτηση των διανοουμένων», την «προδοσία» τους και τη μετατροπή τους σε «κέρβερους», σε μαντρόσκυλα της εξουσίας για τα οποία η αστική δημοκρατία αποτελεί το τέλος της ιστορίας[vi].

    Πιο πρόσφατα ο Regis Debray διερωτάται: ο 20ός αιώνας είδε επαναστάσεις να αντιστρέφονται σε αντεπαναστάσεις, καταπιεσμένους σε καταπιεστές, ελευθερωτές σε ρινόκερους, δημοκρατίες σε μετοχικές εταιρείες, γιατί οι διανοούμενοι να μην ακολουθήσουν και εκείνοι το ίδιο ρεύμα[vii];

    Πράγματι σε αντίθεση με την περίοδο της παγκόσμιας αίγλης της Ρώσικης Επανάστασης, ή και αργότερα της αντίστασης κατά του φασισμού, οπότε και σημαντικά τμήματα της διανόησης είχαν προσεγγίσει την ανερχόμενη αριστερά, στην εποχή μας ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού» σοσιαλισμού, η διανόηση στάθηκε πρωτοπόρα στο σαρωτικό ρεύμα της ρινοκεριάδας. Παρ' όλα αυτά υπάρχουν ακόμη διανοούμενοι και όχι ανάμεσα σ' εκείνους οι οποίοι μπορούν να θεωρηθούν ως οργανικοί διανοούμενοι της εργατικής τάξης, οι οποίοι αντιστέκονται και παλεύουν για την ανατροπή της υπάρχουσας τάξης.

    Και αυτή η κατηγορία της διανόησης που ακολουθεί τη στάση του Montaigne όταν αυτός αντιστάθηκε στις δίκες για μαγεία, στα εγκληματικά όργια στην Καραϊβική, στη ληστεία των Ανατολικών Ινδιών, ή του Montesquieu που κατήγγειλε τη δουλεία, ή του Voltaire που αντιτίθετο στην Καθολική Εκκλησία και τα μαρτύρια της, ή του Emile Zola που μεταξύ άλλων ήταν ο πρωτεργάτης της καμπάνιας για την υπεράσπιση του Dreyfous, ή του Gorki που αρνήθηκε να ακολουθήσει την αντεπαναστατική κατρακύλα της ρούσικης διανόησης, ή των ουτοπικών σοσιαλιστών, ή ακόμη των ίδιων των κλασικών του μαρξισμού[viii], καλούνται να ακολουθήσουν και σήμερα οι διανοούμενοι που σέβονται πάνω απ' όλα τον εαυτόν τους, οι διανοούμενοι εκείνοι που αρνούνται να μετατραπούν σε λακέδες της αστικής τάξης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΚΥΡΙΑΚΉ, 3 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2010
    ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
    ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ
    ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΓΛΕΖΟΥ

    Κάποτε ήμουν κι εγω ευρωπαϊστής. Πίστευα, μαζί με τον Κουβέλη και τους άλλους παλιούς μου συντρόφους της ανανεωτικής αριστεράς, ότι η Ευρώπη είναι ένας χώρος δημοκρατίας, ελευθερίας και αξιών, όπου αν οι λαοί πάλευαν για κάτι καλύτερο θα μπορούσαν να το αποκτήσουν. Πλανήθηκα πλάνιν οικτράν και το λέω και το ομολογώ. Η Ευρώπη έχει γίνει σήμερα ένας χώρος ανελευθερίας, κοντεύει να ξεπεράσει ακόμα και την Αμερική σ' αυτό...
    Αλλά το χειρότερο είναι ότι βλέπω ένα μέλλον γκρίζο (προς το μαύρο μου φέρνει)για ολόκληρο τον πλανήτη, ίσως πάμε για μια μορφή δικτατορίας με άλλο πρόσωπο από αυτό που είχαμε συνηθίσει. Όχι πια με πραξικοπήματα και στρατούς, αλλά κάπως πιο "βελούδινο", με "στρατό" την εξουσία των μεγαλοκαρχαριών ΔΝΤ, κρατών της ΕΕ-βλ.Γερμανία και με εργαλείο την οικονομική εξόντωση των ασθενέστερων.
    Δεν εξηγείται διαφορετικά, αυτό που αποκαλύπτει η Λιάνα Κανέλλη στη δήλωσή της.
    Τελικά, αυτό που δεν κατάφερε ο Χίτλερ με τον πόλεμο, θα το καταφέρει η Μέρκελ και οι συμπαρομαρτούντες φασιστοειδείς μαζί με τη GOLDMAN SACHS και τους λοιπούς οικονομικούς εγκληματίες;;;


    Δήλωση της Λιάνας Κανέλλη, μέλους της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, βουλευτή του ΚΚΕ.

    "Το ψήφισμα που προωθείται για έγκριση στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης στην συνεδρίαση της Τρίτης στις 5 Οκτωβρίου για την καταπολέμηση του εξτρεμισμού σηματοδοτεί μια νέα επικίνδυνη κλιμάκωση της επίθεσης απέναντι στους λαούς, πέντε χρόνια μετά την διακίνηση του αντικομμουνιστικού μνημονίου και μεσούσης της οικονομικής κρίσης.
    -Ουσιαστικά χαρακτηρίζει ως εξτρεμισμό τους αγώνες των εργαζομένων, τα κινήματα και τις οργανώσεις τους, που αμφισβητούν το καθεστώς της εξουσίας των μονοπωλίων και της αγοράς και αγωνίζονται για την ανατροπή του.
    -Δεν είναι τυχαίο ότι σε ένα κείμενο που αφορά τον « εξτρεμισμό» γίνεται ρητή αναφορά στις κινητοποιήσεις στην Ελλάδα. Ταυτίζοντας την δράση προβοκατόρων με τους αγώνες των εργαζομένων.
    -Στο όνομα της θωράκισης αυτού του συστήματος και με πρόσχημα την « πρόληψη της διασάλευσης της δημόσιας τάξης δικαιολογεί μέτρα που πλήττουν καίρια δημοκρατικά δικαιώματα όπως « την ελευθερία έκφρασης και του συνεταιρίζεσθαι», προτείνοντας μάλιστα ως και την προληπτική λογοκρισία.
    -Διαμορφώνει πλαίσιο για την κλιμάκωση των μέτρων σε βάρος των κομμάτων της εργατικής τάξης και των εργαζομένων που αγωνίζονται για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος. Ανάμεσα στα άλλα μέτρα που προτείνει είναι: ο αποκλεισμός τους από την συμμετοχή στις εκλογές, η απαγόρευση της κρατικής χρηματοδότησης προς αυτά, φθάνοντας ακόμα και στην απαγόρευση λειτουργίας τους.
    -Οι αναφορές στην καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας είναι μόνον το πρόσχημα. Επαναλαμβάνεται η ανιστόρητη και επικίνδυνη ταύτιση του φασισμού με το κομμουνισμό. Για να μην υπάρχουν αμφιβολίες για το τι πραγματικά εννοούν, απόδειξη είναι η επιβράβευση που περιέχεται στο κείμενο προς την Πολωνία για την απαγόρευση της δράσης των κομμουνιστών.
    Θεωρούμε χρέος της ελληνικής αντιπροσωπείας να καταψηφίσει αυτό το κατάπτυστο ψήφισμα, το οποίο έτσι και αλλιώς δεν πρέπει και δεν θα νομιμοποιηθεί στην συνείδηση των λαών."

    Η μόνη μου ένσταση στη Λιάνα, είναι ότι τα σχέδια αυτά δεν αφορούν μόνο το κόμμα της και τους οπαδούς του, αλλά όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς.Έτσι, θεωρώ μεγάλο λάθος το σνομπάρισμα από την Παπαρήγα του γεγονότος ότι κατέβηκαν στους δρόμους 1 εκ. γάλλοι και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι ευρωπαίοι τις προάλλες στην πανευρωπαϊκή γενική απεργία.
    Άμα βγούμε όλοι από τα λαγούμια μας-και το ΚΚΕ από το κάστρο του-κάτι μπορεί να γίνει...
    ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΛΕΖΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU