Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Η κρίση των νικητών και το τέλος της μεγάλης αφήγησης

...Δίχως αλλαγή των συσχετισμών, η Ευρώπη οδεύει σε Καιάδα που ούτε μπορεί να φανταστεί. Αν ο μέσος Γερμανός δεν κατανοήσει ότι η όποια ευημερία του στηρίζεται εν πολλοίς στα ελλείμματα των άλλων, αργά ή γρήγορα θα έρθει η δική του σειρά με απρόβλεπτες συνέπειες για όλο τον Ευρωπαϊκό χώρο.
Αν ο αντίστοιχος Γάλλος, Ιταλός, Ιρλανδός, Έλληνας κλπ. δεν απαιτήσουν την κυριαρχία της πολιτικής απέναντι στον οικονομισμό ενός εσμού τοκογλύφων  και την κυριαρχία του δημόσιου χώρου της κοινωνίας των πολιτών απέναντι  σε κάθε εκχυδαϊσμό  είτε του κράτους, είτε της δήθεν ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ανοίγοντας παράλληλους δρόμους μιας νέας μορφής συνεταιριστικότητας ως κύτταρο της νέας οικονομίας που ίσως αναδυθεί, τότε ελπίδα δεν έχουν καμμία οι λαοί της Ευρώπης...

του Μιχάλη Φανουράκη

Η σημερινή εποχή που ζούμε θα μείνει στα τεφτέρια της ιστορίας ως μια περίοδος έντονης  ρευστότητας, περίπλοκων σχέσεων και θολών προσδιορισμών  σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο.
Όπως  και στις θετικές επιστήμες, όπου το τέλος των βεβαιοτήτων και η αρχή της απροσδιοριστίας αποτελεί πλέον το νέο "θρήσκευμα", παρόμοια και στις κοινωνικές δυνάμεις βλέπουμε  παραπλήσιες τάσεις που στην πολιτική εκφράζονται από ετεροκαθορισμούς πολλών επιπέδων.

Χοντρικά θα λέγαμε ότι για πρώτη φορά στην ιστορία οι απόλυτοι νικητές κινδυνεύουν να συντριβούν εν ου παικτοίς απο τον ίδιο τους τον εαυτό. 
Αφού κυριάρχησαν αλλάζοντας δραστικά το "Φορντικό μοντέλο" στον προηγούμενο διπολικό κόσμο και λύγισαν οικονομικά  το αντίπαλο δέος τους, το όπλο της νίκης κινδυνεύει να μετατραπεί σε Μαλθουσιανή παγίδα  γι’ αυτούς και κυρίως για την μεγάλη μάζα των ανθρώπων που ίσως πίστεψαν στην νέα ευημερία  και στις θεωρίες του Π. Κέννεντυ περί "νικητών και ηττημένων" στην προετοιμασία για τον 21ο αιώνα…

Η Ευρώπη τον προηγούμενο αιώνα  πέρασε τον εφιάλτη του φασισμού μετά τις καταστροφές του πολέμου, αφού αυτός εμφανίστηκε ως η πιο αποτελεσματική λύση  στην αντιμετώπιση των κοινωνικοοικονομικών προβλημάτων χωρών με μεγάλη παράδοση στην αναγέννηση και την βιομηχανική επανάσταση όπως η Ιταλία και η Γερμανία του μεσοπολέμου. Σημαντικοί άνθρωποι της επιστήμης και της τέχνης παρασύρθηκαν από το ισχυρό ρεύμα του και στήριξαν το φασισμό απέναντι στις παρακμιακές δημοκρατίες που φθάρηκαν από την πείνα και την εξαθλίωση που ακολούθησε το τέλος του Α Π. Πολέμου.
Παρόμοια, [όχι ταυτόσημα] το Όπλο της νίκης κατά του σοβιετισμού γοήτευσε σημαντικούς διανοούμενους που πριν λίγο ανήκαν στον ευρύ αριστερό χώρο που με το πάθος του νεοφώτιστου ολοκλήρωσαν και την ιδεολογική ηγεμονία ως απαραίτητο στοιχείο της εξουσίας του νεοφιλελεύθερου μοντέλου που δεν είναι μόνο οικονομικό. 

Χωρίς περιστροφές το Όπλο του νεοφιλελευθερισμού μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν το φασισμό του 21ου αιώνα με εντελώς όμως ανεστραμμένα σύμβολα, ιδεολογικά στερεότυπα και "ηθικές" αποδοχές που λαμβάνονται από τους υποδοχείς του συνειδητού και του ασυνείδητου των οικονομικά και πολιτικά υποτελών ανθρώπων που αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού των πιο ανεπτυγμένων μεταβιομηχανικών κοινωνιών.
Το  Όπλο δεν ξεχωρίζει χρώματα, φυλές, θρησκευτικές ή σεξουαλικές προτιμήσεις, ρεύματα τέχνης, κουλτούρες ,μειονότητες και προσωπικές εκκεντρικότητες. 
Υλοποιεί την αντικειμενοποίηση του ανθρώπου με την έννοια του Βέμπερ και αναδομεί χωρίς κόπο όλη την κουλτούρα έως τώρα που αφορά την ανάπτυξη του ανθρώπου την ευημερία και την έννοια της προόδου.
Μοιράζει ατομικά δικαιώματα έως εκεί που δεν συμπλέκονται οργανικά με την κοινωνία, αλλά που ευνοούν τον κατακερματισμό των πολιτών σε μονάδες με "μοναδικά" οικονομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά. 
Αμφισβητεί την έννοια του έθνους/κράτους  όταν αποτελεί τροχοπέδη της επέκτασής του και τις παραδοσιακές θρησκείες που περιέχουν κανονιστικές φόρμες και αναστέλλουν την εκπλήρωση του βασικού στόχου της ολόπλευρης ανάπτυξης του κέρδους, ως κορυφαίου καταναγκασμού στην μέχρι τώρα ιστορία των κοινωνιών.
Η μεγάλη νίκη του υπήρξε η ταυτόχρονη αποδοχή του από τμήματα της δεξιάς και της αριστεράς, αλλά  και η έντονη πολεμική από  δυνάμεις κατά της παγκοσμιοποίησης, που χωρίς να ταυτίζονται φυσικά, διατρέχουν τμήματα της παλαιοφασιστικής ακροδεξιάς ως την ακτιβιστική άκρα αριστερά.

Μετά την κρίση της φούσκας των ακινήτων και τις μεγαλειώδεις πτωχεύσεις των πιο τρανταχτών οικονομικών οίκων, η κατάπληκτη ανθρωπότητα άρχιζε να ανακαλύπτει ότι ο θαυμαστός νέος κόσμος που κυοφορείται από το 1970, έχει κάποια κουσούρια που ούτε καν τα φανταζότανε. 
Ενώ λατρεύει τα "ατομικά", δεν θέλει να ακούει για κοινωνικά δικαιώματα αφού εμποδίζουν τον καταναγκασμό της ανάπτυξης της καταστροφής. 
Ενώ επαναλαμβάνει μονότονα για "δημοκρατία", θεωρεί αυτονόητο την κυριαρχία του οικονομικού επί του πολιτικού και μάλιστα από μη εκλεγμένους μηχανισμούς που ασκούν ένα ιδιότυπο είδος καταστολής και επιβολής κάθε είδους εντολών [παγκόσμια τράπεζα, οίκοι αξιολόγησης, Ευρωπαϊκή γραφειοκρατία κλπ.]
Επιτίθεται στην λειτουργία και τον ρόλο του κράτους όπως τον γνωρίσαμε στην μεταπολεμική περίοδο στην Ευρώπη, γιατί αμφισβητεί κάτι πολύ μεγαλύτερο και σημαντικότερο που ίσως αποτελέσει και τη βάση της ουσιαστικής του αμφισβήτησης στο εγγύς μέλλον.
Τον Δημόσιο μη Κρατικό Χώρο.

Απέναντι στην μεταφυσική  της εμπορίας των ρύπων [!] των λογής λογής "προϊόντων" που για να κατανοήσεις την απάτη χρειάζεσαι γνώσεις ανώτερων μαθηματικών πολλές φορές, απέναντι στην ιδιωτικοποίηση αυτών που ο πολιτισμένος κόσμος θεωρεί κοινή ωφέλεια [ αέρας, νερό, θάλασσα ] απέναντι  στην προσπάθεια ολοκληρωτικής διαχείρισης της παγκόσμιας γεωργίας με την παραγωγή σπόρων και φαρμάκων από δύο [!] πολυεθνικές, η μεγάλη αφήγηση του νεοφιλελευθερισμού αποκαλύπτει ένα κοινωνικό Άουσβιτς που παρόμοιο δεν θα μπορούσε να φανταστεί ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης.
Τώρα που οι τίγρεις γίνανε λούτρινα σκοροφαγωμένα παιχνίδια και οι ζωές των ανθρώπων συντρίμμια  μπροστά στις πόρτες των τραπεζών, είναι καιρός να απαντήσουμε όχι με ένα αντιόπλο, αλλά με πολλά και διαφορετικά, απρόβλεπτα και παραδοσιακά. 
Στο μεγάλο σπίτι των Βρυξελλών να απαιτήσουμε τα κλειδιά  της βασιλοπούλας [ΕΚΤ] να επανέλθουν στις εκλεγμένες κυβερνήσεις που θα ελέγχονται από τις εκλεγμένες πλειοψηφίες  του μέχρι τώρα θεάτρου των σκιών [ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο]. 
Να απαιτήσουμε παντού και όλοι μας  ότι είναι άμεσα εφικτό και υλοποιήσιμο [και όχι στην άλλη ζωή] η έκδοση ευρωομολόγων, η κοπή νέου χρήματος και ένα "hair cut" αντάξιο της παράδοσης του Ευρωπαϊκού ριζοσπαστισμού μας. Η πρώτη νίκη μας πρέπει να είναι η πτώση της κυβέρνησης Μέρκελ ως αναγκαία και ικανή συνθήκη όπως και η φθορά μέχρι εξάντλησης των Σαρκοζί, Μπερλουσκόνι μέχρι τις εκλογές.

Δίχως αλλαγή των συσχετισμών, η Ευρώπη οδεύει σε Καιάδα που ούτε μπορεί να φανταστεί. Αν ο μέσος Γερμανός δεν κατανοήσει ότι η όποια ευημερία του στηρίζεται εν πολλοίς στα ελλείμματα των άλλων, αργά ή γρήγορα θα έρθει η δική του σειρά με απρόβλεπτες συνέπειες για όλο τον Ευρωπαϊκό χώρο.
Αν ο αντίστοιχος Γάλλος, Ιταλός, Ιρλανδός, Έλληνας κλπ. δεν απαιτήσουν την κυριαρχία της πολιτικής απέναντι στον οικονομισμό ενός εσμού τοκογλύφων  και την κυριαρχία του δημόσιου χώρου της κοινωνίας των πολιτών απέναντι  σε κάθε εκχυδαϊσμό  είτε του κράτους, είτε της δήθεν ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ανοίγοντας παράλληλους δρόμους μιας νέας μορφής συνεταιριστικότητας ως κύτταρο της νέας οικονομίας που ίσως αναδυθεί, τότε ελπίδα δεν έχουν καμμία οι λαοί της Ευρώπης.

Ειδικά στην Ελλάδα αν δεν κατανοήσουμε ότι το κράτος αυτό είναι το λάφυρο των νικητών του εμφυλίου και για αυτό συνδέεται με το πιο παρασιτικό κεφάλαιο χρησιμοποιώντας την εργατική αριστοκρατία του σε βάρος όλων των υπόλοιπων εργαζόμενων, τότε δεν θα κατανοήσουμε ποτέ την εξέλιξη της φύσης του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού και τις πραγματικές κοινωνικές σχέσεις και διαπλοκές.
Η μόνη πραγματικά επαναστατική δύναμη σε αυτόν τον τόπο είναι οι νέοι μορφωμένοι  επιστήμονες του ιδιωτικού τομέα, φορείς της καινοτομίας, που ζουν σε συνθήκες συνεχούς προλεταριοποίησης, και αποτελούν το νέο υποκείμενο της κοινωνίας όπως η εργατική τάξη πριν από εκατό χρόνια και πριν την οριστική μεταβολή του Φορντικού μοντέλου που έφερε την άνοδο του  νεοφιλελευθερισμού  με τις ολέθριες επιπτώσεις του.

Υ.Γ. Για όσους αναγνώστες έχουν αμφιβολίες για την αναγκαιότητα του "κουρέματος" των ομολόγων, ας έχουν το στοιχείο [εάν δεν το ξέρουν] ότι όλα τα χρηματιστικά προϊόντα έχουν τριπλάσια αξία από το παγκόσμιο ΑΕΠ.
Αναγκαία επίσης είναι η αύξηση των μισθών αναλογικά με το επιπλέον κυκλοφορούν χρήμα, που παρέλειψα να αναφέρω παραπάνω. (Μ.Φ)
                              

20 σχόλια:

  1. εμ τσιμπούρια, εμ τσαμπουκάδες...

    Η Σουηδία έχει να πολεμήσει από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου -αν δεν απατώμαι. Κι όμως, οι Σουηδοί πολεμούν σήμερα στο Αφγανιστάν. Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός της καπιταλιστικής αθλιότητος σε επίπεδο ναζιστικού γκροτέσκ, τι είναι;

    Κι αφού μέσα σε τρεις ημέρες, με ένα πολυνομοσχέδιο σαν ελβετικό σουγιά, ο Παπανδρέου έκανε την εργασία εταίρα εκδιδομένη επί χρήμασι (κι ενίοτε άνευ), αφού την έβγαλε στον (μονό)δρομο να κάνει πεζοδρόμιο, τι

    βρήκε καπάκι να δηλώσει στη Βουλή; ότι «η εξασφάλιση της εργασίας είναι το πρώτο μέλημα της κυβέρνησης»!!!

    Ο άνθρωπος δεν παίζεται! Είναι ικανός να δώσει το μισό Αιγαίο στην Τουρκία και ύστερα, πάλι καπάκι, να δηλώσει ότι έσωσε την... Κεφαλονιά, μεταφέροντάς την δυτικώς της Μάλτας!

    Ομως οι ευφημισμοί Παπανδρέου και παπαγάλων (όπως το να ονομάζουν «κούρεμα μισθών» τον αποκεφαλισμό των ανθρώπων) δεν είναι απλές αερολογίες. Ούτε οι δηλώσεις με τις οποίες κάνει το μαύρο-άσπρο (όπως η παραπάνω για την εργασία) είναι απλή προπαγάνδα -ψέματα κατά συρροήν, διαστρεβλώσεις και μωρολογίες. Ολα αυτά είναι πολιτική. Πολιτική που παράγει αποτελέσματα.

    Αν λοιπόν ο Παπανδρέου έχει ιστορικές ευθύνες υπογράφοντας το Μνημόνιο (όχι μόνον τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, τα ακίνητα και τα μνημεία της χώρας έχει υποθηκεύσει, αλλά ακόμα και τα πολεμικά αεροσκάφη), άλλες τόσες ευθύνες έχουν και εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που δεν μπορούν να τον αντιμετωπίσουν.

    Και δεν εννοούμε εδώ τη Ν.Δ., η οποία κόπτεται να μετράει πόσα νομοσχέδια έχει συν-ψηφίσει με το ΠΑΣΟΚ, ούτε το απόκομμα της Ντόρας, ούτε άλλους πρόθυμους, όπως ο κωλοτούμπεν Καρατζαφέρης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Kαι η Αριστερά,που είναι η Αριστερά??

    Οι ευθύνες της οποίας είναι εξίσου ιστορικές με του Παπανδρέου. Διότι γι' αυτήν, όπως φαίνεται ώς τώρα, προέχουν οι αντιθέσεις της παρά το καθήκον της να υπερασπισθεί τον λαό.

    Η πολιτική (ακόμα και σε επίπεδο ηθικής) κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Οσον η Αριστερά με τη στρατηγική της δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την αντιδραστική πολιτική Παπανδρέου, δεν έχει καμμιά σημασία αν έχει δίκιο. Γίνεται και η ίδια μέρος του προβλήματος, που δεν μπορεί να λύσει.


    Ο Παπανδρέου διαγράφει τις κατακτήσεις του 20ού Αιώνα. Εδώ και τώρα. Η Αριστερά πώς και πότε θα αντιδράσει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έξι στους δέκα πολίτες πιστεύουν ότι κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της χώρας. Ακόμη οκτώ στους δέκα δηλώνουν δυσαρεστημένοι από την λειτουργία της δημοκρατίας, και άλλοι τόσοι ότι δεν είναι ικανοποιημένοι από την ζωή που ζουν σήμερα.

    Οι πολιτικοί αρχηγοί ανεξαιρέτως συγκεντρώνουν περισσότερες αρνητικές, από θετικές γνώμες, με τον πρωθυπουργό να έχει τις λιγότερες αρνητικές από τους υπόλοιπους.Αυτό κι αν είναι θρίαμβος για τον ΓΑΠ να διατηρεί τις λιγότερες αρνητικές γνώμες,τόση ξεφτίλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θα μου πεις οι εργαζόμενοι τι φταίνε διανυκτερεύον χασάπικο να κόψετε το λαιμό σας αλήτες πασοκοσυνδικαλιστές!!!

    Δίνεται συγχωροχάρτι στους αρχικούς αυτουργούς και τώρα ασκείται πρακτική νεκροθάφτη της Αγροτικής.
    Με αυτή την οξύτατη αναφορά η ΔΗΣΥΕ/ΠΑΣΚΕ απευθύνει επιστολή στις «συντρόφισσες και συντρόφους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ» και τους ζητεί να σταματήσουν, έστω την τελευταία στιγμή, τη «διάλυση της Αγροτικής και να αποσυρθούν οι διατάξεις που επιβάλλουν αυθαίρετα και δογματικά την αφαίμαξη των εισοδημάτων».

    Από τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου ΤΙΤΑΝΙΑ

    ΥΓ Στο μέλλον και ονοματεπώμυμα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΑΛΛΟ ΘΡΑΣΟΣ οι κομματάρχες του ΓΑΠ του μικρού στα κάγκελα.
    ΕΙΣΑΣΤΕ ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ ΠΑΣΟΚΟΑΛΗΤΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΠΑΤΕΩΝΑ ΑΡΧΗΓΟ ΣΑΣ
    Στα χαρακώματα οδηγούν τους εργαζόμενους της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ οι θολές προθέσεις της κυβέρνησης για το αν τελικά και με ποιο τρόπο θα ισχύουν και στις εισηγμένες δημόσιες επιχειρήσεις οι νέες περικοπές μισθών και το πλαφόν που επιβάλλονται στις ΔΕΚΟ σε συνδυασμό με τις αποφάσεις που θα ληφθούν ώς το τέλος του έτους για την απελευθέρωση της ΔΕΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Α.ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

    Δήλωση του καθηγητή εργατικού δικαίου κ.Κουκιάδη
    «Εχουμε, πια, εργασιακό δίκαιο κατεχόμενης χώρας»!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Συνέντευξη του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτη Κουβέλη, κατά τη διάρκεια της περιοδείας του στη Θράκη, στο ραδιοφωνικό σταθμό «Χρόνος 87,5» και στο δημοσιογράφο Δήμο Μπακιρτζάκη
    Πως αισθάνεται ένας βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου και αρχηγός κόμματος να λαμβάνει μέσα στη Βουλή απαντήσεις όπως «έχασα το ποδόσφαιρο μου για εσάς» από τον Όλι Ρεν;
    Ο Όλι Ρεν δεν απάντησε σε κανένα συγκεκριμένο ερώτημα και δεν απάντησε επίσης και ο Στρος Καν. Σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο χιούμορ που επέλεξε ο Όλι Ρεν ήταν απαράδεκτο και δείχνει αν θέλετε ακριβώς αυτή την αλαζονεία που έχουν κάποιοι Ευρωπαίοι οι οποίοι δεν είναι και αιρετοί, με την έννοια ότι δεν τους έχει εκλέξει οι λαοί της Ευρώπης, αλλά έχουν διοριστεί από τις κυβερνήσεις των κρατών – μελών. Σε κάθε περίπτωση εκείνο που πρέπει να πω είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια απαράδεκτη κατάσταση, η οποία μου επιτρέπει να σας πω ότι βουλιάζουμε. Η καταστροφή των εργασιακών δικαιωμάτων που έχει επέλθει θα δημιουργήσει εκτός από την μείωση της αμοιβής της μισθωτής εργασίας και τεράστια προβλήματα στην παραγωγική διαδικασία. Ήδη το τελευταίο τρίμηνο η χώρα βρίσκεται σε ύφεση -4,6% και οδεύει προς το 5%. Δεν υπάρχει ούτε ένα μέτρο που να έχει ληφθεί για να ενισχυθεί η παραγωγική διαδικασία σε αυτό τον τόπο και το εύκολο θύμα είναι ο μισθωτός και εργαζόμενος.
    ...Η συνέχεια σε λίγο από την αριστερή στρουθοκάμηλο!


    ΥΓ Γιώργο αργείς!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. >Χωρίς περιστροφές το Όπλο του νεοφιλελευθερισμού μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν το φασισμό του 21ου αιώνα >
    Πολύ καλό κείμενο mike μιλάει αληθινά χωρίς να αφορίζει και να καταριέται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πολύ καλό κείμενο με μια μόνο παρατήρηση και μια προσθήκη.
    Ενώ στις φυσικές επιστήμες που οι θεωρίες ερμηνεύουν το 99,99.... % δεν μιλάνε για βεβαιότητα, έχουμε το παράδοξο των κρατούντων κοινωνικών επιστημών (θεσμικό και οικονομικό πλαίσιο) να συμπεριφέρονται ως κατέχοντες την απόλυτη γνώση και μέσω αυτών να δείξουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
    Σκοπός της Αριστεράς είναι επομένως να αναδείξει καινούργιους δρόμους και όχι να εμμένει σε αποτυχημένες προσπάθειες ή μοντέλα ικανά να αντιμετωπίσουν προβλήματα του περασμένου αιώνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ Μ.Φ.
    Ο καθένας που κάνει την όποια απόπειρα να εκθέσει και να εκτεθεί κάνει την υπέρβαση του ατομικού να ανοιχτεί στο συλλογικό επομένως θετικό.
    Ανοίγεις έναν αφάνταστα μεγάλο αριθμό θεμάτων και στο τέλος για την οικονομία του "χρόνου" και του "χώρου",κλείνονται με άγχος και με βιασύνη.
    Σίγουρα όχι, από έλλειψη γνώσης στα θέματα.
    Στο ξεκίνημα και στην παράγραφο που αναφέρεις τον όρο νέα "θρήσκευμα" σκάλισέ το λίγο περισσότερο,γιατί δεν είναι καθόλου νέο και δεν είναι και θρήσκευμα.
    Είναι Θρησκεία!!! και χρονικά αρχίζει με το τέλος του "μεσαίωνα"
    και γεννά τη "διαφώτιση".
    Οτι έζησε και εξακολουθεί και ζει μέχρι τα σήμερα ο άνθρωπος είναι απότοκα της "διαφώτισης" αρέσει δεν αρέσει.
    Και ο γιακωβινισμός και ο ναζισμός και ο μπολσεβικισμός και αυτό που "αφορίζεις" ο "νεοφιλελευθερισμός" που επίσης δεν είναι καθόλου νέος.
    Ο πυρήνας όλων αυτών ήταν ένας ο νέος "άνθρωπος" "κυρίαρχος" μικρός θεός που δεν "σέβεται" τίποτα παρά μόνο το Εγώ του,η αντικατάσταση δηλαδή των παλιών στερεότυπων (δογμάτων) με τις νέες εμπορευματικές ανάγκες.
    Μεταρρύθμιση Λούθηρος,καπιταλιστικός "θρίαμβος" άρα Προτεσταντικός χριστιανισμός.

    Μήπως θα πρέπει ν αρχίσουμε να μιλάμε για τη κατάρρευση ενός οικοδομήματος του νικητή "θετικισμού" του δεύτερου κύκλου "μεσαίωνα"???
    Μήπως το ερώτημα είναι για τον άνθρωπο, αν καταφέρει τελικά να ξεφύγει, από αυτή τη "χρεωκοπία" της Πραγματικής "κόλασης"
    Γιατί τόση αγωνία γιατί τόσο άγχος αν πέσει ή δε πέσει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής????
    Γιατί τόσες ατέρμονες συζητήσεις για τα spreads για τη μείωση μισθών(μείωση της κατανάλωσης δηλαδή) και καμία σοβαρή συζήτηση για την έκπτωση θεσμών,για την πνευματική αλλοτρίωση αξιών.
    Γιατί δεν είναι κανείς στους "δρόμους" να απαιτήσει τα αυτονόητα όπως το δικαίωμα στην ελευθερία το δικαίωμα στη ζωή,για δημοκρατία,για κοινωνικό έλεγχο,για διαφάνεια.
    Τα βλέπει κανείς αυτά να τίθενται ως αιτήματα στην Ελλάδα ή στην Ευρώπη?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανωνυμε [1.38] συμφωνω απολυτα με οτι γραφεις. Ασφαλως και ειναι παλιες ιστοριες απο τον Α. Σμιθ εως τον φον Χαγιεκ, Σουμπετερ κλπ. Ασφαλως εχουν ριζες στον προτεσταντισμο, κατι που το υπονοω κανοντας νυξη στον Βεμπερ. Οσο για την εκπτωση θεσμων,αξιων κλπ αυτο το μοντελο ειναι βαθια αντισυστημικο,απορρυθμιστικο και αναρχικο/χαοτικο. Αυτο δεν μπορει να κατανοησει μεγαλο μερος της Αριστερας. Σε ευχαριστω για την ουσιαστικη κριτικη σου. Μ.Φανουρακης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @M.Φ.
    Δεν είναι "κριτική", είναι επισημάνσεις σ ενα κείμενο σκέψης και προβληματισμού δουλεμένο πολύ καλά, αλλά νομίζω οτι θα έπρεπε να το "σπάσεις" σε δύο τουλάχιστον μέρη.
    Γνώμη προσωπική πάντα.

    Θα επανέλθω πιο δημιουργικά,στο διάλογο,αλλά δυτυχώς αυτή τη στιγμή είμαι αρκετά πιεσμένος και με λίγο χρόνο.
    Επαναλαμβάνω οτι έχεις ανοίξει πολλά ζητήματα και η δουλειά σου δεν είναι για απαντήσεις στο "πόδι" τουλάχιστον απο την πλευρά μου.
    Ηταν πάντως για μένα μια ευχάριστη έκπληξη, το συγκεκριμένο άρθρο.

    ΜΦΧ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. εξαιρετικό άρθρο!
    θα μπορούσε να αποτελεί και μανιφέστο της (φιλο)ευρωπαικής αριστερας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Σωστός ο Μιχάλης. Φαίνεται ότι οι μαζώξεις είναι παραγωγικές και θα πρέπει να τις κάνουμε πιο συχνά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Τα κρατάω όλα αλλά κυρίως τον επίλογο:

    "Η μόνη πραγματικά επαναστατική δύναμη σε αυτόν τον τόπο είναι οι νέοι μορφωμένοι επιστήμονες του ιδιωτικού τομέα, φορείς της καινοτομίας, που ζουν σε συνθήκες συνεχούς προλεταριοποίησης, και αποτελούν το νέο υποκείμενο της κοινωνίας όπως η εργατική τάξη πριν από εκατό χρόνια και πριν την οριστική μεταβολή του Φορντικού μοντέλου που έφερε την άνοδο του νεοφιλελευθερισμού με τις ολέθριες επιπτώσεις του."

    Οι νέοι επιστήμονες, οι νέοι εργαζόμενοι του Ιδιωτικού, αλλά και του δημόσιου τομέα σε όλη την Ευρώπη, που αναγνωρίζουν στο επάγγελμά τους ένα λειτούργημα και είναι διαθέσιμοι να το χρησιμοποιήσουν για το δημόσιο όφελος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Υπαρχει και η θαλασσα Leo μου που δεν χρειαζεσαι ορειβατικο χαρτη να μας βρεις,ασε που ειναι διπλα και η Πανιωναρα. Μ.ΦΑΝ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. και έχει και ψάρια που δεν έχουν χολιστερίνες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. " Ειδικά στην Ελλάδα αν δεν κατανοήσουμε ότι το κράτος αυτό είναι το λάφυρο των νικητών του εμφυλίου και για αυτό συνδέεται με το πιο παρασιτικό κεφάλαιο χρησιμοποιώντας την εργατική αριστοκρατία του σε βάρος όλων των υπόλοιπων εργαζόμενων..."
    Συγνώμη, δεν κατάλαβα... Η ΟΤΟΕ π.χ. χρησιμοποιείται από τους νικητές του εμφυλίου; Δικός τους κι ο Παναγόπουλος; Α τους πούστηδες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. @ανωνυμος 2:51

    Tο μετεμφυλιακό κράτος λειτούργησε "ως λάφυρο των νικητών του εμφυλίου" για πολλά χρόνια και απλώς αυτός ο τρόπος λειτουργίας συνεχίστηκε από την διάδοχη εξουσία. Και φυσικό είναι αν η εξουσία βλέπει το κράτος ως λάφυρο επόμενο είναι να "συνδέεται με το πιο παρασιτικό κεφάλαιο" και να "χρησιμοποιεί την εργατική αριστοκρατία του σε βάρος όλων των υπόλοιπων εργαζόμενων".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Το πελατειακό κράτος και τα "δικά μας παιδιά" κληρονομήθηκε από την δεξιά στο Πασοκ και συνέχισε να δουλεύει απαράλλαχτα με τις ίδιες νόρμες - μόνο το πολιτικό χρώμα των ευνοούμενων άλλαξε.
    Τίποτα άλλο - έτοιμος μηχανισμός αναπαραγωγής της δικομματικής εξουσίας και κύριος υπεύθυνος που πέσαμε πρώτοι στα νύχια των κερδοσκόπων. Οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης απορροφήθηκαν από τους συμβούλους, τα golden boys κάθε είδους, τα επιδοτούμενα λαμόγια του ιδιωτικού τομέα, τους κομματικά διορισμένους υψηλόμισθους άεργους του δημοσίου, τις προμήθειες, το κόλπο του χρηματιστηρίου, τα σκουπίδια ομόλογα κλπ κλπ
    Σήμερα εξ αιτίας του "κράτους της δεξιάς" πολιτικής, ο κρατικός μηχανισμός είναι διαλυμένος και δεν μπορεί να υποστηρίξει την "μάχη των εσόδων" ούτε βέβαια να στείλει στη δικαιοσύνη και να εισπράξει πίσω τον παράνομο πλουτισμό - από ποιους άλλωστε; Οι ίδιοι τα φάγανε - θα κυνηγήσουν τον εαυτό τους;
    Η μεταρρύθμιση αυτού του κράτους είναι επανάσταση για την Ελλάδα - όχι έτσι όμως...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU