Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ!

του Γεράσιμου Γεωργάτου* 

Όλες σχεδόν τις κρίσεις του καπιταλισμού η αριστερά έσπευδε και τις χαρακτήριζε δομικές και συστημικές, υποδηλώνοντας έτσι ότι διαμορφώθηκαν οι αντικειμενικές συνθήκες για την ανατροπή του, με την ανάλογη ωρίμανση και του υποκειμενικού παράγοντα. Το ίδιο κάνει και σήμερα, ευθέως το ΚΚΕ και εμμέσως άλλες δυνάμεις της αριστεράς εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Όμως ο 20ός αιώνας έδειξε ότι η διά της βίας ανατροπή του καπιταλισμού και η επιβολή του σοσιαλισμού, όπου επιχειρήθηκε, κατέληξε στον σοβιετικού τύπου ολοκληρωτισμό. Μάλιστα, οι μεγαλύτεροι αντικομμουνιστές είναι όσοι επιμένουν στην υποστήριξη του Σταλινισμού, της μεγαλύτερης στρέβλωσης και συκοφαντίας του μαρξικού απελευθερωτικού οράματος.

Μια σύγχρονη αριστερά – και η Δημοκρατική Αριστερά, αφού αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοια – αν όντως θέλει να σηματοδοτήσει μια τομή με το πρόσφατο και το απώτερο παρελθόν, οφείλει να τοποθετηθεί ευθαρσώς απέναντί του και να συνάγει τα ανάλογα συμπεράσματα, για μια πολιτική αρχών που θα συγκροτούν την ταυτότητά της και θα ορίζουν το πλαίσιο από όπου θα απορρέουν και οι τοποθετήσεις της στην τρέχουσα συγκυρία.

Συνεπώς, ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία στον οποίο αναφέρεται, δεν είχε, ούτε θα μπορούσε να έχει καμιά σχέση με εκείνα τα καθεστώτα. Αντιθέτως, επιχειρήθηκε με τη μεταρρυθμιστική στρατηγική σε χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού, όπως εκφράστηκε με τον Ούλοφ Πάλμε στη Σουηδία, τον Μπρούνο Κράισκι στην Αυστρία, τον Βίλι Μπράντ στη Γερμανία, κλπ. Πρόκειται για τη μεταπολεμικά συνδεδεμένη με το όνομα της σοσιαλδημοκρατίας «χρυσή τριακονταετία» (1945 – 1975), όπου υπό το κυρίαρχο κεϋνσιανό μοντέλο στήριξης της ζήτησης, δηλαδή των δυνάμεων της εργασίας «… οι αξίες της αλληλεγγύης και της ισότητας μπορούσαν να ικανοποιηθούν εντός καπιταλισμού με το κοινωνικό κράτος και την κρατική εγγύηση της πλήρους απασχόλησης.» (Ε. Τσακαλώτος, Αυγή, 10/12/2010).

Η πετρελαϊκή κρίση του 1973, η εγκατάλειψη του κανόνα του χρυσού και των συμφωνιών του Bretton Woods, ο στασιμοπληθωρισμός και η ανερχόμενη ανεργία, σημαδεύουν το πέρασμα από το κεϋνσιανό στην κυριαρχία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου στήριξης της προσφοράς, δηλαδή των δυνάμεων του κεφαλαίου. Η δε σοσιαλδημοκρατία, τη δεκαετία του 80, μετατοπίζεται και υιοθετεί τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία, με χαρακτηριστικότερες τις περιπτώσεις Μπλερ στη Βρετανία και Σρέντερ στη Γερμανία, για να ακολουθήσουν βαθμιαία και τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ενώ το καθ` ημάς ΠΑΣΟΚ προώθησε ταυτόχρονα ένα ανορθολογικό μείγμα προνοιακών πολιτικών και πελατειακών δικτύων εξαιτίας των οποίων καθίσταται πολλαπλά δύσκολη η υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών και υπηρεσιών στη χώρα μας. Η δε σημερινή κυβέρνηση αποπειράται καθυστερημένα, σε συνθήκες κρίσης και δια της εξωτερικής επιβολής του Μνημονίου, το εξορθολογιστικό σοκ που έπρεπε να είχε πραγματοποιηθεί στη φάση της ανάπτυξης και όχι της ύφεσης, κατά το πρώτο ήμισυ της δεκαετίας. Γι` αυτό θα αποτύχει.

Όμως η μετατόπιση της σοσιαλδημοκρατίας ούτε συνολική και οριστική μπορεί να θεωρείται και κυρίως δεν ακυρώνει την πολύτιμη κληρονομιά του κοινωνικού κράτους. Αυτή την κληρονομιά πρέπει να μετουσιώσει στις σημερινές συνθήκες μια σύγχρονη αριστερά που έχει αφήσει οριστικά πίσω της το ναυάγιο του υπαρκτού και των παραφυάδων του.

Σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, διεθνών τεχνολογικών δικτύων, ανοιχτών κεφαλαιαγορών και αυξημένης διασύνδεσης των οικονομιών, είναι φυσικά αδιανόητη η επιστροφή στον εθνικό κεϋνσιανισμό και στο εθνικό κράτος πρόνοιας. Μια τέτοια απόπειρα θα αποτελούσε αναχρονιστική χαοτική οπισθοδρόμηση με καταστροφικές συνέπειες. Ας το σκεφτούν διπλά όσοι προτείνουν έξοδο από την Ε.Ε και επιστροφή στη δραχμή.

Όμως με αφορμή τη σημερινή πολύπλευρη διεθνή κρίση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, την αυξανόμενη συνειδητοποίηση ότι η απάντηση στην απορρύθμιση και τη χρηματοπιστωτική κυριαρχία είναι οι πολιτικές πρωτοβουλίες για επιβολή διεθνών κανόνων και ρυθμιστικών πλαισίων, μια σύγχρονη αριστερά μπορεί να θέσει ως εφικτό οραματικό στόχο έναν ευρωπαϊκό πράσινο κεϋνσιανισμό, ένα καθολικό κοινωνικό μοντέλο σε ευρωπαϊκή κλίμακα, με προώθηση της οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης, δίνοντας έτσι πιο συγκεκριμένο περιεχόμενο στον αριστερό ευρωπαϊσμό και την οικολογική εγρήγορση που επικαλείται. Έτσι αξιοποιεί τις καλύτερες παραδόσεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, καλύπτει το κενό που αυτή έχει αφήσει πίσω της και ταυτόχρονα της ασκεί πίεση για αλλαγή τροχιάς με προοπτική τις προγραμματικές συγκλίσεις.

Ένα τέτοιο προγραμματικό πλαίσιο μπορεί να κερδίσει τις συνειδήσεις των ευρωπαίων και των ελλήνων πολιτών, καθώς στον αναπτυγμένο καπιταλισμό οι προλετάριοι-εργαζόμενοι έχουν να χάσουν πολύ περισσότερα πράγματα από τις αλυσίδες τους και γι` αυτό, παρά τα δικαιολογημένα ξεσπάσματα εξαιτίας της κρίσης, θα επιλέξουν τη στρατηγική των μεταρρυθμίσεων από τη ρητορική της ανατροπής.

Καθήκον συνεπώς μιας σύγχρονης αριστεράς είναι να διασώσει τον καπιταλισμό μεταρρυθμίζοντάς τον υπέρ των πολιτών, για να συνεχίσει να υπάρχει και η προοπτική του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία.

Εξάλλου, ο καπιταλισμός δεν είναι παντού ο ίδιος. Αν, σύμφωνα με τον Σλαβόι Ζίζεκ (Καθημερινή, 12/10/2010), «αυτή τη στιγμή έχουμε τρία διαθέσιμα μοντέλα, που διεκδικούν την ηγεμονία: το φιλελεύθερο-αγγλοσαξονικό, το ασιατικό-αυταρχικό και το λατινοαμερικανικό-λαϊκιστικό», τότε εμείς ας επιλέξουμε ένα τέταρτο: το ευρωπαϊκό-κοινωνικό.



*Μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς

14 σχόλια:

  1. Αλλος ένας αριστερός και φασίσταςΚεφαλονίτης21 Δεκεμβρίου 2010 στις 1:32 π.μ.

    Με μια λέξη υπέροχο!
    Αυτό πράγματι είναι αριστερή τοποθέτηση.
    Τόσα χρόνια οτι συζητούσαμε μέσα μας έρχεταο ο χειμαρώδης Γεράσιμος να εκφράσει αυτό που ούτε οι δήθεν σοσιαλιστές της λαοπρόβλητης κυβέρνησης του Γεωργίου Α. Παπανδρέου δεν έχουν το θάρρος να ομολογήσουν και οδηγούν σε απόγνωση την ελληνική κοινωνία.
    Δεν λένε την αλήθεια, οτι ο σοσιαλισμός των κρατικοδίαιτων υπαλλήλων,των συνδικαλιστών με τις τεράστιες αμοιβές,υψηλόμισθων δήθεν εργαζομένων σε ΔΕΚΟ και τράπεζες θα πρέπει να λινταριστουν για το κακό που προκάλεσαν στην εθνική οικονομία.
    Δήθεν εργαζόμενοι που είχαν το θράσος να θέλουν εβομάδες των 5 ημερών εργασίας, να θέλουν να εργάζονται 8ωρα, τη στιγμή που όλος ο σύγχρονος κόσμος δουλεύει απο το πρωί μέχρι το βράδι.
    Δείτε το θαύμα της Κίνας,της Ινδίας,οπου ακόμη και 10 χρονα παιδιά είναι στρατευμένα στη μεγάλη υπόθεση που λέγεται ανάπτυξη.
    Ειναι καιρός και στην Ελλάδα να παρθούν όλα εκείνα τα μέτρα "κατάργησης" προνομίων όπως βασικός μισθός,εργασιακά δικαιώματα,κοινωνική ασφάλιση,δωρεάν παιδεία,ύπαρξη της τρίτης ηλικίας,όλου οι βρωμόγεροι να οδηγηθούν σε ευθανασία, να πάψουμε να έχουμε ταμπού,με το υπέρτατο αξίωμα ,ο θάνατός σου η ζωή μου!
    Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να σημαδεύονται με ταουάζ όπου επάνω θα αναγράφεται η λέξη "δεν ρωτάω δεν σκέφτομαι,μονο δουλεύω,να μεγαλώσω τη πίτα του αγιου εργοδότη πατέρα μου,μέχρι να πεθάνω,για να μπορέσουν κάποια στιγμή οι επίγονοί μου μετά απο δύο ή τρείς γενιές να έχουν μια μέρα ξεκούρασης.
    Δεν χρειάζεται να έχω κοινοβούλιο που "σπέρνει" πονηρές ιδέες για τη ζωή μου.
    Δεν χρειάζεται να υπάρχουν κόμματα,ενας υπερκομματικός μηχανισμός της αριστεράς που θα βάλει σε τάξη τους φαύλους που κατασπατάλησαν το δημόσιο και ιδιωτικό κεφάλαιο της πατρίδας.
    Να τεθεί άμεσα εκτός νόμου όποιος και όποια μιλάει για κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά κόμματα, είναι αυτά τα κόμματα που οδήγησαν τις επιχειρήσεις των ευεργετών καπιταλιστών σε αυτή τη κατάντια.
    Τέλος να επανέλθει η ποινή του θανάτου για όποιον τολμήσει να ξαναμιλήσει για κοινωνικά δικαιώμτα.
    Γεράσιμε κάτι ξέρεις ως Κεφαλονίτης απο δικτατορίες,με το μεγάλο τέκνο της πατρίδος τον εθνικό μας ηγέτη Ιωάννη Μεταξά,μόνο που κάποιος θα πρέπει να σου θυμίσει τι έκαναν στο νησί οι Κεφαλονίτες με όλους τους προδότες στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής,καιρός είναι να το μάθεις.
    Κάτι τέτοια λέει και ο Καρατζαφέρης και τον κατηγορούν όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις της κοινωνίας.
    Επιτέλους καταλάβαμε όλοι για ποιό λόγο δημιουργήσταε κόμμα ρε παιδιά,μια απορία έχουμε μόνο γιατί οταν σας λένε οπποτουνιστές και δξιούς ενοχλείστε?
    Δημοκρατική αριστερά κοιπόν για τη διάσωση του καπιταλισμού το ορθόν.
    21 Δεκεμβρίου 2010 1:28 π.μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Προς αξιότιμο κ.Γ.Γεωργάτο μέλος της μπλά! μπλά! μπλά!....(αλήθεια με ποιες διαφανείς διαδικασίες έχουν εκλεγεί όλοι μα όλοι αυτοί οι επιφανείς "φωστήρες" μας σε όλα τα κομματικά απαράτ βεβαίως και όχι της Δ.Α. μόνο!!!)

    Βεβαίως όλοι οι θρασείς ανά τον κόσμο, έχουν αναγάγει το θράσος σε θάρρος, αλλά τι να κάνουμε όλες οι εποχές είχαν αυτά τα φαινόμενα.
    Θα τα υποστούμε και αυτά.
    Τουλάχιστον ο κ.Γεωργάτος δεν κρύβεται.

    ..μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι...

    μωρία*
    Διανοητική καθυστέρηση,κατα την οποία το άτομο μένει διανοητικά καθηλωμένο στην ηλικία των εννέα έως δέκα χρόνων και χρειαζεται την φροντίδα και προστασία απο τους άλλους,μπορεί ωστόσο να επιτύχει την άσκηση απλής επαγγελματικής δραστηριότητας.(επομένως και το πλέον εύκολο να "βρίσκεται" και σε ηγετικά κλιμάκια κομμάτων)
    Μήπως τα άλλα κόμματα έχουν καλύτερους από τον εν λόγω κύριο!

    *Λεξικό ελληνικής γλώσσας Γ.Μπαμπινιώτη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ εποικοδομητικά σχόλια...
    Εντάξει, ο καθένας μπορεί να ειρωνευτεί ένα κείμενο και κάποιες απόψεις έως υπερβολής αλλά το θέμα που ανοίγει ο Γεράσιμος είναι αρκετά σοβαρό για να το ξεπερνάμε έτσι (από δογματική σκοπιά).
    Το θέμα είναι η άποψη της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας (και όχι βέβαια της νεοφιλελεύθερης) και όσων νοιώθουν ότι είναι ακόμα χρήσιμη σαν αντίληψη που βέβαια οφείλει να επικαιροποιηθεί με βάση τις πραγματικές σημερινές συνθήκες και την απόπειρα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Η επαναστατική διάθεση μπορεί να ανέρχεται ως νεφέλη στο φαντασιακό κάποιων αλλά μπορεί και να γίνει κάτι χειροπιαστό εάν της προσδώσει κανείς περιεχόμενο με σημερινούς όρους: κι αυτοί οι όροι προσεγγίζουν αναπόφευκτα τις έννοιες εκσυγχρονισμός και μεταρρύθμιση του υπάρχοντος συστήματος σε αριστερή πράσινη κατεύθυνση.
    Ενώ οι έννοιες αυτές σοκάρουν το ιδεολογικό νεφέλωμα της "επαναστατικής αριστεράς", ταυτόχρονα ζητούν αποσαφήνιση και κινηματικό περιεχόμενο από τον κόσμο της εργασίας εφόσον κατευθύνονται στην επίλυση άμεσων προβλημάτων επιβίωσης και κοινωνικών παροχών σε πανευρωπαϊκό πλαίσιο. Εκεί είναι ο προβληματισμός του άρθρου. Εκεί συγκλίνουν οι εμπνεόμενοι από την υπαρκτή αριστερή πράσινη σοσιαλδημοκρατία χωρίς να σοκάρονται από την κακή συνήχηση των λέξεων από την παρακμή των κυβερνώντων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της ηπείρου μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εάν βέβαια το κείμενο ήταν του Ζίζεκ (που δεν νομίζω να είχε αντίρρηση στο κείμενο - ειδικά εάν προσέξει κανείς τι πραγματικά λέει και δεν ακούει μόνο ότι τον εξυπηρετεί) δεν θα διαμαρτυρόσαστε φαντάζομαι. Όμως στην εναγώνια αναζήτηση κάποιων θεωρητικών που να είναι με το μέρος της παρωχημένης αριστεράς υιοθετείτε αβάδιστα οτιδήποτε ακούγεται σαν τέτοιο.

    Τέλος μια απαραίτητη διευκρίνηση: όλα τα στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς και τα όργανά της είναι προσωρινά και η μόνη τους αποστολή είναι να οδηγήσουν τον χώρο αυτό στο συνέδριό του. Εκεί θα αποκτήσει πρόγραμμα και καταστατικό, και εκλεγμένα όργανα και στελέχη με καθορισμένη θητεία εφαρμογής των ανωτέρω - μέχρι τότε ζητείται συμμετοχή και συνδιαμόρφωση των πάντων. Επανάσταση στα λόγια πάντως δεν προβλέπεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @ Γιώργος
    Να ξεκαθαρίσουμε κάτι που δεν θέλεις να καταλάβεις.
    Αφοριστικός γίνεσαι και εσύ ο ίδιος όταν επικαλείσαι Ζίζεκ, ποιος σου είπε ότι συμφωνώ μαζί του, και άλλους της παγκόσμιας διανόησης για να επιτεθείς με λεκτικούς χαρακτηρισμούς περί επαναστατών και επαναστάσεων δογματικών και δογματισμών.
    Στο δια ταύτα.
    1.Είμαι κατά της δαιμονοποίησης του κέρδους.
    2.Δεν περιμένω καμία επανάσταση.
    3.Φανατικά αντίθετος του ιακωβινισμού,αν το καταλαβαίνεις, η τρομοκρατία γεννήθηκε από την αστική τάξη,είτε σου αρέσει είτε δε μου αρέσει.
    4.Επίσης αντίθετος με τη "θρησκευτικοποίηση" του διαφωτισμού,πού όρισε την επιστήμη και τον άνθρωπο σε νέες 'θεότητες", τον θεωρώ μάλιστα ως το δεύτερο κύκλο του μεσαίωνα,πιο σκληρού πιο απάνθρωπου από τον πρώτο,στην προσπάθειά του να παρέμβει στο "συνειδητό του ανθρώπου και να τον ελέγξει(ναζισμός,μπολσεβικισμός)ως "άνθρωπο μηχανή". (μεγάλο θέμα που επιχείρησε ο Μ.Φ. να το ανοίξει),εδώ είμαστε όμως, ως άνθρωποι που "κοινωνούν" το συλλογικό να οργανώσουμε Διαλόγους!!!! και όχι συζητήσεις.
    5.Δεν πιστεύω σε καμία αριστερά σήμερα,σε αριστερούς ανθρώπους, με αριστερές συνειδήσεις, Ναι!!!
    6.Είναι εντελώς αντιφατικό να πιστεύει κάποιος ότι ο σημερινός η και ο χτεσινός καπιταλισμός είναι διατεθειμένος να εκχωρήσει/παραχωρήσει το παραμικρό από αυτά που θεωρεί "δικά" του.
    Πού είναι η χάρτα δικαιωμάτων που έπρεπε να έχει ακολουθήσει τη συνθήκη του Μάαστριχ??

    7.Το όποιο πολιτικό σύστημα δεν μεταρρυθμίζεται, αλλάζει, το πώς αν το ήξερα ή αν το ξέραμε θα το είχαμε κάνει πράξη,και ως τότε τι??,ανυπακοή! όχι βεβαίως σαν αυτή του κκε, βόλτα στο "Βασιλικό" κήπο και στο Ζάππειο να ταΐσουμε τις πάπιες αλλά ξαγρύπνιες έξω από το κοινοβούλιο μέχρι να καταλάβει αυτή η πολιτική ηγεσία ότι πρέπει να αποχωρήσει,να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να λέει συνεχώς ψέμματα,δεν μπορεί να φαλκιδεύει τη λαϊκή ετυμηγορία δεν μπορεί να παραβιάζει τα συνταγματικά μας δικαιώματα.
    Έξω από τα πανεπιστημιακά ιδρύματα μέχρι να καταλάβουν, ανάξιοι του τίτλου τους καθηγητές που δεν υπερασπίζονται την γνώση, και επαγγελματίες φοιτητοσυνδικαλιστες που μοιράζουν φυλλάδια, σημειώσεις και θέματα ότι αυτό δεν πανεπιστημιακή λειτουργία και μόρφωση.
    Το ίδιο παντού στη ΓΣΕΕ,στούς ΟΤΑ,στις δημόσιες υπηρεσίες.
    Ουτοπικό καθόλου μια και θεωρώ και την όποια ουτοπία, άλλη μια χιλιαστική φενάκη

    Κλείνοντας για τον κ. Γεωργάτο που δεν γνωρίζω,σέβομαι τις απόψεις του,αλλά απουσιάζει τραγικά το πολιτικό και δεν απουσιάζει από τον κ. Γεωργάτο αλλά συνολικά απο όλο το πολιτικό προσωπικό και απο την ανύπαρκτη οργανική διανόηση εντός Ελλάδας.
    Πως θα αποκατασταθεί η πολιτική δημοκρατία(άμεση και βαθιά),που αφορά όλο το φάσμα του πολιτικού και κοινωνικού γίγνεσθαι.
    Και ιδιαίτερα στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί η αριστερά(με τα πολιτικά της υποκείμενα) στο σύνολό της δεν έχει πλέον να "λόγο" ύπαρξης.
    Τραγικά λάθη? ανεπάρκεια?δογματικές προσηλώσεις προσέγγισης του ανθρώπου ως "μηχανή",παρέες που νομίζουν ότι μπορούν να μετατρέπουν τους αντιδημοκρατικούς τους μηχανισμούς σε "κόμματα" κρατικοδίαιτα και ανεξέλεγκτα κιόλας από εκείνους που τα συντηρούν,το κοινωνικό σώμα δηλαδή.

    Πώς θα υπάρξει διαφάνεια,και δε συζητώ για αφελείς ρήσεις περί λαμογιών και άλλα τέτοια αποπροσανατολιστικά,όταν μέσα στους υποτειθέμενους θεσμικούς οργανισμούς αλλαγής όπως τα κόμματα οι έννοιες αυτές είναι σε "παρανομία"
    Πώς θα κατακτηθεί η Λαική κυριαρχία απο ανθρώπους πρόσωπα και όχι "ατομικότητες" με ελεύθερες συνειδήσεις,τα ελευθερωτικά δηλαδή και όχι τα απελευθερωτικά παραμύθια,οι νέες συλλογικότητες που θα ενώνουν σε δημιουργικές ωσμώσεις, της διαφορετικότητας,της ετερότητας,τόσο απλά,τόσο δύσκολα,τόσο επαναστατικά δηλαδή.

    ΜΦΧ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Επιτέλους σας πετάξανε έξω από το blog της Ε.Ο.Σ.
    Αρον άρον άλλαξες θέμα καραγκιόζη!!
    Χαφιέδες!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αχ ανώνυμε, ο καϋμός θα σε φάει.
    Σου έχω ξαναπει: με τους συντρόφους της ΕΟΣ συζητάμε πολιτικά, κάπου συμφωνούμε κάπου διαφωνούμε αλλά μοιραζόμαστε ένα ήθος διαλόγου και ενότητας στη δράση - δεν σκάβουμε χαρακώματα. Σε απογοήτευσα, έ;
    Άκου "σας πέταξαν έξω" - τι βίαια ένστικτα είναι αυτά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΜΦΧ, δεν διαφωνώ μαζί σου ως προς την επιθυμία. Ξέρεις την έχω δοκιμάσει αυτήν την μέθοδο της πρωτοπορίας για κάμποσα χρόνια ως αριστεριστής. Δεν με πείραζε που κανείς δεν ακολουθούσε - υλοποιούσα το επαναστατικό μου όνειρο. Μέχρι που αντιμετώπισα στη ζωή αληθινά καθημερινά προβλήματα - τελειώνοντας από φοιτητής και από τις μάχες των αμφιθεάτρων - και βρήκα στις πλατιές συναινέσεις τις λύσεις, όχι στον βολονταρισμό. Γι αυτό λέω ότι η αριστερή σοσιαλδημοκρατική παρέμβαση είναι εκατό φορές πιο χρήσιμη στην πραγματική ζωή από τα επαναστατικά όνειρα μιας αποκομμένης μικρής μειοψηφίας οραματιστών - θα μπορούσαν να είναι η μαγιά για μια αφύπνιση της κοινωνίας, οι άγρυπνοι στην συνεργασία - για την ώρα καταναλίσκονται στην ανέφικτη εξέγερση.
    Στην αγρύπνια έξω από την βουλή μαζί σου - ψάχνουμε τον τρίτο όπως ψάχναμε κάποτε τον τέταρτο στο χάπενινγκ της Εναλλακτικής Κίνησης Οικολόγων με την περιφορά του "νεκρού του νέφους". Ας μην χάνουμε την ενέργειά μας σε σχέτα λόγια - επανάσταση είναι το συγκεκριμένο: εδώ σε θέλω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τι απέμεινε από τη σοσιαλδημοκρατία;

    ΑΥΓΗ: 10/12/2010

    ΤΟΥ ΕΥΚΛΕΙΔΗ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΥ*
    Μέρος πρώτο του άρθρου.
    Κάποτε η σοσιαλδημοκρατία υποστήριζε την επαναστατική ρήξη με τον καπιταλισμό. Μετά θεώρησε ότι μπορούσε να φτάσει στον ίδιο στόχο με τη συσσώρευση πολλών μεταρρυθμίσεων. Στη μεταπολεμική περίοδο ο ίδιος ο στόχος άλλαξε, αλλά ή υπόσχεση ήταν ότι οι αξίες της αλληλεγγύης και της ισότητας μπορούσαν να ικανοποιηθούν εντός καπιταλισμού με το κοινωνικό κράτος και την κρατική εγγύηση της πλήρους απασχόλησης. Αλλά σταδιακά και αυτό εγκαταλείφτηκε μετά τη δεκαετία του ογδόντα.

    Έχουμε μια παράλληλη μετάλλαξη στη θεωρία των σοσιαλδημοκρατών. Αρχικά αντιμετώπιζαν τον καπιταλισμό ως ένα σύστημα με δομικές ιδιότητες που συστηματικά δημιουργεί ανεργία, ανισότητες και διακρίσεις. Μετά από την κρίση του 1929 ήρθε ο κεϋνσιανισμός που ανέδειξε την εργατική τάξη, τη βάση της σοσιαλδημοκρατίας δηλαδή, ως την οικουμενική τάξη με την έννοια ότι τα συμφέροντά της, για υψηλότερους μισθούς και περισσότερες θέσεις εργασίας, ευθυγραμμίζονταν με τα συμφέροντα όλης της κοινωνίας. Αυτό αποτέλεσε τη θεωρητική βάση των μεταπολεμικών οικονομικών πολιτικών διαχείρισης της ενεργούς ζήτησης. Αλλά μετά το 1980 με την άνοδο των εκσυγχρονιστικών απόψεων, για παράδειγμα του Τρίτου Δρόμου, έχουμε μια ολική θεωρητική υπαναχώρηση. Για τη σύγχρονη κεντροαριστερά πια, το κεφάλαιο αποτελεί την οικουμενική τάξη.

    Και αφού το κεφάλαιο είναι η κοινωνική δύναμη που γεννά τα χρυσά αυγά, τις επενδύσεις και τις θέσεις εργασίας, λογικό είναι οι μεταρρυθμίσεις που προωθούνται να είναι φιλικές ως προς την αγορά (“market friendly”). Ο πρωθυπουργός αυτή την εβδομάδα ευλόγησε τα γένια του για τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις του 2010, αλλά υποσχέθηκε ότι δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα –η μεγάλη χρονιά των μεταρρυθμίσεων θα είναι η επόμενη. Μόνο που όλες οι προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις είναι στην κατεύθυνση της μείωσης των μισθών, της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, της απορρύθμισης και της ιδιωτικοποίησης. Στοχεύουν με λίγα λόγια στην στήριξη του κεφαλαίου ως κοινωνική δύναμη.

    Το μόνο που μένει μετά από όλες αυτές τις μεταλλάξεις είναι μια ισότητα της ανασφάλειας. Το είπε καθαρά ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου όταν υποστήριζε τα μέτρα κατά των δημοσίων υπαλλήλων –πώς είναι δίκαιο μόνο οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες του ιδιωτικού τομέα να αντιμετωπίζουν την ανασφάλεια; Δεν είναι ένα πρόταγμα που θα μπορούσε να είχε συγκινήσει παλαιότερων γενιών σοσιαλδημοκρατών. Και στην ουσία δεν συγκινεί τώρα την υποτιθέμενη λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ. Το παράξενο είναι ότι αυτό δεν το κατανοούν ούτε οι ηγέτες της κεντροαριστεράς αλλά ούτε και οι διανοούμενοι του χώρου. Δεν κατανοούν δηλαδή την πολιτική κρίση ως μια κρίση αντιπροσώπευσης των λαϊκών στρωμάτων. Το εντυπωσιακό είναι ότι η κρίση του 2008 δεν ήταν ικανή να προκαλέσει μια επανεξέταση θεωρητικών αναλύσεων και πολιτικών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μέρος δεύτερο του αρθρου.

    Αφού το καπιταλιστικό σύστημα δεν φάνηκε ότι μπορεί να ζήσει με την πλήρη απασχόληση και το κοινωνικό κράτος, μήπως το πρόβλημα βρίσκεται στο πρώτο και όχι στα τελευταία;

    Δεν είναι όλα σκούρα, βεβαίως, για τους ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας. Ο Γκέρχαρντ Σρέντερ μπορεί να έχασε τις εκλογές του 2005 από την Mέρκελ, αλλά τουλάχιστον βρήκε μια θέση στη ρωσική βιομηχανία αερίου την οποία είχε ευνοήσει ως καγκελάριος πριν από τις εκλογές. Ο Tόνι Μπλερ μπορεί να εγκατέλειψε την πρωθυπουργία, αλλά ευτυχώς βγάζει κάποια εκατομμύρια το χρόνο με διαλέξεις στους ελίτ και ισχυρούς ανά τον πλανήτη. Ούτε είναι η ροή μόνο σε μια κατεύθυνση. Μπορεί ο Ντομινίκ Στρώς Καν να εγκατέλειψε προσωρινά την πολιτική σκηνή της Γαλλίας για να αναλάβει “νοσηλευτικές” υποχρεώσεις από το πόστο του ΔΝΤ, αλλά όπως καταλάβαμε από την επίσκεψή του καλοβλέπει την προεδρία της χώρας του. Τέλος, από ό,τι ακούμε, και ο δικός μας πρωθυπουργός έχει αξιώσεις να παίξει κάποιον υπερεθνικό ρόλο στο (σύντομο;) μέλλον, αν και όπως έμαθε ο προκάτοχός του στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ: «πολλοί γαρ εισί κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί».

    Η σοσιαλδημοκρατία έχει εγκαταλείψει τις αξίες του συλλογικού, της ισότητας, της αλληλεγγύης. Έτσι δεν μένει παρά ο ατομικισμός και η ιδιοτέλεια στην οικονομία και στην κοινωνία, αλλά και στον τρόπο άσκησης πολιτικής.
    _______
    *Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

    Ο ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ "ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ"κ.ΓΕΩΡΓΑΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΘΕΜΕΛΕΙΩΣΕΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΔΕΝ ΔΙΣΤΑΖΕΙ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΟΙΕΙ ΟΤΙ ΤΟΝ "ΒΟΛΕΥΕΙ" ΓΙΑ "ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ".ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΠΡΕΣΒΕΥΕΙ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ Ή ΤΟ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟ.ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΟΜΩΣ ΤΟΝ ΚΟΠΟ ΝΑ ΜΕΛΕΤΗΣΕΙ (¨η μήπως και το γνωρίζει) ΟΤΙ ΑΥΤΗ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΩΧΗΜΕΝΗ,ΟΤΙ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ,ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ 10ΕΤΙΑ ΤΟΥ ΄¨80 ΚΑΙ ΄¨90 ΤΟ Κ.Κ ΙΤΑΛΙΑΣ , ΠΟΥ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ ΝΑ ΜΗΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙΤΑΙ ΚΑΝ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ.ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΛΗΡΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΕΚΦΥΛΙΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ,ΚΡΙΜΑ.!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @ανόνυμε
    Τα πράγματα είναι απλά. όταν κάτι δεν μπορείς να το ανατρέψεις προσπαθείς να μειώσεις τις συνέπειες του από αυτό κατά το δυνατόν. Αν εσύ νομίζεις πως έχει ωριμάσει ο αντικειμενικός και ο υποκειμενικός παράγοντας για την ανατροπή ιδού η ρόδος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Εχω μια αντίρρηση σε σχέση με την ορολογία και τους συλλογισμούς του άρθρου ενώ κατανοώ την στοχευση
    Τα ίδια πράγματα ας πούμε λεει και ο Ζιζεκ, αλλά με ένα άλλο λεξιλόγιο τεκμηρίωση και άρα άλλη εμβέλεια σε δυναμικά στρώμματα κλπ.
    Η αριστερά δεν είναι για να σώσει το καπιταλισμό αλλά να τον υπερβεί.
    Υπερβαίνω σημαίνει περιλαμβάνω τα θετικά του και αυτό προφανώς εννοεί μια συγχρονη μεταρρυθμιστική αριστερά.
    Προφανώς υπάρχει ένα μέτωπο προς αρχαικές ευαγγελικές πλευρές της αριστεράς που αντιλαμβάνονται τον αντικαπιταλισμό ως video game,και θέλουν να αλλάξουν απλώς παιχνίδι, ενώ πρεπει να τον κερδίσουμε πηγαίνοντας σε επόμενο επίπεδο στο ίδιο παιχνίδι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Εγώ πάλι τον τίτλο τουλάχιστον τον είδα σαν ένα λογοπαίγνιο που στοχεύει τις αρχαϊκές αγκυλώσεις της αριστεράς με τα στάδια (φεουδαρχία, καπιταλισμός, σοσιαλισμός). Δηλαδή η αριστερά στην εξουσία θα περάσει την κοινωνία από τα στάδια που δεν έχουν ...ολοκληρωθεί για να προχωρήσει μηχανικά στο επόμενο. Η ζωή έχει δείξει ότι ούτε όλοι οι καπιταλισμοί είναι ίδιοι ούτε βέβαια οι σοσιαλισμοί. Κι επειδή έχουμε ταλαιπωρηθεί αφάνταστα με τις λέξεις και την χρήση τους, προσθέτω την ατάκα: Ζήτω ο καπιταλισμός μ-λ του ...Λούλα.

    ΥΓ Γι αυτό ο Τσόμσκι ως γλωσσολόγος τα καταφέρνει καλύτερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @ Aριστερή Στρ.

    Χρόνια πολλά σε όλη τη συντροφιά,
    "αριστερά,δεξιά,ριζοσπαστικά, σεχταριστικά,εθνικά,γιατί όχι και χριστιανικά", και ότι άλλο υπάρχει ως επιθυμία,που θα μας κρατάει "ζωντανούς" στην προσπάθεια "εξανθρωπισμού" της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής.
    ΜΦΧ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU