Το... "κτήνος" ο Καλλικράτης και η Δημοκρατική Αριστερά

Είναι δύσκολο στον καιρό μας ν' ακουστεί μια φωνή που δεν τη συνεπαίρνει ο φανατισμός και οι πολεμόχαροι τόνοι, ένας λόγος που δεν αψηφά τη λογική και την πραγματικότητα, ένας πολιτικός σχηματισμός που δεν προτάσσει την περιχαράκωση ούτε, πολύ περισσότερο, την κατοχή της μόνης και αναντίρρητης αλήθειας

against all odds

του Θέμη Δημητρακόπουλου*

Οι παλιότεροι -να πω το κρίμα μου, δεν γνωρίζω για τους νεότερους και τους νεότατους- θα θυμούνται, ασφαλώς, ένα από τα «χαζά» λογοπαίγνια με τα οποία διασκεδάζαμε, μαθητές στο γυμνάσιο: «Ποιος έχτισε την Ακρόπολη; Το... κτήνος ο Καλλικράτης» (χαχα! πάει ο καημένος ο Ικτίνος... λέγαμε κι άλλα καλαμπούρια, π.χ. για τον πόλεμο της Τροίας κ.λπ. όμως δεν είναι της στιγμής, τώρα έχουμε άλλο πόλεμο, άλλες Ελένες να μας στοιχειώνουν).

Ποιος να το φανταζόταν, αλήθεια, ότι μετά από κάμποσα χρόνια αυτό το μαθητικό καλαμπούρι θα ξαναπρόβαλλε επίκαιρο όσο ποτέ, το φθινόπωρο του 2010, παραμονές των πρώτων καλλικράτειων αυτοδιοικητικών εκλογών!

Και πράγματι, για κάποιους -αρκετούς- ο αυτοδιοικητικός "Καλλικράτης" είναι ένα γραφειοκρατικό «κτήνος» που χρήζει εξορκισμού, ένα τερατώδες παρακολούθημα του εξαποδώ (φτου, φτου στον κόρφο μας) Μνημονίου, μια ακόμη επινόηση της ευρωπαϊκής επικυριαρχίας, συνεπικουρούμενης από το ΔΝΤ, ένα grosso colpo των ντόπιων «διευκολυντών» της.

Μπορεί να 'ναι κι έτσι (για να μην χαλάμε τις καρδιές μας, άλλωστε ο "Καλλικράτης" σηκώνει πολλή συζήτηση και, τελοσπάντων, ίσως και να 'χει και τα, λιγοστά έστω, καλά του - λέμε τώρα). Και, στο κάτω-κάτω, ποιος είναι υπέρ του Μνημονίου; Όχι η Δημοκρατική Αριστερά, πάντως, που το καταψήφισε ασυζητητί με τους βουλευτές της στη Βουλή. (Όχι φυσικά και ο γράφων, μ' όλο που δεν ανήκει στο συμπαθές είδος των εξορκιστών.)

Και;

Φταίει μήπως το Μνημόνιο, κι ακόμη περισσότερο ο "Καλλικράτης", για την απαξίωση, τη μιζέρια, τη διαφθορά, την αδιαφάνεια, την κραυγαλέα ανεπάρκεια, εδώ και δεκαετίες, της αυτοδιοίκησης στην Ελλάδα; Φταίει ο "Καλλικράτης" για τα άδεια -άδεια;;; τα τρύπια- ταμεία της συντριπτικής πλειονότητας των ελληνικών δήμων; Φταίει ο "Καλλικράτης" για τις αστοχίες και τις κακοτεχνίες του αυτοδιοικητικού οικοδομήματος, για τις οροφές που στάζουν (τι στάζουν, άσε καλύτερα...), για τα θεμέλια που τρίζουν, για τα αετώματα που καταρρέουν, για να μην πούμε για τα «κλεμμένα» - τα μάρμαρα, ντε, που μαραζώνουν στα ξένα... Κι αν ακόμη τον εξοστρακίσουμε με την ψήφο μας -πώς αλήθεια μπορεί να γίνει αυτό; θα γράφουμε «κάτω ο 'Καλλικράτης'» στα ψηφοδέλτια;- τι θ' αλλάξει άραγε ουσιαστικά στην τοπική αυτοδιοίκηση;

Και η ευρύτερη αριστερά, τι λέει για όλα αυτά; Καταγγέλλει, απορρίπτει, ξορκίζει, δαιμονοποιεί, βγαίνει στα κεραμίδια και ξεσηκώνει τη γειτονιά στο πόδι: δημοψήφισμα κατά του Μνημονίου και του "Καλλικράτη" οι αυτοδιοικητικές εκλογές!

Όμως για την ταμπακιέρα, τι λέμε; Για τις άθλιες πόλεις μας, για τη μηδενική ποιότητα ζωής, για τις μανάδες που δεν υπάρχει πεζοδρόμιο να βγάλουν βόλτα με στοιχειώδη ασφάλεια τα παιδιά τους, για τα άτομα με ειδικές ανάγκες που βιώνουν τον καθημερινό, ισόβιο αποκλεισμό σε πόλεις φτιαγμένες για κατοίκους-μαζοχιστές, για το ότι οι πόλεις μας πατώνουν στην Ευρώπη σε ό,τι αφορά το ελαχιστότατο πράσινο ανά κάτοικο, για τα άρρωστα κτήρια και τους σχεδόν ανύπαρκτους δημόσιους χώρους για αναψυχή, για τα αδέσποτα -ναι, κι αυτά έχουν δικαίωμα στη ζωή, κι όμως πέθαναν έναν φριχτό θάνατο από δίψα μες στον καύσωνα, στην πλατεία Συντάγματος, τον Αύγουστο που μας πέρασε, επειδή ο δήμος απαξιώνει να τοποθετήσει μερικές ποτίστρες...- για, για, για... (εντάξει, υπάρχουν και τα προγράμματα των συνδυασμών, κάτι θα λένε για όλα αυτά, όμως το κατ' εξοχήν πεδίο της εκλογικής μάχης, για όσους επιλέγουν την αντιμνημονιακή οδό μέσω της αυτοδιοίκησης, ολοφάνερα δεν είναι αυτό).

Η Δημοκρατική Αριστερά έχει μια διαφορετική προσέγγιση στο θέμα· πέρα από μνημόνια και "Καλλικράτη", πέρα από μικροπολιτικές και κομματικές περιχαρακώσεις, πέρα από κοντόφθαλμες, όσο κι εξόφθαλμες, στρατηγικές άλωσης της ψήφου των εξοργισμένων όσο και αμήχανων και εξουθενωμένων συμπολιτών μας, όλων όσοι νιώθουμε, με το δίκιο μας, εξαπατημένοι και στο περιθώριο για μια ακόμη φορά.

Η Δημοκρατική Αριστερά αναρωτιέται, χωρίς κραυγές και ψίθυρους, και προσπαθεί να προσεγγίσει το αληθινό διακύβευμα των αυτοδιοικητικών εκλογών του Νοεμβρίου. Που δεν πρόκειται να κρίνουν το αδιαμφισβήτητα απορριπτέο Μνημόνιο -ακόμη κι αν συντριβεί, υποθετικά, το ΠΑΣΟΚ, καμιά αλλαγή δεν πρόκειται να επέλθει στα προβλεπόμενά του- ούτε, στην αντίθετη περίπτωση τάχα μου «νίκης», να προσφέρουν άλλοθι λαϊκής επιδοκιμασίας στη μονοκομματική, να μην το ξεχνάμε, κυβέρνηση Παπανδρέου. Γιατί αυτό που θα κριθεί με τις επιλογές μας στις 7 και στις 14 Νοεμβρίου -στον όποιο μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό- είναι η ποιότητα της καθημερινότητάς μας και η προοπτική, ή όχι, βελτίωσής της για τα επόμενα χρόνια.

Αυτό, βέβαια, ας μην γελιόμαστε, είναι ένα βαθιά πολιτικό διακύβευμα. Και, φυσικά, το μήνυμα των επερχόμενων εκλογών θα είναι ξεκάθαρα πολιτικό - προς όλες τις κατευθύνσεις, δυστυχώς, δυστυχώς...

Όμως το βράδυ των αποτελεσμάτων, κάποιοι, πολιτικά μικρόνοες, θα πανηγυρίζουν, κάποιοι θα μετράνε με τη μικροκομματική μεζούρα και κάποιοι θα κοιτάνε να σώσουν τα -κομματικά τούμπαλιν- προσχήματα. Αγνοώντας επιδεικτικά την ανάγκη για μια πολιτική, αλλά όχι κομματική, εκτίμηση της κατάστασης στην αυτοδιοίκηση, και οι περισσότεροι μην έχοντας καμιά διάθεση ή πρόθεση (σκασίλα τους) να ασχοληθούν ξανά μαζί της - μέχρι τις επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Γιατί, βλέπετε, στη χώρα μας η αυτοδιοίκηση είναι σαν την μεγαλοκόρη που σχεδόν κανείς δεν την ορέγεται αληθινά, παρά μονάχα για τα προικιά της...

Για όλα αυτά, η Δημοκρατική Αριστερά επιλέγει να σταθεί έντιμα απέναντι στους πολίτες και να μιλήσει απλά, αλλά αιχμηρά, χωρίς να μασάει ούτε να στρογγυλεύει τα λόγια της, χωρίς να μοιράζει συγχωροχάρτια, χωρίς να δαιμονοποιεί, χωρίς να προτάσσει τη λογική της κομματικής καταμέτρησης, ακόμη και στις περιφέρειες όπου μοιάζει να υποστηρίζει μόνη της συνδυασμούς πολιτών με αριστερό, πράσινο και προοδευτικό πρόσημο.

Είναι δύσκολο στον καιρό μας ν' ακουστεί μια φωνή που δεν τη συνεπαίρνει ο φανατισμός και οι πολεμόχαροι τόνοι, ένας λόγος που δεν αψηφά τη λογική και την πραγματικότητα, ένας πολιτικός σχηματισμός που δεν προτάσσει την περιχαράκωση ούτε, πολύ περισσότερο, την κατοχή της μόνης και αναντίρρητης αλήθειας.

Η Δημοκρατική Αριστερά όμως έχει θέσει στόχο της να μιλάει καθαρά και ξάστερα, χωρίς να χαϊδεύει αυτιά και συντεχνίες, χωρίς ξόρκια και πετροβολισμούς, ανοιχτή και ειλικρινής προς την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα, με γόνιμες και δημιουργικές προτάσεις και με την προοπτική να διεκδικήσει, επιτέλους, το μερτικό που ανήκει στον κόσμο της αριστεράς στη διακυβέρνηση του τόπου και των τοπικών κοινωνιών.

Με αυτές τις σκέψεις, η Δημοκρατική Αριστερά πορεύεται τον δύσκολο δρόμο προς τις αυτοδιοικητικές εκλογές της 7ης Νοεμβρίου, θέλοντας να συμβάλει με όλες της τις δυνάμεις στην απολύτως αναγκαία αλλαγή πλεύσης της χώρας, με την πυξίδα στραμμένη σταθερά αριστερά - και στο μέλλον.

Ώς τότε, ο "Καλλικράτης", ως το «κτήνος» του μαθητικού καλαμπουριού ή ως μια αμφιλεγόμενη μεταρρύθμιση που μένει να εφαρμοστεί, να κριθεί και να αναθεωρηθεί ή να απορριφθεί, όπως γίνεται πάντα στον κόσμο, θα μας συνοδεύει θέλοντας και μη. Ας βγάλουμε, λοιπόν, προς το παρόν ό,τι καλύτερο μπορούμε απ' αυτόν - κι εδώ είμαστε.


* Ο Θέμης Δημητρακόπουλος είναι μέλος της Πανελλαδικής Πολιτικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς.