ATTIKA LAND, ATTIKA HARD

του Δημήτρη Βεντούρη*

Ο επικεφαλής του περιφερειακού συνδυασμού Αττική Γη Γρηγόρης Ψαριανός έχει ψηλά στην ατζέντα το θέμα των πράσινων ταρατσών. Τυχαία είδα στην τηλεόραση το θέαμα της υπέροχης πράσινης ταράτσας του υπουργείου εθνικής οικονομίας στην πλατεία συντάγματος που μεταβλήθηκε μέσα σε λίγο χρόνο, σε μεσογειακό οικολογικό κήπο.

Αναρωτιέμαι γιατί τέτοιες πρωτοβουλίες που προκαλούν θεαματικά αποτελέσματα (αισθητικά και πρακτικά) τόσο για τα κτίρια όσο και για την περιοχή που βρίσκονται δεν προβάλλονται με τρόπο τέτοιο ώστε να βρουν μιμητές, (χωρίς να υποτιμώ το κόστος που συνεπάγονται αι τέτοιες πρωτοβουλίες).

Παραπλεύρως του υπουργείου βρίσκεται η πασίγνωστη οδός Ερμού. Ξεκινάει με μεγάλο πλάτος στο ύψος της πλατείας κι όσο κατεβαίνει στενεύει. Λέγεται πως δύο σύμβουλοι του δήμου Αθηναίων σε μια παλιότερη εποχή κατάφεραν να αποτρέψουν την διαπλάτυνση της για να μην θιγούν οι πανακριβές περιουσίες τους που βρισκόντουσαν ‘’έναντι των ανακτόρων’’.

Ένα μόνο από τα αμέτρητα διαχρονικά περιστατικά μιας στρεβλής νεοελληνικής πραγματικότητας όσο στρεβλή είναι και η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας που χειρίζεται το παρακείμενο υπουργείο.

Η ελιά της Αθηνάς κι ο Ελαιώνας

Η ευλογημένη ελιά είναι το σύμβολο του συνδυασμού της Αττικής Γης αλλά το δώρο της θεάς Αθηνάς προς τον βασιλιά Κέκροπα προκειμένου να χριστεί προστάτιδα της πόλης (πράγμα που έγινε) ταυτίζοντας την ελιά και τον καρπό της με το νόημα της σοφίας και του πολιτισμού που εκπροσωπούσε η συγκεκριμένη θεά.

Στη ρίζα του ιερού βράχου απλωνότανε ο μεγάλος ελαιώνας που περιείχε και τη συγκεκριμένη ελιά που κάτω από τον ίσκιο της ξεδίπλωνε ο Πλάτωνας τη φιλοσοφική του σκέψη και στις μέρες μας έπεσε κι αυτή δυστυχώς θύμα τροχαίου.

Σήμερα ο Ελαιώνας αποτελεί την επιτομή της μπίχλας όπως λέγεται η με καθεστώς χρησικτησίας εγκατεστημένη ρυπαρότητα σ’ ένα μεγάλο κομμάτι της αθηναϊκής γης.

Μια βόλτα στον περιβάλλοντα χώρο του ομώνυμου σταθμού του μετρό αποκαλύπτει τι ονομάζουμε σήμερα Κακλαμάνειο άγος. Και να σκεφτεί κανείς ότι τα απορριμματοφόρα του δήμου σταθμεύουν ακριβώς απέναντι.

Η εξαίρεση της Ύδρας

Το κυκλοφοριακό είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του λεκανοπεδίου. Υπάρχουν αμέτρητες περιοχές που θεωρούνται μη προσβάσιμες με ι.χ. αυτοκίνητο, αφού κι αν ακόμη καταφέρεις με κόπους και βάσανα να φτάσεις στον προορισμό σου δεν έχεις τελικά που ν’ αφήσεις το ‘’ρημάδι’’ για να κάνεις την υπόλοιπη δουλειά σου.

Κομμάτι της αττικής περιφέρειας είναι και η κοσμοπολίτικη Ύδρα. Η μοναδικότητα της έχει κυρίως να κάνει με το γεγονός πως πάνω στο νησί δεν κυκλοφορούνε τροχοφόρα.

Η ‘’οπισθοδρομική’’ αυτή ιδιαιτερότητα έγινε τελικά διαβατήριο παγκόσμιας προβολής και βάση για εισοδήματα και ποιότητα ζωής υψηλού επιπέδου των κατοίκων του νησιού.

Το δικό μου θέμα έχει να κάνει με το γεγονός πως μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε κανείς να πάει μέχρι εκεί για να καταγράψει την βιωμένη εμπειρία δεκαετιών ώστε το πετυχημένο ‘’μοντέλο’’ να μπορέσει να περάσει σε δεκάδες ελληνικά νησιά, εκατοντάδες εμπορικά και ιστορικά κέντρα πόλεων, και χιλιάδες παραδοσιακούς οικισμούς σ’ όλη τη χώρα.

Υπάρχει λόγος να ψηφίσουμε;

Υπάρχουν αμέτρητα περιστατικά νεοελληνικής ανισορροπίας που θα μπορούσε να καταγράψει κάποιος με τη θετική πλευρά των πραγμάτων ν’ αποτελεί δυστυχώς την εξαίρεση του κανόνα.

Ζούμε σε μια χώρα που η αναζήτηση δουλειάς στο περιζήτητο δημόσιο προσδιορίζεται με τη λέξη βόλεμα, και η προσπάθεια εξαπάτησης του άλλου με τη λέξη δούλεμα.

Η απουσία θεσμών και κανόνων έχει υποκατασταθεί με την εθνική μας καπατσοσύνη που αποκαλείται πατέντα και το προσωπικό νομίζω του καθενός. Μ’ αυτό τον τρόπο η παραφροσύνη παντρεύεται καθημερινά με την κυρά Φροσύνη δημιουργώντας τις αλησμόνητες εικόνες τρέλας που όλοι βιώνουμε.

Θυμάμαι παλιούς ανθρώπους που παρομοίαζαν την δυσοσμία με το ζόφο των ουρητηρίων της Ομόνοιας. Σήμερα μυρωδιά κατρουλιού δεν αναδύεται μόνο από τους δρόμους του κέντρου της ελληνικής πρωτεύουσας αλλά και από το πολιτικό σύστημα που διαπλέκεται με την οσμή των μικρών και μεγάλων σκανδάλων

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές αποτελούν δυστυχώς την επιτομή των πελατειακών σχέσεων. Ακόμα και τώρα που δεν υπάρχουνε φράγκα ούτε για κουλούρι με σουσάμι πραγματοποιούνται deal που κλειδώνουνε με φράσεις: Κάτι θα γίνει, ας’ το πάνω μου, μη σε νοιάζει, εγώ είμαι ‘δω.

Τότε γιατί να ψηφίσουμε θα μου πείτε;

Πρέπει να ψηφίσουμε

Η απάντηση στο δικό μου μυαλό μοιάζει αυτονόητη. Αν δε το κάνουμε είναι σαν να δίνουμε διαβατήριο για το μέλλον σε νοοτροπίες και συμπεριφορές που μας φέρανε ως εδώ.

Συμπορεύομαι με την πολιτική προσπάθεια της Αττικής Γης έχοντας υπόψη μου ότι δεν φτάνουνε οι καλές ιδέες. Ούτε καν σχέδια και προτάσεις ικανά να μετατραπούν σε διεκδικητικά πολιτικά προγράμματα που μπορούν να ενταχθούν σε χρηματοδοτικά σχήματα και να ‘χουν κι από πίσω τους ανθρώπους ικανούς να τρέξουνε τα πράγματα.

Αν σαν ελληνική κοινωνία δεν αλλάξουμε αντίληψη σε σχέση με το τι είναι πολιτική και πως υλοποιείται (από ποιους και για ποιους) το πισωγύρισμα που ζούμε θα συνεχίζει να μοιάζει με ελεύθερη πτώση.

Ο λογότυπος της Αττικής γης τονίζεται με βάση το πολυτονικό σύστημα. Συμβολικά αυτό σημαίνει πως αξίζει κι επιβάλλεται να επιχειρήσουμε ανορθόγραφες προσεγγίσεις απέναντι σε ΜΟΝΟΤΟΝικΑ στερεότυπα και ιδεοληπτικές καταστάσεις

Στο βαθμό που σαν κοινωνία συνεχίσουμε να παίρνουμε τον εαυτό μας αψήφιστα, η ψήφος μας δυστυχώς δεν θα μπορεί να μεταβάλλει τα πράγματα στην ουσία τους όταν όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν.

Επιστροφή στις θεμελιώδεις αξίες

Η έννοια της πολιτικής σ’ αυτή τη χώρα γεννήθηκε μέσα από τη φράση του Αριστοτέλη πως ο άνθρωπος είναι πολιτικό ον. Απ’ αυτή τη μήτρα μας προέκυψε η πολιτική, οι πολιτικοί, η πόλη, η πολιτεία, η συμπολιτεία, το πολίτευμα, ο πολίτης, ο πολιτισμός, ο κοσμοπολιτισμός, ο απολίτιστος.

Ήταν μια εποχή που η αγορά θεωρούνταν πεδίο ανταλλαγής ιδεών και η ιδιώτευση θεωρήθηκε ύβρις, (όρος χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα με ίδια σημασία κάτω από τη λατινική έκφραση idiot).

Στις μέρες μου που οι ‘’αγορές’’ έχουν υποκαταστήσει την πολιτική, τους πολίτες, τα κράτη και τις κοινωνίες που θεωρούνται απλά και μόνο πελάτες και χρεόγραφα σε εκκαθάριση, η επιστροφή στις θεμελιώδεις αξίες της πολιτικής διεργασίας που να αφορά τους πάντες, κρίνεται όχι μόνο επιτακτική αλλά κυριολεκτικά επαναστατική.

Όσο για τα δρακόντεια μέτρα κοινωνικοοικονομικής καταστολής που επέβαλλε η διεθνής επιτροπεία που ονομάσαμε τρόικα και περιλαμβάνονται στο γνωστό μνημόνιο δεν αντιμετωπίζονται με εκλογικούς αφορισμούς αλλά με επεξεργασμένες πολιτικές εξόδου από την κρίση με την κοινωνία ενεργά συμμέτοχη κι όχι από θέση παθητικού ακροατή που καλείται να κινηθεί μέσα από απλουστευτικές επιλογές άσπρου μαύρου.

Η επόμενη μέρα των εκλογών ανεξάρτητα από το όποιο αποτέλεσμα, είναι ένα στοίχημα για όλους εμάς που παραμένουμε μικρά ή μεγάλα μέρη ενός πολιτικού συστήματος που δεν βρίσκεται στα καλύτερα του.

Καλή ψήφο

*Ο Δημήτρης Βεντούρης είναι υποψήφιος με την Αττική Γη στον Πειραιά