Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Ένα άλλο μνημόνιο είναι (;) εφικτό


Ας υποθέσουμε ότι η αριστερά αναλαμβάνει την διακυβέρνηση της χώρας (μην με ρωτήσετε ποια αριστερά γιατί αληθινά δεν είμαι σε θέση να σας απαντήσω).
Το σενάριο αντιστοιχεί με την αγωνία του κόσμου που ψηφίζει κάθε φορά την αντιπολίτευση - η οποία έχει τις λύσεις στο τσεπάκι - για να διαψευστεί ξανά και ξανά πανηγυρικά. Είναι εύλογο λοιπόν, η αριστερά, που επίσης εμφανίζεται να κατέχει τις λύσεις να βρεθεί μπροστά στο παραπάνω σενάριο.

Η αριστερά είναι λοιπόν στην εξουσία!
Η κατάσταση είναι όπως την γνωρίζουμε. Τι κάνει;

Αν εξαιρέσουμε το σενάριο "δημεύει, κατάσχει κλπ" (το μεγάλο κεφάλαιο) και βρίσκει τα λεφτά που λείπουν και σώνει τη χώρα και το λαό της από την πτώχευση (τέτοιες εκδοχές δεν βρίσκω λόγο να τις συζητήσω καν - προφανώς τέτοια αριστερά δεν πρόκειται ποτέ να έρθει στην εξουσία), τι μένει;
Μένει η διαχείριση μιας δύσκολης κατάστασης που ακόμα και με τις πιο ευφυείς και καινοτόμες πολιτικές είναι αδύνατον να βρεθούν άμεσα τα απαιτητά κεφάλαια για την συνέχιση της οικονομικής λειτουργίας, την καταβολή μισθών και τη στοιχειώδη ύπαρξη του κρατικού μηχανισμού. Άρα, η κυβέρνηση της αριστεράς θα αναζητήσει και αυτή δανειστές - κινέζους, ρώσους, άραβες δεν έχει σημασία...
Κάθε δάνειο έχει και τους όρους του - κάθε δάνειο, ειδικά του μεγέθους που χρειαζόμαστε, έχει και ένα συμβόλαιο από πίσω, ανεξάρτητα ποιοι το υπογράφουν. Ένα μνημόνιο!

Για το σημερινό μνημόνιο υπάρχουν καταγγελίες, ενστάσεις, αντιστάσεις, κοινωνικός πόλεμος. Είναι άδικο γιατί πληρώνουν δυσανάλογα όσοι έχουν μικρή ή και καθόλου ευθύνη για το πάρτι του πελατειακού κράτους και οι τράπεζες όπως και η κίνηση των χρηματιστηριακών κεφαλαίων όχι μόνο δεν επιβαρύνονται αλλά ενισχύονται κιόλας στο τοκογλυφικό τους έργο. Επίσης δεν προβλέπει δημόσιες επενδύσεις τη στιγμή ακριβώς που χρειάζονται αλλά καταπίνονται κι αυτές μέσα στη μείωση δαπανών. Η λιτότητα είναι υπερβολική, η ύφεση αναπόφευκτη, η ανάπτυξη αόρατη. Μοιάζει περισσότερο με ελεγχόμενη πτώχευση παρά με μια κάποια - έστω και οδυνηρή - λύση.

Η αριστερά λοιπόν είναι στην εξουσία.
Τι μνημόνιο θα επιδιώξει ή αποδεχτεί προκειμένου να σώσει έστω προσωρινά την οικονομική συνέχεια στη χώρα μέχρι να εφαρμόσει το πρόγραμμά της;

Όταν ζητά την ψήφο του κόσμου δεν πρέπει να του απαντήσει, τι είδους μνημόνιο θα ήταν επιθυμητό και με προοπτική και με τι συμμάχους αλλά και ανταλλάγματα θα το διεκδικούσε;
Γιατί είναι εύκολο να λες "είμαι αντιμνημονιακός" - μοιάζει περίπου με το να λες "είμαι δημοκρατικός", δηλαδή κάτι τελείως αόριστο όσον αφορά το φλέγον θέμα της συλλογικής μας επιβίωσης. Το συγκεκριμένο είναι το ζητούμενο και όχι οι όρκοι πίστης στον "αντιμνημονιακό αγώνα". Άλλωστε χωρίς εναλλακτική πρόταση μόνο ήττες θα γευτεί η αριστερά και θα σπείρει και την απογοήτευση στον κόσμο εντείνοντας τα φαινόμενα παραίτησης από το συλλογικό και αναζήτησης της όποιας ατομικής λύσης.

Μήπως λοιπόν η αριστερά θα έπρεπε να μιλήσει καθαρά; Να πει με σαφήνεια τι μνημόνιο θέλει, για πόσο διάστημα το υπολογίζει και τι μεταρρυθμίσεις θα το συνοδεύουν;
Να μιλήσει με εμπιστοσύνη στο λαό σαν υποψήφια για την διακυβέρνηση και όχι σαν αιώνια αντιπολίτευση;
Να απαντήσει στα προβλήματα του αύριο-το-πρωί και να ξεφύγει από την μιζέρια των μονοψήφιων ποσοστών;
Κι αν δεν το κάνει η αριστερά ποιος θα το κάνει;

Ένα άλλο μνημόνιο ίσως είναι εφικτό. Αντί αυτού.
Ένα μνημόνιο απελευθέρωσης και όχι υποδούλωσης - ένα μνημόνιο πραγματικής μεταρρύθμισης και όχι νοσταλγίας για επιστροφή στα παλιά και στο βαθύ κομματικό κράτος μόλις η τρόϊκα στρίψει στην γωνία.
Ένα μνημόνιο με διττή απεύθυνση και δέσμευση: και προς τους δανειστές και προς το λαό.
Με αυτό σαν διεκδίκηση περνάμε από την αοριστία στην δέσμευση και η αριστερά επιστρέφει στην πραγματικότητα και στο προσκήνιο.
Και ίσως τότε μπορέσω να σας απαντήσω και στο ερώτημα "ποια αριστερά".


5 σχόλια:

  1. Και ένα άλλο ΛΑΟΣ είναι εφικτό. Ένα ΛΑΟΣ μεταρρυθμιστικό, ρεαλιστικό με προτάσεις και οχι μόνο στείρα άρνηση. ¨Ενα ΛΑΟΣ σαν αυτό που ζήτησε από την εκκλησία να συνεισφέρει και αυτό στην κρίση. Ούτε εγώ στηρίζω τον Καραταζαφέρη και τον λαϊκισμό του Άδωνι. Και όμως και στο χώρο αυτό υπάρχουν φωνές ρεαλιστικές υπερ της ανάγκης εθνικής συμφιλίωσης, υπερ της ανάγκης των μεταρρυθμίσεων, του ανοίγματος των κοινών επαγγελμάτων, της πάταξης του παραεμπορίου. Γιατί να αφήνουμε τα φαντάσματα του Στάλιν και του εμφυλίου να μπαίνουν ανάμεσα μας; Εμείς δεν έχουμε το μίσος που έχουν άλλοι "αριστεροί" στην ανάγκη να υπάρχει μια νέα αριστερά, όχι της στείρας άρνησης. Αλλά δυστυχώς είναι εύκολο να ζουν κάποιοι με τα μάτια κλειστά. Ας συνεργαστούμε σε αυτά που μας ενώνουν και όχι σε αυτά που μας χωρίζουν.

    Μιχάλης Χαλάνδρι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολλοί Μιχάλη νομίζουν ότι το σχόλιό σου είναι πλάκα - άλλοι δεν ξέρουν πως να το πάρουν. Προσωπικά το παίρνω καλοπροαίρετα - όχι ότι θα μπορούσα να έχω σχέση με ένα οποιοδήποτε ΛΑΟΣ, αλλά επειδή πιστεύω ότι πέρα από τους φανατικούς υπάρχει πάντα περιθώριο συνεννόησης με ανθρώπους από όλο το πολιτικό φάσμα. Παράδειγμα: η ξενοφοβία του ΛΑΟΣ εδράζεται σε μια πραγματικότητα που εμείς οι αντιρατσιστές αρνούμαστε να δεχτούμε - η πραγματικότητα είναι ότι οι αλλοδαποί οικονομικοί μετανάστες είναι πολύ περισσότεροι από όσους αντέχει αυτή η χώρα, μας είναι αδύνατο ακόμα και να συμπαρασταθούμε σε έναν τέτοιο αριθμό και αυτό δημιουργεί αλυσιδωτά προβλήματα και κυρίως ανασφάλεια, ειδικά στους κατοίκους των κέντρων, φοβερή ανασφάλεια που δεν διασκεδάζεται με τίποτα. Το ΛΑΟΣ επιλέγει τις μαζικές απελάσεις κάτι που και πολλοί αριστεροί επιθυμούν αλλά δεν θα το παραδεχτούν ποτέ ανοιχτά. Με βάση την ανικανότητα και την διαφθορά του κρατικού μηχανισμού την πληρώνουν δίκαιοι και άδικοι κι απέναντι σε αυτήν την κατάσταση κάποιοι ζητούν νομιμοποίηση όλων των μεταναστών με χαρτιά και χωρίς. Πιάσε το αυγό και κούρευτο - και στις δυο περιπτώσεις απλά χρησιμοποιούμε τον πόνο των ανθρώπων χωρίς να προσφέρουμε κάποια λύση και χωρίς να τους βοηθάμε πραγματικά - δεν υπάρχει μεταναστευτική πολιτική κι αυτό το ΛΑΟΣ το εκμεταλλεύεται για ψηφοθηρία και δυνάμωμα της ανασφάλειας των πολιτών μέχρι την Τελική Λύση (τα φασιστοειδή έχουν βρει εδώ καταφύγιο).
    Είναι εφικτό λοιπόν ένα άλλο ΛΑΟΣ; Δεν νομίζω. Άδωνις και Καρατζαφέρης είναι η ουσία αυτού του χώρου...
    Νομίζω ότι άνθρωποι με νοημοσύνη απλά δεν έχουν θέση σε τέτοια μορφώματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γιώργο, Το αρχικό σχόλιο του Μιχάλη δείχνει τον παροξυσμό, τον φανατισμό, την άρνηση της πραγματικότητας. όταν σε διακατέχει ο φανατισμός και η εμπάθεια είναι αδύνατη κάθε συνενόηση.
    Προφανώς ο φίλος τα γράφει όλα αυ΄τα βολεμένος σε κάποια θεσούλα που ο μισθός τρέχει εκ του ασφαλούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μια αριστερά που θα διαπραγματευθεί ένα μνημόνιο, ένα "άλλο μνημόνιο" όπως λές...Μια αριστερά που δε θα χτυπήσει το μεγάλο κεφάλαιο,που δε θα κατάσχει και δε θα δημεύσει...
    Μια αριστερά που δε θα φορολογήσει την εκκλησία, δε θα μειώσει τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, δε θα πάρει από τα ακαθάριστα υπερκέρδη των Τραπεζών,των εφοπλιστών που λυμαίνονται τα πάντα, των κατασκευαστικών εταιριών που παρουσιάζουν τρελλά υπερκέρδη σε καιρούς κρίσης μάλιστα, όπως ο Άκτορας, αλλά και των μεγάλων επιχειρησεων που ζούν σε βάρος μας τα στελέχη τους με υπέρογκους μισθούς....
    Μια αριστερά που κάθεται να βρεί πως θα μας τη φέρει καλύτερα με άνα "άλλο" μνημόνιο...
    απλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, αλλά μια ακόμη εκδοχή του πολιτικού συστήματος...Μη το ζορίζετε παιδιά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κατ' αρχήν Θωμά υπεκφεύγεις όπως το συνηθίζεις άλλωστε: το "μια αριστερά που δεν θα..." είναι δικής σου εφεύρεσης - δεν περιγράφεται έτσι στο κείμενο.
    Αν διάβαζες και λίγο το ιστολόγιο θα γνώριζες τις προτάσεις που έχουν συζητηθεί εδώ για όλα όσα αναφέρεις.
    Μνημόνιο που περιέχει όσα λες αναζητούμε.
    Θάταν λοιπόν προτιμότερο να τα προτείνεις αυτά και άλλα, σε ένα εφικτό μνημόνιο που μπορούμε να διεκδικήσουμε (αφού κάποιου τύπου μνημόνιο θα υπάρξει) παρά να ανακαλύπτεις εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν.
    Γιατί εδώ πράγματι το παιδεύουμε το θέμα - δεν ξεμπερδεύουμε με ένα "όχι" και τέλος...
    Αναζητούμε εναλλακτικές, διάλογο και συναινέσεις. Αν εσένα κάτι τέτοιο δεν σε ενδιαφέρει γιατί μπαίνεις στον κόπο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU