Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

Ποια είναι η εναλλακτική πολιτική για την κρίση; Μα, να μεγαλώσει το "μικρό ιδιωτικό χρέος"


οι ελληνικές "τράπεζες" και το ρίσκο που αναλαμβάνουν...

του Κώστα Ανδρέου

Ναι, έχουμε το μεγαλύτερο κρατικό, δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ, προς εξωτερικούς δανειστές, αλλά το μικτό χρέος, δηλαδή το άθροισμα δημόσιου και ιδιωτικού χρέους "μας" είναι μικρότερο σε σχέση πάντα με το ΑΕΠ, από εκείνο της Γερμανίας, της Ολλανδίας, της Βρετανίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, του Λουξεμβούργου, των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, της Σουηδίας κλπ.

Πάνω κάτω, αυτό είναι και το μοτίβο, όσων θέλουν να πείσουν στο τέλος, ότι η χώρα μας είναι θύμα συνωμοσίας, από τα γνωστά κέντρα, τις κρυφές ελίτ, τις τριάδες, τους κερδοσκόπους και φυσικά τους Εβραίους εντέλει. Και όμως, αυτό ακριβώς το "κρυμμένο" υποτίθεται, πλεονέκτημά μας, που δεν το βγάζουν στην φόρα, όλοι οι παραπάνω, είναι η ουσία της κρίσης "μας". 
Παράδοξο ακούγεται, αλλά δεν είναι.
Το ιδιωτικό χρέος και ειδικά αυτό των επιχειρήσεων, των τραπεζών συμπεριλαμβανομένων, δεν είναι τίποτε άλλο από την "φυσική κατάσταση", στην λειτουργία του καπιταλισμού. 
Οι τράπεζες, χορηγούν δάνεια, στους επενδυτές και αυτοί μέσα από την λειτουργία των επιχειρήσεων, τα αποπληρώνουν. Όσο περισσότερες επενδύσεις γίνονται σε μια χώρα, τόσο περισσότερο είναι το χρέος των "ιδιωτών".
Ετσι η Ολλανδία, έχει δημόσιο χρέος ίσο με το 50% του ΑΕΠ της, αλλά "ιδιωτικό χρέος" ίσο με το 350% του ΑΕΠ της. Το ίδιο και το Λουξεμβούργο, η Βρετανία κλπ και μόνο η Ελλάδα και η Γερμανία έχουν ιδιωτικό χρέος μικρότερο από το χρέος των ιδιωτών. Η Γερμανία φυσικά έχει μικρό χρέος ιδιωτών προς εξωτερικούς δανειστές, επειδή οι τράπεζές της είναι αρκετά μεγάλες για να καλύψουν τα δάνεια των επενδύσεων. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τις άλλες χώρες.
Η Ελλάδα, έχει ιδιωτικό χρέος, γύρω στο 70% του ΑΕΠ, αλλά ταυτόχρονα, οι επιχειρήσεις της έχουν έναν όγκο μεταχρονολογημένων επιταγών, περίπου 300 δις (130% του ΑΕΠ) ευρώ, ελλείψει ξένων επενδυτών που θα έριχναν τα κεφάλαιά τους σε επενδύσεις στην χώρα μας.
Η Ελλάδα δηλαδή, δεν φτάνει που δεν "δέχεται" ξένες επενδύσεις, δεν έχει και εθνικό τραπεζικό σύστημα ικανό να καλύψει τις χρηματικές ροές στο εσωτερικό της και έτσι οι επιχειρηματίες καταφεύγουν στον "άτυπο μηχανισμό της μεταχρονολογημένης επιταγής". Οι ελληνικές τράπεζες, συμμετέχουν στο τρέχον χρέος των επιχειρήσεων (180 δις προς τράπεζες, 300 μεταχρονολογημένες επιταγές), καλύπτοντας περίπου το 40% των απαιτουμένων χρηματικών ροών.
Η κρίση «μας» είναι ακριβώς αυτή.
Θέλουμε με επενδύσεις στον ιδιωτικό τομέα μικρότερες 5 και 10 φορές - σε σχέση με το ΑΕΠ - από τις επενδύσεις στον ιδιωτικό τομέα σε άλλες χώρες, να τον φορολογήσουμε και να μας δόσει τα χρήματα που απαιτούνται για τις δαπάνες του Δημοσίου.
Απαιτούν οι Βιομήχανοι και οι Έμποροι να χαμηλώσουμε τα ποσοστά φορολόγησης στο 10%, όπως η Κύπρος ή η Βουλγαρία (η κάθε μια για διαφορετικούς λόγους, η πρώτη επειδή υπάρχει υπερεπένδυση των ιδιωτικών επιχειρήσεων και η άλλη επειδή έχει πολύ μικρές δημόσιες δαπάνες) , όταν με απλά μαθηματικά, αυτοί οι φόροι, δεν είναι ικανοί να καλύψουν ούτε το 30% των δημόσιων δαπανών.
Τα διάφορα ινστιτούτα και οι οικονομικοί σχολιαστές, γράφουν για την υποχώρηση της ανταγωνιστικότητας της χώρας μας, συγκρίνοντας την απόδοση του εργαζόμενου στην Ελλάδα, με αυτόν στην Γερμανία ή την Ολλανδία , ας πούμε, χωρίς να κάνουν καμία αναφορά στο πόσο επενδυμένο κεφάλαιο σε μηχανές και τεχνολογία, συνοδεύει τον Έλληνα εργαζόμενο και πόσο τον Ολλανδό.
Η κρίση μας λοιπόν είναι αυτή.
Επενδύονται μέσω του διεθνούς δανεισμού περισσότερα κεφάλαια στον Δημόσιο, απ’όσα στον ιδιωτικό τομέα και φυσικά επειδή ο Δημόσιος τομέας, δεν συμμετέχει παρά μόνο σαν καταναλωτής στην οικονομία, το κεφάλαιο αυτό απλώς μεγαλώνει το χρέος.
Για να βγούμε από την κρίση, μόνο ένας δρόμος υπάρχει
Να υπάρξουν επενδύσεις, δηλαδή χρέος ιδιωτικό, πολλαπλάσιο του δημοσίου, δύο και τρείς φορές τουλάχιστον. Είναι το μόνο χρέος που παράγει κέρδη και κατά συνέπεια και κέρδη για να φορολογηθούν και να δώσουν εισόδημα και στον δημόσιο τομέα.
Θα έπρεπε , άμεσα να υιοθετηθεί μια βασική αρχή, στην νέα πορεία της χώρας για την έξοδο από την κρίση.
  • Να μην μπορούν να πάνε χρήματα για τις ανάγκες του Δημοσίου, από καμία άλλη πηγή (όπως εξωτερικός δανεισμός), έξω από τον μηχανισμό της φορολογίας.
  • Να μη μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο εξωτερικός δανεισμός, αν δεν περάσουν τα χρήματα πρώτα από τον ιδιωτικό τομέα.

Τα χρήματα που μέσω του Δημοσίου γίνονται καταναλωτικές δαπάνες, από ένα ύψος και πέρα, δεν πάνε στον ελληνικό ιδιωτικό τομέα, αλλά κατ’ευθείαν στις χώρες που παράγουν καταναλωτικά αγαθά, κατάλληλα για τα γούστα των "εύπορων" δημοσίων υπαλλήλων.
Αφού μάλιστα οι τράπεζές μας, είναι εκτός πραγματικότητας, εκτός παιχνιδιού δηλαδή, για όσα παίζονται στην παγκόσμια οικονομία, πρέπει το κράτος να φροντίσει για την "ιερή ρευστότητα".
Ο Μάρξ το έλεγε, όταν σημείωνε ότι το χρήμα οργανώνει την διαδικασία παραγωγής και κυκλοφορίας των εμπορευμάτων με το σχήμα Χ-Ε-Χ’.
Όσο περισσότερο είναι το Χ που επενδύεται, τόσο μεγαλύτερο θα είναι φυσικά το Χ’ που αποκομίζεται από την κυκλοφορία των εμπορευμάτων. Δεν γίνεται να ξεγελάσουμε και αυτόν τον νόμο.


17 σχόλια:

  1. @ "ΑΡΘΡΟΓΡΆΦΟ"
    Αξιότιμε κύριε,
    Άλλο ένα άλμα στο χαοτικό κενό του σημερινού πολιτικού γίγνεσθαι.
    Δεν είναι η παντελής άγνοια οικονομικής ανάλυσης του πονήματός σας, αλλά και η δια της "βίας" απόπειρα να εμφανίσετε ως οικονομική και πολιτική ανάλυση, τα αποκομμένα απο "σινερομάντζα" σκουπίδια περιοδικά της παρακμιακής εποχής που διάγουμε.
    Λίγη σοβαρότητα δεν θα έβλαπτε, αν διατηρούσατε τουλάχιστον τα προσχήματα,να αναφέρετε τις πηγές σας,αν φυσικά υπάρχουν.
    Αλλά δυστυχώς σε αυτή τη χώρα απο πάντα απουσίαζε το "μέτρο",ιδιαίτερα στους κύκλους της "αριστεράς" είτε δογματικής είτε "ανανεωτικής"
    Με "εκτίμηση"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ Αφιερωμένο εξαιρετικά στον κ.Ανδρεόυ,που προφανώς γνωρίζει και τι έχει στο μυαλό του ο ολίγιστος πρωθυπουργεύων της χώρας.
    Ο κ. Παπανδρέου εκφώνησε χθες στο Παρίσι την εναρκτήρια ομιλία σε ημερίδα του Γαλλικού υπουργείου Οικονομίας με θέμα «Νέος κόσμος, νέος καπιταλισμός». Ο κ. Παπανδρέου είπε ότι υπάρχουν τρεις μύθοι που κυριαρχούν σε σχέση με τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα και την Ευρώπη γενικότερα.

    Ο πρώτος μύθος αφορά το δημόσιο χρέος, το οποίο κατά τον πρωθυπουργό είναι η κορυφή του παγόβουνου, το πραγματικό πρόβλημα είναι η έλλειψη διαχείρισης, ο πελατειακός χαρακτήρας διακυβέρνησης, οι ανισότητες.


    Ο δεύτερος μύθος είναι ότι οι αγορές θα μπορούσαν να λύσουν τα προβλήματα. «Αδύνατον εάν δεν δημιουργήσουμε κοινωνίες διαφάνειας με ρυθμίσεις στο φορολογικό και δεν λύσουμε τα προβλήματα.»


    Ο τρίτος μύθος αφορά το πρόβλημα της ύφεσης στην Ελλάδα. Που κατά τον πρωθυπουργό οφείλεται….. στην ανισότητα καθότι η εξουσία ευρίσκεται στα χέρια των λίγων.


    Ποιός μπορεί να καταλάβει και γιατί ονομάζει τις πιο πάνω τρεις περιπτώσεις μύθους, αφού είναι πραγματικότητες, αλλά τέλος πάντων. Σε εκείνη όμως την πραγματικότητα στην οποία αξίζει να σταθεί κάποιος είναι η τρίτη.


    Ναι λέει αλήθεια ο Έλληνας πρωθυπουργός. Το πρόβλημα της ύφεσης στην Ελλάδα οφείλεται στο γεγονός ότι η εξουσία είναι συγκεντρωμένη στα χέρια λίγων. Και μάλιστα , όταν αυτοί οι λίγοι, που ελέγχουν τη ροή του χρήματος στη χώρα, τυχαίνει να είναι και κρατικοδίαιτα παράσιτα(κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες,συνδικαλιστές,κομματικά στελέχη ΟΛΟΥ του πολιτικού σκηνικού).


    Ερωτάται ο πρωθυπουργός της χώρας κ. Παπανδρέου, τι κάνει προς την κατεύθυνση του εκδημοκρατισμού του πολιτικού συστήματος της Κοινοβουλευτικής Ολιγαρχίας (ώστε η εξουσία να περάσει σε πολύ περισσότερα χέρια) και της διαφάνειας στη χώρα, που φωνάζουν οι πάντες για το ζήτημα αυτό πλήν του δικού του! ακραιφνώς κρατικοδίαιτου πασοκοκομματικού παρακράτους & Σια ?
    Γιατί θέλει να συνεχίσει με αυτό το πολιτικό σύστημα που ελέγχεται από λίγους κρατικοδίαιτους νταβατζήδες;; Ποιος τον εμποδίζει;;
    Το εξαιρετικό και πλήρες προηγούμενο άρθρο του κ.Παπαθεοδωρόπουλου,το πήρες χαμπάρι ή κοιμόσουνα στον ύπνο του -δικού σου-δικαίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Προς δύο προηγούμενους σχολιαστές: καλό θα ήταν να αφήναμε στην άκρη προσωπικές συμπάθειες και αντιπάθειες και να σχολιάζαμε επί της ουσίας τις προτάσεις που αναφέρονται εδώ.
    Δεν αναρτώνται για εκτόνωση αλλά για να ελεγχθούν κριτικά και να συμβάλλουμε σε προωθημένες συνθετικές επαναδιατυπώσεις τους. Εάν έχετε κάποια πρόταση είναι καλοδεχούμενη - το να ειρωνευόμαστε τον συγγραφέα δεν νομίζω ότι προσθέτει κάτι στον διάλογο.
    Αυτά σαν παρατήρηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ Γιώργος

    Δεκτή η παρατήρηση σου, αλλά υπάρχει πάντα ένα μεγάλο αλλά, από που ξεκινούν τα στοιχεία μιας ανάλυσης και σε πόσο εσφαλμένα πολιτικά συμπεράσματα μπορούν να οδηγήσουν,ακόμη και τους αναλυτές άθελά τους, σε πλείστες των περιπτώσεων.
    Και επειδή στην Ελλάδα όλοι "γίνονται" κατά το δοκούν άλλοτε σεισμολόγοι άλλοτε πολεοδόμοι και εσχάτως οικονομολόγοι καλό θα είναι να τηρούνται κάποιες δεοντολογικές αναφορές.
    Τέλος ουδεμία προσωπική ή άλλου τύπου εμπλοκή έχω ή θα ήθελα να έχω με τον γράφοντα,επειδή δεν έχω καμία διάθεση ειρωνείας προς το πρόσωπό του.
    Ευχαριστώ για την φιλοξενία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Επί της ουσίας τώρα:
    Οι απόψεις του Ανδρέου είναι θεμελιωμένες στην πραγματικότητα που ζούμε, δεν μου φαίνονται νεφελώδεις ή αυθαίρετες.
    Οι τράπεζες στην Ελλάδα δεν παίζουν τον ρόλο τους - είναι "συντηρητικές", παίζουν εκ του ασφαλούς, δεν ρισκάρουν τίποτα, δεν κάνουν το ελάχιστο για να κινηθεί η αγορά και να προσφέρουν την απαραίτητη ρευστότητα για επενδύσεις, κερδοφορία και εντέλει δημόσια έσοδα από φόρους. Αν τίποτα δεν κινείται η ύφεση θα μεγεθυνθεί και η ανεργία επίσης - δεν ξέρω τι περιμένει η κυβέρνηση, αυτή και η προηγούμενη, ενισχύοντας τις τράπεζες με δημόσιο χρήμα όταν αυτές δεν παίζουν τον ρόλο τους που το ίδιο το σύστημα τους έχει αναθέσει. Προφανώς η επιλογή είναι καθαρά ταξική δηλαδή η βίαιη μεταφορά εισοδημάτων και περιουσιών της προηγούμενης γενιάς στα χέρια των κερδοσκόπων. Αυτό είναι αποικιακό σύστημα και όχι ευρωπαϊκής καπιταλιστικής χώρας - ο δημόσιος τραπεζικός πυλώνας που θα έκανε αυτήν την δουλειά έμεινε στα χαρτιά και η εξάντληση της αγοράς προχωρά χωρίς να φαίνεται κάποιο φως στην άκρη.
    Η πρόταση του Κ. Ανδρέου πρέπει να συνοδευτεί με πολιτικές πρωτοβουλίες ικανές να ανατρέψουν την αδιέξοδη κατεύθυνση που έχουν πάρει τα πράγματα στο εσωτερικό της χώρας ανεξάρτητα από τι μπορεί να προκύψει με τα ευρωομόλογα και την επιμήκυνση αποπληρωμής του δημόσιου χρέους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το κείμενο σε συνδυασμό με τα αμέσως προηγούμενα (αποανάπτυξη) δείχνουν και την ανάγκη για βαθύτερο προβληματισμό.

    Στην χώρα μας έχουμε να αντιμετωπίσομε την άμεση δημοσιονομική κρίση εν μέσω μιας γενικότερης παγκόσμιας οικονομικής αλλά και οικολογικής κρίσης.

    @Κοσμά Παξινό.
    Ποιες πηγές θέλετε; Και γιατί τόσο απαξιωτικά για τον αρθρογράφο; Το μόνο στοιχείο που χρησιμοποιεί είναι αυτό του μικρού συγκριτικά ιδιωτικού χρέους. Εάν έχετε αντίρρηση επ' αυτού να το πείτε.

    Και εγώ διαφωνώ με το άρθρο, αλλά επί των συμπερασμάτων.
    Σε μια οικονομία που οι υπάρχουσες επιχειρήσεις ήταν ως επί το πλείστον και επί μακρόν κρατικοδίαιτες, ο χρόνος που απαιτείται για να δημιουργηθούν νέες παραγωγικές (γιατί να αλλάξουν οι υπάρχουσες είναι πιο δύσκολο) δεν επαρκεί για να σώσει την χώρα από την δημοσιονομική κατάρρευση.
    Και όλα αυτά πρέπει να γίνουν μέσα σε αντίξοες συνθήκες στην παγκόσμια οικονομία ενώ προϋποθέτουν ομαλό ξεπέρασμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης και αντιμετώπιση της οικολογικής κρίσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Θα ήταν ανακούφιση και για την αγορά και για την εργασία αλλά και για το βαρύ κλίμα κατάθλιψης ανθρώπων και νοικοκυριών, το να μεταρρυθμιζόντουσαν οι ελληνικές λειτουργικές στρεβλώσεις του ίδιου του συστήματος που υποτίθεται διαθέτουμε σήμερα: του ελληνικού υπαρκτού καπιταλισμού(;).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η μεταρρύθμιση των ελληνικών στρεβλώσεων δεν είναι μόνο ανακούφιση αλλά και απαραίτητη προϋπόθεση όποιας δυνατής θετικής εξέλιξης.
    Σε ότι αφορά τον χρηματοπιστωτικό τομέα η κατάσταση που επικρατεί παγκόσμια (αν και σε διαφορετικό επίπεδο) δεν είναι και πολύ καλλίτερη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @ Κοσμά Παξινό.
    Δεν καταλαβαίνω το μένος σας.
    Αν θέλετε στοιχεία για το Χρέος Δημόσιο και Ιδιωτικό των διαφόρων χωρών της ΕΕ, μπορείτε να τα βρείτε σε επίσημες ανακοινώσεις της.
    Προσωπικά, δεν χρησιμοποίησα τα στοιχεία κάποιου ειδικά επειδή δεν με ενδιέφερε η ακρίβειά τους, αλλά η ουσία τους.
    Αν παρ'όλα αυτά θέλετε να τα βρείτε, μπορείτε να τα αναζητήσετε σε οικονομικούς ιστοτόπους, όπως το Capital.gr, το Sofokleous10 κλπ.
    Δεν ξέρω ποιά σοβαρότητα ακριβώς θέλετε και για τύπους σαν εσάς, δεν έχω καμία διάθεση να την επιδείξω.

    @ΖΩΝΗ ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ
    Το πήρα χαμπάρι, αλλά δεν με καλύπτει. Το ότι ενθουσιάζει εσένα, δεν μου λέει κάτι.
    Με ενδιαφέρει πως θα βγεί η χώρα από την κρίση.
    Για τον υπόλοιπο ανεπτυγμένο κόσμο θα το συζητούσα, αλλά η ελλάδα, έχει πρόβλημα ανάπτυξης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Η Γαλλία και η Γερμανία δεν κόπτονται μόνο για να μας πουλήσουν όπλα.
    Τα κρεατικά και γαλακτοκομικά που εισάγουμε από τις δύο αυτές χώρες έχουν γι' αυτούς μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τα οπλικά συστήματα.
    Δεν έχω ακούσει κανένα πρόγραμμα αναπτυξιακό για την μελλοντική αυτάρκεια της Ελλάδας σε κρέατα και αγροτικά προϊόντα. Αντίθετα ακούω συνέχεια για μία ανάπτυξη πράσινη - μπλε και πορτοκαλί χωρίς τίποτε συγκεκριμένο. Να γίνουμε ανταγωνιστικοί στις διεθνής αγορές σε σχέση με ποιους;
    Με τους Κινέζους, Βούλγαρους ή τους Τούρκους.
    Να παράγουμε τι.
    Και η γενική κατεύθυνση των τελευταίων μηνών είναι, βάλτε φωτοβολταϊκά στις ταράτσες στους τοίχους στα χωράφια στα μαντριά και δρόμο για το καφενείο.
    Εσύ θα παίζεις πρέφα και ο Ήλιος θα σου τα φέρνει.
    Πράγματι που έλεγε και ο Ανδρέας, είμαστε μια χώρα ΤΣΊΡΚΟ.
    Γιώργος EL

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Νομίζω ότι ο Δημήτρης θέτει ένα αμείλικτο ερώτημα: "ο χρόνος που απαιτείται για να δημιουργηθούν νέες παραγωγικές επιχειρήσεις (γιατί να αλλάξουν οι υπάρχουσες είναι πιο δύσκολο) δεν επαρκεί για να σώσει την χώρα από την δημοσιονομική κατάρρευση".
    Παρακάτω βέβαια επισημαίνει: "Η μεταρρύθμιση των ελληνικών στρεβλώσεων δεν είναι μόνο ανακούφιση αλλά και απαραίτητη προϋπόθεση όποιας δυνατής θετικής εξέλιξης".

    Νομίζω ότι δίνεται επαρκώς το στίγμα του αδιεξόδου που βιώνουμε - ένα κράτος στρεβλό που δεν λειτουργεί καν για να υποστηρίξει και την όποια θετική προσπάθεια (πχ της είσπραξης των φόρων από τους "παράνομα κατέχοντες" πλούτο δυσανάλογο με τα εισοδήματά τους) κι από την άλλη οι υγιείς δυνάμεις της επιχειρηματικότητας δεν έχουν χρόνο στη διάθεσή τους. Αυτό οδηγεί στην σκέψη ότι οποιαδήποτε παράταση αποπληρωμής θα ήταν το μόνο που θα έδινε κάποιον χρόνο κι ότι όπως είναι τα πράγματα το παιχνίδι παίζεται κρίσιμα στην διεθνή σκακιέρα και όχι στις ελληνικές μεταρρυθμίσεις. Αυτές απαιτούνται για να κερδηθεί σε βάθος χρόνου αλλά το αν θα παιχτεί καν εξαρτάται από την στάση ΕΕ, Κίνας κλπ - όπου είμαστε έρμαιο συσχετισμών που δεν μπορούμε να υπεισέλθουμε. Ή μπορούμε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Επίσης αυτό που προτείνει ο Κωστής, δηλαδή τα εξωτερικά δάνεια να περνούν υποχρεωτικά από τον ιδιωτικό τομέα, άρα το δημόσιο να τα εισπράττει ως φόρους κερδοφορίας κι όχι ως κατευθείαν ποσά για αντιπαραγωγικό ξόδεμα (αφού το ίδιο δεν κάνει πια δημόσιες επενδύσεις αλλά μόνο πληρωμές), προφανώς απαιτεί χρόνο με ενδιάμεση ρύθμιση των δημοσίων δαπανών - παύση πληρωμών πρακτικά - πράγμα που δεν γίνεται γιατί θα μείνουν απλήρωτοι μισθωτοί και προμηθευτές του δημοσίου.

    Τα μόνα άμεσα έσοδα θα μπορούσαν να προέλθουν από παύση πληρωμών εξοπλιστικών προγραμμάτων, μισθοδοσίας/συντάξεων υπαλλήλων της εκκλησίας (...θα μπορούσε να το αντέξει μόνη της για μερικά τουλάχιστον χρόνια) και έκτακτων ρυθμίσεων είσπραξης φόρων από μεγαλοοφειλέτες και παρανόμως πλουτίσαντες μέσα από δικαιοσύνη fast track (πως λέμε έκτακτα φοροδικεία...).

    Ποιος όμως θα τολμήσει να εισβάλλει στα τρία τσιφλίκια - των εξοπλισμών, της εκκλησίας και της δικαιοσύνης;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Η γνώμη μου είναι Γιώργο, ότι οι υπάρχουσες παραγωγικές επιχειρήσεις, δεν επαρκούν, να σώσουν την χώρα από την δημοσιονομική κατάρρευση. Δηλαδή, απλά , οι φόροι δεν επαρκούν για να καλύψουν τις δημόσιες δαπάνες.
    Αυτό οδηγεί την κυβέρνηση να φορολογεί με υψηλούς συντελεστές την παραγωγή, να της προσθέτει κόστος δηλαδή και έτσι να μην παράγονται προιόντα ανταγωνιστικά, στις διεθνείς αγορές.
    Είναι επιτακτικό, να υπάρξουν πολιτικές για ίδρυση "νέων επιχειρήσεων", με τον πιό επιθετικό τρόπο, ακόμη και με μηδενική φορολόγηση,έτσι ώστε μέσα από την ενίσχυση της απασχόλησης, να υπάρξουν φορολογικά έσοδα, από την κατανάλωση, έστω.
    Μεταρρύθμιση πρέπει να γίνει και στην φορολογία.
    Ο πολίτης πρέπει να ξέρει σε ποιούς κωδικούς δημόσιων δαπανών πάνε τα χρήματά του και να του δίνεται η δυνατότητα να πριμοδοτεί ή να υποχρηματοδοτεί, έστω σε ένα ποσοστό συν-πλήν 20%, ανάλογα με τις προτιμήσεις του.
    Για παράδειγμα θα μπορούσε να δόσει+20% στον πολιτισμό ή την υγεία και -20% στις αμοιβές των κληρικών.
    Μ'αυτόν τον τρόπο, να κυμαίνονταν το ύψος των αμοιβών των δημοσίων υπαλλήλων και έτσι οι δημόσιες υπηρεσίες, θα φρόντιζαν με την λειτουργία τους, να αποδεικνύουν ότι είναι χρήσιμες για αυτούς.

    Ετσι όπως λειτουργεί τώρα το σύστημα και με την δυνατότητα του κράτους να δανείζεται χρήματα, για να καλύψει τις λειτουργίες του, και να στέλνει τον λογαριασμό στους πολίτες, δεν υπάρχει τρόπος για ουσιαστική μεταρρύθμιση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. (πτυχιούχος)PIZZA DELIVERY ετων 27 και γουστάρω αυτό που κάνω9 Ιανουαρίου 2011 στις 8:36 μ.μ.

    @ Κωστης

    Τι άκρατος κρατικισμός είναι αυτός καλέ μου άνθρωπε ?
    Κόψε 20 βάλε 20 πάρε απο εδώ γράψε κωδικό εκεί.
    Μηπως είσαι "σοβιετικός πολίτης" της διασποράς?
    Αυτές οι απόψεις απο που έχουν "δραπετεύσει"?
    "Ποιός και Τί" θα είναι αυτό που θα σχεδιάσει όλα αυτά τα "καινοτόμα σχέδια" που προτείνεις?
    Πάλι ο καλός πατερούλης,δεν υπάρχει ούτε μια πολιτική αναφορά στο συλλογικό,το δημοκρατικό,το κοινωνικό υποκείμενο.
    Φίλε μου καλέ δεν έχεις πληροφορηθεί οτι ο "Ιωσήφ" απέθανε? και ο Αδόλφος επίσης "αυτοκτόνησε"..
    Καλό το "ιλλουστρασιόν" περιτύλιγμα του ολοκληρωτισμού αλλά απο αυτά και με αυτά βρίσκομαστε στο σημερινό μας χάλι!
    Σχεδιασμοί εν ονόματι άλλων αρκετά!
    Το δυστοίχημα είναι οτι με τις αλλαγές στο συνταξιοδοτικό και τις αυξήσεις ορίων ηλικίας κατι μυαλά σαν τα δικά σου θα κυκλοφορούν για αρκετό καιρό ακόμη,μέχρι να μας αδειάσει τη γωνιά όλη αυτή η γεροντονεάζουσα καφρίλα,να μας πρήζει για το τι πρέπει να κάνουμε,αρκετά "φάγατε",αρκετά καταστρέψατε,όλοι σας!
    Οι "πουτάνες"(όπως μας καταντήσατε) δε θέλουνε άλλο τους όποιους "νταβαδες"!!!
    Οξυγόνο ρέ!!! δε σας αντέχουμε άλλο θέλουμε να ζήσουμε,δε θέλουμε να ζούμε με τις αγωνίες του εφ άπαξ του δικού σας...
    ΜακηςΓ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Το τελευταίο διάστημα η κοινή γνώμη συμφωνεί ο Φοροεισπρακτικός μηχανισμός να κινητοποιηθεί.
    Να κινητοποιηθεί όμως εκεί που πρέπει και στην λογική να τα πάρει από τα λαμόγια, από τους εργολάβους των μεγάλων δημόσιων έργων, τους προμηθευτές του δημοσίου, τις στρατιωτικές και νοσοκομειακές δαπάνες, την εκκλησιαστική περιουσία, αυτούς που καταπάτησαν δημόσιες εκτάσεις και έβγαλαν εκκατομύρια ευρώ.
    Αντί όμως ο μηχανισμός να κινηθεί εκεί που πρέπει φαίνεται καθαρά πως θα την πέσει με όλες του τις δυνάμεις στους ταλαίπωρους.
    Σε αυτούς που με κόπο ισσοροπούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ποιός άκρατος κρατικισμός ρε ΜάκηΓ.
    Πάς καλά;
    Δεν κόβεις λίγο το PIZZA DELIVERY να πάς να σε δούνε;
    Μόνο ένας αγράμματος, δεν θα καταλάβαινε, ότι γράφω ακριβώς πως θα περιορισθούν οι κρατικές δαπάνες.
    Το πήρες το πτυχίο, με διάβασμα ή στο φέραν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Aποσπάσματα από το σημερινό χαιρετισμό του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτη Κουβέλη:
    Αποτελεί σταθερή μας επιλογή η σύγκλιση των ιδεών της Αριστεράς και της Οικολογίας. Μας ενδιαφέρει ένας νέος προγραμματικός επαναπροσδιορισμός που οργανικά θα ενώνει τις ευαισθησίες της κοινωνικής κριτικής με τις διεκδικήσεις για το περιβάλλον και την αειφόρο ανάπτυξη. Μας ενδιαφέρει ένας προγραμματικός ορίζοντας που η ριζοσπαστική αμφισβήτηση του σημερινού καπιταλιστικού μοντέλου θα συμπίπτει με την οικολογική θεώρηση για τον πλανήτη, για τον τρόπο ζωής, για την οικονομία. Ιδιαίτερα μάλιστα στη χώρα μας- που σε αντίθεση με άλλα ευρωπαϊκά παραδείγματα- η επιβάρυνση του περιβάλλοντος είναι δραματική.
    Η Αριστερά απαιτείται να επαναπροσδιορίσει τις αξιακές της αρχές, να αναμετρηθεί με τις δικές της ευθύνες για τα φαινόμενα της κρίσης. Οι αντιλήψεις του παραγωγισμού και η υποταγή στο καταναλωτισμό, οδήγησαν σε πισωγυρίσματα.


    Ειναι προφανές και απο άλλα "πονήματα" του αρθρογράφου οτι η σχέση του τόσο με την πολιτική οικονομία οσο και με την όποια αριστερα θυμίζει το ανέκδοτο του τύπου που τα ξύνει πάνω στη γέφυρα..τα υπόλοιπα γνωστα...αντε μπιπ Αλέφαντε.. sorry Νσπολέο(χωρίς το ν) της "σκέψης" Αντρέου ήθελα να πώ!

    Θεσπρωτός ψηφοφόρος που σε μαύρισε κανονικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU