Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Ο παλιός πολιτικός κόσμος μάς οδηγεί σε ναυάγιο και η παρωχημένη αριστερά πλέει σε πελάγη μακαριότητας - είναι η ώρα της κοινωνίας των πολιτών

το ελληνικό ποδήλατο: σύμβολο ανάκαμψης και ακτιβισμού - Προσεχώς...

Ο νέος προϋπολογισμός αντικατοπτρίζει απλά την ομηρεία της χώρας μας στο παλιό πολιτικό σύστημα που φροντίζει με όλα τα μέσα για την διάσωσή του παρά το προαναγγελθέν ναυάγιο.
Μια στοιχειώδης αντίδραση της κοινωνίας των πολιτών θα στόχευε να περισώσει ό,τι είναι δυνατόν να περισωθεί, επιβάλλοντας κάποια έκτακτα μέτρα μεν στην σωστή κατεύθυνση δε:

1. Πολιτικό σύστημα: Άμεση κατάργηση με συνοπτικές διαδικασίες του Νόμου περί (μη) ευθύνης υπουργών, περικοπή των μισθών και αποζημιώσεων βουλευτών και κυβερνητικών αξιωματούχων, συμβούλων κλπ κατά 50% (συμβολικά αναγκαία για την κοινωνική συνοχή) και επίσης συνοπτική απόδοση δικαιοσύνης έναντι όσων έχουν βλάψει το δημόσιο βάσει στοιχείων για παράνομο πλουτισμό τους (αδικαιολόγητο επίπεδο διαβίωσης) με άγρια φορολόγηση των παράνομων εισοδημάτων.

2. Εξοπλισμοί: Άμεση παύση όλων των εξοπλιστικών προγραμμάτων και παύση πληρωμών στους προμηθευτές. Επιστροφές ή μεταπώληση επιθετικών όπλων, υποβρυχίων που γέρνουν, απάτσι χωρίς εξοπλισμό.
Αποδοχή της πρότασης Ερντογάν για αμοιβαία μείωση αμυντικών δαπανών κατά 20%.
Εγγύηση των συνόρων από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και ανάθεση της άμυνας της χώρας στην ευρωπαϊκή δύναμη, επιστροφή στρατιωτικών δυνάμεων από Αφγανιστάν, παύση των ανόητων και πανάκριβων αναχαιτίσεων στο Αιγαίο και προσφυγή στην Χάγη για οριοθέτηση εκκρεμών ζητημάτων με Τουρκία.
Συνομιλίες για ποσοστά συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου. Μπορεί και να τα βρούμε...

3. Εκκλησία: Άμεσος οικονομικός διαχωρισμός εκκλησίας κράτους.
Παύση καταβολής μισθών στους ιερωμένους και το προσωπικό της εκκλησίας - δεν είναι δυνατόν η εκκλησία να λειτουργεί σαν ανώνυμη εταιρεία που όμως τους εργαζόμενούς της τους πληρώνει το κράτος!
Ας κρατήσουν τα έσοδα και την περιουσία τους όπου μπορούν να τα υπερασπίσουν νομικά και ας αποδώσουν κανονικούς φόρους στο κράτος και μισθούς στο προσωπικό τους.

4. Μικρή επιχειρηματικότητα: Μείωση υπέρογκων εισφορών στον ΟΑΕΕ, φορολογική περίοδος χάριτος για νέες μικρές επιχειρήσεις και εφαρμογές καινοτομιών, μείωση απαραίτητων ενσήμων στα 100 για ανανέωση παραμονής των νόμιμων μεταναστών (απαραίτητο τεχνικό προσωπικό), προβολή ελληνικών προϊόντων και επιβράβευση παραγωγικών προσπαθειών με επιδότηση της παραγωγής και όχι της κατανάλωσης.

Τα παραπάνω (εν μέσω άλλων πολλών) είναι τα στοιχειώδη σε μια συνεργασία ανάκαμψης και κοινωνικής συνοχής όσων δυνάμεων το επιθυμούν.
Το παλιό πολιτικό προσωπικό πρέπει να πάρει το μήνυμα ότι δεν μπορεί να διαχειρίζεται πια μια οικονομία που υπονόμευσε.
Οι σοβαρές οικονομίες που θα προκύψουν επιτρέπουν την παραμονή των συμβασιούχων στο έργο τους ( είναι οι μόνοι που δουλεύουν στην δημόσια διοίκηση), την ανακούφιση των συνταξιούχων και μια μεταφορά πόρων στην ανάπτυξη
- είναι οι μόνες που μας δίνουν χρόνο να αντιδράσουμε, μαζί με την προώθηση όσων μεταρρυθμίσεων βρίσκονται σε σωστή τροχιά (όπως το ξερίζωμα του καρκινώματος των υψηλόμισθων του πελατειακού κράτους στις ΔΕΚΟ).

Έξω από τις κομματικές γραμμές, μέσα στην κοινωνία.
Αυτή είναι η επανάσταση του αυτονόητου κι όχι η μη απονομή δικαιοσύνης, η δυσλειτουργία της διοίκησης και η ανοχή στο πελατειακό σύστημα φοροδιαφυγής και προμηθειών. Αν δεν είναι τώρα η ώρα για κάτι τέτοιο πότε είναι;
Και οι κινηματικές δυνάμεις της αριστεράς ας δράσουν συντεταγμένα απαιτώντας με καθημερινή πίεση πέντε βασικά πράγματα για την προοπτική εξόδου από την κρίση (την ελληνική, όχι του ...καπιταλισμού) αντί να παραφιλολογούν με θεωρητικές απογειώσεις για τον παράδεισο της "λαϊκής εξουσίας".
Τίποτα δεν είναι μοιραίο αν δεν το αποδεχτούμε σαν τέτοιο (παράδειγμα η ανατροπές Καμίνη, Μπουτάρη).
Που είναι τώρα που την χρειαζόμαστε η Αριστερά του Συγκεκριμένου;



13 σχόλια:

  1. Καταρχήν η κρίση έχει διεθνή χαρακτήρα. Δεν μπορούμε να τον αγνοήσουμε. Νομίζω ότι μόνο με τη συμμαχία κι άλλων υπερχρεωμένων χωρών και την κινητοποίηση λαών κυρίως στην Ε.Ε. αλλά όχι μόνο μπορεί να βγούμε από αυτήν την πραγματικά φοβερή κρίση σε κατεύθυνση προοδευτική.
    Σε πολλά από αυτά συμφωνώ Γιώργο. Μερικές μόνο παρατηρήσεις:
    Οσο κι αν σου φαίνεται παράξενο υπάρχουν και μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι που δουλεύουν , που δεν λουφάρουν , που δεν λαδώνονται, που μπήκαν αξιοκρατικά στο Δημόσιο. Τα σχόλιο σου τους αδικεί κατάφωρα. Κι αντίστοιχα πολλοί συμβασιούχοι , μπήκαν κι ούτε τους ξαναείδε κανείς στον χώρο εργασίας τους. Βύσματα που λέμε. Αλλωστε οι περισσότεροι συμβασιούχοι ( έργου κ.λ.π. ) δεν δουλεύουν πλέον , δεν τους έχουν ανανεωθεί οι συμβάσεις.
    Υστερα να μην πληρώσουμε τα χρέη από τους εξοπλισμούς. Πάσο αλλά δεν ... Σκέψου πόσα από αυτά τα χρέη είναι εταιρειών δανειστών μας: γερμανικές, γαλλικές κ.λ.π. Αμα γίνει κάτι τέτοιο , κάποια δόση του δανείου θα καθυστερήσει η και δεν θα δοθεί καθόλου με κάποια άλλη πρόφαση. Το Μνημόνιο, πέρα από βερμπαλισμούς περί κατοχής κ.λ.π. είναι βραχνάς , θηλειά στο λαιμό από πολλές απόψεις. Ασε που νομίζω ότι οι αγορές ( τι όρος θεέ μου !!) δεν θα το πολυεκτιμήσουν. Ουσιαστικά κάνεις μερική στάση πληρωμών.
    Δ.Υ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συμφωνω,με τον Γιωργο.Η δυσκολια της αριστερας να αντιληφθει το βαθος του προβληματος (γιατι και οι δικοι τους κρατικοι συνδικαλιστες ειναι τροχοπεδη σε καθε προοδευτικη-οχι νεοφιλελευθερη-αλλαγη ), να πιασει το σφυγμο της κοινωνιας,να εγκαταλείψει τους λαϊκισμούς και να αναδειξει μια καθαρη προταση πραγματοποιήσιμη για ΡΙΖΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ,ειναι ολοφανερη.Δυστυχως η μεγαλη ευκαιρια για μια νεα αριστερα με οραμα και διαθεση για αλλαγη θα παει χαμενη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΔΥ, το σχόλιο για τους ΔΥ είναι γενικό - αυτήν την εικόνα έχω ,εγώ κι οι φίλοι μου - δεν σημαίνει ότι αφορά τους πάντες, ΔΥ ή συμβασιούχους. Εμείς αυτό εισπραττουμε πάντως - και η δουλειά δεν βγαίνει χωρίς αυτούς.
    Εξοπλισμοί: μα δεν θα κάνουμε στάση - θα τους επιστρέψουμε τα "εμπορεύματα"! Θα τους ξεφορτώσουμε τα leopard από κει που τα πήραμε - we don't buy them...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θα ρώταγα ποιοί φίλοι αλλά γενικά τα στερεότυπα είναι λάθος. Επαναλαμβάνω στους περισσότερους οργανισμούς του στενού κι ευρύτερου Δημοσίου Τομέα συμβασιούχοι γιόκ.
    Για τα διάφορα οπλικά συστήματα μακάρι τα πράγματα να ήταν τόσο απλά αλλά δεν είναι. Οι εμποροι όπλων έχουν πολύ ισχυρές πλάτες. Εδώ πήραμε υποβρύχιο που έγερνε , τι λέμε τώρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γεια σου αγαπητέ Γιώργο. Δυστυχώς με την Τουρκία είχε ξαναρχίσει ένας ακήρυχτος πόλεμος από το 1996 και μετά. Τότε με τα Ύμια οι Τούρκοι είχαν μεγάλο στρατιωτικό πλεονέκτημα με τις γραμμές παραγωγής F16, τότε είχε χαθεί το πλεονέκτημα που είχαμε στον αέρα.

    Από τότε έχουν δοθεί άπειρα χρήματα στα εξοπλιστικά. Βάλε και τα άλλα της ολυμπιάδας και βγαίνει μια τεράστια σούμα.

    Τώρα όντως υπάρχει ελπίδα για λύση, άλλωστε όπως έχω γράψει πολλές φορές δεν έχουμε δίκιο σε όλα τα θέματα.

    Μακάρι να υπήρχε έστω η κοινωνία των πολιτών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Φίλε GR, δες και αυτό: http://aristrouth.blogspot.com/2010/08/oi-my.html, νομίζω ξεκαθαρίζει πολλά πράγματα που έχουν γίνει εθνικοί μύθοι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κοινωνία των πολιτών...εμείς είμαστε αυτοί.
    Αν αρχίσουν να σπάνε οι κομματικές γραμμές και οι άνθρωποι μάθουν να δουλεύουν μαζί για πέντε βασικά πράγματα θα έχουμε ανατροπές - μέχρι τότε, η σιωπή των αμνών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Γιώργο το είδα το άρθρο και το πρότεινα στο twitter, facebook και στα δικά μου προτεινόμενα στο σάιτ μου.

    Τα ξέρω αυτά, έτσι ακριβώς είναι.

    Η Ελλάδα είχε δύο επιβαρύνσεις στο θέμα αυτό, μια οικονομική και μια επειδή έπρεπε να συντηρεί μια εθνικιστική μυθολογία που την κρατούσε στο παρελθόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ένα δαπανηρό παραμύθι με το οποίο κοιμόμαστε τα βράδια και κάποιοι θησαυρίζουν από τις πωλήσεις και τις προμήθειες. Κανείς σχεδόν μέχρι σήμερα δεν γνωρίζει καν πόσο ανόητες, αυθαίρετες και νομικά αστήριχτες είναι οι αναχαιτίσεις στο FIR Αθηνών...
    Μαζί με την θρησκεία, ο εθνικισμός είναι η καλύτερη μπίζνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Να αφουγκρασθούμε το λευκό, άκυρο και την αποχή.
    Δημήτρης Χατζησωκράτης, ΠΑΡΟΝ, 21/11/2010

    1. Ο μεγάλος νικητής των αυτοδιοικητικών εκλογών της 7ης και 14ης Νοεμβρίου ήταν η αποχή. Πάνω από το μισό των ελλήνων ψηφοφόρων γύρισε την πλάτη στις κάλπες. Σε κάλπες, μάλιστα, δημοτικών εκλογών που παραδοσιακά οι ψηφοφόροι κινούνται και συμμετέχουν γιατί το διακύβευμα είναι εγγύτερα προς αυτούς.

    Η αποχή αυτή, μαζί με το λευκό και το άκυρο, σύμφωνα άλλωστε και με τις δημοσκοπήσεις που έγιναν αμέσως μετά τις εκλογές, εκφράζει την ενεργό διαμαρτυρία, την απαξίωση της πολιτικής, την αίσθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Η αποχή εκφράζει ταυτόχρονα, και σε ένα βαθμό, και τη διάρρηξη της πελατειακής σχέσης πολιτών με τα κόμματα- εργοδότες μια και μέσα στην κρίση το κράτος αδυνατεί να υποσχεθεί σε μέρος του εκλογικού σώματος μελλοντικές προοπτικές.

    Τα αποτελέσματα και στους δύο γύρους δεν επιδέχονται διαφορετικής ερμηνείας. Η άρνηση αυτή ισοδυναμεί με κώδωνα κινδύνου για το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Μεγάλο τμήμα των πολιτών, κυρίως των νέων, με τη στάση τους εμφανίζονται να μην πιστεύουν ότι η κάλπη μπορεί να δώσει κάποια αλλαγή ουσίας, όπως τους φαίνεται ότι τελικά δεν έδωσε πριν από ένα χρόνο, στις βουλευτικές εκλογές. Αυτό το συμβάν συνιστά αποδοκιμασία των πολιτών στους χειρισμούς και τις συμπεριφορές των πολιτικών δυνάμεων στο σύνολό τους και πρωταρχικά στις δυνάμεις του δικομματισμού, οι οποίες και ιστορικά κατέγραψαν το μικρότερο άθροισμα συναίνεσης του εκλογικού σώματος.
    Είναι αναντίρρητο ότι η ανασύνθεσή του πολιτικού συστήματος πρέπει να προχωρήσει και φυσικά να λάβει σάρκα και οστά με όρους κοινωνίας. Με τη συμμετοχή των πολιτών, με αταλάντευτη και σταθερή αναφορά στην επίλυση των προβλημάτων της κοινωνίας.

    Εμείς, της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ως νέο κόμμα στο χώρο της αριστεράς, με πλήρη αίσθηση των αδιεξόδων του σημερινού πολιτικού συστήματος κάναμε το πρώτο βήμα. Με την ίδρυσή μας καταθέσαμε την πρωταρχική μας φιλοδοξία να ενισχύσουμε μεθόδους και πρακτικές που θα φέρνουν την «πολιτική στους πολίτες» και τους «πολίτες στην πολιτική».

    Ενθαρρυντικό στοιχείο είναι ότι κυοφορούνται και αναμένονται εξελίξεις στο χώρο της κεντροδεξιάς, ενώ είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν και στο χώρο του ΠΑΣΟΚ...

    Οφείλουμε να αφουγκραστούμε την κοινωνία, πρωταρχικά τις κινήσεις πολιτών και όσα κινήματα πόλεων αναπτύσσονται, να γνωρίσουμε τις ανάγκες τους και να μπολιάσουμε τη σκέψη και δράση μας με ιδέες, προτάσεις αλλά και πρακτικές τους.

    Εμείς ως ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, νοιώθουμε την ανάγκη και την υποχρέωση για ένα άνοιγμα ενός πολύπλευρου και συστηματικού διαλόγου με τους πολίτες που επέλεξαν ή επιλέγουν το λευκό το άκυρο ή την αποχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. "Ενθαρρυντικό στοιχείο είναι ότι κυοφορούνται και αναμένονται εξελίξεις στο χώρο της κεντροδεξιάς, ενώ είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν και στο χώρο του ΠΑΣΟΚ..."

    Ερώτηση: γιατί είναι ενθαρρυντικό; Θα περιμένουμε εξελίξεις σε άλλους χώρους (την περίφημη σοσιαλιστική συνιστώσα ή την κεντρώα τέτοια - όχι φυσικά την Μπακογιάννη...) ή θα διατυπώσουμε τις προτάσεις μας; Το λέω γιατί η αριστερά συχνά ξεκινάει με φόρα την ανανέωση και μετά περιμένει τον από μηχανής θεό για τις νέες ιδέες. Μήπως δεν έχουμε;

    Καιτέλος, ανώνυμε σχολιαστή, θα ήταν καλύτερο για την συζήτηση να υπέγραφες το ενημερωτικό σχόλιο για τις θέσεις του Δ. Χατζησωκράτη εάν θες να τις υποστηρίξεις - αλλιώς δεν χρειάζεται σεντόνι αλλά ένα μικρό απόσπασμα και link: η παρατήρηση γίνεται γιατί είναι αγαπημένο σε πολλούς να βάζουν διάφορα άρθρα αντί σχολίων - εδώ όμως είναι χώρος συζήτησης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Να αφουγκρασθούμε το λευκό, άκυρο και την αποχή.
    Δημήτρης Χατζησωκράτης, ΠΑΡΟΝ, 21/11/2010

    1. Ο μεγάλος νικητής των αυτοδιοικητικών εκλογών της 7ης και 14ης Νοεμβρίου ήταν η αποχή. Πάνω από το μισό των ελλήνων ψηφοφόρων γύρισε την πλάτη στις κάλπες. Σε κάλπες, μάλιστα, δημοτικών εκλογών που παραδοσιακά οι ψηφοφόροι κινούνται και συμμετέχουν γιατί το διακύβευμα είναι εγγύτερα προς αυτούς.

    Η αποχή αυτή, μαζί με το λευκό και το άκυρο, σύμφωνα άλλωστε και με τις δημοσκοπήσεις που έγιναν αμέσως μετά τις εκλογές, εκφράζει την ενεργό διαμαρτυρία, την απαξίωση της πολιτικής, την αίσθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Η αποχή εκφράζει ταυτόχρονα, και σε ένα βαθμό, και τη διάρρηξη της πελατειακής σχέσης πολιτών με τα κόμματα- εργοδότες μια και μέσα στην κρίση το κράτος αδυνατεί να υποσχεθεί σε μέρος του εκλογικού σώματος μελλοντικές προοπτικές...

    Αυτά προς το παρόν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU