Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Αίμα, ιδρώτας και δάκρυα

"...αν η Ε.Ε. θέλει να στηρίξει την Ελλάδα, έχει την υποχρέωση να πιέσει την κυβέρνηση ώστε να βρει και να δικάσει αυτούς που σαν «συμμορίες κλεφτών» καταχράστηκαν τα χρήματα των επιδοτήσεων της Ε.Ε., αλλά και τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων, είτε αυτοί ανήκουν στη γραφειοκρατία είτε στην πολιτική είτε στην ιδιωτική οικονομία είτε στην Εκκλησία"


Της Ράνιας Ιωσηφίδη*

Ήταν Μάρτης του 1983, όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εγκρίνει το ελληνικό αίτημα για τους πρώτους κοινοτικούς πόρους με θέμα την παροχή ειδικών οικονομικών ενισχύσεων για την άρση των δυσμενών επιπτώσεων στην ελληνική οικονομία λόγω της ένταξής της στην ΕΟΚ.

Μετά από 27 χρόνια, τον Απρίλη του 2010, η Ελλάδα καταθέτει αίτημα για ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ).

Όλα τα χρόνια, από το 1983 έως το 2010 και κάθε χρόνο, εισρέουν από την Ε.Ε. στην Ελλάδα δισεκατομμύρια κοινοτικών πόρων, δηλαδή χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων. Σε αυτές τις χρηματοδοτήσεις προσθετικά συμμετέχει με δισεκατομμύρια (στην αρχή δραχμές και στη συνέχεια ευρώ) το ελληνικό Δημόσιο. Δηλαδή οι Έλληνες πολίτες. Υποτίθεται ότι όλα αυτά τα δισεκατομμύρια παρέχονταν με στόχο τις επενδύσεις για την ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας της χώρας.

Πού τελικά «επενδύθηκαν» τα χρήματα και οι κόποι των Ελλήνων αλλά και των Ευρωπαίων φορολογούμενων;

Σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να απαντήσουν αυτοί που κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια και κυβερνούν ακόμη. Είναι οι ίδιοι πολιτικοί «κύκλοι» που διαχειρίσθηκαν τα συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα από το ελληνικό δημόσιο και την Ε.Ε., χωρίς έλεγχο, είτε από αμέλεια είτε με δόλο.

Θα πρέπει να λογοδοτήσουν όσοι προσκολλήθηκαν στους «κύκλους» αυτούς επειδή «μυρίστηκαν ψητό». Όσοι «αρμόδιοι» και «συναρμόδιοι» γραφειοκράτες. Ένα μεγάλο πλέγμα από πολυεθνικές εταιρείες, ιδιώτες, η Εκκλησία, Έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες, κατασκευαστές, έμποροι οπλικών συστημάτων κ.ά.

Αυτοί διαχειρίσθηκαν τον πακτωλό των χρημάτων, χωρίς να ασκηθεί έλεγχος ούτε από την Ε.Ε. ούτε από το ελληνικό κράτος. Και επειδή δεν τους έφθαναν τα χρήματα της Ε.Ε. και των Ελλήνων φορολογούμενων, χρέωναν επί πλέον το κράτος με συνεχή δανεισμό δισεκατομμυρίων και έκαναν «πάρτι» όλα αυτά τα χρόνια, ενώ τα μετέτρεψαν σε προσωπικές περιουσίες και καταθέσεις και off-shore εταιρείες.

Μεγάλο ποσοστό από αυτόν τον πακτωλό των χρημάτων της Ε.Ε. και του ελληνικού Δημοσίου εκταμιεύτηκαν για λογαριασμό θυγατρικών, μεγάλων πολυεθνικών ομίλων, οι διοικήσεις των οποίων μετέφεραν με «δημιουργική λογιστική» όχι μόνο τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογούμενων πίσω στη χώρα προέλευσης τους, αλλά και την αναλογούσα συμμετοχή του ελληνικού Δημοσίου στις χώρες εγκατάστασης των μητρικών εταιρειών. Οι εταιρείες αυτές είναι ήδη γνωστές εντός και εκτός Ελλάδας. Πολλές από αυτές είναι γερμανικές.

Κατά πόσον αυτές οι πρακτικές ήταν σε γνώση των κυβερνήσεων των κρατών μελών της Ε.Ε. είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει να μας το απαντήσουν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία όφειλε και οφείλει να ερευνά τις καταγγελίες από τους εκπροσώπους των εργαζομένων των πολυεθνικών εταιρειών. Οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι πρέπει επίσης να γνωρίζουν ότι τα περισσότερα από τα χρήματά τους (των επιδοτήσεων), αντίθετα με τον επιτελικό τους σκοπό, επιστρέφουν τελικά πίσω στη χώρα τους, είτε μέσω της βιομηχανικής αγοράς είτε μέσω της χρηματιστηριακής αγοράς είτε μέσω της δημιουργικής λογιστικής των θυγατρικών τους στην Ελλάδα.

Πρόσφατα, σε δημοσίευμα της μεγαλύτερης σε κυκλοφορία εφημερίδας της Γερμανίας, "Sueddeutsche Zeitung" (27.04.2010), με αναφορά στην «Οδύσσεια» της Ελλάδας, η έγκριτη δημοσιογράφος Christiane Schlötzer γράφει ότι, αν η Ε.Ε. θέλει να στηρίξει την Ελλάδα, έχει την υποχρέωση να πιέσει την κυβέρνηση ώστε να βρει και να δικάσει αυτούς που σαν «συμμορίες κλεφτών» καταχράστηκαν τα χρήματα των επιδοτήσεων της Ε.Ε., αλλά και τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων, είτε αυτοί ανήκουν στη γραφειοκρατία είτε στην πολιτική είτε στην ιδιωτική οικονομία είτε στην Εκκλησία.

* Η Ράνια Ιωσηφίδη είναι μέλος της Γραμματείας του Τμήματος Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΝ στον Τομέα Μικρών Επιχειρήσεων & Ελεύθερων Επαγγελματιών- H AYΓH 29/4/10

Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Τα παιδία παίζει...



Ο ΚΥΒΟΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ και η ενδοαριστερός ανταγωνισμός ...εξυπνάδας


Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Η απειλή και η διέξοδος

"...ο «ξαφνικός», φαινομενικά, αντιευρωπαϊσμός των Γερμανών εξηγείται άριστα με οικονομικούς και στρατηγικούς όρους και οδηγεί την Ευρώπη σε νέους συσχετισμούς δυνάμεων, εξαιρετικά δυσμενείς ακόμη και για την Γαλλία, αν δεν δημιουργηθούν γρήγορα αντισυσπειρώσεις κρατών, που θα θέσουν υπό έλεγχο το νέο γερμανικό μεγαλοϊδεατισμό…"


Αναδημοσιεύουμε δύο κατατοπιστικά άρθρα από τον ιστότοπο sofokleous10.gr :

1. Τέταρτο Ράιχ εναντίον Ευρωπαϊκού Νότου!

Σενάρια χρεοκοπίας του Ευρωπαϊκού Νότου πλέκουν ανοικτά πλέον Γερμανοί αξιωματούχοι, αφήνοντας να διαφανεί με σαφήνεια η εγκατάλειψη παραδοσιακών φιλοευρωπαϊκών θέσεων των γερμανικών μεταπολεμικών ηγεσιών, που προκαλούν ακόμη και στην Γαλλία ανησυχίες για την ανάδυση του Τέταρτου Ράιχ, αυτή τη φορά με οικονομικά «όπλα».

«Ο πραγματικός κίνδυνος προέρχεται από το γεγονός, ότι για πρώτη φορά στη μεταπολεμική Γερμανία οι αντιευρωπαϊκές διαθέσεις κερδίσουν ισχυρό πολιτικό έρεισμα», δήλωνε χθες στοReuters ο Γερμανός καθηγητής του Πανεπιστημίου του Αμβούργου Τόμας Στράουμπχαρ, την ώρα που ένας καταιγισμός δηλώσεων από παράγοντες του κυβερνητικού συνασπισμού της Δεξιάς προκαλούσαν νέες σεισμικές δονήσεις στις ελληνικές αγορές, ανεβάζοντας ταυτόχρονα κατακόρυφα το θερμόμετρο της υποτιμητικής κερδοσκοπίας κατά των πορτογαλικών ομολόγων και μετοχών.

Πράγματι, παρότι η καγκελάριος Μέρκελ και ο υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε επιμένουν στις επίσημες δηλώσεις τους στην ανάγκη διάσωσης της Ελλάδας, έστω και με πολύ αυστηρούς όρους, ο προβληματισμός που αναπτύσσεται από άλλα κορυφαία στελέχη του κυβερνώντος γερμανικού συνασπισμού περιλαμβάνει σενάρια χρεοκοπίας και εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη:


- Ανώτερος αξιωματούχος των Χριστιανοδημοκρατών της Μέρκελ, ο Νόρμπερτ Μπαρτλ, δήλωσε στο Reuters, ότι στη σημερινή προγραμματισμένη εμφάνιση του Ντομινίκ Στρος Καν και του Ζαν Κλωντ Τρισέ στο γερμανικό Κοινοβούλιο θα τεθεί από βουλευτές θέμα «κουρέματος» του ελληνικού χρέους, δηλαδή αναδιάρθρωσης με μείωση της ονομαστικής αξίας των τίτλων που έχουν στα χέρια τους οι επενδυτές. Αυτό το σενάριο προσπάθησε να αποκλείσει σχεδόν με δραματικό τρόπο η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών, Κριστίν Λαγκάρντ, που βλέπει ότι στην περίπτωση αυτή θα εκτεθούν σε ζημιές δεκάδων δις. ευρώ οι γαλλικές τράπεζες.

- Με αυτό το σενάριο επαναδιαπραγμάτευσης του ελληνικού χρέους, το οποίο υποδαύλισε πάλι με δηλώσεις στελεχών της η Goldman Sachs, αλλά και η Moody’s, με τη νέα υποβάθμιση της Ελλάδας, ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο το κερδοσκοπικό στοίχημα κυρίως αμερικανικών τραπεζών καιhedge funds του Λονδίνου για μια άμεση ελληνική πτώχευση, που θα φέρει κέρδη δισεκατομμυρίων σε όσους έχουν θέσεις σε CDS. Ορισμένοι θυμίζουν, ότι στην Goldman Sachs έχει αναλάβει καθήκοντα υψηλού συμβούλου μια εμβληματική φυσιογνωμία του γερμανικού τραπεζικού συστήματος, ο πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της Μπούντεσμπανκ, Ότμαρ Ίσινγκ.

- Άλλος αξιωματούχος, από το οικονομικό επιτελείο τουFDP, που συγκυβερνά με τους Χριστιανοδημοκράτες, δήλωσε ότι στο σχέδιο αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης θα πρέπει να περιληφθεί και η προσωρινή, όπως είπε, έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη (προφανώς ύστερα από κάποια μορφή πτώχευσης, αφού διαδικασία εξόδου δεν προβλέπεται θεσμικά), ώστε η χώρα να ανακτήσει με μια γενναία υποτίμηση της δραχμής τη χαμένη ανταγωνιστικότητά της. Όμως, σε αυτή την περίπτωση είναι σαφές, ότι η «προσωρινή» έξοδος δεν μπορεί να έχει προκαθορισμένη χρονική διάρκεια και ίσως να οδηγήσει σε μια πολυετή περιπέτεια με αβέβαιη κατάληξη.

Οι δηλώσεις αυτές απηχούν τον προβληματισμό της γερμανικής ηγεσίας για τα στρατηγικά δόγματα της χώρας, που καθόρισαν επί δεκαετίες τη γερμανική πολιτική και ίσως αυτή την περίοδο να αναθεωρούνται, υπό το φως της διεθνούς κρίσης χρέους, αλλά και της ανάδυσης επικίνδυνων, για την Γερμανία, νέων ανταγωνιστικών δυνάμεων στην περιοχή της Ασίας, με πρώτη βεβαίως την Κίνα.

Η ιδιαίτερα διαδεδομένη αντίληψη, ότι η Γερμανία έχει συμφέρον να διατηρήσει ακέραιη την Ευρωζώνη και να αποφύγει ζημιές δισεκατομμυρίων στο τραπεζικό της σύστημα από χρεοκοπίες χωρών του Νότου, σύμφωνα με μια εναλλακτική ανάλυση που φαίνεται να απηχούν οι δηλώσεις των Γερμανών αξιωματούχων, δεν έχει βάση:

- Οι ζημιές στο τραπεζικό σύστημα της Γερμανίας σαφώς είναι ελεγχόμενες, καθώς είναι διάσπαρτες σε αρκετές τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες, ενώ μπορούν εύκολα να καλυφθούν με χρηματοδότηση από το εύρωστο γερμανικό Δημόσιο, χωρίς μάλιστα να χρειάζονται ιδιαίτερες εξηγήσεις στους φορολογούμενους πολίτες, όπως φαίνεται ότι χρειάζεται στην περίπτωση παροχής βοήθειας στις χώρες του Νότου.- Από την άλλη πλευρά, η γερμανική ηγεσία φαίνεται ότι διαπιστώνει, ότι παρήλθαν οι μέρες των άριστων εμπορικών σχέσεων με τις χώρες της περιφέρειας της Ευρωζώνης, οι οποίες έχουν βυθισθεί σε τέτοια κρίση χρέους, ύφεσης και ελλειμμάτων στις εξωτερικές τους συναλλαγές, που δεν αποτελούν «κότες με χρυσά αυγά» για τις γερμανικές βιομηχανίες, όπως συνέβαινε στα χρόνια της οικονομικής τους άνθησης.

- Επιπλέον, η Γερμανία φαίνεται ότι επιδιώκει να αξιοποιήσει την ισχυρή δημοσιονομική της θέση, για να εγγράψει πολιτικά κέρδη στη διεθνή σκακιέρα: όσο οι ζημιές από τα ομόλογα των χωρών του Νότου ασκούν πιέσεις στις τράπεζες, άρα και δημοσιονομικές, στην Γαλλία, την Βρετανία και άλλες ισχυρές χώρες της Ευρώπης, τόσο αναδεικνύεται με σαφέστερο τρόπο η γερμανική υπεροχή.

- Κοινός παρονομαστής όλων των σεναρίων που επεξεργάζεται η γερμανική ηγεσία, από την επιβολή αιματηρών προγραμμάτων λιτότητας στις «απείθαρχες» χώρες, μέχρι την πτώχευση, ή την έξοδό τους από τη ζώνη του ευρώ, ή ακόμη και ο ευσεβής πόθος ορισμένων για επαναφορά του μάρκου, είναι η ακραία υποτίμηση εισοδημάτων και αξιών, που θα διευκολύνει στα γερμανικά συμφέροντα να αγοράσουν σε τιμή ευκαιρίας βιομηχανίες και περιουσιακά στοιχεία τεράστιας αξίας στο παρελθόν.
- Κατάληξη αυτής της διεργασίας, όπως συνέβη και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, θα είναι να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο η πλουτοπαραγωγική βάση της Γερμανίας, άρα και η θέση της στον παγκόσμιο ανταγωνισμό με τις χώρες της Ασίας, που παράγουν όλο και ποιοτικότερα προϊόντα, με εξαιρετικά ανταγωνιστικό κόστος.

Με αυτά τα δεδομένα, ο «ξαφνικός», φαινομενικά, αντιευρωπαϊσμός των Γερμανών εξηγείται άριστα με οικονομικούς και στρατηγικούς όρους και οδηγεί την Ευρώπη σε νέους συσχετισμούς δυνάμεων, εξαιρετικά δυσμενείς ακόμη και για την Γαλλία, αν δεν δημιουργηθούν γρήγορα αντισυσπειρώσεις κρατών, που θα θέσουν υπό έλεγχο το νέο γερμανικό μεγαλοϊδεατισμό…

2. Μπορεί η κρίση να οδηγήσει στις 'Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης';

Η πετρελαϊκή κρίση στις αρχές της δεκαετίας του 70’ οδήγησε τις ΗΠΑ στην αδυναμία/άρνηση αποπληρωμής του χρέους τους σε χρυσό και στην αναζήτηση ενός εναλλακτικού νομισματικού συστήματος το οποίο θα μπορούσε να τις βγάλει από τη μεγαλύτερη κρίση χρέους στη μοντέρνα ιστορία τους. Με πρωτεργάτη των Paul Volcker, υφυπουργό οικονομικών (1969 –1974) και υπεύθυνου διεθνών νομισματικών σχέσεων, οι ΗΠΑ κατήργησαν, εν μία νυκτί, το μέχρι εκείνη τη στιγμή διεθνές νομισματικό σύστημα, το οποίο είχε στην καρδιά του τη σύνδεση των νομισμάτων με το χρυσό και το αντικατέστησαν με το σύστημα ‘ελεύθερης’ διακύμανσης των νομισματικών ισοτιμιών, όπου η τιμή των νομισμάτων καθορίζεται με βάση τους ‘κανόνες της προσφοράς και της ζήτησης’.

Προκειμένου να κατευνάσουν την αντίδραση των εξοργισμένων πιστωτών τους (Βρετανίας, Γαλλίας, Ολλανδίας κλπ) και να τους πείσουν να δεχτούν την αποπληρωμή του χρέους σε δολάρια, αποφεύγοντας έτσι την πτώχευση, οι ΗΠΑ πέτυχαν, με την απειλή πολέμου (σύμφωνα με αποχαρακτηρισμένα, πρώην, απόρρητα βρετανικά έγγραφα), να ‘πείσουν’ τους Άραβες σε συμφωνία για τη διεξαγωγή του εμπορίου πετρελαίου αποκλειστικά και μόνο σε δολάριο, συνδέοντας το, έτσι, με το πιο σημαντικό εμπόρευμα του κόσμου και μετατρέποντας το σε παγκόσμιο νόμισμα, το οποίο όλες οι χώρες θα χρειάζονταν στο εξής, όσο θα είχαν ανάγκη από πετρέλαιο. Τα κράτη βρέθηκαν αντιμέτωπα με ένα νέο σύστημα διακύμανσης των νομισμάτων τους, χωρίς να κατανοούν καλά τους κανόνες και τη λειτουργία του, ενώ οι ΗΠΑ, που το είχαν δημιουργήσει, το εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο, απογειώνοντας την τιμή του δολαρίου έναντι των υπόλοιπων νομισμάτων στα ύψη, προκειμένου, μεταξύ άλλων, να αντιμετωπίσουν τις αφόρητες πληθωριστικές πιέσεις από την άνοδο της τιμής του πετρελαίου, μεταφέροντας τες, έτσι, στα υπόλοιπα κράτη και κυρίως στην Ευρώπη, η οποία κατρακύλησε σε μία πολυετή περίοδο οικονομικής ύφεσης, που την οδήγησε το 1979 στην ίδρυση του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος (ΕΝΣ), με την υιοθέτηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Μονάδας (ΕΚΜ), ενός άτυπου νομίσματος, προθάλαμου του ευρώ, πάνω στο οποίο συνδέθηκαν τα νομίσματα πολλών κρατών, με τη δυνατότητα απόκλισης μεταξύ τους μέχρι 2,5%.

Με τα ευρωπαϊκά νομίσματα να συνδέονται μεταξύ τους προκειμένου να γίνουν ισχυρότερα αλλά με το δολάριο να έχει συνδεθεί με το πετρέλαιο του οποίου η τιμή αυξήθηκε κατά 900% σε μερικά χρόνια, το αμερικανικό νόμισμα έγινε πανίσχυρο ενώ οι χώρες που εξήγαν πετρέλαιο βρέθηκαν με τεράστιο εμπορικό πλεόνασμα το οποίο ήταν, εξ ολοκλήρου, σε δολάρια. Το πλεόνασμα αυτό κατευθύνθηκε προς ευρωπαϊκές και αμερικανικές τράπεζες, οι οποίες άρχισαν να αναζητούν υποψήφιους δανειζόμενους προκειμένου να το εκμεταλλευτούν. Καθώς η διεθνής αλλά και οι περισσότερες εγχώριες οικονομίες ανά τον κόσμο ήταν πολύ ταλαιπωρημένες από την πετρελαϊκή κρίση, οι ανάγκες δανεισμού, μεταξύ άλλων και για την αγορά πετρελαίου, ήταν ιδιαίτερα αυξημένες και έτσι ο παγκόσμιος δανεισμός εκτινάχθηκε, τόσο στα αναπτυγμένα όσο και στα Λιγότερο Αναπτυγμένα Κράτη (ΛΑΚ), στα οποία συμπεριλαμβάνονταν και η Ελλάδα.

Με το πετροδολάρια να ρέουν άφθονα και με τη δίψα γι’ αυτά να είναι μεγάλη, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ερευνήσει κατά πόσο τα κράτη που δανείζονταν είχαν την υποδομή να διαχειριστούν σωστά τα δανεικά κεφάλαια ώστε να μην βρεθούν σε δύσκολη θέση στο μέλλον. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσουν μία σειρά από κρίσεις χρέους, με ποιο γνωστή αυτήν του Μεξικό, το οποίο προκειμένου να την ξεπεράσει εξασφαλίζοντας οικονομική ‘στήριξη’ από τις ΗΠΑ, αναγκάστηκε να παραχωρήσει σε αυτές, με διμερείς συμφωνίες, την εκμετάλλευση του μεγαλύτερου τμήματος των πετρελαιοπηγών του. Άλλες χώρες που προέβησαν σε βαρύ δανεισμό, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Ιταλία, απέφυγαν τη μοίρα του Μεξικό αλλά κατά τη διάρκεια του ‘80 είδαν το χρέος τους ως ποσοστό του ΑΕΠ να απογειώνεται, το δημόσιο έλλειμμα τους να εκτινάσσεται και τον υψηλό πληθωρισμό να επιμένει (σύμφωνα με στοιχεία από έκθεση του ΔΝΤ, 1997), ενώ υποχρεώθηκαν να δανείζονται με επιτόκια κοντά η και παραπάνω από το 20% στα επόμενα χρόνια, προκειμένου να συνεχίσουν να καλύπτουν τις δανειακές τους ανάγκες αλλά και να αναχρηματοδοτούν το χρέος τους.

Η νέα διεθνής ύφεση στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, μεγένθυνε και ανέδειξε τις αποκλίσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών οικονομιών, αποκαλύπτοντας ότι ήταν άστοχη η επιλογή του 2,5% ως η μέγιστη για την απόσταση των νομισμάτων μεταξύ τους και υπό το βάρος μίας σφοδρής νομισματικής επίθεσης σε πληθώρα ευρωπαϊκών κρατών (Ιρλανδία, Δανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Βρετανία κλπ) η οποία πέταξε εκτός του συστήματος τη βρετανική στερλίνα και οδήγησε σε δριμεία υποτίμηση πολλά ευρωπαϊκά νομίσματα ωθώντας στα ύψη το δημόσιο χρέους και τα επιτόκια δανεισμού των αντίστοιχων κρατών τους, η Ευρώπη αναγκάστηκε να προβεί στην αναθεώρηση των κανόνων λειτουργίας του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος και στην υιοθέτηση νέων και πιο ευέλικτων, οι οποίοι και κατέληξαν, αργότερα, στη συμφωνία για τη δημιουργία του ευρώ.

Μία νέα κρίση, αυτή τη φορά στην Ασία, προκάλεσε την αλλαγή του ασιατικού νομισματικού συστήματος, κάτω και πάλι από την πίεση κερδοσκοπικών επιθέσεων σε σειρά ασιατικών κρατικών νομισμάτων, διαμορφώνοντας το σκηνικό που ισχύει στην Ασία μέχρι και σήμερα.

Το ασταθές νομισματικό περιβάλλον επηρέασε και τη δραχμή, η οποία, σύμφωνα με έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος του 1998, μετά την οικονομική κρίση στην Ασία θεωρήθηκε υπερτιμημένη και δέχτηκε κερδοσκοπικές πιέσεις μέχρις ότου εντάχθηκε στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών, δύο χρόνια πριν από την προγραμματισμένη υιοθέτηση του ευρώ από την Ελλάδα. Αποτέλεσμα της επίθεσης εναντίον της δραχμής ήταν η αύξηση του κρατικού κόστους δανεισμού (ενδεικτικά από το 8,4% στο 12,8% για τα ομόλογα τριμήνου) και η υποτίμηση της κατά 12,3% έναντι της ΕΚΜ, με βασικό στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της χώρας ενώ η κυβέρνηση εξήγγειλε μία δέσμη δημοσιονομικών και διαρθρωτικών αλλαγών.

Σύμφωνα με την ίδια έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος, η υιοθέτηση του ευρώ από τα κράτη της ευρωζώνης ‘σήμαινε την παραίτηση από τη δυνατότητα να προσαρμόζουν τη συναλλαγματική τους ισοτιμία και να ασκούν ανεξάρτητη νομισματική πολιτική’ με την προσδοκία ότι ‘η ενιαία νομισματική πολιτική και η εξάλειψη του συναλλαγματικού κινδύνου σε συνδυασμό με την ενοποίηση των χρηματοπιστωτικών αγορών’ θα συνεπάγονταν ότι ‘τα βραχυπρόθεσμα επιτόκια (θα) πρέπει να βρίσκονται περίπου στο ίδιο επίπεδο σε όλες τις χώρες.’ Αν μέσα σε ένα τέτοιο σύστημα, ωστόσο, δεν αμβλυνθούν οι οικονομικές αποκλίσεις μεταξύ των κρατών που συμμετέχουν σε αυτό, τότε, σύμφωνα με την έκθεση, ελλοχεύει ο κίνδυνος ‘ασύμμετρων διαταραχών’ σε περιόδους μακροοικονομικών κρίσεων, ιδιαίτερα σε χώρες ‘με υψηλό δημόσιο χρέος όπως η Ελλάδα και η Ιταλία’ που ‘πρέπει να συνεχίσουν τις προσπάθειας δημοσιονομικής εξυγίανσης, προκειμένου να μειώσουν το ύψος του συνολικού χρέους.’.
Ωστόσο, το χρέος δε μειώθηκε στις χώρες αυτές και η οικονομική σύγκλιση δεν επήλθε ποτέ, ενώ, για παράδειγμα στην Ελλάδα, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ διατηρήθηκε πάνω από το 100% από το 1999 και μετά.

Φτάνουμε, έτσι, στην τρέχουσα διεθνή κρίση, που ως η μεγαλύτερη των τελευταίων 80 ετών μεγένθυνε και ανέδειξε τις αποκλίσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών οικονομιών πολύ περισσότερο απ’ ότι εκείνη στις αρχές του ‘90, αποκαλύπτοντας τις αδυναμίες και τα τρωτά σημεία της ευρωζώνης.
Και ενώ το ‘90 η νομισματική επίθεση ξεκίνησε από τη Βρετανία, τώρα ξεκίνησε από την Ελλάδα, η οποία είδε τα επιτόκια δανεισμού της να αυξάνονται εκθετικά, παθαίνοντας έμφραγμα από το χρηματοπιστωτικό σοκ.

Και αν και τα ΜΜΕ επιμένουν να κάνουν λόγο για ‘ελληνική κρίση’, στην πραγματικότητα αυτή ήταν εξ αρχής ευρωπαϊκή κάτι που θα φαίνεται όλο και περισσότερο όσο ο χρόνος θα κυλά, όπως ακριβώς συνέβη και το 1990, όταν όλοι εστίαζαν στην κατάρρευση της στερλίνας για να δουν, τελικά, να λυγίζει, να τραυματίζεται και να αλλάζει ολόκληρη η Ευρώπη (με εξαίρεση, ίσως, τη Γερμανία).

Μάλιστα σήμερα, τα νέα ‘χρηματοπιστωτικά όπλα μαζικής καταστροφής’, όπως εύστοχα έχει ονομάσει μία κατηγορία χρηματιστηριακών παραγώγων προϊόντων ο Γουόρεν Μπάφετ (ο οποίος, πάντως έχει επενδύσει δεκάδες δισεκατομμύρια σε αυτά), κάνουν ακόμη πιο οδυνηρές και εύκολες τις χρηματοπιστωτικές και νομισματικές επιθέσεις αλλά και επιτρέπουν την αναμετάδοση του χρηματοπιστωτικού πολέμου σε ζωντανό χρόνο, με έναν τρόπο παρόμοιο με αυτόν που ζήσαμε στον πρόσφατο πόλεμο στο Ιράκ, τον οποίο παρακολούθησαν ζωντανά δισεκατομμύρια τηλεθεατές σε όλον τον κόσμο.
Έτσι, δισεκατομμύρια άνθρωποι παρακολούθησαν τους τελευταίους μήνες την Ελλάδα να αναρριχάται στη λίστα των πιθανότερων προς πτώχευση χωρών, μέσω του νέου σχετικού συστήματος υπολογισμού με τη χρήση των CDS (ασφάλιστρα κρατικού χρέους), περνώντας από τη 10η στην 5η και τελικά στην 1η θέση, με την πιθανότητα της για πτώχευση να υπολογίζεται, πλέον, στο 46,7% πάνω αυτήν χωρών όπως η Βενεζουέλα, η Αργεντινή, το Πακιστάν και το Ιράκ.

Και ενώ όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στην Ελλάδα, μέσα σε λίγες ημέρες η Πορτογαλία έχει βρεθεί στην 6η θέση της σχετικής λίστας, με τις πιθανότητες της για πτώχευση να πολλαπλασιάζονται φτάνοντας στο 26,11% και το επιτόκιο του 10ετούς της ομολόγου να εκτινάζεται στο 5,53%, πάνω από αυτό της συμφωνίας στήριξης της Ελλάδας με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Από τις 12 μέχρι τις 27 Απριλίου, οι τιμές των CDS μερικών εκ των μεγαλύτερων τραπεζών και εταιριών της Πορτογαλίας έχουν τριπλασιαστεί, με το μέσο όρο των CDS του τραπεζικού της κλάδου να έχει αυξηθεί από τις 60 στις 325 μονάδες βάσης από την αρχή του έτους.

Μα το έργο δεν τελειώνει εδώ καθώς η επίθεση έχει αρχίσει να γίνεται αισθητή και στην Ισπανία, με τις τιμές των CDS για τον τραπεζικό της κλάδο να έχουν αυξηθεί από τις 100 στις 250 μονάδες από την αρχή της χρονιάς, καταγράφοντας άνοδο της τάξης του 70% τον τελευταίο μήνα και με την τιμή του CDS της Ιρλανδίας να έχει αυξηθεί από τις 145 στις 200 μονάδες την τελευταία εβδομάδα.

Και την ώρα που το ειδικό τμήμα του αμερικανικού υπουργείου οικονομικών κάνει το καθιερωμένο γκάλοπ του μεταξύ των εταιριών που εμπορεύονται κρατικά ομόλογα, προκειμένου να πάρει τη γνώμη τους για το πώς θα πρέπει να κινηθεί ώστε να πετύχει μείωση των επιτοκίων τους, στην Ελλάδα οι ιθύνοντες δηλώνουν πως η τρέχουσα κρίση δεν έδωσε πρόωρα σημάδια και έτσι ήταν αδύνατον να προβλεφθεί και αρκούνται στο να ρίχνουν την ευθύνη ο ένας στον άλλον, αδυνατώντας, έστω και σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή, να συνεργαστούν για το καλό της χώρας, το οποίο πλέον αφήνεται να ‘οριστεί’ και να επιτευχθεί μέσω των μέτρων του ΔΝΤ, το οποίο δεν παύει να αποτελεί έναν βραχυπρόθεσμο δανειστή μας που υποχρεούται να λάβει υπόψη του, όσο χαράζει την οικονομική πολιτική της Ελλάδας, τόσο το συμφέρον και άλλων κρατών όσο και το δικό του.

Και όμως η κρίση ήταν δυνατόν να προβλεφθεί και αυτό συνέβη, έμμεσα, σε δεκάδες εκθέσεις του ΔΝΤ, της Τράπεζας της Ελλάδας και της ΕΕ, οι οποίες προειδοποίησαν από το 1997 πως χωρίς την ουσιαστική οικονομική σύγκλιση των κρατών της ευρωζώνης, η νομισματική ενοποίηση θα μπορούσε να προκαλέσει ‘ασύμμετρες διαταραχές και επιπλοκές’ σε περίπτωση μακροοικονομικών κρίσεων, όπως η τρέχουσα.
Αλλά η κρίση μπορούσε, τουλάχιστον, να προβλεφθεί από το 2006, αφού έδωσε όλα τα σημάδια σε διεθνή κλίμακα, τα οποία αποτυπώθηκαν άψογα στις τάσεις των επιτοκίων των μακροπρόθεσμων ομολόγων των ευρωπαϊκών κρατών, τα οποία από τον Ιανουάριο του 2006 και μετά πήραν την ανιούσα, με αυτά της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Ιρλανδίας να παραμένουν σε έντονα ανοδική τάση στο μεγαλύτερο διάστημα των τελευταίων τεσσάρων ετών, προειδοποιώντας για αυτό που ερχόταν όλο και πιο κοντά μας.

Αλλά με την Ελλάδα, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Αγγλία, την Ιαπωνία, την Κίνα, τη Σιγκαπούρη κλπ να συμμετέχει στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα αλλά να μην έχει ούτε καν ένα μικρό τμήμα στο υπουργείο οικονομικών για την παρακολούθηση και τη μελέτη του και να αρκείται σε γενικές έρευνες της ΚΤΕ, χωρίς καμία οργάνωση και προετοιμασία για την επιβίωση στη σύγχρονη χρηματιστηριακή οικονομία, κανείς δε φάνηκε να είδε το οφθαλμοφανές και όλοι βρέθηκαν να πιάνονται εξ απήνης.

Και τώρα μοιάζει να συμβαίνει ακόμη ένα ακόμη λάθος, που πηγάζει από το συμπέρασμα ότι η τρέχουσα κρίση είναι, αμιγώς, ελληνική και την ελπίδα εύρεσης του φάρμακου μέσα από μέτρα τα οποία αποφασίζονται στην πιο ακατάλληλη χρονική στιγμή και με τον πλέον πρόχειρο, άτσαλο και βεβιασμένο τρόπο, υπό την πίεση της εξασφάλισης νέων δανεικών κεφαλαίων και χωρίς καμία πρόβλεψη για το τί θα συμβεί στην περίπτωση που δεν αποδώσουν όσο ελπίζουμε, κάτι που, συνήθως, αποτελεί τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Μέσα σε αυτόν τον δημοσιονομικό ‘παροξυσμό’, δε βλέπουμε πως η Ευρώπη, έχει, ήδη, αναγνωρίσει πως το πρόβλημα είναι, κυρίως, δικό της, με την ενεργοποίηση του πρώτου πανευρωπαϊκού μηχανισμού οικονομικής στήριξης χώρας μέλους, ο οποίος θυμίζει της κρατικές μεταβιβάσεις κεφαλαίων σε προβληματικές πολιτείες από έναν κεντρικό προϋπολογισμό, που συναντάμε στο ομοσπονδιακό σύστημα των ΗΠΑ, δημιουργώντας, έτσι, ένα ‘δεδικασμένο’ για ένα μηχανισμό που θα είναι πολύ δύσκολο να μην ενεργοποιηθεί ξανά στην περίπτωση που αυτό ζητηθεί και από άλλες χώρες της ευρωζώνης, κάτι το οποίο δεν πρέπει να αποκλείουμε.

Το κυριότερο, όμως, είναι πως η κρίση ανέδειξε την εγγενή αδυναμία όλων των κρατών της Ευρώπης, ακόμη και της Γερμανίας, να ικανοποιήσουν τα κριτήρια που τα ίδια έθεσαν πριν από 10, περίπου, χρόνια και με τις προβλέψεις για την αύξηση του μέσου όρου του χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 115% για τα αναπτυγμένα κράτη, μέχρι το 2014 και την παράλληλη εκτίναξη των ελλειμμάτων τους πολύ πάνω από το 3%, το πιθανότερο είναι πως όσο η τρέχουσα χρηματοπιστωτική επίθεση εξελίσσεται η Ευρώπη να οδηγείται στο δίλλημα της απόφασης ανάμεσα σε μία νέα, πιο ευέλικτη αλλά και πιο ενιαία ευρωπαϊκή πραγματικότητα ή στην ενδεχόμενη διάλυση της.

Στο μεταξύ, το δολάριο συνεχίζει να απολαμβάνει και να επιβεβαιώνει την απόλυτη κυριαρχία του ως το μόνο παγκόσμιο νόμισμα, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να επωμίζονται τα οφέλη που απορρέουν από αυτήν την κατάσταση, ενώ ακόμη και ο Paul Volcker, ο άνθρωπος που δημιούργησε το διεθνές νομισματικό σύστημα που έφερε την Αμερική σε τόσο πλεονεκτική θέση έναντι των υπόλοιπων χωρών, παραμένει στο τιμόνι της νομισματικής πολιτικής των ΗΠΑ ως ο βασικός οικονομικός σύμβουλος του Προέδρου Ομπάμα.

Και επειδή η ιστορία, καμία φορά, επαναλαμβάνεται με τρόπο ανησυχητικά ίδιο με αυτόν του παρελθόντος, πίσω από την τρέχουσα χρηματοπιστωτική επίθεση στην Ευρώπη πρωτοστατεί, σύμφωνα με εισαγγελική έρευνα που ξεκίνησε από το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, ο Τζορτζ Σόρος, ο άνθρωπος που πρωταγωνίστησε στη νομισματική κρίση των αρχών της δεκαετίας του ‘90 κερδίζοντας ένα δις δολάρια σε μία ημέρα κερδοσκοπώντας στη στερλίνα και οδηγώντας, τελικά, στη δημιουργία του ευρώ και που πρωταγωνίστησε στην ασιατική νομισματική κρίση το 1997, οδηγώντας στη δημιουργία του τρέχοντος ασιατικού νομισματικού συστήματος. Ίσως, τελικά, τίποτα να μην είναι τυχαίο.

Πάνος Παναγιώτου - διευθυντής ΕΚΤΑ

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

Η Δημοκρατική αριστερά και η ανασυγκρότηση της κοινωνίας



του Κώστα Θεοδωρόπουλου


Ένας λόγος που στο παρελθόν η αριστερά όπως και οι αριστεροί απολάμβαναν την ηθική αίγλη και τον σεβασμό της κοινωνίας ήταν το γεγονός πως εκείνες τις μέρες το να είσαι αριστερός ήταν μία στάση ζωής σε κάθε έκφραση της πολιτικής αλλά και της κοινωνικής καθημερινότητας. Τότε η αριστερά πέρα από τις αδυναμίες και τα τραγικά της λάθη, ωστόσο ήταν σε θέση να προβάλλει όχι μόνο έναν οραματικό λόγο αλλά να κινείται και μέσα στην καθημερινή πραγματικότητα με αιχμή τους πολιτικούς και τους κοινωνικούς αγώνες για την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών.

Όμως το σημαντικότερο στοιχείο που την είχε καταστήσει ηγεμονική ιδεολογική δύναμη στο πεδίο των ιδεών ήταν πως με τις ιδέες και τις προτάσεις της συνέβαλλε μέσα από σκληρούς αγώνες στην πρόοδο της κοινωνίας. Απλά η αριστερά λειτουργούσε όχι μόνο ως μία δύναμη άσκησης πολιτικού και κοινωνικού ελέγχου αλλά με τις ιδέες και την δράση της ώθησε την κοινωνία σε βαθιές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές ανεξάρτητα από το εάν η ίδια τις επιτέλεσε.

Η κατάχτηση των δημοκρατικών ελευθεριών, οι αγώνες για την παιδεία, η οικοδόμηση του κοινωνικού κράτους ασφαλώς είναι και συμβολή των απλών αριστερών ανθρώπων και διανοουμένων και δίκαια μπορούν να πιστωθούν στην αριστερά.

Η σημερινή οικονομική κρίση με κορύφωση την προσφυγή της χώρας μας στο ΔΝΤ δεν αποτυπώνει μόνο την κρίση στο οικονομικό πεδίο αλλά και την κατάρρευση όλου του μεταπολιτευτικού πολιτικού μοντέλου με την ταυτόχρονη απαξίωση των υφιστάμενων πολιτικών και κοινωνικών θεσμών που συνέβαλλαν στην διάλυση του κοινωνικού ιστού.


Δεν θα μπορούσε η αριστερά σε όλες της τις εκδοχές να μην επηρεαστεί από αυτή την βαθιά κοινωνικο-οικονομική κρίση που εκδηλώθηκε στο πολιτικό και στο ιδεολογικό πεδίο. Ουσιαστικά η αριστερά μετά την μεταπολίτευση αργά αλλά σταθερά θα πάψει να αποτελεί την εμπροσθοφυλακή της κοινωνίας για σύγχρονες και βαθιές κοινωνικές τομές αρκούμενη σε παρελθοντικές αναφορές και πρακτικές. Όμως η ζωή και η πολιτική απαιτούν να ερμηνεύεις τις συνθήκες και τους συσχετισμούς με βάση την σημερινή πραγματικότητα και τις κοινωνικο-ταξικές αντιθέσεις όπως αυτές διαμορφώνονται ώστε να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες του κόσμου της εργασίας.

Αυτή ακριβώς η αδυναμία ερμηνείας της πραγματικότητας έχει οδηγήσει την ηγεσία της αριστεράς να εκφέρει έναν λόγο που επενδύει στον φόβο, τον λαϊκισμό, την βαθιά ιδεολογική σύγχυση, Την αντιπαράθεση μηχανισμών αντί των ιδεών, την στείρα άρνηση, υιοθετώντας μοντέλα που χρεοκόπησαν στην συνείδηση της ανθρωπότητας αφού ως αποτέλεσμα τους ήταν η αναπαραγωγή του καπιταλισμού στην πιο στυγνή του μορφή.

Οι πολίτες γνωρίζουν πολύ καλά πώς να αξιολογούν μια δύναμη όταν μπορεί να συνδυάζει την κοινή λογική με την υπέρβαση.

Η έλλειψη αυτού του χαρακτηριστικού έχει οδηγήσει την αριστερά σε εξωφρενικές στάσεις και παραδοχές.


Θεωρείται αριστερή πρόταση να ζητάς δημοψήφισμα ουσιαστικά για την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη ενώ γνωρίζουμε πως κάτι τέτοιο θα συνθλίψει ιδιαίτερα τα εισοδήματα των πιο φτωχών και κοινωνικά αποκλεισμένων ομάδων.


Θεωρείται αριστερή επιλογή να προτάσσεται ο απομονωτισμός της χώρας συμπλέοντας με τις εθνικιστικές και ακροδεξιές δυνάμεις ενώ βρισκόμαστε σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχεί η παγκοσμιοποιημένη οικονομία.


Θεωρείται αριστερή επιλογή να εξαγγέλλεται μία ακαθόριστη εξέγερση των μαζών ανεξάρτητα από τις συνέπειες που αυτό θα μπορούσε να έχει για την κοινωνία συνολικά. Ακόμη είναι ορατές στην κοινωνία οι συνέπειες από τον εμφύλιο πόλεμο.


Ωστόσο θεωρούμε πως πέρα από αυτή την άρνηση της πραγματικότητας που διέπει την ηγεσία της αριστεράς πλην ελάχιστων φωτισμένων φωνών σύντομα θα εμφανιστούν δυνάμεις που θα εκφράσουν σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο αυτές τις σύγχρονες ανάγκες. Αυτό είναι το στοίχημα για τις δυνάμεις μιας σύγχρονης και δημοκρατικής αριστεράς που με υπεύθυνο και οραματικό λόγο θα βρεθούν στην εμπροσθοφυλακή για την αλλαγή της κοινωνίας.

Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι άμεσα και αναγκαία τα ακόλουθα:


1. Η κοινωνία πρέπει να βγεί από αυτή την κρίση συντεταγμένα και με συνοχή με δίκαιη κατανομή του κόστους σύμφωνα με τα εισοδήματα του καθένα.

2. Δεν μπορεί να γίνει καμία αναδιανομή αν δεν υπάρχει παραγόμενος πλούτος. Η οικονομική ανάπτυξη που θα οδηγήσει στην κοινωνική αποτελεί υπόθεση όλης της κοινωνίας.

3. Δεν μπορεί αυτό το συγκεκριμένο, πελατειακό, διαπλεκόμενο και διεφθαρμένο κράτος που το στελεχώνει ένα ανεπαρκές πολιτικό και διοικητικό προσωπικό να είναι εργαλείο μιας δίκαιης αναδιανομής των εισοδημάτων σε όφελος των πιο αδύνατων στρωμάτων της κοινωνίας.

4. Σε ένα περιβάλλον όπου οι οικονομίες παγκοσμιοποιούνται με διαδικασίες Ευρωπαϊκής ή και παγκόσμιας ολοκλήρωσης οφείλουμε να μην το αντιμετωπίσουμε φοβικά αλλά ως μια αναπόφευκτη πρόκληση αφενός παλεύοντας για τον καταμερισμό της χώρας μας στην παγκόσμια παραγωγή και αφετέρου να διασφαλίσουμε σε κοινή δράση με άλλες αριστερές δυνάμεις τον δημοκρατικό και φιλολαϊκό χαρακτήρα αυτής της ολοκλήρωσης ενάντια στην κυριαρχία και την θεοποίηση των αγορών.

5. Κάθε κατάκτηση, κάθε αγώνας που βελτιώνει την καθημερινή ζωή των πολιτών αποτελεί μια αριστερή επιλογή εφόσον υπηρετεί αυτή η ανάγκη την ζωή των ανθρώπων.

6. Η αλλαγή της κοινωνίας και ο μετασχηματισμός της θα πρέπει να αποτελεί μια συνειδητή και συνάμα πλειοψηφική επιλογή για έναν σοσιαλισμό που θα εγγυάται πάνω από όλα τα ανθρώπινα βασικά ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα με δημοκρατία και ελευθερία όπως αυτά έχουν διαχρονικά καταγραφεί στην ιστορία της ανθρωπότητας σε μια κοινωνία ανοιχτή, πολυπολιτισμική, ανεκτική στην διαφορετικότητα, δίκαιη στην αναδιανομή του εισοδήματος.


Προς αυτή την κατεύθυνση μπορεί να απαντήσει προγραμματικά και υπεύθυνα μια αριστερά που θα υπηρετεί τις δημοκρατικές αρχές με βάση τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας.

Μία αριστερά που θα μπορεί να οικοδομήσει τις πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες με κοινούς παρονομαστές με ιδεολογικές και προγραμματικές επιδιώξεις και όχι ως άθροισμα κομματικών μηχανισμών.

Μία σύγχρονη και δημοκρατική αριστερά ως αυτόνομη πολιτική έκφραση μπορεί να απαντήσει αποτελεσματικά και με επάρκεια στον όψιμο αριστερισμό, στην λογική της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικής διαχείρισης, και τον επικίνδυνο λαϊκισμό της άκρας δεξιάς.


Δείτε σχετικά: Το όνειρο της μεγάλης αριστεράς / Του Δημήτρη Παλαιολογόπουλου



Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Ας παράξουμε κάτι επιτέλους και όλα θα πάνε καλά...


η μελετημένη αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας στο ΔΝΤ


Mια χώρα παροχής υπηρεσιών σαν την Ελλάδα, με ισχνή παραγωγική βάση, ήταν επόμενο να βρεθεί πρώτη στο στόχαστρο του τοκογλυφικού κεφαλαίου που διεθνώς έχει αυτονομηθεί από την παραγωγική οικονομία ως "χρηματοπιστωτικό σύστημα" ελέω νεοφιλελευθερισμού.

Η θρησκεία της αγοράς και της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, έφερε αντιμέτωπες πολύ διαφορετικές οικονομίες (όπως την κινεζική ενός μονοκομματικού κρατικού καπιταλισμού έναντι πχ της ευρωπαϊκής όπου οι εργαζόμενοι απολαμβάνουν κάποιων δικαιωμάτων και λόγου) με αποτέλεσμα, μετά κάποια πρόσκαιρα οφέλη, την αδυναμία της Δύσης να αντιμετωπίσει τα αυταρχικά καθεστώτα Κίνας, Ινδίας και Ρωσίας στον αθέμιτο οικονομικό ανταγωνισμό.
Έτσι ακόμα και η Γερμανία, θα αντιμετωπίσει σύντομα την επίθεση των αρπακτικών της τοκογλυφίας. Δεν είναι άσχετο ότι η οικονομική της ανάπτυξη στηρίχτηκε κατά κανόνα, όπως σιγά σιγά αποκαλύπτεται, στην συστηματική εξαγορά διεφθαρμένων πολιτικών σε διάφορες χώρες μεταξύ των οποίων και των δικών μας αλλά και στην πώληση τεχνογνωσίας στους μελλοντικούς της αντιπάλους. Έτσι, η οικονομική της μεγέθυνση και το πλεόνασμά της δεν εγγυάται καμία εξασφάλιση για το μέλλον.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι τουλάχιστον πανευρωπαϊκό και απαιτεί πολιτικές αποφάσεις και στροφή της Ευρώπης σε πολιτική κυριαρχία και έλεγχο επί των αγορών και εγκατάλειψη του νεοφιλελεύθερου μοντέλου. Η μάχη δίνεται τώρα ανάμεσα σε αυτούς που νοιάζονται για το κοντοπρόσθεσμο όφελος και σε αυτούς που βλέπουν λίγο μακρύτερα.

Στη χώρα μας, η θηλιά του δανεισμού έγινε φαύλος κύκλος, επειδή αδυνατεί να διευρύνει την παραγωγική της βάση και να ξεφύγει από την απόλυτη εξάρτηση των διεθνών διακυμάνσεων της κρίσης. Έγινε ο αδύναμος κρίκος της ΕΕ, χάρη στην κατασπατάληση του παραγόμενου πλούτου και της οικονομικής εισροής από τα ευρωπαϊκά ταμεία, σε εξυπηρέτηση της κρατικοδίαιτης διαφθοράς των ημετέρων.
Ο δημόσιος τομέας στράφηκε ενάντια στην παραγωγική βάση της χώρας αντί να την στηρίξει και διευρύνει. Η παραγωγικότητά του είναι αρνητική και η νοοτροπία των μελών του παραμένει η συμμετοχή στο πάρτι της κατανάλωσης και του νεοπλουτισμού, ερήμην των κορόϊδων, έστω και αν αυτό για τους πολλούς σημαίνει συμμετοχή στα αποφάγια του συστήματος.
Υπάρχει λοιπόν τεράστιο πρόβλημα και αντιστάσεις σε μια παραγωγική εξισορρόπηση του συστήματος.
Δεν είναι τυχαίο ότι εκπρόσωποι του κεφαλαίου μιλούν για κρατικό καπιταλισμό ως έσχατη λύση (Βγενόπουλος) ή για άρνηση μείωσης αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα (Δασκαλόπουλος) την ώρα που οικονομολόγοι της αριστεράς παραδέχονται ότι οποιαδήποτε πρόσκαιρη ανακούφιση, ακόμα και με διαγραφή μέρους του χρέους, δεν λύνει κανένα πρόβλημα χωρίς παραγωγική έξοδο από τον φαύλο κύκλο της κατανάλωσης με δανεικά (Δραγασάκης).
Σύμφωνα με όλα τα στοιχεία και οι άλλες χώρες χρωστούν, και πολύ περισσότερα από μας, αλλά συνεχίζουν να δανείζονται γιατί παράγουν και κάτι...

Φτάνουμε λοιπόν στο ζήτημα της κατανομής των βαρών, υποχρεωτικά, εν όψει ενός σχεδίου παραγωγικής ανάκαμψης και όχι τυφλά επειδή κάποιος πρέπει να πληρώσει. Κι εδώ υποχρεωτικά επίσης φτάνουμε μπροστά στο τείχος που λέγεται ελληνικός δημόσιος τομέας. Τι κάνουμε μ' αυτόν;

Εφόσον δεν αρκεί να φτωχύνουμε αλλά πρέπει και να παράξουμε, και χρήματα δεν υπάρχουν, η δαπάνη στο δημόσιο, πρέπει να συνδεθεί με την παραγωγικότητα. Γίνεται αυτό με την ανακατανομή, εκπαίδευση κλπ του προσωπικού; Αμφιβάλλω...
Καμιά επιχείρηση, από την ατομική έως την μικρομεσαία - για να μην μπλέξω με το μεγάλο κεφάλαιο που παίζει με άλλους όρους και επιρροή - δεν δέχεται να συνεχίσει να λειτουργεί όσο πληρώνει παραπάνω από όσο εισπράττει. Γιατί το δημόσιο πρέπει να το κάνει αυτό;
Συνεπώς οι όποιες προτάσεις θα πρέπει να αφορούν μείωση της σπατάλης και σύνδεση της παραγωγικότητας με την αμοιβή, όσο και αν αυτό ηχεί "καπιταλιστικό". Γιατί ένας ΔΥ πρέπει να συνεχίσει να αμοίβεται με πχ 3.000 € τον μήνα όταν από το γραφείο του δεν έχει προωθηθεί καμία επένδυση ή δεν έχει εισπραχθεί καθόλου φπα τους τελευταίους τρεις μήνες;

Επίσης, η εμποδιστική λειτουργία του δημόσιου τομέα πρέπει να υπολογιστεί στην απώλεια εισοδήματος από τις εκατοντάδες χιλιάδες των μικρομεσαίων επιχειρούντων και να αποδίδεται ανταποδοτικά ως έκπτωση φόρου. Άλλωστε, αυτός είναι συχνά ο λόγος της εν μέρει αναγκαστικής φοροδιαφυγής αυτών των στρωμάτων, γιατί απλά "δεν βγαίνουν" με τις τρικλοποδιές που υφίστανται. Δεν μιλώ για εκείνους που σωστά στοχοποιούνται επειδή έχουν κάνει σπορ την φοροδιαφυγή...

Τώρα ανακύπτει ένα ερώτημα: μήπως πρέπει να κλείσουμε τα μάτια στις ανισότητες, τα επιδόματα και την διαφθορά των μη εργαζομένων του δημόσιου τομέα και των συνταξιούχων από τα 40, επειδή "καλά έκαναν και πέτυχαν τέτοιες απολαβές", επειδή "είναι κι αυτοί συνάδελφοι" ή "για να μην διασπάσουμε το κίνημα";
Όποιος το λέει αυτό ξεχνά ότι αυτούς συνεχίζουμε και θα συνεχίζουμε να τους πληρώνουμε εμείς οι εργαζόμενοι για την υπόλοιπη ζωή μας. Εάν τους αρέσει ας το αναλάβουν οι ίδιοι.
Οι υπόλοιποι αναζητούμε δικαιοσύνη. Ας μειωθεί η σύνταξη και το επίδομά τους στα 1.500 € πχ, γιατί δεν είναι δυνατόν να πληρώνονται παραπάνω με μια μη παραγωγική ιστορία είκοσι ετών δήθεν εργασίας και εθελουσίας εξόδου και ας αυξηθούν οι συντάξεις και οι μισθοί της γενιάς των 700 € και των αδίκως χαμηλοσυνταξιούχων.
Αυτό σημαίνει δίκαιη κατανομή των βαρών και ισονομία. Τα δικαιώματα αποκτούνται με την εργασία και όχι με την πελατειακή σχέση διορισμού, την εύνοια των ημετέρων, τα αποφάγια της σπατάλης για να σωπαίνουν οι συντεχνίες...
Αυτά δεν είναι κατακτήσεις είναι εκμετάλλευση συγκυριών χωρίς παραγωγικό ισοδύναμο.

Ποιoς θα τα κάνει αυτά; Μα τα ίδια τα συνδικάτα και η αριστερά!
Ναι η αριστερά. Μιλώντας καθαρά και συγκεκριμένα, αντιπροτείνοντας και διεκδικώντας απέναντι στις ισοπεδωτικές πολιτικές ΔΝΤ και διεφθαρμένων πολιτικών και υπερασπίζοντας τους δίκαιους του δημόσιου τομέα από την τυφλή και εκδικητική πολιτική του παρασιτικού συστήματος.
Ζητώντας έλεγχο και διαφάνεια και συμφωνώντας σε μείωση της σπατάλης και της διαφθοράς με παραγωγικά κριτήρια και όχι εισπρακτικές γενικεύσεις.
Επιβάλλοντας μια νέα δεοντολογία και την ηθική της εργασίας.
Αυτή άλλωστε δεν ζητούσε από καταβολής της "ίση αμοιβή για ίση εργασία";

Aς σκύψει λοιπόν στη ζέουσα πραγματικότητα κι ας αφήσει τα όχι και τα κάτω για άλλες πιο εύκολες εποχές...
Γιατί σήμερα κάποιος θα την πληρώσει. Ας μοιραστεί η κοινωνία μας το κόστος κι ας αποφασίσει την παραγωγική της αναγέννηση.


Δείτε σχετικά: Καλώς όρισες ΔΝΤ από το ιστολόγιο Μη μαδάς τη μαργαρίτα


Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Δουλειά, τσίπα και φιλότιμο


Πέντε θέσεις για το "ελληνικό πρόβλημα"*:

1. Η διαφθορά είναι ο κανόνας στην ελληνική κοινωνία, έχει γενικευτεί.
Λίγο ή πολύ όλοι εμπλεκόμαστε στα γρανάζια της, άλλοι εθελοντικά, άλλοι εξ ανάγκης, άλλοι από παθητικότητα ή και αδιαφορία.
2. Αιτία είναι η επιλογή των κυρίαρχων πολιτικών του δικομματισμού που μιας και διαχειρίστηκαν εξ αρχής ποσοστά κέρδους από μεταπρατικά κεφάλαια, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για την παραγωγική βάση αυτής της χώρας αλλά για την προμήθειά τους από επιλογές τρίτων τους οποίους αφειδώς διευκόλυναν.
3. Με την είσοδο στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ, αυτή η πολιτική διευρύνθηκε σε νέα κοινωνικά στρώματα και η διαφθορά έγινε μαγκιά και καλύφθηκε ιδεολογικά είτε ως ιστορική δικαιοσύνη ("αποκατάσταση" των αριστερών) είτε ως τρόπος αφαίμαξης των ιμπεριαλιστών (κοινοτικές επιδοτήσεις).
Με λίγα λόγια ο λαϊκισμός έφερε νέες ομάδες του πληθυσμού στην διαφθορά με την προσχώρηση στα ιδεολογήματα της "αλλαγής".
4. Σήμερα, αυτοί που την πληρώνουν είτε στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα είναι αυτοί που τηρούν τον όρκο τους και πληρώνουν τους φόρους τους - οι γραφικοί.
Πίσω από αυτούς καλύπτονται τα κάθε λογής λαμόγια και είναι καθήκον της αριστεράς να βρει τρόπους να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι.
Όχι με γενικεύσεις αλλά με διάκριση, νηφαλιότητα αλλά και παραδειγματική αντιμετώπιση των παρασίτων του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου.
Σε αυτήν την προσπάθεια οι υγιείς δυνάμεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα πρέπει να βρουν έναν κοινό κώδικα δεοντολογίας βάσει του οποίου θα εκθέτουν στην κοινωνία την διαφθορά και τους φορείς της.
5. Αυτόν τον κώδικα πρέπει να τον προτείνει και εφαρμόσει πρώτη στις τάξεις της η αριστερά εάν θέλει να είναι αυτή ο φορέας της κοινωνικής αναγέννησης, αλλιώς θα πρέπει να βγει οριστικά από το παιχνίδι.

*τον Αλαβάνο εζήλωσα... (με την ενθάρρυνση του Left Liberal Synthesis)


Δείτε σχετικά: - μιαν ευθεία αντιπαράθεση σε αυτό το ποστ, θέση προς θέση, μια οργισμένη μαρξιστική αντίδραση και μια επαναφορά της διαφθοράς στην αληθινή της διάσταση:


Η Εξουσία ως Θύμα από την e-cynical


Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Την ώρα που η οργασμική χαρά των αγορών κατακαίει την πολιτική Ευρώπη...



... η ελληνική αριστερά αρνείται πεισματικά να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα

Δεν είναι φαίνεται διεφθαρμένος ο Δημόσιος Τομέας, δεν κατασπαταλήθηκαν οι πόροι της ΕΕ στους ημετέρους και το πελατειακό κράτος, δεν κατάντησε σχεδόν ανύπαρκτη η παραγωγική βάση της χώρας και υπέρογκα ανεπτυγμένη η παρασιτική οικονομία, δεν ζει η γεωργία από την επιδότηση και όχι την παραγωγή, δεν πνίγεται η καινοτομία και η παραγωγικότητα από την κρατικοδίαιτη γραφειοκρατία και τα επίσης κρατικοδίαιτα κόμματα και τους εγκληματίες πολιτικούς.

Όχι, "λεφτά υπάρχουν" κατά την μεταλλαγμένη και επίσης κρατικοδίαιτη αριστερά...
Εξέγερση λοιπόν (εναντίον ποίου άραγε) και έξοδος από την ΕΕ;

Ή ένα γενναίο, αναγεννητικό και ανορθωτικό πρόγραμμα με δίκαιη κατανομή των βαρών, κυνήγι της διαφθοράς και των κρατικοδίαιτων παρασίτων και ανάπτυξη της παραγωγικής βάσης;

Τώρα που το παιχνίδι της "Ισχυρής Ελλάδας" αποκαλύφθηκε σε όλες του τις διαστάσεις και οι συνυπεύθυνοι της σχεδιασμένης χρεωκοπίας παρελαύνουν στα κανάλια απολαμβάνοντας της ασυλίας τους, η αριστερά τι έχει να προτείνει;
Να αφήσουμε την διαφθορά και τον παρασιτισμό στην ησυχία τους και να κυνηγάμε στις εξοχές του Μάη, το ΔΝΤ;


Δεν είναι μύθος: οι Γερμανοί πράγματι εργάζονται νυχθημερόν...



...για την πάρτη τους

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Μια χώρα με διεφθαρμένο Δημόσιο Τομέα, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και κόμματα και εγκληματίες πολιτικούς δεν έχει μέλλον

...ούτε μπορεί να αντιμετωπίσει την μέγγενη του αμερικανογερμανικού ανταγωνισμού και της κερδοσκοπίας.
Εκτός και αν αποφασίσει να αναγεννηθεί από τις στάχτες της. Πως όμως;
Το κείμενο που ακολουθεί δείχνει σε αυτήν την κατεύθυνση:

Η Ελλάδα και η Ευρώπη σε κρίσιμο σταυροδρόμι
ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΣΟΒΑΡΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ
του Ανδρέα Νεφελούδη

Το κείμενο που ακολουθεί, θα μπορούσε να έχει ως τίτλο του, το….. «ιστορίες καθημερινής τρέλας» περιγράφοντας και προσπαθώντας να διαγράψει μια πορεία φυγής από τα όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητα μας. Τα πράγματα όμως είναι πολύ σοβαρά για να τα διακωμωδούμε και «να σπάμε πλάκα».

ΠΙΚΡΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ

Εδώ και ένα χρόνο, με αιχμή τους τελευταίους μήνες, είμαστε μάρτυρες μίας διαπάλης στο εσωτερικό της Ευρώπης, που αγγίζει τον σκληρό πυρήνα της ύπαρξης και λειτουργίας της ως ενιαίου συστήματος παραγωγής κοινών πολιτικών και ανάδειξής της ως σοβαρού πόλου στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Η αντιμετώπιση του Ελληνικού προβλήματος, αποτελεί ένα τρανό παράδειγμα που αποδεικνύει την παραπάνω διαπίστωση. Οι συντηρητικές δυνάμεις (με αντιθέσεις, βέβαια, ανάμεσα τους και με επικεφαλής ένα τμήμα της Γερμανικής πολιτικής) προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την κρίση για να κερδοσκοπήσουν – δέσμιοι των αγορών – τόσο οικονομικά όσο και ψηφοπελατειακά στις χώρες τους.

Αυτό το γεγονός διαμόρφωσε το πλαίσιο της εισόδου στην Ευρωζώνη του ΔΝΤ. Δηλαδή αυτές οι ακραίες νεοφιλελεύθερες δυνάμεις, άνοιξαν χαραμάδα στην συνοχή της Ευρωζώνης. Οι ίδιοι πάλι θέτουν διλήμματα και αντιθέσεις που στο επίπεδο της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής και φιλοσοφίας έχουν αποσυρθεί από καιρό. Χαρακτηριστικές οι αναφορές της απεχθέστατης κας Μέρκελ στις διαφορές Βορρά-Νότου.
Για να αποκαλύψω ακόμα περισσότερο τον υποκριτικό λόγο αυτών των δυνάμεων και κυρίως των Γερμανών συντηρητικών, αρκεί να αναφέρω ότι με τα επιτόκια στα οποία επέμεινε η Γερμανία για τον δανεισμό της Ελλάδας από τον μικτό μηχανισμό στήριξης, η ίδια η Γερμανία κερδίζει, ως κλασσικός κερδοσκόπος, σε βάρος μας περί τα 900.000.000€ για τα 3 χρόνια, γνωρίζοντας παράλληλα, ότι ένα μεγάλο μέρος των πιστώσεων που κατευθύνονται προς την χώρα μας, επιστρέφουν σε αυτή και σε άλλα, βέβαια, μεγάλα Ευρωπαϊκά κράτη, ως αντίτιμο αγορών, προμηθειών ή και κατασκευών.

Τζογάροντας τελικά, σε βάρος της Ελλάδας η ανεκδιήγητη Γερμανίδα καγκελάριος, τζογάρει σε βάρος της συνοχής της Ευρωζώνης και σε τελευταία ανάλυση σε βάρος της υπόστασης της Ε.Ε.

Στην δίνη των εξελίξεων ξεχνάμε, βέβαια, ότι η Γερμανία έχει παίξει τον ρόλο του διαφθορέα πολλών Ευρωπαϊκών κρατών με τις μίζες που μοίραζαν τα τελευταία χρόνια εταιρείες της σε πρόθυμους και έτοιμους «πελάτες».

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Θα ήθελα να θυμίσω ότι στον αντίποδα αυτής της επαίσχυντης πολιτικής είχε, από μακρού χρόνου σταθεί ένα μεγάλο τμήμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς μαζί με τον ΣΥΝ – στις παλιές καλές του μέρες, τις μέρες που ανέπτυσσε πολιτική και ανελάμβανε σοβαρές πρωτοβουλίες – όταν προέβαλλε το πολιτικό διακύβευμα, ότι κεντρικό θέμα στην Ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, αλλά και στην τότε αναπτυσσόμενη έννοια της παγκοσμιοποίησης ήταν η ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ της, δηλαδή της κυριαρχίας της πολιτικής πάνω στις αγορές.

Το αίτημα για την θετική διευθέτηση αυτού του πολιτικού διακυβεύματος προϋπέθετε-και προϋποθέτει- περισσότερη Ευρώπη, περισσότερη συνοχή, μεγαλύτερες κοινές πολιτικές, ενίσχυση της Ευρωζώνης, Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, εντέλει ό,τι θα συγκροτούσε τον Ενιαίο – σε όλα τα επίπεδα- Ευρωπαϊκό Χώρο.

Η καθυστέρηση αυτής της ολοκλήρωσης μαζί με την ανάδειξη στην εξουσία πολλών συντηρητικών και νεοφιλελεύθερων εκδοχών, είτε ως αποτέλεσμα ξενοφοβικών συνδρόμων, εθνικιστικών ιδεολογιών, αριστερίστικων εκδοχών και δογματικών / νεοκομμουνιστικών παλινορθωτικών κινημάτων – δηλαδή μίας συμμαχίας – ακραίων συντηρητικών απόψεων – οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα και στους κινδύνους κατάρρευσης του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Από την παραπάνω ανάλυση προβάλλει επιτακτικά το αίτημα της περαιτέρω ενίσχυσης της Ευρωπαϊκής Συνοχής με πολιτικές που:

 θα αντιστρατεύονται τις Γερμανικές – αντιευρωπαϊκές – κορώνες,

 θα καταπολεμούν κάθε αφελή και ανούσια – στο βάθος της ακραία συντηρητική - φωνή απομάκρυνσης από την ΕΕ,

 θα θέτουν πάνω από όλα τα νέα χαρακτηριστικά της ενιαίας ευρωπαϊκής πολιτικής και αλληλεγγύης που

 θα διαμορφώνουν ένα πολιτικό πλαίσιο προστασίας των κρατών μελών που θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον προβλήματα από την κρίση.

Όλες οι φωνές που συστήνουν διάφορες πολιτικές για την αντιμετώπιση της κρίσης που μαστίζει την Ελλάδα, πρέπει να «υποταχθούν», να ενσωματωθούν στην παραπάνω οπτική. Είναι σημαντικό να πάρουμε υπόψη μας πως έχουν ήδη να ακούγονται αρκετές φωνές αυτής της αντίληψης μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο, φέρνοντας σε αδιέξοδο ακόμα και τον ίδιο τον Μπαρόζο.

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Τι είναι αυτό που συγκροτεί το Ελληνικό πρόβλημα;

Απλούστατα δεν υπάρχουν διαθέσιμες πιστώσεις για να κινηθεί η Ελληνική αγορά και οικονομία.

Γιατί δεν υπάρχουν αυτές οι πιστώσεις;

Γιατί κατασπαταλήθηκαν από ένα ληστρικό και αδηφάγο σύστημα μαύρης οικονομίας, εντατικής διαφθοράς και διαπλοκής πολιτικών, θεσμών και επιχειρηματιών, υπερδιογκωμένου και αναποτελεσματικού δημόσιου τομέα και μίας γραφειοκρατικής θεσμικής καθυστέρησης στην οργάνωση του κράτους στην προσέλκυση και ανάπτυξη ιδιωτικών επενδύσεων.

Όλα τα παραπάνω αν τα συνδυάσει κανείς

 με το ότι κατασπαταλήθηκαν άπειροι πόροι στους Ολυμπιακούς Αγώνες και

 με το ότι η Ελληνική Αστική τάξη δεν είναι παραγωγική και αυτοτελής αλλά απόλυτα κρατικοδίαιτη, δηλαδή σε ένα μεγάλο βαθμό δεν παράγει, δεν προωθεί παραγωγικές επενδύσεις, αλλά έχει χτιστεί στο να απομυζά το κράτος, κυρίως στον τομέα των προμηθειών και των κατασκευών.

Τότε καταλαβαίνει κανείς τον απόλυτα δομικό χαρακτήρα της Ελληνικής κρίσης.

Με αυτή την έννοια η μονομερής επιλογή της επίθεσης κατά των εισοδημάτων των εργαζομένων του δημόσιου τομέα ΔΕΝ ΛΥΝΕΙ το πρόβλημα, διότι αν δε ληφθούν παράλληλα μέτρα διαρθρωτικού και αναπτυξιακού χαρακτήρα, οι πόροι που εξοικονομούνται από την απομύζηση του δημόσιου τομέα θα χρησιμοποιούνται για την πληρωμή χρεολυτικών δόσεων, χωρίς να τονώνουν την αγορά και να μειώνουν το χρέος.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Η χώρα, η πολιτική, το κράτος πρέπει να ανακτήσουν την χαμένη αξιοπιστία τους, να αποκτήσουν νέα θετική ψυχολογία κοινού αγώνα για την ανάκαμψη.

Οι προϋποθέσεις για να γίνει αυτό είναι δύο:

1. Η αποκάλυψη, διαπόμπευση και τιμωρία (ηθική και υλική) όσων έχουν συμβάλλει λιγότερο ή περισσότερο στο Ελληνικό κατάντημα και

2. Η ανάληψη θεσμικών μέτρων και ρυθμίσεων αναπτυξιακού χαρακτήρα, ως ένα ασφαλές πλαίσιο αντίστασης στις ενδεχόμενες πιέσεις του ΔΝΤ. Στο επίπεδο αυτό, τα ΟΧΙ και οι κόκκινες γραμμές του πρωθυπουργού θα μπορούσαν να αποτελέσουν μέρος ενός πλατιού κινήματος αλληλεγγύης και διεκδίκησης.

Σε ότι αφορά την πρώτη προϋπόθεση η Ελληνική Πολιτική πρέπει ως ελάχιστο μέτρο τιμωρίας, να εφαρμόσει το αγγλικό name and shame (ονόμασε και ντρόπιασε). Μερικά παραδείγματα:

 Ποιανού είναι η ευθύνη για την αγορά διπλάσιων του Ελληνικού πληθυσμού εμβολίων για τη νέα γρίπη; Πόσο μας κόστισε αυτή η λαμογιά;

 Ποιος ευθύνεται για την εκμετάλλευση της ηλιθιότητας διαφόρων με την αγορά ακριβών πολυτελών αυτοκινήτων και τζιπ στις αρχές του 2009;

 Ποιοι ευθύνονται για την κατασπατάληση πόρων στην Αυτοδιοίκηση;

1. Δηλαδή δεν θα διαπομπευτεί κανείς που η καθαρή θέση των 80εκ€ του 2006 στον Δήμο Αμαρουσίου έγινε το 2008 16εκ€;

2. Δηλαδή τι άλλο πρέπει να γίνει στον Δήμο της Αθήνας που ΣΗΜΕΡΑ δανείζεται με απίστευτη ευκολία 70εκ€;

3. Δεν θα τιμωρηθεί κανείς για τα εκατομμύρια των € που πηγαίνουν από Δήμους σε ΠΑΕ και ΚΑΕ, και μετά εξαφανίζονται στον όμορφο κόσμο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου; (πχ. Νέα Σμύρνη).

Πρέπει να τονίσω πως μόνο η απουσία της αντίληψης των «τιμών μονάδας» από την διαδικασία διαχείρισης του ΕΣΠΑ, δημιουργεί τεράστιες στρεβλώσεις και διαπλοκές στον χώρο κυρίως –πάλι- της αυτοδιοίκησης (πχ)

 Σε ένα δήμο το κόστος για την εγκατάσταση σημείων public hot spots ήταν 10.000€/σημείο σε άλλο του ίδιου επιπέδου έφτανε το ποσό των 40.000€.

 Σε ένα δήμο μια εργασία γίνεται χωρίς κανένα κόστος (παρά μόνο το έμμεσο) σε άλλον η ίδια εργασία εκτελείται με ανάθεση με το ποσό των 80.000€ ή και των 120.000€.

 Δήμος που έχει την επάρκεια να εκτελέσει εργασία με τις δικές του δυνάμεις, προτιμά να προχωρήσει σε ανάθεση 120.000€ σε εταιρεία.

Αυτά ποιος τα ελέγχει;

Σε ότι αφορά στην δεύτερη προϋπόθεση, αυτή ενδεικτικά πρέπει να αναλάβει δράσεις όπως οι πιο κάτω:

 Ελαχιστοποίηση του χρόνου έγκρισης των προτάσεων ένταξης ιδιωτικών επενδύσεων στον αναπτυξιακό νόμο, ανάλογα με το ύψος της επένδυσης, με οροφή τον ένα μήνα.

 Ελαχιστοποίηση του χρόνου έγκρισης των δράσεων του ΕΣΠΑ σε Εθνικό, τομεακό και περιφερειακό επίπεδο.

 Ρύθμιση θεμάτων που αφορούν στην επενδυτική αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου. Προσέλκυση επενδυτών για την αξιοποίηση – τουριστική και πράσινη – ειδικών προς ανάπτυξη περιοχών.

 Φορολόγηση της περιουσίας της εκκλησίας, ενεργοποίηση νομοθετικών προϋποθέσεων για την επενδυτική αξιοποίηση της από το κράτος. Δεν είναι δυνατόν τεράστιες εκκλησιαστικές εκτάσεις να παραμένουν «νεκρές». Επειδή η επένδυση δεν είναι δουλειά της εκκλησίας, αυτές να αποδοθούν στο κράτος και να αξιοποιηθούν αναλόγως.

 Να καταργηθεί η στρατιωτική θητεία, να γίνει επαγγελματικός στρατός και να ελαχιστοποιηθούν οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί.

 Να γίνουν ρυθμίσεις απελευθέρωσης της αγοράς, χωρίς να θιγούν οι εργαζόμενοι από αγκυλώσεις του παρελθόντος, όπως τα λεγόμενα κλειστά επαγγέλματα, η κατάργηση του καμποτάζ κλπ.

 Να καθιερωθούν δείκτες αποτελεσματικότητας και αποδοτικότητας – υποχρεωτικά – για όλους τους φορείς της δημόσιας διοίκησης και αυτοδιοίκησης και να συνδεθούν αυτοί με τις επιχορηγήσεις με κύριο γνώμονα την εξυπηρέτηση του πολίτη.

 Να εφαρμοστούν ΠΑΝΤΟΥ συστήματα διοίκησης ολικής ποιότητας, ως βασική προϋπόθεση διάφανων και ξεκαθαρισμένων λειτουργιών και υποχρεώσεων της δημόσιας διοίκησης και αυτοδιοίκησης.

 Να καθιερωθεί η έννοια του «κέντρου κόστους» για τις υπηρεσίες που παρέχονται προς τους πολίτες και να ασκείται έλεγχος με βάση αυτή την προϋπόθεση.

Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο, νομίζω όμως ότι μόνο έτσι, με σαφείς και συγκεκριμένες προτάσεις ανατροπής, η ανατροπή παίρνει σάρκα και οστά και δεν αποτελεί μια απλή εκφορά τζάμπα μαγκιάς κενής περιεχομένου.

Μόνο έτσι θα μπορέσει να διαμορφωθεί ο κινητήριος μοχλός της νέας ανάπτυξης, να δοθεί το εναρκτήριο λάκτισμα για την ανασυγκρότηση της Ελληνικής οικονομίας προς όφελος του λαού.

Με αυτό το οπλοστάσιο θα μπορέσουν οι προοδευτικές δυνάμεις αυτής της χώρας να ορθώσουν ένα διεκδικητικό κίνημα αντίστασης στις όποιες πιέσεις διεθνών και άλλων κύκλων.

ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ;

Δυστυχώς η αριστερά σε όλες της σχεδόν τις πτυχές (με εξαίρεση βέβαια το δημοκρατικό και ανανεωτικό της τμήμα) καταπολεμά, χωρίς να αναγνωρίζει, την πραγματικότητα, την αρνείται, δεν έχει καταλάβει που βρισκόμαστε. Θεωρεί ότι η κρίση της χώρας είναι «κρίση τους», αγνοώντας ότι εμείς πληρώνουμε. Αδυνατεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να διατυπώσει πολιτικές πραγματικής συνεισφοράς και δημοκρατικής αντίστασης, εξαρκείται στο να εκφέρει χαζομάρες βαθιάς συντηρητικής κατεύθυνσης.

Πιο συγκεκριμένα:

 Τόσο το ΚΚΕ όσο και η πλειοψηφία του ΣΥΝ κινούνται στην ακραία συντηρητική γραμμή της εξόδου από την Ευρώπη. Λες και όταν έχει πρόβλημα (πχ) η δημοκρατία και το πολιτικό σύστημα φεύγουμε από αυτό (για να πάμε που;) και το αρνούμαστε αντί να αναπτύξουμε ένα μέτωπο διαρθρωτικών αλλαγών και βελτιώσεων.

 Ο ΣΥΡΙΖΑ διατυπώνει ως συνεταίρος των μετόχων των τραπεζών το αίτημα της εθνικοποίησης τους, αγνοώντας το κόστος και το ότι μια τέτοια πολιτική διευρύνει τα κέρδη των ολίγων.

 Βουλευτές του ΣΥΝ εξυπνακίζουν, με τζάμπα μαγκιές και αστειότητες, εξευτελίζοντας κάθε προσπάθεια σοβαρής προσέγγισης στο θέμα με όρους πολιτικής και όχι θυμικής αντιμετώπισης του ΔΝΤ, καλώντας παράλληλα σε εξέγερση αποχώρησης, καλώντας δηλαδή σε περισσότερο και επαχθέστερο ΔΝΤ.

 Ο πρόεδρος του ΣΥΝ , δείχνει τις αδιέξοδες και αυτοκτονικές τάσεις της γραμμής του, ζητώντας δημοψήφισμα για την ένταξη ή όχι στον μηχανισμό στήριξης, την στιγμή που είναι γνωστό σε όλους ότι αν αναγκαστεί η Ελλάδα να προσφύγει εκεί, θα γίνει γιατί θα πηγαίνουμε σε στάση εσωτερικών πληρωμών. Το δίλημμα μάλιστα ποιο θα είναι; Όχι στον μηχανισμό, αλλά τι άλλο μετά; Με μαθηματικά βέβαιο το αποτέλεσμα του εξευτελισμού του κόμματος που υποτίθεται πως πρέπει να προστατεύει. Αλλά πως θα φανεί ότι είναι πιο αριστερός από τον άλλο Αλέκο, καθιστώντας το κόμμα θεατή μίας αρένας για την καρέκλα, σήμερα – τώρα- με τόσα προβλήματα.

Η ανανεωτική αριστερά πρέπει να διατυπώσει με μεγάλη σαφήνεια τον αντίλογο σε αυτό τον εξευτελισμό του χώρου. Όλοι μαζί.

 Να οργανώσει την αντίσταση της αξιοπιστίας και της αξιοπρέπειας στα νοσηρά φαινόμενα του λαϊκισμού, των φαιδροτήτων, της διαπάλης για την εσωκομματική εξουσία.

 Να καταδικάσει με σαφήνεια όλες τις νεοσυντηρητικές κορώνες της εξόδου από την Ευρώπη.

 Να διαμορφώσει ένα πλατύ μέτωπο για την πολιτική λύση της εξόδου από την κρίση, να πιέσει, να προτείνει, να αναδείξει την σοφία της.

Δεν μπορεί να ταυτοποιούμαστε με την αναξιοπιστία της τζάμπα μαγκιάς, ντροπιαζόμαστε….

Πρέπει η αριστερά, η δική μας δημοκρατική και ανανεωτική αριστερά, να διεκδικήσει την διαμόρφωση ενός κινήματος, με ένα πλαίσιο αρχών και όρων που θα αποτελούν το ΔΙΚΟ μας διαπραγματευτικό πλαίσιο όρων για την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης.

Σε αυτό τον στόχο πρέπει να διατάξουμε τις δυνάμεις μας, τις προτάσεις και τις ιδέες μας.

Αν ναι, τότε αυτή θα είναι η πραγματικά αριστερή και αποτελεσματική διέξοδος από την κρίση…..

22/4/10 ananeotiki.gr