Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Μια εξαιρετική κωδικοποίηση σύγχρονου αριστερού λόγου και κινηματικού επίδικου

Η αριστερή οικειοποίηση του δεδομένου πολιτικοοικονομικού περιβάλλοντος*

από το ιστολόγιο left liberal synthesis

1.-Η υφιστάμενη κοινωνική αρχιτεκτονική διακρίνεται από ανισότητα, ανασφάλεια και φτώχεια για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού

2.-Ωστόσο η δεν υφίσταται κρίση ως τομή ρήξη διαχωρισμός προ και μετά, η αστάθεια είναι συστατικό του συστήματος, που αναπαράγεται ως αέναη φθορά και αναγέννηση

3.-Η αριστερά δεν είναι φυσική λαϊκή δυσφορία, αυθόρμητη δυσανεξία και εξέγερση. Η αριστερά είναι εκτός λαού ιδεολογική και οργανωτική επέμβαση. Είναι θετική ιδεολογική κοινωνική κα οργανωτική επινόηση που δεν αντλεί καμία φυσική ή αυτόματη νομιμοποίηση. Η επινόηση αυτή αναζητά την ισότητα ευκαιριών δικαιωμάτων, την εξασφάλιση της εργασίας, της αναπαραγωγής, της μέγιστης απόλαυσης του διαθέσιμου πλούτου από όσο το δυνατόν περισσότερους, σε συνθήκες κατοχύρωσης όλων των ατομικών δικαιωμάτων και κυρίως του . Η ίδια η θετικότητα η πλεονασματικότητα της αριστεράς είναι επαναστατική, ριζική.

4.-Η υφιστάμενη ρέουσα εύθραυστη ισορροπία, εξασφαλίζεται ως αποτέλεσμα συσχετισμών δύναμης πολλαπλών ανταγωνισμών (τάξης ,φύλλου ,εισοδήματος ,τοπικότητας κλπ)

5.- Οι κυρίαρχες δυνάμεις δεν ασκούν μόνο αρνητικές κατασταλτικές πολιτικές, ασκούν διαχείριση της εμμενούς θετικότητας της πλεονασματικότητας και επιθυμίας για ζωή.

6.-Η οργάνωση αυτής της θετικότητας γίνεται μέσω ιδεολογικής επικυριαρχίας διαχείρισης νοημάτων και ροών ιδεών.

7.-Καμία κοινωνική δομή οργάνωσης (κράτος ,επιχείρηση, σύλλογος ,ΜΚΟ, συνδικάτο, κόμμα) δεν είναι αφ’ εαυτής συντηρητική ή αντιδραστική. Εντός όλων των δομών αντανακλούνται συσχετισμοί.

8.-Η αριστερά όμως κινείται εντός της μιντιακής συνθήκη της εποχής, η οποία ομογενοποιεί και κρατικοποιεί το στιγμιαίο αιρετικό. Η σύγχρονη κοινωνία ανατροφοδοτείται από την αναπαραγωγή οποιουδήποτε ακραίου συμβάντος, ρήγματος έστω και όταν αυτό στρέφεται εναντίον της . Τα επεισόδια γίνονται θέαμα, η αιρετική άποψη αυτοακυρώνεται από τον πληθωρισμό της. Το ακραίο το «εκτός» δεν υφίσταται οντολογικά ποτέ. Ο πόλεμος του Ιρακ, η 9/11,ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, η Γάζα , η φτώχια στην Αφρική ,δεν «δεν προλαβαίνουν» να υπάρξουν προϋπάρχουν ήδη ως θέαμα που “ ξαναεκτελείται” live .

9.- Η αριστερή «εξέγερση» είναι ήδη παρούσα, γίνεται τώρα, αυτοακυρωμένη όμως από την δυνητικότητα του θεάματος της. Το ακραίο πολιτικό η υπερβολή η πολιτική βία η μητροπολιτική εξέγερση είναι αισθητικά συμβάντα διαχυμένα σε ένα προϋπάρχον σύμπαν ακροτήτων και συμβιώνουν αρμονικά με άλλες εκφράσεις του ακραίου (πορνογραφία, κυνισμός,reality show,κλπ) Η αδυναμία κατανόησης του συνεχούς του ακραίου, λειτουργεί ως υπνωτισμός και οδηγεί στον εκφυλισμό.

10.-Στις συνθήκες αυτές το επαναστατικό, ριζικό στοιχείο της αριστερής πολιτικής, είναι ως εκκρεμές, διαρκώς ταλαντευόμενο, καθώς «οριακό» κινείται στο υφιστάμενο συνεχές του ακραίου. Καμία αριστερή πολιτική δεν είναι αυτομάτως «βλάσφημη» οδυνηρή για το καθεστώς, όντας ακραία, καθώς η ακρότητα και όχι ο «μέσος» όρος ρυθμίζει την ισορροπία. Η αριστερή πολιτική είναι εξ’ ορισμού «καιροσκοπική» αναζητά υποχρεωτικά την συγκυρία για να αποφύγει την ταλάντωση της προς τον πόλο του αισθητικά ακραίου.

11.-Η αριστερά λειτουργεί με μια θεώρηση κάθετης πόλωσης δομών. πχ κίνημα εναντίον κράτους, κόμμα εναντίον κόμματος. Η θεώρηση αυτή έχει ιστορική βάση από την πρώιμη περίοδο του 19 αιώνα και την εργαλειακή αντίληψη του κράτους. Ο εγκλωβισμός αυτός συνεχίζεται καθώς η στελεχιακή ισχυρή βάση και τελικά κύριος εντολέας της αριστεράς είναι τα μεσαία στρώματα επαγγελμάτων λευκού κολάρου που διαβιούν σε μια συνθήκη θέασης και απόστασης από την οικονομία και το επιχειρείν, και έτσι διανοούνται την πολιτική ως διελκυστίνδα κρατικών ρυθμίσεων και μόνο.

12.-Απότοκο αυτού του εγκλωβισμού είναι μια φυσική ανεπεξέργαστη κατανόηση όλων των δομών με βάση προταξινομημένες θέσεις. πχ. η επιχείρηση είναι καπιταλισμός, η ατομική ιδιοκτησία πυρήνας απληστίας .

13.-Δεν αποτολμάται η κριτική αποτίμηση όλων των «φυσικών» δομών και η αναζήτηση της θετικής μεταμόρφωσης τους. Πχ η ατομική ιδιοκτησία να «αποδυναμωθεί» εκ των ένδον δια της νομικής διάβρωσης του απόλυτου ανεξέλεγκτου ατομικού δικαιώματος, η επιχείρηση να εννοηθεί ως μονάδα της συμμετοχικής εργασίας κλπ.

14.-Αποτέλεσμα της απαξίωσης της μελέτης της εσωτερικής διάβρωσης των δομών, η αριστερά μονίμως καταφεύγει στην μακρο κλίμακα της ανάλυσης, των παγκόσμιων μεγεθών. Η μακρο ανάλυση αυτή είναι μη διαψεύσιμη και επομένως μονίμως ανοικτή επιστημονική διερώτηση .πχ. Οι προβλέψεις των καπιταλιστικών κρίσεων είναι σαν τις σεισμολογικές προβλέψεις. Προβλέπουν το ήδη δυνητικά προβλέψιμο και άρα μονίμως «πετυχημένες», παραβλέποντας ότι η «κρίση» έχει ενσωματωθεί ως πιθανότητα στην ζωή των ανθρώπων.

15.-Η αριστερά στην εποχή της καθολικής επιβολής του νοήματος ως τόπο οικονομικής αναπαραγωγής, είναι αδύνατον να ισχυροποιηθεί αν δεν οικειοποιηθεί όλες τις θετικότητες που διαχειρίζεται η συντηρητική εξουσία. Δεν υπάρχει καμία κοινωνική δομή και δράση που να είναι φυσικά αντιδραστική.

16.-Απέναντι στον εγκλειστικό ατομισμό δεν υπάρχει η φαντασιακή συλλογικότητα υπάρχει ο δημιουργικός μοναδισμός της αλληλεγγύης. Απέναντι στην ιδιωτική επιχείρηση δεν υπάρχει η κρατική ή δημόσια επιχείρηση υπάρχει η συμμετοχική επιχείρηση.

17.- Η διαχείριση της λιτότητας ως ανθρωπολογικής ανάγκης συγκράτησης είναι θετική αξία που υποτιμάται. Ο εκούσιος αυτοπεριορισμός είναι έκφραση ορθολογισμού. Οι συντηρητικές δυνάμεις δεν επιβάλουν μόνο λιτότητα, διαχειρίζονται και την ανθρώπινη ανάγκη για λιτότητα ,όπως αντιστοίχως διαχειρίζονται την ανθρώπινη ανάγκη της μεγέθυνσης. Η έννοια του ακόρεστου αενάως διογκούμενου καπιταλισμού ,είναι η μια πλευρά .Το σύστημα δημιουργεί και περισταλτικά ως αναγκαία «στάση» ως «αναπνοή» . Απέναντι στην συντηρητική λιτότητα απαιτείται η αριστερή λιτότητα και όχι η άρνηση της.

18.-Η παρούσα συγκυρία δεν δημιουργεί αφ’ εαυτής κανένα αυτοματισμό αριστερής λογικής. Ακόμα η επίκληση της αριστεράς ως επιτυχημένου προγνώστη της κρίσης, ή διατύπωση λογικών θεωρημάτων ως αντίβαρο δεν συνιστούν καμία στροφή. Συνιστούν την φυσική αντίρροπη τάση του συστήματος που αναπόφευκτα αναγεννιέται από τις αντιρρήσεις εντός του.

19.-Η αντιρρόπηση της αδικίας της φτώχειας που σωρεύει η συγκυρία γίνεται με πολιτική δράση απέναντι στις δομές που την θεμελιώνουν ,αλλά και με την έμπρακτη αλληλεγγύη, συλλογική ανασυγκρότηση όποιων δομών μπορούν να αναχαιτίσουν την κρίση. Η αριστερά έχει παράδοση δράσεων αποτελεσματικής αλληλεγγύης και από αυτές καλείται να αντλήσει.

20.-Η αντιρρόπηση της φτώχειας όμως πρέπει να γίνει σε ένα θεσμικό και ρητορικό περιβάλλον απόλυτων και σταθερών προτεραιοτήτων. Γιατί με τον συμφυρμό αριστερόστροφων ιδεών, η ρητορεία για την αναχαίτιση της φτώχειας γίνεται ιδεολογία μικρομεσαίων εισοδηματιών που από σχετική θέση ισχύος προσπορίζονται προνόμια και εξαιρέσεις «ως εάν» να είναι απόλυτα φτωχοί.

21.-Στο LLS διερευνάμε την θετική ανάλυση την οικειοποίηση εννοιών που «φυσικά» αβίαστα η αριστερά παραδίδει στον συντηρητισμό. πχ το επιχειρείν ως ανθρώπινη ιδιότητα στάθμισης αβεβαιοτήτων των πόρων, η αγορά ως μηχανισμό ανταλλαγής κλπ. H αριστερά δεν είναι αντι φιλελεύθερη είναι «μετά» φιλελεύθερη (Wallerstein) ή «υπέρ» φιλελευθερη (Unger)

*οι τίτλοι δικοί μου (ΑΣ)

Εκσυγχρονισμός...

Τσουκάτος, Πανταγιάς, Θέμελης, Μαντέλης - 1996

Η Ισχυρή Ελλάδα (ημέρες δόξης)

...μια εικόνα χίλιες λέξεις...


*πηγή: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Μιχάλης Σαμπατακάκης: Με την ανανεωτική αριστερά ή με τον αριστερισμό και τον αντιευρωπαϊσμό;


Η μετακίνηση στον αριστερισμό και τον αντιευρωπαϊσμό αποδομεί πολιτικά τον χώρο (που δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς τις ιδέες της ανανεωτικής αριστεράς). Γι΄αυτό το μόνο που απομένει είναι η μάχη για την καρέκλα. Η προφανής, αναγκαία, απλή λύση στο πρόβλημα, είναι ο απεγκλωβισμός του πολιτικού ρεύματος της δημοκρατικής και ανανεωτικής αριστεράς από τον μηχανισμό αριστεριστών μικροπαραγόντων.

Συνέντευξη στην Αυγή [στον Ανδρέα Παπαδόπουλο]


* Είστε ικανοποιημένος από την κατάσταση του ΣΥΝ λίγες ημέρες πριν το συνέδριο;

Το βαθύτερο πρόβλημα για τον ΣΥΝ, πέρα από τις λεπτομέρειες, είναι ότι στην περίοδο της τόσο μεγάλης οικονομικής κρίσης και της μετακίνησης του ΠΑΣΟΚ προς τα δεξιά, ο ΣΥΝ, αντί να κερδίζει εντυπωσιακά, χάνει. Αδυνατεί να αποτελέσει μια αναγεννητική πολιτική δύναμη, που τόσο πολύ θα χρειαζόταν η χώρα σ' αυτή τη δύσκολη περίοδο, που θα μπορούσε να είναι η δημοκρατική αριστερά. Με εναλλακτικές προς το ΠΑΣΟΚ, αλλά ρεαλιστικές προτάσεις, χρήσιμες για την κοινωνία. Αντ' αυτού, ο χώρος μας μετακινείται προς περιθωριακές πολιτικές και γι' αυτό εισπράττει περιθωριακή ακτινοβολία. Υπάρχει ένα μεγάλο κενό στην πολιτική γεωγραφία της χώρας, ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ των μέτρων του ΔΝΤ και στον αντισυστημισμό του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ.

* Πέρασαν δύο χρόνια από το προηγούμενο συνέδριο. Ποια είναι η αποτίμησή σας;

Ξεκίνησαν, και τότε, από μια περίοδο μεγάλης κρίσης του ΠΑΣΟΚ (διαμάχη Παπανδρέου-Βενιζέλου), που είχε ως συνέπεια αρχικά το δημοσκοπικό 18% του ΣΥΝ, για να καταλήξουν τελικά σήμερα στο επίσης δημοσκοπικό 3%. (Από τη σημερινή κρίση του ΠΑΣΟΚ δεν κερδίσαμε ούτε προσωρινά, όπως είχε γίνει στην αρχή του 2008).

Ενδιάμεσοι σταθμοί στην κατηφόρα: Η αλαζονεία προς τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ την περίοδο της δημοσκοπικής έκρηξης του 2008, με αποτέλεσμα να απομακρυνθεί ο κόσμος που κοίταζε προς τον ΣΥΝ. Στη συνέχεια, η απουσία μετώπου στον αριστερισμό και τη βία στις νεολαιίστικες κινητοποιήσεις τον Δεκέμβριο του 2008, με συνέπεια την περαιτέρω συρρίκνωση. Αργότερα ο αντιευρωπαϊσμός και ο αποκλεισμός του Παπαδημούλη στις ευρωεκλογές την άνοιξη του 2009, που οδήγησαν στο κακό αποτέλεσμα. Μετά η απαξίωση του πολιτικού μας χώρου από την χωρίς όρια σύγκρουση για την καρέκλα μεταξύ Αλαβάνου και Τσίπρα, το καλοκαίρι του 2009, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Για να φτάσουμε στη σημερινή περίοδο της μεγάλης οικονομικής κρίσης και της αναξιοπιστίας του χώρου μας, από τον οποίο ακούγονται τα πιο απίθανα πράγματα, από το να φύγουμε από τη Βουλή μέχρι να φύγουμε από το ευρώ. Η πτώση από το 18% στο 3% συνιστά προφανώς κρίση του πολιτικού σχεδίου που εφαρμόστηκε αυτά τα χρόνια από την ηγεσία και την πλειοψηφία του ΣΥΝ. Είναι η κατάρρευση της «αριστερής στροφής».

* Στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα από τον Αλέκο Αλαβάνο και το «Μέτωπο» έχει προταθεί να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ. Τι νομίζετε;

Ας μιλήσουμε για πιο σοβαρά ζητήματα. Ο πραγματικός κίνδυνος δεν είναι επειδή τα λέει αυτά ο Αλαβάνος και το «Μέτωπο», αλλά επειδή πρώτα απ' όλα τα ίδια λένε τα ακραία συντηρητικά πολιτικά κέντρα στην Ευρώπη και οι κερδοσκόποι στην Αγορά. Αυτός λοιπόν είναι ο κίνδυνος.

* Ποιό είναι το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ;

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μέλλον. Σηματοδοτεί την παρακμή του χώρου μας. Είναι κέντρο μεγάλης πολιτικής ίντριγκας μικροπαραγόντων. Τρικυμία σε ποτήρι. Αντίθετα ο χώρος της ανανεωτικής αριστεράς υπάρχει από το 1968 μέχρι σήμερα με σοβαρό σταθμό το 1991, με εντυπωσιακή συνέχεια. Κανένα άλλο σχίσμα στις πολιτικές οικογένειες (δεξιάς - κέντρου - αριστεράς) δεν μπόρεσε να επιβιώσει μακροχρόνια, παρά τους κατά καιρούς τριγμούς. Αυτό σημαίνει ότι η ανανεωτική αριστερά, με βασικές έννοιες τη δημοκρατία και την Ευρώπη, αποτελεί διαχρονικά πολιτικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε ως συνεργασία του ΣΥΝ, δηλαδή του φορέα της ανανεωτικής αριστεράς τότε, με μικρές αριστερίστικες οργανώσεις. Στην πορεία, ουσιαστικά υποκατέστησε τον ΣΥΝ, επιβάλλοντας (μέσω ενός κεντρικού μηχανισμού μικροπαραγόντων) αριστερίστικα χαρακτηριστικά σε ένα πολιτικό ρεύμα της κοινωνίας που ανήκει στη δημοκρατική ανανεωτική αριστερά. Η μετακίνηση στον αριστερισμό και τον αντιευρωπαϊσμό αποδομεί πολιτικά τον χώρο (που δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς τις ιδέες της ανανεωτικής αριστεράς). Γι΄αυτό το μόνο που απομένει είναι η μάχη για την καρέκλα. Η προφανής, αναγκαία, απλή λύση στο πρόβλημα, είναι ο απεγκλωβισμός του πολιτικού ρεύματος της δημοκρατικής και ανανεωτικής αριστεράς από τον μηχανισμό αριστεριστών μικροπαραγόντων.

* Τι θα κάνει στο συνέδριο η Ανανεωτική Πτέρυγα; Υπάρχει πιθανότητα διάσπασης;

Το δίλημμα δεν το έχουμε εμείς. Το έχει ο Αλέξης (που πρόσφατα είχε τη χαρά να αποκτήσει παιδί) και η πλειοψηφία του ΣΥΝ. Εμείς, υπηρετώντας για πολλά χρόνια το πολιτικό ρεύμα της δημοκρατικής και ανανεωτικής αριστεράς, δεν μπορούμε να βρεθούμε να υπηρετούμε ένα περιθωριακό πολιτικό σχήμα, αριστερίστικο και αντιευρωπαϊκό, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης λοιπόν καλείται να επιλέξει: Με τη δημοκρατική και ανανεωτική αριστερά ή με τον αριστερισμό, τον αντιευρωπαϊσμό και την παρακμή; Είναι φανερό ότι η συνέχιση της σημερινής πορείας δεν έχει προοπτική.


Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Σενάρια αλλαγής

Η περίπτωση Rick Wolff και οι δικές μου σκέψεις

του Κώστα Ανδρέου

Πρόλαβα είδα και σχολίασα την διάλεξη για την αυτοδιαχείριση των επιχειρήσεων του Rick Wolff, που ανέβηκε και στο παρόν μπλόγκ.

Είδα και διάβασα και σε άλλα μπλόγκ, τις συζητήσεις και τον ενθουσιασμό πολλών σχολιαστών. Επιτέλους υπάρχει πρόταση, οι πλέον αισιόδοξοι και μάλιστα αριστερή.

Εξέφρασα την διαφωνία μου. Δεν νομίζω όμως, ότι αρκεί, μια τόσο γρήγορη, συνοπτική και εν τέλει ίσως και πρόχειρη έκφραση της διαφωνίας και ίσως καλό είναι να ανεβάσει το μπλόγκ και άλλες προτάσεις και να κάνουμε συζήτηση για την αξία τους. Αλλωστε όλοι μας ψάχνουμε για μια πρόταση, για την ενδεδειγμένη πρόταση για έξοδο από την κρίση.

Υποστήριξα ότι δεν φτάνει η εμπειρία από τον χώρο των προγραμματιστών που συνεργάζονται στην παραγωγή λογισμικού, με θαυμάσια απ’ότι φαίνεται αποτελέσματα. Δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι μπορεί να γίνονται όλες οι δουλειές με τον ισότιμο τρόπο, που μας πληροφόρησε ότι γίνονται στα «Μάταλα της πληροφορικής». Μπορεί κατά την γνώμη μου να γίνει σε όλους τους τομείς έρευνας νέων τεχνολογιών, μεταξύ των ερευνητών, δηλαδή σε τομείς που δεν υπάρχει διεθνής ανταγωνισμός. Σε δουλειές που ο ανταγωνισμός είναι μετρήσιμος με το κόστος και το κέρδος, μια τέτοια ιδέα, δεν νομίζω ότι έχει λογική.

Έτσι επαναφέρω την άποψή μου ως πλέον ενδεδειγμένη.

Η κρίση είναι κρίση της μεσαίας τάξης και εδώ θα συμφωνήσω με τον Rick Wolff, ιδιαίτερα της μεσαίας τάξης που δραστηριοποιείται, στην περιοχή διαχείρισης των κερδών την εποχή μετά το 70 και ιδιαίτερα την εποχή που τα κέρδη και ο εργατικός μισθός απέκλειναν τελεσίδικα.

Όλος αυτός ο πλούτος, έθρεψε την νέα μεσαία τάξη, των πανεπιστημίων και ιδιαίτερα των επαγγελμάτων που αναφέρονταν στην διαχείριση των δύο όψεών του, των δανείων –του χρέους δηλαδή της εργατικής τάξης- και των κερδών –των επαγγελμάτων των χρηματιστηρίων και της διαφήμισης- και φυσικά τους δικηγόρους και τους δημόσιους υπαλλήλους.

Όποιος είδε το βίντεο, καταλαβαίνει τι εννοώ, νομίζω.

Η κρίση κατά συνέπεια, είναι πάρα πολύ σοβαρή και αφορά κυρίως την μεσαία τάξη της οικονομικής διαχείρισης. Η μεσαία τάξη των εφαρμογών, μηχανικοί, δάσκαλοι, γιατροί, τεχνικοί είναι φανερό ότι απ’αυτή την κρίση θα βγουν με ιδιαίτερο ρόλο. Θα είναι εκείνο το κομμάτι που θα ξαναδώσει ρόλο στην μεσαία τάξη της «μαζικής παιδείας» και είναι ακριβώς αυτό το κομμάτι που δεν μπορεί να στρατευτεί σε αυτοδιαχειριστικά μοντέλα λειτουργίας της οικονομίας.

Η μεσαία τάξη της διαχείρισης του χρέους και του κέρδους, μπαίνει σε μαρασμό και δεν νομίζω ότι η «πράσινη ανάπτυξη» είναι άσχετη με την επιστροφή τους στην μόνη άλλη γνώση που έχει. Αυτή της αγροτικής παραγωγής.

Με απλά λόγια, η μερίδα που οδήγησε την κούρσα προς την κρίση του χρέους, ηττήθηκε. Η τιμωρία της είναι η κατάρρευσή της,. Έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός. Σε τελευταία ανάλυση η οικονομία κρίνει τους ρόλους.

Η προοπτική αυτής της κρίσης, προβάλλει από δύο δρόμους.

Ένας είναι ο δρόμος του σοσιαλισμού, που προκύπτει από την ανάγκη να διατηρήσουν τον ρόλο τους αυτά τα τμήματα της μεσαίας τάξης της μαζικής παιδείας. Όπως και να τον ονομάσει κανείς, είναι ένας σοσιαλισμός των Δημοσίων Υπαλλήλων.

Ο δεύτερος δρόμος δεν είναι φαινομενικά αριστερός δρόμος. Είναι ο δρόμος της κοινωνικής δικαιοσύνης. Περνάει από την αποστράτευση αυτών των προνομιούχων τμημάτων της μεσαίας τάξης της εποχής της ψαλίδας εργατικού μισθού και κερδών και μέσα από θεσμούς ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, θα οδηγήσει αυτά τα στρώματα σε νέους ρόλους και σε μείωσή τους, όπως θα μειώνονται τα κέρδη της εποχής του χρέους.

Υπάρχει και ένας τρίτος δρόμος φυσικά. Αυτός της τιμωρίας τους από την ίδια την ιδεολογία που τους έδωσε αυτόν τον προνομιακό ρόλο. Της καταστροφής τους χωρίς κανένα δίχτυ κοινωνικής αλληλεγγύης, όπως οι ίδιοι υποστήριξαν με πάθος την εποχή που ευαγγελίζονταν το λιγότερο κράτος.


ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ [6]

του ΚΟΑΝ

Αρχίζει να τρίζει η μεταπολίτευση

Παρακολουθώ αυτό τον καιρό τον Πρετεντέρη.

Αντισυνταγματική η δίωξη Μαντέλη, αποφαίνεται στα ΝΕΑ.

Περίεργη η κλήτευση Σημίτη, μας λέει σήμερα στο ΜEGA.

Αλλά και το ύφος του, προδίδει, φόβο.

Νάναι φόβος για την οξεία διάρρηξη, του μεταπολιτευτικού Συνταγματικού τόξου και ιδιαίτερα της μορφής οργάνωσης του πολιτικού σκηνικού, τον δικοματισμό;

Ισως. Όμως –και δεν μου το βγάζει κανείς από το μυαλό- μοιάζει να τρέμει για κάτι περισσότερο.

Μοιάζει να φοβάται, ότι καταρρέει το σχήμα της διαπλοκής, πολιτικών, ΜΜΕ, μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Η ψυχή του συστήματος.

Λέω ότι μου μοιάζει αυτό ως πλέον πιθανό επειδή ο ρόλος του, από την εποχή που ήταν σύμβουλος –τυπικός ή άτυπος δεν θυμάμαι- του Κ. Σημίτη, ήταν κεντρικός, σ’αυτό το σύμπλεγμα εξουσίας.

Τον παρακολουθώ συστηματικά, επειδή στο πρόσωπό του βλέπω να καθρεπτίζεται ανάγλυφα η κατάσταση, ο πυρετός ας πούμε του συστήματος της διαπλοκής/

Στέκει φρουρός, μη και βγεί το κλίμα, πιο πέρα από εκεί που μπορεί να ελεγχθεί.

Ξέρει καλά και το είπε σήμερα, ότι αυτή την φορά, δεν έχει τον έλεγχο, ούτε του Παπανδρέου, ούτε του Σαμαρά.

Ο πρώτος, από την εποχή του «καταλληλότερου» αλλά και της διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ, κρατάει την σχέση με το συγκρότημα και ειδικά με τον Πρετεντέρη σε διακριτική απόσταση. Δεν επιθυμεί να μπεί στο ίδιο κάδρο , φαίνεται.

Ο δεύτερος, ανήκει ιδεολογικά σε αντίπαλο στρατόπεδο, αυτό του εθνικισμού.

Ο Πρετεντέρης νοιώθει ότι το παιχνίδι δεν ελέγχεται και είναι πιθανό όλο το οικοδόμημα της μεταπολίτευσης να καταρρεύσει.

Και τότε, το ξεκαθάρισμα του λογαριασμού, δεν θα γίνει με συνταγματικούς όρους.

Θα αλλάξουν πολλά και πολλοί.

Και μεταξύ μας. Μου φαίνεται δύσκολο να μην φτάσει η συζήτηση, στον ΔΟΛ, στην ΙΝΤΡΑΚΟΜ, στους κατασκευαστές.

Το πάρτυ των Ολυμπιακών Αγώνων, του C4I , των μεγάλων Δημόσιων έργων, της εποχής Σημίτη, το πάρτυ –για τους ημέτερους- του Χρηματιστηρίου, οι εξωφρενικές δαπάνες εξοπλισμών με τον Ακη και τον Γιάννο, δεν μπορεί να μένει κρυφό για πολύ.

Οι κάμερες έχουν ανάγκη να αλλάξουν πρόσωπα. Και ο Πρετεντέρης το ξέρει.


Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Το αφεντικό τρελάθηκε...

Η δύσμοιρη αγελάδα της ανανεωτικής αριστεράς ξεπουλάει το βιός της




Χαρίζει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση σε αριστεριστές
Μέλη στον ΣΥΡΙΖΑ και το Μέτωπο του Αλαβάνου
Κρατική επιχορήγηση σε μαοϊκούς, τροτσκιστές, "αντισυστημικούς"
Πληρωμένες θέσεις αεργίας σε νεοκομσομόλους "επαναστάτες των γραφείων"
Αριστερούς θεωρητικούς σε κατόχους του κληρονομημένου δόγματος
Συντάξεις σε γεροσταλινικούς αρχειομαρξιστές
Αναγνωρισιμότητα σε καβαλημένους περιθωριακούς
Εξουσία σε τρελοαλαζόνες τριτοδιεθνιστές
Ακροατήριο σε μπουρδολόγους

Οι προσφορές θα ολοκληρωθούν στο γιορταστικό τριήμερο του ΣΥΝεδρίου, 4,5 και 6 Ιουνίου
Όλα τζάμπα λόγω της κρίσης
Όσοι προλάβετε... τα αποθέματα εξαντλήθηκαν!

(και η υπομονή μας)


Ορατότης λίγο πάνω του μηδενός…

Σε ένα κόμμα που έμαθε να ζει με εσωτερικούς εχθρούς ακόμα και αν οι σημερινοί αρχίσουν ένας-ένας να εκλείπουν, θα εφευρίσκεται μοιραία ο επόμενος. Όμως για αυτούς που τα κοινά και η πολιτική είναι ανάγκη συνειδησιακή, που αποτελούν διάθεση από τον ελάχιστο προσωπικό χρόνο και τα αποθέματα των αντοχών τους, όλα αυτά δεν μπορούν παρά να είναι αποκαρδιωτικά, ξένα και τελικά αδιάφορα.

"θέλω να δω τα βουνά μου": σύντροφοι της δημοκρατικής αριστεράς παίρνουν καθαρό αέρα εν όψει των καταθλιπτικών διαδικασιών του ΣΥΝεδρίου

του Πολύβιου Κατσάνη*

Ο αποκλεισμός του Φώτη Κουβέλη από το επικείμενο συνέδριο συνοδεύτηκε από πληθώρα κρίσεων και κριτικών. Ξεπερνώντας τις ακραίες και αχρείαστες -κατ’ εμέ- προσωπικού χαρακτήρα κριτικές στους εμπνευστές και εκτελεστές αυτού του σχεδίου, οι υπόλοιπες περιγράφουν την κατάσταση, την ποιότητα των χειρισμών και πιο γενικά το κλίμα στην πορεία προς το συνέδριο. Ίσως πολύ σημαντικότερο από όλα αυτά και από το πρωτόγνωρο για το κόμμα φαινόμενο του αποκλεισμού από τις συνεδριακές διαδικασίες του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του είναι πως, στην πιο έντονη μεταπολιτευτική περίοδο με άδηλο το μέλλον και το πέρας μιας τεράστιας οικονομικής και διαρθρωτικής κρίσης της ελληνικής κοινωνίας, ο ΣΥΝ μάλλον αρχίζει να εισπράτει τα αρνητικά αποτελέσματα της χρόνιας εσωστρέφειας του.

Ο αποκλεισμός και τα όσα συγγενή με αυτόν συμβαίνουν στο κόμμα δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται ως μεμονωμένες πρωτοβουλίες κάποιων ακραίων ή επίδοξων τορπιλιστών της ενότητας. Μπορεί οι σύντροφοι να ξεκαθαρίζουν σε όλους του τόνους πως η ανανεωτική πτέρυγα είναι για αυτούς το μείζον πρόβλημα του ΣΥΝ, ωστόσο για όσο χρόνο οι συνιδρυτές και οι αντίστοιχες τάσεις του ΣΥΝ επιλέγουν να συνεχίζουν μαζί, οι πρακτικές αυτές δεν θα ευδοκιμούσαν, ή έστω θα παρέμεναν στα συνήθη προσυνεδριακά μεγέθη και περιστατικά, αν το κόμμα και ο πρόεδρος του λειτουργούσαν με αντίστοιχη κουλτούρα, σκέψη και πρωτοβουλίες, που θα αντιστέκονταν στην πράξη σε τέτοια φαινόμενα. Οι σύντροφοι της πλειοψηφούσας τάσης στην Καλλιθέα νοιώθουν πως μπορούν να κάνουν το παραπάνω βήμα, πολύ απλά γιατί αυτό είναι η συνέπεια μιας τριετούς και πλέον κατάστασης.

Το κόμμα έχει πάψει εδώ και καιρό τις προσπάθειες σύνθεσης, η ενότητα μέσα από τη διαφορετικότητα είναι άγνωστη πια έννοια, τα δημόσια- και σε κομβικές στιγμές- συμβάντα ‘στελεχοφαγίας’ εκπροσώπων της ανανεωτικής αντίληψης είναι στην ετήσια διάταξη εδώ και καιρό(από την περίπτωση του Μιχ. Παπαγιαννάκη και του δήμου Αθήνας μέχρι τις ευρωεκλογές κ.α.). Δεν θυμάμαι πραγματικά σε μια κρίσιμη απόφαση, ένα κλικ μετατόπισης, έναν χειρισμό που να μετέφερε έστω και προσχηματικά το κέντρο της συζήτησης ή της πολιτικής από το μόνιμο προς μια πλευρά μπατάρισμα, προς τη σύνθεση των διαφορετικών απόψεων. Μια κίνηση που να απέπνεε το ‘εδώ είμαστε όλοι μαζί, μας ενδιαφέρει να είμαστε όλοι μαζί !’.


Ακόμα και σε δύσκολες στιγμές όπου είτε ο Φώτης Κουβέλης προσωπικά, είτε οι ‘ανανεωτικοί’ έτειναν χέρι βοηθείας, η φοβική αποστροφική αντιμετώπιση της πλειοψηφίας στο σύνολο της κυριάρχησε.
Έτσι, θα ήταν επίσης ευχή, όλο αυτό το σκηνικό να οφειλόταν στην ανεπάρκεια του νυν προέδρου του κόμματος και στην αδυναμία του να πατήσει έστω και μια φορά δυνατά στα πόδια του και να επιβεβαιώσει ότι το κόμμα, η Αριστερά, η κοινωνία μας χρειάζεται όλους. Δυστυχώς δεν είναι μόνο αυτό. Γιατί αν ήταν μόνο αυτό, οι σκοτεινές και άγνωστες μέχρι σήμερα για το κόμμα εν λόγω προσυνεδριακές πρακτικές θα ήταν μόνες τους.
Αντίθετα, στην ίδια περίοδο αναπτύσονται προτάσεις και πρωτοβουλίες ποινικοποίησης των τάσεων, προτάσεις για αστυνομικές καταστατικές ρυθμίσεις, εν ολίγοις ένα κλίμα σύγχρονου δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, που μάλλον ενισχύουν τους αποκλεισμούς και την αντίληψη περί των κακών ανανεωτικών, των υπεύθυνων για την μίζερη κατάσταση του κόμματος.

Το κόμμα πορεύτηκε για χρόνια με μια εμμονή στον ετεροκαθορισμό, στην ύψωση τειχών μεταξύ των βασικών του ρευμάτων, συνήθεια που έγινε κουλτούρα, τρόπος κομματικής ζωής, που έδινε ζωή στο εσωτερικό των στρατοπέδων και απέτρεπε προσωρινά φυγόκεντρες δυνάμεις.
Ψηφοδέλτια, συνεδριάσεις, ακόμα και συνέδρια στήθηκαν πάνω σε τακτικές, πρόσωπα, συμμαχίες. Τακτικές κινήσεις μετατράπηκαν σε στρατηγικές επιλογές. Μοιραία οι πολιτικοί τακτικοί και οι εκλογικοί ελιγμοί του κόμματος αποτέλεσαν και πολιτική πρόταση στην κοινωνία (ΣΥΡΙΖΑ-ενότητα της Αριστεράς κ.λ.π.)…
Το κλείσιμο του αιώνα που σφραγίστηκε με την κατάρευση του πιο υπαρκτού εγχειρήματος εξουσίας του Αριστερού κινήματος, βρήκε τον ΣΥΝ να αναμασάει προτάσεις των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων.
Οι εσωτερικές αναμετρήσεις παρέλυσαν κάθε αναζήτηση και πολιτική διεργασία για μια ουσιαστική εναλλακτική πρόταση προς την κοινωνία, οι δυνάμεις στοιχήθηκαν, η εσωτερική ζωή, ο προβληματισμός και ο διάλογος εντός του κόμματος απονευρώθηκε, σε κάθε διαφορετική άποψη προσδίδεται με άνεση και αυθαίρετα ένας χαρακτηρισμός ή ένα ύπουλο σχέδιο και η πολιτική, το εναλλακτικό πρόγραμμα συνεχίζει να απουσιάζει.
Αυτή η απουσία μοιραία φτωχαίνει τα πάντα. Μοιραία ενισχύει την ίντριγκα και τον τακτικισμό, φυσιολογικά κάποια στιγμή εξελίσεται σε αποστολές αποκλεισμού και εξόντωσης του άλλου.

Ίσως χειρότερο από όλα αυτά και πέρα από προσωπικές πικρίες ή απογοητεύσεις, από εσωτερικές αντιπαραθέσεις και αποκλεισμούς είναι πως, στην πιο κρίσιμη περίοδο της ελληνικής κοινωνίας το ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΝ δείχνει να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εποχής.
Ο χρόνος που κυριολεκτικά σπαταλήθηκε με ερωτήματα σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμα χειρότερα με ένα ερώτημα που ποτέ δεν τέθηκε από την πραγματικότητα σχετικά με την εξουσία και τις αντίστοιχες συμμαχίες, διευκόλυνε στοιχίσεις και αποτέλεσε σημείο και τρόπο τσουβαλιάσματος απόψεων και μελών του κόμματος, δυστυχώς αφήνει μοιραία τον ΣΥΝ με κενό πολιτικής και έρμαιο των εξελίξεων.

Προεκλογικά και λίγους μήνες πριν την ταμειακή κατάρευση της χώρας, στο ερώτημα για ποια ανάπτυξη μιλάμε, ο πρόεδρος του κόμματος απαντούσε με την αύξηση των δημοσίων επενδύσεων…
Στη συζήτηση για την ανταγωνιστικότητα της χώρας, δεν απαντούσε ανταγωνιστικότητα για ποιον και πως, αλλά ‘για ποια ανταγωνιστικότητα να συζητήσουμε, εμάς μας ενδιαφέρει ο κατώτατος μισθός (αυτός που σήμερα εξευτελίζεται)…
Με τον ίδιο γνώμονα σκέψης, αντί να προβληθεί η αντίληψη για ένα σύγχρονο δημόσιο τομέα και τις διαρθωτικές αλλαγές που χρειάζονται για αυτό, όπως και την ενδεχόμενη αυτοκριτική της Αριστεράς για την αντίληψη που κουβαλούσε επί δεκαετίες σε σχέση με τις προαναφερθείσες έννοιες, κάτι που θα ισχυροποιούσε την ανάγκη του δημοσίου και την διαρκή, υγειή διεύρυνση του αντί του εξευτελισμού και της τάσης ‘παλουκώματος’ που διατρέχει σήμερα την ελληνική κοινωνία στο άκουσμα της λέξης ‘δημόσιο’, προτιμήθηκε σε κρίσιμες ώρες η εξυπηρέτηση κάθε κλαδικού-συντεχνιακού αιτήματος, η θέση για τη μονιμοποίηση ΟΛΩΝ των συμβασιουχων, η τακτοποίηση (sic) ΟΛΩΝ των stagier…
Φτάσαμε στις μέρες του ΔΝΤ και πληροφορηθήκαμε πως ο εναλλακτικός δρόμος είναι το… πεζοδρόμιο, αντί να είμαστε μέσα στη συζήτηση, αντί να μας απασχολεί η επόμενη μέρα και η αποτροπή της νέας βίαιης ανακατανομής του πλούτου στα πλαίσια της κρίσης…
Ακούσαμε, πως αντί της έμμεσης ραγδαίας υποτίμησης που υπηρετείται από την κυβερνητική πολιτική, ενδεχομένως καλύτερη είναι η έξοδος από το ευρώ και προφανώς -όπως μπορώ να αντιληφθώ- η επιστροφή στη δραχμή και προφανώς η υποτίμηση της δραχμής πια…(μάλλον η αίσθηση ελευθερίας κάνει πιο γλυκειά τη φτώχεια ακόμα και με δυσμενέστερους όρους για τους υποστηρικτές της εν λόγω ιδέας)…
Στο συνονθύλευμα των προσωπικών, ανεξάντλητων προσωπικών εμπνεύσεων των κομματικών στελεχών, δια χειρός εκπροσώπου του Γραφείου Τύπου του ΚΟΜΜΑΤΟΣ γράφτηκε και η άποψη για την έξοδο των χωρών του Νότου από την Ε.Ε. και τη διαμόρφωση ενός πλέγματος συνεργασίας στα πρότυπα των χωρών της Λατινικής Αμερικής (σ.σ. ειρωνεία σε μια περίοδο όπου κάποιοι βάλονται για προσωπικές απόψεις σε στιγμές πολιτικής, όπως η εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, το στέλεχος που ίσως θα έπρεπε να είναι το πιο φειδωλό σε προσωπικές δηλώσεις, να πετάει μια τόσο ανατρεπτική αντίληψη και σαφώς αντίθετη σε σχέση με μια από τις στρατηγικές επιλογές του κόμματος από την ίδρυση του και μετά) …

Όλα αυτά σε μια περίοδο όπου τα πάντα γύρω από την πολιτική αδιακρίτως και επικίνδυνα ισοπεδώνονται κάτω από τη πραγματική απελπισία και την αγωνία εκατομμυρίων από εμάς για την καθημερινότητα -και όχι μόνο για το μέλλον πια-που μετατρέπονται σε αγανάκτηση και η ατζέντα της ‘σωτηρίας’ της χώρας παραδίδεται μερα με τη μέρα όλο και πιο δεξιά, με την Αριστερά απομονωμένη και τον κ. Καρατζαφέρη συνομιλητή της κυβέρνησης για το μέλλον της χώρας…

Ακόμα χειρότερο για τον χώρο από όλα αυτά είναι η έλλειψη έστω και μιας ελπίδας, ότι κάποιος, κάποιοι, το κόμμα εντέλει μπορεί να συναισθανθεί επί της ουσίας την κατάσταση και να αναστρέψει την πορεία.
Οι λογικές των εσωτερικών εχθρών και οι εσωτερικές αναμετρήσεις συνεχίζουν να κυριαρχούν και επιβεβαιώνοται με την διαδικασία-αποκορύφωμα αυτών που είναι το επερχόμενο συνέδριο.
Σε ένα κόμμα που έμαθε να ζει με εσωτερικούς εχθρούς ακόμα και αν οι σημερινοί αρχίσουν ένας-ένας να εκλείπουν, θα εφευρίσκεται μοιραία ο επόμενος. Όμως για αυτούς που τα κοινά και η πολιτική είναι ανάγκη συνειδησιακή, που αποτελούν διάθεση από τον ελάχιστο προσωπικό χρόνο και τα αποθέματα των αντοχών τους, όλα αυτά δεν μπορούν παρά να είναι αποκαρδιωτικά, ξένα και τελικά αδιάφορα.
Αλλά η ‘καθαρότητα’ και ο ηγεμονισμός, προφανώς, δεν ενδιαφέρονται όχι μόνο να αναστρέψουν αυτό, αλλά ούτε καν να κλείσουν τη μισάνοιχτη πόρτα της εξόδου και του εξοστρακισμού αυτών, που ακόμα την ‘παλεύουν’ την υπόθεση της ελληνικής αριστεράς…

* πηγή: ananeotiki.gr

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Που είναι η άλλη Ελλάδα;


Μεσημέρι, Κολωνάκι, καφέ στην πλατεία.

Είναι αποκλεισμένο περιμετρικά, μπράβοι σε σχήμα Π, περαστικοί κοιτάζουν περίεργοι το θέαμα.
Στη μέση αυτός, μαύρο κοστούμι, μαύρο πουκάμισο, όρθιος μιλάει στο κινητό. Πίσω του άλλος μπράβος, κρατάει στα χέρια ευλαβικά το πούρο.
Γυρνάει, τραβάει μια ρουφηξιά, συνεχίζει, ο κολαούζος το κρατάει, περιμένει την επόμενη ρουφηξιά. Μπράβος πούρου, επαγγέλματα του μέλλοντος.

Φθινοπωρινό μεσημέρι στο κέντρο της πόλης, η δημόσια επίδειξη της αήττητης ηλιθιότητας. Είναι πλούσιος. Έχει πολλά λεφτά, από πού, απροσδιόριστο.
Οι πλούσιοι αυτής της χώρας δεν κάνουν, έχουν.

Κάτι γενικώς, καράβια, προμήθειες, λαθρεμπόριο πετρελαίου, πλαστά τιμολόγια, ποδοσφαιρικές ομάδες-πλυντήρια, αγοραπωλησίες παικτών, εικονικά συμβόλαια, πουλάει φάρμακα στα νοσοκομεία στην τριπλάσια τιμή, εισαγωγή από την Κύπρο, εκμεταλλεύεται εμπορικά ακίνητα της εκκλησίας, καταπατάει δημόσιες εκτάσεις, χτίζει στη Μύκονο συγκρότημα κατοικιών με συνέταιρο γνωστό πολιτικό, αλλαγές συντελεστή δόμησης μόνο για την περίπτωσή του, έχει αναλάβει τη διαφημιστική καμπάνια υπουργείων, διαχειρίζεται τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων, πουλάει τηλεοπτικά κανάλια που του χαρίζει το κράτος, αύξηση κεφαλαίου, τραπεζική εγγύηση, δάνεια, offshore εταιρείες, κωδικοί, μπράβοι. Πούρα. Χοντρός σβέρκος.

Οι περαστικοί απολαμβάνουν το θέαμα. Κουνάνε το κεφάλι ειρωνικά.

Το θέμα είναι τα λεφτά, αυτό μου είπε κι ο μπαμπάς.
Μια χώρα που δεν παράγει τίποτα και έχει τόσους πολλούς πλούσιους.
Δεν δημιουργούν αλλά έχουν διασυνδέσεις. Σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις. Βιτρίνες. Ταμίες. Μεταφορά χρήματος, όχι δημιουργία πλούτου.
Δεν βγάζουν χρήματα, υπεξαιρούν.
Οι πλούσιοι ξέρουν πολύ καλά από πού προέρχονται τα χρήματά τους. Τα αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι ως προϊόν εγκλήματος. Τα τρώνε γρήγορα και επιδεικτικά. Όπως οι γκάνγκστερ.

Σε ολόκληρο τον κόσμο μόνο δύο άρχουσες τάξεις έχουν υιοθετήσει ως τρόπο ζωής το lifestyle της κολομβιάνικης μαφίας.
Οι Ρώσοι ολιγάρχες και οι Έλληνες πλούσιοι.
Θηριώδη τζιπ στα στενά δρομάκια, παρκαρισμένες πόρσε στα κλαμπ, αστυνομική προστασία, γουόκι τόκι, μπράβοι, ημίγυμνες ξανθιές, χοντροί σβέρκοι.

ΚΔΟΑ. Κτηνώδης δύναμη ογκώδης άγνοια.

Στον υπόλοιπο κόσμο οι πραγματικοί πλούσιοι μοιάζουν με φοιτητές στα Εξάρχεια. Σνίκερς, φούτερ και κουκούλες.
Ανακάλυψαν ένα τσιπάκι, έστησαν τη Microsoft, την Apple, έφτιαξαν ένα πρόγραμμα, φαντάστηκαν μια κοινότητα, το FaceBook, βάζουν την εταιρεία τους στο χρηματιστήριο έναντι 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων φορώντας τζιν, στο υπόγειο γκαράζ παίζουν ακόμα Nirvana με τις φοιτητικές τους κιθάρες.

Εδώ δεν υπάρχουν κιθάρες. Ούτε πανεπιστήμια. Ελληνικός ληστρικός μικροκαπιταλισμός, κλοπιμαία.

Ξαπλώστρες 3.000 ευρώ στην παραλία, ο ένας δίπλα στον άλλον.. Πάνω στον άλλον. Όλοι μαζί. Δεν θέλουν να κρυφτούν, θέλουν να φανούν. Ποιος έχει το πιο μεγάλο, σπίτι, το πιο μεγάλο, κότερο. Αγωνιούν για μια φωτογραφία τους σε φτηνές κίτρινες φυλλάδες που λερώνεσαι άμα τις ξεφυλλίσεις..

Αγοράζουν παρέα, δημοσιότητα, σεξ, σταρ, μις, θεές, απόλυτες, υπέρλαμπρες, δίμετρες. Ξανθιές με μαύρη ρίζα. Από τη μαζική παραγωγή των καλλιστείων. Μια δυο γυμνές φωτογραφίες και μετά στον αγώνα. Στο ανελέητο κυνήγι στη σκληρή ζούγκλα της ζωής. Η ανεργία στις νεαρές γυναίκες μέχρι τα 30 φτάνει στο 40%.

Πιράνχας, κόβουν βόλτες από φωτογράφιση σε κότερα, από πασαρέλα σε επισκέψεις κατ' οίκον. Το ίδιο παμπάλαιο συγκινητικό όνειρο. Μια μέρα ο πελάτης θα ερωτευτεί και θα την κάνει κυρία. Ένας γάμος, τώρα πριν να 'ναι αργά, τα χρόνια περνάνε γρήγορα, νέο εμπόρευμα βγαίνει στην αγορά κάθε σεζόν.

Τα πούρα διαλέγουν. Επιλέγουν την επόμενη trophy wife. Επιλέγουν και επιλέγονται. Ε9 κυκλοφορούν σε φωτοτυπίες, αγοραπωλησίες, ντιλ κλείνονται..

Τα κοσμικά περιοδικά γράφουν για πανέμορφα μοντέλα που φωτογραφίζονται σε ακριβά μαγαζιά με νεαρούς ζεν πρεμιέ της αθηναϊκής νύχτας. Εννοούν escort συναντάνε γιους πλουσίων με την ελπίδα να «κατακτηθούν». Νέες ιδιότητες της κοσμικής ζωής. Κληρονόμοι.
Γιοι εισηγμένων. Πολύφερνοι γαμπροί με πολλές κατακτήσεις. Οι βίζιτες της πρώτης σελίδας.

Ο πλανήτης μπαίνει στον τρίτο χρόνο της οικονομικής κρίσης. Ο δύσκολος χειμώνας. Οι ελληνικές πολιτικές εφημερίδες, αυτιστικές πάντα, στο πιο βαθύ τούνελ της κρίσης, εισάγουν στην ύλη τους κοσμικά ένθετα.
Χρώματα πολύχρωμα, γυαλιστερές φωτογραφίες. Δες το 16χρονο ζάπλουτο ξέκωλο πώς διασκεδάζει στα μπουζούκια.

Ζηλεύεις; Δες το νεαρό πάμπλουτο κληρονόμο αγκαλιά με τη θεά, την προκλητική miss young. Θα κάνουν προγαμιαίο συμβόλαιο;
Η Ελένη ρίχνει με νάζι το τιραντάκι να φανεί η ρόγα, πέφτει η τηλεθέαση.
5.000 άτομα στο γάμο, τραγούδησε ο Ρέμος, εσύ δεν ήσουν εκεί;

Εσένα ο μπαμπάς σου δεν έκανε λαθρεμπόριο πετρελαίου; Η μαμά σου δεν ήταν συμβολαιογράφος στα μεγάλα ντιλ ακίνητης περιουσίας;
Δεν ξέρεις ούτε ένα γενικό γραμματέα υπουργείου, έναν ταμία κόμματος έστω; Τι άτυχος που ήσουν.

Όλα διορθώνονται όμως, άρχισε τώρα, κάνε κοιλιακούς, κάνε προσθετικές στήθους, κάνε κάτι. Αν δεν είσαι αγοραστής, γίνε τουλάχιστον εμπόρευμα.
Η Ελλάδα, αδιόριστη πτυχιούχος, κλείνει τα μάτια, πέφτει στο κρεβάτι για μια μονιμοποίηση στο δημόσιο, υπέρβαρη πηδάει απʼ το μπαλκόνι.
Γυρνάει το ρολόι μια ώρα πίσω μεσάνυχτα Κυριακής, ετοιμάζεται για τον πιο βαρύ χειμώνα. Μπερδεμένη, πεινασμένη, εν πλήρει συγχύσει, δηλώνει αθώα.

Ήταν ωραίο το έργο, εύκολο, χωρίς κόπο, θεαματικό σαν μεταμεσονύχτια κολομβιάνικη σαπουνόπερα του Άλφα με βαρόνους κοκαΐνης, μπράβους και μικρά κοριτσάκια που πάνε στον πλαστικό χειρούργο με παιδιάστικη αφέλεια για να πιάσουν την καλή, να τις
διαλέξει ο αρχηγός της συμμορίας. Κρατάει 45 λεπτά.
Μετά ακολουθεί τελεμάρκετινγκ.
Κατσαρόλες, στρώματα και όργανα γυμναστικής, 29,99 ευρώ σε 6 δόσεις.

Συμπληρώνω:

Πού είναι η άλλη Έλλάδα; Η Ελλάδα του 5%.
Η Ελλάδα της γνώσης, της επιστήμης και της έρευνας.
Η Ελλάδα της τέχνης, του πολιτισμού και του πνεύματος.
Η Ελλάδα του (αντοπάριστου -βλέπετε χρειαζόμαστε επεξηγήσεις γιατί κινδυνεύουμε να παρεξηγηθούμε!!!) αθλητισμού, της ευγενούς αμίλλης και του θαυμασμού του καλού
καγαθού.
Η Ελλάδα της δουλειάς, της προκοπής και της εξέλιξης. Η Ελλάδα του μέτρου, της μετριοφροσύνης και της σύνεσης.
Κι όμως υπάρχει η Ελλάδα αυτή, υπάρχει, αναπνέει και λειτουργεί.

Μόνο που είναι χαμένη στο υπόλοιπο 95% όπως περιγράφεται στο
παραπάνω κείμενο. Αυτό το 95% χρεωκόπησε την Ελλάδα. Η διάσωσή
της είναι το 5%.

Αφιερωμένο στους φίλους μου

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Γερμανοί Πράσινοι: Κάντε διακοπές στην Ελλάδα!

Ο ευρωβουλευτής Μ. Τρεμόπουλος χαιρετίζει τις πρωτοβουλίες των Πράσινων για την ενίσχυση του ελληνικού τουρισμού

Η βουλευτής των Γερμανών Πρασίνων και υπεύθυνη εξωτερικών σχέσεων με την ΕΕ και την Ελλάδα Violavon Cramon, μαζί με τον Γερμανό Πράσινο βουλευτή Markus Tressel, υπεύθυνο του κόμματος σε θέματα τουρισμού καλούν τους Γερμανούς πολίτες να επιλέξουν φέτος ως προορισμό των διακοπών τους την Ελλάδα, ως ένδειξη συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς τον οικονομικά δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό.

Ήδη από τις 7 Μαΐου εξέδωσαν δελτίο Τύπου, όπου αναφέρεται ότι ο ελληνικός τουριστικός
κλάδος αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ελληνικής οικονομίας και ενδεχόμενη μείωση των τουριστών στην ερχόμενη σαιζόν (όπως φαίνεται και από τις σημαντικές ακυρώσεις έως τώρα) θα επιδείνωνε την ήδη κακή κατάσταση του τουρισμού και της ελληνικής οικονομίας γενικότερα. Οι Γερμανοί πολίτες καλούνται να αγνοήσουν τις προβαλλόμενες εικόνες ταραχών και βίας στην Αθήνα, αφού οι τουριστικοί προορισμοί στην Ελλάδα βρίσκονται πολύ μακρύτερα από αυτήν, ενώ καλούνται και τα ΜΜΕ της Γερμανίας να μη δημιουργούν εικόνες πανικού για την Ελλάδα.

Η πρωτοβουλία ήδη συζητιέται στην Επιτροπή Τουρισμού του γερμανικού Κοινοβουλίου ενώ φαίνεται να συναντά αποδοχή και από άλλες πολιτικές δυνάμεις στη Γερμανία.

Ο ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων Μιχάλης Τρεμόπουλος, δήλωσε σχετικά: «Ήδη βρίσκομαι σε επικοινωνία με τη Viola von Cramon και τον Markus Tressel ώστε να προωθηθεί η συνεργασία Ελλήνων και Γερμανών Πρασίνων για την προβολή της πρωτοβουλίας και τις επόμενες μέρες θα έρθουν στην Ελλάδα. Ως Οικολόγοι Πράσινοι θέλουμε να προωθήσουμε συγκεκριμένες και πρακτικές προτάσεις, που να κατευθύνουν τους Γερμανούς επισκέπτες προς ποιοτικούς προορισμούς στη χώρα μας, οι οποίοι περιλαμβάνουν εξαιρετικά στοιχεία της περιβαλλοντικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Η συνεργασία μπορεί να προσφέρει λύσεις, εκεί που άλλοι καταφεύγουν σε εντάσεις και αδιέξοδη αντιπαράθεση».

Υπενθυμίζουμε πως η κ. von Cramon είχε επισκεφτεί ξανά την Αθήνα στις 3 Μαρτίου και είχε συνάντηση με στελέχη των Οικολόγων Πράσινων για θέματα της ελληνικής οικονομίας.

Η ανακοίνωση των Γερμανών Πράσινων με την προτροπή προς τους Γερμανούς πολίτες να επισκεφθούν την Ελλάδα στις διακοπές τους βρίσκεται εδώ: http://www.gruene-bundestag.de/cms/presse/dok/339/339224.jetzt_erst_recht_nach_griechenland_reise.ht

πηγή: ecogreen salonika



Περί "καινοτόμου επιχειρηματικότητας"

Η ιδέα της αυτοδιαχείρισης επιστρέφει, μέσα στην κρίση, μέσα από προτάσεις βιώσιμων θεσμικών μεταρρυθμίσεων στηριγμένων στην προώθηση της οικονομικής δημοκρατίας.

Ενδιαφέρουσα διάλεξη του καθηγητή Rick Wolff *:


ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ [5]

Δεν θα σοβαρευτούμε ποτέ

του ΚΟΑΝ

Διάβασα στο in.gr την παρακάτω ανακοίνωση:

Ανησυχούν για τις αποζημιώσεις
Να απέχουν από τα καθήκοντά τους στις 28 Μαΐου καλεί τους βαθμολογητές η ΟΛΜΕ

Οι πανελλήνιες ολοκληρώνονται την ερχόμενη Δευτέρα

Το ΔΣ της ΟΛΜΕ αποφάσισε να καλέσει τους βαθμολογητές να απέχουν από τα καθήκοντά τους την Παρασκευή 28 Μαΐου, γιατί όπως επισημαίνει σε ανακοίνωσή του, το υπουργείο Παιδείας δεν έχει προχωρήσει στις απαραίτητες ενέργειες, ώστε να εξασφαλίσει το απαιτούμενο ποσό για την αποζημίωση των εκπαιδευτικών που εμπλέκονται στις πανελλαδικές εξετάσεις.

H ΟΛΜΕ αναφέρει ότι δεν έχει υπογραφεί η κοινή υπουργική απόφαση που καθορίζει το συνολικό ποσό, το οποίο θα διατεθεί για την αποζημίωση των εκπαιδευτικών.

Σημειώνει, μάλιστα, ότι πέρυσι τα σχετικά χρηματικά εντάλματα προπληρωμής είχαν εκδοθεί την 19η Μαΐου. Γι' αυτό το λόγο θεωρεί ότι οι αμοιβές είναι επισφαλείς και την Τετάρτη πρόκειται να κάνει παράσταση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Παιδείας.

Ανησυχούν λέει οι της ΟΛΜΕ για το αν θα πάρουν τις αποζημιώσεις ή όχι οι βαθμολογητές, επειδή πέρσι τα σχετικά εντάλματα πληρωμής είχαν εκδοθεί την 19η Μαίου. Δεν είμαστε καλά μου φαίνεται. Δεν φαίνεται να σκέφτηκαν ούτε ένα λεπτό τους μαθητές που δίνουν Πανελλαδικές εξετάσεις.

Τι να πω. Αν το συνδικαλιστικό κίνημα δεν έχει βάλει ακόμη μυαλό και συνεχίζει να συμπεριφέρεται με την συντεχνιακή λογική που λειτουργούσε μέχρι τώρα, εγώ θέλω να διαχωρίσω την θέση μου.

Δεν τους συμπαρίσταμαι και ελπίζω ότι το ίδιο θα κάνουν και οι γονείς των μαθητών.

Έχουν βαλθεί να τα διαλύσουν όλα; Οι άλλοι τον τουρισμό, αυτοί τα σχολεία. Πόσες φορές δεν έχω σκεφτεί μήπως θάπρεπε η ποινή να μην περιορίζεται στο ότι η απεργία είναι παράνομη και καταχρηστική, αλλά να προχωράει και στην καθαίρεση τέτοιων συνδικαλιστικών ηγεσιών και την διαγραφή τους από το συνδικάτο.

Δεν ξέρω πραγματικά. Αν ήμουν Υπουργός θα τους μήνυα επειδή το «υπονοούμενό» τους θα με προσέβαλε.

Πότε θα σοβαρευτούμε επιτέλους; Και οι συνδικαλιστές και το Υπουργείο. Σαν παιδάκια κάνουν. Είναι δυνατόν το υπουργείο να αθετήσει την υποχρέωσή του να πληρώσει τους βαθμολογητές και οι καθηγητές να υπαινίσσονται, ότι είναι κίνημα, όταν θέλει να πάρει αυτά τα χρήματα ως λύτρα με όμηρους τα παιδιά;

Αφήστε ήσυχα τα παιδιά. Έλεος πια.


Τρίτη 25 Μαΐου 2010

Κάποιες σκέψεις για την πορεία της δημοκρατικής αριστεράς

του Κώστα Χαϊνά*

Δεν θεωρώ ότι το Συνέδριο του ΣΥΝ θα λύσει κάποιο πρόβλημα με τους όρους που πραγματοποιείται.

Το πρόβλημα του ΣΥΝ κατά την γνώμη μου συνδέεται με την φυσιογνωμία και την προγραμματική πρόταση αυτού του χώρου και όχι με τα γνωστά εσωκομματικά προβλήματα που μάλλον καλείται να ‘λύσει’.
Δηλαδή να τακτοποιήσει τις εκκρεμότητες που δημιουργήθηκαν με την αλλαγή της ηγεσίας του το 2008.
Το συνολικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ οδηγείται σε αδιέξοδο, αφού μεγάλες προγραμματικές διαφορές χωρίζουν πολλές συνιστώσες και γιατί ποτέ δεν έγινε μια πραγματική προσπάθεια διαλεκτικής σύνθεσης των διαφορετικών προσεγγίσεων, αλλά οι διαφορές αντιμετωπίστηκαν πάντα με όρους ‘προδοσίας’.
Αλλά και γιατί ο χώρος χρησιμοποιήθηκε για κάθε είδους παραγοντισμούς, αλλά και για υπερβολές στο όνομα κάποιου ‘αντισυστημισμού’ που δεν χαρακτήριζαν ποτέ τον χώρο της δημοκρατικής αριστεράς.
Και γιατί ακόμη δυστυχώς δεν έχουμε εκπαιδευτεί σε συλλογικές και συναινετικές κουλτούρες διαλόγου και συνύπαρξης.

Θα πρότεινα λοιπόν αντί να παρακολουθήσουμε νέες ανθρωποφαγίες (γιατί αυτό διαβλέπω με τους χαρακτηρισμούς που ακούω δεξιά και αριστερά), να υπάρξουν οι κατάλληλες πρωτοβουλίες, ώστε χωρίς κόμπλεξ και χαρακτηρισμούς να ανασυγκροτηθούν αυτόνομες πολιτικές κινήσεις (κόμματα;) με βάση το κοινό προγραμματικό πλαίσιο που θα διαμορφωθεί σε κάθε πολιτική πρωτοβουλία.
Οι κινήσεις αυτές να κατέβουν αυτόνομα στις εθνικές εκλογές και μέσα από τις κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες να δοκιμαστούν στην λαϊκή ετυμηγορία.
Η πολιτική τους επιβίωσή να εξαρτηθεί μόνο από την κοινωνική αποδοχή τους και όχι από κάποιους εσωκομματικούς συσχετισμούς.

Ένα πολιτικό κόμμα είναι μέσον για μια δημοκρατική και καλύτερη κοινωνία και όχι αυτοσκοπός.
Η δημοκρατική αριστερά να ανοίξει τα πανιά της και να μην φοβηθεί να συναντηθεί με όλες τις δυνάμεις της κοινωνικής αριστεράς και της οικολογίας.
Να δημιουργήσει σε όλους τους τομείς της κοινωνίας χώρους διαλόγου και γιατί όχι και κοινής δράσης όπου είναι ώριμα τα πράγματα.
Να συναντηθεί από μηδενική βάση με τις δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της πολιτικής οικολογίας που βρίσκονται στις γραμμές του ΠΑΣΟΚ, των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ – ΠΡΑΣΙΝΩΝ και μεταξύ των ανένταχτων πολιτών.
Να δημιουργηθούν από κοινού με αυτές τις δυνάμεις, σε κάθε πόλη και σε κάθε κλάδο, σε πρώτη φάση ανοικτοί χώροι διαλόγου.
Να ανοίξει μια μεγάλη δημοκρατική συζήτηση για το μέλλον αυτού του τόπου. Με τοπική αλλά και με εθνική ατζέντα.

Μέσα απ’αυτές τις διαδικασίες, με όρους κοινωνίας των πολιτών θα διαμορφώνονται οι συνθήκες μιας νέας πολιτικής συγκρότησης της δημοκρατικής αριστεράς και της οικολογίας και των πολιτικών συμμαχιών, χωρίς προκαταλήψεις και αποκλεισμούς.
Με καινούριους όρους.
Με προγραμματικό πλαίσιο που θα γράφεται καθημερινά με όρους κοινωνίας των πολιτών και με άμεσες δημοκρατικές διαδικασίες.
Μέσα από έναν τέτοιο διάλογο και με την εμπειρία θα μαθαίνουμε όλοι.
Αρκεί να έχουμε ανοικτά τα μάτια και τα αυτιά μας και δεν ταμπουρωνόμαστε σε δόγματα και απόλυτες αλήθειες.
Δεν χρειάζεται ούτε να ΄βιάζουμε’ τις εξελίξεις ούτε να τις μαγειρεύουμε σε κάποια γραφεία.
Ανοικτά στην κοινωνία και μέσα από την κοινωνία θα υπάρξει, εάν υπάρξει κάποια θετική εξέλιξη στην πολιτική δημοκρατική οικολογική αριστερά.


* αναδημοσίευση από το ιστολόγιο ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΪΝΑΣ-ΣΚΕΨΕΙΣ του σχετικού αποσπάσματος. Διαβάστε όλο το κείμενο Ζητείται Εναλλακτική Πολιτική Πρόταση, εδώ.

Κυριακή 23 Μαΐου 2010

Σενάρια Χρεοκοπίας, μιας χώρας που προσπαθεί να μη χρεοκοπήσει. Σενάρια βλακείας

του Κώστα Ανδρέου

Τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότεροι διαμορφωτές της κοινής γνώμης , αλλά και Πολιτικοί της Αριστεράς, προεξοφλούν την πολιτική της Χρεοκοπίας, ελεγχόμενης ή μη ελεγχόμενης.

Τον τελευταίο καιρό, ειδικά μετά το πακέτο διάσωσης από την «άμεση χρεοκοπία» της 19ης Μαίου, που μόλις πέρασε, όλο και περισσότεροι, απ’αυτούς που είχαν προεξοφλήσει ότι δεν υπήρχε τρόπος να αποφύγει η χώρα την χρεοκοπία, που είχαν προεξοφλήσει ότι δεν θα υπήρχε καμία Ευρωπαϊκή βοήθεια, που στην συνέχεια βρήκαν με την συμμετοχή του ΔΝΤ στην «τρόικα» τον λόγο να διεκτραγωδήσουν την κατάσταση, επιμένουν να συζητάνε για την «μόνη» λύση που έχουμε.

Χρεοκοπία. Να κηρύξουμε μερική ή συνολική παύση πληρωμών.

Να την κηρύξουμε επειδή έτσι κι αλλιώς θα χρεοκοπήσουμε.

Δεν κατάλαβα, γιατί τους κάνει διαφορά, αν χρεοκοπήσουμε με 115% του ΑΕΠ χρέος ή με χρέος 150%, αλλά οι ίδιοι επιμένουν να το λένε ως κάτι τρομακτικώτερο.

Ωραία έτσι κι αλλιώς, όπως πάντα συνέβαινε με την κομμουνιστική αριστερά, θα επιβεβαιωθείτε και θα καταρρεύσει ο καπιταλισμός.
Σας πειράζει αν το αναβάλλουμε για λίγο;
Ο Δραγασάκης εκτιμάει ότι δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε 3 χρόνια αλλά αυτό θα συμβεί νωρίτερα. Τον πειράζει να προσπαθήσουμε , αντί να «χρεοκοπολογούμε», ένα δύο χρόνια, πριν ανακοινώσουμε στους Δημόσιους Υπάλληλους και στους Συνταξιούχους, ότι ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΘΟΥΝ;

Νομίζει ότι θα τους ανακουφίσει αν τους το πούμε από σήμερα; Λέτε να προτιμούν την πείνα από το 2010; Λέτε να βιάζονται , να μην το αναβάλλουν μέχρι το 2012;

Είναι απίστευτη αυτή η Αριστερά.
Δεν έχει συμβεί πουθενά στον κόσμο, να βρίσκει μια χώρα τρόπο να συντηρηθεί έστω και ένα μήνα παραπάνω και να αρνείται αυτή την ευκαιρία για να ελπίσει ότι μπορεί κάτι να συμβεί και να την γλιτώσουν.
Θέλουν να μας πείσουν ότι την χρεοκοπία θα την επιφέρει η εμπλοκή του ΔΝΤ, λες και αν συνέχιζαν να μας δανείζουν οι αγορές, δεν θα πήγαινε το χρέος μας στο 150%.

Δεν ελπίζω ότι υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι στα μυαλά αυτών των ανθρώπων.
Έτσι θα συνεχίζουν. Συνέχεια κάτι θα τους φταίει.
Τώρα που δεν βρήκαν το θάρρος να ψηφίσουν στην Βουλή ΝΑΙ στην παράταση της χρεοκοπίας έστω για 2 χρόνια , θα μας εξηγήσουν, πόσο λάθος κάνει τα πράγματα, η κυβέρνηση που είχε το θάρρος να πάρει την ευθύνη.
Πόσο αισχροί είναι Αριστεροί σαν εμένα που δεν καταδικάζουν την εμπλοκή του ΔΝΤ.

Τώρα θα μας εξηγήσουν ότι έχουν τα «μαντζούνια» για να βγάλουν την χώρα από την κρίση, με την προϋπόθεση βέβαια, ότι θα επιλέξουν την άμεση χρεοκοπία της.

Και επειδή οι πολίτες δεν θα τους δώσουν την παράλογη στήριξη που ζητάνε, θα συνεχίσουν για χρόνια ακόμη να του λένε «καλά να πάθει που δεν τους άκουσε».