Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Ο "αριστερός" πολιτικός αμοραλισμός και το κόστος της ορθολογικότητας

"Έχω καταλήξει ότι η μόνη ηθικά αξιέπαινη πράξη είναι η προσπάθεια. Όπως λέει και ο μεγάλος Γερμανός, η πραγματική ηθική είναι και πραγματικά επίπονη.
Αλλά αξίζει να παλέψουμε, όσο πιο πολύ μπορούμε, για τις δύο αρχές για τις οποίες έχουμε φωνάξει πολλές φορές. Οι δυνάμεις αυτές είναι η ανεκτικότητα και η συμπάθεια."



φαινόμενα των ημερών

Ο "αριστερός" πολιτικός αμοραλισμός

Σκέφτομαι εδώ και καιρό τις συμπεριφορές των "αριστερών" σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, ιδιαίτερα με την εμφάνιση της κρίσης αλλά και νωρίτερα.
Και αναρωτιέμαι...
Ποια είναι τελικά τα κίνητρά τους (μας) και τι τελικά σημαίνει σημαίνει "αριστερός/ή".

Πρώην φίλοι και σύντροφοι δεν μιλιούνται πια.
Κάποιοι περνούν στο απέναντι "στρατόπεδο" για να εξυπηρετήσουν την προσωπική τους επιβίωση.
Άλλοι προσκολλούνται σε όποιον μηχανισμό τους "ταΐζει", καλύπτοντάς τον πολιτικά και επιχειρηματολογώντας υπέρ του απλά λόγω οικονομικής εξάρτησης.
Δημοσιογράφοι σε αριστερά έντυπα εξαπολύουν επιθέσεις σε πρώην συντρόφους τους, μόνο και μόνο γιατί "δεν είναι πια δικοί μας".
Άλλοι το προχωρούν παραπέρα: συνεργάζονται με λαμόγια ή γλύφουν εκεί που έφτυναν, με μόνο κριτήριο το ατομικό όφελος.

Θα σταματήσω εδώ.
Ενώ τα σκεφτόμουν αυτά είδα το κείμενο του φίλου Κομπλόπουλου "το κόστος της ορθολογικότητας", που διερευνά το θέμα από την σκοπιά της φύσης του ανθρώπου και προτείνει την προσπάθεια ως την μόνη ηθικά αξιέπαινη πράξη και για τα υπόλοιπα προτείνει την κατανόηση και την ανεκτικότητα. Είναι το κείμενο που ακολουθεί και ήρθε την κατάλληλη στιγμή για να ανοίξει το ζήτημα της ηθικής σε μια κοινωνία σε κρίση και μιαν αριστερά σε παρακμή.

Πριν το απολαύσετε, θα ήθελα να προσθέσω την δική μου άποψη για το τι είναι αριστερά και ποιος/α είναι αριστερός/ή.
Νομίζω ότι εδώ μιλάμε για σταθερές αξίες: αριστερά σημαίνει "το δίκαιο", "το κοινό καλό", για όσους ζουν από την εργασία τους και αριστερός σημαίνει "ο ανιδιοτελής", αυτός που προσφέρει στο κοινό καλό δίχως να σκέφτεται πρώτα τα οφέλη ή τα ανταλλάγματα.

Το τι τον/την κάνει να σκέφτεται έτσι, δεν το ξέρω.
Ίσως είναι ένα επόμενο εξελικτικό στάδιο συνειδητότητας του ανθρώπου που ιχνηλατείται μαζικά από τους αγωνιστές για να επιβληθεί στο μέλλον φυλογενετικά σε όλους με μια μετάλλαξη - μπορεί να είναι απλά μια οπτική γωνία, μια προσέγγιση που ευαίσθητοι και οραματιστές άνθρωποι έχουν ανάγκη και που περιορίζεται σε μια μειοψηφία του 10% του πληθυσμού πάνω κάτω.
Ποιος ξέρει...
Σημασία έχει ο αριστερός χώρος να μην γίνεται βορά των "αριστερών" αμοραλιστών, των εκάστοτε κομματικών μηχανισμών και της δικής τους political correct αντίληψης ή των εκβιασμών οικονομικής φύσης στο μαύρο κουτί της επιβίωσης.

Κατανοούμε λοιπόν - όπως μας προτείνει ο φίλος Κομπλόπουλος - τις προσωπικές στρατηγικές όσων κρίνουν και πράττουν βάσει της ζωώδους φύσης (μας), τους "συμπαθούμε" (λυπόμαστε καλύτερα) και έχουν την ανεκτικότητά μας.
Μέχρι ένα σημείο: εκείνη την κόκκινη γραμμή που ξεπερνώντας την, ενεργούν ζημιώνοντας "το κοινό καλό", σπιλώνοντας συνειδήσεις και προσωπικότητες, διασπώντας τις τάξεις και τις προσπάθειες όσων επιμένουν να είναι ανιδιοτελείς και οραματιστές - γιατί η "προσπάθεια" δεν είναι μόνο ηθικά αξιέπαινη αλλά και "ιερή": αυτή κινεί τον τροχό της ιστορίας...
Από το σημείο αυτό και μετά, οι αριστεροί πρέπει να προστατέψουν τον εαυτό τους και την κοινωνία της εργασίας από τους "αριστερούς" - κι εδώ ταιριάζει καλύτερα από την βουδιστική ανεκτικότητα το "φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους".

Ελπίζω κάποιοι "φίλοι" (μας) να πάρουν το μήνυμα και να περιοριστούν στην προσωπική τους επιβίωση αντί να τσαλαβουτούν στις ευκαιρίες που τους δίνονται από την σύγχυση των ημερών και να λερώνουν Προσπάθειες όπως αυτές της ανασυγκρότησης της Αριστεράς σε δημοκρατική κατεύθυνση. ΟΚ;


Και τώρα, ο Κομπλόπουλος :

Το κόστος της ορθολογικότητας
(Ή, αλλιώς, πώς τα Οικονομικά εξηγούν τον κόσμο. Τα ίδια και τα ίδια, σας προειδοποιώ. Στους συναδέλφους και τους συντρόφους μου- σε όλους ανεξαιρέτως...)

"Μην αφήσεις αυτό που σε τρώει να χορτάσει"
Λεωνίδας

Τα Οικονομικά, εδώ στον κομπλόπουλο, άλλαξαν τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Άλλαξαν τον τρόπο που βλέπουμε τους άλλους, τις πράξεις τους, τις κουβέντες τους- άλλαξαν τον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή. Μην αγχώνεστε αυτή δεν είναι μια οικονομική ανάρτηση σαν αυτές που κάναμε τον πρώτο ένδοξο χρόνο αυτού του blog. Αυτή είναι άλλη μια προσωπική ανάρτηση, που απλά χρησιμοποιεί τα Οικονομικά για να εξηγήσει κάποιες πτυχές του περιβάλλοντος του συντάκτη. Ή μάλλον για να βοηθήσει τον συντάκτη να εξηγήσει τον εαυτό του...

Τα Οικονομικά μας έμαθαν να βλέπουμε τους ανθρώπους σαν ορθολογικά μαύρα κουτιά:η ζωή των ανθρώπων είναι μια ακολουθία επιλογών, όπου σε κάθε μία ο καθένας επιλέγει να κάνει αυτό που νομίζει πως είναι το καλύτερο. Άλλη μία: σε κάθε απόφαση που καλούνται να πάρουν (και τι άλλο είναι η ζωή αγαπητοί, παρά μια ακολουθία από διλλήματα και αποφάσεις για τα διλλήματα αυτά;) οι άνθρωποι διαλέγουν αυτό που νομίζουν πως αποτελεί την καλύτερη επιλογή.

Προσοχή: δεν διαλέγουν αυτήν την επιλογή που πιστεύουν ότι θα μεγιστοποιήσει το προσωπικό τους συμφέρον ή όφελος! Διαλέγουν αυτό που νομίζουν πως είναι το καλύτερο- και αυτό μπορεί να το πιστεύουν για μια ποικιλία λόγων. Αυτό που λέμε είναι ότι ο κάθε άνθρωπος χαρακτηρίζεται από μια συγκεκριμένη κατάταξη των διαθέσιμων επιλογών σε κάθε χρονική στιγμή και ζει τη ζωή του ακολουθώντας αυτήν που είναι πιο ψηλά στην κατάταξη αυτή.

Πιστεύουμε πως οι άνθρωποι είναι κατασκευασμένοι κατ' αυτόν τον τρόπο. Δεν το διάλεξαν, ούτε μπορούν να το αλλάξουν. Υπάρχει μια εξελικτική δυναμική που έφτιαξε τον εγκέφαλό τους έτσι. Είναι απλή: όσοι δεν σκέφτονταν, για κάποιο λόγο, με αυτό το "βελτιστοποιητικό" τρόπο εξαφανίστηκαν. Αν το προσέξετε, η φύση στο σύνολό της χαρακτηρίζεται από μια τέτοια "αριστοποιητική" λογική. Τίποτα δεν είναι μεγαλύτερο απ' όσο χρειάζεται και τίποτα δεν μπορεί να επιβιώσει αν είναι μικρότερο από το πραγματικό του μέγεθος.

Κάθε δευτερολεπτο οι άνθρωποι κάνουμε μια ανάλυση κόστους- οφέλους: αν το όφελος είναι μεγαλύτερο από το κόστος συνεχίζουμε, αλλιώς σταματάμε και αλλάζουμε. Και προσαρμοζόμαστε: υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ της προσωπικής κατάταξης και της ζωής. Μας κουράζει να αποτυγχάνουμε συνέχεια. Μετά από τις πρώτες απιτυχίες, αλλάζουμε την κατάταξη, ώστε να μπορούμε να διαλέγουμε τις ψηλότερες επιλογές ευκολότερα.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν μια αξιωματική ταυτολογία: είτε τη δέχεστε είτε όχι. Ουσιαστικά δεν σας δίνω επιχειρήματα για να την πιστέψετε, αλλά λόγους ώστε αν την πιστεύετε, να μπορείτε να τη δικαιολογείτε- κυρίως στα μάτια του αυστηρότερου κριτή, του εαυτού σας. Αν δεν την πιστεύετε, κανένα πρόβλημα, απλά θα ήθελα να μου γράψετε έστω μια επιλογή που κάνατε στη ζωή σας και πιστεύατε ότι δεν ήταν η καλύτερη δυνατή στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Άλλο αν μετά το μετανιώσατε: η ζωή είναι σκληρή και τα πράγματα ποτέ δεν έρχονται όπως τα περιμέναμε. Αλλά τότε πιστεύατε ότι διαλέξατε το σωστό- και όντως το κάνατε. Και καλά κάνατε.

Οι κατατάξεις είναι αυστηρά προσωπικές και επηρεάζονται από άπειρους παράγοντες με χαοτικό τρόπο. Ήδη από πολύ μικρή ηλικία διαμορφώνεται μια ηθική βάση που δύσκολα αλλάζει στο μέλλον.
Και τώρα αυτά γιατί έχουν νόημα; Γιατί εξηγούν ωραία κάποια πραγματάκια που μας κάνουν εντύπωση. Υποθέστε πως ζείτε στην κατεχόμενη Ελλάδα το 1940. Δεν είστε και κανένας ιδεολόγος κομμουνιστής- μάλιστα τους φοβάστε και πολύ δικαιολογημένα, γιατί είναι κάποιοι τύποι που θέλουν να σας πάρουν το σπίτι με τα όπλα και να σας βάλουν να δουλεύετε χωρίς να πληρώνεστε. Έρχονται οι Γερμανοί και τρέμετε από φόβο. Αλλά η ζωή πρέπει να συνεχιστεί. Και θα συνεχιστεί ανεξάρτητα από εσάς- γι' αυτό προσαρμόζεστε.

Για να μην εκτελέσουν το παιδί σας καταδίδετε αντάρτες. Πεινάτε. Πολύ. Πάρα πολύ. Τα παιδιά σας από την πείνα τρώνε ποντίκια. Γίνεστε μαυραγορίτης. Δεν είστε ήρωας και το ξέρετε. Και φοβάστε. Η ζωή πρέπει να συνεχιστεί. Ένα ζευγάρι θέλει να παντρευτεί- πρέπει κάποιος να είναι δήμαρχος ή παπάς. Κάποιοι παίζουν μουσικοί. Κάποιοι παίζουν ποδόσφαιρο. Κάποιες ερωτεύονται Γερμανούς φαντάρους.

Εντάξει κάποιοι είναι στα βουνά και κάνουν αντίσταση. Πώς καιγιατί; Είναι απλό: στην δικιά τους εικόνα του κόσμου, στη δικιά τους κοσμοθεωρία, στη δικιά τους κατάταξη η αντίσταση είναι πιο πάνω και η ζωή τους πιο κάτω. Δεν ξέρω γιατί και ούτε αυτοί ξέρουν. Αλλά να είστε σίγουροι ότι ο φόβος που νιώθουν τους κόβει τα πόδια λίγο, έστψ και ελάχιστα λιγότερο, από εσάς. Απλά βλέπουν αλλιώς τον κόσμο. Και γι' αυτό δρουν και διαφορετικά. Πολύ διαφορετικά.

Δεν πρέπει να μειώνουμε τους ήρωες. Ομοίως δεν πρέπει να ξεσκίζουμε τους απλούς ανθρώπους. Ας συνεχίσουμε: μεταφερθήκατε στην Ελλάδα του 1967. Ο πατέρας σας είναι αγρότης- σκληρός και βάναυσος. Γίνεστε αστυνομικός- τι άλλο να γίνετε, οικονομολόγος; Δεν μπορείτε να διανοηθείτε τον εαυτό σας ως κάτι άλλο. Στα μάτια σας είστε ήρωας. Οι κομμουνιστές πιστεύετε πως είναι δολοφόνοι. Έχετε ευθύνη που το πιστεύετε, αλλά όχι τόσο μεγάλη όσο σας καταλογίζουν σήμερα. Είπαμε ο καθένας βλέπει μέχρι εκεί που τα βιώματα και τα κύτταρα του τού επιτρέπουν. Όχι παραπέρα- θυμηθείτε τον Καντ...

Αλλά ας επιστρέψουμε σε εσάς. Σας μετάθετουν στη Γυάρο, βλέπετε την πρώτη σας φάλαγγα. Όσο ψυχοπονιάρης και να είστε- που δεν είστε, είστε σκληρός σαν πέτρα- θα κάνετε. Προσοχή: έχετε την απόλυτη ευθύνη των πράξεων σας. Είστε βασανιστής. Πρέπει να τιμωρηθείτε. Εξετάζουμε απλά το πόσο εύκολο είναι να γίνετε βασανιστής αν τηρούνται κάποιες προυποθέσεις, οι οποίες τηρούνται συχνά. Και η ευθύνη σας είναι όση είναι- όχι μεγαλύτερη.

Σκεφτείτε: στη πιστέυετε ότι στη Γερμανία δεν ήξεραν για το Άουσβιτς; Κάνετε λάθος αν λέτε όχι. Αλλά η ζωή έπρεπε να συνεχιστεί. Γιατί οι άνθρωποι είναι ετσι φτιαγμένοι: αριστοποιητικά ζώα που προσαρμόζονται σε κάθε κατάσταση, όσο δυσκολη κι αν είναι, μεταβάλλοντας την προσωπική τους κατάταξη. Μην αηδιάζετε. Έτσι είμαστε όλοι. Δεν μπορούμε να μην είμαστε έτσι. Μπορούμε να προσπαθήσουμε. Προς ποια κατεύθυνση όμως;

Η αβεβαιότητα για το μέλλον κάνει τους ανθρώπους αθεράπευτα συντηρητικούς- τον καθένα με το δικό του τρόπο και με τη δικιά του προσωπική έννοια. Εκ φύσεως είμαστε δεσμευμένοι σε αυτό- ο ορθός λόγος είναι σκλάβος της ζωώδους φύσης. Απομένει μόνο η προσπάθεια.

Έχω καταλήξει ότι η μόνη ηθικά αξιέπαινη πράξη είναι η προσπάθεια. Όπως λέει και ο μεγάλος Γερμανός, η πραγματική ηθική είναι και πραγματικά επίπονη. Είμαστε σκλάβοι αυτής της εξελικτικής δυναμικής: δεν μπορούμε παρά να βλέπουμε τον κόσμο ως μια κατάταξη όλων των διαθέσιμων επιλογών που μπορούμε να συλλάβουμε- και η πορεία μας να καθορίζεται από την πιο ψηλή από αυτές. Αλλά αξίζει να παλέψουμε, όσο πιο πολύ μπορούμε, για τις δύο αρχές για τις οποίες έχουμε φωνάξει πολλές φορές.

Οι δυνάμεις αυτές είναι η ανεκτικότητα και η συμπάθεια. Να είστε ανεκτικοί γιατί όλοι είναι ζώα που βελτιστοποιούν, όπως και εσείς, απλά με διαφορετική εικόνα του κόσμου μέσα στο κεφάλι του. Να συμπάσχετε όσο πιο πολύ μπορείτε μαζί του(γιατί ποτέ δεν μπορείτε πλήρως, ποτέ, όσο κι αν το θέλετε), και να προσπαθείτε να τον καταλάβετε και να τον εξηγήσετε. Όχι, να τον δικαιολογήσετε, απλά να τον καταλάβετε.

Τα όρια μας υπάρχουν εκεί, σαν συρματοπλέγματα: έχουμε ριζωμένες μέσα μας κόκκινες γραμμές, από τις οποίες δεν μπορούμε να ξεφύγουμε όσο θέλουμε(αν και αυτό αλλάζει ανάλογα με την κατάσταση...). Είμαστε αναγκασμένοι και πρέπει να κρίνουμε: αλλά να κρίνουμε όπως θα θέλαμε να μας κρίνουν. Όχι πιο σκληρά από αυτό. Και να προσπαθούμε να καταλάβουμε- όσο πιο πολύ μπορούμε.

Είμαστε δέσμιοι και το ξέρουμε. Αλλά η γνώση αυτή είναι που μας σώζει. Η γνώηση της θνητότητας και της μικρότητας. Αυτή μας οδηγεί στις δυνάμεις της ανεκτικότητας και της συμπάθειας. Και στην ηθική επικράτηση της προσπάθειας. Πιστεύω σε αυτά σύντροφοι. Πιστεύω ότι μπορούν να μας κάνουν όντως καλύτερους. Μακάρι να σας μεταδίδω λίγη από την πίστη και τη συγκίνηση τούτη...



11 σχόλια:

  1. ΚΟΜΠΛΟΠΟΥΛΕ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΤΑ ΛΕΣ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ Τ ΑΚΟΥΣ- ΓΙΑ ΠΟΣΟ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΣΕ ΤΑΙΖΕΙ Η 'ΜΑΜΑ" ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΟΥΜΕ ΕΞΑΡΤΑΤΕ ΤΙΣ "ΚΑΒΑΤΖΕΣ" ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΟΥ ΔΟΛ.
    ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΝΤ ΑΣ ΤΟΝ ΣΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΤΟΥ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΛΑΒΕΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΘΙΚΗ ΦΡΑΠΕΔΟΠΟΥΛΟ.Δεν έχω απολυθεί ποτέ, γιατί δεν έχω δουλέψει ποτέ. Και όποιος είναι έξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει! Κάτι ήξερε και ο Μαρξ που έλεγε ότι αν δεν μπεις στην παραγωγή, να πουλήσεις την εργατική σου δύναμη, καλύτερα να το βουλώνεις(βέβαια ούτε και αυτός δούλευε, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο...)! Ίσως είναι καλύτερα να το βουλώσω. Ωραίες είναι οι θεωρίες, οι φιλελεύθερισμοί και οι λοιπές μαγκιές περί ευθύνης κλπ, αλλά εκεί έξω είναι ο πραγματικός κόσμος και μάλλον είναι καλύτερα να κρίνεις με βάση αυτόν. Αντικρίζοντας την απόγνωση του ανέργου μένω άφωνος. Η θεωρία μου περί ελευθερίας δεν έχει να του πει τίποτα. Το δίλλημα που για μένα είναι καθοριστικό, γι' αυτόν είναι ανύπαρκτο. Τα επιχειρήματά μου είναι γι' αυτόν κούφια λόγια. Και πώς να μην είναι, άλλωστε...;
    @Γιώργος
    Μικυμάος σου ο τσε εξυπνο για trolling αλλα ξεπερασμενο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ίσα ίσα...τώρα είναι που πολλά ποντίκια έχουν ντυθεί Τσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Εντάξει κάποιοι είναι στα βουνά και κάνουν αντίσταση. Πώς καιγιατί; Είναι απλό: στην δικιά τους εικόνα του κόσμου, στη δικιά τους κοσμοθεωρία, στη δικιά τους κατάταξη η αντίσταση είναι πιο πάνω και η ζωή τους πιο κάτω."

    Εντάξει... κάπου μπάζει η θεωρία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ωραιότατη σύνθεση, αλλά και βαθιά πολιτική. Είναι η ανθρώπινη φύση μας που κάνουμε πως την αγνοούμε όταν φοράμε το καπέλο του αριστερού, του πολιτικού, του επαναστάτη, του τιμητή των πάντων. Διαβάζουμε στα blogs άτεγκτες κρίσεις και τοποθετήσεις, πύρινα λόγια, ύβρεις, τσαμπουκαλίκια ανέξοδα από ανθρώπους που κρύβουν τη σκυφτή ζωή τους στην ανωνυμία του διαδικτύου. Διαβάζουμε και βαρύγδουπες πλατφόρμες από,υπηρέτες μηχανισμών, που δεν έχουν να χάσουν τίποτα, δεν παίζουν το καρβέλι τους ούτε τη ζωή τους, στο δρόμο, αλλά ζητούν από το πόπολο να επαναστατήσει και να θυσιαστεί. Ανθρώπινα ράκη, μονάχα λύπη έχουμε γι'αυτούς.
    Φίλε Γιώργο και φίλε Γιάννη Κομπλό, εμείς θα συνεχίσουμε το χαλαρό μας στυλ και την αναζήτηση στο δάσος των ιδεών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αθήνα, 24 Νοεμβρίου 2010

    ΟΜΙΛΙΑ
    ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ
    ΓΙΩΡΓΟΥ Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
    Σ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ, ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
    ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
    ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΕΚΛΕΓΕΝΤΕΣ ΔΗΜΑΡΧΟΥΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΕΣ
    ....Παρόμοια μελέτη που έγινε στην Αμερική για την Ελλάδα, από το Brookings Institute, λέει ότι αν φτάσουμε να έχουμε τη διαφάνεια της Ισπανίας, θα εξοικονομήσουμε 4% του ΑΕΠ. Κατεβάσαμε φέτος, με όλες αυτές τις θυσίες, το έλλειμμα κατά 6%. Σκεφτείτε κάθε χρόνο να είχαμε επιπλέον 4% μείωση του ελλείμματος από αυτή τη διαφάνεια, δηλαδή ένα ποσό 10 δισεκατομμυρίων ευρώ. Αν βεβαίως - λέει η ίδια μελέτη - φτάσουμε στη διαφάνεια που έχει η Σουηδία, τότε θα κατεβάσουμε κατά 8% το έλλειμμά μας κάθε χρόνο, δηλαδή θα εξοικονομήσουμε ως χώρα 20 δισεκατομμύρια ευρώ, για να πάνε εκεί όπου πρέπει να πάνε, στις σωστές υπηρεσίες και στην ανάπτυξη της χώρας...

    Μέχρι στιγμής και ανευ σχολίων με μία ερώτηση και για το δικό σας "υποκατάστημα".

    Τσουκάτος,Μαντέλης,Ακης,Νικολαίδης,τα 500.000,"δανειο" της ¨πράσινης" κλεπτοκρατίας" στη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ,θα περιμένουμε και για τη ΓΣΣΕ,ΑΔΕΔΥ,καιτα υπόλοιπα συνδικαλιστικά κοπρόσκυλα σε διαπαραταξιακό επίπεδο.

    Που "δουλεύει" ο Χατζησωκράτης,ο Λυκούδης,ο Σαμπατακάκης,ο Μαργαρίτης και στη τελική γιατί εγώ ως μαλάκας φορολογούμενος θα πρέπει να "πληρώνω" για να κάνει το κάθε ρετάλι κόμμα και να του πληρώνω και τους υπαλλήλους του και να μου ετοιμάζει ο καθε Κουβέλης αλλά παπανδρέου μητσοτάκη, να παραδώσει τη βουλευτική του έδρα στη κορούλα του,με εφαλτήριο το δημ.συμούλιο αθηνών.
    Γι αυτό τον αριστερο αμοραλισμό τσιμουδιά.
    Κοψτε τη πλάκα γιατί προκαλέιτε μια ζωή "παρασιτικά τσιμπούρια" και κρατικοδίαιτα ρεμάλια, τώρα θ αλλάξετε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. μηπως ομως η ανθρωπινη φυση δεν ειναι δεδομενη? μηπως ειναι και αυτη μια μεταβλητη? μηπως δεν εχουμε την ιδια ανθρωπινη φυση με τους προγονους μας? μηπως η ανθρωπινη φυση μας αλλαζει μεσα απο τη ζωη μας, και η ανθρωπινη φυση μας των 5 ετων γινεται διαφορετικη στα 20 και ξανα διαφορετικη στα 50? μηπως τελικα η ανθρωπινη φυση δεν υπαρχει?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Νομίζω pinko ότι υπάρχει "ανθρώπινη φύση" αλλά μεταβάλλεται τόσο αργά που την ξεχνάμε - ειδικά στην αριστερά. Είναι μια αδυναμία του ανθρώπινου εγκεφάλου να μην αντιλαμβάνεται ότι αλλάζει πολύ αργά - είναι φτιαγμένος με την αμυγδαλή του σε υπερένταση, να εξασφαλίζει την επιβίωση πρώτα κι έτσι αντιδρά σε δραματικές αλλαγές του περιβάλλοντος. Έτσι, ότι γίνεται δια της διολισθήσεως - και στην πολιτική - δεν του δίνει ιδιαίτερη σημασία: ξυπνά λοιπόν ένα πρωί και ας πούμε το κλίμα έχει αλλάξει... τόσο καιρό δεν αξιολογούσε τις μικροαλλαγές. Ξυπνά πχ ένα πρωί και ο Αλαβάνος έχει παραμερίσει τον Παπαγιαννάκη και έχει κηρύξει την αριστερή στροφή με τον Τσίπρα, Καρίτζη κλπ - όσο το ετοίμαζαν δεν έγινε αντιληπτό - ούτε και η μετέπειτα καταστροφή γιατί κάθε νεοσταλινισμό δεν τον παίρναμε στα σοβαρά...
    Η ανθρώπινη φύση έχει πολλά καλά και πολλά κακά - πρέπει να την γνωρίζουμε. Αξιόλογη δουλειά γίνεται γι αυτό το θέμα εδώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @ ανώνυμο, κατ'εξαίρεση...
    Άφησα το σχόλιό σου παρότι μας βρίζεις όλους αδιακρίτως για παράσιτα, εργαζόμενους ανθρώπους, για να σου πω κάτι:
    Κάθε κόμμα έχει ανθρώπους αποκλειστικής απασχόλησης και είναι λογικό. Ποιος τους πληρώνει; Το εκάστοτε κόμμα. Από που; Από τα έσοδά του (εισφορές μελών, κρατική επιδότηση αν έχει κοινοβουλευτική ομάδα, εισφορές βουλευτών αν έχει κλπ). Μέχρι εδώ καλά. Αν είναι δημόσιος υπάλληλος και τον αποσπά το κόμμα, πληρώνεται από το δημόσιο ενώ απασχολείται στο κόμμα ή πληρώνεται από το κόμμα απλά δεν χάνει τη δουλειά του και μια θέση ΔΥ αργεί; Δεν το ξέρω ακριβώς και δεν ξέρω πόσους μπορείς να αποσπάσεις σε κόμμα και βάσει ποιών κριτηρίων.
    Αυτό που χρειάζεται είναι πράγματι ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ. Δηλαδή να ξέρουμε κατ' αρχήν ποιοι και πόσοι αποσπούνται σε κάθε κόμμα, με ποιανού απόφαση και για ποιο έργο και για πόσο διάστημα - τότε δεν θα υπάρχουν σκοτεινές ζώνες και ο πολίτης θα κρίνει αν ο αποσπασμένος έκανε την δουλειά του ή κωλοβαρούσε πχ στην Κουμουνδούρου ξεκοκκαλίζοντας την κρατική επιδότηση επειδή έτυχε να είναι κολλητός του Τσίπρα αλλά κατά τα άλλα τελείως ανίκανος...
    Προσωπικά θα προτιμούσα τους αποσπασμένους να τους πληρώνει το κόμμα και στην θέση τους να προσλαμβάνεται συμβασιούχους/α για όσο καιρό η θέση είναι κενή.

    ΥΓ Ίσως δεν μπορείς να καταλάβεις ότι υπάρχουν και ανιδιοτελείς άνθρωποι πχ απευθύνεσαι σε όλους που συζητούν εδώ σαν να τα παίρνουν από "το κόμμα" (ποιο κόμμα; το χωρίς εισοδήματα;) - οι γενικεύσεις δεν αρμόζουν σε διάλογο - αλλά θα μου πεις αν ήθελες διάλογο θα υπέγραφες το σχόλιό σου.
    Τέλος, κάποιοι που αναφέρεις ονομαστικά (παρότι ως ανώνυμος έχεις κάποιο πρόβλημα) έχασαν τις όποιες απολαβές είχαν στον ΣΥΝ με την αποχώρησή τους κι αυτό κάτι λέει για όποιον θέλει να καταλάβει - για τους διαδικτυακούς κουκουλοφόρους μάλλον όχι.
    Καλό αντάρτικο...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @ Γιώργος
    Όταν η αλήθεια πονάει άλλα λόγια να αγαπιώμστε,ξαφνικά το προβλημα απο πολιτικό το βαφτίσαμε, ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ, Γιώργο?και νομίζουμε οτι "καθαρίσαμε"???
    Κάτι μας διαφεύγει? η σε κάποιους σκόπιμα εχει γίνει delete?

    ..............
    Ο συνασπισμός της «Αριστεράς» και της «προόδου» κυβέρνησε (κυριολεκτικά) τη χώρα μετά το 1974 και την κυβερνάει, με όποιο κόμμα κι αν φέρνει στη βιτρίνα της εξουσίας ο λαός. Η ιδεολογία του συνασπισμού Μαρξιστών και Κοραϊκών, η ηθική του, οι πολιτικές πρακτικές του είναι ένας συνεπέστατος μηδενισμός: επιδίωξη καταναλωτικής ευωχίας, έστω και με εξωφρενικό, εγκληματικό υπερδανεισμό, εγωκεντρική απληστία, παγιωμένη κοινή συνείδηση ότι «όλα επιτρέπονται». Μεταπηδάμε από κόμμα σε κόμμα μόνο για να παραμένουμε στη δημοσιότητα, καταληστεύουμε το κοινωνικό χρήμα από χρυσαμειβόμενα κομματικά μετερίζια στον κρατικό μηχανισμό. Ομως, στον «κοινωνικό στίβο» των καφενείων του Κολωνακίου αναδειχνόμαστε όλοι «αριστεροί». Και συναποφασίζουμε διακομματικά, ποιον από την παρέα θα εκθειάσουμε ως υποψήφιο δήμαρχο, ποια στήριξη θα προσφέρουμε (ομόφωνα) στην αγωνιστική πρωτοπορία των επιτελών του υπουργείου Παιδείας για να επιτευχθεί με συνέπεια ο αφελληνισμός της ελλαδικής νεολαίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πως να απαντήσω τώρα; Είσαι ο προηγούμενος ανώνυμος, ο προπροηγούμενος ή νέος;
    Τι θα γίνει με αυτό το χάλι; Τόσο πολύ φοβόσαστε να πάρετε την ευθύνη όσων λέτε έστω και με ένα ψευδώνυμο; Τόση δειλία και έχεις/έχετε και άποψη...άστο καλύτερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU